Ένα σπαρακτικό animation του 2012 που έχει αποσπάσει θερμές κριτικές σε πολλά ξένα φεστιβάλ είναι επιτέλους online
Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016
"THE LIFE OF DEATH"
Ένα σπαρακτικό animation του 2012 που έχει αποσπάσει θερμές κριτικές σε πολλά ξένα φεστιβάλ είναι επιτέλους online
ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ "Ο Θόδωρον και το κοκκύμελον" ΣΤΟ 9ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΔΕΣΣΑΣ
Το παραμύθι «Ο Θόδωρον και το κοκκύμελον» του Κοσμά Τσίναλη, θα βρίσκεται
στην πόλη της Έδεσσας την Τετάρτη
24 Φεβρουαρίου 2016, στην αίθουσα εκδηλώσεων του 9ου Δημοτικού Σχολείου Έδεσσας (πρώην Πανεπιστήμιο),
στις 6.30 το απόγευμα.
Την διοργάνωση της εκδήλωσης
ανέλαβαν ο Σύλλογος Βιβλιόφιλων Έδεσσας
και ο Σύλλογος Μικρασιατών Η ΜΠΙΓΑ,
σε συνεργασία με το βιβλιοπωλείο ΚΡΑΛΛΗ.
Είναι ένα παραμύθι στην ποντιακή διάλεκτο που κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό
οίκο «ΑΦΟΙ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΕ».
Στην εκδήλωση θα τοποθετηθούν οι:
Αναστασία Μαχαιρίδου, φιλόλογος –
εκπαιδεύτρια ποντιακής διαλέκτου
Ιωάννα Διαμαντή, Πρόεδρος του
Συλλόγου Μικρασιατών Η ΜΠΙΓΑ
Αποσπάσματα θα αναγνώσει η
Ροζαλία Γαβριηλίδου με τη μουσική συνοδεία του Λυράρη-τραγουδιστή Διογένη
Αϊνατζή ο οποίος επιμελήθηκε το cd αφήγησης που συνοδεύει το βιβλίο.
Συντονίζει ο Δημήτρης
Ευαγγελίδης, πρόεδρος των Βιβλιόφιλων Έδεσσας.
Το βιβλίο αναφέρεται στην τρυφερή ιστορία του Θόδωρου, που
γονιδιακά ανακαλύπτει τις ρίζες του και ακολουθεί, με οδηγό το ένστικτό του, τα
χνάρια του παππού του.
ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ
Ξύπνησα έντρομος,λουσμένος στον ιδρώτα.Τρεις μαντηλοδεμένες γριές μου ψιθύριζαν,με τη στριγγιά φωνή τους: «Φύγε!Δεν έχεις πια δουλειά εδώ.Δεν το βλέπεις;»
Σηκώθηκα αλαφιασμένος. Έτρεξα στον κήπο.Η λεμονιά μου με κοίταζε στέρφα και θλιμμένη.Χρόνια τώρα με πλημμύριζε στ’ άνθη και τα λεμόνια.Πόσο περήφανος ήμουν γι αυτή.Ποτέ δεν την κλάδεψα,δεν την σκάλισα,δεν την πότισα.Αλλά εκείνη συνέχιζε να μου δίνει τα δώρα της.Ώσπου μια μέρα άρχισε να μαραζώνει.Όσο μού ‘δινε καρπούς δεν έδινα σημασία.Κι ήρθε η στιγμή που απόκαμε.Σώθηκαν τα λεμόνια,πέσαν τα φύλλα ούτε μπουμπούκι δεν φούσκωνε.Τρόμαξα.Τη σκάλισα,την κλάδεψα,την πότισα.Εκείνη με κοίταζε θλιμμένη,άπραγη όπως τώρα.
Πλησίασα,την χάιδεψα,της είπα λόγια γλυκά ώσπου απόκαμα.Αποκαρδιωμένος,γύρισα την πλάτη,με ώμους σκυφτούς και πήρα να απομακρύνομαι.Κι όπως περπατούσα ένιωσα ξαφνικά να φεύγει η πνοή μου,να λιγώνει η ψυχή μου.Γύρισα να την κοιτάξω από μακρυά.Έκπληκτος είδα τα μπουμπούκια της να φουσκώνουν,τα φυλλαράκια της να θάλλουν,τα λεμονάκια της να γυαλίζουν.Κι όσο λίγωνε η ψυχή μου,τόσο εκείνη έθαλλε.
Με μια έκρηξη χαράς άρχισα να τρέχω προς το μέρος της.Κι όσο πλησίαζα κι έβρισκα την πνοή μου κι η ευτυχία πλημμύριζε τα σωθικά μου τόσο τα φυλλαράκια της μαραίνονταν,τα λεμονάκια της σκουλίκιαζαν,τ’ ανθάκια της χάνονταν.Όταν πια έφτασα δίπλα της με κοίταζε πάλι άπραγη και θλιμμένη.
Απελπισμένος έπεσα στα γόνατα.Οι τρεις γριές άρχισαν πάλι να με τριγυρίζουν με τον στριγγό ψίθυρό τους «Φύγε!Δεν έχεις πια δουλειά εδώ.Δεν το βλέπεις ότι της κάνεις κακό;Είναι αργά πια για χαϊδέματα και περιποιήσεις.Δεν τά ‘κανες όταν έπρεπε.Τώρα μόνον αν φύγεις χαρίζοντας της την ψυχή σου,την ίδια σου την πνοή,θα την ξαναφέρεις στη ζωή».
Οργισμένος,πετάχτηκα πάνω,τις έδιωξα με σπρωξιές και με μια απελπισμένη κίνηση αγκάλιασα σφιχτά τον κορμό της.Ένιωσα ένα αγκάθι να μπήγεται στο στήθος μου.Δεν μ΄ένιαξε και συνέχισα να την αγκαλιάζω σφιχτά.Και-τι ομορφιά!- τα μάτια της άρχισαν να φουσκώνουν,να πετάνε κλαράκια,τα κλαράκια να βγάζουν φύλλα και άνθη,τα άνθη να δένουν σε καρπούς κι όσο η ζωή έφευγε από μέσα μου,τόσο αυτή μεγάλωνε,ομόρφαινε,στολίζονταν.Ήμουν τ’ αηδόνι της κι ήταν το ρόδο μου. «Θε μου» σκέφτηκα «τι όμορφο πράγμα ο έρωτας!Και πόσο απλό.Όσο η ζωή.»
ΠΗΓΗ...http://selitsanos.blogspot.gr/
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΛΙΜΑΚΙΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΛΜΩΠΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΣΤΙΒΟΥ "ΙΚΑΡΟΣ ΑΛΜΩΠΙΑΣ"
Στο Δημοτικό Στάδιο Αριδαίας βρέθηκε ο Δήμαρχος Αλμωπίας κ. Δημήτρης Μπίνος, συνοδευόμενος από τους Αντιδημάρχους κ. Γιώργο Σαββίδη και κ. Χρήστο Μπάτση. Εκεί συναντήθηκε με τον υπεύθυνο της Ακαδημίας Στίβου «Ίκαρος Αλμωπίας» κ. Χρήστο Χατζηγιαννίδη.
