ΒΡΑΔΥΑ ΑΠΟ ΧΡΥΣΟ ΜΕ ΤΟ ΝΙΚΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΣΤΟ "D' ORO" ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Μάγεψαν τους θαμώνες του cafe bar "D' ORO" στο εμπορικό κέντρο της Καστοριάς, ο Νίκος και η Σταυρούλα, καθηλώνοντας τους με τις ζεστές νεανικές και φρέσκες φωνές τους, και εντυπωσίασαν με την αμεσότητά τους.
Τα δυο μέλη των Λυμένων Κορδονιών, έχουν ανοίξει τα φτερά τους και έχουν διευρύνει τους καλλιτεχνικούς τους ορίζοντες και εκτός των τειχών του νομού, προσφέροντας ποιοτική διασκέδαση, χάρη στο όμορφα και προσεκτικά επιλεγμένο ρεπερτόριο, ξεδιπλώνοντας τα πλούσια χαρίσματά τους.
Το event πραγματοποιήθηκε  την Παρασκευή 11/4 στο "D' ORO" στις όχθες της πανέμορφης και μαγευτικής λίμνης, ενώ ο ατμοσφαιρικός διάκοσμος του bar, κατακλύστηκε από δεκάδες φίλους της καλής μουσικής, οι οποίοι το καταχάρηκαν.

Διαβάστε Περισσότερα

ΩΔΗ ΣΤΙΣ ΕΚΦΟΡΕΣ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ

Του Δημητρίου Μουζάκη

Πότε πότε οι κινηματογραφικές ταινίες χτίζονται γύρω από ένα ποίημα. Όταν συμβαίνει αυτό, συγκλονίζομαι μ' έναν τρόπο που δύσκολα περιγράφεται. Το πλησιέστερο που θα μπορούσα να πω προς απόπειρα αναπαράστασης του προκαλούμενου συναισθήματος είναι πως βιώνω το φιλμ ως βιογραφικό της δικής μου ζωής, κι ας είναι ξένο το ποίημα, κι ας είναι ξένες οι καταστάσεις, τα πρόσωπα, οι συνθήκες. Όταν ζεις για τον στίχο, έχεις γράψει όλους τους στίχους κι όλοι οι στίχοι γράφτηκαν για σένα. Τα έργα φέροντα ποίημα (ή αποσπάσματα ποιημάτων, για να ακριβολογήσω) στον πυρήνα τους είναι τριών ειδών: το ποίημα έχει γράψει ποιητής εγνωσμένης αξίας, το ποίημα έχει γραφτεί για τις ανάγκες του έργου και, τέλος, το ποίημα ανήκει σ' έναν ποιητή που λησμονήθηκε.

Στην πρώτη κατηγορία ευρίσκεται το εξαίρετο φιλμ Equilibrium του σκηνοθέτη Kurt Wimmer. Το έργο παρουσιάζει μια μελλοντική κατάσταση κατόπιν ενός ολέθριου Γ' Παγκοσμίου Πολέμου, στην οποία η ανθρωπότητα ελέγχει φαρμακευτικά τα συναισθήματά της (μίσος, οργή, θλίψη, φθόνος, έρωτας) προς αποφυγήν μίας ακόμη πολεμικής σύρραξης που θα την αφανίσει, αλλά και προς περιφρούρηση μιας κοινωνίας της οποίας τα μέλη συνυπάρχουν και συλλειτουργούν αρμονικά και ειρηνικά. Στο καθεστώς αυτό αντιτίθενται οι λεγόμενοι «παραβάτες της αίσθησης», οι οποίοι αρνούνται να λάβουν τη φαρμακευτική αγωγή που θα εκχερσώσει τον συναισθηματικό τους κόσμο και οι οποίοι έρχονται σε ένοπλες συγκρούσεις με τις μονάδες καταστολής του καθεστώτος. Ο John Preston (τον οποίον υποδύεται ο έξοχος Christian Bale) και ο Partridge (τον ρόλο του οποίου έχει αναλάβει ο πολύ καλός Sean Bean) είναι ανώτερα στελέχη των μονάδων καταστολής του καθεστώτος και συνεργάζονται στις εκκαθαρίσεις των «παραβατών της αίσθησης» αλλά και στις καταστροφές όλων των αντικειμένων (λογοτεχνικά βιβλία, δίσκοι βινυλίου, ζωγραφικοί πίνακες, διακοσμητικά αντικείμενα) που εγείρουν το συναίσθημα και που βρίσκονται στα χέρια των ανταρτών. Κατόπιν μιας τους εξόρμησης, ο Partridge δεν παραδίδει ως όφειλε ένα βιβλίο με ποιήματα του Yeats στις αρμόδιες αρχές, ο δε Preston αντιλαμβάνεται την παρατυπία και τρέχει να τον συναντήσει – κι εκεί, στη συνάντηση αυτή, ο Partridge, προτού εκτελεσθεί, διαβάζει στον συνεργάτη του τους στίχους:
Όμως εγώ, φτωχός ων, έχω μόνον τα όνειρά μου˙
τα όνειρά μου έχω σκορπίσει κάτω από τα πόδια σας˙
βαδίστε απαλά, γιατί βαδίζετε στα όνειρά μου.

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκει το έργο The Grey του σκηνοθέτη Joe Carnahan. Πρόκειται για ένα φιλμ επιβίωσης μιας ομάδας εργατών στα αφιλόξενα όρη της Αλάσκας, έπειτα από ένα αεροπορικό δυστύχημα. Ο Ottway (τον οποίον υποδύεται ο υπέροχος Liam Neeson) μιλά στην ομήγυρη ένα βράδυ για τον πατέρα του: «Ο πατέρας μου δεν ήταν χωρίς αγάπη. Όταν, όμως, ήθελε γινόταν ο κλασικός Ιρλανδός καριόλης. Πότης, καβγατζής και τα σχετικά. Ποτέ δεν έχυσε ένα δάκρυ, παντού έβλεπε αδυναμίες. Είχε ωστόσο ένα θέμα με την ποίηση, τα ποιήματα –τα διάβαζε, τα ανέφερε– μάλλον νόμιζε ότι αυτό τον στρογγύλευε, ξέρεις. Ήταν, υποθέτω, ο τρόπος του να απολογείται. Ένα από αυτά κρεμόταν πάνω από το γραφείο του στο δωμάτιό του, και μόνον όταν είχα μεγαλώσει αρκετά κατάλαβα ότι το είχε γράψει ο ίδιος. Ήταν άτιτλο, τέσσερις στίχοι. Το διάβασα στην κηδεία του:
Ακόμη μια φορά μες στη φιλονικία
Μες στον τελευταίο καλό καβγά κάποτε θα μάθω
Ζήσε και πέθανε αυτή τη μέρα
Ζήσε και πέθανε αυτή τη μέρα.

