ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΛΜΩΠΙΑΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΗΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ

Κάθε χρόνο στις 22 Σεπτεμβρίου εορτάζεται σε πανευρωπαϊκή κλίμακα η ημέρα χωρίς αυτοκίνητο.

Σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο οι αρχές πολλών πόλεων κλείνουν το κέντρο τους για τα αυτοκίνητα και ενθαρρύνουν τους πολίτες τους να χρησιμοποιήσουν για τις μετακινήσεις τους τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ποδήλατα αλλά και τα πόδια τους.

Με αφορμή την Ευρωπαϊκή ημέρα χωρίς αυτοκίνητο ο Δήμος Αλμωπίας και η ΔΗ.Κ.Ε.Α. σε συνεργασία με τους Φίλους του ποδηλάτου και τον Όμιλο Αντισφαίρισης Αριδαίας πραγματοποίησε την Κυριακή 25/9/2016 street tennis και ποδηλατική βόλτα στην πόλη της Αριδαίας.

Διαβάστε Περισσότερα

"Κουράστηκα" - Pablo Neruda "Κάποια κούραση" (απόσπασμα)

Κουράστηκα πια μ' αυτά τα αγάλματα
Δεν την αντέχω τόση πέτρα.
Αν συνεχίσουμε να γεμίζουμε τον κόσμο   με ακίνητους
πως θα ζήσουνε οι ζωντανοί; 

Κουράστηκα με τις αναμνήσεις.
Θέλω, όταν γεννιέται ο άνθρωπος
να μυρίζει τα λουλούδια και το φρέσκο χώμα,
την άψογη φωτιά 
κι όχι αυτό που όλοι ανάσαιναν.

Αφήστε ήσυχους αυτούς που γεννιούνται!
Μεριάστε να μεγαλώσουν.
Μην τα 'χετε σκεφτεί όλα γι' αυτούς.
Μην τους διαβάζετε το ίδιο βιβλίο.
Αφήστε τους ν' ανακαλύψουν την αυγή
και να δώσουν όνομα στα φιλιά τους.

Θέλω να κουραστείς μαζί μου
για κάθε τι ωραίο
για κάθε τι που μας γερνάει   
για κάθε τι που το 'χουν έτοιμο   
για να κουράσουν τους άλλους.   

Ας κουραστούμε μ' αυτό που σκοτώνει   
και μ΄ αυτό που δεν θέλει να πεθάνει.  

Pablo Neruda  
"Κάποια κούραση" (απόσπασμα)

Διαβάστε Περισσότερα

"Το πέταλο" - Παύλος Νιρβάνας-Μικρές ιστορίες

Ένας κουρελιάρης γέρος έσερνε τα κουρέλια του -τα κουρέλια του ρουχισμού του, της ηλικίας του, της ψυχής του και της τύχης του- στο μεγάλο δρόμο. Έσερνε μαζί του, το κρατούσε μ΄ ευλάβεια στο χέρι του, σαν ανεκτίμητο χρυσαφικό, ένα σκουριασμένο, τσακισμένο πέταλο. Χωρίς άλλο, το είχε σηκώσει από κάπου, βρέσιμο του δρόμου -«του φτωχού το βρέσιμο ή καρφί ή πέταλο», λέει και η παροιμία, και το πήγαινε στο σπίτι του. Άλλοι κουβαλούσαν, την πρωινή εκείνη ώρα, ψώνια από την Αγορά, φαγώσιμα, λιχουδιές, φρούτα. Αυτός κουβαλούσε ένα πέταλο.

-Τι μας έφερες, παππού;

-Ένα πέταλο. Το βρήκα στο δρόμο, εκεί, που πήγαινα. Τυχερό ήτανε. Φέρτε κανένα κορδελάκι να το κρεμάσουμε. Φέρνει γούρι, μεγάλο γούρι.

