Η σημαντικότερη σχέση στη ζωή σας απαιτεί την περισσότερη δουλειά και αφοσίωση.

Η σημαντικότερη σχέση στη ζωή σας απαιτεί την περισσότερη δουλειά και αφοσίωση.

Το κείμενο επέλεξε και επιμελήθηκε ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας (simvouleftikigamou.gr)  

Όλες οι σχέσεις χρειάζονται δουλειά, οπότε είναι λογικό η σημαντικότερη σχέση στη ζωή σας να απαιτεί την περισσότερη δουλειά και αφοσίωση. Το «και έζησαν αυτοί καλά» ανήκει στα παραμύθια, αλλά μπορεί να υπάρξει βαθιά αγάπη που διαρκεί. Χρειάζεται απλά προσπάθεια, επικοινωνία και αφοσίωση. Ευτυχώς, η ανταμοιβή είναι τεράστια: μια ευτυχισμένη ζωή, μία πλήρης σχέση και άνευ όρων αγάπη. Καλό είναι να γνωρίζετε πώς να ξεπερνάτε τα εμπόδια, να κρατάτε τον ερωτισμό ζωντανό και να ελίσσεστε στο δύσκολο δρόμο της μονογαμίας.

Παρακάτω ακολουθούν κάποια tips που ίσως σας φανούν χρήσιμα.

Φανείτε ρεαλιστές. Δεσμευτείτε με πραγματικούς στόχους. Η σχέση σας δεν είναι παραμύθι. Θα υπάρξουν στιγμές που δεν θα σας ελκύει ο σύντροφός σας και στιγμές που το σεξ δεν θα είναι και τόσο καλό. Αν δεσμευτείτε με πραγματικούς στόχους, όπως το να μην περιμένετε συναρπαστικό σεξ κάθε φορά, μπορείτε να δημιουργήσετε μια ατμόσφαιρα στην οποία η άνευ όρων αγάπη θα ανθήσει. Επιπλέον, θα ανακουφιστείτε από την πίεση που νιώθουν οι γυναίκες ότι πρέπει να είναι τέλειες, ειδικά μέσα στη σχέση.

Διατηρήστε τον ενθουσιασμό. Όταν δύο άνθρωποι βρίσκονται σε μία σοβαρή σχέση, τείνουν να αφήνουν κάποιες πλευρές της ζωής τους στην άκρη: το σεξ και ο ενθουσιασμός είναι μερικές φορές ανάμεσα σε αυτές. Κάποια ζευγάρια υποστηρίζουν ότι αν το σεξ δεν έρχεται φυσικά, δεν μπορείς να το προκαλέσεις. Αυτό είναι λάθος. Όταν η σχέση φτάνει τα δύο με τρία χρόνια, θα χρειαστεί να κάνετε μια προσπάθεια και να βάλετε λίγη φαντασία για να αναθερμάνετε το πάθος και να φέρετε ξανά το ρομαντισμό του πρώτου καιρού. Αυτό μπορεί να σημαίνει εκδρομές τα Σαββατοκύριακα ή ραντεβού για σεξ. Για να φτιάξουν τα πράγματα, βέβαια, πρέπει να το θέλουν και οι δύο.

Διατηρείστε την επικοινωνία. αγαπάτε τον σύντροφό σας και τον βρίσκετε σίγουρα ελκυστικό. Αλλά όταν παρασύρετε από τη δουλειά, το νοικοκυριό, τη ρουτίνα, τη φροντίδα των παιδιών και τα χόμπι, ξεχνάτε να δώσετε προσοχή στην πιο σημαντική υποχρέωσή σας, να επικοινωνήσετε με τον σύντροφό σας.

Μη γίνεστε αόρατοι ο ένας για τον άλλον. Χαμογελάστε και χαρείτε που βλέπετε το σύντροφό σας. Ρωτήστε πώς πήγε η μέρα του. Μην αρχίσετε να γκρινιάζετε για τη δουλειά, για την νταντά των παιδιών ή τους λογαριασμούς. Αν κάτι δεν είναι σημαντικό, αφήστε το στην άκρη. Μην ξοδεύετε το χρόνο σας σε ασήμαντα πράγματα.

