Το φάντασμα της αξόδευτης Αγάπης - ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ (Απόσπασμα)

Το φάντασμα της αξόδευτης Αγάπης

1. Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"

 2. «Τα παιδιά γνωρίζουν για μας περισσότερα από όσο εμείς για τον εαυτό μας, για το τι συμβαίνει στην οικογένεια, κι ας το κρατούν επτασφράγιστο μυστικό οι μεγάλοι. Ξεχωρίζουν αυτόματα ποιος ξένος είναι καλός άνθρωπος, τις προθέσεις του, την ψυχική του ποιότητα, αγαπούν σπαρακτικά, θυσιαστικά τα σκυλάκια, τα πουλιά, όλα τα ελάχιστα και ασθενή του κόσμου, γιατί καταλαβαίνουν τη μετοχή τους στην Αλήθεια.Και πόσο δύσκολο να θες να διδάξεις στα παιδιά του Παραδείσου τους κανονισμούς της δικής μας κατάστασης, της πτώσης μας. Να τα προσαρμόσεις! Πού;…Να τους αφαιρείς την αγαλλίαση, την έκσταση, κάνοντάς τα όλο και πιο λογικά, συμβατικά λογικά, να τα πονηρεύεις να επιζήσουν. Για να επιζήσουν θα πρέπει να τους μειώνεις και να τους λερώνεις το να ζουν. Να τα κατεβάσεις από το υπέρλογο όπου ταξιδεύουν σαν άγγελοι και να τα προσγειώσεις στον κόσμο που τόσο συμβιβασμένα και μίζερα φτιάξαμε όπως-όπως οι μεγάλοι. Να τους περιορίσεις την απέραντη ύπαρξη σε μια κοσμική, άρα υποκριτική ύπαρξη. Ίσως γι’ αυτό είναι συχνά μελαγχολικά κι απόμακρα, ίσως γι’ αυτό όσο πάνε προς την εφηβεία μας βγάζουν το θυμό τους. Μια αχνή αίσθηση εξορίας στο βλέμμα τους ανατέλλει από νωρίς.» 

3. «Τίποτα μα τίποτα δεν εξοργίζει τον άνθρωπο όσο το να του στερούν την ελευθερία του, να μην του επιτρέπουν να είναι ο εαυτός του, είτε το καταλαβαίνει συνειδητά είτε όχι. ….. Μόνο από τον εαυτό μας κινδυνεύουμε, μόνο εκεί στο βυθό του βρίσκεται η Κόλαση κι ο Παράδεισός μας, γι αυτό και προς τα κει, προς τα μέσα, αξίζει να οδοιπορούμε. Κάθε δρόμος, και ο πιο μακρινός, και ο πιο φιλόδοξος πνευματικά, από και περνάει. Από κει περνάει ακόμα και η απάρνηση του εαυτού όταν την αποφασίσουμε. Γι αυτό θυμώνουμε όταν μας εμποδίζουν το μόνο δημιουργικό ταξίδι ζωής: να βρούμε τον εαυτό μας.»

 4. «Δεν είναι κακό να ζει κανείς μόνος, αντιθέτως, όποιος ασκηθεί να αντέχει τη μοναξιά έχει τη δύναμη να αντέχει πάρα πολλά και όχι μόνο να αντέχει αλλά και να απολαμβάνει πάρα πολλά που αλλιώς δε θα μπορούσε να διακρίνει. Η μοναξιά είναι το ορυχείο της δύναμης και της αυτογνωσίας. Δεν ζει καλά κανείς παρά μόνος, έφτασε να λέει ο Διονύσιος Σολωμός. Μια μοναξιά όμως που δεν αποτελεί καταφύγιο δειλίας. Μόνο τότε. Η επιλεγμένη μοναχικότητα όχι η εξαναγκαστική».

Πηγή: Μάρω Βαμβουνάκη

Διαβάστε Περισσότερα

ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ - Κική Δημουλά

Σκορπίζουν

τῶν δακρύων οἱ μεγάλες συγκεντρώσεις.

Μνήμη καὶ παρὸν ψάχνουν νὰ κρυφτοῦν

ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.

Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ

πότε ἀπὸ κεῖνο τὸ εὐκρινὲς

χαράκωμα ἡ λύπη πότε ἀπὸ ἀμυδρότερο.

Στρατηγικὴ νὰ δείξει τάχα

ὅτι ἔρχονται ἐνισχύσεις.

Ἂς παραδοθεῖ.

Ἔχει σχεδὸν ἐπικρατήσει ἡ φωτογραφία σου.

Ἐξαπλώθηκε ὅπου βρῆκε ἄμαχη ἐπιφάνεια

ἀποδεκατισμένη αἴσθηση πρόθυμη γιὰ γαλήνη.

Ἀνεμίζει στῶν βλεμμάτων τὰ ὑψώματα

ὄχι σὰν ἔθιμο ἀδρανὲς μελαγχολικὸ

μὰ ὡς γενναῖος συκοφάντης τῆς ἀπώλειάς σου.

Μέρα τὴ μέρα πείθει πῶς τίποτα δὲν ἄλλαξε

ὅτι ἤσουν πάντα ἔτσι, ἀπὸ χαρτὶ

ἐκ γενετῆς φωτογραφία σὲ συνάντησα

ἀνέκαθεν πὼς ἔτσι σ᾿ ἀγαποῦσα γυρολόγα

ἀπὸ εἰκόνα σὲ ἀπεικόνιση

κι ἀπὸ ἀπεικόνιση σὲ εἰκόνα σου ἀρκέστηκα.

