Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016
ΚΛΑΔΕΜΑ ΔΕΝΤΡΩΝ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΡΙΔΑΙΑΣ
Αριδαία, 15/11/2016
ΚΛΑΔΕΜΑ ΔΕΝΤΡΩΝ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΡΙΔΑΙΑΣ
Το Τμήμα Πρασίνου του Δήμου Αλμωπίας ξεκίνησε εργασίες κλαδέματος των δέντρων που βρίσκονται κυρίως στο κέντρο της Αριδαίας.
Με αυτόν τον τρόπο, βελτιώνεται η εικόνα της πόλης μας και ταυτόχρονα πραγματοποιείται καλλωπισμός του πρασίνου ενόψει του Χειμώνα.
Παράλληλα, πραγματοποιούνται εργασίες καθαρισμού κοινόχρηστων χώρων και κοπή χόρτων.
Τα σαφή όρια χτίζουν υγιείς προσωπικότητες
Πόσες φορές έχουμε ακούσει ανθρώπους που βίωσαν ως παιδιά έντονη αυστηρότητα από τους γονείς τους, ακούγοντας πιο συχνά το ΟΧΙ και το ΜΗ και μια σκανταλιά τους οδηγούσε γρήγορα σε τιμωρία, να λένε τώρα πως οι ίδιοι στην οικογένεια τους θα κάνουν το ακριβώς αντίθετο;
Θα είναι, δηλαδή, υπερβολικά χαλαροί για να νιώθουν τα παιδιά ελεύθερα και όχι καταπιεσμένα.
Τι είναι άραγε πιο σωστό; Ή μάλλον γίνεται κάποιος από τους παραπάνω τρόπους άσκησης των ορίων να έχει υγιή αποτελέσματα;
Την απάντηση ίσως την έδωσαν με τον δικό τους τρόπο διάφοροι θεωρητικοί, οι οποίοι ασχολήθηκαν σε σημαντικό βαθμό με την επίδραση των ορίων στην οικογένεια.
Τα όρια που αφορούν το σύστημα της οικογένειας είναι κυρίως τρία, πιο συγκεκριμένα τα άκαμπτα, τα συγκεχυμένα και τα σαφή όρια.
Άκαμπτα όρια έχουμε όταν οι κανόνες, οι οποίοι επιβάλλονται συνήθως από τον έναν ή ακόμη και τους δυο γονείς, είναι αυστηροί και μη διαπραγματεύσιμοι, με αποτέλεσμα αυτή η έλλειψη ευελιξίας να κρατά τα μέλη της οικογένειας σε μια απόσταση, κυρίως συναισθηματική. Επιπροσθέτως, από τα άτομα αυτά φαίνεται να απουσιάζει το αίσθημα του ανήκειν, η αφοσίωση καθώς επίσης και η ικανότητα να ζητήσουν βοήθεια εφόσον δεν έμαθαν να ακούγονται οι ανάγκες τους στην οικογένεια που μεγάλωσαν.
Τα συγκεχυμένα όρια μπορούμε να τα καταλάβουμε καλύτερα εάν σκεφτούμε οικογένειες που το κάθε μέλος γνωρίζει με λεπτομέρεια τι γίνεται στη ζωή του άλλου μέλους, παίρνει συνήθως θέση, αλλά εμπλέκεται κιόλας στις υποθέσεις του γιατί θεωρεί πως έχει χρέος να το κάνει. Επίσης, πολύ συχνά λαμβάνει ακόμη και αποφάσεις ο ένας για λογαριασμό του άλλου, χωρίς καν να του ζητηθεί. Το πρόβλημα του ενός αφορά όλη την οικογένεια και μια αναστάτωση εμφανίζεται γρήγορα.