Στην τρίτη και πλέον προσφιλή μου κατηγορία ανήκει η ταινία Mask του σκηνοθέτη Peter Bogdanovich. Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, το έργο παρακολουθεί τον τελευταίο χρόνο της ζωής του Rocky Dennis, ενός εφήβου που έπασχε από μια σπανιότατη ασθένεια, συνέπεια της οποίας ήταν (μεταξύ άλλων) η παραμόρφωση του προσώπου, η οφειλόμενη στην εναπόθεση μεγάλων ποσοτήτων ασβεστίου στα οστά του κρανίου. Στην ταινία αναγιγνώσκεται ένα ποίημα που έγραψε ο ίδιος ο Rocky Dennis κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του, το οποίο έχει ως ακολούθως:
Αυτά τα πράγματα είναι καλά:
παγωτό και κέικ
μια βόλτα με τη Χάρλεϊ
να βλέπω μαϊμούδες στα δέντρα
η βροχή στη γλώσσα μου
κι ο ήλιος να λάμπει στο πρόσωπό μου.
*
Αυτά τα πράγματα είναι χάλια:
σκόνη στα μαλλιά μου
τρύπες στα παπούτσια μου
καθόλου λεφτά στην τσέπη μου
κι ο ήλιος να λάμπει στο πρόσωπό μου.
Με αυτά φθάνω στο προκείμενο, που δεν είναι άλλο από μια συμβουλή στον νέο και φιλόδοξο ποιητή. Το να δεις ένα έργο που χτίστηκε γύρω από ένα ποίημα ποιητή εγνωσμένης αξίας είναι φαινόμενο σπάνιο. Το να δεις ένα έργο που χτίστηκε γύρω από ένα ποίημα γραμμένο για τις ανάγκες του έργου είναι φαινόμενο σπανιότερο. Το να δεις ένα έργο που χτίστηκε γύρω από ένα ποίημα λησμονημένου ποιητή είναι φαινόμενο μοναδικό (και προκαλώ τους απανταχού επαΐοντες να μου υποδείξουν άλλο πέραν της Μάσκας). Όσο για μένα, τις αράδες αυτές έγραψα για να τις αφιερώσω σε αυτούς... τους ποιητές που δεν μιλήθηκαν ποτέ.




ΠΗΓΗ...http://diastixo.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΑ ΠΑΘΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Tης Ανθούλας Δανιήλ

Οι μέρες που διανύουμε υποβάλλουν και τα συναισθήματα και την ψυχική ανάγκη για αναγωγές στη Λογοτεχνία, στη Μουσική, στη Ζωγραφική και όποια άλλη Τέχνη. Ιδιαίτερα ο κινηματογράφος αυτές τις ημέρες θα ασχοληθεί με θέματα ειλημμένα από την Παλαιά ή την Καινή Διαθήκη, από τη ζωή θρησκευτικών προσώπων με κορυφαίο τον Ιησού Χριστό και τα Πάθη του, που ενέπνευσαν καλλιτέχνες όλων των Τεχνών

. Στο κλίμα μέσα αυτό ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος θα συνθέσει τον Επιτάφιό του, έργο που γέννησαν μέρες άγριες, με έντονη πολιτική ένταση. Από τον θρήνο της μάνας συγκλονισμένος και από τη συνεκτίμηση και παραλληλία των θείων και των ανθρωπίνων παθών ωθούμενος, συνέθεσε τα δεκατέσσερα άσματα του Επιταφίου του που γράφονται σε δύο μέρες, εκ των οποίων τα τρία δημοσιεύτηκαν στον Ριζοσπάστη με τον τίτλο «Μοιρολόι».
Ο Χριστός και οι Ρωμαίοι στο Θείο Πάθος; Ο καπνεργάτης και η Εξουσία στο ανθρώπινο. Πίσω από την απλή λαϊκή γυναίκα, τη θρηνούσα μάνα, ο Ρίτσος είδε την Παναγία, όπως απλή γυναίκα ήταν και Εκείνη που επελέγη για να σηκώσει το μέγα βάρος της οδύνης του χαμού του παιδιού της. «Και σε, Μαρία, μες στην καρδιά ρομφαία θα σε διαβεί», όπως χαρακτηριστικά έψαλε ο Άγγελος Σικελιανός.

Ο Σικελιανός, και γενικώς οι ποιητές, διαπλέκει στην ποίησή του θρησκευτικά θέματα. Στην «Ιερά Οδό», επί παραδείγματι, ανατρέχει σε μητέρες που θρηνούν τα παιδιά τους. Η Αλκμήνη τον γιο της, η Δήμητρα την κόρη της και στις δύο αυτές μυθικές συναθροίζει και την Παναγία, προβαίνοντας σε έναν συγκρητισμό της αρχαίας με τη νέα θρησκεία και υποβάλλοντας το αίσθημα του πόνου για τον άνθρωπο, για τη βία στον κόσμο, για τη βία στη φύση, για τον θάνατο. Ο Σικελιανός συμπλέκει το θείο με το ανθρώπινο πάθος και «Στ' Όσιου Λουκά το μοναστήρι», όπου οι γυναίκες του Στειριού τη Μεγάλη Πέμπτη ψέλνουν μουρμουριστά ετοιμάζοντας την εκκλησία, χωρίς όμως να νιώθουν ότι οι πληγές στα χέρια του Ιησού δεν ήταν ανεμώνες αλλά «σάρκα που πόνεσε βαθιά». Ο ποιητής μεγαλόψυχα θα αποδώσει την πλάνη στην ωραία εποχή, στις «αναπνοές της άνοιξης» και στα λουλούδια που «έτσι τρανά, έτσι βαθιά ευωδούσαν». Θα χρειαστεί να κάνει την εμφάνισή του ο Βαγγέλης, την ώρα της Ανάστασης, που τον είχαν για χαμένο στον πόλεμο, για να ανατριχιάσουν, για «να ξεσπάσουν την αξεθύμαστη του τρόμου κραυγή», να νιώσουν τον πόνο της μάνας του και του παιδιού της του σταυρωμένου στο «ξύλινο ποδάρι», όπως ο Άλλος κρεμασμένος στον ξύλινο Σταυρό του και του οποίου το πάθος οι γυναίκες του Στειριού δεν είχαν καταλάβει. Έπρεπε να γίνει η «συγκατάβαση», ήτοι ο Εσταυρωμένος Χριστός να πάρει τη μορφή του Βαγγέλη για να αγγίξει τις μακάριες στην άγνοιά τους γυναίκες, που τυπικά στόλιζαν τον ναό.