Μνήμη καὶ παρὸν πρέπει νὰ κρυφτοῦν

ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.

Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ ἀμυδρὴ

Μαρτυρία ὑπέρ σου ἡ λύπη

ἂς παραδοθεῖ.

Ὁ μόνος ἀξιόπιστος μάρτυρας ὅτι ζήσαμε

εἶναι ἡ ἀπουσία μας.

Κική Δημουλά

Διαβάστε Περισσότερα

ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ - Octavio Paz (απόσπασμα)

Εσείς τι λέτε πιο εύκολα στη ζωή σας: το «ναι» ή το «όχι»;

«Το "όχι". Το διαπιστώσατε νομίζω και εσείς εμπράκτως. Για να σας πω αυτό το "ναι", για μια συνάντηση, είπα πολλά "όχι" πρώτα!». (χαμογελάει)

Γιατί σήμερα οι άνθρωποι λένε τόσο εύκολα «ναι»;

«Η μοναξιά... Φοβούνται τη μοναξιά του "όχι"! Ξέρετε είναι πολύ εύκολο να πέσεις στο ποτάμι και, χωρίς να κάνεις τίποτε, να αφεθείς να παρασυρθείς από το ρεύμα! Είναι πολύ δύσκολο να αντισταθείς. Γι' αυτό τιμώ τους αντιφρονούντες όπου και αν βρίσκονται. Αυτός που λέει "όχι" είναι ένας αντιφρονών! Σε μια κοινωνία που βολεύεται να συμφωνεί, αυτός που διαφωνεί φωτίζει με διαφορετικότητα την πληκτική ομοιομορφία! Αν θέλετε, αυτός ήταν ο θάνατος του καλλιτέχνη στην εποχή μας!». 
[...]

Υπάρχει ελπίδα;

«Το είπα και στην αρχή. Η μόνη ελπίδα μας είναι να βγάλουμε την ψυχή μας από το "μπαούλο". Μόνο έτσι θα μπει φρένο στο τρεχαλητό του μυαλού μας. Το μυαλό είναι ένα σκυλί που αν δεν το δέσεις από την ψυχή ικανοποιεί τις επιθυμίες του όπως τα ζώα. Αρα οδηγεί τον άνθρωπο με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον θαυμαστό κόσμο των ζώων. Με ρωτήσατε αν υπάρχει ελπίδα... Ναι, υπάρχει ελπίδα, αρκεί να πονέσουμε ξανά»!


Οκτάβιο Πας

Διαβάστε Περισσότερα

ΓΑΛΗΝΗ - ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΒΕΝΕΖΗ (Απόσπασμα)