Ποιες είναι όμως οι συνέπειες αυτής της κατάστασης; Τι γίνεται όταν δε χρειάζεται να σκεφτείς λύση για το πρόβλημα σου εφόσον μεριμνούν άλλοι για αυτό ή έχεις ότι θελήσεις πριν καν το ζητήσεις; Το δε λέω «Όχι», δε βάζω κανόνες αλλά είμαι δίπλα σου και σκέφτομαι για τις ανάγκες σου πριν από εσένα έχει επιπτώσεις σε όλα τα μέλη. Αυτό συμβαίνει καθώς χάνουν την ανεξαρτησία τους, την αυτονομία τους και τη δυνατότητα να ασχοληθούν με καινούργια πράγματα. Τους μεν γονείς, τους «ρουφάει» ο γονεϊκός ρόλος, βλέποντας τον ως κύριο ρόλο της ζωής τους πλέον, ενώ τα δε παιδιά δε μαθαίνουν να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις, πλήττεται η αυτοεκτίμησή τους και δυσκολεύονται ιδιαίτερα να δημιουργήσουν σχέσεις εκτός οικογένειας.
Επομένως, τα μη υγιή όρια επιφέρουν συναισθηματική ένταση, η οποία δύναται να οδηγήσει σε άγχος, κατάθλιψη, εξάρτηση ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που κάποια ψυχοσωματική ασθένεια εμφανίζεται προκειμένου να φέρει την ισορροπία.
Αντιθέτως, για να είναι μια οικογένεια λειτουργική, χρειάζεται όρια σαφώς καθορισμένα, χωρίς εξηγήσεις του τύπου «έτσι», «επειδή το λέω εγώ» ή «όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις». Επίσης, όρια, σταθερά και με ελαστικότητα, δηλαδή να μπορούν να προσαρμόζονται στην εκάστοτε συνθήκη. Δεν μπορούμε να μιλάμε για απαράβατους κανόνες και για πρέπει καθώς υπάρχει από πίσω και ένα εξαρτάται, το οποίο χρειάζεται να λαμβάνεται υπόψη όταν αυτό απαιτείται. Όταν είσαι εκεί για το παιδί να το ακούσεις, να το συμβουλεύσεις, να επικοινωνήσεις ποιοτικά μαζί του, να αφουγκραστείς τις ανάγκες του, αφήνοντας το όμως να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις, ανάλογα πάντα με την ηλικία του, τότε το παιδί και τα μέλη γενικότερα αισθάνονται ότι λαμβάνουν υποστήριξη αλλά και ένα βαθμό αυτονομίας.
Συμπερασματικά, τα όρια είναι σαν ένας νοητός κύκλος γύρω από εμάς που προστατεύει τον προσωπικό μας χώρο και διαχωρίζει τον εαυτό μας από τους άλλους. Ωστόσο, ο νοητός αυτός κύκλος δεν πρέπει να είναι ούτε τελείως κλειστός ώστε να μας στερεί την επικοινωνία με τον εξωτερικό κόσμο, αλλά ούτε και τόσο ανοιχτός ώστε να χάσουμε τον έλεγχο της ζωής μας.
Πηγές:
1. Goldenberg, I., & Goldenberg, H. (2005). Οικογενειακή Θεραπεία. Μια Επισκόπηση. Αθήνα: Ελλην.
2. Minuchin, S. (2000). Οικογένειες και οικογενειακή θεραπεία. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
3. Satir, V. (1989). Πλάθοντας ανθρώπους. Αθήνα: Εκδόσεις Κέδρος.
Συγγραφή Άρθρου: Τετώρου Γεωργία Ψυχολόγος - Απόφοιτη Προγράμματος Ψυχολογίας, ΕΚΠΑ, MScΚλινική & Κοινοτική Ψυχολογία, UEL Ειδίκευση: Κλινική Ψυχοπαθολογία & Συμβουλευτική Παιδιών Νηπιακής, Παιδικής & Εφηβικής Ηλικίας
Πηγή: e-psychology.gr
Για σένα που νίκησες την κατάθλιψη
Εκείνη την ημέρα ένοιωθα πιο κουρασμένη από ποτέ. Ένας ανυπόστατος φόβος και μία υπερβολική ανησυχία τάραζαν τη γαλήνη και τη σκέψη μου. Δίχως να το καταλάβω, κουλουριάστηκα στο κρεβάτι μου, πήρα το μαξιλάρι μου και άρχισα να κλαίω. Έκλαιγα σαν ένα μικρό και απροστάτευτο κουταβάκι και δεν μπορούσα να ερμηνεύσω απόλυτα το ‘’γιατί’’.
