«Πώς με κοιτάει έτσι...» Κατερίνα Γώγου

Πώς με κοιτάζει έτσι αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί

πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...

Πώς θροΐζει μέσα μου αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό

πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...

Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο

κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά

δείχνει παντού και πουθενά

τι θέλει το φεγγάρι...

Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα

κάνει τόση αντήχηση μέσα μου μού διογκώνει το Εγώ μου...

Ποιανής σελήνης έκλειψη ποιου φεγγαριού η χάση

μαζί σηκώνει μέσα μου άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...

πώς με κοιτ...

Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...



Από την ποιητική συλλογή "Απόντες"

Κατερίνα Γώγου

Διαβάστε Περισσότερα

"Ένας μικρότερος κόσμος" Νικηφόρος Βρεττάκος

Αναζητώ μιαν ακτή 

να μπορέσω να φράξω

με δέντρα ή καλάμια 

ένα μέρος του ορίζοντα. 

Συμμαζεύοντας το άπειρο, 

νάχω την αίσθηση: 

ή πως δεν υπάρχουνε μηχανές

ή πως υπάρχουνε πολύ λίγες

ή πως δεν υπάρχουν στρατιώτες

ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι

ή πως δεν υπάρχουνε όπλα

ή πως υπάρχουνε πολύ λίγα,

στραμμένα κι αυτά προς την έξοδο

των δασών με τους λύκους

ή πως δεν υπάρχουνε έμποροι

ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι

σε απόκεντρα σημεία της γης

όπου ακόμα δεν έγιναν αμαξωτοί δρόμοι.

Το ελπίζει ο Θεός

πως τουλάχιστο μες στους λυγμούς των ποιητών

δεν θα πάψει να υπάρχει ποτές ο παράδεισος.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Διαβάστε Περισσότερα

Εσύ θα έχεις αστέρια που ξέρουν να γελάνε! Antoine de Saint-Exupery

Για όλους τους ανθρώπους τα αστέρια δεν είναι ίδια.

Για εκείνους που ταξιδεύουν τ’ αστέρια είναι οδηγοί.

Για κάποιους άλλους δεν είναι παρά μικρά φωτάκια.

Όμως όλα αυτά τ’ αστέρια σωπαίνουν.

Εσύ θα’χεις αστέρια που δεν έχει κανένας…

-Τι θες να πεις;

– Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα,

αφού εγώ θα μένω σε ένα απ’ αυτά,

αφού εγώ θα γελάω σ’ ένα απ’ αυτά,

θα είναι λοιπόν για σένα σαν να γελάνε όλα τ΄αστέρια.

Εσύ θα έχεις αστέρια που ξέρουν να γελάνε!

Antoine de Saint-Exupery

Πηγή: fairytalesdreams.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

Σαλτιμπάγκος

Αχνοσβήνει η κάφτρα του αποτσίγαρου

στα υγρά ξερόκλαδα

Σίγησε ο υμνωδός γρύλος, πέταξε μακριά

στη πυκνή ομίχλη

Ύαινες λυσσασμένες εξοστρακίζουν

τα χαρωπά σκιουράκια

Μαύρος μανδύας, ο θόλος

Χάνεται το χλωμοφέγγαρο

Όλυνθος θαρρείς ο Ναός, πλινθοκέραμοι

ατάκτως ερριμμένοι

Σιγή  εκκωφαντική, νεκρική

εκεί όπου ο Έρως πρωτοστατούσε

Άυλες οι γαμήλιες σπονδές αίματος

έρμαιο στα αλυχτίσματα  των αγριμιών

Κουπιά ακρωτηριασμένα, κατάρτια κεραυνοβολημένα

τα όνειρα

Σιδερόφραχτα  κυπαρίσσια οι επιθυμίες

Βλοσυρή γεννήτρια αιώνιου πόνου, η Πλάνη

Κι εσύ…

Οικτίρεις την καταστροφική σου αφέλεια

Σαβανοτυλιγμένος σαλτιμπάγκος στο ερωτικό τσίρκο

Ασάλευτος, βλέμμα ευθύ, ψηλά στο μελανό στερέωμα

Υπόγεια

Κάτω από το φρεσκοσμαμμένο χώμα

του παγωμένου μαρμάρινου Λευκού σου Οίκου.