Στην κατασκήνωση των προσφύγων έγινε μικρή κίνηση. Οι άνθρωποι σηκώνονταν όρθιοι, ο ένας έδειχνε στον άλλο κατά το μέρος της μικρής χαράδρας που άνοιγε ανάμεσα στους λόφους.
― Κοιτάξτε! Έρχουνται άνθρωποι! Ποιοι να ’ναι;
Ήταν μια πομπή δεκαπέντε ίσαμε είκοσι βλάχοι, νέοι και γέροντες. Με τα λιοκαμένα πρόσωπα, όλα με μακριές γενειάδες, με τις κάπες τους και τις γκλίτσες στα χέρια, πλησίαζαν σιωπηλά, μ’ επισημότητα, φιγούρες ερχόμενες από παμπάλαιους χρόνους. Το αργό περπάτημα και η σιωπή τους σκόρπισε μονομιάς ένα απροσδιόριστο αίσθημα φόβου στο κοπάδι των Φωκιανών.
Όλοι μαζευτήκαν ασυναίσθητα στο ίδιο μέρος, στο κέντρο της κατασκήνωσής τους. Σα να θέλαν να συγκεντρώσουν τη δύναμή τους.
― Ώρα καλή! είπε ο πρώτος βοσκός, ένας αψηλός γέροντας, ο πιο σεβάσμιος απ’ όλους, ο ίδιος που ο αναγνώστης θυμάται, τη χτεσινή νύχτα, στην κορφή του βουνού. Ώρα καλή! είπε κ’ έφερε ένα γύρο τη ματιά του.
Από δεξιά κι από ζερβά κι από πίσω του σταθήκαν οι άλλοι οι δικοί του, οι βοσκοί, ακουμπώντας με τις μασχάλες στις γκλίτσες τους.
― Καλώς τους! αποκριθήκαν πολλά στόματα οι πρόσφυγες.
― Τι είσαστε;
― Πρόσφυγες είμαστε! Πατρίδα μας ήταν οι Φώκες!
― Και τώρα πούθε ερχόσαστε;
― Ένα χρόνο περιπλανηθήκαμε στα μέρη της Πελοπόννησος κ’ υποφέραμε πολύ. Τώρα μας δώσαν τη γη εδώ, για να μείνουμε.
Ανάμεσα στις στερεωμένες γκλίτσες των βοσκών έγινε μικρή κίνηση. Μετακινηθήκαν, σάλεψαν λίγο, πάλι ησυχάσαν. Κανένας δε μίλησε άλλος απ’ το γέροντα.
― Σας δώσαν, είπες, τη γη αυτή; κ’ η φωνή του άρχισε να γίνεται τραχιά. Ποιος σας την έδωσε; Ποια γη;
― Το Κράτος μάς είπε: «Δική σας είναι η γης της Ανάβυσσος.» Μας είπε να ’ρθουμε και να την πάρουμε!
― Σας είπε να ’ρθετε και να την πάρετε; Και πού ’ναι τα κοπάδια σας, τα ζωντανά σας;
― Δεν έχουμε κοπάδια. Δεν είμαστε βοσκοί. Θα ξεχερσώσουμε τη γη, και θα φυτέψουμε αμπέλια, και θα σπείρουμε σιτάρι.
― Τι μιλάς, άνθρωπε, για σιτάρι και για αμπέλια που θα φυτέψετε σ’ αυτή τη γη! φωνάζει έξαλλος ο γέροντας. Τήρα λοιπόν κατά κει!
Σήκωσε το χέρι που βαστούσε το ραβδί του κ’ έγραψε έναν κύκλο σ’ όλο το μικρό κάμπο τον κλεισμένο απ’ τους λόφους. Χωρίς να το θέλουν, όλα τα μάτια ακολούθησαν τον κύκλο, υποταγμένα στην προσταγή της χειρονομίας.
― Από τότες που είμαστε εμείς εδώ, λέει η αυστηρή φωνή, κι από τότες που ήταν οι πατέρες μας, κ’ οι πατέρες τους, σ’ ετούτη τη γη μονάχα βούρλα και πουρνάρι βλασταίνουν, και τίποτ’ άλλο δεν έζησε εδώ εξόν τα κοπάδια μας! Λοιπόν, για τι σιτάρι και για τι αμπέλια μού μιλάς!
Είχε το βαρύ, το ακατάλυτο και ανελέητο των παμπάλαιων πραγμάτων, της μοίρας ή του θανάτου, η βαθιά φωνή που ερχόταν από μακρινούς χρόνους να υπερασπίσει τη γη τους απ’ τους βάρβαρους.
― Μονάχα τα κοπάδια μας, σου είπα, κ’ εμείς μπορούμε να κάμουμε στον έρημο τούτον τόπο, γιατί έτσι το βρήκαμε απ’ τους γονιούς μας. Μονάχα εμείς μπορούμε να βαστάξουμε εδώ, γιατί μας φωνάζει το χώμα, αυτό κι όχι άλλο! Λοιπόν, τι γυρεύετε εσείς, φουκαράδες στα μέρη μας;
Έλεγε, έλεγε κ’ η φωνή του έτρεμε, σα να προαισθανόταν πως η προσπάθεια ήταν μάταιη.
― Θα πεθάνετε στη δίψα! έλεγε. Πηγή νερό δε βρίσκεται εδώ. Κι αν σκάψετε βαθιά και βρείτε φλέβα, το νερό θα ’ναι γλυφό σα θάλασσα. Θα σας ρημάξουν οι πυρετοί, κι ο αγέρας κι ο άμμος. Αν γίνει και φυτρώσει σπαρτό, ο άμμος θα κάθεται απάνω στο φύλλο του και στον καρπό του και θα τον ξεραίνει. Πριν δείτε σοδειά, θα ’χετε πεθάνει, εσείς και τα παιδιά σας. Λοιπόν, φύγετε, σου λέω!
Το επανάλαβε ξερά, άγρια, τραχιά:
― Φύγετε, είπα, από δω!
Είπε, σώπασε, κι ακούμπησε το ραβδί του, κοιτάζοντας μες στα μάτια το κοπάδι τους Φωκιανούς.
Ένα σούσουρο έγινε τότε ανάμεσα στους πρόσφυγες. Η φωνή του τόπου, που μιλούσε μέσο του γέροντα, τα δεινά και το όραμα του θανάτου, φοβερού και βέβαιου, που έσυρε πάνω απ’ τα κεφάλια τους, τους είχε μουδιάσει, σκόρπισε μέσα τους το φόβο, πυκνό σύννεφο σε γυμνό ουρανό. Στέκαν βουβοί, γυμνά δέντρα, γυμνές ρίζες που σαλεύουν στα τυφλά, μπλέκουν μες στον αγέρα τα πλοκάμια τους, τυραννισμένα και βίαια, γυρεύοντας, με το ένστιχτο των πραγμάτων, χώμα.
Στέκαν, ίσαμε που το αγέρι του Σαρωνικού που φύσησε τράβηξε από πάνω τους το πνεύμα του πανικού. Τότε, το ίδιο άγρια, σκληρά, μ’ όλες τις σκοτεινές δυνάμεις των κορμιών που γύρευαν πια ν’ ακουμπήσουν στέρεα, στην αρχή μια φωνή, ύστερα όλες μαζί, γυναίκες και γερόντοι και άντρες του κοπαδιού, άρχισαν να ουρλιάζουν:
― Δε φεύγουμε από δω! Ποτές πια! Μας δώσαν τη γη και θα μείνουμε! Θα μείνουμε! Θα μείνουμε!
Ο άνεμος πήρε τις φωνές και τις σκόρπισε, τις χτύπησε στις πλαγιές του βουνού και τις δυνάμωσε. Ένα σύννεφο άμμος σηκώθηκε και τους τύλιξε μέσα του. Αλάλαζαν και κουνούσαν τα χέρια τους ψηλά, μες στο θολό σύννεφο, θολοί σαν τέρατα του βυθού.
― Θα μείνουμε δω, κι ας πεθάνουμε! Θα μείνουμε πια, κι ας πεθάνουμε!
Τότε ο θυμός που φούσκωνε ξέσπασε και στην άλλη μεριά, στους βλάχους.
― Ε, λοιπόν! φώναζε ο γέροντας, φωνάζαν τώρα κ’ οι άλλοι βοσκοί. Μείνετε, λοιπόν, και θα δούμε ποιος θα στεριώσει σ’ αυτή τη γη! Θα σας χτυπήσουμε όπου σας βρούμε, θα σκοτώσουμε τα ζωντανά σας αν τύχει και κάμετε, θα πατήσουμε τα σπαρτά σας αν ριζώσουν! Χάρη ποτέ σας δε θα βρείτε σ’ εμάς και στα παιδιά μας, ίσαμε που να ξεκληριστεί η φύτρα σας και να σβήσει!
Είχαν χαθεί μες στη χαράδρα, απ’ όπου είχαν έρθει, κι ακόμα ακούγονταν οι φοβερές φωνές τους.
Τότε το σύννεφο ο άμμος χαμήλωσε και κατακάθισε στη γη. Αμίλητο, βαρύ, πιεσμένο απ’ το στυφό κύμα το φόβο, έγειρε και το κοπάδι των Φωκιανών στη γη.