Μπορείτε να διατηρήσετε το συναισθηματικό δέσιμο διατηρώντας το φλερτ στη σχέση. Από αυτό θα επωφεληθεί και η σεξουαλική σας ζωή. Είναι δύσκολο να περάσετε μια όμορφη βραδιά όταν σπαταλάτε το χρόνο σας καβγαδίζοντας για τις δουλειές του σπιτιού. Φάτε μαζί το βράδυ και προσπαθήστε να πάτε στο κρεβάτι την ίδια ώρα με τον σύντροφό σας. Ακόμα κι αν δεν κάνετε σεξ, μπορείτε να αγκαλιαστείτε προτού κοιμηθείτε…

Απόσπασμα από το βιβλίο «Η βίβλος του Sex», της Laura Berman.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Διαβάστε Περισσότερα

Η αλλαγή στην ζωή κάποιες φορές μοιάζει αναπόφευκτη.

Η αλλαγή στην ζωή κάποιες φορές μοιάζει αναπόφευκτη.

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Πραγματικά αναρωτιέμαι, μερικές φορές, τι μας κρατάει σταθερούς (άλλοι θα πουν αλυσοδεμένους) και δεν αλλάζουμε; Κατανοώ βέβαια τη δύναμη της συνήθειας, και των βιωμάτων μας... Την δύναμη που έρχεται με φόρα από το παρελθόν, συμπαρασύροντας στο πέρασμα της κάθε τι νέο, κάθε τι διαφορετικό...

Αρκεί όμως αυτό; Αρκούν τα υπάρχοντα βιώματα του παρελθόντος για να διαμορφωθεί το εκάστοτε παρόν και μέλλον μας...; Μας αρκεί μια τέτοια ζωή, μια ζωή με τόσους περιορισμούς;

Ας παραδεχτούμε ότι κομμάτια του εαυτού μας τα χάσαμε στην παιδική μας ηλικία καθοδηγούμενοι από τις γονεϊκές επιταγές. Αυτές οι επιταγές, (ή αλλιώς επιβαλλόμενες αντιλήψεις) δεν μας ταίριαξαν ποτέ, δεν μας εξέλιξαν, δεν είναι ''εμείς''. Τα νοητικά μας φίλτρα δεν ανανεώθηκαν κατά την ενηλικίωση μας και έτσι παραμείναμε στάσιμοι, ίδιοι και απαράλλαχτοι, αμετακίνητοι στις νέες προκλήσεις που κατά καιρούς μας δόθηκαν.

Πόσες και πόσες φορές τα φίλτρα αυτά δεν σας έκαναν να παραποιήσετε την αντίληψη για τον εαυτό σας και την πραγματικότητα; Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξεις τον παλιό σου εαυτό με τον καινούριο; Τον νέο, τον όμορφο, τον εξελικτικό...

Γνωρίζω  πως ο φόβος για την απογοήτευση, μας κάνει να διστάζουμε να δοκιμάσουμε την γεύση της αλλαγής στην ζωή μας. Απογοητευόμαστε από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, λέμε ''ναι'' εκεί που επιβάλλονται τα τρανά ''όχι'' και επαγγελματικά (μεταξύ πολλών άλλων) δεν αποδίδουμε.

Πώς σας ακούγεται η ιδέα της ''εναλλακτικής''; Βασισμένη στο τώρα και όχι στο εχθές; Δοκιμάστε να κάνετε έναν διάλογο με τον εαυτό σας, γιατί όλα ξεκινάνε από αυτόν και τελειώνουν με αυτόν όσο δυσνόητο κι να ακούγεται. Μη φοβάστε να αναθεωρήσετε, να είστε ευέλικτοι και ανοιχτοί σε νέες πληροφορίες και εμπειρίες. Το σημαντικό είναι να βρούμε τη δύναμη που κρύβεται μέσα μας. Να καταρρίψουμε το ''δεν μπορώ'' και να το αντικαταστήσουμε με το ''μπορώ, θα τα καταφέρω!''.

Ένας έρωτας,  μια φιλία, μια απογοήτευση, ένα όνειρο είναι ένα σωρό εξωτερικοί παράγοντες που μας ανοίγουν τις πόρτες να αναθεωρήσουμε. Έχετε δοκιμάσει να σπάσετε τον δεσμό με τις αναστολές που σας επιβλήθηκαν στην παιδική σας ηλικία που αφορούσαν κυρίως τον εαυτό σας;

Το σημαντικότερο; Να χτίσουμε την ζωή μας κομμάτι- κομμάτι! Η αλλαγή στην ζωή κάποιες φορές μοιάζει αναπόφευκτη που θυμίζει το “παιδάκι” που από παιδί ξαφνικά γίνεται έφηβος. Να τολμήσουμε!