Γούρι! Γιατί τώρα ένα πέταλο, ένα βασανισμένο πέταλο, που έλιωσε, δέρνοντας τη γη, στο πόδι ενός βασανισμένου αλόγου, φέρνει τύχη στον άνθρωπο, είναι από τα πιο παράξενα μυστήρια της Μοίρας. Και το βρήκε ο φτωχός στο δρόμο του. Εξαιρετική εύνοια, βέβαια, των μυστικών θεών, που κυβερνούν τη ζωή. Μπορούσε, ο φτωχός να βρει στο δρόμο του ένα πουγγί με φλουριά, ένα μονόπετρο διαμαντένιο δαχτυλίδι ή ένα περιδέραιο από μαργαριτάρια. Πόσοι δε βρίσκουν και κάνουν την τύχη τους! Αυτή όμως είναι μια τύχη απλή και φωτεινή, είναι η τύχη των ευτυχισμένων ανθρώπων. Η Μοίρα των φτωχών και των δυστυχισμένων είναι μία Μοίρα, που αγαπά τα περίπλοκα και σκοτεινά μέσα. Αυτή στέλνει στους ευνοούμενούς της ένα πέταλο. Τι είναι ένα πέταλο; Δεν μπορεί να το ανταλλάξει ο φτωχός, ούτε με μία φέτα ψωμί. Το σκουριασμένο όμως αυτό πέταλο κρύβει μέσα του όλες τις απόκρυφες εύνοιες της Μοίρας. Φτάνει να έχει κανείς υπομονή και προ πάντων να μη βιαστεί να πεθάνει από την πείνα. Κάποτε η τύχη θα μπει από το παράθυρό του και θα τον πλημμυρίσει με όλα τα αγαθά.

Και ο τρισάθλιος κουρελιάρης κουβαλούσε το πέταλο στο σπίτι του. Δεν είχε τίποτε άλλο να κουβαλήσει. Κουβαλούσε το μυστήριο.

-Τι το θέλεις και το σέρνεις μαζί σου, δυστυχισμένε, αυτό το παλιοσίδερο; του είπε κάποιος, που δεν καταλάβαινε πολλά πράματα. Δεν του δίνεις μια να το πετάξεις;

Ο κουρελιάρης τον κοίταξε μ΄ έναν περίεργο τρόπο. Ανόητος ήτανε; Να πετάξει το πέταλο; Το βρέσιμό του; Το δώρο της Μοίρας του; Την ελπίδα του και την απαντοχή του; Δεν καταδέχτηκε να του απαντήσει. Έσφιξε το πέταλο στη φούχτα του και τράβηξε το δρόμο του.

Παύλος  Νιρβάνας-Μικρές ιστορίες

Διαβάστε Περισσότερα

"Μπροστά στο νόμο" - Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Η Δίκη" Φραντς Κάφκα