Διαβάστε Περισσότερα

Να μην έρχεσαι

Γρατζουνάει η καταδίκη της λέξης «τελευταίος»· τελευταία φορά, τελευταία αγκαλιά, τελευταίο φιλί.

Γρατζουνάει και το βλέμμα που τη συνοδεύει, ιδίως όταν περικλείει τόσο ξεδιάντροπα εκείνο το «πες μου ότι κάνω λάθος», αυτό το βοών «σταμάτα με», κάποιο μουγκό «κάνε κάτι για να μη φύγω». Αφού δε θέλεις, τότε γιατί να φύγεις; Έλα μου ντε. Α, ξέχασα· «επειδή πρέπει», έτσι δεν είναι;

Πρέπει, ε; Να φύγεις λοιπόν, δε σε κρατάει κανένας με κόλπα και νάζια, να φύγεις και να μην έρχεσαι μιας κι έτσι πρέπει. Αφού έχεις τη δύναμη να το λες, εύχομαι να έχεις τη δύναμη και να το κάνεις. Να ζεις τη ζωή σου χωρίς σκοτούρες και να περνάς ωραία στα δεξιά κι αριστερά σου, εγώ θα σου ανοίξω όλες τις πόρτες του κόσμου για να μην καθορίζει καμία ανάγκη μου την οποιαδήποτε επιλογή σου, αφού η ανάγκη σου εν τέλει δεν είμαι εγώ.

Ούτε να στεναχωριέμαι θα με δεις. Θα σου επιτρέψω να απαλλαγείς από εμένα, απ’ τον τρόπο που σε φέρνω στα όριά σου, απ’ το θόρυβό μου, θα σου δώσω το ελεύθερο να είσαι όσο μακριά μου θέλεις, να ησυχάσεις χωρίς να ρουφάει η μυρωδιά μου τη λογική σου. Επειδή αν τύχει και τα καταφέρεις μάλλον θα έπρεπε να είχες φύγει από καιρό, κακά τα ψέματα. Εγωισμός ή αυτοσυντήρηση; Λες κι έχει σημασία πια.

Να μην έρχεσαι, γιατί αν αντέχεις να μην έρχεσαι αυτό κάτι θα έχει να μου λέει. Να μην είσαι εδώ κι επίσημα, επειδή κουράστηκα να μου λείπεις ανεπίσημα κι αν η λογική σου είναι πιο δυνατή απ’ την καρδιά σου τότε κράτα την πιο γερά απ’ όσο κρατούσες εμένα, θα σε γλιτώσει από πολλά δεινά. Μην ανησυχείς, μικρό το κακό, ειδικά αν σκεφτείς πως ουδέποτε κανείς πόνταρε ουσιαστικά στο «εδώ» σου.

Να μείνεις εκεί που είσαι, γιατί το τίποτα οι άνθρωποι το αντέχουμε πιο εύκολα απ’ το περίπου· κι αν συνηθίσαμε με τα χρόνια στα δικά μας, ξεχωριστά τίποτα το συγκεκριμένο περίπου λογικό να μας καθίσει στο στομάχι. Επειδή αν ξέρω πως αντέχεις, πως δε σε πειράζει, τότε είμαι κι εγώ καλύτερα. Άλλωστε δε θα έχω χάσει και τίποτα· τίποτα με προοπτικές, τίποτα με πάθος, τίποτα που να λέει «να πάνε να γαμηθούν όλα, εμένα μου αρκεί να έχω το δικαίωμα να σε μυρίζω». Μόνο ένα χλιαρό συναίσθημα που ελέγχεται, που μπαίνει σε κουτάκια, που αποστειρώνεται. Μικρή η χασούρα λοιπόν· κανόνισε εσύ να αντέχεις να μην έρχεσαι κι εγώ θα κανονίσω να φανεί σαν ένα τεράστιο τίποτα.