Ήρθε λοιπόν η ώρα να αντιμετωπίσουμε τις εσωτερικές μας αντιστάσεις. Να τις συγχωρέσουμε, να την αγαπήσουμε, να τις δικαιολογήσουμε. Να αφήσουμε πίσω τις αντιλήψεις που είχαμε στην παιδική μας ηλικία. Τότε και μόνο θα έρθει η αληθινή αλλαγή στην ζωή μας και μέσα μας.

Και υπενθυμίζω: μην νοιώθετε ντροπή για αυτό που σας συμβαίνει.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Διαβάστε Περισσότερα

Το αποχαιρετιστήριο γλέντι των φαντάρων τα παλιότερα χρόνια στους Προμάχους

Ένα από τα πιο συγκινητικά έθιμα που λαμβάνει χώρα στο χωριό των Προμάχων είναι και το γλέντι-αποχαιρετισμός των στρατεύσιμων παιδιών.

Πρόκειται στην ουσία για ένα πανηγύρι, στο οποίο συμμετέχει σύσσωμο το χωριό και φυσικά οι συγγενείς και φίλοι των παιδιών, που τις επόμενες ημέρες θα ντυθούν το χακί, υπηρετώντας την πατρίδα στις τάξεις των ενόπλων δυνάμεων.

Το έθιμο έχει ατονίσει, αλλά  τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες για να ξαναβρεί την παλιά του αίγλη.

Στις δεκαετίες του 70', 80' και 90' αποτελούσε σημείο αναφοράς και οι στρατεύσιμοι των ετών εκείνων, μη έχοντας υποχρεώσεις σπουδών και αναβολές, ήταν πολλοί και κάθε χρόνο υπήρχε καινούρια φουρνιά.

Το γλέντι λοιπόν γίνονταν στο κέντρο της πλατείας, και στήνονταν περιμετρικά τραπεζοκαθίσματα για να φιλοξενήσουν τους συμμετέχοντες.

Όταν δε ξεκινούσε, ο τόπος γέμιζε από όλους τους κατοίκους, οι οποίοι συμμετείχαν στη γιορτή και τιμούσαν με τον τρόπο αυτό τα στρατευμένα νιάτα του χωριού.

Ιστορικές φυσιογνωμίες του καλλιτεχνικού στερεώματος της περιοχής, έχουν παρελάσει από την πλατεία στα αξέχαστα εκείνα γλέντια.

Να αναφέρουμε χαρακτηριστικά τις παραδοσιακές κομπανίες του Γιαννάκη από την Πλατάνη, του Χρηστάκη από τα Βρυττά, ενώ το στίγμα τους έχουν αφήσει και ο λαϊκός τραγουδιστής Λευτέρης από την Κωνσταντία, ο κιθαρίστας Ουρούμης από τον Εξαπλάτανο και ο θρυλικός Παλαμίδας με το αρμόνιό του από την Δωροθέα. Μια άλλη ιδιάζουσα καλλιτεχνική μορφή, ήταν και ο "Σπουργίτης" από τον Άλωρο, ο οποίος με το ταπεινό του PONY όργωνε όλη την Καρατζόβα, χαρίζοντας νότες διασκέδασης με το αρμόνιό του και την βαθιά χαρακτηριστική φωνή του, κάνοντας όλους να τον αποκαλούν "άνθρωπο-ορχήστρα".

Το πρόγραμμα περιελάμβανε παραδοσιακούς χορούς στην αρχή, όπου χόρευε όλο το χωριό, ενώ ακολουθούσε το λαϊκό πρόγραμμα, στο οποίο, όλοι οι στρατεύσιμοι χόρευαν κι ο καθένας από ένα δικό του λαϊκό (συνήθως ζειμπέκικο) τραγούδι. Περιττό να αναφέρουμε, ότι η υποτυπώδης πίστα ξεχείλιζε από σπασμένα μπουκάλια μπύρας και δημιουργούνταν ολόκληρο ποτάμι από τον ζύθο που έρεε.