Ίσως να έκλαιγα για τη δύσκολη καθημερινότητα, ίσως να πονούσα για κάτι που χάθηκε, ίσως να με φόβιζε το άγνωστο Αύριο. Ένοιωθα αυτό το σκοτάδι να σκεπάζει σα πέπλο την ψυχή μου τόσες και τόσες εβδομάδες. Που έγιναν απροσδόκητα ημέρες...
Σηκώθηκα με δυσκολία από το κρεβάτι, ντύθηκα και έκανα βιαστικά ένα κρύο ντους. Το κρύο νερό με ζωντάνεψε και λειτούργησε ως ένα προσωρινό αγχολυτικό. Κατέβηκα στο σαλόνι, έφαγα κάτι βιαστικά και άρχισα να σημειώνω σε ένα χαρτάκι τις σκέψεις μου. Σε εκείνο το άψυχο χαρτί ξεδίπλωσα όλα αυτά που ένοιωθα , ήταν ο φίλος μου, η παρηγοριά μου..
Συλλογιζόμουν τον καταιγισμό των αρνητικών συναισθημάτων που με είχαν καταβάλλει και άρχισα να με κατηγορώ: Πώς γίνεται εσύ μικρέ, δειλέ, αδύναμε εαυτέ μου να πονάς τόσο πολύ και να είσαι τόσο ασεβής απέναντι στη δυστυχία που μπορεί να βιώνει ένας διπλανός σου , η οποία μπορεί να είναι χειρότερη και πιο οδυνηρή από τα δικά σου αδιέξοδα; Πόσο μεγάλη αισχρότητα διαπράττεις αυτή τη στιγμή δειλέ εαυτέ μου , όταν άλλοι άνθρωποι χαμογελούν παρά τις όποιες αντιξοότητες! Κι έτσι, κουβάλησα επιπλέον ένα φορτίο ενοχών; Ήμουν αδικαιολόγητα άραγε τόσα ψυχικά καθημαγμένη; Μήπως θεώρησα ασεβώς ότι μόνο το δικό μου Εγώ ή τα δικά μου μικροπροβλήματα έχουν αξία και υπόσταση;
Η αλήθεια απείχε από αυτές μου τις σκέψεις. Η ευαισθησία της ψυχής ενός ανθρώπου και η στεναχώρια που μπορεί να νοιώθει για ένα δικό του δυσάρεστο γεγονός , είναι αναφαίρετο δικαίωμα; Η επιθυμία να κλάψεις, να πονέσεις για κάτι που εσένα σε πληγώνει δεν είναι ασέβεια, ούτε αγνωμοσύνη, είναι μία προσωπική κάθαρση της ψυχής σου που πληγώθηκε. Οι ενοχές είναι ανούσιες και περιττές
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την ταλαιπωρημένη ψυχή σου, κανείς δεν μπορεί να σε γεμίσει ενοχές επειδή νοιώθεις στεναχωρημένος ή ευσυγκίνητος ή κλαις σαν ένα κουτάβι.
Αν η ψυχή σου πονάει, ποιος μπορεί να μετρήσει την αξία του πόνου, ποια κυβικά, ποια σταθμά θα καθορίσουν την ευαισθησία σου, φίλε/φίλη; Δείξε συμπόνια στον ταλαιπωρημένο και βασανισμένο εαυτό σου , κάνε κρύα μπάνια και κλάψε όταν νοιώσεις την ανάγκη. Μη στεναχωριέσαι για εκείνο το σεντόνι που σκεπάστηκες ώρες ατελείωτες και έκλαιγες μερόνυχτα ολόκληρα. Κάτω από ένα τέτοιο σεντόνι, βρεθήκαμε κάποτε κι εμείς , κλάψαμε ώρες, πονέσαμε, ξεσπάσαμε –και ίσως , κάποια στιγμή μέσα στο διάβα της ζωής, ξαναβρεθούμε.