Γενναίος στην τελική στέκεται μόνο όποιος θέλει κάτι πολύ, όταν καίγεται, όταν χίλιοι φόβοι του δε φτάνουν ούτε στο ελάχιστο την οποιαδήποτε λαχτάρα του κι εγώ σε αυτό σου το ζύγι μάλλον έχανα από καιρό, κι αυτό χωρίς να παίζω εδώ που τα λέμε. Να μην έρχεσαι λοιπόν, δε θα μου λείψεις παραπάνω. Αγκάλιασε την ασφάλειά σου, να αγκαλιάσω κι εγώ τη δική μου και πάμε παρακάτω έτσι όμορφα και νοικοκυρεμένα.

Να μην έρχεσαι, χάρη θα μου κάνεις. Άλλωστε όλοι έτσι δε σκεφτόμαστε πλέον; Να γεμίζουν τα κρεβάτια μας κι οι τσέπες μας, για την ψυχή μας ούτε λόγος. Να μείνεις εκεί λοιπόν, σε αυτό που ξέρεις να κάνεις καλά, αν το μέσα σου είναι πιο ήσυχο χωρίς εμένα· αν η σκέψη πως με ακουμπάνε άλλοι δε σε αρρωσταίνει, αν το κεφάλι σου δεν ανεβάζει θερμοκρασία όταν ακούς κάποιον ν’ αναφέρει τυχαία το όνομά μου, αν στην τελική αντέχεις να μην είσαι εσύ εκείνο το μήνυμα που έχει τη δύναμη να με κάνει να χαμογελάω σε ώρες περίεργες.

Επειδή αν τύχει και δεν το αντέξεις τα φρένα σου μπορεί να μην πιάνουν άλλο στην κατηφόρα και τα χειρόφρενα απαιτούν οδηγούς επιδέξιους. Επειδή αν δε σκαμπάσεις απ’ την αδιαφορία μου και κάνεις κανένα αστείο να σε δω στην πόρτα μου στα καλά καθούμενα θα ξέρω πως ήταν επιλογή σου κι ανάγκη σου, ξεκάθαρο ξεβόλεμα, και τότε ίσως αναγκαστώ να σε πιστέψω. Οπότε άστο καλύτερα, μην ξοδεύεις ανθρώπους ακριβούς χωρίς λόγο και μείνε εκεί που είσαι, αρκετά με τις λάθος εντυπώσεις.

Να μην έρχεσαι λοιπόν αν αυτό σου λέει η ψυχή σου, αν τα σπάνια συναισθήματα που τόσο όμορφα περιγράφεις δε σου είναι τελικά και τόσο σπάνια.

Άλλωστε, για τη δική μας τελευταία φορά ίσως το φταίξιμο να είναι όλο δικό μου. Ίσως να πρέπει κάποτε οι άνθρωποι να μάθουμε να προστατεύουμε τους εαυτούς μας από κάθε βολικό «θέλω, αλλά…» που βαφτίσαμε έρωτα, κι από όλα εκείνα τα θλιβερά «πού και πού» τα οποία με τη βία ονομάσαμε ενδιαφέρον.

Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη





ΠΗΓΗ...http://www.pillowfights.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Τους ανθρώπους να τους μετράς πάντα στο τέλος

Με ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά. Έτσι μπαίνουν στη ζωή σου.

Και με εκείνη την αίσθηση πως ήρθαν για να μείνουν.

Είναι καλόβολοι, ταιριάζετε σχεδόν σε όλα κι είναι αυτή η οικειότητα που αναπτύσσετε που σε κάνει να ρίχνεις τις άμυνές σου και να δίνεσαι σε αυτή τη σχέση. Φιλική, ερωτική, δεν έχει σημασία.

Αφήνεσαι να ζήσεις στη μοναδικότητα που νιώθεις πως σου προσφέρει η επαφή μαζί τους. Άλλωστε είναι μεγάλη τύχη να βρίσκει κανείς ανθρώπους που να ταιριάζει.