Αγαπημένα άσματα ήταν το "Άγαλμα", η "Ευδοκία", το "φανταράκι", ενώ το viral κομμάτι ήταν το "Βάλε μανούλα μια φωνή..." με το παίξιμο του οποίου γινόταν πραγματικός πανζουρλισμός.

Το κεντρικό τραπέζι, όπου  καθόταν οι στρατεύσιμοι, ήταν κατάμεστο από τα ψημένα κοτόπουλα, που τα έφερνε στα μεγάλα λαμαρινένια ταψιά ο φούρνος του Τζιβάνη, ενώ τα κεράσματα από τους συγγενείς των παιδιών σχημάτιζαν στοίβες.

Δεν έλειπαν βέβαια και οι μικροτραυματισμοί από τα πολλά σπασίματα των μπουκαλιών, ενώ μπορούσε κανείς να διακρίνει και κάποια δάκρυα συγκίνησης στα μάτια των μανάδων των παιδιών, οι οποίες παρακολουθούσαν διακριτικά από κάποια άκρη της πλατείας.

Το γλέντι διαρκούσε μέχρι τις πρωινές ώρες και τελείωνε πάντα με το καθιερωμένο βάψιμο των ασβεστωμένων ντουβαριών στις γειτονιές. Ήταν ένα ιδιότυπο γκράφιτι, κατά το οποίο, ο κάθε στρατεύσιμος έγραφε με σπρέι το μήνυμά του, για να το βλέπουν, όσο θα λείπει στο στρατό, τα αγαπημένα του πρόσωπα.

Ακολουθούσε βέβαια συγκινητικός αποχαιρετισμός την μεθεπόμενη του γλεντιού, όπου οι νέοι αναχωρούσαν για τις μονάδες τους, παίρνοντας μαζί τους τις ευχές και τις προσευχές των οικείων, για καλή θητεία.

Όμορφες, γλυκές αναμνήσεις, που έχουν χαραχτεί στις μνήμες των μεγαλυτέρων, στιγμές που χαρακτήριζαν την συνοχή της κλειστής μας κοινωνίας και οι οποίες ευχόμαστε να αναβιώνουν πάντα.

Διαβάστε Περισσότερα

Η οροφή του Άλφρεντ

Άλλη μια βραδιά στην αδυσώπητη Προκρούστεια κλίνη

Με τον άνθρακα να πέφτει στο πλακόστρωτο σκονισμένο πάτωμα

Και τα κιτρινισμένα από τον σέρτικο Βιρτζίνια δάχτυλα, να τρεμοπαίζουν.

Άλλο ένα ατέλειωτο, βασανιστικό βράδυ, με το βλέμμα καρφωμένο στο γνώριμο ταβάνι των οπτασιών και οραμάτων.

Ο γκρίζος καπνός χορεύει σαν τη Σαλώμη, με φιδίσια τσαλίμια, ορμάει να συναντήσει την οροφή, να κεντρίσει με τα πέπλα της τον αποκαμωμένο κι απόψε σκηνοθέτη.

Πρόσωπο απλανές, μάτια στο κενό του σκότους, εκεί, στην Οργουελική κάμαρα,

Με τα τείχη των δακρύων να τον εγκλωβίζουν στραγγαλιστικά, να ασφυκτιά, σαν  το ανυπεράσπιστο θύμα στους σφιγκτήρες του βόα.

Το έργο ξεκινά. Η αυλαία ανοίγει.

Η ίδια ταινία, όπως κάθε νύχτα.

Με την «Απογοήτευση» να αναμετράται με την «Ελπίδα».

Τον πρωταγωνιστή «Πόνο» να ραπίζει τον κομπάρσο «Ευτύχιο».

Ομηρικές μάχες στην οροφή, το στράτευμα των «Γιατί» να επιτίθεται λυσσαλέα στα οχυρωμένα «Όχι».

Βομβαρδισμός ακατάπαυστος από συστοιχίες των «Ψευτών», σε ανήμπορους στρατιώτες των «Κορόιδων».

Όλοι παρελαύνουν στην ομιχλώδη οθόνη, σε κυκλικό σχηματισμό τσίρκου. Η πλουμιστή κυρία "Επιβεβαίωση", η μεγαλειοτάτη "Παιχνιδιάρα", ο αρχοντοχωριάτης "Μεγαλεπίβολος", η μαντάμ "Ξέρειςποιαειμαιγωρε", η κουτοπόνηρη αλεπού "κυρα Μαριώ", ο πάτερ "Μετάνοιας".....  