Απομακρυσμένος από το εξόφθαλμο συναίσθημα ο Οδυσσέας Ελύτης θα συνθέσει ένα διαφορετικό σκηνικό πάθους, το οποίο με την αφαιρετικότητά του κάνει να μη νιώθεται τι είναι αυτό που διεκτραγωδείται μέσα στην εικόνα:

ΠΕΝΘΙΜΟΣ ΠΡΑΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ μες στο λιβάνι
αναθρώσκουν παλαιές Μητέρες ορθές σαν κηροπήγια
τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση
μικρά σκάμματα ορθογώνια, ραντιστήρια, νάρκισσοι.
(Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, «Μ.Παρασκευή, 24β»)
Σε άλλο ποίημα, πάλι ο Ελύτης τηρεί διακριτική και διακριτή απόσταση από το διεκτραγωδούμενο δράμα:

ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ δεν τη βρήκα τόσο στους αγρούς, ή, έστω,
σ' έναν Μποτιτσέλλι όσο σε μια μικρή Βαϊφόρο κόκκινη.
(Ο μικρός ναυτίλος, «Μυρίσαι το Άριστον» IV)
πράγμα που σημαίνει πως η άνοιξη και ό,τι αυτή συνεπάγεται (Θάνατο και Ανάσταση, Πάσχα, πέρασμα από τη ζωή στον θάνατο και πάλι από τον θάνατο στην άλλη ζωή) δεν είναι οι ανθισμένοι αγροί ή η γνωστή διάσημη ζωγραφιά, αλλά «μια μικρή Βαϊφόρος κόκκινη». Γιατί πίσω από την ανθισμένη επιφάνεια της άνοιξης και πέρα από τη «Βαϊφόρο», Κυριακή των Βαΐων, υπάρχει πάντα η Εβδομάδα των Παθών, ο θάνατος και η οδυνηρή Ανάσταση.

Τέλος, αφηγείται ο Ελύτης ότι διάβαζε Πλάτωνα στο μικρό καμαράκι του, «πάνω απ' τη rue Monsieur le Prince», χωρίς να βγαίνει από τον νου του «ότι λίγα σπίτια παρακάτω βρισκότανε το δωματιάκι όπου κάποτε πέρασε τρομερές νύχτες αϋπνίας ο Αρθούρος Ρεμπώ». Και δέκα χρόνια αργότερα, περπατώντας στα στενά της πλάκας στην Αθήνα, παρέα με τον Jean Genet «και μάλιστα μια νύχτα Μεγάλης Παρασκευής [...] αναρωτιόμασταν», λέει, «αν στα ίδια αυτά μέρη κυκλοφορούσε πριν από αιώνες ο φιλόσοφος...» (Ανοιχτά χαρτιά, σελ. 320). Νομίζω πως οι νύχτες αϋπνίας του Ρεμπώ στο Παρίσι, ο Πλάτων στην Πλάκα της Αθήνας και η Μεγάλη Παρασκευή με τον Γολγοθά της, που έπεται της μεγάλης νύχτας αϋπνίας του Ιησού, της σύλληψης και της Σταύρωσης, συνθέτουν το κλίμα της ανθρώπινης οδύνης. Δεν κάνει έμφαση χωρίς λόγο ο Ελύτης στη φράση «και μάλιστα μια νύχτα Μεγάλης Παρασκευής». Η ημέρα σηματοδοτεί την αναγωγή του ανθρώπινου πάθους στο Θείο.

Οι ημέρες, λοιπόν, υποβάλλουν την αισθητική τους και οι Τέχνες, καθεμία από τη δική της έπαλξη, εξακολουθεί να σαλπίζει, να ελπίζει ή να απελπίζεται, να στοχάζεται, να παρηγορεί και για λίγο έστω να γιατρεύει.



ΠΗΓΗ...http://diastixo.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Σε ένα μικρό χωριό ο παπάς που εξομολογεί τις γυναίκες υποψιάζεται ότι ο καντηλανάφτης ,που είναι και μεγάλος κουτσομπόλης , υποκλέπτει τις εξομολογήσεις. Αποφασίζει να μαζέψει όλες τις γυναίκες του χωριού και τους λέει:

Διαβάστε Περισσότερα

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Μπουρδέτο ή Μπουργιέτο για την Κυριακή των Βαϊων

ΥΛΙΚΑ
1.5 κιλό φρέσκος μπακαλιάρος
1 ποτήρι του νερού λάδι
2 φλυτζάνια  χοντροκομμένο κρεμμύδι
1/3 φλυτζάνι χυμό λεμονιού
1 φλυτζάνι νερό
αλάτι - φρεσκοκομμένο μαύρο πιπέρι.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Αλατοπιπερώστε τον μπακαλιάρο. Σε μια ρηχή αλλά ευρύχωρη κατσαρόλα ζεστάνετε το λάδι και προσθέστε τα κρεμμύδια. Χαμηλώστε τη φωτιά και σωτάρετε τα κρεμμύδια για 5 λεπτά σε χαμηλή φωτιά.
 Προσθέστε αλάτι, πιπέρι και τη μισή ποσότητα από το χυμό του λεμονιού.
 Προσθέστε μισό φλυτζάνι νερό και σιγοβράστε τα κρεμμύδια για άλλα 15 λεπτά μέχρι να γίνουν πολύ μαλακά. Τοποθετείστε τον μπακαλιάρο στην κατσαρόλα, πάνω από τη στρώση των κρεμμυδιών.
 Προσθέστε το υπόλοιπο λεμόνι και νερό και σιγοβράστε για 25 περίπου λεπτά μέχρι να ψηθεί το ψάρι. Η σάλτσα που θα γίνει από τα κρεμμύδια και τη ζελατίνη του ψαριού θα σας εντυπωσιάσει με την πυκνότητα της.
 Σερβίρετε αμέσως.