Μόνο που αφήνεσαι και γενικά.

Κι όταν σου έρχεται η σφαλιάρα δεν την περιμένεις.

Θα μου πεις ποια κατραπακιά ήρθε ποτέ στη ζωή σου και την περίμενες; Τα άσχημα βλέπεις, μάτια μου, δεν κλείνουν ραντεβού. Μήτε καν χτυπούν την πόρτα, έτσι για να σε προειδοποιήσουν. Κλωτσούν την πόρτα και εισβάλλουν στο χώρο σου. Κλέβουν τον αέρα σου, χαλούν την ηρεμία σου και σε κάνουν μαλλιά κουβάρια.

Είναι τότε που συνειδητοποιείς πως οι “άνθρωποί σου” δεν ήταν αυτό που φαίνονταν. Ήταν κάτι άλλο που δεν είχες καν υποψιαστεί.

Και προδίδεσαι. Και πληγώνεσαι.

Χάνεις την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, καταλογίζεις ευθύνες, ζητάς εξηγήσεις.

Μόνο που μέσα στην ταραχή σου, δε σκέφτηκες πως τις περισσότερες ευθύνες πρέπει να τις ρίξεις πάνω σου. Αλλά έτσι γίνεται πάντα. Μας τυφλώνει ο πόνος και το άδικο, μας πνίγει η κακομεταχείριση, η προδοσία κι η εξαπάτηση.

Όπως όλοι μας, έτσι κι εσύ διψάς να ρίξεις την ευθύνη κάπου αλλού. Μα είναι κυρίως δική σου.

Γιατί δε νοιάστηκες να προστατεύσεις τον εαυτό σου.

Δόθηκες…

Ή ακόμη χειρότερα παραδόθηκες στον άλλο. Ένα χαμόγελο και μια αίσθηση απόλυτου ταιριάσματος ήταν αρκετή για να ανοίξεις τις πύλες σου και να τον αφήσεις να εισβάλλει στη ζωή σου. Μα δεν υπολόγισες πως οι άνθρωποι δεν είναι πάντα αυτό που φαίνονται. Δεν υπολόγισες πως ο χρόνος είναι αυτός που δείχνει τον άνθρωπο.

Μόνο ο χρόνος δείχνει αν έκανες λάθος εκτίμηση ή σωστή.

Αλλά εσύ πνιγμένος στον ενθουσιασμό, μισώντας εκείνη τη μοναξιά του αταίριαστου, βιάστηκες.

Και την πάτησες.

Εσύ φταις λοιπόν που δε σε προστάτευσες. Εσύ φταις που άφησες τον εαυτό σου στο έλεος άλλων. Κι αυτή η μικρή πληγή, η φορτωμένη στο κορμί σου, μπορεί να φέρει όνομα ξένου, αλλά εσύ υπέδειξες το σημείο που θα γίνει. Εσύ έμεινες εκτεθειμένος.

Θα μου πεις πως θα κυλήσει η ζωή αν δεν εμπιστεύεσαι τον άλλο;

Κι εγώ θα σου πω πως πάνω από την εμπιστοσύνη ήταν και θα είναι πάντα η αυτοπροστασία. Αγάπα τον εαυτό σου και φύλαγέ τον γιατί δε θα βρεθεί κανείς άλλος να το κάνεις στη θέση σου. Ίσως μόνο η μάνα σου, αλλά αυτή είναι άλλο κεφάλαιο. Πίστεψε στους ανθρώπους αλλά δώσε χρόνο να αποδείξουν όσα λένε. Άφησέ τους να τα κάνουν πράξη πριν ανοίξεις τη ζωή σου και τους βάλεις μέσα.

Και να θυμάσαι. Οι άνθρωποι δεν κρίνονται από τις πρώτες εντυπώσεις και τους εντυπωσιασμούς.

Τους ανθρώπους τους μετράς πάντα στο τέλος.