Σκοπός της συνάντησης ήταν να συζητηθούν κάποια σημαντικά ζητήματα που αφορούν σε παρεμβάσεις στον χώρο του σταδίου, ενόψει των μαθητικών αγώνων που θα πραγματοποιηθούν τους επόμενους μήνες αλλά και γενικότερα για την εύρυθμη λειτουργία του.
Συγκεκριμένα, ο κ. Χατζηγιαννίδης έθεσε στον Δήμαρχο κάποια προβλήματα που υπάρχουν, με τον Δήμαρχο να δηλώνει ότι δρομολογούνται άμεσα κάποιες παρεμβάσεις που θα αλλάξουν την εικόνα του σταδίου καθώς όπως είπε η εικόνα που αντικρίζει δεν είναι αυτή που θα έπρεπε και οφείλεται στο ότι τα προηγούμενα χρόνια δεν έγινε καμία ουσιαστική παρέμβαση.
Στη συνέχεια, ο Δήμαρχος μπήκε στο κλειστό γυμναστήριο που υπάρχει στην έκταση του σταδίου και το οποίο έχει παραχωρηθεί προς χρήση στην Ακαδημία Στίβου «Ίκαρος Αλμωπίας». Εκεί είδε από κοντά την κατάσταση που επικρατεί και άκουσε από τον υπεύθυνο κ. Χατζηγιαννίδη τους προβληματισμούς που υπάρχουν σχετικά με την λειτουργία του. Ο Δήμαρχος τόνισε την αναγκαιότητα να υπάρξει ένα νέο πλαίσιο συνεργασίας, με στόχο την λειτουργικότητα αυτού του χώρου, ώστε να μπορούν οι πολίτες να απολαμβάνουν πραγματικά τις υπηρεσίες του. Όπως είπε, όλα αυτά θα συζητηθούν το επόμενο διάστημα με έναν και μόνο στόχο: Τις καλύτερες παρεχόμενες υπηρεσίες για όλους τους δημότες της Αλμωπίας.
ΝΥΧΤΑ...
Πώς να μην ερωτευτείς τη νύχτα; Πώς να μην εμπιστευτείς τη σιωπή της; Χώνομαι στην αγκαλιά της. Της μιλάω δίχως λόγια. Της εξομολογούμαι τα πάντα. Όσο πιο σκοτεινή τόσα περισσότερα της λέω. Κρύβω λόγια μόνο αν φανεί κάποιο μακρινό φως. Μ’ αφήνει να ταξιδεύω μέσα της. Πάνω στο ψηλότερο κατάστρωμα ενός πλοίου. Μέσα σ’ ένα λαγούμι που κρύβομαι. Κάτω από πεύκα.
Στη νύχτα μπορώ να κλάψω. Είναι η μόνη που αφήνω να με δει έτσι. Κι εγώ κρύβω την καύτρα του τσιγάρου μέσα στην παλάμη για να μην την ενοχλήσω. Η νύχτα με ανέχεται. Να της λέω ασυνάρτητα πράγματα. Ξέρω ότι με καταλαβαίνει. Αλλιώς, δε θα μου χάιδευε τα μαλλιά.
Η νύχτα δε με ρωτάει «γιατί ήπιες πάλι;». Το αντίθετο, μάλιστα, με κρύβει όταν παραπατάω. Δε με ρώτησε ποτέ «γιατί δεν κοιμάσαι;». Ξέρει ότι δεν αντέχω τα όνειρα.
Η νύχτα μου λέει «μη φοβάσαι, εδώ είμαι εγώ». Κι αν με ζητήσεις μέρα, κλείσε τα μάτια και θα έρθω. Κι εγώ τα κλείνω. Σαν κρυφό ραντεβού. Σαν να απατάμε το φως. Τις σκιές. Η νύχτα δεν έχει σκιές. Το φως τις φτιάχνει.
Αυτές τις σκιές εκβιαστές που σ’ ακολουθούν σε ό,τι κι αν κάνεις. Σαν τύψεις που δε μπορείς να τις διώξεις επανορθώνοντας τ’ ανεπανόρθωτα.
Τα μεσάνυχτα. Εκείνη τη στιγμή που πατάει πάνω σε μέρες, άλλοτε πάνω σε δυο μήνες ή σε δυο χρόνια, σκύβει και τη φιλάω. Υμνώ το χάος του σκοταδιού της. Κολυμπάω στο μαύρο της.
Μέχρι να στεγνώσω, ανάβω κι άλλο τσιγάρο.
Πίνω ακόμη μια γουλιά.
Κι ύστερα την ακούω εγώ.
Μέχρι να ξημερώσει, οπότε πρέπει πάλι να γίνω κάποιος άλλος.
ΠΗΓΗ...http://kartesios.com/%CE%B5%CF%80%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85/page/3/
ΕΣΤΩ...
Στο σκοτάδι που περίσσεψε από τη νύχτα,
το πρώτο άσπρο από τη χαμηλότερη γρίλια μοιάζει θλιβερή λαδομπογιά.
το πρώτο άσπρο από τη χαμηλότερη γρίλια μοιάζει θλιβερή λαδομπογιά.
Ανοιγοκλείνει τα μάτια του σαν κλείστρο για να κρατήσει τη στιγμή που χωράει το εσαεί.
Χώνει στο πορτοφόλι του τη γεύση από το σάλιο της, το μισάνοιχτο στόμα της σελήνης στο κοινό τελείωμα
κι ένα δάκρυ που έτρεξε από το κλαρί του κορμιού της.
κι ένα δάκρυ που έτρεξε από το κλαρί του κορμιού της.
Δραπετεύοντας για λίγο από το κελί της ευτυχίας των άλλων,
κατάφερε να συλλέξει το πολύτιμο.
κατάφερε να συλλέξει το πολύτιμο.
Τις νύχτες οι εικόνες ανθρώπων ξένων ξαφνικά, χώνονται σαν άμμος στα μάτια του
γεμίζοντας με πόνο τα βλέφαρά του κάθε που προσπαθεί να τα κλείσει για να τη δει.
γεμίζοντας με πόνο τα βλέφαρά του κάθε που προσπαθεί να τα κλείσει για να τη δει.
Όμως γελιούνται αν νομίζουν πως αυτό είναι κάτι δύσκολο μπροστά στην ανυπαρξία της ευκαιρίας να την αγγίξει έστω για μια φορά.