Θα περάσει ο πόνος, φίλε/ φίλη. Όλα αυτά που πλήγωσαν την ψυχή σου θα περάσουν και θα φαντάζουν σύντομα μία ανάμνηση μακρινή και ξεθωριασμένη. Το χαμόγελό σου θα ανθίσει ξανά στα χείλη σου και αυτές οι μαύρες μέρες θα παρέλθουν ανεπιστρεπτί. Θα νικήσεις αυτά που καταδυναστεύουν την ψυχή σου και αυτές οι μαύρες μέρες θα φύγουν, θα χαθούν, το Αύριο θα σε περιμένει. Αγκάλιασε τον εαυτό και συμπόνεσε τον Εαυτό σου σήμερα. Θα τα καταφέρεις! Θα τα καταφέρουμε!
Συγγραφή Άρθρου: Μαρία Σκαμπαρδώνη, Δημοσιογράφος
Πηγή: e-psychology.gr
Ποια Σρεμπρένιτσα;
Ένα πανό ανεμίζει στην εξέδρα του σταδίου Καραϊσκάκη, με αφορμή τον ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στις εθνικές ομάδες της Ελλάδος και της Βοσνίας. «Μαχαίρι, σύρμα, Σρεμπρένιτσα» αναγράφεται σε αυτό. Ήταν το σύνθημα των Σέρβων, που θύμισε τη Σρεμπρένιτσα, τη μαρτυρική πόλη της Βοσνίας, όπου 8.000 Βόσνιοι Μουσουλμάνοι σφαγιάστηκαν από Σέρβους στρατιωτικούς και παραστρατιωτικούς. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έκρινε το 2007, ότι το εν λόγω έγκλημα συνιστά γενοκτονία, το οποίο αργότερα η Σερβία παραδέχθηκε και ανεγνώρισε.
Ο χρόνος γυρίζει πίσω αρκετά χρόνια, στις αρχές του ’90, όταν ο εμφύλιος σάρωνε την πρώην Γιουγκοσλαβία. Στην Ελλάδα, πολιτικός κόσμος και λοιποί πολίτες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, είχαν συνταχθεί με το μέρος των Σέρβων. Οι Σέρβοι ήταν τα ομόδοξα αδέρφια μας, οι αδικημένοι του εμφυλίου, τα θύματα του ιμπεριαλισμού, για να θυμηθούμε ένα αγαπητό σλόγκαν της εποχής, και έπρεπε να τα υποστηρίξουμε. Συγκέντρωναν όλα τα στοιχεία, που συνένωσαν όλο το πολιτικό φάσμα της εποχής, από την κομμουνιστική Αριστερά έως την ακροδεξιά. Αποκορύφωμα του φιλοσερβικού παροξυσμού της εποχής ήταν η επίσκεψη του τότε ηγέτη των Σερβοβοσνίων και νυν κρατουμένου για εγκλήματα πολέμου, κ. Ράντοβαν Κάρατζιτς, στην Ελλάδα, τον Ιούνιο του 1993. Επ’ ευκαιρία αυτής της επίσκεψης, είχε οργανωθεί μια συγκέντρωση στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, υπό την αιγίδα της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και άλλων φορέων όπου παρευρέθηκαν, μεταξύ άλλων, οι κ.κ. Κωνσταντίνος Καραμανλής ο νεότερος, Τσοχατζόπουλος, Ανδρουλάκης, Κολοζώφ, ο τότε Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ και άλλα πολιτικά πρόσωπα της εποχής. Επίσης, επώνυμοι Έλληνες της εποχής είχαν επισκεφτεί καταδικασμένους σήμερα για εγκλήματα πολέμου Σέρβους στην πρώην Γιουγκοσλαβία, για να εκφράσουν την υποστήριξή τους.
2 χρόνια αργότερα, η υφήλιος πάγωσε από τη φρίκη για το έγκλημα στη Σρεμπρένιτσα, όπου πρωταγωνίστησε το ανωτέρω αντικείμενο του θαυμασμού χιλιάδων συμπολιτών μας. Στην Ελλάδα, το γεγονός είτε αντιμετωπίστηκε με απόλυτη αδιαφορία είτε χαρακτηρίστηκε ως προπαγάνδα του ΝΑΤΟ. Για τους υποστηρικτές των «ομοδόξων Σέρβων αδερφών» ήταν αδύνατο τα «θύματα των πολιτικών της Δύσης» να ευθύνονταν για ένα τόσο σοβαρό έγκλημα και, όπως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, υιοθετήθηκε η γραμμή, ότι το εν λόγω έγκλημα συνιστούσε δυτική/νατοϊκή προπαγάνδα. Η γραμμή αυτή τηρείται μέχρι σήμερα σε πολύ μεγάλο βαθμό σε πείσμα της πιο πάνω απόφασης του ΔΔΧ.
Το πιο πάνω πανό στο χθεσινό ποδοσφαιρικό αγώνα επιβεβαιώνει, δυστυχώς, αυτή τη γραμμή. Όσο άσχημο και αν ακούγεται, το ελληνικό κράτος και η ελληνική κοινωνία σε μεγάλο βαθμό ουδέποτε πήραν αποστάσεις από τη ρητορεία εκείνων των ημερών πολλώ δε μάλλον το ούτε το πρώτο επεχείρησε σοβαρά τη διερεύνηση των καταγγελιών περί συμμετοχής Ελλήνων εθελοντών στα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα ούτε η δεύτερη την αξίωσε. Όσες φορές διάφορα πρόσωπα στη χώρα μας κατήγγειλαν αυτή τη στάση και ζήτησαν την παραπάνω διερεύνηση, αντιμετωπίστηκαν ως προδότες και απόβλητοι από σημαντική μερίδα της κοινωνίας μας. Τι και αν η Σερβία δια στόματος του πρωθυπουργού της ζήτησε συγγνώμη για το εν λόγω έγκλημα; Στην Ελλάδα μας, οι αποφάσεις διεθνών Δικαστηρίων είναι είτε περιττές είτε ύποπτες και πολύς κόσμος φρονεί, ότι ξέρει πολύ καλύτερα από το ΔΔΧ, το οποίο κλήθηκε να χειριστεί μια ογκώδη και άγνωστη στους αμφισβητίες δικογραφία, τι συνέβη στην πρώην Γιουγκοσλαβία.
Ναι, ξέρω, και άλλοι βασανίζουν τους μαύρους, οπότε πρέπει πρώτα να καταδικάσουμε αυτούς και μετά ν’ ασχοληθούμε με τους αδερφούς Σέρβους. Ξέρω, επίσης, ότι μια κοινωνία, που κραυγάζει, ότι θέλει να γυρίσει σελίδα, ώστε να προχωρήσει απρόσκοπτη στο μέλλον, όχι μόνο αρνείται να κάνει την αυτοκριτική της αναφορικά με τις επιλογές του πρόσφατου παρελθόντος της αλλά σπεύδει να κατακεραυνώσει, όσους της θυμίζουν αυτές τις επιλογές. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, το περιστατικό με το εμετικό σύνθημα σε ένα αθλητικό γεγονός θα ξεχαστεί όπως πολλά άλλα και η κοινωνία μας θα γυρίσει στη μακαριότητά της καταγγέλλοντας αριστερά και δεξιά όσους απεργάζονται τον αφανισμό της χώρας και την εμποδίζουν να προκόψει. Θα έχει, όμως, ξεχάσει, ως συνήθως, τη δική της ευθύνη για την κακοδαιμονία της.
Γράφει ο Παναγιώτης Περιβολάρης
Facebook: Panagiotis Perivolaris
ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com
Ένας ηλικιωμένος εξομολογείται...
Μεγάλωσα. Στα χέρια και το πρόσωπό μου έχει αποτυπωθεί το πέρασμα των χρόνων και το αδυσώπητο πέρασμα της νεότητας. Αχ! Εκείνη η ορμή της νεότητας που μου έλεγε ότι θα γίνω κάποιος άλλος και η κατάληξή μου τελικά ήταν διαφορετική. Τώρα κάθομαι μόνος σε εκείνη την πολυθρόνα δίπλα στη βιβλιοθήκη μου, κοιτώντας φωτογραφίες και περιμένοντας το τηλέφωνο να χτυπήσει.
Ο χρόνος δε με φόβισε ποτέ. Γιατί να τον φοβάμαι; Δεν έκλεψα τίποτα, τα χρόνια μου χαρίστηκαν και τα έζησα και τα χάρηκα. Ούτε το θάνατο φοβάμαι πια. Μάλλον ποτέ δεν τον φοβήθηκα. Γιατί να τον φοβηθώ και να του δώσω τόση δύναμη επάνω μου, να του επιτρέψω να με νικήσει; Δε θα τον νικήσω έτσι και αλλιώς, όχι, ποτέ δεν τον φοβήθηκα. Φοβήθηκα περισσότερο την ανεκπλήρωτη ζωή, το να καταλάβω ότι δεν έζησα για την αλήθεια μου, αλλά για αυτό που ήθελαν να βλέπουν οι άλλοι.
Όχι, ευτυχώς, έζησα καλά. Και τα λάθη μου τα χάρηκα, γιατί τουλάχιστον τα έπραξα με τη θέλησή μου και με παιδαγώγησαν, και ας με τρόχισαν σα μαχαίρι. Αλλά έτσι πρέπει, τη ζωή να τη ζεις χωρίς να φοβάσαι ότι θα πληγωθείς. Τι νόημα έχεις να πηγαίνεις μόνο εκεί που δεν πονάς, στην ασφάλεια;
Μεγάλωσα. Μερικές φορές νομίζω ότι στους τοίχους ζωγραφίζονται σκιές, ζωγραφίζεται η μορφή μου όταν χόρευα, όταν έτρεχα και σπούδαζα. Όμορφες στιγμές, ποτέ δεν πέθαναν. Ότι κουβαλάς μέσα σου, ποτέ δε χάνεται. Και τώρα ακόμη που οι δυνάμεις μου πολλές φορές με εγκαταλείπουν και κουράζομαι, χορεύω μόνος μέσα στο σπίτι. Χωρίς να με νοιάζει ποιος θα με δει.
Μερικές φορές με πιάνει το παράπονο. Νοιώθω ότι με ξεχνάνε, νοιώθω τη μοναξιά να με πνίγει και ένας κόμπος κάθεται στο λαιμό μου. Το τηλέφωνο δε χτυπάει τις περισσότερες φορές, γιατί με ξεχνάνε; Έχω ακόμα ανάσα μέσα μου, και χέρια που ζητάνε αγκαλιά και στοργή.
Μεγάλωσα. Και νοιώθω τυχερός γιατί δεν με ξόδεψα χωρίς νόημα. Και χαίρομαι που μεγαλώνω, το θεωρώ ευλογία και όχι κάτι άσχημο που πρέπει να με φοβίζει. Ναι. Μεγάλωσα. Και χαίρομαι γιατί έτρεξα σε αλάνες, γιατί μάτωσα τα γόνατά μου, γιατί ήρθα σε αυτή τη ζωή. Στεναχωριέμαι μόνο γιατί νοιώθω ότι με ξεχνάνε και αυτό με πικραίνει. Δεν καταλαβαίνω, επειδή είμαι πιο μεγάλος σταμάτησα να θέλω να νοιώθω ότι με αγαπούν;
Τα παιδιά μου έρχονται κάποιες φορές και με βλέπουν. Ξυπνάω νωρίς, δεν κοιμάμαι πολλές ώρες. Και το φαγητό μου είναι απλό και λιτό. Μεγάλωσα και κατάλαβα ότι η ωραιότητα βρίσκεται στα λίγα, και με τα λίγα νοιώθω ευτυχισμένος και επαρκής.
Μεγάλωσα. Πέρασαν πολλά χρόνια από πάνω μου. Το νοιώθω. Η μόνη μου στεναχώρια είναι το τηλέφωνο που δε χτυπάει συχνά. Μπορεί και να χτυπήσει. Όσο ζει κάποιος ελπίζει γιατί όσο είσαι ζωντανός μπορείς να γεύεται και να βιώνεις τα πάντα.
Μαρία Σκαμπαρδώνη
ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com