Η ΕΠΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΑΝΗΘΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Η ζωή μας, τρέχει.

Τα βάρη που κουβαλάμε, γίνονται συνεχώς μεγαλύτερα.

Πιο πιεστικά.

Γεννιέται το ερώτημα, γιατί ορισμένοι δεν αντέχουν;

Είναι οι αξίες τους, τα βιώματά τους, η ηθική τους, αυτά που γέρνουν την ζυγαριά της ζωής τους;

Την περασμένη εβδομάδα προστέθηκε ένα ακόμη άτομο, στον μακρύ κατάλογο των αυτοκτονιών.

Την γνώριζα. Όπως γνώριζα και τον προηγούμενο από τον χώρο της Διαφήμισης, που έφυγε από κοντά μας τον Σεπτέμβριο του 2011.

Είναι εύκολο να παρατηρείς τους αριθμούς και να μένεις απαθής, συνεχίζοντας την ζωή σου, σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Σαν να είναι φυσιολογική παράπλευρη απώλεια, η ζωή.

Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πως το άτομο μπορεί να φτάσει να κάνει κακό στο σώμα του. Να τερματίσει την ύπαρξη του, θεωρώντας το διέξοδο στα προβλήματά του.

Για ορισμένους, στην οικονομία ή στις επιχειρήσεις, τα άτομα αυτά μπορεί να είναι απλά ένας αριθμός με αρνητικό πρόσημο, που στα λογιστικά τους βιβλία πρέπει να μηδενιστεί.

Γνωρίζουν ότι δεν τα καταφέρνουν πάντοτε καλά όλοι κι όμως τους πιέζουν (με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους) βασιζόμενοι σε ένα σύστημα απάνθρωπο, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι και θεωρεί όλους το ίδιο. 

Ορισμένοι όμως από αυτούς που δεν τα καταφέρνουν είναι εδώ, παρόντες. Ζουν τις οικογένειές τους από την δουλειά τους. Δεν πλουτίζουν σε βάρος άλλων. Στις δυσκολίες συνεχίζουν να είναι εδώ. Δεν την κοπανάνε από μια εταιρία, φτιάχνοντας μία άλλη δίπλα, για να κοροϊδέψουν και να συνεχίζουν να κάνουν λαμογιές.

Ποιος όμως είναι ο κριτής που ξεχωρίζει;

Οι άνθρωποι της πεντάρας και της μετριότητας, που συμπεριφέρονται ως δήμιοι όταν ο άλλος αντιμετωπίζει μια δυσκολία, χωρίς να τους ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις των πράξεών τους. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν επιπτώσεις. Τα όρια όμως του καθενός, εξαντλούνται.
Όχι αυτά που η ταπεινωτική πρακτική προκαλεί, αλλά αυτά που η παντελής έλλειψη αξιών δημιουργεί. Αγορά γεμάτοι από άπληστους και μέτριους, που θριαμβεύουν διότι έχουν τα μέσα να το κάνουν. Μαζί με αυτούς που τους υποστηρίζουν. Και όλοι μαζί στην πλάτη μας.

Γνωρίζω και συνεργάζομαι με δεκάδες Έντιμους που ανεξαιρέτως όλοι, αγχώνονται για το πως θα πληρώσουν καθημερινά τους εργαζόμενούς τους. Πως θα εξασφαλίσουν ένα αποδεκτό ετήσιο εισόδημα για τις οικογένειές τους. Πως θα δημιουργήσουν μια παρακαταθήκη για τα παιδιά τους. Πολλοί από αυτούς κουράστηκαν στον δρόμο. Άλλοι ταπεινώθηκαν στην κυριολεξία.

Υπάρχουν όμως και αυτοί που γελούν, όταν καταφέρνουν να κοροϊδέψουν έναν πελάτη, έναν προμηθευτή, έναν συνεργάτη και να αισχροκερδούν στην πλάτη τους. Τα τελευταία χρόνια αναδύθηκε η δυσοσμία τους.

Εμείς, εργαζόμενοι και επιχειρηματίες, παιδιά των αξιών, της ειλικρίνειας, του σεβασμού θα γίνουμε πιο δυνατοί. Θα θυμόμαστε τι σημαίνει ζωή. Οι εταιρίες και τα νούμερα δεν είναι πάνω από εμάς. Η συμπεριφορά μας είναι (θα είναι) αυτή που αρμόζει σε ανθρώπους με ευγένεια και σεβασμό. Κάθε μέρα, κάθε ώρα. Πάντοτε.

Σε πείσμα των καιρών, που βασιλεύουν οι ανήθικοι.