Καλή επιτυχία και χρόνια πολλά.

ΠΗΓΗ...http://www.madata.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙΑΔΑ: ΟΙ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ ΔΕΝ ΠΕΤΑΓΑΝ ΣΤΗ ΧΑΡΑΔΡΑ ΤΑ ΑΣΘΕΝΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ.

Η αλήθεια για τον Καιάδα. Ποιοι πραγματικά κατέληγαν εκεί στην Αρχαία Σπάρτη (Pics).

Σύμφωνα με τον μύθο οι αρχαίοι Σπαρτιάτες πετούσαν τα ασθενικά τους παιδιά στον Καιάδα. Αυτό όμως που επιβεβαιώνεται από την έρευνα, είναι ότι στον Καιάδα οι Σπαρτιάτες δεν έριχναν τα προβληματικά παιδιά. Εκεί εκτελούσαν τους καταδικασμένους σε θάνατο, τους επίορκους, τους προδότες, τους εγκληματίες και τους αιχμάλωτους πολέμου.

Στον Καιάδα κατέληξε ο ήρωας του Β΄ Πελοποννησιακού πολέμου Αριστομένης ο Ανδανιεύς, μαζί με 50 αιχμάλωτους Μεσσηνίους, αλλά εκεί επρόκειτο να πετάξουν και τον βασιλιά Παυσανία που είχε καταδικαστεί σε θάνατο ως προδότης. 

Ο Καιάδας, το σπηλαιοβάραθρο του «τρόμου», βρίσκεται κοντά στο χωριό Τρύπη, 10 χλμ. από τη Σπάρτη, δίπλα στο δημόσιο δρόμο Σπάρτης – Καλαμάτας. Η ύπαρξη βαράθρου με ανθρώπινα οστά στην Τρύπη ήταν για πολλά χρόνια γνωστή, αλλά η πρώτη επίσημη επιτόπια έρευνα έγινε το 1983. Τα περισσότερα οστά ήταν όντως ανθρώπινα. Οστά βρέθηκαν και σε φυσικές σχισμές και σε εσοχές ψηλότερα από το σημερινό δάπεδο.


Η ανατροπή του μύθου

Σύμφωνα με την ανθρωπολογική μελέτη πρόκειται για σκελετούς που ανήκουν σε άνδρες και λίγοι σκελετοί προέρχονται από γυναίκες. Άρα καταρρίπτεται ο μύθος για νεογέννητα που δήθεν πετούσαν εκεί λόγω αναπηρίας. Άλλωστε πολλοί διακεκριμμένοι Σπαρτιάτες δεν ήταν αρτιμελείς όπως ο ποιητής Τυρταίος που ήταν τυφλός κι ο βασιλιάς Αγησίλαος που ήταν χωλός. 

Προφανώς, το σπηλαιοβάραθρο χρησιμοποιήθηκε από τους Σπαρτιάτες κυρίως στη διάρκεια των Μεσσηνιακών πολέμων για την καταδίκη σε θάνατο των εχθρών της Σπάρτης ή των προδοτών. Στον Καιάδα μάλιστα είχε αποφασιστεί να πεταχτεί και το πτώμα του καταδικασμένου σε θάνατο, προδότη βασιλιά της Σπάρτης, Παυσανία, κάτι που τελικά δεν έγινε. 

Μαζί με τα οστά στον Καιάδα βρέθηκαν και αιχμές από βέλη και δόρατα. Ένα θραύσμα κρανίου είχε καρφωμένη πάνω του την αιχμή βέλους. Βρέθηκαν επίσης, λύχνοι και σιδερένιοι χαλκάδες-δεσμά. Άρα επιβεβαιώνεται και η θεωρία ότι εκτελούσαν εκεί φυλακισμένους ή αιχμαλώτους. Ο κατακρημνισμός ήταν ένας ατιμωτικός θάνατος, γιατί αφορούσε εγκληματίες και επειδή το σώμα έμενε άταφο άρα η ψυχή του εγκληματία δεν θα έβρισκε ποτέ γαλήνη. Ήταν η αιώνια τιμωρία.


Η αρχή του μύθου

Ο μύθος με τα ασθενικά παιδιά ξεκίνησε από τον Πλάτωνα, ο οποίος στην «Πολιτεία» έκανε λόγω για θανάτωση ασθενικών βρεφών σε βάραθρο. Βέβαια ο Πλάτωνας αναφερόταν στην κλασική Αθήνα και όχι στη Σπάρτη. Ίσως ο μύθος λοιπόν να ταυτίστηκε με μια αναφορά του Πλουτάρχου στον βίο του Λυκούργου για τους «Αποθέτες». Σύμφωνα μ” αυτή οι Σπαρτιάτες οδηγούσαν τα νεογέννητα σε μια επιτροπή γερόντων. Αν το πόρισμα της επιτροπής ήταν αρνητικό σήμαινε ότι το παιδί δεν θα ήταν ικανός πολίτης για τη Σπάρτη.

Τότε το οδηγούσαν στους «Αποθέτες», ένα βάραθρο κάπου στον Ταΰγετο, έτσι ώστε το ασθενές βρέφος να πεθάνει μεν, αλλά ο θάνατός του να μη βαρύνει την πολιτεία. Η έρευνα υποστηρίζει ότι σ΄ αυτή την περίπτωση υπήρχαν εξακριβωμένες βαριές δυσμορφίες και όχι ελαφρές αναπηρίες. Προφανώς αυτό ίσχυε και για τα παιδιά εκτός γάμου.