ΟΙ ΞΕΝΟΦΕΡΤΕΣ "ΜΕΤΣΚΕΣ" ΚΑΙ Η ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ - ΤΟΥ Δ.Ε. ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΗ
Οι ξενόφερτες «Μέτσκες» και η αλλοίωση
της πολιτιστικής μας ταυτότητας
Πριν μερικές μέρες η Έδεσσα ρυπάνθηκε και πάλι αισθητικά και ηχητικά από τα καμώματα ορισμένων μασκοφόρων ενός περίεργου φορέα, ο οποίος εμφανίζεται ως συνεχιστής κάποιων ανύπαρκτων τοπικών (;) παραδόσεων. Αναφέρομαι, όπως θα έγινε αντιληπτό, στον σύλλογο «Μέτσκες» (=αρκούδες), στον οποίο πρωταγωνιστούν κάποια άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως «μακεντόντσι», μιας υπό κατασκευήν, εδώ και μερικά χρόνια, ψευτομειονότητας στον βορειοελλαδικό χώρο. Το άσχημο στην περίπτωση είναι ότι έχουν παρασύρει και έχουν εγγράψει στον εν λόγω σύλλογο και ορισμένους καλοπροαίρετους ή αφελείς συμπολίτες μας, οι οποίοι πιστεύουν ότι συμμετέχοντας συμβάλλουν στην διατήρηση της παράδοσης! Θεωρώ λοιπόν ότι είναι καιρός να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα ώστε να διαλυθούν οι όποιες παρανοήσεις, ώστε να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.
Αρχίζω με το θέμα της παράδοσης που υποτίθεται ότι επιχειρεί να διατηρήσει αυτός ο σύλλογος. Στην Έδεσσα, όπως αποδείχθηκε, ουδέποτε υπήρχε τέτοιο έθιμο, όπου κάποιοι μεταμφιέζονται σε ...αρκούδες και χορεύουν στους δρόμους κάνοντας διάφορα σαχλά. Για να επιβεβαιώσω αυτήν την άποψη ρώτησα δεκάδες παλιούς ντόπιους Εδεσσαίους και όλοι τους υπήρξαν κατηγορηματικοί, δηλώνοντας απερίφραστα ότι τέτοιο «έθιμο» δεν υπήρχε ποτέ. Επομένως έχουμε να κάνουμε με κάτι ξενόφερτο, που σε ουδεμία περίπτωση μπορεί να γίνει αποδεκτό ως «έθιμο της τοπικής παράδοσης».
Αποκαλυπτικά αυτής της πλαστογραφίας είναι και το σχόλιο που είχε γραφτεί πριν από δύο περίπου χρόνια (2 Φεβρουαρίου 2010) σε γνωστό φιλοσκοπιανό ιστολόγιο (http://aegeanmacedonianculture.blogspot.com/2010/02/28-02-09.html):
«ο πολιτιστικός Σύλλογος Έδεσσας Μέτσκες πρόσφατα μετεξελίχθηκε σε Αρκούδες-Μέτσκες υιοθετώντας σχετική ευρωπαϊκή επιταγή περί δίγλωσσων ονομασιών της επίσημης ελληνικής αρκούδες και της παραδοσιακής μακεδονικήςμέτσκες...
ας ελπίζουμε οι μακεδόνες του συλλόγου να διασφαλίσουν την ανεξαρτησία τους από τους κρατικούς χρηματοδότες οι οποίοι στο γνωστό εθνικιστικό αρχαιοπληκτικό μοτίβο ήδη μιλούν για αναβίωση διονυσιακού εθίμου ...
φυσικά πρόκειται για γνωστό μακεδονικό έθιμο σε πολλές πόλεις της μακεδονίας, τόσο στην ελληνική/αιγαιατική όσο και στην βουλγαρική/του πιρίν όσο και στη Δημοκρατία της Μακεδονίας... αντίθετα δεν συναντάται εκτός Μακεδονίας...»
φυσικά πρόκειται για γνωστό μακεδονικό έθιμο σε πολλές πόλεις της μακεδονίας, τόσο στην ελληνική/αιγαιατική όσο και στην βουλγαρική/του πιρίν όσο και στη Δημοκρατία της Μακεδονίας... αντίθετα δεν συναντάται εκτός Μακεδονίας...»
Νομίζω ότι αυτό το σχόλιο τα γράφει όλα. Όσο για εκείνα που αναφέρει περί «εθνικιστικού αρχαιοπληκτικού (sic) μοτίβου» θα απαντούσα ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί». Η προωθούμενη στο κράτος των Σκοπίων από τον Γκρούεβσκι «αντικβιζάτσια» (αρχαιοποίηση) και όλες τις γελοιότητες που την συνοδεύουν με τις οποίες γελάει όλη η οικουμένη τι ακριβώς είναι; Το ρεπορτάζ της βουλγαρικής τηλεόρασης BTV (http://www.youtube.com/watch?v=XEw2nVTyxUA) το συνιστώ ανεπιφύλακτα στον παραπάνω σχολιαστή ώστε να αντιληφθεί τι σημαίνει αντικβιζάτσια και «εθνικιστικό αρχαιοπληκτικό μοτίβο».
Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι πρόκειται για «έθιμο» εισαγωγής, το οποίο προβάλλεται από τους σκοπιανούς κρατικούς μηχανισμούς ως γνήσιο «μακεδονικό» έθιμο με παλαιοσλαβικές ρίζες. Η πόλη του Πρίλεπ(Περλεπές, επί Βυζαντίου) στα Σκόπια αποτελεί το «επίκεντρο» των σχετικών εκδηλώσεων (βλ. εδώ:http://www.myprilep.com/2010/07/procka-vo-prilep/) και μάλιστα υπάρχει σχετικό «Ινστιτούτο» (Institute on Old Slavic Culture) στην πόλη αυτήν, το οποίο ασχολείται με την μελέτη και την διάδοση αυτού του εθίμου. Σε σχετική ανάρτηση στη ιστοσελίδαhttp://macedoniadaily.blogspot.gr/2007/03/prilepskite-meckari-at-estonia-film.html στις 30 Μαρτίου 2007 διαβάζουμε τα εξής:
«Οι αρκουδιάρηδες του Πρίλεπ σε φεστιβάλ ταινιών της Εσθονίας»
(‘PRILEPSKITE MECKARI’ AT ESTONIA
Η εθνολόγος Σόνια Ριζόσκα-Γιοβάνοφσκα από το Ινστιτούτο παλαιοσλαβικής κουλτούρας θα παρουσιάσει την ταινία της (σημ. ΔΕΕ: εννοεί ντοκυμαντέρ) «Οι αρκουδιάρηδες του Πρίλεπ» σε φεστιβάλ οπτικών τεχνών στην πόλη Ταρτού της Εσθονίας, το οποίο άρχισε στις 26 Μαρτίου. Η ταινία κέρδισε βραβείο ξένης καλύτερης ταινίας στο διεθνές φεστιβάλ λαογραφικών ταινιών στο Βελιγράδι το 2006, καθώς και ειδική διάκριση για την συνεισφορά της στην ανάπτυξη ταινιών εθνολογικού περιεχομένου. Η συγγραφέας θα έχει επίσης την ευκαιρία να μιλήσει στους συμμετέχοντες του φεστιβάλ σε ημερίδα με θέμα «Διεπιστημονική Προσέγγιση στην Οπτική Ανθρωπολογία».