Γαλήνη - Ηλίας Βενέζης (απόσπασμα)

Διαβάστε Περισσότερα

“Το κρέας δικό σου, τα κόκαλα δικά μου” - ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ ΤΟΥ Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Ο Νίκος Καζαντζάκης θυμάται την πρώτη του επίσκεψη στο δημοτικό σχολείο:

Ήμουν σαν ένα μικρό καταστολισμένο σφαγάρι κι ένιωθα μέσα μου περφάνια και φόβο. Μα το χέρι μου ήταν σφηνωμένο βαθιά μέσα στη φούχτα του πατέρα μου κι αντρειευόμουν. Μπήκαμε σ’ ένα παλιό χτίρι, με μια φαρδιά αυλή κι ένα κατασκονισμένο πλατάνι στη μέση. Κοντοστάθηκα, δείλιασα. Το χέρι μου άρχισε να τρέμει μέσα στη μεγάλη ζεστή φούχτα.
Ο πατέρας μου έσκυψε, άγγιξε τα μαλλιά μου, με χάιδεψε. Τινάχτηκα. Ποτέ δε θυμόμουν να μ’ έχει χαϊδέψει. Σήκωσα τα μάτια και τον κοίταξα τρομαγμένος. Είδε πως τρόμαξα, τράβηξε πίσω το χέρι του:
-Εδώ θα μάθεις γράμματα, είπε, να γίνεις άνθρωπος. Κάμε το σταυρό σου.
Ο δάσκαλος πρόβαλε στο κατώφλι. Κρατούσε μια μακριά βίτσα και μου φάνηκε άγριος, με μεγάλα δόντια, και κάρφωσα τα μάτια μου στην κορφή του κεφαλιού του να δω αν έχει κέρατα, μα δεν είδα, γιατί φορούσε καπέλο.
-Ετούτος είναι ο γιος μου, του ‘πε ο πατέρας μου
Ξέμπλεξε το χέρι μου από τη φούχτα του και με παράδωκε στο δάσκαλο.
-Το κρέας δικό σου του ‘πε, τα κόκαλα δικά μου. Μη τον λυπάσαι, δέρνε τον, κάνε τον άνθρωπο.
-Έγνοια σου, καπετάν Μιχάλη. Έχω εδώ το εργαλείο που κάνει τους ανθρώπους, είπε ο δάσκαλος κι έδειξε τη βίτσα.


“ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ” 

Διαβάστε Περισσότερα

"Η ΖΩΗ" - MARCOS ANA

Πέστε μου πως είν’ ένα δέντρο.

Μιλήστε μου για το φλοίσβισμα του ποταμού,

όταν πετούν πάνωθέ του τα πουλιά.

Περιγράψτε μου τη θάλασσα. Μιλήστε μου

για τη μοσκοβολιά που αναδίνουν τα χωράφια.

Για τ’ άστρα. Για τον αγέρα.

Διηγηθείτε μου για ένα ορίζοντα

δίχως κλειδιά και κλειδαριές,

όπως το καλυβόσπιτο του φτωχού.

Πέστε μου τι γεύση έχει το φιλί

μιας γυναίκας. Πώς να ’ναι

η αγάπη. Την έχω απολησμονήσει.

Οι νύχτες έχουν ακόμα το άρωμα

των ερωτευμένων, που αναρριγούν

από πάθος κάτω απ’ το φεγγαροφώς;

Μήπως και δεν απόμεινε παρά τούτος ο λάκκος,

το θαμπόφεγγο απ’ το λυχνάρι του τάφου μου

κι ο αχός απ’ τα βήματά μου;

Εικοσιδυό χρόνια… Να γιατί απολησμόνησα

τα πράγματα, την όψη τους,

τη μυρωδιά τους, το χρώμα τους…

Γράφω στα τυφλά: ‘‘Η θάλασσα’’, ‘‘η εξοχή’’…

Λέω ‘‘το δάσος’’, κι ας έχω χάσει

τη γεωμετρία του δέντρου.

