Πέμπτη 20 Απριλίου 2017
Μάτια μου ο έρωτας δεν θέλει like για να καταλάβει, να τον κοιτάς στα μάτια θέλει
Την ερωτική ζωή και το φλερτ πρέπει να το ζεις όπως του αξίζει!
Κι ενώ η ζωή κυλούσε σχετικά ήρεμα (λέμε τώρα) ήρθε ο κ. Μαρκ Ζούκερμπεργκ και μας βάζει στο τρυπάκι του like. Έτσι αντί να μετράμε τ’ άστρα πλέον μετράμε τα like…!
Κι αν είναι μύθος ότι αν μετράς αστέρια βγάζεις σπυράκια, έρχεται μια ωραιότατη πρωία το facebook να σου αποδείξει ότι σπυράκια βγάζεις μετρώντας και βλέποντας τα άτομα που κάνουν like.
Για να το πάρουμε το έργο από την αρχή.
Στα πρώτα βήματα της ζωής μας στο αθώο τότε facebook το like δεν το μετρούσε κανείς.
Μπορεί να έκανες λογαριασμό, να έβρισκες παλιούς φίλους και συμμαθητές, να έπαιζες φουλ παιχνίδια, να ανέβαζες λίγες φωτογραφίες, τραγούδια σπάνια, να σχολίαζες στον τοίχο του φίλου σου, αλλά τα like ήταν αμελητέα ποσότητα και το καλύτερο είναι ότι δεν τα κοιτάξαμε ποτέ. Οι φίλοι είναι φίλοι και τους αρέσαμε ούτως η άλλως.
Μετά από χρόνια (όχι πολλά) μεγαλώνεις και αλλάζεις, αλλάζει ο τρόπος σκέψης σου, η συμπεριφορά σου, οι παρέες σου ακόμα και ο τρόπος που φλερτάρεις είναι διαφορετικός. Κι έτσι ξαφνικά το πρόσωπο που σε κοίταζε επίμονα χθες βράδυ, σε λιγότερο από 24ώρες και χωρίς να ξέρεις πώς, σου έχει κάνει αίτημα φιλίας.
Εκτός λοιπόν από φίλους και γνωστούς, αποκτάς για «φίλους» και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που θα ήθελαν να σε γνωρίσουν αλλά ωσάν κοτούλες δεν τόλμησαν.
Κρυφοκοίταξαν τη ζωή που εσύ θέλεις να προβάλλεις μέσα από μία σελίδα, κι αν τελικά τους αρέσεις (γιατί το βράδυ με κανα δυο ποτάκια παραπάνω σίγουρα τους άρεσες), αλλά και αφού σε δούνε καλύτερα και με την ησυχία τους από τα άλμπουμ, αν τους αρέσουν και αυτά που ανεβάζεις, αν δεν έχεις και κανένα πρώην τους κοινό φίλο, αν εγκρίνουν και οι φίλοι τους, μπορεί και να σου προτείνουν να βγείτε...
Μην βιάζεσαι δεν είναι κι απλό!!!! Θα πάρει χρόνο αυτό... Θα ανταλλάξετε πρώτα καμιά 50αρια like και καμία 1000αρα μηνύματα και μετάααααααα!!!!
Τι γίνεται όμως με το like που μεγάλωσε κι αυτό όπως εσύ και πήρε άλλες διαστάσεις στο μυαλό μας. Έγινε στρατηγική, έχει νόμους και κανόνες.
Νο1: Δεν κάνουμε like σε κανέναν πρώην μας.
Δεν ήμαστε ανώτεροι άνθρωποι βρε αδερφέ, όταν τελειώνουμε-τελειώνουμε.
Βέβαια μπορούμε να τους έχουμε ακόμα στην λίστα των φίλων μας, εκτός αν μας έχουν κερατώσει οπότε τους μπλοκάρουμε και τους βλέπουμε μόνο από το προφίλ των κολλητών μας, μόνο και μόνο για να δούμε αν είναι και περνάνε καλά, από καθαρό ενδιαφέρον λέμε τώρα,
θα θέλαμε να πάθει τα ίδια και χειρότερα. Τα like λοιπόν σε πρώην απαγορεύονται διά ροπάλου. Τρελαίνονται οι νυν και θα βρεθεί το κεφαλάκι σου παραπεταμένο σε καμία γωνία και μην γυρίσεις να μου πεις τίποτα, γιατί θα σου πω στα λεγα και θα θυμώσεις.
Νο2: Aπαγορεύονται τα like σε αχώνευτους φίλους.
Εννοώ εκείνους που δέχτηκες από ντροπή και τους έχεις για να μαθαίνεις κουτσομπολιά, είτε δικά τους είτε γενικά και να τα σχολιάζεις με τους δικούς σου φίλους. Άντε το πολύ πολύ σε κανένα γάμο ή βάφτιση επιτρέπεται για λόγους ευγένειας να κάνεις, άσχετα που αν είχε dislike θα λύσσαγες να το πατήσεις.
Νο3: Κάνουμε like σε όποιον μας κάνει.
Όταν σταματήσουν και ξέρουμε το λόγο σταματάμε κι εμείς, δεν το αναλύω περισσότερο όλοι καταλαβαινόμαστε.
Νο4: Kάνουμε like σε όσους δεν μας κάνουν έτσι για σπάσιμο....(ο 3ος και ο 4ος κανόνας αντικρούονται και ο τελικός θα ψηφιστεί μόλις ευκαιρεί η Βουλή, προς το παρόν και μέχρι να κατασταλάξουμε κάντε ότι σας φωτίσει ο Θεός).
Νο5: Tυφλά like σε φίλους!!!
Ότι σαχλαμαρίτσα κι αν ανεβάζουν είναι οι φίλοι σου. Όσο άσχημοι και αν είναι στις φωτογραφίες εσύ απλά τους αγαπάς. Ειδικά αν ο φίλος είναι στεναχωρημένος, γρήγορα και μαζικά like σε ότι έχετε ξεχάσει να κάνετε (α!και αυτοκόλλητα με καρδούλες για την ψυχική οδύνη).
Νο6: Δεν πατάμε like σε άτομα που μας ενδιαφέρουν ερωτικά και έχουν σοβαρή σχέση.
Δεν είναι καθόλου φίλοι μας, ούτε γνωστοί μας. Ξέρεις τι πρόβλημα, τι κρεβατομουρμούρα, τι γκρίνια, τι ερωτήσεις δέχονται αυτοί οι άνθρωποι επί καθημερινής βάσης;
Από πού γνωρίζεστε; Ποιος είναι αυτός; Γιατί σου πατάει σε όλα like εκτός από τις φωτογραφίες που είμαστε μαζί; Ανταλλάζετε και μηνύματα; Δώσε μου το κωδικό σου τώρα!!!!
Εκτός εάν έχετε τριπλοτσεκαρισμένο ότι η σοβαρή σχέση δεν έχει facebook, οπότε χωρίς τύψεις, μπορείτε να τον διεκδικήσετε κάνοντας like και να πάρετε την θέση του τρίτου προσώπου. Το ρίσκο θέλει θάρρος και θράσος κι ο τολμών νικά.
Aυτοί ήταν μόνο λίγοι από τους τύπου κανόνες που έχουμε στο μυαλό μας...
Και καταλήγω...
Αναρωτηθήκατε μήπως πόσο πολύ απογοητεύεστε όταν βλέπετε κάποιον που σας αρέσει, τον ψάχνετε στο facebook κ ουπς δεν έχει;
Κάποτε οι άνθρωποι βγαίναν έξω, φλέρταραν με τα μάτια, ανταλλάσσαν τηλέφωνα σε χαρτάκια και το πρώτο ραντεβού είχε πραγματικό ενδιαφέρον. Δεν ήξερες ούτε τι μουσική ακούει, ούτε με τι ασχολείται, ούτε που πήγε διακοπές τα τελευταία 5 χρόνια, ούτε τους πρώην από φωτογραφίες.
Κάνοντας φίλους στο facebook αυτούς που μας αρέσουν χάνουμε τουλάχιστον τα 3 πρώτα ραντεβού, δεν έχεις τι να ρωτήσεις, τα περισσότερα τα ξέρεις ήδη και στο τέλος ξενερώνεις. Ποιος ξέρει ίσως αν σου μίλαγε για την ζωή του, μπορεί και να τον ερωτευόσουν.
Ναι κάποιοι το πέτυχαν και το βρήκαν δεν λέω ότι είναι κακό, απλά δεν γίνεται να συμβεί σε όλους. Συνεχίστε να χρησιμοποιείτε το facebook με τους φίλους σας, να ανεβάζετε φωτογραφίες, τραγούδια και status, αλλά την ερωτική σας ζωή και το φλερτ να το ζείτε όπως του αξίζει.
Μάτια μου ο έρωτας δεν θέλει like για να καταλάβει, να τον κοιτάς στα μάτια θέλει.
Γράφει η Γεωργία Τζουμάκα
«Οι ονειροπόλοι» - Θάνος Ανεστόπουλος
Νικημένοι... Και όμως δεν δώσαμε μάχη
μήτε καν στον ορίζοντα φάνηκε εχθρός,
ενώ θα 'πρεπε να 'μαστε πάντοτε μπρος,
σε σκιές και σε φάσματα στρέφουμε ράχη...
Η δειλία χαράζει το κάθε μας βήμα
κι' όλοι ζούμε με τ' όνειρο κάποιας φυγής,
μας πειράζει στα μάτια το φως της αυγής,
τραγουδάμε το χάρο, ποθούμε το μνήμα.
Μεθυσμένοι... Χωρίς ούτε στάλα να πιούμε,
τη φωτιά μας δε σβήνει κανένα πιοτό,
θα 'ρθει ώρα να βρούμε τη λήθη σ' αυτό,
τώρα όμως δεν ξέρω και μεις τι ζητούμε.
Στο μεθύσι μας πάνω πιστεύουμε αλήθεια
ότι γίναμε κι όλας καινούριοι Θεοί,
τη ζωήν, ως τη ζούνε οι άλλοι θνητοί
τη χλευάζουμε σαν μια χυδαία συνήθεια...
Γελασμένοι... Δεν το 'χαμε πριν καταλάβει,
πως μια μέρα θα 'ρχόνταν αυτός ο καιρός,
που κι ο ύστατος φίλος θα ήταν νεκρός...
Η ζωή δεν προσφέρει, ζητάει να λάβει.
Διαρκώς αυταπάτες και πάντα στο χέρι
λίγα πούπουλα, θύμηση μόνο σκληρή
της χαράς που πετάει και φεύγει ιλαρή
στον ορίζοντα πέρα, λευκό περιστέρι.
Ο Θάνος Ανεστόπουλος μελοποιεί το ποίημα «Οι ονειροπόλοι» του Γιώργου Μυλωνογιάννη
ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com
Εκείνοι οι καθαροί, οι αγνοί έρωτες με ημερομηνία λήξης.
Του Νεόφυτου Βασιλείου.
Ήταν «εκείνη» και «εκείνος», δίπλα δίπλα, ξαπλωμένοι στα κρεβάτια με τα λευκά σεντόνια. Ντυμένοι στα λευκά. Τα πάντα σε εκείνο το δωμάτιο ήταν λευκά. Κρατώντας τα χέρια τους, σφιχτά, με τις ιδρωμένες τους παλάμες, οι οποίες έτρεμαν. Έτρεμαν από πάθος, από πόθο, από αγαλλίαση αλλά και από μια μικρή δόση ανησυχίας. Δεν είχαν και πολύ χρόνο. Κατ’ ακρίβεια δεν ήξεραν ακριβώς πόσο, αλλά το σημαντικό είναι ότι γνώριζαν πολύ καλά και οι δυο τους ότι δε θα ήταν αρκετός. Καθόλου αρκετός… Δεν ήθελαν να κοιτάνε πια τους δείκτες του ρολογιού ούτε να ακούσουν κανέναν να τους το υπενθυμίζει. Το ήξεραν και οι δυο τους πολύ καλά. Κοίταζαν ο ένας τον άλλο με τις ώρες στα μάτια. Δεν μπορούσαν να μιλήσουν με τόση άνεση. Όχι γιατί δεν τους το επέτρεπε η αυτοπεποίθησή τους αλλά διότι μετά δυσκολίας έβγαζαν λέξη.
Ο γιατρός τους διέκοψε, τους είπε ευγενικά να αφήσουν τα χέρια τους, για να τη μεταφέρει στην άλλη αίθουσα. Έπρεπε να την πάρει. Ήξερε πως διέκοπτε μια πολύ σημαντική στιγμή, αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς… Για όλα δεν ήταν υπαίτιος αυτός ούτε κανείς άλλος. Ήταν η λευχαιμία, αυτό το τέρας που καταβρόχθιζε με αγενέστατη βουλιμία τη ζωή και των δυο. Οι χημειοθεραπείες που δεν είχαν τέλος τους τσάκισαν.