Χωρίς ήχο, δίχως υπότιτλους, χωρίς οπτικά εφέ.

Φιλμ νουάρ.

Και το τέλος του έργου, το ίδιο, όπως τα έργα του Άλφρεντ.

Χωρίς Λύτρωση, χωρίς Κάθαρση.

Κοινός τόπος, η ίδια υπενθύμιση: «Σε περιμένουμε ξανά, αύριο».

Ρίχνει τη σβησμένη γόπα στο μισογεμάτο τασάκι στο διπλανό ξύλινο κομοδίνο.

Τραβάει το χρωματιστό πουά πάπλωμα μέχρι το μέτωπό του.

Κουκουλώνεται, βγάζοντας έναν στεναγμό εσώψυχο, θαρρείς μεταθανάτιο ρόγχο κι αυτόματα το πιτσιλιστό ύφασμα μετατρέπεται σε νεκρικό σάβανο.

Το κλάμα της ηλεκτρικής κιθάρας του νέγρικου μπλουζ που σιγόπαιζε στο πικ απ, γίνεται απόλυτος θρήνος.

Σφαλίζει τα μάτια, σφίγγει την άκρη του σκεπάσματος με τα δυο χέρια, δυνατά, με την ενδόμυχη ευχή να μην ξημερώσει.

Να μην βγει ο Ήλιος.

Να μην την ξαναδεί.

Να πάψει το μαρτύριο.

Να έρθει το Τέλος…… 

Διαβάστε Περισσότερα

Βρέθηκε ο τυχερός της κλήρωσης των 500 ευρώ του Πολιτιστικού Ανταμώματος Προμάχων

Βρέθηκε ο τυχερός  της κλήρωσης και είναι ο Γιουρούκης  Γ. κάτοικος Προμάχων. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο νικητής  της κλήρωσης δώρισε μέρος των χρημάτων στο ταμείο του συλλόγου για τις μελλοντικές του δράσεις. 

Το διοικητικό συμβούλιο του Μ.Χ.Σ. "Οι Πρόμαχοι" τον ευχαριστεί για την ευγενική του  χειρονομία και του  εύχεται να είναι πάντα τυχερός στη ζωή του.

Διαβάστε Περισσότερα

Πορεία Διαμαρτυρίας ενάντια στο ξεπούλημα της Μακεδονίας στην Έδεσσα

Καλούμε όλους τους συμπολίτες μας, να συμμετάσχουν στην Πορεία Διαμαρτυρίας ενάντια στο ξεπούλημα της Μακεδονίας, την Πέμπτη, 5 Ιουλίου 2018 και ώρα 7μ.μ.
Τόπος συνάντησης, το πάρκο απέναντι από την είσοδο του Δημοτικού Σταδίου Έδεσσας «Φόρης Γεντζής».

Σωματεία και φορείς του Δήμου Έδεσσας.

Στηρίζουν και συμμετέχουν και Σωματεία και φορείς του Δήμου Σκύδρας.

https://www.facebook.com/events/219040062050282/

Διαβάστε Περισσότερα

Ποντιακό Πανοϋρ 2018 από την Εύξεινο Λέσχη Αλμωπίας

Η Εύξεινος Λέσχη Αλμωπίας σας προσκαλεί στο μεγαλύτερο ποντιακό γεγονός του καλοκαιριού..

Ποντιακό Πανοϋρ 2018 την Πέμπτη 5 Ιουλίου στον αύλειο χώρο του 2ου Γυμνασίου Αριδαίας. 

Ώρα έναρξης εκδηλώσεων 21:00. 

Στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα θα βρίσκονται κοντά μας πυρήνες του ποντιακού πενταγράμμου: 

o Ματθαίος Τσαχουρίδης στη λύρα και το τραγούδι(με το επιτελείο του), o Αλέξης Παρχαρίδης στο τραγούδι(με το επιτελείο του), ο Νίκος Κοκκινίδης στη λύρα, ο Νικος Ματζηρίδης στο κλαρίνο και ο Γιάννης Πολυχρονίδης στο νταούλι. Συμμετέχουν χορευτικά συγκροτήματα....

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ !!