Η Σόνια Ριζόσκα-Γιοβάνοφσκα πήρε μαζί της στην Εσθονία δύο μάσκες κατασκευασμένες από τον Μπράνκο Μέτλαροτ, έναν από τους αρκουδιάρηδες του Πρίλεπ, ο οποίος πιστεύει ότι είναι οι προστάτες της πόλης και κάθε χρόνο στην ημέρα της Συγχώρεσης περιφέρονται τους δρόμους του Πρίλεπ και επισκέπτονται τα σπίτια των εκδοροσφαγέων.
Η ταινία «Οι αρκουδιάρηδες του Πρίλεπ» έχει προσκληθεί να συμμετάσχει σε φεστιβάλ λαογραφικών ταινιών στην Βουδαπέστη (Ουγγαρία), στο Τρέντο (Ιταλία) και στο Μάντσεστερ (Μ. Βρετανία).
Μπορεί λοιπόν κάποιος από τους αρκουδιάρηδες της Έδεσσας να μας εξηγήσει τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με την τοπική παράδοση της δικής μας πόλης;
Μετά από τα παραπάνω θεωρώ ότι ουδείς πλέον μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε, δεν κατάλαβε ή οτιδήποτε άλλο. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Όλη αυτή η ιστορία με τις αρκούδες και τους αρκουδιάρηδες είναι ξενόφερτη, δεν έχει καμιά σχέση με τοπική παράδοση και απεναντίας συντελεί στην πολιτιστική γενοκτονία που συντελείται από τους Σκοπιανούς και τα εδώ φερέφωνά τους εις βάρος των ντόπιων Μακεδόνων Ελλήνων.
Υπενθυμίζω τα όσα έγραψα σε παλαιότερο άρθρο με αφορμή παρόμοιες ενέργειες και γεγονότα:
«Τα τελευταία χρόνια συντελείται στην περιοχή μας (και όχι μόνον), με την ανοχή των ελληνικών αρχών και με την σύμπραξη πολιτικάντηδων πάσης κατηγορίας και επιπέδου, ένα ειδεχθές έγκλημα, που είναι γνωστό σε όσους διαθέτουν στοιχειώδη γνώση και αντίληψη των πραγμάτων ως πολιτιστική γενοκτονία.
Υπενθυμίζω ότι ο όρος αναφέρεται κυρίως στην καταστροφή ή σκόπιμη αλλοίωση των άυλων/συμβολικών/πνευματικών στοιχείων της πολιτιστικής παράδοσης ενός πληθυσμού (γλώσσα, ήθη και έθιμα, μουσική κ.λπ.), ενώ για την καταστροφή των υλικών στοιχείων (κτήρια αρχιτεκτονικής αξίας, αγάλματα, ναοί, θρησκευτικά λατρευτικά αντικείμενα, πάσης φύσεως έργα τέχνης, βιβλία κ.λπ.) έχει επικρατήσει η χρήση του όρου Βανδαλισμός. Αναφερόμενοι σε συγκεκριμένα παραδείγματα ώστε να γίνει ευκολότερα κατανοητός ο όρος, στο κράτος του Ισραήλ π.χ. έχουν υπάρξει συχνά καταγγελίες πολιτιστικής γενοκτονίας εις βάρος των Σεφαρδιτικής καταγωγής Ισραηλινών από τους Ασκεναζίτες ομοφύλους τους, που κυριαρχούν στην πολιτική, στην δημόσια διοίκηση, στον στρατό, στην καλλιτεχνική ζωή κ.λπ. οι οποίοι περιφρονούν και υποβαθμίζουν σκόπιμα την σεφαρδιτική κουλτούρα, ενώ σε μια άλλη, πιο γνωστή περίπτωση, συχνά διαβάζουμε για καταγγελίες πολιτιστικής γενοκτονίας εις βάρος των Θιβετιανών εκ μέρους του Κινεζικού κράτους με στόχο την εξαφάνιση της θιβετιανής κουλτούρας.
Όπως προαναφέρθηκε, τα ίδια φαινόμενα πολιτιστικής γενοκτονίας παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια εις βάρος των ντόπιων Μακεδόνων Ελλήνων εκ μέρους του Σκοπιανού κράτους και των εδώ ενεργουμένων τους, μεθοδικά, συγκαλυμμένα, παρασκηνιακά και ως συνήθως ύπουλα, με την πρόχειρη και αληθοφανή (για όσους δεν μπορούν να αντιληφθούν το τί συμβαίνει) δικαιολογία της διατήρησης (!) της παράδοσης. Τα κρούσματα εντοπίζονται:
α. Στην βαθμιαία αλλοίωση του γλωσσικού μας ιδιώματος, με την εισαγωγή λέξεων, εκφράσεων κ.λπ. της κατασκευασμένης σκοπιανής γλώσσας
β. Στην συστηματική εξαφάνιση της παραδοσιακής μας μουσικής και τραγουδιών και την αντικατάστασή τους από σκοπιανά προπαγανδιστικά κατασκευάσματα που «πλασάρονται» σε πανηγύρια των χωριών όπου μετακαλούνται σκοπιανά συγκροτήματα και τραγουδιστές/τραγουδίστριες
γ. Στους τοπικούς χορούς της αυθεντικής μας παράδοσης που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν λόγω της εμφάνισης χορών που διδάσκονται σε τοπικούς πολιτιστικούς Συλλόγους από εισαγόμενους σκοπιανούς χοροδιδάσκαλους ή ακόμα χειρότερα από δικούς μας που «μετεκπαιδεύτηκαν» δωρεάν σε πόλεις των Σκοπίων και μετέφεραν «μοντέρνους» παραδοσιακούς (!) χορούς, σε ένα αποκορύφωμα παραλογισμού.
δ. Στην εισαγωγή «παραδοσιακών» τοπικών ενδυμασιών με την εύκολη δικαιολογία της φθηνότερης τιμής και οι οποίες αντικαθιστούν τις αυθεντικές τοπικές φορεσιές που συχνά ουδεμία σχέση έχουν με τις γνήσιες. Κλασσικό παράδειγμα η τοπική αστική ενδυμασία της Έδεσσας, που χαρακτηρίζεται από σκούρα χρώματα και αποχρώσεις και η οποία αντικαθίσταται σταδιακά από εισαγόμενες φορεσιές με παρδαλά χρώματα, κόκκινο-άσπρο, έντονο ανοιχτό πράσινο, καναρινί (!) κ.λπ.