Μπροστά στο νόμο στέκει ένας θυρωρός, σ' αυτό το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός και ζητά να μπει μέσα. Μα ο θυρωρός λέει πως δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα να μπει.
 Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά μήπως θα μπορούσε να μπει αργότερα.
 "'Ίσως", λέει ο θυρωρός, "τώρα όμως όχι". 
Η πόρτα είναι ανοιχτή όπως πάντα και καθώς παραμερίζει ο θυρωρός, σκύβει ο άνθρωπος, για να κοιτάξει μέσα από την πόρτα. Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ο θυρωρός, γελά και λέει:
 "Αν το τραβά η όρεξη σου, δοκίμασε να μπεις, μ' όλο που σου το απαγόρεψα. Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός. Και δεν είμαι παρά ο πιο κάτω απ' όλους τους θυρωρούς. Από αίθουσα σ' αίθουσα είναι κι άλλοι θυρωροί, ο ένας πιο δυνατός από τον άλλο. Τη θέα του τρίτου μόλις, ούτ’ εγώ μπορώ να την αντέξω". 
Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός. Ο νόμος ωστόσο πρέπει να 'ναι στον καθένα και πάντα προσιτός, σκέπτεται, και καθώς τώρα κοιτάζει προσεχτικά το θυρωρό, τυλιγμένο στο γούνινο πανωφόρι του, τη μεγάλη σουβλερή του μύτη, τη μακριά, αραιή, μαύρη, τατάρικη γενειάδα, αποφασίζει να περιμένει καλύτερα ίσαμε να πάρει την άδεια να μπει. 
Ο θυρωρός του δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει να καθίσει πλάι στην πόρτα. Εκεί δα κάθεται μέρες και χρόνια. Κάνει πολλές προσπάθειες να του επιτρέψουν να μπει, και κουράζει τον θυρωρό με τα παρακάλια του. Ο θυρωρός του κάνει συχνά μικρορωτήματα, σαν αυτά που κάνουν οι μεγάλοι κύριοι, και στο τέλος του λέει ολοένα, πως δεν μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει. 
Ο άνθρωπος, που ήταν καλά εφοδιασμένος για το ταξίδι του, τα ξόδεψε όλα, ακόμη κι ό,τι πολύτιμο είχε, σε δωροδοκίες για το θυρωρό. Εκείνος τα δέχεται όλα και ύστερα λέει:
 "Τα δέχομαι μόνο και μόνο για να μη νομίσεις πως παρέλειψες τίποτα." Όλα αυτά τα πολλά χρόνια ο άνθρωπος παρατηρεί το θυρωρό σχεδόν αδιάκοπα. Αποξεχνά τους άλλους θυρωρούς, κι αυτός ο πρώτος του φαίνεται το μοναδικό εμπόδιο για να μπει στο νόμο. Καταριέται την κακή τύχη. 
Τα πρώτα χρόνια χωρίς συγκρατημό και δυνατά, αργότερα, όσο γεράζει, μουρμουρίζει μόνο. Αρχίζει να παιδιαρίζει, και, μια και μελετώντας χρόνια το θυρωρό γνώρισε και τους ψύλλους του γούνινου γιακά του, παρακαλεί και τους ψύλλους να τον βοηθήσουν και ν' αλλάξουν τη γνώμη, του θυρωρού. Τέλος, το φως λιγοστεύει και δεν ξέρει, αν γύρω του αλήθεια σκοτεινιάζει, ή αν μονάχα τα μάτια του τον απατούν. Ωστόσο, αναγνωρίζει τώρα μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι, που ξεχύνεται άσβεστη μέσα από του νόμου την πόρτα. 
Δεν έχει πια πολλή ζωή. Πριν από το θάνατο του σμίγουν όλες οι πείρες όλης του της ζωής σε ένα ρώτημα, που δεν είχε κάνει ως σήμερα στο θυρωρό. Του γνέφει, γιατί δεν μπορεί πια ν' ανασηκώσει το ξυλιασμένο του κορμί. Ο θυρωρός πρέπει να σκύψει πολύ κοντά του, γιατί το ύψος του ανθρώπου έχει πολύ αλλάξει. "Τι θες λοιπόν ακόμα να μάθεις;" ρωτά ο θυρωρός, "είσαι αχόρταγος...". 
"'Όλοι μάχονται για το νόμο", λέει ο άνθρωπος, "πώς τυχαίνει να μη ζητά κανένας άλλος εκτός από μένα να μπει;" 
Ο θυρωρός νιώθει πως ο άνθρωπος αγγίζει κιόλας στο τέλος και, για να φτάσει την ακοή του που χάνεται, ουρλιάζει: "Κανένας άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ, γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορισμένη. Πηγαίνω τώρα να την κλείσω."


Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Η Δίκη"
Φραντς Κάφκα (1883-1924)