Οι εκτελέσεις των αιχμαλώτων

Ο Ηρόδοτος κάνει λόγο για εκτελέσεις αιχμαλώτων που γίνονταν πάντα νύχτα αλλά στη φυλακή. Δεν υπάρχει καμία αναφορά στον Καιάδα. Ίσως εκεί να ρίχνονταν τα σώματα μετά την εκτέλεση. Υπάρχουν ελάχιστες μαρτυρίες για ανθρωποκτονίες στη Σπάρτη και ακόμη λιγότερες για τις ποινές που επιβάλλονταν. Γενικότερα, στην αρχαιότητα οι αναφορές είναι περιορισμένες.

Η μυθολογία με τον Καιάδα φαίνεται να ξεκίνησε το 1904 μετά από έρευνα στο σπηλαιοβάραθρο. Τα οστά που βρέθηκαν θεωρήθηκε ότι ανήκαν σε μικρά παιδιά και γι αυτό οι αρχαιολόγοι της εποχής κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες έριχναν στον γκρεμό τα ανάπηρα παιδιά.

Το 1956 που η επιστήμη είχε προχωρήσει ξεκίνησε επιστημονική έρευνα με τη μέθοδο του άνθρακα 14, που απέδειξε ότι τα ευρήματα των οστών ανήκαν κυρίως σε ενήλικους και έφεραν κατάγματα. Κατά τη δεκαετία του 1980, αλλά και το 2003, αρχαιολογικές και σπηλαιολογικές αποστολές έβαλαν στόχο να επιβεβαιώσουν τη θεωρία καταρρίπτοντας το μύθο περί ασθενικών βρεφών. 

Οι επιστήμονες κατέβηκαν στον Καιάδα τουλάχιστον μέχρι κάποιο σημείο. Το κατά πόσο έφτασαν στον «πάτο» του πηγαδιού αυτό δεν το ξέρουμε. Άλλωστε μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια είναι πιθανό η γεωλογική δομή του Καιάδα να έχει αλλάξει. Σημασία έχει ότι η έρευνα απέδειξε πως η πολυθρύλητη σπαρτιάτικη σκληρότητα, τουλάχιστον σε αυτό το θέμα, ήταν μια λανθασμένη εκτίμηση και η διαιώνιση αυτού του ισχυρισμού, ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας και όχι της ιστορικής αλήθειας.


Πηγή:
Μηχανή του Χρόνου

Διαβάστε Περισσότερα

ΠΩΣ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;

Μήπως κάνουμε με λάθος τρόπο τον Σταυρό μας; Νέα έρευνα επαναπροσδιορίζει το σύμβολο της πίστης.


Για χρόνια η Εκκλησία μας μαθαίνει να κάνουμε τον σταυρό μας με ένα συγκεκριμένο τρόπο, που σχετίζεται με τη θέση του Χριστού στον Σταυρό. Ωστόσο μία πρόσφατη έρευνα έρχεται να ανατρέψει όλα τα δεδομένα, ισχυριζόμενη ότι ο Χριστός δεν σταυρώθηκε με τον τρόπο που πιστεύαμε μέχρι σήμερα.

Οπως περιγράφει σε σχετικό άρθρο, η εφημερίδα τα Νέα, η Σταύρωση μπορεί να έγινε με πολύ πιο σκληρό και επώδυνο τρόπο απ' ότι δείχνουν οι εικόνες της Εκκλησίας.

Συγκεκριμένα, τα χέρια του Ιησού μπορεί να μην ήταν τεντωμένα κατά μήκος της δοκού του Σταυρού, αλλά κάθετα πάνω από το κεφάλι. Στην περίπτωση αυτή, σύμφωνα με τους ερευνητές, ο θάνατος έρχεται νωρίτερα και πολύ πιο επώδυνα, αφού η συγκεκριμένη στάση προκαλεί σταδιακά ασφυξία.

Οι ανατρεπτικές αυτές υποθέσεις προέκυψαν από την μελέτη της Σινδόνης του Τορίνο, από ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου της Παβίας στην Ιταλία.

Οπως αναφέρει η εφημερίδα τα Νέα, η Ιερά Σινδόνη είναι το πιο πολυμελετημένο και πιο αμφιλεγόμενο αντικείμενο στην παγκόσμια Ιστορία, διχάζοντας για χρόνια τους επιστήμονες, αν πραγματικά απεικονίζει το πρόσωπο του Ιησού, ή αν δημιουργήθηκε το Μεσαίωνα ως προϊόν απάτης.

Στη Σινδόνη ωστόσο, εκτός από τη φιγούρα του γυμνού άνδρα, έχουν αποτυπωθεί και γραμμές από αίμα που κύλισε από τους πήχεις των χεριών και άλλα σημάδια από πληγές.

Μελετώντας τα σημάδια στην Ιερά Σινδόνη, οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Χριστός δεν σταυρώθηκε στη θέση που γνωρίζουμε τόσα χρόνια. Μάλιστα, για να αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους οι ερευνητές έκαναν ένα πείραμα: Εδεσαν έναν εθελοντή σε σταυρό με τα χέρια ανοιχτά και έβαλαν αίμα να τρέξει από τα σημεία στα οποία υποτίθεται ότι καρφώθηκε ο Χριστός στο Σταυρό. Σε αυτή την περίπτωση, όπως παρατήρησαν, το αίμα δεν έτρεχε κατά μήκος του πήχη, αλλά έσταζε από τους καρπούς των χεριών στο έδαφος. Αντίθετα, το αίμα έτρεχε κάθετα μόνο σε περίπτωση που ο εθελοντής σταυρωνόταν με τα χέρια τεντωμένα προς τα πάνω.

Τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής έρχονται να επιβεβαιώσουν προηγούμενη μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, όπου ο δρ Γκίλμπερτ Λαβουά είχε υποστηρίξει ότι όποιος κι αν είχε τυλιχθεί στην Σινδόνη, είχε σταυρωθεί με τα χέρια ψηλά και όχι τεντωμένα.





ΠΗΓΗ...http://www.iefimerida.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΔΗΛΩΣΗ......ΝΗΣΤΕΙΑΣ.

Αντιδράσεις έχει προκαλέσει στην Κρήτη, η είδηση ότι ένα δημοτικό σχολείο ζητάει από τους μαθητές υπεύθυνη δήλωσε νηστείας.