ε. Στην εισαγωγή ξενόφερτων «εθίμων», που εμφανίστηκαν στην Έδεσσα πρόσφατα από το πουθενά και τα οποία ήσαν παντελώς άγνωστα στην πόλη μας, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα τις διαβόητες «Μέτσκες» (=αρκούδες), που κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι προωθούν συστηματικά, έχοντας δυστυχώς παρασύρει και αρκετούς καλοπροαίρετους, οι οποίοι πιστεύουν ότι έτσι διατηρούν τις τοπικές παραδόσεις!
Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν λόγω μια γενικευμένης άγνοιας, ιδίως των νεωτέρων, οι οποίοι αδυνατούν (για πολλούς και διαφόρους λόγους, η ανάλυση των οποίων εκφεύγει των πλαισίων ενός άρθρου) να αντιληφθούν τι είναι αυθεντικά παραδοσιακό και τι νοηματοδοτεί σε τελική ανάλυση ο όρος «παράδοση» στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των πάσης φύσεως και προέλευσης θεραπαινίδων της, του άκρατου καταναλωτισμού, του ασύδοτου χρηματιστηριακού κεφαλαίου των διεθνών τοκογλύφων, των μνημονίων, της σκόπιμης εθνοαποδόμησης, των μεταμοντέρνων «Ιστορικών» τύπου Λιάκου, Ρεπούση, Κουλούρη και Σία και του αμερικανοπροωθούμενου Νεο-Οθωμανισμού».
ΔΕΕ
Πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Pella News" στις 12-9-12
ΑΛΛΟΚΟΣΜΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ NASA
Το πλήρωμα της αποστολής Apollo στη Σελήνη ήταν πολύ αμήχανο και λίγο τρομαγμένο για τη μετάδοση ραδιοκυμάτων που θύμιζε "μουσική" και που ακούγονταν μέσα από τα ακουστικά τους. Κανείς τους δεν μπορούσε να πει με σιγουριά αν έπρεπε ή όχι να το αναφέρουν στη NASA.
Ήταν το 1969, δύο μήνες πριν από την ιστορική πρώτη επανδρωμένη προσγείωση του Apollo 11 στο φεγγάρι, όταν το Apollo 10 εισήλθε σε σεληνιακή τροχιά, η οποία περιελάμβανε και τη διαδρομή στην αθέατη πλευρά της σελήνης, σημείο στο οποίο όταν διέρχονται όλα τα διαστημόπλοια βρίσκονται εκτός επαφής με τη Γη για περίπου μία ώρα. Αυτή η τεχνική δυσκολία έχει εξάψει τη φαντασία πολλών και έχει προκαλέσει τη γέννηση θεωριών και θρύλων. Σήμερα η NASA, έρχεται να προσθέσει ακόμη έναν, καθώς χαρακτηρίζει αυτές τις μεταδόσεις αλλόκοσμη "Μουσική" και σκοπεύει να τις παρουσιάσει για πρώτη φορά στη σειρά ντοκιμαντέρ του Science Channel με το όνομα Nasa's Unexplained Files.
Αυτές οι ηχογραφήσεις παρέμεναν απόρρητες για 40 χρόνια, αλλά και θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά, όπως αναφέρει το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ. Οι μαγνητοσκοπημένες καταγραφές περιέχουν "περίεργη, απόκοσμη μουσική που έρχεται μέσω του ραδιοφώνου" την οποία οι τρεις αστροναύτες περιγράφουν σαν ήχο που θυμίζει σφύριγμα. Όπως δείχνουν οι κασέτες που ανακτήθηκαν πρόσφατα οι ήχοι είχαν διάρκεια για σχεδόν μια ώρα, όση ώρα η αποστολή ήταν στη αθέατη πλευρά της Σελήνης.
Το ντοκιμαντέρ μεταφέρει και τους διαλόγους των αστροναυτών ( Thomas P. Stafford, John W. Young, Eugene A. Cernan) όταν συνειδητοποιούν πως αυτό που ακούνε είναι κάτι περίεργο και συζητάνε αν πρέπει να το αναφέρουν και πόσο περίεργα το άκουσε ο καθένας.
Αυτή βέβαια είναι μια αρκετά δραματοποιημένη μεταφορά των στοιχείων μια και αυτά τα δεδομένα μεταφέρονται στην τηλεόραση και η υπερβολή στην παρουσίαση είναι δεδομένη... ακόμη και για τη NASA.
Η NASA έχει καταγράψει "ήχους" στο διάστημα ξανά και δεν ήταν τίποτα περισσότερο από παλλόμενα στο κενό του διαστήματος ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Αρκετοί ανιχνευτές της NASA έχουν καταγράψει αυτά τα κύματα και όταν μεταφράζονται σε μορφή ηχητικού στο ανθρώπινο αυτί, μπορούν να ακουστούν αρκετά αλλόκοσμα.
"Υπήρξαν πολλά περιστατικά όπου αστροναύτες στο διάστημα είδαν και άκουσαν πράγματα που δεν αναγνωρίζουν, και κάποιοι αναρωτιέστε για όλα αυτά", είπε ο Al Worden που ήταν πλήρωμα στο μεταγενέστερο Apollo 15 o οποίος δε φαίνεται να συμμερίζεται το σασπένς.
Η πρεμιέρα πάντως έχει εξάψει τη φαντασία αρκετών μέσων στις ΗΠΑ κυρίως και αναμένεται με ενδιαφέρον ακόμη και αν είναι σχεδόν βέβαιο πως απαντήσεις δεν θα δοθούν.
Πηγή: www.lifo.gr
ΤΙ ΒΙΒΛΙΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ;
Πριν από λίγες βδομάδες, εντελώς απρόσμενα, χάρη στο φιλότιμο μιας γυναίκας που έχει φάει τη ζωή της στο υπουργείο Πολιτισμού, όλες οι φυλακές που λειτουργούν στην Ελλάδα παρέλαβαν από ένα δέμα με δεκαπέντε βιβλία περίπου, ανάμεσα στα οποία υπήρχαν και τα εξής: άπαντα τα πεζά του Μπόρχες και το «Βιβλίο της ανησυχίας» του Πεσσόα στις μεταφράσεις των Αχ. Κυριακίδη και Μ. Παπαδήμα αντίστοιχα, βιογραφίες της Πηνελόπης Δέλτα και του Γιαννούλη Χαλεπά, ένα λεύκωμα με ποιήματα του Νίκου Εγγονόπουλου, τη μόνη συλλογή διηγημάτων της Ευγενίας Φακίνου «Φιλοδοξίες Κήπου» και τον «Γύρο του θανάτου» του Θωμά Κοροβίνη, μυθιστόρημα εμπνευσμένο από τον περιβόητο «δράκο» του Σέιχ Σου.