Γνωρίστηκαν και αντάλλαξαν ματιές για πρώτη φορά σε εκείνη την αίθουσα. Σε αυτή που η ζωή και ο θάνατος έχουν πολλά πάρε δώσε. Εδώ που κάθε τόσο έρχονταν φύλακες άγγελοι και πετούσαν γύρω γύρω από την αίθουσα. Δεν είχε τόση σημασία το χλωμό τους πρόσωπο, ούτε τα χαμένα τους μαλλιά. Αυτά τα κοκκινάδια και μεικ απ, τα φουντωτά μαλλιά ήταν πια πράγματα και συνήθειες του παρελθόντος. Για το αγόρι δεν είχε σημασία. Και για το κορίτσι δεν είχε σημασία η αδύναμη όψη του αγοριού. Πάλι ένιωθε ασφαλής μαζί του. Την καταλάβαινε περισσότερο από όλους. Και αυτό τους ένωνε ακόμη πιο πολύ.
Ήθελε να πάει να τελειώσει και αυτή τη χημειοθεραπεία. Κρατούσε όλη της την δύναμη για να μπορέσει να ανταλλάξει ακόμα ένα στοργικό φιλί με τα φουσκωμένα μωβ χείλη της με το που θα τέλειωνε. Με εκείνον. Ήταν ο πρώτος της -δεν ήταν ακόμα ενήλικας ούτε θα προλάβαινε να γίνει- και προφανώς και ο τελευταίος της… Της δόθηκε άλλη εμπειρία στον έρωτα, αλλιώτικη, διαφορετική. Άλλη γεύση, μεταλλική, γεύση των φαρμάκων της χημειοθεραπείας, μυρωδιά εμετού που τα αντάλλαξε με το φιλί. Δεν την ένοιαζε. Διότι αυτό της έδινε ακόμη λίγη δύναμη.
Πήγε, έδωσε ακόμα μια πάλη με την χημειοθεραπεία και βγήκε εξαντλημένη με ένα χαμόγελο στα χείλη. Εκείνος την περίμενε, αντάλλαξε ένα φιλί με εκείνη καθώς έμπαινε στην αίθουσα και εκείνη έβγαινε, με τα καροτσάκια. Ακόμα ένα φιλί, που μύριζε ζωή.
O έρωτας, δε γνωρίζει ηλικία, ούτε εμφάνιση, ούτε μυρωδιά σάρκας και ανάσας του καθενός και προφανώς δεν εξαρτάται από πόσα χρόνια ζωής απομένουν στον καθένα. Ίσως οι δυνατότεροι έρωτες που έχουν γραφτεί στην ιστορία, είναι οι πιο αθώοι, στα μέρη όπου ο θάνατος έχει πολλά πάρε δώσε. Στους έρωτες όπου ο ένας τρέμει κοιτώντας την αγάπη του στα μάτια, γνωρίζοντας πως σιμώνει η δικιά τους ώρα για τον άλλο κόσμο. Τελικά, αναμφίβολα, αυτοί είναι, οι δυνατότεροι και καθαρότεροι έρωτες…
Αφιερωμένο σε όσους χαροπαλεύουν να ζήσουν για λίγο ακόμα μαζί με το άλλο τους μισό αγκαλιά…
ΠΗΓΗ...http://www.anapnoes.gr
Μέτρα λάθη, στιγμές, συναισθήματα. Μέτρα ανθρώπους!
Της Χριστίνας Καζανιάτορα.
Συνηθισμένοι να μετράμε λεπτά, ώρες, μέρες…
Χρήματα, τόσα για αυτό, τόσα για εκείνο.
Πρόσθεσε, αφαίρεσε.
Ας το κάνουμε λίγο αλλιώς, ας πιάσουμε το πραγματικό μέτρημα.
Αυτό που αν στο τέλος βγει μείον πονάει πολύ.
Αυτό που αν κάτι βγει επιπλέον, σου μοιάζει περιττό.
Μέτρα λοιπόν.
Όχι αριθμούς.
Ανθρώπους μέτρα, που υπάρχουν δίπλα σου.
Μη μου πεις πολλούς…
Δε με αφορούν αυτοί. Εγώ τους αποκαλώ όχλο.
Με αφορούν οι λίγοι και καλοί σου. Οι εκλεκτοί σου.
Παράξενο φρούτο οι άνθρωποι, θεωρούν πως με το να γίνουν αρεστοί στους πολλούς αυτομάτως αυτό τους καθιστά σημαντικούς.
Έχω πολλούς φίλους… διατυμπανίζουν με καμάρι.
Βάζω στοίχημα πως αν ρωτήσεις σχεδόν όλους τους «φίλους» τι αγαπάει, δε θα έχουν τι να πουν.
Αν τους ρωτήσεις για τον μεγαλύτερο του φόβο ούτε που τον φαντάζονται.
Αν τους ρωτήσεις όμως τι αμάξι έχει, πόσα λεφτά βγάζει, σίγουρα θα σου πουν πολλά με λεπτομέρειες.
Ξέρεις να μετράς;
Μην απαντήσεις τώρα.
Σκέψου. Σκέψου καλά.
Πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που θα μοιραζόσουν ένα σου μυστικό;
Σκέψου την απώλεια.
Για πόσους τρελαίνεσαι στη σκέψη και μόνο πως θα τους έχανες;
Πόσοι είναι οι αναντικατάστατοι σου;
Μετράς;
Μέτρα και τις στιγμές.
Όλες αυτές που μοιράστηκες, τις σημαντικές και ιδιαίτερες.
Κάνε εσύ το μέτρημα, γιατί αν δεν το κάνεις θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και θα το κάνει αυτό για σένα.
Άκομψα, σκληρά. Όπως συνήθως το κάνει. Ακαριαία.
Μέτρα συναισθήματα.
Τι έδωσες, τι πήρες τι έμεινε, τι άξιζε.
Γιατί αυτό είναι το κέρδος σου.
Η λέξη άξιζε!
Ακόμα και αν έδωσες και δεν έμεινε…ακόμα και αν έδωσες και δεν πήρες.
Αυτό το κέρδος, δεν προσδιορίζεται με ποσοστό.
Δεν μετριέται σε μικρό η μεγάλο.
Το συναίσθημα είναι το κέρδος, ότι αποτέλεσμα και αν είχες.
Ένοιωσες, αυτό αξίζει, άγγιξε τη ψυχή σου, γαλήνεψε την καρδούλα σου.
Μέτρα τα λάθη. Άσε τα σωστά για τους σωστούς!
Τι νοιώθεις για τα λάθη σου;
Θα τα ξαναέκανες; Με τους ίδιους;
Σκέψου, πριν βιαστείς να απαντήσεις. Υπάρχει μια κατηγορία λάθους ιδιαίτερη σημαντική!
Είναι αυτή με το υπέροχο λάθος που χίλιες ζωές κι αν είχες πάλι το ίδιο θα έκανες.
Η περίπτωσή του είναι μοναδική. Μέσω αυτού βρίσκεις το σωστό σου. Το δεδομένο σου.
Όχι τα δεδομένα, ξέχνα τα αυτά δεν υπάρχουν. Ένα είναι.
Ξανακοίταξε πάλι τους ανθρώπους δίπλα σου. Πολύ καλά!
Πόσα πρόσωπα βλέπεις και λάμπεις;
Πόσους βλέπεις, έναν, δυο;
Αυτοί που δε σε κάνουν να ντρέπεσαι για τίποτα.
Αυτοί που ότι κι αν ακούσουν για σένα, που δεν είναι εσύ, θα σε υπερασπιστούν.
Είναι αυτοί που έχουν δει μέσα σου, που σε αγαπάνε βαθιά, αληθινά, αυτοί που ότι κι αν σου συμβεί δεν θα σε παρεξηγήσουν δεν θα σταθούν αρνητικά μπροστά σε τίποτα.
Πόσοι είναι λοιπόν, αυτοί;
ΠΗΓΗ...http://www.anapnoes.gr
Η αγάπη έβαλε ένα στοίχημα με τους ανθρώπους και τους νίκησε.
Της Κικής Τσιντζόγλου.