Διαβάστε Περισσότερα

"Αν ο καθένας σκέπτουνταν" - Παραμύθι χωρίς όνομα Πηνελόπη Δέλτα

- …Εγώ δεν κάνω τίποτα και βαριούµαι φοβερά! Να, σήµερα το πρωί, ώσπου να ξυπνήσει ο αδελφός µου, περνούσα και ξαναπερνούσα το χέρι µου µες στις αχτίδες του ήλιου και κοίταζα τα σκονάκια που χοροπηδούσαν, έτσι, για να περνά η ώρα. ∆εν ξέρω πώς να σκοτώσω τις ατέλειωτες ώρες της ηµέρας! 
Η Γνώση γέλασε. - Θες να τις σκοτώσεις ή να τις µεταχειριστείς; ρώτησε. 
- Το ίδιο δεν κάνει; 
- Όχι! Η ώρα πάντα περνά. Μ' αν κάνεις περιττά πράµατα, τη σκορπάς – ενώ αν κάνεις δουλειές µε σκοπό, τη µεταχειρίζεσαι. 
- ∆εν το συλλογίστηκα αυτό ποτέ, είπε συλλογισµένο το Βασιλόπουλο. Και µένα η ώρα µου φαίνεται ατέλειωτη! 
- Και όµως η ώρα είναι πολύτιµη, αποκρίθηκε η Γνώση. Σε τι καταγίνεσαι όλη µέρα; 
- Σε τίποτα! Σε τι µπορώ να καταγίνω; Ο καθένας ζει και καταγίνεται για τον εαυτό του, κι εγώ δεν έχω ανάγκη από τίποτα. 
- Μα ο τόπος σου έχει ανάγκη από σένα. 
- Μπα! Ο καθένας φροντίζει για τον εαυτό του και κουτσοζεί. 
- Καλά το είπες, πως κουτσοζεί, αποκρίθηκε λυπηµένη η Γνώση. Και ο τόπος σου κουτσοζεί. Το καταδέχεσαι όµως; 
- Τι να του κάνω; 
- Αν ο καθένας σκέπτουνταν λιγότερο το άτοµό του και δούλευε περισσότερο για το γενικό καλό, θα έβλεπε µια µέρα πως πάλι για τον εαυτό του δούλεψε, και πως αντί να κουτσοζεί, κατάφερε να καλοζεί.  

Απόσπασμα από το "Παραμύθι χωρίς όνομα" 
Πηνελόπη Δέλτα

Διαβάστε Περισσότερα

"Έχεις δει κάτι πιο λευκό απ’ το χιόνι;" - Αλκυόνη Παπαδάκη

«Έχεις δει κάτι πιο λευκό απ’ το χιόνι;» 
«Όχι. Εσύ;» 
«Εγώ έχω δει. Ήταν ένα περιστέρι. Το βρήκα σήμερα το μεσημέρι να κρέμεται νεκρό στους χιονισμένους εχίνωπες. Ήταν πιο λευκό απ’ το χιόνι. Στ’ ορκίζομαι.» 
«…Ποιος το σκότωσε;» 
«Αυτοί εκεί κάτω. Οι άνθρωποι.» 
«Μα… ξέρω πως τα περιστέρια τ’ αγαπούν, τα ‘χουν σαν σύμβουλο της ειρήνης.» 
«Χα! Ποιας ειρήνης; Τι λες, μωρέ Ατόπη! Αυτοί εκεί κάτω έχουν μαζέψει ένα σωρό σύμβολα για να στολίζουν τα σαλόνια τους και τις στολές τους. Κάνουν φιέστες υψώνοντας τα σύμβολα τους, για να μπορούν πιο καλυμμένα να σκοτώνουν αυτά που συμβολίζουν. Κατάλαβες; Τα χρησιμοποιούν σαν άλλοθι, σαν κρυψώνα για τις ενοχές τους.»

Οι κάργιες 
Αλκυόνη Παπαδάκη

Διαβάστε Περισσότερα

«Αντίφως» - Paul Celan

Έβαλε αρετές και ελαττώματα, ενοχή και αθωότητα, καλές και κακές ιδιότητες στη ζυγαριά γιατί ήθελε πριν δικάσει τον εαυτό του να’ ναι βέβαιος. Όμως τα τάσια της ζυγαριάς, με τέτοια τα βάρη πάνω τους, έμειναν στο ίδιο ύψος.

Καθότι όμως ήθελε πάση θυσία μια ετυμηγορία, έκλεισε τα μάτια του και γύρισε αμέτρητες φορές σε κύκλο γύρω από τη ζυγαριά, πότε στη μία, πότε στην αντίθετη κατεύθυνση, τόση ώρα, ώσπου να μην γνωρίζει πια σε ποιο τάσι ήταν το ένα και σε ποιο το άλλο βάρος. Έπειτα έβαλε την απόφασή του να δικάσει τον εαυτό του πάνω στο ένα απ’ τα τάσια.