Όπως τόσα και τόσα έργα που από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας έχουν αποσπάσει κάποιο κρατικό λογοτεχνικό βραβείο, έτσι κι αυτά είχαν αγοραστεί από το υπουργείο Πολιτισμού προ κρίσης ώστε να διοχετευθούν, όπως ορίζει ο νόμος, σε δημόσιες και δημοτικές βιβλιοθήκες, σε σωφρονιστικά και κοινωφελή ιδρύματα και στις έδρες Νεοελληνικών Σπουδών του εξωτερικού. Μέχρι πρότινος, όμως, βρίσκονταν στοιβαγμένα σε αποθήκες, με περισσότερες πιθανότητες να σαπίσουν παρά να αξιοποιηθούν. Η Τίνα Πισχιτζή, αναλαμβάνοντας τον Νοέμβριο του ’14 επικεφαλής της Διεύθυνσης Εφαρμογής Πολιτιστικής Πολιτικής –όπου και η παλιά Διεύθυνση Γραμμάτων–, έβαλε σκοπό να δώσει τέλος σε αυτό το χάλι. Τα πρώτα πακέτα που φρόντισε να ετοιμαστούν ήταν εκείνα που προορίζονταν για τις φυλακές. Μέχρι να εξασφαλιστεί η ανέξοδη αποστολή τους από το υπουργείο Δικαιοσύνης, χρειάστηκαν οκτώ ολόκληροι μήνες υπηρεσιακών επαφών. Η δουλειά, πάντως, έγινε. Και τα «ευχαριστώ» που ακολούθησαν ήταν ολόθερμα.
Τι διαβάζουν, άραγε, αν διαβάζουν, οι φυλακισμένοι; Τι βιβλία χρειάζονται και σε τι βιβλία τούς δίνεται πρόσβαση; Τι είδους βιβλιοθήκες διαθέτουν τα υποτιθέμενα σωφρονιστικά ιδρύματά μας; Ούτε πολλές σχετικές μελέτες υπάρχουν, ούτε αξιομνημόνευτες πρωτοβουλίες από κρατικής πλευράς. Η δημιουργία, το 1994, στις Αγροτικές Φυλακές Ανηλίκων της Κασσαβέτειας στον Βόλο μιας βιβλιοθήκης σχεδιασμένης επιστημονικά, με τη συμμετοχή των κρατουμένων και ανάλογα με τις ανάγκες τους, ήταν ένα πείραμα που, μολονότι επιτυχημένο, στην πορεία εγκαταλείφθηκε και ουδέποτε επαναλήφθηκε. Όπως διαπίστωσαν αμέσως όσοι δούλεψαν γι’ αυτή την ιστορία –ανάμεσά τους η τότε πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων, Χριστίνα Οικονομοπούλου, και η τότε διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, Μυρσίνη Ζορμπά–, μέσα στις ατελείωτες ώρες απραξίας και στις δύσκολες συνθήκες εγκλεισμού το βιβλίο και η ανάγνωση άνοιγαν την όρεξη για μάθηση σε παιδιά που στερούνταν ακόμα και στοιχειώδεις γνώσεις, αποτελώντας ταυτόχρονα μια διέξοδο επικοινωνίας και απασχόλησης. Κάτι ανάλογο βροντοφώναξαν προ διετίας και δεκάδες συγγραφείς όπως ο Ίρβιν Γουέλς, ο Φίλιπ Πούλμαν ή ο Ιαν ΜακΓιούαν, όταν ο Βρετανός υπουργός Δικαιοσύνης έφερε προσκόμματα στην εισαγωγή βιβλίων στις φυλακές μέσω του επισκεπτηρίου: «Τα βιβλία», του υπενθύμισαν, «αποτελούν στήριγμα πίσω από τα κάγκελα, έναν τρόπο για τους κρατουμένους να φροντίσουν το μυαλό τους και να γεμίσουν τις πολλές ώρες που περνούν κλειδωμένοι στα κελιά. Σε ένα περιβάλλον χωρίς πρόσβαση στο Ίντερνετ και με περιορισμένες εγκαταστάσεις βιβλιοθηκών, τα βιβλία γίνονται ακόμα πιο σημαντικά»…
Αν σε ορισμένες φυλακές της Βρετανίας, των ΗΠΑ και του Καναδά υπάρχουν, αιώνες τώρα, βιβλιοθήκες που συναγωνίζονται σε οργάνωση κι επαγγελματισμό εκείνες του έξω κόσμου, στις δικές μας, ό,τι κι αν προβλέπει η νομοθεσία, η βιβλιοθήκη ως θεσμός ουσιαστικά δεν υφίσταται. Όχι ότι δεν υπάρχουν συλλογές με βιβλία, υπάρχουν. Το θέμα είναι πώς αυτές συγκροτούνται, σε τι βαθμό και με τι κριτήρια ανανεώνονται, αν οι κρατούμενοι μπορούν όντως να έχουν πρόσβαση στο περιεχόμενό τους κι αν υπάρχει ένας ειδικός για να αφουγκραστεί τα ενδιαφέροντά τους και να τους προτείνει κατάλληλο υλικό για την ψυχαγωγία, την πληροφόρηση και την εκπαίδευση που χρειάζονται. Στην πραγματικότητα, όπως φαίνεται ανάγλυφα από πρόσφατη έρευνα που έκαναν δύο νέες βιβλιοθηκονόμοι, η Ευγενία Βασιλακάκη και η Ευγενία Βιλλιώτη («Οι βιβλιοθήκες των σωφρονιστικών ιδρυμάτων στην Ελλάδα», 2014), όλα αυτά θεωρούνται πολυτέλειες.
Η συγκεκριμένη έρευνα ξεκίνησε στο πλαίσιο της πτυχιακής εργασίας της Βιλλιώτη και πραγματοποιήθηκε υπό την εποπτεία της Βασιλακάκη, η οποία, με ένα διδακτορικό για τη συμπεριφορά του χρήστη βιβλιοθήκης σε πολυγλωσσικό περιβάλλον, συγκαταλέγεται στους επιστήμονες που επιλέχθηκαν για να ενισχύσουν το δυναμικό της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Ας μη σταθούμε στις χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες που έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν μέχρι να τους επιτραπεί η είσοδος στις φυλακές – «ήταν κάτι που το περιμέναμε». Σημασία έχει ότι από τα 27 σωφρονιστικά καταστήματα όλων των ειδών που λειτουργούν στην Ελλάδα, απευθύνθηκαν ενδεικτικά σε εννέα και, τελικά, έγιναν δεκτές σε επτά, έχοντας προηγουμένως δεσμευτεί να μη δημοσιοποιήσουν ούτε ποια ήταν αυτά ούτε τα ονόματα των υπαλλήλων με τους οποίους μίλησαν. Το σίγουρο είναι πως ό,τι πληροφορίες άντλησαν προέρχονται από κλειστές, αγροτικές και δικαστικές φυλακές, είτε ανδρών είτε ανηλίκων. Κι όπως κατάλαβα από τα λεγόμενά τους, μέσα στο δείγμα τους πρέπει να ήταν και το κατάστημα του Κορυδαλλού, όπου το 2009 στήθηκε η πρώτη Λέσχη Ανάγνωσης Ελλήνων Κρατουμένων και στη βιβλιοθήκη του οποίου έχουν φιλοξενηθεί πολλές εκδηλώσεις ως τώρα, με καταξιωμένους καλλιτέχνες και συγγραφείς.