Μιλώ, για να φέρω σιμά μου όλα κείνα,

που τα χρόνια έσβησαν απ’ τα μάτια μου.

(Αδύνατο να συνεχίσω. Ακούω

τα βήματα του δεσμοφύλακα.)

ΜΑΡΚΟΣ ΑΝΑ [MARCOS ANA (1921-)]: Η ζωή;

Μετάφραση: Σοφία Εμμ. Χατζιδάκη

ΠΗΓΗ...https://thepoetoftheuniverse.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

ΠΗΤ ΤΑΟΥΝΣΕΝΤ [PETE TOWNSHED (1945-)]: Ο αναζητητής

ΠΗΤ ΤΑΟΥΝΣΕΝΤ [PETE TOWNSHED (1945-)]: Ο αναζητητής

Κοίταξα κάτω από καρέκλες
κοίταξα κάτω από τραπέζια
προσπάθησα να βρω το κλειδί
για πενήντα εκατομμύρια μύθους.

Με λένε αναζητητή
ψάχνω κάτω και επάνω
δεν θα καταφέρω να βρω αυτό που γυρεύω
μέχρι τη μέρα που θα πεθάνω.

Ρώτησα τον Μπόμπυ Ντύλαν
ρώτησα τους Μπητλς
ρώτησα τον Τίμοθυ Λήρυ
μα ούτε αυτός μπόρεσε να με βοηθήσει.

Με λένε αναζητητή
ψάχνω κάτω και επάνω
δεν θα καταφέρω να βρω αυτό που γυρεύω
μέχρι τη μέρα που θα πεθάνω.

Ο κόσμος έχει την τάση να με μισεί
γιατί ποτέ δεν χαμογελώ
καθώς ξεψαχνίζω τα σπίτια τους
θέλουν να μου σφίξουν το χέρι.

Οι άνθρωποι λένε πως δεν βγάζει πουθενά
τα μίλια να εξερευνώ.
Είμαι αναζητητής,
είμαι ένας άνθρωπος απελπισμένος.

Δεν θα καταφέρω να βρω αυτό που γυρεύω
μέχρι τη μέρα που θα πεθάνω.

Μαθαίνω να υψώνω τη φωνή μου με οργή
ναι, αλλά δες το πρόσωπό μου δεν είναι χαμόγελο αυτό
είμαι ευτυχισμένος όταν η ζωή είναι ωραία
και κλαίω όταν η ζωή είναι κακή
Έχω αξίες μα δεν ξέρω το πως και το γιατί.

Κοιτάζω να βρω τον εαυτό μου
κοιτάζεις να βρεις τον εαυτό σου
κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο
και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.

Με λένε αναζητητή
ψάχνω κάτω και επάνω
δεν θα καταφέρω να βρω αυτό που γυρεύω
μέχρι τη μέρα που θα πεθάνω.

Μετάφραση: Κώστας Αρβανίτης

Εδώ, μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι:

Διαβάστε Περισσότερα

ΜΠΟΜΠ ΝΤΥΛΑΝ [BOB DYLAN (1941)]: Μια δυνατή βροχή θα πέσει

ΜΠΟΜΠ ΝΤΥΛΑΝ [BOB DYLAN (1941)]: Μια δυνατή βροχή θα πέσει

Πού πήγες, γιε μου γαλανομάτη;

Πού πήγες, αγαπημένο μου παιδί;

Σκόνταψα στις πλαγιές δώδεκα βουνών καταχνιασμένων,

περπάτησα και σύρθηκα σ’ έξι στριφτές λεωφόρους,

βάδισα ανάμεσα σ’ εφτά θλιμμένα δάση,

βγήκα μπροστά σε μια ντουζίνα ωκεανούς νεκρούς,

πήγα δέκα χιλιάδες μίλια στο στόμα ενός νεκροταφείου,

και μια δυνατή, μια δυνατή

μια δυνατή βροχή θα πέσει.

Τι είδες, γιε μου γαλανομάτη;

Τι είδες, αγαπημένο μου παιδί;

Είδα ένα νεογέννητο μωρό με λύκους άγριους ολόγυρά του,

είδα μια λεωφόρο από διαμάντια και κανένας δεν ήταν εκεί,

είδα ένα μαύρο κλαρί να στάζει συνέχεια αίμα,

είδα ένα δωμάτιο γεμάτο ανθρώπους με τα σφυριά τους ματωμένα,

είδα μια άσπρη ανεμόσκαλα σκεπασμένη με νερό,

είδα δέκα χιλιάδες ρήτορες που μίλαγαν σπασμένα,

είδα τουφέκια και κοφτερά σπαθιά σε μικρών παιδιών τα χέρια,

και μια δυνατή, μια δυνατή

μια δυνατή βροχή θα πέσει.

Και τι άκουσες, γιε μου γαλανομάτη;

Τι άκουσες, αγαπημένο μου παιδί;

Άκουσα το μπουμπουνητό του κεραυνού, μούγκρισε προειδοποιητικά,

άκουσα ενός κύματος το μουγκρητό που μπορούσε να πνίξει τον κόσμο όλο,

άκουσα εκατό τυμπανιστές που τα χέρια τους βγάζαν φωτιές,

άκουσα δέκα χιλιάδες να ψελλίζουν και κανένας να μην ακούει,

άκουσα κάποιον να πεθαίνει απ’ την πείνα, άκουσα πολλούς ανθρώπους να γελούν,

άκουσα το τραγούδι του ποιητή που πέθανε στην ψάθα,

άκουσα το θρήνο ενός κλόουν που ’κλαιγε στο σοκάκι,

και μια δυνατή, μια δυνατή

μια δυνατή βροχή θα πέσει.

Ποιον συνάντησες, γιε μου γαλανομάτη;

Ποιον συνάντησες, αγαπημένο μου παιδί;

Συνάντησα ένα μικρό παιδί δίπλα σ’ ένα νεκρό αλογάκι,

συνάντησα έναν άσπρο άνθρωπο που κρατούσε μαύρο σκύλο,

συνάντησα μια νεαρή γυναίκα που το κορμί της φλογιζόταν,

συνάντησα ένα κοριτσάκι, μου ’δωσε ένα ουράνιο τόξο,

συνάντησα έναν άντρα πληγωμένο απ’ αγάπη,

συνάντησα και έναν άλλο πληγωμένο από μίσος,

και μια δυνατή, μια δυνατή

μια δυνατή βροχή θα πέσει.

Και τι θα κάνεις τώρα, γιε μου γαλανομάτη;

Τι θα κάνεις τώρα αγαπημένο μου παιδί;

Θα φύγω πάλι πριν αρχίσει η βροχή να πέφτει,

θα περπατήσω στα τρίσβαθα του βαθύτερου μαύρου δάσους,

εκεί που είναι άνθρωποι πολλοί και τα χέρια τους άδεια,

εκεί που τα δηλητηριώδη χάπια ξεχειλίζουν τα νερά τους,

εκεί που το σπίτι στην κοιλάδα ανταμώνει με την υγρή βρώμικη φυλακή,

εκεί που το πρόσωπο του δήμιου είναι πάντα καλά κρυμμένο,

εκεί που η πείνα είν’ αποκρουστική, εκεί που οι ψυχές είναι  ξεχειλισμένες,

εκεί που το χρώμα είναι το μαύρο και μηδέν ο αριθμός

και θα το μαρτυρήσω, θα το πω, θα το σκεφτώ και θ’ ανασάνω

και θα το καθρεφτίσω απ’ το βουνό ώστε όλες οι ψυχές να μπορούν να δουν,

μετά στον ωκεανό θα σταθώ μέχρι ν’ αρχίσω να βουλιάζω,

αλλά θα ξέρω καλά το τραγούδι μου πριν αρχίσω να το τραγουδώ,

και μια δυνατή, μια δυνατή

μια δυνατή βροχή θα πέσει.

Μετάφραση: Κώστας Αρβανίτης

Εδώ, μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι από την Τζόαν Μπαέζ (και την μίμηση-παρωδία του ντυλανικού ύφους στο 3.52).

Διαβάστε Περισσότερα

Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ |(The sound of silence)

Γεια σου σκοτάδι, παλιόφιλέ μου Ήρθα να σου ξαναμιλήσω Γιατί ένα όραμα λίγο ανατριχιαστικό Άφησε τους σπόρους ενώ κοιμόμουν Και το όραμα αυτό που εμφυτεύτηκε στο μυαλό μου Παραμένει μέσω του ήχου της σιωπής Στα ανήσυχα όνειρα μου περπατούσα μόνος Σε στενούς λιθόστρωτους δρόμους Κάτω από το φωτοστέφανο μιας λάμπας Σήκωσα το γιακά μου λόγω του κρύου και της υγρασίας Όταν τα μάτια μου τυφλώνονταν Από το φλας φώτων από νέον Που έσκιζαν τη νύχτα Και άγγιζαν τον ήχο της σιωπής Και στο γυμνό φως είδα Δέκα χιλιάδες ανθρώπους, ίσως Περισσότερους Ανθρώπους να συζητούν χωρίς να μιλούν Ανθρώπους να ακούν χωρίς να παρακολουθούν Ανθρώπους να γράφουν τραγούδια που οι φωνές δεν μοιράζονται Και κανείς δεν τόλμησε Να διαταράξει τον ήχο της σιωπής «Ανόητοι» είπα εγώ «δεν ξέρετε ότι η σιωπή αναπτύσσεται σαν τον καρκίνο» «Ακούστε τα λόγια μου και ίσως διδαχθείτε κάτι Πάρ’ τε τα χέρια μου και ίσως σας φτάσω» Αλλά τα λόγια μου έπεσαν σαν άηχες σταγόνες βροχής Και ακούστηκαν στα πηγάδια της σιωπής Και οι άνθρωποι γονάτισαν και προσευχήθηκαν Στο θεό από νέον που επινόησαν Και το σημάδι προειδοποίησε καθώς σχηματιζόταν σε λέξεις Και το σημάδι έλεγε: «Τα λόγια των προφητών είναι γραμμένα στους τοίχους του μετρό και των εργατικών κατοικιών Και ψιθύρισε στον ήχο της σιωπής»

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Sound_of_Silence

Διαβάστε Περισσότερα

"ΣΟΝΑΤΑ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ" (Απόσπασμα) - Άουγκουστ Στρίντμπεργκ

…
Φοιτητής: Πές μου - γιατί οι γονείς σου κάθονται χωρίς να λένε λέξη εκεί
μέσα;
Κόρη: Γιατί δεν έχουν να πουν τίποτα. Ο ένας δεν πιστεύει αυτά που λέει
ο άλλος. Ο πατέρας είπε κάποτε: "Τι ωφελεί να μιλάμε αφού ο ένας δεν
μπορεί να ξεγελάσει τον άλλον;"
Φοιτητής: Αυτό είναι τρομερό.
Φοιτητής: Ξέρεις τι σκέφτομαι για σένα;
Κόρη: Μη μου πεις. Αν μου πεις θα πεθάνω.
Φοιτητής: Μα πρέπει. Αλλιώς θα πεθάνω εγώ.
Κόρη: Μόνο στο τρελοκομείο λένε οι άνθρωποι αυτά που σκέφτονται.
Φοιτητής: Το ξέρω. Ο πατέρας μου πέθανε σε τρελοκομείο.
Κόρη: Άρρωστος ήταν;
Φοιτητής: Όχι δεν ήταν άρρωστος. Ήταν μόνο τρελός. Έκανε μία και
μοναδική κρίση. Και θα σου πω γιατί την έκανε. Όπως όλοι μας, είχε και
κείνος έναν κύκλο - γνωριμιών. Τους αποκαλούσε φίλους - λέξη εύχρηστη
και πρακτική. Βέβαια ήταν σκέτοι απατεώνες - όπως οι περισσότεροι
άνθρωποι. Αλλά είχε την ανάγκη να μιλάει σε κάποιον, δεν άντεχε τη
μοναξιά. Κανένας δεν λέει τι γνώμη έχει για τον άλλο. Ούτε και ο πατέρας
το έκανε. Ήξερε ότι ήταν υποκριτές και διπλοπρόσωποι. Αλλά ήταν σοφός
άνθρωπος. Είχε αγωγή, φερόταν πάντα ευγενικά. Ώσπου ήρθε εκείνη η
μέρα...
...Το νερό που μένει για πολύ καιρό σιωπηλό και στάσιμο σαπίζει. Το ίδιο
συμβαίνει και σ' αυτό το σπίτι Κάτι έχει σαπίσει εδώ μέσα. Όταν σε είδα
για πρώτη φορά να περνάς την πόρτα του σπιτιού σου νόμιζα ότι βρέθηκα
στον Παράδεισο. Στεκόμουν εκεί, εκείνο το κυριακάτικο πρωινό και
προσπαθούσα να διακρίνω κάτι μέσα στο σπίτι...
...Πού βρίσκεται η αγνότητα; Ή η ομορφιά; Μόνο στα λουλούδια και στα
δέντρα... και στο μυαλό μου κάθε φορά που ντύνομαι με τα κυριακάτικά μου.
Πού βρίσκεται η πίστη και η τιμή; Στα παραμύθια και στα παιδικά
παιχνίδια. Πού μπορώ να βρω κάτι, το οτιδήποτε που θα εκπληρώσει την
υπόσχεσή του; Μόνο στη φαντασία μου!...


Άουγκουστ Στρίντμπεργκ
Από τη "ΣΟΝΑΤΑ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ" - γ' μέρος (μτφ.

Άσπα Τομπούλη)




Αποσπάσματα από έργα του, αναρτημένα στην σελίδα
eimaistahaimou.blogspot.gr/2012/02/august-strindberg-1849-1912-

1907_07.html

Διαβάστε Περισσότερα

Ξεκίνησε η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ υποβολή αιτήσεων για εγγραφή στις ΝΕΕΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ του Δημοσίου ΙΕΚ Έδεσσας.

Ξεκίνησε την Τρίτη 1/9/2020 η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ υποβολή αιτήσεων για εγγραφή στις ΝΕΕΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ του Δημοσίου ΙΕΚ Έδεσσας.

Η ιστοσελίδα στην οποία θα πρέπει να υποβάλλετε την (ηλεκτρονική) αίτησή σας βρίσκεται στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://diek.it.minedu.gov.gr

ΠΡΟΣΟΧΗ !!!

Το ηλεκτρονικό σύστημα θα δέχεται εγγραφές μέχρι την προσεχή Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2020 και ώρα 23:59.

Οι ΝΕΕΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ του Δημοσίου ΕΔΕΣΣΑΣ στις οποίες μπορείτε να εγγραφείτε είναι οι εξής:

• ΔΙΑΣΩΣΤΗΣ-ΠΛΗΡΩΜΑ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟΥ

• ΒΟΗΘΟΣ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΟΚΟΜΩΝ

• ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΜΑΚΙΓΙΑΖ

• ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΑΡΤΟΠΟΙΟΣ - ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ

• ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ (ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΥΠΟΔΟΧΗΣ - ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΟΡΟΦΩΝ - ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΓΝΩΣΙΑ)

• ΒΟΗΘΟΣ ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

• ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

• ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΑΘΛΗΜΑΤΩΝ

Όσοι ενδιαφέρονται να σπουδάσουν σε κάποια από τις παραπάνω ειδικότητες μπορούν να ενημερωθούν για τις προδιαγραφές της (περίγραμμα, στόχοι, μαθήματα, επαγγελματικά δικαιώματα, τομείς απασχόλησης κλπ.) από τους αναλυτικούς Οδηγούς Σπουδών (Syllabus) που θα βρουν στον παρακάτω σύνδεσμο: https://1drv.ms/u/s!Aj9WkaKX790Fg1K5lDVTRKqablZ6?e=VIVHy4

Παρακαλούμε για την ιδιαίτερη προσοχή σας στα παρακάτω:

1) Η εγγραφή γίνεται αποκλειστικά με δική σας ευθύνη στην ιστοσελίδα https://diek.it.minedu.gov.gr  Όσοι αντιμετωπίζετε προβλήματα μπορείτε να τηλεφωνήσετε για παροχή βοήθειας στην Γραμματεία του ΔΙΕΚ Έδεσσας στο 2381022282. Στην περίπτωση που δεν είναι εφικτή η ολοκλήρωση της αίτησής σας μπορείτε να έρθετε στα γραφεία του ΔΙΕΚ Έδεσσας, τηρώντας απαραίτητα όλα τα υγειονομικά μέτρα που επιβάλει η πανδημία του COVID-19 (υποχρεωτική χρήση μάσκας, αντισηπτικού κ.α.). Το ΔΙΕΚ Έδεσσας θα παραμείνει ανοικτό την περίοδο των εγγραφών όλη την ημέρα από τις 9:30 το πρωί μέχρι τις 7:30 το απόγευμα.

2) Για την εγγραφή απαιτούνται στοιχεία α) ταυτότητας β) ΑΜΚΑ γ) Απολυτηρίου Λυκείου και δ) προσωπικού email

3) Κρίνεται απαραίτητο να διαβάσετε και να ακολουθήσετε τις οδηγίες του Υπουργείου που θα βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://diek.it.minedu.gov.gr/docs/Manual_2020.pdf  

4) Η φοίτηση στο Δημόσιο ΙΕΚ Έδεσσας είναι ΔΩΡΕΑΝ και διαρκεί 2 έτη (4 εξάμηνα)

5) Τα μαθήματα διεξάγονται απογευματινές ώρες μετά τις 14:30 και δύναται να υλοποιούνται σε εξωτερικούς φορείς (Νοσοκομεία, ΕΚΑΒ, Ζαχαροπλαστεία, Ξενοδοχεία, Φυσικοθεραπευτήρια, Γυμναστήρια, Μονάδες Υγείας κ.α.)

6) Για την ολοκλήρωση της φοίτησης απαιτείται η διεκπεραίωση ενός εξαμήνου πρακτικής άσκησης ή/και μαθητείας σε δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς.

7) Με την ολοκλήρωση της φοίτησης οι απόφοιτοι μπορούν να συμμετέχουν σε εξετάσεις πιστοποίησης για την απόκτηση επαγγελματικού διπλώματος Επιπέδου 5 σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Προσόντων

Το ΔΗΜΟΣΙΟ ΙΕΚ ΕΔΕΣΣΑΣ με την πολύτιμη εμπειρία του και τη άμεση διασύνδεση με δεκάδες επιχειρήσεις σε ΟΛΗ την ΕΛΛΑΔΑ, μπορεί να αποτελέσει για εσάς το σημαντικότερο σκαλοπάτι στην επαγγελματική σας εξέλιξη.

Διαβάστε Περισσότερα

ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΣΤΟ ΔΙΕΚ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΕΔΕΣΣΑΣ.

 ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΣΤΟ ΔΙΕΚ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΕΔΕΣΣΑΣ.

ΔΩΡΕΑΝ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΜΕΝΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΕ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΕΞΟΔΟΥΣ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗ  ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΑΠΟ 1/9/2020 ΕΩΣ 15/9/2020 (ΠΑΛΑΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΕΔΕΣΣΑΣ)

ΤΗΛ-FAX:2381022340  E-MAIL:diek@gnedessas.eu

ΕΚ ΤΟΥ ΔΙΕΚ 

Διαβάστε Περισσότερα

Το Δημοτικό Κολυμβητήριο Έδεσσας ανοίγει με όλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το Δημοτικό Κολυμβητήριο Έδεσσας ανοίγει με όλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες την Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου.

Με κοινωνική ευθύνη και προτεραιότητα την ασφάλεια των εργαζόμενων, των συνεργατών, των επισκεπτών και των εγκαταστάσεων τηρήσαμε τα πλέον αυστηρά υγειονομικά πρωτόκολλα για την διασφάλιση της δημόσιας υγείας.

Η καθαριότητα, η απολύμανση, ο ψεκασμός σε όλους τους χώρους του Κολυμβητήριο, η απαραίτητη χλωρίωση του νερού αλλά και τα διπλά (7η  και 13η ημέρα) αρνητικά τεστ όλου του προσωπικού ήταν τα μέτρα που υλοποιήσαμε.

Θα συνεχίσουμε με την ίδια ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΦΕΛΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΔΗΜΟΥ ΕΔΕΣΣΑΣ

Διαβάστε Περισσότερα

Τα νέα της Πέλλας (Τεύχος 39).

 

Διαβάστε Περισσότερα