…πολλά σχετίζονται με την αγριότητα αυτού του κόσμου!! ένα από τα σημαντικότερα συστατικά που λείπουν είναι η αυτογνωσία. Δυστυχώς (ή και ευτυχώς) η αυτογνωσία και η αυτοαντίληψη του εαυτού είναι μια δύσκολη και επίπονη διαδικασία (και βεβαίως όχι στατική). Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι καθρεφτίζουν το τέρας που έχουν μέσα τους στον απέναντι, χωρίς καν να υποψιάζονται ότι τους αφορά, ότι είναι το δικό τους τέρας!!
…και ξέρεις όσο πιο πολύ φωνάζεις και μάχεσαι το όποιο απέναντι τέρας που τόσο σίγουρος είσαι ότι είναι ο απροκάλυπτος εχθρός, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει και το μέσα σου τέρας… και μεγαλώνει μπας και το ακούσεις, μπας και του δώσεις σημασία αλλά… ναι το αναγνωρίζω ότι είναι δύσκολο…
Είναι πιο εύκολο, αυθόρμητο, βολικό και αναίμακτο… να θυματοποιείσαι, να είσαι ο καημένος, ο ριγμένος, ο χαμένος (προσωπική πείρα χρόνων!!). Είναι βολικός τέτοιος πόνος να σου φταίει πάντα κάποιος άλλος για τα δεινά της ζωής σου. Βολικός για σένα (ίσως άθελά σου, ας το πούμε ότι γίνεται ασυνείδητα) αλλά είναι βολικό και για το γνωστό “σύστημα” που μας φταίει, λες και δεν το φτιάξαμε ΚΑΙ εμείς (με τον όποιο τρόπο συμμετοχής ή μη συμμετοχής δεν είναι το θέμα να μοιράσουμε ευθύνες αλλά το “εδώ και τώρα”).
Γιατί έτσι θα ξοδέψουμε τη ζωούλα μας, αν ποτέ δεν καταφέρεις να δεις τι μπορείς και είναι ν’ αλλάξεις, ΕΣΥ και μόνον εσύ, και να μην κρύβεσαι στο μικροκοσμό σου. Γιατί με τον πόνο σου κατάστηθα, δύσκολα θα καταλάβεις πως δεν είναι εύκολοι πλέον οι τρόποι μεμονωμένης αντεπίθεσης και δράσης (και όχι αντίδρασης), αν δεν συναντηθείς με τους άλλους “χαμένους” για να ψάξουμε το “εμείς”. Προσωπική ευθύνη λέγεται, και, αν και αυτή την έννοια την βεβήλωσαν, προηγείται του κοινωνικού γίγνεσθαι, “αγαπητοί σύντροφοι”, που βάζετε μπαϊράκι την αξιακή σας καθαρότητα, ανωτερότητα και υπεροχή!!
Αν δεν δει ο καθένας μας που είναι και που αντιστοιχεί η δική του η ευθύνη και η συμμετοχή του στο πως εξελίσσονται τα πράγματα στη ζωή του τότε όσα συνθήματα κι αν ουρλιάζουμε, σε όσες διαδηλώσεις και να πάμε, ότι αναρτήσεις κι αν κάνουμε εδώ κάπου μέσα στο διαδίκτυο θα σερνόμαστε και θα μηρυκάζουμε την άθλια μοίρα μας που αυτοί που μας διαφεντεύουν δεν την σέβονται… λες και τη σεβόμαστε εμείς κλαψουρίζοντας και γκρινιάζοντας ότι τίποτα δε γίνεται!!! και υπάρχει μια απορία, από ποιον μεσσία περιμένουμε να γίνει αυτό το κάτι;; σίγουρα όχι από εμάς εεε;; οι άλλοι είναι οι ανίκανοι, εμείς αν βγει κάτι καλό τότε θα το ακολουθήσουμε!! εμείς γιατί δεν φτιάχνουμε το όποιο καλό; μικρό ή μεγάλο λίγη σημασία έχει, αρκεί να φτιάξουμε κάτι όμως! …και όταν φτιαχτεί ένα “μαζί” να το σεβόμαστε και να μην το ξεπουλάμε εύκολα και γρήγορα στα δύσκολα, και δύσκολα εννοούμε όταν βαλλόμαστε και προσωπικά, αγγελικά πλασμένο δεν είναι τίποτα, όλα με δουλειά χτίζονται, προσπάθεια και κόπο και αγάπη και ανθρωπιά, αααα βασικό… και προσωπικό κόστος!!! Εμείς είναι να δείξουμε αν θα κερδίσουμε το στοίχημα ζωής που βάζουμε, εμείς και μόνο εμείς!!
Είναι πιθανό να μη γίνομαι κατανοητή σε όλους γιατί είναι δύσκολες οι μέρες οι τελευταίες!! Η πρόταση είναι να γυρίσουμε προς τα μέσα μας ΟΧΙ ενοχικά και μίζερα αλλά ψάχνοντας άλλους τρόπους για να βγούμε θετικά προς τα έξω, αναγνωρίζοντας αδυναμίες και φόβους μας και ανοίγοντας (ή έστω μισανοίγοντας σιγά σιγά) πόρτες στο “μαζί”. Το “μαζί” είναι ένας τρόπος να βγούμε απ΄τον φόβο, ένας τρόπος για να βρούμε και να μοιραστούμε λύσεις, ένας τρόπος για να μην δεχτούμε αμαχητί να ξεφτιλίσουμε τη ζωή μας, που προσπαθούν εκείνοι “οι άλλοι, οι κακοί” να μας ξεφτιλίσουν.
Ας πάρουμε πρώτα τέτοια θέση μέσα μας και μετά θα βρούμε και τρόπους και ιδέες να βγούμε απ’ τη φυλακή του φόβου και της αδράνειας. Θαύματα δεν γίνονται, μεγάλα παιδιά είμαστε, αν δεν κουνήσουμε τον εαυτό μας πρώτα και γερά, λύσεις δεν πέφτουν εξ ουρανού, ούτε θα αλλάξουν μαγικά, ούτε θα πέσει το σύστημα εν μια νυκτί, το ακούω εδώ και 30 χρόνια (από τα 18 μου εννοώντας!) και τα χειρότερα είναι εδώ!!! Αυτή ήταν εδώ και χρόνια η πολιτική μου θέση και ισχυροποιείται όσο ζω και ζούμε την καθημερινή επίθεση εξαθλίωσης και αποκτήνωσης της αξιοπρέπειας της ζωής μας.
John Lennon art in Liverpool
psycheandlife2: κείμενο που γράφτηκε μετά από δύσκολες σκέψεις απορίας, απογοήτευσης, αδικίας και προβληματισμού στο πως μπορεί (ο τρόπος έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και η…αγριότητα!) να “ταρακουνηθεί” γερά μια ομάδα ανθρώπων που ουσιαστικά το μόνο που έχουν να μοιράσουν είναι η όποια βοήθεια (κυρίως ψυχολογικής στήριξης) μπορεί να προσφέρει ο ένας στον άλλον ανιδιοτελώς, κι όμως ακόμα και έτσι είναι δύσκολο!!!!
At the end of the day, you can focus on what’ s tearing you apart, or what’ s holding you together.
Όπως λέει η λεζάντα στη φωτογραφία (από το additionstoourtable)
“Στο τέλος της μέρας, μπορείτε να εστιάσετε σ’ αυτά που σας χωρίζουν ή σ’ αυτά που σας ενώνουν, που σας φέρνουν κοντά“.
_________