Τι ακριβώς είδαν με τα μάτια τους η Βιλλιώτη και η Βασιλακάκη; Τίποτα συνταρακτικό. Οι συναντήσεις με τους κοινωνικούς λειτουργούς που, ανάμεσα σε άλλα, έχουν αναλάβει και τη διαχείριση της βιβλιοθήκης γίνονταν στα γραφεία της διοίκησης – «οι χώροι της βιβλιοθήκης είναι χώροι κράτησης, δεν επιτρέπεται η είσοδος στους ερευνητές». Όλοι οι συνομιλητές τους, πάντως, έδειχναν ν’ αντιλαμβάνονται πόσο σημαντικό θα ήταν να αναπτυσσόταν πιο συστηματικά η βιβλιοθήκη και αναγνώριζαν την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στον ρόλο του βιβλιοθηκονόμου, όχι μόνο επειδή δεν έχουν τις κατάλληλες γνώσεις αλλά και επειδή είναι επιφορτισμένοι με πολλά άλλα καθήκοντα ταυτόχρονα. Ας δούμε, λοιπόν, τα βασικά στοιχεία που προέκυψαν από τα ερωτηματολόγια που τους μοιράστηκαν.
Οι αριθμός των βιβλίων από φυλακή σε φυλακή διαφέρει. Σε άλλη υπάρχουν 12.000, σε άλλη 6.000, χώρια τα περιοδικά, σε άλλη 200 βιβλία το πολύ. Στις συλλογές τους, για τις οποίες δεν χρησιμοποιείται κάποιο καθιερωμένο σύστημα ταξινόμησης, τη μερίδα του λέοντος κατέχει η λογοτεχνία και ακολουθούν τα βιβλία γύρω από τη θρησκεία και την ψυχολογία. Παρότι υπάρχουν αρκετές εγκυκλοπαίδειες, τα σχολικά και τα νομικά εγχειρίδια σπανίζουν. Κι ενώ διατίθενται κάμποσες αγγλικές, γαλλικές ή γερμανικές εκδόσεις, δεν υπάρχουν βιβλία στη μητρική γλώσσα των αλλοδαπών κρατουμένων, που αποτελούν την πλειονότητα στις ελληνικές φυλακές…
Τα περισσότερα βιβλία προέρχονται κατά κανόνα από δωρεές – ούτε λόγος πια για αγορές με κρατικά κονδύλια, που και τις καλές εποχές ήταν ελάχιστα. Το ποια βιβλία θα γίνουν δεκτά ή όχι επαφίεται στην κρίση του κάθε υπαλλήλου και η επιλογή τους σχετίζεται κυρίως με τον αποκλεισμό εκείνων που έχουν σεξουαλικό, βίαιο ή προσηλυτιστικό περιεχόμενο – π.χ. τομίδια των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Απ’ ό,τι φάνηκε, ωστόσο, δεν υπάρχει ιδιαίτερη διάθεση για λογοκρισία. Ελλείψει χώρου, οι βιβλιοθήκες βρίσκονται συνήθως μακριά από τα κελιά. Σε ελάχιστες φυλακές διοργανώνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις στις αίθουσες όπου στεγάζεται η βιβλιοθήκη, κι αυτές με αραιή συχνότητα. Όσο για την πρόσβαση σε ψηφιακές πηγές πληροφόρησης, όταν δεν απαγορεύεται ρητά από τον νόμο –εξαρτάται από το είδος της φυλακής–, σκοντάφτει στην έλλειψη υπολογιστών.
Γεγονός είναι πως από τους χιλιάδες κρατουμένους που οδηγούνται στα σωφρονιστικά καταστήματα κάθε χρόνο, οι περισσότεροι είναι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Λίγοι από αυτούς θα ολοκληρώσουν την υποχρεωτική εκπαίδευση όσο μένουν φυλακισμένοι κι ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που θα προχωρήσουν σε ανώτερες σπουδές. Για τη συντριπτική πλειονότητα των εγκλείστων ή των προφυλακισμένων η βιβλιοθήκη, όπως λειτουργεί, δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον. Ο αναλφαβητισμός, η έλλειψη ξενόγλωσσων βιβλίων, οι άθλιες συνθήκες κράτησης, που ο ένας είναι πάνω στον άλλον, και τα προσωπικά προβλήματα του καθενός τούς κρατούν σε απόσταση από αυτήν. Κι εκείνοι που θέλουν να σπουδάσουν, όμως, δεν ταυτίζουν τη χρήση της βιβλιοθήκης με τον στόχο τους. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα, όπου προβλέπονται, δεν συνδέονται με τον χώρο της βιβλιοθήκης. Επιπλέον, ο φυλακισμένος που διαβάζει με τις ώρες είναι δακτυλοδεικτούμενος. Θεωρείται περίεργος, παράξενος και μάλλον ευάλωτος στη χειραγώγηση ή στην εκμετάλλευση. Πρέπει να ’ναι πολύ συγκροτημένος ή να έχει χτίσει προφίλ σκληρού τύπου, ώστε να μπορεί να διαβάζει ανενόχλητος, χωρίς να χλευάζεται…
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, τι νόημα μπορεί να έχουν οι λέξεις «σωφρονισμός», «επανένταξη», «διά βίου μάθηση»; Σε αυτό το τοπίο έφτασαν τα πακέτα με τα πεζά του Μπόρχες και τα ποιήματα του Εγγονόπουλου. Όμως εδώ δεν καταφέραμε να στήσουμε βιβλιοθήκες της προκοπής στα σχολεία και τις γειτονιές μας, πώς οι φυλακές θ’ αποτελούσαν εξαίρεση;
Από την
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και μέσα επικοινωνίας στο Παρίσι. Εχει δουλέψει στην"Αυγή" και την "Ελευθεροτυπία", σε περιοδικά ("Τέταρτο", "Αντί", " Σχολιαστής", "Μετρό", "ΜΕΝ", "Vogue" κα) και σε τηλεοπτικές εκπομπές ("Βιβλιόραμα", "Αξιον Εστί", "Εχει γούστο", κ.α) καλύπτοντας κυρίως θέματα βιβλίου.
Πηγή: www.lifo.gr
"ΕΦΥΓΕ" Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ
Πέθανε, σήμερα, σε ηλικία 92 ετών, ο γνωστός φωτορεπόρτερ Γιάννης Κυριακίδης, ο οποίος έγραψε ιστορία στον χώρο του φωτορεπορτάζ με το δικό του, μοναδικό στυλ.
Ένας από τους κορυφαίους φωτορεπόρτερ στην Ελλάδα, ζωντανός θρύλος της Θεσσαλονίκης, ο Γιάννης Κυριακίδης γεννήθηκε το 1924 και με το φωτογραφικό του φακό κατέγραψε τα μεγαλύτερα γεγονότα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, φωτογραφίζοντας -μεταξύ άλλων- πρωθυπουργούς, βασιλείς, δικτάτορες, αλλά και απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας.
