Αν με τόσα που περάσαμε ως χώρα ακόμη λιγουρευόμαστε ψίχουλα και παχαίνουμε με λόγια, φοβάμαι πως κι άλλα μνημόνια θα έρθουν, ίσως και άλλες φορές να μας σταυρώσουν και τότε πάλι θα σταυροκοπιόμαστε να βάλει ο Θεός το χέρι του να σώσει την Ελλάδα και θα απορούμε γιατί φτάσαμε πάλι εδώ.
Του Κωνσταντίνου Γκαντάτσιου
Να μουνα δώδεκα χρονών όταν πρωτοάκουσα υπόσχεση από χείλη υποψηφίου δημάρχου μπροστά σε ακροατήριο: «Θα σας φέρω μέχρι και θάλασσα», ήταν η φράση που ειπώθηκε ψηλά στον προμαχώνα της πόλης των Σερρών. Δύομιση ώρες δρόμος η απόσταση από την θάλασσα, και το όλο εγχείρημα φάνταζε δελεαστικό. Λίγοι τότε, στην δεκαετία του 80, είχαν το προνόμιο να διαθέτουν εξοχικό, ελάχιστοι συμμαθητές μου παραθέριζαν, μόνο ένας συμμαθητής μας είχε το προτέρημα να βλέπει εβδομαδιαίως την θάλασσα, αυτός που βοηθούσε τον ιερέα της παραλιακής ενορίας. Οι άλλοι αρκούμασταν στις σχολικές εκδρομές άπαξ του έτους. Αυτά τω καιρώ εκείνω…
Κάνοντας ένα υποθετικό σενάριο έχοντας ξάδερφο, μπατζανάκη και σύντεκνο όλοι τους υποψήφιοι σε τρεις διαφορετικούς υποψηφίους, ποιον να πρωτοψηφίσεις; Μπορεί μέσα να είναι ο κουμπάρος σου, ο καφετζής που σου κάνει καλό καφέ τα πρωινά ή η θειά σου που σου έδωσε την παλιά της τηλεόραση όταν ήσουν φοιτητής και να νομίζει τώρα πως πρέπει να κλείνει γόνυ όλο σου το σόι. Κάποιος τέλος πάντων που επιθύμησε να εκτεθεί, κάποιος που «ψήθηκε» να κατέβει (πραγματικά να κατέβει) για να «σταυρωθεί» στις εκλογές θα σου ζητήσει (διακριτικά), να του εξαργυρώσεις σε ψήφους πάντα, την χάρη που σου έκανε.
Και συ τώρα σίγουρα θα βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση. Δεν είσαι ο μόνος.
Ποιανού χατίρι να χαλάσεις; Ποιον από όλους να διαλέξεις να σου κόψει την καλημέρα; Ποιος θα είναι αυτός που θα σου ξινίζει τα μούτρα για τα επόμενα πέντε χρόνια;
Σήμερα με το 23,1 % κάτω από το όριο της φτώχειας, με τα καλύτερα μυαλά να δραπετεύουν στην αλλοδαπή και με το 17,9% των Ελλήνων να μη διαθέτουν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν βασικά είδη διατροφής, ο υποψήφιος δήμαρχος έχει πρόσφορο έδαφος να τάξει. Ο ψηφοφόρος φυσικά δεν θα ρωτήσει για το πρόγραμμά του, δεν θα του ζητήσει το λόγο να του πει που και πως θα βρει χρήματα με λιγότερους πλέον πόρους να υλοποιήσει περισσότερα έργα, δεν θα νοιαστεί για τα προβλήματα που θα προκύψουν την επομένη των εκλογών (που πιστέψτε με θα ναι πολλά) δεν…δεν…δεν…
Υποψήφιοι χωρίς πρόγραμμα περιδιαβαίνουν τα χωριά με την κάρτα τους στο χέρι, σε σφιχταγκαλιάζουν, θα σε γλείφουν, σε υποτιμούν για μία ακόμη φορά. Ένα φυλλάδιο σε χαρτί πολυτελείας νομίζουν πως αρκεί για να σε πείσει, αρκεί να κρύψει ότι δεν μπόρεσε να κάνει όσα χρόνια διετέλεσε επί σειρά ετών στην ίδια «ευλογημένη» καρέκλα.
Μια καλά ρετουσαρισμένη φωτογραφία θα καλύψει εκτός από τις ρυτίδες και την έλλειψη προγράμματος. Πίσω από λέξεις θα καμουφλάρει την αγάπη του για την καρέκλα και όχι για τον τόπο σου. Τα ενύπνια οράματα «αλεξιπτωτιστών» υποψηφίων δημάρχων μπορεί να σου θολώσουν την σκέψη, οι λαγοί με πετραχήλια που θα περιδιαβαίνουν στην αυλή σου…ή ακόμη και ένας λαγός στιφάδο που θα σου κλείνει το μάτι στην γωνιά του τραπεζιού για μερικές ψήφους θα ναι το δόλωμα για αρκετούς.
Για τα έργα που έμειναν σε ακριβοπληρωμένες μακέτες (επί σειρά ετών) θα πουν πως δεν έγιναν λόγω έλλειψης χρηματοδότησης από το ανάλγητο Αθηνοκεντρικό κράτος και πως και εκεί έβαλε το χέρι της η κακιά μητριά-γραφειοκρατία και πως αυτή και μόνο αυτή φταίει που σήμερα το χωριό σου δεν έχει βιολογικό και τα πόδια σου τσαλαβουτούν σε βοθρολύματα.
Μια και δεν έφτασε σε όλους το κοινωνικό μερίδιο από το πολυδιαφημιζόμενο πρωτογενές πλεόνασμα ίσως διακόσια ευρώ για μία ψήφο να καλύψουν το χαράτσι που χρωστάς αλλά και τα πεντακόσια ευρώ για την υποψηφιότητά σου να κλείσουν κάποια δόση του στεγαστικού σου.
Αλλά αν θέλεις και εγώ μπορώ να σου τάξω θάλασσα με εμπορικό λιμάνι και Κινέζους αλλά και ένα νησάκι που θα το επισκέπτονται λεφτάδες Ρώσοι τουρίστες που θα κατεβαίνουν από τα χαραγμένα μινωικά μονοπάτια για να αγοράσουν ακόμη και τα βοσκοτόπια που θα τα κάνουν γήπεδα γκολφ και θα εκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα βιοαερίου κάνοντας ενεργειακά αυτόνομη την Κρήτη.
Αν με τόσα που περάσαμε ως χώρα ακόμη λιγουρευόμαστε ψίχουλα και παχαίνουμε με λόγια, φοβάμαι πως κι άλλα μνημόνια θα έρθουν, ίσως και άλλες φορές να μας σταυρώσουν και τότε πάλι θα σταυροκοπιόμαστε να βάλει ο Θεός το χέρι του να σώσει την Ελλάδα και θα απορούμε γιατί φτάσαμε πάλι εδώ.
Εμ, λέω πως δεν πάει έτσι πατριώτες, στραβά το πήραμε…
Πάλι λάθος άνθρωπο θα σταυρώσουμε;