Στο ταμείο…

Εκεί θα φανούν…

Έχε υπομονή, λοιπόν… και βλέπουμε…

Κείμενο: Στεύη Τσούτση

ΠΗΓΗ...http://www.diaforetiko.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Η θλίψη έρχεται για να σου πει ότι κάτι πρέπει ν' αλλάξεις στη ζωή σου

Όταν κάποιος είναι θλιμμένος δεν ελπίζει, δεν χαίρεται, απογοητεύεται εύκολα και κάποιες φορές αποθαρρύνεται να προσπαθήσει να αναζητήσει το φως και την ελπίδα.

Όσο περισσότερο πιέζει τον εαυτό του να βγει από την θλίψη του, νιώθει ενοχές που δεν μπορεί να το καταφέρει, θυμώνει με τον εαυτό του και αυτός ο θυμός ανακυκλώνει τη θλίψη.

Όταν κάποιος νιώθει έτσι, το μυαλό και η καρδιά του κολλά σε ένα σημείο και δεν μπορεί να προχωρήσει εύκολα, να βρει ένα καινούργιο ρυθμό.

Αυτό που φοβάσαι ανακυκλώνεται συνεχώς, οτιδήποτε σε κάνει να νιώθεις ενοχές ή ντροπή γυρίζει γύρω από το μυαλό σου και σε καθιστά ευάλωτο. Πιστεύεις ότι θα μπορούσες να είχες κάνει περισσότερα για να αποτραπεί ένα γεγονός στη ζωή σου, θλίβεσαι γιατί θεωρείς ένοχο τον εαυτό σου για αυτό.

Αυτές οι σκέψεις σε ρίχνουν ξανά και ξανά και σε κάνουν να νιώθεις άχρηστος και ένοχος, μέχρι που νιώθεις πως δεν αξίζεις για κανένα και για τίποτε.

Αισθάνεσαι πως δεν είσαι αρκετά καλός για αυτό το πρόσωπο, για αυτό το συναίσθημα, για αυτή τη δουλειά, μέχρι που νιώθεις τόσο κουρασμένος που με δυσκολία αναπνέεις.

Πιστεύεις πως δεν αξίζεις να σε αγαπούν, για αυτό και δεν ζητάς εύκολα και βοήθεια από τους άλλους.

Από τη μια σκέφτεσαι ότι δεν αντέχεις άλλο και από την άλλη επικρίνεις τον εαυτό σου για τις σκέψεις σου.

Όσο όμως αποδέχεσαι την θλίψη σου, όχι σαν ένα μελανό σημείο στη ζωή σου, αλλά σαν μια κατάσταση που σου συμβαίνει, χωρίς να την επικρίνεις ή να απορρίπτεις τον εαυτό σου, αλλά και χωρίς να την επικαλείσαι με αδιέξοδο τρόπο, τόσο και εκείνη μπορεί να γίνει ένας φίλος και όχι ένας εχθρός σου.

Αν την αγκαλιάσεις σαν ένα φίλο που ήρθε να σε βρει για να σου χαρίσει το μήνυμά της, για να σε προστατέψει από κάτι σοβαρότερο, θα ακούσεις το μήνυμά της.

Αν την αντιμετωπίσεις με σεβασμό, θα την αισθανθείς διαφορετικά, δεν θα προσπαθήσεις να την αλλάξεις, να την ελέγξεις, να της επιβληθείς.

Η θλίψη έρχεται για να σου πει ότι κάτι πρέπει να αλλάξεις στη ζωή σου. Κάτι στην αλήθεια σου δεν έχει φανερωθεί ακόμα. Κάποια πλευρά του εαυτού σου παραμένει στο σκοτάδι και σε καλεί να τη φωτίσεις, να την αναδείξεις, να την υποστηρίξεις, ν’ αντικρίσεις τη θέα της και να μαγευτείς από αυτήν.

