Μια εκτυφλωτική λάμψη με μια φιδίσια γραμμή χιλιάδων βολτ, σχίζει το ουράνιο στερέωμα ενώνοντας την κορυφή του «Πέτερνικ» με αυτή της «Μπάινας» κι αμέσως σχεδόν ένας εκκωφαντικός θόρυβος με κάνει να κουλουριαστώ σφίγγοντας ασυναίσθητα το τιμόνι του αυτοκινήτου μου, ενώ το ηλεκτρικό σόλο του Mark Knopfler ανακατεύεται με τις χοντρές στάλες της βροχής που ξεκινάει δυνατά να χτυπάει το τζάμι, προσδίδοντας στο χιλιοπαιγμένο «Romeo and Juliet» μια εξωπραγματική διάσταση.
Οδεύω βιαστικά προς τα σχολικά συγκροτήματα του χωριού, προσπαθώντας να διαχειριστώ τον τόσο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου και να παρακολουθήσω την παρουσίαση της εργασίας των μαθητών της Πέμπτης κι ‘Εκτης τάξης η οποία αφορά στην έκδοση του βιβλίου με τίτλο «Πρόμαχοι, το χωριό μου».
Προσεγγίζοντας στο αχανές κτίριο του Δημοτικού σχολείου, αναγνωρίζω πολλά χαμογελαστά προσωπάκια μικρών μαθητών στην φωταγωγημένη είσοδό του και με μεγάλες δρασκελιές, αποφεύγοντας τα νερά της βροχής που λιμνάζουν στο δρόμο, μπαίνω μέσα στον περιποιημένο προθάλαμο, ανταποδίδοντας τα καλωσορίσματα από τους διοργανωτές της εκδήλωσης.
Η μεγάλη αίθουσα δεν έχει γεμίσει ακόμη, οπότε αφού τοποθετώ το σακίδιό μου σε επίκαιρη θέση, βγαίνω στην αυλή του σχολείου να κορέσω την ανάγκη για νικοτίνη του οργανισμού μου, μανιώδης καπνιστής γαρ και συνομιλώ με γνωστούς και φίλους, αναμένοντας να ξεκινήσει η παρουσίαση.
Αφού η αίθουσα έχει σχεδόν γεμίσει, κάθομαι στη θέση μου, χαμογελώντας και χαιρετώντας τους επίσημους καλεσμένους Πατέρα Γεώργιο και Δημοτικούς συμβούλους Δημήτρη Βέσκο και Χρήστο Μπάτση.
Στην κεντρική σκηνή της αίθουσας έχει κρεμαστεί μια τεράστια βιντεοοθόνη, ενώ λίγα μέτρα απέναντι υπάρχει η κεντρική έδρα με τον προτζέκτορα, τον υπολογιστή και τα χαρτιά με τις σημειώσεις και παραδίπλα μια συστοιχία από καρέκλες και μικρόφωνα, όπου οι μικροί πρωταγωνιστές θα παρουσιάσουν την εργασία τους.
Ο διευθυντής του σχολείου Χρήστος Γρηγοριάδης αφού καλωσορίζει τους παρευρισκόμενους, μιλάει με κολακευτικά λόγια για τους μαθητές και την δουλειά που ετοίμασαν, ενώ αναφερόμενος για το χωριό των Προμάχων και τους αγώνες των προγόνων μας δεν καταφέρνει να συγκρατήσει τη συγκίνησή του, προτρέποντας όλους μας να φανούμε αντάξιοι των θυσιών. Κλείνοντας δε τον χαιρετισμό του με τρεμάμενη φωνή απαγγέλλει τη φράση του Καπετάν Ακρίτα για τους Μπαχοβίτες καταχειροκροτούμενος:
«…Εἶναι ἄνθρωποι ἄξιοι μελέτης…ἄνευ γνώσεως τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, ἄνευ κατηχήσεως ἐθνικῆς, ἔρχονται μή ζητοῦντες τίποτε. Οὖτε χρήματα, οὖτε ἐνδύματα, οὖτε ὅπλον ἀν δέν τούς δώσεις. Πειθαρχικότατοι καί ἀνθεκτικοί….Ἡ ἐγκαρτέρησις καί ἡ στωικότης των εἶναι ἄξιαι μνείας. Ὅταν ἀκοῦν ὅτι ἑλληνικόν σῶμα θά μεταβεῖ εἰς τό χωρίον τους τά μάτια τους ἀστράπτουν καί μειδιοῦν. …Τί εἶναι αὐτό πού τούς ὑποκινεῖ… Ποίαν δύναμιν ἔχει ὁ Ἑλληνισμός καί ἡ Ὀρθοδοξία, ἥν ἐπί τόσα ἔτη ἀφήσαμεν ἀνεκμετάλλευτον!…»
Στη συνέχεια τον λόγο παίρνει ο κεντρικός καθοδηγητής και ιθύνων νους της όλης εργασίας για να ξεκινήσει η παρουσίαση.