Όταν ξανάνοιξε τα μάτια του το ένα απ’ τα τάσια είχε βεβαίως κατέβει, ήταν όμως αδύνατο πια να διακρίνει κανείς ποιο απ’ αυτά: το τάσι της ενοχής ή το τάσι της αθωότητας.

Αυτό τον εξόργισε, αρνήθηκε να το εκλάβει ως υπέρ του και καταδίκασε τον εαυτό του, δίχως ωστόσο να κατορθώσει να απαλλαγεί από το αίσθημα ότι ενδεχομένως να είχε και άδικο.



Paul Celan, από τη συλλογή «Αντίφως», περιοδικό Πλανόδιον, τεύχος 28, σ. 589.

Φωτογραφία: Gilbert Garcin, «Fairness»





ΠΗΓΗ...https://to23ogramma.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

"Ο Κόσμος του Σεξ" - Henry Miller

«Η αληθινή προδοσία είναι να ζεις σ’ έναν τέτοιο κόσμο και να χρησιμοποιήσεις το πνεύμα σου για να τον δικαιολογήσεις.»

Παρ’ όλες τις οπισθοδρομήσεις που καταγράφει η ιστορία, παρά την άνοδο και την πτώση των πολιτισμών, παρά τον αφανισμό φυλών και ηπείρων, υπάρχει κάποιο αήττητο και κραταιό οικοδόμημα που είναι το αληθινό ενδιαίτημα του ανθρώπου. Όταν το συνειδητοποιήσουμε, θα πάμε να το κατακτήσουμε. Δεν θα είναι ανάγκη να σωριάσουμε τον κόσμο σε ερείπια προηγουμένως.

Όπως ακριβώς οι ποταμοί χύνονται και γίνονται ένα με τον ωκεανό, έτσι όλοι οι ελάσσονες τρόποι πρέπει εντέλει να ενδώσουν στον μείζονα τρόπο, βαφτίστε τον όπως θέλετε. Ήθη, έθιμα, νόμοι, συνήθειες, πεποιθήσεις, δόγματα – όλα αυτά είναι ήσσονος σημασίας. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι να γίνει κανόνας το θαυμαστό. Ακόμα και σήμερα, όσο ματαιωμένοι και απογοητευμένοι κι αν είμαστε, το θαυμαστό δεν είναι ολότελα απόν. Αλλά πόσο γκροτέσκες, πόσο σπασμωδικές και αδέξιες είναι οι προσπάθειές μας να το αναδείξουμε. Όλη η ευφυία, όλος ο σπαραξικάρδιος μόχθος που ξοδεύεται στις επινοήσεις, τις οποίες εκλαμβάνουμε ως εξαίσια θαύματα, δεν πρέπει να αντιμετωπιστούν ως νέτες σκέτες σπατάλες αλλά και ως ασυναίσθητες προσπάθειες εκ μέρους του ανθρώπου ώστε να προβλέψει και να αποφύγει το θαυμαστό. Γεμίζουμε ακατάσχετα τον κόσμο με τις επινοήσεις μας, δίχως ποτέ να διανοούμαστε μήπως είναι αχρείαστες – ή και επιζήμιες. Μηχανευόμαστε εκπληκτικά μέσα επικοινωνίας, αλλά επικοινωνούμε, άραγε, ο ένας με τον άλλο; Μετακινούμε εδώ κι εκεί τα κορμιά μας με απίστευτες ταχύτητες, αλλά αφήνουμε ποτέ όντως το σημείο από όπου ξεκινήσαμε; Διανοητικά, ηθικά, πνευματικά, είμαστε αλυσοδεμένοι. Τι έχουμε πετύχει με το να εξαφανίσουμε ολόκληρες οροσειρές, με το να τιθασεύσουμε την ενέργεια πανίσχυρων ποταμών, ή με το να μετακινήσουμε ολόκληρους πληθυσμούς εδώ κι εκεί σαν πιόνια στη σκακιέρα, αν εμείς οι ίδιοι παραμένουμε τα ίδια νευρικά, ελεεινά, απογοητευμένα πλάσματα που ήμασταν και πριν; Το να αποκαλείς πρόοδο μια τέτοια δραστηριότητα είναι η απόλυτη αυταπάτη. Μπορεί να πετυχαίνουμε στο να αλλοιώνουμε το πρόσωπο της γης ώσπου να γίνει αγνώριστο ακόμα και στον ίδιο τον Δημιουργό, αλλά αν αυτό δεν έχει επίδραση και σ’ εμάς, τότε ποιο το νόημα;