Κάθε σύμπτωμα σου, που μπορεί να το θεωρείς ως άχρηστο, είναι χρήσιμο τελικά, αν δεις την ωφέλειά του. Αν δηλαδή νιώθεις αδύναμος, η θλίψη ήρθε για να σου πει ότι πρέπει να πάψεις να φαντασιώνεσαι τον εαυτό σου ως παντοδύναμο και χρειάζεται να δεχτείς και την αδυναμία σου. Αν τρίζεις τα δόντια σου, σημαίνει ότι χρειάζεται να μάθεις να εκφράζεις τα αρνητικά σου συναισθήματα και να μην τα καταπιέζεις. Αν παίρνεις κιλά, χρειάζεται να ασχοληθείς με το ψυχικό βάρος που σε απασχολεί και το οποίο ζητά από σένα να μην το καταπίνεις, αλλά να το βοηθήσεις να απελευθερωθεί.

Η θλίψη ήρθε για να σου πει ότι κάτι χρειάζεται να αλλάξεις στη ζωή σου. Ότι πρέπει να ακούς εσένα περισσότερο, να εμπιστεύεσαι τις αλήθειες σου, να περνάς όμορφα μόνος σου, να κάνεις απλά καθημερινά πράγματα, στα οποία θα αισθάνεσαι ο εαυτός σου σε αυτά. Ότι χρειάζεται να πάψεις να συγκρίνεσαι με άλλους και να κάνεις αυτό που ευχαριστεί εσένα, αυτό που σε κάνει να νιώθεις ο εαυτός σου και να μην σκέφτεσαι τις απώλειες που μπορεί να ακολουθήσουν. Αν έχεις τον εαυτό σου μαζί, θα έχεις αυτό που αληθινά χρειάζεσαι. Αν έχεις εσένα σύμμαχο, θα έχεις κι εκείνους που προσπαθούν με τον ίδιο τρόπο για την ζωή τους.

Η θλίψη ήρθε για να σου πει ότι πρέπει να πάψεις να ανέχεσαι, αλλά να κάνεις αυτά που σε κάνουν να εκτιμάς τον εαυτό σου, να δέχεσαι τα αντάξιά σου, να τα σέβεσαι και να τα τιμάς όπως τους αρμόζει.

Η θλίψη ήρθε για να σου πει ότι πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου, να είσαι καλά εσύ σε ό,τι κάνεις, να σε σέβεσαι, να μην προσπαθείς να σε αλλάξεις για τους άλλους. Οι αλλαγές επέρχονται, επειδή εσύ τις θέλεις και από αγάπη για σένα, για αυτόν τον πολύτιμο και σημαντικό εαυτό σου.

Η θλίψη είναι φίλος σου και σαν φίλο περιμένει να την αγκαλιάσεις.

Κείμενο: Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας

ΠΗΓΗ...http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Νύχτες μακρόσυρτες

Νιώθω σαν να ζω δυο πραγματικότητες. Μία το βράδυ και μία το πρωί.

Τη μέρα όλα κινούνται γρήγορα, υπάρχει συγκεκριμένος ρυθμός, πρόγραμμα.

Και έρχεται το βράδυ και είναι σαν ο χρόνος να επιμηκύνεται, ακόμα και να σταματά.

Αφήνεσαι σε μονοπάτια αναπόλησης, μιλάς με ανθρώπους και οι κουβέντες σας είναι πιο βαθιές, πιο ουσιαστικές, λες και η νύχτα τις μετάλλαξε. Σαν να σου δίνει άλλους ρόλους και αρμοδιότητες και σου επιτρέπει να κινηθείς σε μονοπάτια μυστικά. Λες και η νύχτα σού δίνει δικαίωμα και αφορμή να συνδεθείς αλλά και να ονειρευτείς· με τα μάτια ανοιχτά.

Ίσως φταίει η ησυχία της. Όλα γύρω σου ηρεμούν και το μόνο που ακούς είναι οι σκέψεις σου. Όλα γύρω σου κοιμούνται και ζωντανή νιώθεις μόνο την καρδιά σου.

Τότε θες να λύσεις ό,τι σε βασανίζει.

Η δυαδικότητα του σώματος και της ψυχής... Πόσο ξεκάθαρα φαίνεται μπροστά μου πλέον η μη ένωσή τους.

Νύχτες. Νύχτες μακρόσυρτες και αποπνικτικές.

Μόνο όταν το σώμα κουρασμένο από φορτωμένες μέρες προδίδει το πνεύμα, μόνο τότε νωχελικά παραδίνεσαι στον κόσμο των ονείρων και οι νύχτες σου γνωρίζουν την ήττα της ημέρας. Ίσως ανακουφίζεσαι ώρες-ώρες και χαίρεσαι που δεν πάλεψες, που έχασες αμαχητί από το φορτίο της ημέρας.

Άλλες πάλι νύχτες σε βρίσκουν πιο ανεκτικό και σε κυριεύουν. Τότε αφήνεσαι σε ένα τρομακτικά δομημένο σύμπαν. Άλλη διάσταση -έτσι το αντιλαμβάνομαι- αφού σου δίνει ταυτόχρονα δύναμη και αδυναμία. Δύναμη γιατί επιτέλους αναλύεις, αφουγκράζεσαι τους φόβους, τα βαθύτερα θέλω σου, τους κρυμμένους προβληματισμούς σου που οι γρήγοροι ρυθμοί της μέρας δε σου επιτρέπουν να αποφυλακίσεις, που το φως τούς εξοστρακίζει σε σκιερές γωνιές μέχρι το σκοτάδι να αναλάβει την κυριαρχία του πάνω σου. Δύναμη γιατί επιτέλους στέκεσαι απέναντί τους. Αδυναμία, όμως, γιατί πλέκεις σενάρια... χιλιάδες μίτοι απλώνονται μπροστά σου και δεν ξέρεις ποιος μπορεί να σε οδηγήσει στο Μινώταυρο, αν το να τον βρεις είναι θεμιτό ή αθέμιτο, αν υπάρχει ένας ή πολλοί. Αδυναμία γιατί υποτάσσεσαι σε μονοπάτια ατέρμονα, γιατί κυριεύεσαι από άγχος, απελπισία, τα αισθήματά σου διογκώνονται, η λήθη είναι ανύπαρκτη· όσα με προσοχή έκρυψες εμφανίζονται και σε στοιχειώνουν.

Βυθίζεσαι, παραληρείς· ο λυρισμός ξεπροβάλλει σε κάθε λεπτομέρεια της νύχτας σου. Οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που έχασες, που σε πλήγωσαν, που σου λείπουν. Οι προοπτικές, οι δυνατότητες, το μέλλον, οι ευκαιρίες, οι αποφάσεις. Οι ανησυχίες, οι αναζητήσεις, η γνώση, η άγνοια. Το εγώ, το εμείς, οι αξίες, ο χρόνος, ο κόσμος. Ξαφνικά φαίνεσαι φιλόσοφος αλλά κι επαναστάτης. Ποιητής και μουσικός. Νιώθεις οι σκέψεις σου να πολλαπλασιάζονται και να αναδύονται ολοένα και περισσότερες ατελείς συνθήκες - απαγορεύοντας σου να λυτρωθείς.

Αλλά...

«Ακόμα και η πιο σκοτεινή νύχτα θα τελειώσει και ο ήλιος θα ανατείλει ξανά» - Βίκτωρ Ουγκώ

Κι όταν ανατείλει, θέλω να πάρω μαζί μου όλη τη δύναμη της νύχτας. Να κάνω πράξη όσα η νύχτα μου τάζει και όσα ξυπνάνε μαζί της. Για να κάνω τη μέρα μου όσο ζωντανή, θορυβώδης, έντονη, μυστηριώδης, φιλόδοξη είναι και η νύχτα που τη διαδέχεται.

What I take from my nights, I add to my days. -Leon de Rotrou

Facebook: Xara Koulopoulou

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

"Αυτό θέλω να τους πω" Μπέρτολτ Μπρεχτ

Αναρωτιέμαι: γιατί να συζητάω μαζί τους;

Ψωνίζουν τη γνώση για να την πουλήσουν.

Θέλουν να μάθουν πού υπάρχει γνώση φτηνή

Που να μπορούνε ακριβά να την πουλήσουν. 