Διαβάστε Περισσότερα

Σε επαφή με τα συναισθήματά μου. Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής

Σε επαφή με τα συναισθήματά μου.

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα (www.xidaras.gr)  

Συναισθήματα είναι όλα όσα νοιώθω. Χαρά, λύπη, ευτυχία, δυστυχία, στεναχώρια, θλίψη, θυμό, ευχαρίστηση, αγανάκτηση είναι μερικά από τα πιο »διάσημα» συναισθήματα…

Το να τα νοιώθω είναι αναπόφευκτο. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι, αυτό είναι το φυσιολογικό. Το να είμαι σε επαφή με αυτό που κάθε φορά νοιώθω είναι το ζητούμενο. Να μπορώ να αναγνωρίζω, να αποδέχομαι και να διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου.

Συχνά αυτήν την διαδικασία την μπλοκάρουμε. Αναγνωρίζουμε επιφανειακά το τι νοιώθουμε και το αφήνουμε μέσα μας, δεν το βγάζουμε, δεν το κάνουμε κάτι… Συνήθως γίνετε αυτό με τα δυσάρεστα συναισθήματα, συχνά όμως μας συμβαίνει και με τα ευχάριστα: ούτε αυτά δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε καμιά φορά! Τα κλείνουμε μέσα λοιπόν… Μέσα κι αυτά – όλα μέσα!

Και μπλοκάρουμε… Δεν είναι ότι δεν νοιώθουμε, αλλά έχουμε μπλοκάρει τα συναισθήματά μας. Κάτι σαν το capital control, μόνο που εδώ το προκαλούμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας.

Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ απλοϊκό να πει κανείς »απελευθερώσου», »ανοίξου», »εκφράσου», απλοϊκό υπό την έννοια του ευχολόγιου…  Ωστόσο η απάντηση (λύση) στο μπλοκάρισμα -σε πάσης φύσεως μπλοκάρισμα- δεν μπορεί παρά να είναι το άνοιγμα, η αλλαγή,  η μετατόπιση…

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι  Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Διαβάστε Περισσότερα

Να μπορούμε να συγχωρέσουμε είναι «Δύναμη»!

Να μπορούμε να συγχωρέσουμε είναι «Δύναμη»!

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Το να μπορούμε να συγχωρέσουμε είναι «δύναμη». Είναι ένα μέσο για να προάγουμε την ποιότητα της ζωής μας, την καθημερινότητα μας – κυρίως με όρους ψυχικής ηρεμίας, αλλά και αυτοί με την σειρά τους επηρεάζουν και τις πιο πρακτικές εκδοχές  των εκάστοτε δράσεων μας…

Τι εννοούμε με την λέξη «συγχώρεση»? Πως αντιλαμβανόμαστε τη συγχώρεση ως πράξη κι όχι ως θεωρία… Γιατί η αλήθεια είναι πως πολύ πιο εύκολα θα σκεφτόμασταν κάτι τέτοιο παρά θα το κάναμε! Συγχωρώ, λοιπόν, σημαίνει – κατ’ αρχάς ετυμολογικά – «κάνω χώρο», σημαίνει, διευρύνομαι, μεγαλώνω, ανοίγω για να χωρέσει το «Άλλο», το «Αντίθετο», ακόμη κι αυτό που με πλήγωσε, μου έκανε κακό.  Ανοίγω για να χωρέσω την αδυναμία του άλλου, του συνανθρώπου μου, διευρύνομαι δείχνοντας μεγαλοψυχία και αξιοπρέπεια…

Οπωσδήποτε κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο, ούτε συμβαίνει αυτονόητα, αυτόματα, ίσα-ίσα… Οι άνθρωποι θυμώνουμε , πεισμώνουμε, ανοίγουμε βεντέτες. Όμως έτσι η πληγή συντηρείται, δεν κλείνει. Ο πόνος, ο θυμός, μας καθηλώνει στα ίδια πικρά συναισθήματα και στερούμαστε τη δυνατότητα να προχωρήσουμε, να εξελιχθούμε σε κάτι καλύτερο…

Το ίδιο συμβαίνει και με τον ίδιο μας τον εαυτό! Δεν μας συγχωρούμε… Είμαστε (συνήθως) αυστηροί κριτές, δεν μας αναγνωρίζουμε ελαφρυντικά, δεν δεχόμαστε το Λάθος. