Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2016
Τακτική Συνεδρίαση της Οικονομικής Επιτροπής Δήμου Αλμωπίας
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ TAKTIKH ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
Σας καλούμε να έρθετε στις 11 Οκτωβρίου, του έτους 2016, ημέρα Τρίτη και ώρα 10:00 π.μ., στο Δημοτικό Κατάστημα Αριδαίας, στην Τακτική Συνεδρίαση της Οικονομικής Επιτροπής Δήμου Αλμωπίας, για να συζητήσουμε και να πάρουμε αποφάσεις για τα παρακάτω θέματα της ημερήσιας διάταξης:
ΘΕΜΑΤΑ ΗΜΕΡΗΣΙΑΣ ΔΙΑΤΑΞΗΣ
1 Ανατροπές ψήφισης πιστώσεων
2 Ψήφιση πιστώσεων προϋπολογισμού, οικονομικού έτους 2016.
3 ΄Εγκριση του πρακτικού ΙΙΙ του διαγωνισμού της μελέτης με τίτλο “Μελέτη συνολικής ανάδειξης του Σπηλαιοβάραθρου στα Λουτρά Λουτρακίου”.
4 Εκμίσθωση δημοτικών (πρώην σχολικών) αγροτεμαχίων ΜΟΝΑΣΗΡΑΚΙΟΥ.
5 Εκμίσθωση δημοτικών (πρώην σχολικών) αγροτεμαχίων ΕΞΑΠΛΑΤΑΝΟΥ.
6 Παραλαβή τμήματος “ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΧΥΤΑ 1ης ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ Ν. ΠΕΛΛΑΣ (ΧΥΤΑ ΑΛΜΩΠΙΑΣ) ΚΑΙ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ”
7 Έγκριση δαπάνης και διάθεση πίστωσης για τη λογιστική τακτοποίηση της από 7/5/2015 κατάσχεσης σε εκτέλεση της με αριθ.16/2014 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου.
8 Εισηγητική έκθεση Γ΄ τριμήνου 2016 για την εκτέλεση του προϋπολογισμού.
9 Αποδοχή παραχώρησης από την ΕΤΑΔ χρήσης χώρου εντός ακινήτου με ΑΒΚ 4717 για τη διοργάνωση του ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΥ ΧΩΡΙΟΥ.
ΟΙ ΕΦΤΑ ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ
Η αποδοχή της Διαφορετικότητας, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες αξίες που περιβάλλουν την Αειφορία, καθώς μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων και των λαών. Μόνο εφ’ όσον αυτή διασφαλιστεί, μπορούν οι άνθρωποι να αρχίσουν να συνεργάζονται, ώστε τα προβλήματα του κόσμου να λυθούν. Αντίθετα, όσο η καχυποψία και ο ρατσισμός ορθώνουν ανάμεσά τους εμπόδια, η συνεργασία δεν μπορεί ποτέ να είναι συλλογική και γι’ αυτό αποδοτική.
Μια φορά κι έναν καιρό, εδώ και πολλά χρόνια, υπήρχε το Βασίλειο των Χρωμάτων όπου ζούσαν εφτά ιππότες: ο Κόκκινος, ο Πορτοκαλής, ο Κίτρινος, ο Πράσινος, ο Μπλε, ο Λουλακής και ο Βιολετής. Όλοι ήταν γενναίοι και τολμηροί, κι ένιωθαν πολύ περήφανοι για το χρώμα τους.
Ο Κόκκινος Ιππότης έλεγε με μεγάλη ικανοποίηση:
-Το χρώμα μου είναι το ομορφότερο. Κοιτάξτε τη φωτιά, τα κεράσια και τις φράουλες, κι εκείνα τα κόκκινα τριαντάφυλλα που μοιάζουν με ζωντανές φλόγες. Η ζωή είναι κόκκινη, όπως τα χείλη που θέλεις να φιλήσεις!
Ο Πορτοκαλής ιππότης πάντα του απαντούσε:
– Ναι, αλλά το κόκκινο είναι επίσης το χρώμα του αίματος, του πολέμου. Ενώ το δικό μου είναι το χρώμα που έχουν τα πορτοκάλια και τα μανταρίνια, τα σύννεφα όταν δύει ο ήλιος και ο αέρας είναι ακόμα ζεστός. Είναι ένα γλυκό χρώμα, κι απ’ ό,τι φαίνεται, μοσχοβολάει κιόλας.
Τότε πεταγόταν και ο Κίτρινος Ιππότης:
– Πόσο λάθος κάνετε! Εγώ είμαι ο πιο όμορφος: ρίξτε μια ματιά στον ήλιο, στα λεμόνια, στο μέλι και στα χιλιάδες λουλούδια του αγρού. Ακόμα και τα φύλλα των δέντρων γίνονται κίτρινα το φθινόπωρο, λες και ζηλεύουν τα λουλούδια.
Αμέσως, ο Πράσινος Ιππότης ξεσπούσε σε γέλια:
– Ναι, σιγά! Τα φύλλα κιτρινίζουν το φθινόπωρο γιατί είναι ετοιμοθάνατα. Όταν τα φυτά και τα δέντρα είναι δυνατά και νέα, έχουν καταπράσινα φύλλα. Για κοιτάξτε τα βουνά, τα λιβάδια και τα δάση. Ο κόσμος είναι πράσινος όταν είναι ζωντανός.
Όμως, ο Μπλε Ιππότης έβαζε τις φωνές:
– Τι ανοησίες είναι αυτές που ακούω; Αν ο κόσμος έχει ένα χρώμα που ν’ αξίζει, αυτό είναι το μπλε. Κοιτάξτε την απέραντη θάλασσα, τις λίμνες και τα ποτάμια. Και ο ουρανός; Ένας τεράστιος μπλε θόλος, μια ατέλειωτη έκταση από μπλε χρώμα. Θαλασσί για το νερό και γαλάζιο για τον ουρανό.
Ο Λουλακής Ιππότης, που έμενε όλη αυτή την ώρα σιωπηλός, έλεγε με ξιπασιά:
– Όμως, τι χρώμα έχουν τα βουνά όταν τα βλέπουμε από μακριά το δειλινό, όταν ο ήλιος βασιλεύει; Λουλακί. Όπως το κρασί και τα ώριμα σταφύλια. Ή σαν τα δαμάσκηνα, τα μούρα και τα σύκα, που είναι πιο γλυκά κι απ’ το μέλι. Το λουλακί είναι χρώμα σοβαρό, επιβλητικό, μεγαλοπρεπές.
Και τελευταίος έλεγε ο Βιολετής Ιππότης:
– Για να δούμε, ποιο είναι το πιο μυρωδάτο και πιο λεπτεπίλεπτο λουλούδι του δάσους; Φυσικά η βιολέτα. Και τι χρώμα έχουν πολλές πολύτιμες πέτρες που κρύβονται στην καρδιά της γης; Το βιολετί είναι ένα χρώμα γεμάτο συναίσθημα, πάθος. Είναι ο ουρανός την ώρα του δειλινού, ο βελούδινος ήχος που βγάζουν τα βιολιά. Και το όνομα της βιολέτας είναι από μόνο του σκέτο ποίημα.
Όλοι τους, λοιπόν, περνούσαν ώρες ολόκληρες μπροστά στον καθρέφτη, καμαρώνοντας τα χρωματιστά είδωλά τους. Γιατί ο καθένας πίστευε ότι είναι ο καλύτερος και μόνο στους άλλους έβλεπε μειονεκτήματα.
Μια μέρα, ο Ασπρόμαυρος Βασιλιάς που, μαζί με την Τριανταφυλλιά Βασίλισσα ήταν οι κύριοι των Εφτά Ιπποτών, τους φώναξε και τους είπε:
– Αγαπημένοι και γενναίοι Ιππότες των Χρωμάτων, έχω αρχίσει να κουράζομαι με τους καβγάδες και τη ματαιοδοξία σας. Εγώ, ο Ασπρόμαυρος Βασιλιάς, σας διατάζω και σας υποχρεώνω να είστε μονιασμένοι από ‘δώ και πέρα και να μην ξανατσακωθείτε για τις διαφορές σας. Είναι αλήθεια ότι είμαστε διαφορετικοί, αλλά δεν θα ήταν πολύ βαρετό αν ήμασταν όλοι ίδιοι;
Και συνέχισε:
– Προσέξτε καλά: σύντομα θα παντρευτεί η κόρη μου, η Τριανταφυλλιά – Λευκή Πριγκήπισσα, και θέλω να διακοσμήσω το παλάτι μου με το πιο ωραίο στολίδι που υπήρξε ποτέ. Το αφήνω στα χέρια σας, Ιππότες των Χρωμάτων.
Ο καθένας απ’ τους ιππότες άρχισε να σκέφτεται πώς θα ευχαριστούσε τον βασιλιά και σχεδίαζε να διακοσμήσει το παλάτι με μια μεγάλη αψίδα του δικού του χρώματος. Την παραμονή του γάμου, μαζεύτηκαν όλοι μαζί και καθώς ο καθένας ανέλυε την ιδέα του, άρχισε ο ίδιος βαρετός καβγάς. Τότε ο Ασπρόμαυρος Βασιλιάς βγήκε απ’ το δωμάτιό του και είπε στους υπηρέτες του:
– Πιάστε αυτούς τους ξιπασμένους ιππότες και διώξτε τους μακριά! Δεν θέλω να τους ξαναδώ ποτέ πια στα μάτια μου!
Οι υπηρέτες υπάκουσαν στις διαταγές του βασιλιά και έπιασαν τους εφτά Ιππότες των Χρωμάτων, τους έδεσαν όλους μαζί και τους έστειλαν πέρα από τα σύννεφα.
Και τότε, έγινε το θαύμα! Συνέβη κάτι που κανείς δεν είχε φανταστεί. Εκεί, πέρα απ’ τα σύννεφα, δημιούργησαν την πιο όμορφη και εντυπωσιακή αψίδα που είχε δει ποτέ κανείς: το Ουράνιο Τόξο. Οι Ιππότες είχαν κρατήσει ο καθένας το χρώμα του, αλλά ήταν και τα εφτά χρώματα ενωμένα όλα μαζί. Σ’ όλη τη χώρα, οι άνθρωποι έστρεψαν γοητευμένοι τα μάτια τους προς τον ουρανό:
– Τι πολύχρωμη αψίδα! Πόσα διαφορετικά χρώματα, και τι ωραία που είναι όλα μαζί!
Είναι εκπληκτικό!
Ποχόλ Πόνς Ε. & Γκονθάλεθ Ι.Λ., (2003), (μτφρ. Βερίνα Χωρεάνθη), Μάθετε στα παιδιά σας 20 αξίες της ζωής, Άγκυρα
Πηγή : Σχολικά Χαμόγελα
Ο «Άσχημος»
Όλοι στο συγκρότημα διαμερισμάτων ήξεραν ποιος ήταν ο «Άσχημος» .
Ο Άσχημος ήταν ένας μικρός γάτος που περιφέρονταν στη γειτονιά και αγαπούσε τρία πράγματα σε αυτόν το κόσμο: να παλεύει με τους άλλους γάτους, να τρώει σκουπίδια αλλά και τα χάδια, όταν τα έβρισκε.
Ο.... συνδυασμός αυτών των πραγμάτων σε συνδυασμό με την ζωή που πέρασε στους δρόμους, είχαν την επίδρασή τους στον Άσχημο. Για παράδειγμα ο μικρός γάτος είχε μόνο ένα μάτι και εκεί όπου θα έπρεπε να υπάρχει το άλλο, βρίσκονταν στη θέση του μια τρύπα. Δεν είχε όμως μόνο αυτό το πρόβλημα. Του έλειπε και το αυτί από την ίδια πλευρά που δεν είχε μάτι, ενώ το αριστερό του πόδι πρέπει να είχε σπάσει άσχημα στο παρελθόν και να επουλώθηκε με αφύσικο τρόπο γιατί στο περπάτημα του, δεν θύμιζε με τίποτα μια γάτα.
Όλοι είχαν προειδοποιηθεί να μην αγγίξουν αυτή τη γάτα. Ένας άντρας όμως το έκανε και του άλλαξε τη ζωή.
Ο Άσχημος θα ήταν ένας όμορφος άσπρος γάτος, αν δεν υπήρχαν οι πληγές που κάλυπταν το τρίχωμα του, στο κεφάλι του, στο λαιμό του, ακόμη και στους ώμους του. Κάθε φορά που κάποιος έβλεπε τον Άσχημο είχε πάντα την ίδια αντίδραση: «Πω πω, πόσο άσχημη είναι αυτή η γάτα!!!»
Όλα τα παιδιά είχαν προειδοποιηθεί να μην τον αγγίζουν και οι ενήλικες του πέταγαν πέτρες, τον κλωτσούσαν και τον έδιωχναν όταν προσπαθούσε να πλησιάσει στις πόρτες τους.
Ο Άσχημος είχε πάντα την ίδια αντίδραση στις επιθέσεις των ανθρώπων. Αν του πέταγες νερό με το λάστιχο, στέκονταν πάντα ακίνητος μέχρι να βαρεθείς και να σταματήσεις. Αν του πέταγες πέτρες, αντί να τρέξει, σε πλησίαζε περισσότερο και έτριβε το ψηλόλιγνο σώμα του στα πόδια σου, σαν να σε συγχωρούσε για τη πράξη σου.
Κάθε φορά που ο Άσχημος έβλεπε μικρά παιδιά, έτρεχε γρήγορα προς το μέρος τους για να ακουμπήσει με το κεφάλι του τα χέρια τους, ικετεύοντας για την αγάπη τους. Αν αυτά δεν τον έδιωχναν αμέσως, έπαιρνε θάρρος και άρχιζε να γλύφει με μανία τα παπούτσια, τα παντελόνια ότι μπορούσε να βρει, σαν τους έλεγε «Ευχαριστώ που με αποδέχεστε όπως είμαι».
Μια μέρα ο «Άσχημος» θέλησε να μοιραστεί την αγάπη του με το όμορφο χάσκι ενός γείτονα. Το χάσκι όμως δεν ήταν τόσο ευγενικό και φιλικό με τον Άσχημο.
Όλοι η γειτονιά άκουσε τις κραυγές του δύστυχου γάτου την ώρα που το χάσκι τον δάγκωνε άσχημα σε όλο του το σώμα. Κάποιοι φιλεύσπλαχνοι γείτονες μόλις κατάλαβαν τι συμβαίνει, έτρεξαν για να τον βοηθήσουν. Ήταν όμως πολύ αργά για τον Άσχημο. Όταν πλησίασαν ήταν πια φανερό ότι η θλιβερή ζωή του, είχε φτάσει στο τέλος της.
Ο Άσχημος ήταν ξαπλωμένος στη μέση μιας μεγάλης κόκκινης κηλίδας. Τα πίσω πόδια και το κάτω μέρος της πλάτης του, είχαν πάρει ένα αφύσικο σχήμα, ενώ είχε τρομερές πληγές σε όλο του το σώμα.
Κάποιος άντρας, τον λυπήθηκε, τον σήκωσε και προσπάθησε να τον μεταφέρει στο σπίτι του για να τον περιποιηθεί. «Καθώς τον μετέφερα, μπορούσα να ακούσω τον συριγμό και το λαχάνιασμα του. Μπορούσα να αισθανθώ τον αγώνα που έδινε για να κρατηθεί στη ζωή» είπε αργότερα.
Την ώρα που ο άντρας έτρεχε προς το σπίτι του κρατώντας στην αγκαλιά του το τραυματισμένο γατί, κάτι ένιωσε. Γύρισε το βλέμμα του και είδε τον ετοιμοθάνατο Άσχημο να προσπαθεί, με όση δύναμη του είχε απομείνει, να τρίψει το κεφάλι του πάνω του. Ο άντρας τον χάιδεψε και αυτός γύρισε, τον κοίταξε με το ένα του μάτι και άρχισε να κάνει αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνουν όλα τα γατιά όταν νιώθουν χαρά και ευχαρίστηση. Ακόμα και στις τελευταίες της στιγμές, μέσα σε τρομερούς πόνους, αυτή η σημαδεμένη γάτα το μόνο που ζητούσε ήταν λίγη αγάπη, ίσως και λίγη συμπόνια.
«Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι ο Άσχημος είναι το πιο όμορφο, το πιο τρυφερό πλάσμα που είχα δει ποτέ μου» είπε ο άντρας αργότερα. «Δεν προσπάθησε ούτε μια φορά να με δαγκώσει, να με γρατσουνίσει ή να παλέψει για να με αποφύγει. Ο Άσχημος απλά με κοίταξε σαν να μου εμπιστευόταν απόλυτα τη ζωή του, σαν να γνώριζε ότι θα μπορούσα να του ανακουφίσω τον πόνο του».
Ο Άσχημος τελικά πέθανε πριν προλάβει ο άντρας να φτάσει στο σπίτι του.
«Κάθισα σε κάποια σκαλοπάτια με το νεκρό γατί στην αγκαλιά μου για αρκετή ώρα και προσπαθούσα να σκεφτώ πώς ένα σημαδεμένο, παραμορφωμένο μικρό αδέσποτο μπόρεσε και άλλαξε έτσι τη ζωή μου. Πως μου δίδαξε μέσα σε τόσο λίγα δευτερόλεπτα τι σημαίνει να έχεις πραγματική καθαρότητα του πνεύματος, να αγαπάς τόσο απόλυτα και τόσο αληθινά. Να δίνεις, χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα. Ο Άσχημος μου έμαθε πολλά περισσότερα για την προσφορά και τη συμπόνια από χίλια βιβλία, διαλέξεις ή τηλεοπτικές εκπομπές. Γι "αυτό θα τον ευχαριστώ για πάντα. Ο Άσχημος ήταν σημαδεμένος εξωτερικά, αλλά εγώ ήμουν σημαδεμένος εσωτερικά. Ήταν ώρα για μένα να προχωρήσω και να μάθω να αγαπώ αληθινά και βαθιά. Για να δώσω τον εαυτό μου σε εκείνους που νοιάζονται για μένα.»
Κάποιοι άνθρωποι θέλουν να είναι πιο πλούσιοι, κάποιοι πιο επιτυχημένοι και κάποιοι άλλοι πιο όμορφοι. Ο άντρας όμως από εκείνη την μέρα, όπως είπε, θα προσπαθήσει απλά να γίνει πιο άσχημος.
Πηγή : http://www.toxwni.gr/
kouventanaginetai-nikolos.blogspot.com
ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ - ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ
Δεν υπάρχει φρεγάτα σαν ένα βιβλίο
Να μας πάει χώρες μακριά,
Ούτε ίππος ταχύς σαν μια σελίδα
Καλπάζουσας ποίησης.
Αυτό το πέρασμα μπορεί να το διασχίσει και ο φτωχότερος
Χωρίς την τυραννία διοδίων·
Πόσο λιτή είναι η άμαξα
Που μεταφέρει μια ανθρώπινη ψυχή!
Dickinson E.E., A book
Εγώ Φταίω!
Νομίζεις πως είναι κάπου μακριά και δεν ακούν.
Νομίζεις πως είναι απασχολημένα και δεν σε βλέπουν.
Νομίζεις πως είναι μικρά και δεν θα καταλάβουν…
Η μαμά γύρισε αργά από τη δουλειά. Είναι κουρασμένη.
Κάνει δουλειές και είναι θυμωμένη.
Εγώ φταίω αν είχα μαζέψει τα παιχνίδια μου, δεν θα χρειαζόταν να κουραστεί για να τα μαζέψει εκείνη…
Η αλήθεια είναι πως είναι εκεί. Κρυμμένα ή απλά αόρατα.
Μέσα στον μικρό χρωματιστό τους κόσμο, εκεί που εσύ είσαι πελώριος.
Ο γονιός, ο τροφός, ο δάσκαλος, ο αρχηγός…
Ο Πελώριος!
Η μαμά ξέχασε το φαγητό. Το φαγητό κάηκε κι η μαμά είναι λυπημένη γιατί πρέπει να κάνει άλλο.
Εγώ φταίω. Αν είχα κάνει μόνος τα μαθήματα μου δεν θα χρειαζόταν η μαμά να με βοηθήσει και δεν θα καιγόταν το φαγητό…
Ακούν, νιώθουν, οσφραίνονται την αγωνία, το φόβο, το θυμό, την κούραση, την ένταση…
Τα νιώθουν χωρίς να το θέλουν.
Ο μπαμπάς φτιάχνει τη βρύση που χάλασε και εγώ παίζω με τα κατσαβίδια του…Έσπασε όμως ο σωλήνας και πλημμύρισε η κουζίνα με νερά. Είναι θυμωμένος και φωνάζει και η μαμά μαλώνει μαζί του. Εγώ φταίω, αν δεν ήμουν μέσα στα πόδια του όλη την ώρα δεν θα είχε γίνει αυτό!
Χωρίς να το επιδιώκουν, τα κάνουν όλα «δικά τους».
Φταίνε αυτά…
Για όλα.
Για τα πάντα.
Για τα αδύνατα.
Για τα αδιανόητα.
Φταίνε αυτά!
Η μαμά μάλωσε με τον μπαμπά. Φωνάζουν κι είναι πολύ θυμωμένοι. Εγώ φταίω, αν είχα πάει πιο νωρίς για ύπνο, δεν θα ήταν τόσο κουρασμένοι και δεν θα θύμωναν, τόσο πολύ!
Οι μικροί, άγουροι άνθρωποι. Νέοι σε έναν κόσμο παλιό κι ακατανόητο.
Κι αν όλα αυτά πια είναι για εσένα απλά. Κι αν είσαι ο μόνιμα κουρασμένος ενήλικας, με τις μεγάλες ευθύνες και τη δύσκολη καθημερινότητα
Θυμήσου…
Θυμήσου εσένα κρυμμένο στις σκιές.
Να ακούς, να νιώθεις, να παλεύεις, με τα «θηρία» και να νομίζεις , να πιστεύεις, για κάποιο ανεξήγητο λόγο πως είναι δικά σου… Κι εσύ να πρέπει να αλλάξεις! Εσύ να βρεις τη λύση στα δικά τους προβλήματα…
Ο μπαμπάς μετράει τα λεφτά και δεν φτάνουν. Είναι λίγα. Θύμωσε και είναι νευριασμένος. Εγώ φταίω αν δεν του είχα ζητήσει να μου πάρει κρουασάν... Δεν θα ξαναζητήσω να μου πάρουν τίποτα…
Θυμήσου πως είναι να νιώθεις ότι πρέπει να αλλάξεις χωρίς να ξέρεις το γιατί, χωρίς να ξέρεις το πώς…
Πως;
Θυμήσου πως είναι να νιώθεις συνέχεια πως είσαι «το λάθος»… πως «εσύ φταις».
Απλά θυμήσου…
Η αδερφή μου έχασε το αρκουδάκι της και δεν μπορεί να κοιμηθεί. Κλαίει κι η μαμά κι ο μπαμπάς την μαλώνουν που όλο το χάνει. Εγώ φταίω αν δεν είχα μπει στο δωμάτιο της να παίξω, σίγουρα δεν θα είχαν ανακατευτεί τα παιχνίδια και θα έβρισκαν το αρκουδάκι της!
Θυμήσου: Τα λόγια που σε πλήγωσαν για να μην τα ξαναπείς.
Ο μπαμπάς δεν έχει καθόλου χρόνο για να με βοηθήσει στα Μαθηματικά. Η μαμά είναι στη δουλειά και πρέπει να τα κάνει όλα μόνος του.
Κλαίω στο δωμάτιο μου γιατί δεν καταλαβαίνω και με μαλώνει.
Εγώ φταίω, αν ήμουν καλή κι άκουγα την δασκάλα στο σχολείο θα καταλάβαινα τα μαθηματικά μου…Ο μπαμπάς μου λέει ότι είμαι ανόητη και χαζή…Είμαι χαζή!
Θυμήσου: Τις πράξεις που σε πόνεσαν για να μην τις ξανακάνεις.
Στο σχολείο έχασα την κασετίνα μου. Δεν μπορώ να την βρω πουθενά. Φοβάμαι να το πω γιατί θα με μαλώσουν. Εγώ φταίω…είμαι απρόσεχτος, αν πρόσεχα τα πράγματα μου δεν θα έχανα την κασετίνα. Τώρα μπορεί να μου τραβήξουν το αυτί ή τα μαλλιά και θα μπω τιμωρία στο δωμάτιο μου. Φοβάμαι.
Κι ύστερα θυμήσου τον ήχο του παιδικού σου γέλιου και σκέψου ποιοι ήταν οι λόγοι που εκείνο το γέλιο έπαψε!
Παίζουμε και χτυπάμε τα παιχνίδια μας στο πάτωμα και γελάμε. Η μαμά και ο μπαμπάς μας λένε να σταματήσουμε. Δεν κάνουμε τίποτα μόνο γελάμε. Μας φωνάζουν να σταματήσουμε να κάνουμε βλακείες και να κάνουμε επιτέλους ησυχία…γελάμε κρυφά και μετά εκείνοι θυμώνουν γιατί τους κοροϊδεύουμε. Μας έπιασαν δυνατά από το χέρι και μας έκλεισαν στα δωμάτια μας. Μόνους…
Εμείς φταίμε γιατί γελούσαμε τόσο δυνατά…δεν κάνει να γελάμε τόσο δυνατά…δεν κάνει να γελάμε!!
Χιλιάδες λόγοι.
Σε ένα πελώριο στα μάτια του κόσμο, υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να φταίει. Σε μια ζωή της οποίας δεν έχει τον έλεγχο.
Δίπλα σε ανθρώπους από τους οποίους εξαρτάται απόλυτα.
Υπάρχουν εκατοντάδες παράλογες στιγμές στις οποίες φταίει.
Δεκάδες παράλογα λάθη τα οποία δεν έκανε, δεν προέβλεψε, δεν γνώριζε και για τα οποία φταίει…
Αυτός ο μικρός άνθρωπος με τα λεπτά χέρια και τα πελώρια μάτια.
Φταίει για όλα και ζει την καθημερινή αγωνία…για όλα αυτά για τα οποία θα φταίει μέχρι το τέλος της ημέρας…
Προσπαθεί σκληρά να ελαχιστοποιήσει τα λάθη μα είναι αδύνατον να γίνει αυτό.
Άλλωστε πώς να σταματήσεις να φταις για κάτι που δεν φταις;
Σε κάθε φωνή, σε κάθε ένταση, μια σκιά είναι πίσω.
Ένα προσωπάκι σιωπηλό, χλωμό, παρακολουθεί με αγωνία και δεν προσπαθεί πια να καταλάβει…Το έχει πάρει απόφαση πως φταίει!!!
Όχι. Στόχος δεν είναι η ενοχή. Στόχος είναι η ευθύνη.
Πως γίνεται αυτό με εμένα;…
Αλλάζω και προσπαθώ να αλλάξω όχι από τη στιγμή που έγινα γονιός αλλά, από τη στιγμή που το συνειδητοποιώ.
Από τη στιγμή που νιώθω την ανάγκη να κάνω χαρούμενο, όχι μόνο το παιδί μου αλλά να ξανακάνω χαρούμενο το παιδί εκείνο.
Το μικρό μπερδεμένο ανθρωπάκι που νόμιζε πως φταίει για όλα…
Εμένα!Εσένα!
Πριν θυμώσεις, πριν μιλήσεις, πριν σηκώσεις τη φωνή σου ή το χέρι σου, στάσου λίγο και σκέψου...Σκέψου την δύναμη που έχεις. Εσύ ο πελώριος γονιός. Σκέψου την εξουσία! Την εξουσία σου πάνω του...Τον έλεγχο σε έναν άλλο άνθρωπο.
«Θα σε πάρω αγκαλιά και θα σε σφίξω όπως σου αξίζει.
Μην φοβάσαι μικρέ άνθρωπε. Δεν σου έχω πει ποτέ ψέματα και σήμερα θα σου πω μια μεγάλη και δύσκολη για εμένα αλήθεια…
Να θυμάσαι λοιπόν, δεν φταις εσύ, εγώ φταίω!»
...Σε όλους τους μικρούς μας ανθρώπους. Σε αυτούς που μεγαλώνουμε και σε αυτούς που ζουν ακόμη μέσα μας...Σε εσάς αγαπημένοι...
Κατερίνα
ΠΗΓΗ...http://www.kapaworld.gr
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ
Μια μητέρα ντράπηκε βλέποντας μια φωτογραφία της που τράβηξε ο γιος της. Στη συνέχεια όμως ανακάλυψε κάτι..
Η Μπρίτζετ Γουάιτ, blogger και μητέρα δυο παιδιών, ήταν στην παραλία με τα παιδιά της όταν ο γιος της την τράβηξε χωρίς να το καταλάβει, μία όχι και τόσο κολακευτική φωτογραφία.
Η ίδια περιγράφει το περιστατικό στο blog της, «Τα παραμύθια της Μπρίτζετ», χαρακτηρίζοντας τη συγκεκριμένη φωτογραφία της, ως φωτογραφία που της προκάλεσε «αυτο-απέχθεια και αηδία».
«Τριγύριζα μέσα στις εικόνες που έχω αποθηκευμένες στο τηλέφωνό μου, όταν την είδα. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να σοκαριστώ. Ποιος τράβηξε αυτή τη φρικτή φωτογραφία μου;
Η αυτό-απέχθεια και η αηδία που ένιωσα απειλούσαν να με οδηγήσουν στα δάκρυα.
Ακριβώς τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να πατήσω το πλήκτρο «διαγραφή», μπήκε το αγόρι μου στο δωμάτιο.
«Ξέρεις κάτι γι αυτή τη φωτογραφία;» το ρώτησα.
Γύρισα την οθόνη του κινητού, ώστε να μπορεί να τη δει. Χαμογέλασε πλατιά.
«Σε φωτογράφισα όταν ήμασταν στο Tahoe», μου είπε. «Ήσουν τόσο όμορφη έτσι όπως είχες ξαπλώσει στην άμμο που δεν άντεξα να μην σε φωτογραφίσω μαμά!»
«Θα πρέπει να με ρωτάς άλλη φορά πριν χρησιμοποιήσεις το τηλέφωνό μου για να τραβάς φωτογραφίες» του είπα με αυστηρό τόνο.
«Το ξέρω», μου είπε απολογητικά. «Αλλά μαμά, σοβαρά. Κοίτα πόσο όμορφη δείχνεις!»
Κοιτάζω την εικόνα ξανά και ξανά προσπαθώντας να καταλάβω τι βλέπει. Προσπαθώντας να διακρίνω την «ομορφιά».
Εκείνη τη στιγμή με πλησίασε η κόρη μου. Είδε τη φωτογραφία και μου είπε χαμογελώντας:
«Αυτή θα μπορούσε να είναι καρτ ποστάλ, μαμά. Είσαι τόσο όμορφη. Μου αρέσει πολύ.»
Πήρα μια βαθιά ανάσα. Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν να ακούσω.
Η προεπιλεγμένη λειτουργία μου είναι να βλέπω και να επικεντρώνομαι στις αδυναμίες και στις ατέλειες μου. Ξαφνικά όμως άρχισα να βλέπω κάτι διαφορετικό.
Εξακολουθούσα να βλέπω το πάχος και το λίπος στους μηρούς μου.
Ξαφνικά όμως είδα και μια μαμά που κατέρρευσε από την κούραση μετά από μια πολύωρη εξερεύνηση της λίμνης και ένα διασκεδαστικό αλλά κοπιαστικό περίπατο με τα παιδιά της.
Εξακολουθούσα να βλέπω τα παχουλά χέρια.
Ξαφνικά όμως είδα τα χέρια μιας μαμάς που σήκωναν τα παιδιά της για να μην καούν τα ποδαράκια τους από την καυτή άμμο και τις πέτρες.
Εξακολουθούσα να βλέπω μια γυναίκα με πολύ λίπος που φοράει ένα μαύρο φόρεμα ως μαγιό, στη προσπάθεια της να κρύψει το βάρος της.
Ξαφνικά όμως είδα και μια περιπετειώδη μαμά που αγαπά τα παιδιά της πολύ έντονα.
Όπως και πολλές άλλες γυναίκες, έχω δώσει μάχη με το βάρος μου για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Δεν είναι κάτι που θα σταματήσω ποτέ να το κάνω. Δεν έχω ένα φυσικό λεπτό σώμα. Ποτέ δεν είχα.
Αυτή τη στιγμή έχω τα περισσότερα κιλά που είχα τα τελευταία 10 χρόνια. Ωστόσο…
Δεν έχω αφήσει το βάρος μου να με σταματήσει. Φοράω φανελάκια, φαρδιά φορέματα και μαγιό μπροστά σε κόσμο. Τρέχω τριγύρω παίζοντας με τα παιδιά μου αυτό το καλοκαίρι και κάποιες φορές, αισθάνομαι ότι είμαι ελκυστική.
Ναι. Καλά ακούτε.
Νιώθω όμορφη. Ω τόσο όμορφη. Νιώθω όμορφη και πνευματώδης και λαμπερή!
Λοιπόν … όχι ακριβώς. Αλλά κάτι τέτοιο.
Είναι επειδή μεγαλώνω; Είναι επειδή νοιάζομαι περισσότερο για αυτά που πραγματικά με ενδιαφέρουν από όσο νοιάζομαι για την εμφάνιση μου; Ή επειδή βλέπω τα παιδιά μου να με κοιτούν με τέτοιο, αξιολάτρευτο τρόπο;
Πραγματικά, δεν έχει σημασία.
Δεν μισώ το σώμα μου πια.
Αυτό δεν είναι μόνο δύσκολο για μένα να το πω αλλά είναι και τρομερά δύσκολο απλά να το σκεφτώ.
Δεν παραιτούμαι από την άσκηση και από τη προσπάθεια μου να αποκτήσω ένα πιο υγιεινό σώμα. Αυτά είναι πράγματα για τα οποία θα συνεχίσω να αγωνίζομαι γιατί θέλω να ζήσω για λίγο ακόμη εδώ τριγύρω.
Αυτή τη στιγμή, όμως, θέλω απλά να αγαπήσω το σώμα μου έτσι όπως είναι. Θέλω απλά να βλέπω τον εαυτό μου έτσι ακριβώς όπως με βλέπουν τα παιδιά μου.
Σας ευχαριστώ, παιδιά!»
Πηγή : www.dinfo.gr
ΠΩΣ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ;
της Βασιλικής Πλωμαρίτου
Είτε είμαστε γονείς, είτε δάσκαλοι, θέλουμε να έχουμε με το παιδί μία καλή επικοινωνία και μία ανοιχτή σχέση. Η καλή επικοινωνία βασίζεται στις παρακάτω δεξιότητες:
1) Πρέπει να αντιμετωπίζουμε το παιδί με μεγάλο σεβασμό που σημαίνει με μία "άνευ όρων θετική αντιμετώπιση και εκτίμηση". Προσπαθούμε με τον σεβασμό μας να του αποδείξουμε ότι είναι ένα σημαντικό, αξιόλογο και πολύτιμο άτομο. Του αφιερώνουμε όσο χρόνο χρειάζεται, την αμέριστη προσοχή μας, του απευθύνουμε ανοιχτές ερωτήσεις και το κυριότερο: Δεν το ΕΠΙΚΡΙΝΟΥΜΕ.
2) Χρησιμοποιούμε την ικανότητα της ενσυναίσθησης. Δηλαδή προσπαθούμε να δούμε τα πράγματα από την οπτική γωνία του παιδιού. Μόνο έτσι μπορούμε να καταλάβουμε, σε μεγάλο βαθμό, αυτό που νιώθουν εκείνα τη δεδομένη στιγμή. Δηλαδή, εκφράζουμε στο παιδί, τα συναισθήματα που πιστεύουμε ότι βιώνει και νιώθει εκείνο. Π.χ. "Θα πρέπει να ένιωσες πολύ άσχημα. Ή θα πρέπει να νιώθεις πολύ θυμώμενος". Μπορείτε επίσης, να μοιραστείτε και δικές σας εμπειρίες που μοιάζουν με τις δικές του και οι οποίες μπορούν να το ανακουφίσουν.
3) Να είστε αυθεντικοί. Αυτό σημαίνει να είστε γνήσια διαθέσιμοι, τίμιοι με το παιδί που έχετε μπροστά σας και συνεπείς με τις υποσχέσεις που του δίνετε.
Θεωρώ ότι μπορείτε να καλλιεργήσετε την ικανότητα της ενεργητικής ακρόασης, γιατί είμαι σίγουρη ότι όλοι λατρεύετε τα παιδιά σας και θέλετε τη συναισθηματική ευημερία τους. Γι' αυτό ακολουθήστε σας παρακαλώ τις παρακάτω ικανότητες, έτσι ώστε να έχετε πάντα με το παιδί σας μία καλή και υποστηρικτική σχέση:
1) Να επαναλαμβάνετε αυτά που σας λέει το παιδί και να λαμβάνετε υπόψιν σας τα μη λεκτικά μηνύματα που σας δίνει. Π.χ. "Δηλαδή μου λες ότι...."
2) Ζητάτε διευκρινίσεις με ανοιχτές ερωτήσεις. Π.χ."Θα 'θελες να μου πεις περισσότερα για αυτό;..."
3) Περιγράψτε τα συναισθήματα του παιδιού έτσι ώστε να καταλαβαίνει ότι το ακούτε πραγματικά. Π.χ."Μου φαίνεσαι πολύ χαρούμενος επειδή...."
4) Βοηθήστε το να συνειδητοποιήσει αυτά που του συμβαίνουν και αυτά που νιώθει. Να εξηγήσει τις σκέψεις του και τις ενέργειές του. Καθησυχάστε το λέγοντας μία ευγενική πρόταση: Π.χ. "Σε καταλαβαίνω απόλυτα".
5) Δώστε τη σωστή καθοδήγηση στο παιδί να κάνει αλλαγές στις σκέψεις του ή στη συμπεριφορά του ή βοηθείστε το να βρει την κατάλληλη λύση στο πρόβλημά του.
Πάνω απ' όλα ας μη ξεχνάμε ότι το χαμόγελο, η βλεμματική επαφή και η αγκαλιά είναι τα καλύτερα δώρα για τα παιδιά μας!
Πηγή: Ευτυχισμένο παιδί
ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΤΕΣΤ : ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ
Φαντάσου λοιπόν πως βρίσκεσαι μπροστά σε ένα κάστρο. Η συνέχεια του σεναρίου ξετυλίγεται μέσα από τις ερωτήσεις που ακολουθούν. Πόσο εύκολα ρισκάρεις στη ζωή;
Τι πιστεύεις ότι θα συμβεί στο μέλλον και ποια είναι η εικόνα που πιστεύεις ότι έχουν οι άλλοι για εσένα;
Πάρε χαρτί και μολύβι, σημείωσε τις απαντήσεις που σε εκφράζουν πιο καλά και με ένα “κλικ” στο τέλος του άρθρου μάθε περισσότερα για τον χαρακτήρα σου, μέσα από αυτόν τον φανταστικό περίπατο στο κάστρο.
1. Ετοιμάζεσαι να περάσεις την πόρτα ενός κάστρου! Πώς ακριβώς την φαντάζεσαι;
Είναι μια απλή πόρτα
Καλυμμένη με φυτά και κάπως δύσκολο να την βρεις
Τεράστια, ξύλινη με μεταλλικές λεπτομέρειες και λίγο τρομακτική
2. Περνάς την πόρτα του κάστρου και συνειδητοποιείς ότι σε αυτό δεν υπάρχει ψυχή. Είναι έρημο. Τι είναι το πρώτο πράγμα που βλέπεις στο χώρο;
Μια τεράστια βιβλιοθήκη, από τοίχο σε τοίχο, γεμάτη βιβλία
Ένα τεράστιο τζάκι και μια δυνατή φωτιά να καίει
Μια μεγάλη αίθουσα δεξιώσεων με τεράστιους πολυελαίους και κόκκινα χαλιά
Έναν μακρύ διάδρομο με πολλές κλειστές πόρτες
3. Κοιτάς για λίγο γύρω στο χώρο και βρίσκεις μια σκάλα. Ξεκινάς να ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια της. Πως θα περιέγραφες τη σκάλα;
Μοιάζει απότομη και αχανής… σαν να μην τελειώνει πουθενά
Είναι μια εντυπωσιακή γυριστή, αριστοκρατική σκάλα
4. Αφού ανέβεις τη σκάλα, φτάνεις σε ένα μικρό δωμάτιο στο οποίο υπάρχει μόνο ένα παράθυρο. Πόσο μεγάλο είναι το παράθυρο;
Είναι ένα κανονικό παράθυρο
Είναι πάρα πολύ μικρό, σχεδόν φεγγίτης
Το παράθυρο είναι τεράστιο, τόσο που πιάνει σχεδόν όλη την επιφάνεια του τοίχου
5. Κοιτάζεις έξω από το παράθυρο. Τι είναι αυτό που βλέπεις;
Μεγάλα κύματα που σκάνε με μανία πάνω σε βράχια
Ένα χιονισμένο δάσος;
Μια καταπράσινη πεδιάδα
Μια μικρή, ζωντανή πόλη
6. Κατεβαίνεις τις σκάλες και βρίσκεσαι πάλι στο χώρο που ήσουν όταν πρωτομπήκες στο κάστρο. Προχωράς και βρίσκεις μια πόρτα στο πίσω μέρος του κτιρίου. Την ανοίγεις και έτσι βγαίνεις σε μια αυλή. Πως ακριβώς μοιάζει η αυλή;
Είναι γεμάτη υπερτροφικά φυτά, χόρτα, σπασμένα ξύλα και πεσμένα συρματοπλέγματα
Είναι άψογα διατηρημένη με αμέτρητα και πολύχρωμα λουλούδια
Είναι λίγο ζούγκλα, αλλά μπορείς να φανταστείς πόσο όμορφη θα γινόταν αν κάποιος την καθάριζε, της έβαζε μια τάξη.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ:
Ερώτηση 1η – Η πόρτα
Η πόρτα αναπαριστά την σχέση σου με το καινούριο και τις νέες εμπειρίες. Αν την είδες απλή, καθημερινή, τότε μάλλον δεν σε φοβίζει καθόλου οποιαδήποτε νέα πρόκληση και θα δοκίμαζες την τύχη σου σε νέα πράγματα και καταστάσεις χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν πάλι δυσκολεύεσαι να τη βρεις, τότε μάλλον δεν καταφέρνεις να εντοπίσεις εύκολα τι είναι αυτό που πρέπει να κάνεις στο μέλλον και η ζωή σου σε αυτό, μοιάζει θολή και ακαθόριστη. Φυσικά, αν τελικά η επιλογή σου αφορούσε σε μια μεγάλη, τρομακτική πόρτα, τότε πιθανότατα έχεις φοβία του αγνώστου και είναι δύσκολο για εσένα να βγεις από τη βολή σου και να δοκιμάσεις νέες εμπειρίες.
Ερώτηση 2η – Μέσα στο κάστρο
Ο χώρος μέσα στο κάστρο, που βλέπεις μπαίνοντας από την πόρτα, είναι η ιδέα που πιστεύεις πως έχουν οι γύρω σου για εσένα. Αν για παράδειγμα είδες μια βιβλιοθήκη, τότε μάλλον θεωρείς ότι είσαι το άτομο στο οποίο μπορούν να στηριχθούν οι άλλοι και να βρουν απαντήσεις στα προβλήματά τους. Το μεγάλο τζάκι με τη δυνατή φωτιά δίνει μια αίσθηση θαλπωρής, αλλά και πάθους που πιστεύεις ότι προκαλείς στους ανθρώπους. Μια φανταχτερή αίθουσα εκδηλώσεων, υποδηλώνει πως έχεις την αίσθηση ότι μπορείς να θαμπώσεις τους γύρω σου και πως σίγουρα νιώθεις να έχεις πολλά να δώσεις. Αν πάλι κατέληξες στον μακρύ διάδρομο με τις κλειστές πόρτες, αισθάνεσαι πως δύσκολα οι άλλοι σε καταλαβαίνουν και θα πρέπει να προσπαθήσουν πολύ για να διεισδύσουν περισσότερο μέσα σου.
Ερώτηση 3η – Η σκάλα
Η σκάλα δείχνει την εικόνα που έχεις για τη ζωή. Η απότομη και αχανής σκάλα δείχνει άτομο που βλέπει τη ζωή σαν βάσανο, με πολλές δυσκολίες και ατελείωτη ταλαιπωρία. Αντίθετα η όμορφη γυριστή σκάλα προς τον… “παράδεισο” εξηγεί πόσο ρομαντικό άτομο είναι κανείς. Ένα άτομο που βλέπει τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι!
Ερώτηση 4η – Το παράθυρο
Το παράθυρο είναι ο τρόπος που αισθάνεσαι αυτή τη στιγμή, τη δεδομένη χρονική περίοδο. Ένα μικρό λοιπόν παράθυρο εξηγεί πως είσαι πιεσμένος και παγιδευμένος στη ζωή σου. Συχνά νιώθεις σαν να μην υπάρχει διέξοδος από αυτό που βιώνεις. Ένα φυσιολογικό παράθυρο, δείχνει άτομο με ρεαλιστικές απαιτήσεις και προσδοκίες από τη ζωή του στην παρούσα φάση. Υπάρχουν περιορισμοί και συμβιβασμοί, όμως το μέλλον είναι εκεί και φαίνεται καθαρά. Αντίθετα, αν το παράθυρο είναι γιγαντιαίο, τότε μάλλον αισθάνεσαι ανίκητη, ελεύθερη και ικανή να πετύχεις ό, τι θέλεις.
Ερώτηση 5η – Η θέα από το παράθυρο
Η θέα από το παράθυρο είναι η γενική εικόνα της ζωής σου συνολικά! Μια φουρτουνιασμένη θάλασσα αναδεικνύει ζωή ταραχώδη και άστατη ενώ ένα χιονισμένο δάσος, άνθρωπο που έζησε απομονωμένος και ψυχρός από τον πολύ κόσμο. Το καταπράσινο λιβάδι πάλι, δείχνει πως η ζωή σου είναι ήρεμη και σταθερή, χωρίς πολύ στρες και άγχος. Τέλος, μια ζωντανή πόλη εξηγεί έναν άνθρωπο που γενικά στη ζωή του ζει έντονα και μέσα συναναστρέφεται με πολύ κόσμο.
Ερώτηση 6 – Η αυλή του κάστρου
Η εικόνα της αυλής είναι και η εικόνα που έχεις στο μυαλό σου για το μέλλον! Αν λοιπόν ο κήπος σου είναι καλοφτιαγμένος και λαμπερός, τότε νιώθεις πως το μέλλον σου θα είναι παραδεισένιο. Από την άλλη, μια εικόνα ενός πολλά υποσχόμενου, αλλά παραμελημένου κήπου, δείχνει άτομο αισιόδοξο, που όμως ανησυχεί αν θα βρει την ενέργεια να “συμμαζέψει” τον κόσμο και να τον κάνει πιο όμορφο στο μέλλον. Εκείνοι που επέλεξαν τον χορταριασμένο, κατεστραμμένο κήπο είναι οι απαισιόδοξοι της παρέας που δεν έχουν και την καλύτερη εικόνα για το μέλλον.
ΠΗΓΗ : http://enallaktikidrasi.com/2013/11/psychologiko-test-to-kastro/#ixzz3CLpwtrQQ