Μέγας δάσκαλος για τους νεότερους, φωτορεπόρτερς και δημοσιογράφους, με δίχως όρια πάθος για τη δουλειά του, αθεράπευτα ρομαντικός λάτρεψε τη Θεσσαλονίκη, την οποία αρνήθηκε να εγκαταλείψει μολονότι οι επαγγελματικές προκλήσεις και προσκλήσεις ήταν μεγάλες.
«Οταν η μεγάλη κυρία της ελληνικής δημοσιογραφίας Ελένη Βλάχου μου πρότεινε να δουλέψω στην «Καθημερινή» στην Αθήνα, αρνήθηκα. Την ευχαρίστησα για την τιμή που μου έκανε, αλλά της είπα δεν μπορώ, εδώ είναι η ζωή μου όλη», είχε πει στην Καθημερινή.
ΝΕΟ ΚΟΛΠΟ ΣΕ 35ΧΡΟΝΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΛΟΓΩ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑΤΡΟΙ
Νέο κόλπο σε 35χρονη , της οποία είχε αφαιρεθεί εξ ολοκλήρου λόγω καρκίνου, δημιούργησαν Έλληνες γιατροί!
Η πρωτοποριακή επέμβαση έγινε στην κλινική Πλαστικής Χειρουργικής-Μικροχειρουργικής του Γενικού Νοσοκομείο Αθηνών «Γ. Γεννηματάς» από τον διακεκριμένο πλαστικό χειρουργό – μικροχειρουργό Δρ Ανδρέα Γραββάνη.
Η επέμβαση ήταν απόλυτα επιτυχής και η νεαρή γυναίκα, η οποία είχε υποβληθεί πριν από τρία χρόνια σε ολική αφαίρεση κόλπου για ογκολογικούς λόγους, απολαμβάνει πλέον μια φυσιολογική ερωτική και οικογενειακή ζωή .
« Το νεαρό της ηλικίας της ασθενούς και η άριστη πρόγνωση για την εξέλιξη της νόσου ήταν τα επιπλέον κίνητρα για να της δώσουμε πίσω μια φυσιολογική ερωτική και οικογενειακή ζωή , παρά τις μεγάλες χειρουργικές προκλήσεις της επέμβασης» ανέφερε ο Δρ Ανδρέας Γραββάνης.
Παρόμοιες επεμβάσεις ολικής αποκατάστασης κόλπουμετά από ογκολογικές εκτομές είναι σπάνιες σε παγκόσμιο επίπεδοκαι η διεθνής εμπειρία από ολικές αποκαταστάσεις κόλπου βασίζεται κυρίως σε περιπτώσεις εκ γενετής απλασίας του κόλπου (σύνδρομο Mayer-Rokitansky-Kuster-Hauser).
Στις περιπτώσεις αυτές η ανακατασκευή του κόλπου γίνεται συνήθως με μισχωτό εντερικό κρημνό (μετάθεση τμήματος του σιγμοειδούς).
«Οι δυσκολίες όμως στην περίπτωση της 35χρονης Ελληνίδας ήταν η προγενέστερη συνοδός εντερεκτομή και η μετεγχειρητική ακτινοβολία που καθιστούσαν την χρήση οποιουδήποτε εντερικού κρημνού εξαιρετικά υψηλού ρίσκου» συμπλήρωσε ο Δρ Γραββάνης και πρόσθεσε
« Δεδομένης της εμπειρίας μας με τον κρημνό TUG (Transverse upper gracilis) από την χρήση του ως ελεύθερου κρημνού στην μικροχειρουργική αποκατάσταση μαστού, αποφασίσαμε να ανακατασκευάσουμε το κόλπο της ασθενούς χρησιμοποιώντας δυο κρημνούς από την έσω επιφάνεια των μηρών της. Ο κρημνός αυτός πλεονεκτεί στο ότι συνοδεύεται από μηδαμινή νοσηρότητα και αισθητικά εγκαταλείπει το αποτέλεσμα ενός thigh lift (ανόρθωση μηρών). Με την μέθοδο αυτή ανακατασκευάσαμε έναν κόλπο περί τα 14 εκατοστά μήκος, πλήρως λειτουργικό και με άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα».
Η 35χρονη λίγο καιρό μετά την επέμβαση, χωρίς καμία επιπλοκή, επέτρεψε σπίτι της και ζει μια φυσιολογική ζωή με τον σύζυγο της.
Από την πλευρά της δεν παραλείπει να ευχαριστεί για την βοήθεια που της πρόσφερε αρχικά η γυναικολογική ομάδα του Νοσοκομείου Αλεξάνδρα για την ογκολογική επέμβαση που την απάλλαξε από τον καρκίνο με την αφαίρεση του κόλπου και στη συνέχεια την ομάδα της Πλαστικής Χειρουργικής-Μικροχειρουργικές του Γενικού Νοσοκομείο Αθηνών «Γ. Γεννηματάς» για την δημιουργία του νέου κόλπου της.
«Οι Έλληνες γιατροί όχι μόνο με έσωσαν από τον καρκίνο αλλά μου χάρισαν και πάλι μια φυσιολογική ζωή συνηθίζει να λέει η 35χρονη».
« Το ιδιαίτερο αυτό περιστατικό είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της αναγκαιότητας για δια-επιστημονική προσέγγιση (multidisciplinary) των σύνθετων προβλημάτων των ασθενών, όπου η Πλαστική-Επανορθωτική Χειρουργική δίνει την δυνατότητα λειτουργικής και αισθητικής αποκατάστασης των ελλειμμάτων που προκύπτουν από ογκολογικές εκτομές διάφορων ειδικοτήτων» εξήγησε ο Δρ Ανδρέας Γραββάνης και κατέληξε.
«Αν και η συγγενής απλασία του κόλπου (σύνδρομο Mayer-Rokitansky-Kuster-Hauser) είναι σπάνια, μόλις 1/4500 ζώντες γεννήσεις, οιτμηματικές κολπεκτομέςστα πλαίσια μιας ογκολογικής εκτομής είναι συχνότερες. Η προεγχειρητική δια-επιστημονική προσέγγιση και άμεση αποκατάσταση της ογκολογικής εκτομής μπορεί να εξασφαλίσει ογκολογική ασφάλεια και ποιότητα ζωής».
Η πρωτοποριακή επέμβαση και οι διαφοροποιήσεις της σε σχέση με προγενέστερες μεθόδους που έχουν περιγραφεί,δημοσιεύθηκε από τον Δρ Ανδρέα Γραββάνη και Συνεργάτες του στο έγκριτο περιοδικό Journal of Plastic Reconstructive and Aesthetic Surgery.
www.athensmicrosurgery.gr. Tηλ: 69444 555 75