Έβλεπε τους ανθρώπους να έχουν πολλά προβλήματα στη ζωή τους και λύγιζε η καρδιά της. Ήθελε να τους βοηθήσει και για αυτό το λόγο πλησίασε εκείνους τους ανθρώπους που η αγάπη είχε εξαφανιστεί από τις καρδιές τους .
Οι άκαρδοι άνθρωποι όμως δεν της έδιναν σημασία. Την υποτιμούσαν και κάθε φορά που τους πλησίαζε αυτοί έφευγαν από δίπλα της. Δεν την ήθελαν στην παρέα τους καθώς την έβλεπαν σαν εξωγήινο. Ζούσε στο δικό της κόσμο. Είχε διαφορετική μορφή. Διαφορετικό βήμα και το βλέμμα της ήταν παράξενο. Είχε μέσα στη καρδιά της συναισθήματα. Τα φυλούσε μέσα της και κάθε φορά που στεναχωριόταν η αγάπη έκλαιγε. Τα δάκρυά της παραξένευσαν τους άκαρδους ανθρώπους καθώς δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη συμπεριφορά της.
Οι άκαρδοι άνθρωποι δεν μπορούσαν να χαμογελάσουν, να δακρύσουν και να λυπηθούν. Απαξίωναν κάθε έκφραση συναισθήματος και αξίωναν μόνο τη λογική. Μονό με τη λογική μπορούσαν να διαπραγματευτούν. Με αυτήν κάνανε σχέσεις. Οι έρωτες και οι φιλίες τους είχαν υπολογιστικό χαρακτήρα. Το κέρδος νικούσε τις ζημιές και οι τσέπες τους ήταν πάντα γεμάτες.
Η αγάπη κατάλαβε εκ των υστέρων πως η αδυναμία τους αυτή θα τους σκότωνε.
Παρόλο που η αγάπη απορρίφθηκε από τις καρδιές τους, η δίψα στα μάτια τους ήταν ολοφάνερη. Μπορούσε να καταλάβει τις ανάγκες τους και αποφάσισε να τους εγκαταλείψει και να παραιτηθεί. Η αγάπη ανακοίνωσε το νέο της αποχώρησής της και εξαφανίστηκε από τη ζωή τους. Παράτησε την εξουσία της και την άφησε στα χέρια τους.
Στην αρχή, οι άκαρδοι άνθρωποι πίστευαν πως η απουσία της δε θα επηρεάσει καθόλου τη ζωή τους. Λόγω της φιλοδοξίας και του εγωισμού τους δεν την αποχαιρέτησαν. Την άφησαν να φύγει μοναχή της. Μετά από λίγο καιρό, ο πόλεμος μεταξύ τους ήταν καθημερινό φαινόμενο. Διψούσαν για την εξουσία και έβαφαν με αίμα τα χέρια τους Ξεκίνησαν να κλέβουν, να μαλώνουν και να σκοτώνουν τους φίλους τους. Κοιτούσαν μόνο την κενή καρέκλα της εξουσίας και αδιαφορούσαν για τις πράξεις τους. Δεν τους ένοιαζε η ζωή τους αλλά το κέρδος της εξουσίας και της υποταγής μονοπωλούσε τη καρδιά τους. Ήθελαν να γεμίσουν με δόξα τη ζωή τους. Μέχρι που κατάλαβαν πως από τότε που έφυγε η αγάπη από τη ζωή τους έχασαν την ησυχία τους και το μίσος μπήκε στις καρδιές τους. Έχασαν τα κέρδη τους επειδή πολεμούσαν και έχασαν τους φίλους τους επειδή τους εξαπάτησαν. Σταμάτησαν να συνεργάζονται και η μοναξιά μπήκε στις καρδιές τους. Δεν μπορούσαν να ζήσουν μόνοι τους και αποφάσισαν να ζητήσουν από την αγάπη να επιστρέψει στη θέση της.
Μετανιωμένοι από την άδικη συμπεριφορά τους της ζήτησαν συγνώμη καθώς κατάλαβαν την αξία της. Η αγάπη, αφού οι άκαρδοι άνθρωποι πήραν το μάθημά τους, επέστρεψε στη θέση της και προσπάθησε να βάλει ένα τέλος στον πόλεμο που είχε ξεσπάσει μεταξύ τους.
Η αγάπη ήξερε πως η πραγματική ευτυχία βρίσκεται μέσα στη καρδιά μας, απλά μερικοί άνθρωποι χρειάζεται να χάσουν τα δεδομένα τους για να το καταλάβουν.
