1:50:00 μ.μ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΛΑΜΑΝΗΣ
Τελικά ποια είναι εκείνα τα συστατικά, που κάνουν τον Μπαχοβίτη να κάνει πάντα τη διαφορά, την ιδιαίτερη εκείνη μικρή, αλλά τόσο ουσιώδη διαφορά, που με ό,τι και να καταπιαστεί το φέρνει εις πέρας, όσο ανέφικτο κι αν φαντάζει;
Είναι η ταπεινή του ιδιοσυγκρασία, η τόσο απλόχερη, από καρδιάς, προσφορά του;
Είναι το αίσθημα συνοχής, η «ενσυναίσθηση» που τον διακατέχει και η απόλυτη απόρριψη του «εγώ» προς το «εμείς»;
Είναι η εθελούσια αγνόηση του πόνου, της κόπωσης, του ιδρώτα και η επίμονη ματιά προς τα εμπρός, προς την επίτευξη του κοινού στόχου;
Είναι το βλέμμα εκείνο το ντόπικο, με τα σφιχτά δόντια και τα σπινθηρίζοντα μάτια εναντίον των στοιχείων της φύσης, και η γενναία φράση «ντα ιέμπαμ»;
Είναι τα δεκάδες πιτσιρίκια, με τα κοκκινισμένα μάγουλα, που λαχταρούν να χορέψουν το «Ράικο», ξεροσταλιάζοντας στο ψύχος, για να τα καμαρώσουν οι παππούδες;
Είναι οι μαυροφορεμένες γιαγιάδες, οι τυλιγμένες στις κάπες τους, που στριμωγμένες στα σκαλιά, κουτσομπολεύουν και αναπολούν την περασμένη νιότη;
Είναι οι ακάματοι εθελοντές, που επί ένα μήνα σαν αληθινό μελίσσι, κουβαλούσαν το νέκταρ και προσφέρουν τώρα το ολόγλυκο μέλι τους;
Είναι η αγωνία του προέδρου, οι ανυπόστατοι προβληματισμοί του, ότι έχει αποτύχει και η ολόψυχη ενθάρρυνσή του από τους συντρόφους του;
Είναι οι ορδές των κατοίκων, των φίλων επισκεπτών, των καλεσμένων στη γιορτή, που κατακλύζουν την πλατεία του Αγίου, γεμίζοντάς την ασφυκτικά, φωτίζοντάς την με τις δεκάδες εστίες, ζεσταίνοντάς την με τη θέρμη της καρδιάς;
Είναι ο χάλκινος ηλεκτρισμένος ήχος του «Μακεδονία ξακουστή», από την ορχήστρα, που σε κάνει να ριγείς και ακούσια να στρέφεις το βλέμμα σου προς το μαρμάρινο Ηρώο;
Είναι οι πάγκοι οι κατάμεστοι, με τις στριφογυριστές χειροποίητες πίτες, τα κολασμένα γλυκίσματα, η βραστή γίδα των μαγείρων, τα ντόπια λουκάνικα, τα τσίπουρα και τα κρασιά, που σαν Σειρήνες σου γνέφουν να παραδοθείς στην πλάνα αγκαλιά τους;
Είναι η τάξη, η νοικοκυροσύνη, η καθαριότητα, η οργάνωση, η στρατιωτική πειθαρχία και η καλοκουρδισμένη μηχανή, που όλα τα λαδωμένα γρανάζια της γυρίζουν συνεκτικά κι αθόρυβα, κινώντας την;
Είναι οι ανάκατες παρέες, μικρών και μεγάλων, τα πειράγματα, οι κυκλικοί χοροί, τα σταυρωμένα χέρια, το πιάσιμο ώμο με ώμο, η συντονισμένη κίνηση σώματος, ποδιών, στον αιώνιο κύκλο της παράδοσης;
Είναι η ανιδιοτέλεια, η άδολη προσφορά, το κοινό σπρώξιμο, το ατομικό φύσημα που ενώνεται με τα άλλα και σχηματίζει αύρα, άνεμο, θύελλα δημιουργίας;
Είναι ΟΛΑ αυτά φίλε μου και χιλιάδες άλλα, μα το πιο καθηλωτικό, το πιο σπάνιο, το πιο λυτρωτικό, είναι το χαμόγελο που τόσο ανεπιτήδευτα βγαίνει σε όλα τα πρόσωπα και που σχηματίζει θαρρείς το πιο λαμπρό φωτοστέφανο Αγάπης και Ανθρωπιάς.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