Πρόκειται για το Δημοτικό Σχολείο του χωριού Κεντρί του Δήμου της Ιεράπετρας. Οι γονείς καταγγέλλουν πως τα παιδιά τους μετέφεραν στο σπίτι έγγραφο που τους δόθηκε από το σχολείο το οποίο καλείται ο κηδεμόνας να υπογράψει δήλωση ότι ο μαθητής έχει προετοιμαστεί για να μεταλάβει λίγο πριν την Μ. Εβδομάδα

Σε επικοινωνία που είχε το «Ράδιο Λασίθι» με την Μητρόπολη Ιεραπύτνης και Σητείας, ξεκαθαρίστηκε ότι δεν έχει ζητηθεί τέτοιο χαρτί από την πλευρά της Εκκλησίας και του Ιερέα.

ΠΗΓΗ...http://www.iefimerida.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

ΕΘΙΜΑ ΛΑΖΑΡΟΥ: ΚΑΛΑΝΤΑ-ΛΑΖΑΡΙΝΕΣ-ΛΑΖΑΡΑΚΙΑ

Το Σάββατο του Λαζάρου θεωρείται μέρα του θανάτου και της ζωής.

Σε κάποια χωριά μάλιστα οι αγρότες δεν μαζεύουν τη σοδιά τους γιατί φοβούνται ότι οι καρποί της γης φέρουν τον θάνατο μέσα τους.O Λάζαρος είναι μια μορφή που εμπνέει σεβασμό στον ελληνικό λαό.Παλιότερα οι εκδηλώσεις εορτασμού ήταν πολλές και ποικίλες, ωστόσο σήμερα έχουν λησμονηθεί ως επί το πλείστον.

Για παράδειγμα τα κάλαντα του Λαζάρου τραγουδιούνται σε ελάχιστες περιοχές, ενώ παλιότερα ήταν από τα πιο ζωντανά έθιμα και έδιναν ιδιαίτερο τόνο στις μικρές κοινωνίες.

Τα κάλαντα του Λαζάρου ήταν αποκλειστικά σχεδόν γυναικεία και τα τραγουδούσαν κοπέλες διαφόρων ηλικιών ακόμα και κορίτσια τις παντρειάς που ονομάζονταν "Λαζαρίνες".

Την παραμονή της γιορτής, οι Λαζαρίνες ξεχύνονταν στα χωράφια έξω από τα χωριά για να μαζέψουν λουλούδια που με αυτά θα στόλιζαν το καλαθάκι τους την άλλη μέρα ντυμένες με τοπικές ενδυμασίες φορώντας ειδική στολή.

Γύριζαν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας το Λάζαρο και εισέπρατταν μικρό φιλοδώρημα, χρήματα, αυγά, φρούτα ή άλλα φαγώσιμα.

Σε πολύ λίγες περιοχές της χώρας τραγουδιούνται σήμερα τα Λαζαριάτικα κάλαντα. Τα λόγια του τραγουδιού άλλοτε αναφέρονται στην ανάσταση του Λαζάρου και είναι συνήθως μέτρια στιχουργήματα και άλλοτε πάλι αποτελούν παινέματα προσώπων που αγγίζουν τα όρια υψηλής ποιητικής δημιουργίας.

Τα έθιμα του Λαζάρου στα χρόνια της σκλαβιάς είχαν κοινωνική σκοπιμότητα.

Στις γυναίκες και ιδίως στα νέα κορίτσια που δεν έβγαιναν συχνά έξω από το σπίτι επειδή τα ήθη της εποχής και ο φόβος της αρπαγής τους από τους Τούρκους τις περιόριζαν, δίνονταν κάποιες ελευθερίες: γίνονταν αλληλογνωριμίες και νυφοδιαλέγματα και σε λίγο καιρό ακολουθούσαν τα προξενιά, τα αρραβωνιάσματα και οι γάμοι.

Έθιμα από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας

0 λαός γιορτάζει την πρώτη Λαμπρή, την "Έγερση" του φίλου του Χριστού, του "αγέλαστου" Λάζαρου.

Ο φόβος και ο τρόμος για όσα γνώρισε στον άλλο κόσμο άφησαν τόσο βαθιά σημάδια στην ψυχή του Λάζαρου που, λέει η παράδοση, μετά την Ανάσταση του δε γέλασε παρά μόνο μια φορά.

Είδε κάποιον χωρικό στο παζάρι να κλέβει μια στάμνα και να φεύγει κρυφά.

"Βρε τον ταλαίπωρο, είπε. Για ιδές τον πώς φεύγει με το κλεμμένο σταμνί.

Ξεχνάει ότι κι αυτός είναι ένα κομμάτι χώμα, όπως και το σταμνί. Το 'να χώμα κλέβει τ' άλλο. Μα δεν είναι να γελούν οι πικραμένοι;" και χαμογέλασε.
Στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας για να απεικονίσουν την Ανάσταση του Λάζαρου, να συμβολίσουν δηλαδή τη Νίκη του Χριστού απέναντι στο θάνατο, αλλά παράλληλα και για να υποδηλώσουν την ανάσταση της φύσης, έφτιαχναν ένα ομοίωμα του Λάζαρου. Την παραμονή της γιορτής ή, σε πολλά μέρη, ανήμερα την "πρώτη Λαμπρή", τα παιδιά, κρατώντας το "Λάζαρο", έκαναν τους αγερμούς τους. Γύριζαν στα σπίτια και τραγουδούσαν τα "λαζαρικά", για να διηγηθούν την ιστορία του αναστημένου φίλου του Χριστού και να πουν παινέματα στους νοικοκυραίους. Στην Ήπειρο μάλιστα, στις κτηνοτροφικές περιοχές, χτύπαγαν ταυτόχρονα και μεγαλοκούδουνα.