Γιατί να ενδιαφερθούν να γνωρίσουν ό,τι

ενάντια στην αγοραπωλησία μιλάει;

Θέλουνε να νικήσουν.

Στη νίκη ενάντια τίποτα δε θέλουνε να ξέρουν.

Δε θέλουνε άλλοι να τους καταπιέζουν,

Θέλουνε να καταπιέζουν οι ίδιοι.

Δε θέλουνε την πρόοδο.

Θέλουνε την υπεροχή.

Πειθαρχούν σ' όποιον

τους υπόσχεται πως θα μπορούνε να διατάζουν.

Θυσιάζονται

για να μπορέσει να μείνει όρθιος ο βωμός της θυσίας.

Τι να τους πω, σκέφτηκα. 

Αυτό θέλω να τους πω, αποφάσισα.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Διαβάστε Περισσότερα

Γιατί η σημερινή νηστεία θεωρείται ίση με αυτή της Μεγάλης Παρασκευής;

Η Εκκλησία σήμερα τιμά τη μνήμη της αποτομής της τιμίας κεφαλής Ιωάννου του Προδρόμου, του μεγαλύτερου των Προφητών. Πρόκειται για αυστηρή νηστεία που δεν τρώμε ούτε λάδι.

Κατά την σημερινή ημέρα κάνουμε αυστηρή νηστεία κι αυτό γιατί τιμάται η αποτομή της τιμίας κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόμου, του μεγαλύτερου των Προφητών. Θεωρείται, μάλιστα τόσο αυστηρή νηστεία όσο η Μεγάλη Παρασκευή.

Στην Εκκλησία υπάρχουν κι άλλες ημερήσιες νηστείες κατά την διάρκεια του έτους. Αυτές είναι οι:

1) 5 Ιανουαρίου (παραμονή Θεοφανείων, λόγω του ότι προηγείται σαν ημέρα, Δεσποτικής εορτής και όχι όπως εσφαλμένα υποστηρίζουν πολλοί λόγω του ότι θα πιούμε Μ. Αγιασμό).

2) 14 Σεπτεμβρίου (Ύψωση του Τιμίου Σταυρού), γιατί είναι κάτι το ανάλογο με την Μεγάλη Παρασκευή.

3) 29 Αυγούστου (αποτομή της Τίμιας Κεφαλής του Προδρόμου) σε ένδειξη πένθους για την άδικη θανάτωση του αγιοτέρου ανθρώπου της παγκόσμιας Ιστορίας.

(Ανώτερη από τον Πρόδρομο είναι μόνο η Παναγία).

Κατά τις ήμερες αυτές δεν τρώμε λάδι, έκτος εάν συμπέσουν Σάββατο ή Κυριακή. Eνα Σάββατο νηστεύουμε το λάδι, το Μεγάλο Σάββατο. Και καμία Κυριακή, γιατί η Κυριακή είναι η εορτή χαρμόσυνη: εορτή της Ανάστασης του Χριστού.

Οι ημερομηνίες, κατά τις οποίες δε γίνονται γάμοι και βαφτίσεις είναι οι ακόλουθες:

14 Σεπτεμβρίου, ημέρα κατά την οποία τιμάται η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Από 18 ως 25 Δεκεμβρίου, το διάστημα δηλαδή της Νηστείας των Χριστουγέννων

5 Ιανουαρίου,  την παραμονή των Φώτων

6 Ιανουαρίου, ημέρα εορτασμού των Θεφανείων – Ανήμερα των Φώτων

Σαρακοστή, το διάστημα από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι και το Μεγάλο Σάββατο

Τα Ψυχοσάββατα, εάν είναι μέσα στη Σαρακοστή

Του Αγίου Πνεύματος

Των Αγίων Αποστόλων, από Κυριακή Αγίων Πάντων μέχρι της Παραμονής της εορτής

Από 1 ως 15 Αυγούστου, τη Νηστεία Δεκαπενταύγουστου

Πηγή...https://www.dogma.gr

Διαβάστε Περισσότερα