Θεόφιλος Κωτσίδης - huffingtonpost.gr

Διαβάστε Περισσότερα

ΦΩΤΑ ΚΑΙ ΑΪ-ΓΙΑΝΝΙΟΥ ΣΤΟ ΛΟΥΤΡΑΚΙ ΠΕΛΛΑΣ

Φώτα και πανηγύρι του Αϊ- Γιαννιού στο Λουτράκι Πέλλας

Με ξεχωριστή λαμπρότητα γιορτάζαμε το διήμερο των Φώτων και του Αϊ- Γιαννιού. Εκείνες τις ημέρες γέμιζε το χωριό μας από «ξένους ομογενείς». Ήταν εκείνοι που όταν έφυγαν από το Πόζαρ δεν έμειναν στο Λουτράκι, αλλά εγκαταστάθηκαν στην Αριδαία, στην Έδεσσα, στην Πλατάνη, στη Σκύδρα, στους Γαλατάδες και στο Άσπρο. Το διήμερο ήταν μια ευκαιρία να επισκεφτούν τους συγγενείς τους. «Γκόστι» τους λέγαμε. 
Τα Φώτα, του Αϊ- Γιαννιού και τη Μ. Παρασκευή ήταν οι μέρες που η εκκλησία του χωριού γέμιζε ασφυκτικά από κόσμο. Έτσι έλεγαν η μητέρα μου και οι θείες μου η Μαρία του Καλλίνη, η Μαρία του Κώστα και η θεοδώρα του Πέτρου που ήταν συννυφάδες μεταξύ τους.
Φώτα 
Πηγαίνοντας στην εκκλησία , εμείς τα παιδιά, παίρναμε μαζί μας την εικόνα από το εικονοστάσι του σπιτιού μας μαζί με ένα ματσάκι ξερό βασιλικό. 
Μετά τη Θεία Λειτουργία ο ιερέας και όλος ο κόσμος πήγαινε στο ποταμάκι σε μικρή απόσταση από το νερόμυλο πάνω και γύρω από την τσιμεντένια γέφυρα, όπου θα «έριχναν» το σταυρό. Οι άντρες του χωριού έπαιρναν τις μεγάλες εικόνες από το τέμπλο της εκκλησίας και τις πήγαιναν στο χώρο όπου θα γινόταν ο αγιασμός των υδάτων. 
Όσο ο ιερέας και οι ψάλτες έψαλλαν, και πριν το «ρίξιμο» του σταυρού στο νερό, γινόταν πλειοδοτική δημοπρασία. Μια για τη «βάπτιση» και μια για το «σταυρό». Αυτό σήμαινε ότι όποιος έδινε τα περισσότερα χρήματα για τη «βάπτιση» θα κρατούσε τη μικρή εικόνα της βάπτισης. Όποιος πλειοδοτούσε στο σταυρό, αυτός ο ίδιος ή κάποιο μέλος της οικογένειάς του, θα έμπαινε στο νερό για να τον πιάσει. Το βάθος του νερού στο σημείο εκείνο ήταν 40 ως 50 εκατοστά. 
Μόλις ο ιερέας έριχνε το σταυρό, ο πλειοδότης έμπαινε στο νερό όπως ήταν ντυμένος με τα καλά του ρούχα, τον έπιανε, τον φιλούσε, κατάβρεχε τον κόσμο και τον παρέδιδε στον ιερέα. Εμείς τα παιδιά με το βασιλικό που είχαμε, ραντίζαμε τις εικόνες μας και όλους τους τριγύρω μας. 
Μετά το τέλος της τελετής του αγιασμού των υδάτων όλος ο κόσμος αποχωρούσε. Στο σημείο εκείνο έμεναν οι άντρες με τις μεγάλες εικόνες της εκκλησίας. Με δυνατή φωνή και κάπως σαν να έψαλλαν, έδιναν ευχές για υγεία και καλή σοδειά, βάζοντας πριν από κάθε ευχή το «Κύριε ελέησον». Τότε οι μαγαζάτορες της πλατείας έβγαιναν και τους κερνούσαν ποτό (συνήθως τσίπουρο) και διάφορα γλυκίσματα. 
Στη συνέχεια έκαναν μια περιοδεία στο χωριό επαναλαμβάνοντας τις ευχές σε κάθε γειτονιά που σταματούσαν. Στο τέλος της περιοδείας πήγαιναν τις εικόνες στην εκκλησία και τις τοποθετούσαν στη θέση τους. Οι περισσότεροι ήταν χαμογελαστοί από τα πολλά ποτά που είχαν ήδη πιει. 
Το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ γινόταν χορός στην αυλή του παλιού σχολείου και το βράδυ συνεχιζόταν ο χορός στα καφενεία που λειτουργούσαν ως κέντρα διασκέδασης.


Πανηγύρι του Αϊ- Γιαννιού. 
Την ημέρα του Αϊ- Γιαννιού, μετά τη Θεία Λειτουργία, οι «ξένοι ομογενείς» επισκέπτονταν τα σπίτια των συγγενών τους. Αργά το μεσημέρι χτυπούσε η καμπάνα της εκκλησίας. Σε όποιο σπίτι συγγενούς τους τους «έβρισκε» η καμπάνα, εκεί έμεναν και για το μεσημεριανό γεύμα. 
Το απόγευμα γινόταν ο μεγάλος χορός. Στους επισκέπτες δινόταν η ευκαιρία να χορέψουν, να διασκεδάσουν και να αναθερμάνουν τους δεσμούς τους με τους κατοίκους του χωριού της καταγωγής τους. 
Η οικογένειά μου, ως τακτικούς «γκόστι» είχε το θείο Τραϊανό από την Έδεσσα και τον παππού Γιώργο από τη Σκύδρα. Δε χόρταινα να ακούω τις συζητήσεις για τις δικές τους πατρίδες, αλλά και ιστορίες για το Πόζαρ. 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Βόλτση:
« Από το Πόζαρ στο Λουτράκι- (1800 και-1970)- Λόγια και φωτογραφίες». 
Ηλεκτρονική διεύθυνση: pozar-nikvolts.blogspot.com

https://www.facebook.com/nikvolts?fref=nf

Διαβάστε Περισσότερα