Σήμερον έρχεται ο Χριστός
ο επουράνιος θεός.
Εν τη πόλει Βηθανία
Μάρθα κλάει και Μαρία.
Λάζαρο τον αδελφό της
τον γλυκύ και καρδιακόν της.
Τον μοιρολογούν και λένε
τον μοιρολογούν και κλαίνε.
Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν
και τον εμοιρολογούσαν
Και τη μέρα την Τετάρτη
κίνησε ο Χριστός για να 'ρθει.
Τότε εβγήκε η Μαρία
έξω από τη Βηθανία
και εμπρός του γονατίζει
και τα πόδια του φιλεί.
-Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου
δεν θα πέθαιν' ο αδελφός μου.
Μα και πάλιν εγώ πιστεύω
και καλότατα ηξεύρω
ότι δύνασαι αν θελήσεις
και νεκρούς να αναστήσεις.
Τότε ο Χριστός δακρύζει
και τον Άδη φοβερίζει.!
Δεύρο έξω Λάζαρέ μου
φίλε και αγαπητέ μου.
Παρευθύς επελυτρώθη
ανεστήθη κι εσηκώθη
Τότε τον Θεόν δοξάζουν
και τον Λάζαρο εξετάζουν.
Πες μας, Λάζαρε, τι είδες
εις τον Άδην απού πήγες;
Είδα φόβους, είδα τρόμους,
είδα βάσανα και πόνους,
Δώστε μου νερό λιγάκι
να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδιάς και των χειλέων
και μην μ' ερωτάτε πλέον.
Του χρόνου πάλι να 'ρθουμε,
με υγεία να σας βρούμε,
και ο νοικοκύρης του σπιτιού
χρόνια πολλά να ζήσει,
να ζήσει χρόνια εκατό
και να τα ξεπεράσει.

Αυτό είναι τα κάλαντα-τραγούδι του Λάζαρου, που θα θυμούνται σίγουρα οι πιο μεγάλοι και οι πιο νέοι δεν θα έχουν ξανακούσει ποτέ....ξεχασμένο και αυτό με πολλά άλλα δυστυχώς...

Τα "λαζαρικά" από τόπο σε τόπο έχουν πολλές παραλλαγές.

Στη Στερεά Ελλάδα, τη Μακεδονία και τη Θράκη στο έθιμο έπαιρναν μέρος μόνο κορίτσια, οι "Λαζαρίνες" ή "Λαζαρίτσες", έτσι έβρισκαν την ευκαιρία να γίνουν γνωστές και σαν υποψήφιες νύφες.

Για "Λάζαρο" βαστούσαν έναν ξύλινο κόπανο για τα ρούχα, τυλιγμένο με παρδαλά κομμάτια από πανιά, ίδιο μωρό. Σε άλλα μέρη πάλι έντυναν με χτυπητά πολύχρωμα υφάσματα μια ρόκα, μια κούκλα, έναν καλαμένιο σταυρό και τα στόλιζαν με κορδέλες και λουλούδια. Στη Σκύρο έπαιρναν την τρυπητή κουτάλα, "τη σιδεροχουλιάρα". Έβαζαν σε κάθε τρύπα και από ένα άσπροπούλι -άσπρη μαργαρίτα- ένα κόκκινο γαρίφαλο για στόμα και σχημάτιζαν το πρόσωπο. Έδεναν σταυρωτά πάνω στην κουτάλα ένα ξύλο, για να κάνουν τα χέρια, της φορούσαν και ένα πουκαμισάκι ή ένα μωρουδίστικο ρούχο και ο "Λάζαρος" ήταν έτοιμος.

Γύριζαν τα παιδιά από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας και οι νοικοκυρές τους έδιναν αυγά, λεφτά ή ό,τι άλλο είχαν. Πάντα όλοι κάτι έβρισκαν να δώσουν. Κι όταν θέλαν για κάποιον να πούνε πως ήταν τσιγκούνης έλεγαν: "Ποτέ του αυγό δεν έδωσε, ούτε τ' αγίου Λαζάρου!" Στα Τρίκαλα τα αυγά που συγκέντρωναν οι Λαζαρίνες, οι μητέρες τους τα έβαφαν κόκκινα και τα κρατούσαν σε ξεχωριστό μέρος. Όταν ήθελαν να περιποιηθούν έναν επισκέπτη από αυτά τα αυγά του έδιναν, του Λαζάρου.

Σε μερικά μέρη τη θέση του "Λάζαρου" έπαιρνε ένα καλάθι στολισμένο με λουλούδια και με πολύχρωμες κορδέλες. Στην Κρήτη έκαναν έναν ξύλινο σταυρό και τον στόλιζαν με ορμαθούς από λεμονανθούς και αγριόχορτα με κόκκινα λουλούδια, τις μαχαιρίτσες. Στην Κύπρο συναντάμε το έθιμο της αναπαράστασης, στην αρχαιότερη μορφή του. Ο θεός πεθαίνει στην ακμή της νιότης του και αμέσως ανασταίνεται, όπως ο Άδωνης στους αρχαίους Έλληνες. Έντυναν ένα παιδί με κίτρινα λουλούδια, έτσι ώστε ούτε το πρόσωπο του δε φαινόταν. Σε κάθε σπίτι που πήγαιναν, όταν άρχιζαν τα άλλα παιδιά να τραγουδούν, ξάπλωνε και υποκρινόταν το νεκρό, όταν όμως έλεγαν το "Λάζαρε δεύρο έξω" σηκωνόταν.

Το ίδιο έθιμο συναντάμε και στην Κω. Το παιδί που αναπαριστούσε το Λάζαρο, τυλιγμένο σε ένα σεντόνι, ήταν και αυτό στολισμένο με κίτρινα λουλούδια. Αμοιβή της παρέας για την αναπαράσταση τα αυγά για το δάσκαλο. Τα πιο μεγάλα παιδιά, οι "πρωτόσχολοι", έπαιρναν την εικόνα του Λάζαρου, την έβαζαν πάνω σε μια ειδική κατασκευή που στόλιζαν με δεντρολίβανο -ήταν, λέει, η Βηθανία, η πατρίδα του- και γύριζαν στις στάνες. Οι βοσκοί τους φίλευαν αυγά, τυριά και μυζήθρες για τις λαμπρόπιτες.

Για την ψυχή του Λάζαρου οι γυναίκες ζύμωναν ανήμερα το πρωί ειδικά κουλούρια, τους "λαζάρηδες", τα "λαζαρούδια" ή και "λαζαράκια". "Λάζαρο αν δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις" έλεγαν, μια και ο αναστημένος φίλος του Χριστού πίστευαν πως είχε παραγγείλει: "Όποιος ζυμώσει και δε με πλάσει, το φαρμάκι μου να πάρει..."