ΠΗΓΗ...http://www.anapnoes.gr
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός το νέο παιδικό βιβλίο του συντοπίτη συγγραφέα Μάκη Τσίτα «Μια μικρή διάσημη»
Κυκλοφόρησε
από τις εκδόσεις Ψυχογιός
το νέο παιδικό βιβλίο του συντοπίτη συγγραφέα Μάκη Τσίτα με εικονογράφηση της Ελίζας
Βαβούρη.
Η Θεοδοσία ονειρευόταν να γίνει
διάσημη. Κι έγινε! Παίζει στην τηλεοπτική σειρά «Οδοντόβουρτσες στο ηλιοβασίλεμα». Την αναγνωρίζουν όλοι στον
δρόμο, της ζητάνε αυτόγραφα, συμμαθητές και συμμαθήτριες τη θαυμάζουν, δίνει συνεντεύξεις…
Η Θεοδοσία είναι ενθουσιασμένη.
Όμως, απ’ την άλλη, κουράζεται πολύ,
τα γυρίσματα συχνά είναι βαρετά, δεν έχει καθόλου χρόνο για να παίζει με τις
φίλες της και πρέπει πάντα να προσέχει τι λέει…
Είναι ζωή αυτή για ένα μικρό κορίτσι;
Και τι θα κάνει όταν της προτείνουν να γίνει πρωταγωνίστρια σε μια καινούρια
τηλεοπτική σειρά;
Το «Μια μικρή διάσημη» είναι ένα πρωτότυπο και επίκαιρο βιβλίο που απευθύνεται σε παιδιά
από 5 ετών και πάνω.
Βιογραφικό:
Ο Μάκης Τσίτας είναι συγγραφέας και διευθυντής
του ενημερωτικού site για το βιβλίο και τον πολιτισμό diastixo.gr.
Γεννήθηκε το 1971 στα Γιαννιτσά. Πήρε πτυχίο
δημοσιογραφίας και συνεργάστηκε με ραδιοφωνικούς σταθμούς στη Θεσσαλονίκη. Από
το 1994 ζει μόνιμα στην Αθήνα και εργάζεται στον χώρο των εκδόσεων. Ήταν
αρχισυντάκτης του περιοδικού Περίπλους (1994-2005)
και συνεκδότης του περιοδικού Index
(2006-2011).
Λογοτεχνικά κείμενά του έχουν συμπεριληφθεί σε
ανθολογίες, έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες κι έχουν μεταφραστεί
στα γερμανικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά, τα αγγλικά, τα εβραϊκά, τα αλβανικά, τα
σουηδικά, τα φινλανδικά και τα ιταλικά. Έργα του παίχτηκαν στο «Θέατρο των
Καιρών», σε σκηνοθεσία Έρσης Βασιλικιώτη και στο «Vault», σε σκηνοθεσία
Σοφίας Καραγιάννη. Στίχους του μελοποίησαν ο Τάκης Σούκας, ο Γιώργος Σταυριανός
και η Τατιάνα Ζωγράφου.
Έχει εκδώσει δεκαεφτά βιβλία για παιδιά και τρία
για ενήλικες.
Το μυθιστόρημά του «Μάρτυς μου ο Θεός» απέσπασε
το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2014 (European Union Prize for Literature) και πρόκειται να κυκλοφορήσει σε δέκα ευρωπαϊκές γλώσσες.
“50 ΧΡΟΝΙΑ από τη ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ του 1967” ΕΚΔΗΛΩΣΗ του ΚΚΕ στα ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ
ΕΚΔΗΛΩΣΗ του ΚΚΕ στα ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ στις 21 ΑΠΡΙΛΗ - 50 ΧΡΟΝΙΑ
από τη ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ του
1967
Η Τομεακή Επιτροπή
Πέλλας του ΚΚΕ σας προσκαλεί στην εκδήλωση
με θέμα :
“50 ΧΡΟΝΙΑ από τη ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ του 1967”,
που θα
πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 21 Απρίλη στις 7μ.μ. στο Πνευματικό Κέντρο Γιαννιτσών ( Αίθουσα Η/Υ ).
Τομεακή Επιτροπή Πέλλας του ΚΚΕ