Ένας ψηλός ευθυτενής άντρας με ευγενικά χαρακτηριστικά κάτω από το πλούσιο μουστάκι του και με ένα σπάνιο ονοματεπώνυμο που σου προκαλεί αμέσως το ενδιαφέρον να τον γνωρίσεις.
Ο Γέρος Μισαήλ λοιπόν, αφού ευχαρίστησε τους χορηγούς, τους κατοίκους, τα μέσα και τις πηγές που χρησιμοποίησε, αναφέρθηκε με θερμά λόγια για τον ζήλο των παιδιών και τη δίψα τους που επέδειξαν σε όλη τη διάρκεια του πρότζεκτ, τονίζοντας την σπουδαιότητα του εγχειρήματος που επιχειρούν και την παρακαταθήκη που αφήνουν για τους επόμενους, ώστε να συνεχιστεί η προσπάθεια της καταγραφής όσο περισσότερων στοιχείων που αφορούν τον ιστορικό οικισμό των Προμάχων.
Ακολουθεί ένας καταιγισμός από στοιχεία, πηγές, εικόνες, ντοκουμέντα, έγγραφα, που οι μικροί παρουσιαστές ξεδιπλώνουν στην οθόνη, εναλλασσόμενοι ανά ενότητα και η αίσθηση ενός αστείρευτου καταρράκτη πληροφοριών με κάνει να παρακολουθώ αποσβολωμένος, όπως κι όλοι οι θεατές. Ένα ταξίδι στο χρόνο, μια αναπόληση στο παρελθόν, μια κυριολεκτικά «κιβωτός γνώσεων» από όλες σχεδόν τις κοινωνικές και ιστορικές εκφάνσεις του τόπου μας.
Η παρουσίαση θα μπορούσε να διαρκέσει ώρες, μιας και το βιβλίο είναι πλουσιότατο με αμέτρητες σελίδες και ύστερα από αρκετή ώρα οι παρουσιαστές έκλεισαν, προτρέποντας όλους να το διαβάσουν και να το μελετήσουν.
Αποφεύγοντας τις γαστριμαργικές «παγίδες» στις οποίες με προτρέπει να παραδοθώ η κυρία Αλεξάνδρα, ντόπια σπιτικά εδέσματα δηλαδή, τα οποία ετοίμασαν με μεράκι οι μητεράδες των παιδιών του σχολείου, και κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά μου το αντίτυπο που «τιμής ένεκεν» μου χάρισε γενναιόδωρα ο Γέρος, αναγνωρίζοντας έτσι τη βοήθεια που παρείχα στα παιδιά, δίνοντας ότι στοιχεία χρειάστηκαν από τα «Προμαχιώτικα Νέα», παίρνω τον ανηφορικό δρόμο προς την πλατεία του χωριού.
Κλείνω την αναφορά μου με συναισθήματα…..
Μεγάλη χαρά, ανείπωτη συγκίνηση για την τιμή της αφιέρωσης και περηφάνεια για τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς του Δημοτικού μας σχολείου, που απέδειξαν με την άρτια εργασία τους, ότι τίποτα δεν πάει χαμένο, όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι πατριδικάπηλοι έμποροι για το χειρότερο....
Η πιο ολοκληρωμένη εργασία που έχει γίνει μέχρι σήμερα για το ιστορικό μας χωριό και την οποία πρέπει όλοι να έχουμε στα σπίτια μας.
Δημήτρης Σαλαμάνης.