Στα "λαζαράκια" έδιναν το σχήμα ανθρώπου σπαργανωμένου, όπως ακριβώς παριστάνεται ο Λάζαρος στις εικόνες. Όσα παιδιά είχε η οικογένεια τόσους "λαζάρηδες" έπλαθαν και στη θέση των ματιών έβαζαν δυο γαρίφαλα. Στην Κω οι αρραβωνιασμένες θα έφτιαχναν ένα λαζαράκι σε μέγεθος μικρού παιδιού, γεμισμένο με χίλια δυο καλούδια και κεντημένο σχεδόν σαν τις κουλούρες του γάμου, για να το στείλουν στο γαμπρό. Τα "λαζαρούδια" πολλές νοικοκυρές τα γέμιζαν με αλεσμένα καρύδια, αμύγδαλα, σύκα, σταφίδες, μέλι, πρόσθεταν πολλά μυρωδικά και τα παιδιά ξετρελλαίνονταν να τα τρώνε ζεστά.

Υλικά
440 γρ. αλεύρι γ.ο.χ.
1 φακελάκι ξερή μαγιά
225 γρ. ζάχαρη κρυσταλλική
110 γρ. ελαιόλαδο
120 γρ. κανελόζουμο (βρασμένο νερό με 1 ξύλο κανέλας)
1/2 κ. γλ. αλάτι
3 κ. σ. σταφίδες ξανθές
3 κ. σ. καρύδι τριμμένο
1/2 σφηνάκι κονιάκ
2 κ. σ. κανέλα ή σμυρνιό

Εκτέλεση

Φτιάχνουμε το κανελόζουμο και το αφήνουμε να χλιάνει.
Μέσα σε αυτό διαλύουμε τη μαγιά.
Σε ένα μπωλ ρίχνουμε το αλεύρι με το αλάτι κοσκινισμένα, κάνουμε λακουβίτσα και τοποθετούμε τα υπόλοιπα υλικά και ζυμώνουμε μέχρι να έχουμε μία μαλακή ζύμη που να ξεκολλάει από τα χέρια μας. Γίνεται αμέσως γιατί τη βοηθάει το ελαιόλαδο.

Αφήνω σκεπασμένο το μπωλ σε ζεστό μέρος να φουσκώσει η ζύμη μου για περίπου 2 ώρες και μετά πλάθω ανθρωπάκια με τα χεράκια τους, μπήγω τα γαρύφαλλα για ματάκια, στόμα και στα χέρια τους και τα αφήνω να ξεκουραστούν και αυτά για καμιά ώρα περίπου, σε αντικολλητικό χαρτί στη λαμαρίνα του φούρνου μέσα σε προθερμασμένο φούρνο στους 50 βαθμούς.

Τα τοποθετώ με σχετική απόσταση μεταξύ τους γιατί απλώνουν λίγο.

Ψήνω στους 180 βαθμούς για 20 λεπτά στις αντιστάσεις σε μεσαία σχάρα.

Αποσύρω από το φούρνο και τα αφήνω να σταθούν για να σφίξουν λίγο.
Η δοσολογία αυτή βγάζει 10 λαζαράκια, όπως τα έπλασα εγώ. Επειδή όμως όπως είπαμε απλώνουν και δεν με ικανοποίησε το πλάτος τους εσείς φροντίστε να πλάσετε σωματάκι σε πλάτος 3 εκατοστών. Θα σας βγουν μερικά παραπάνω αλλά θα είναι πιο όμορφα.

Επίσης έχετε υπόψη σας ότι μπορείτε να τα κάνετε με όποια κουλουρένια ζύμη αρέσει σε εσάς. Το σκεπτικό είναι να έχουν χεράκια σταυρωμένα και γαρυφαλλάκι. Αλλοι τα φτιάχνουν με ποδαράκια.

Καλό Πάσχα σε όλους με υγεία και χαρά!

ΠΗΓΗ...http://www.agioritikovima.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΟ ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΓΙΟΥ ΣΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΖΑΠΟΥΝΙΔΟΥ

Χρυσή η Αλμωπία !

 με την Δέσποινα ΖΑΠΟΥΝΙΔΟΥ !!!

 Γιά άλλη μια φορά η αθλήτρια Δέσποινα  ΖΑΠΟΥΝΙΔΟΥ  απέδειξε

ότι η Αλμωπία έχει  δυνάμεις και δυνατότητες ,αφού τερμάτισε στην πρώτη θέση στα 20χλμ βάδην γυναικών με 1:34:56 και πήρε  το χρυσό

 

μετάλλιο στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα , στην 

πόλη Μπάλτσικ της  Βουλγαρίας  .

 Μπράβο Δέσποινα μας έκανες περήφανους  !

 Πάντα επιτυχίες ! 

 Καλό  Πάσχα !

    

          Α.Δ.Α.Κ.Α.

       Ανδρέας ΚΟΓΙΟΣ

Υπ. Δήμαρχος Αλμωπίας 

Διαβάστε Περισσότερα

Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΒΡΑΜΙΚΑΣ ΜΕ ΤΗΝ "ΑΛΜΩΠΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ"

Ονομάζομαι Στέφανος Αβραμίκας

Γεννήθηκα στις 3.9.1979 και μεγάλωσα στον Αρχάγγελο Αριδαίας,

Είμαι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών,

Εργάζομαι ως οδηγός ασθενοφόρου στο Γ.Ν. Έδεσσας,

Η προσωπική και επαγγελματική μου πορεία βασίζεται σε σταθερές αξίες.

Αντιλαμβανόμενος τα προβλήματα του τόπου μας και με μεγάλη επιθυμία για κοινωνική προσφορά αποφάσισα να ασχοληθώ με τα κοινά, συμμετέχοντας στον συνδυασμό του Δημήτρη Μπίνου «Η Αλμωπία της καρδιάς μας».

Υπόσχομαι να δουλέψω σκληρά όπως  έκανα μέχρι σήμερα με ότι και αν ασχολήθηκα και να βρίσκομαι δίπλα σας δίνοντας λύσεις στα προβλήματα του τόπου μας.

Ευχαριστώ από καρδιάς

Στέφανος Αβραμίκας

Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το συνδυασμό

Η Αλμωπία της καρδιάς μας

Του Δημήτρη Μπίνου

Διαβάστε Περισσότερα