Οι έλλογες, εννοηματωμένες πράξεις δεν χρειάζονται σάλο. Όταν τα πράγματα είναι έτοιμα να σωριαστούν σε ερείπια και να καταστραφούν, ίσως η πιο μεστή νοήματος στάση είναι να μείνεις ασάλευτος. Ο άνθρωπος που επιτυγχάνει να συνειδητοποιήσει και να εκφράσει την αλήθεια που βρίσκεται εντός του μπορούμε να πούμε ότι προβαίνει σε μια δραστηριότητα πολύ πιο ισχυρή απ’ ό,τι το ρήμαγμα μιας αυτοκρατορίας. Δεν είναι, επιπλέον, πάντοτε απαραίτητο να εκφέρεις την αλήθεια. Όσο κι αν καταρρέει και αποσυντίθεται ο κόσμος,  πάντα η αλήθεια εμμένει.

Εν αρχή ην ο Λόγος. Ο άνθρωπος τον κάνει πράξη ασυναίσθητα. Αυτός είναι η πράξη, και όχι ο πράττων.

Henry Miller, Ο Κόσμος του Σεξ (εκδ. Μεταίχμιο, μτφ. Γ. – Ίκαρος Μπαμπασάκης. (απόσπασμα)

Φωτογραφία: Peter Gowland.

ΠΗΓΗ...https://to23ogramma.wordpress.com/

Διαβάστε Περισσότερα

Οι Κυριακές

Οι Κυριακές είναι για τους ευτυχισμένους ανθρώπους...

Είναι για τους ευτυχισμένους ανθρώπους σίγουρα..
οι υπόλοιποι δεν πρέπει να κυκλοφορούν, και δεν το κάνουν φυσικά…

οι δρόμοι δεν είναι τόσο ασφυκτικά γεμάτοι όπως το Σάββατο...
οι δρόμοι είναι όσο γεμάτοι όσο θα έπρεπε...

ο ήλιος χτυπάει όσο θα έπρεπε
ο αέρας φυσάει όσο θα έπρεπε

και όσοι είναι ευτυχισμένοι είναι στους δρόμους, στα καφέ, στην παραλία, στις ταβέρνες
γιορτάζουν την ευτυχία, γιορτάζουν τα χαμόγελα...

Η Κυριακή είναι μια γιορτή,
γιορτή της ευτυχίας,
γιορτή της πληρότητας,

οι μη ευτυχισμένοι δεν κυκλοφορούν...
όχι απαραίτητα δυστυχισμένοι...

είναι στο σπίτι ή στο σπίτι φίλων ή στο σπίτι εραστών
δε συμμερίζονται τούτη τη γιορτή...

γιορτή της φύσης,
γιορτή της ευτυχίας,

γιορτή που ζηλεύουν,
γιατί δεν είναι ψεύτικη όπως του Σαββάτου

η γιορτή της ευτυχίας είναι την Κυριακή
η αληθινή ευτυχία τότε θριαμβεύει...

το βλέπεις στα μάτια όλων...
των Πραγματικά Ευτυχισμένων Ανθρώπων.

Οι Κυριακές είναι για τους ευτυχισμένους σίγουρα...
Ευχήσου λοιπόν να είσαι η Κυριακή κάποιου...

Όχι το Σάββατο, όχι η Παρασκευή, σίγουρα όχι η Δευτέρα...
αν η Κυριακή του είσαι
και η Κυριακή σου είναι
τότε είστε εκεί που θα έπρεπε να είστε...

γιατί οι Κυριακές είναι για τους Ευτυχισμένους Ανθρώπους...
τους Πραγματικά Ευλογημένους.

Γράφει η Σωτηρία Μοσχοπούλου

ΠΗΓΗ... http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα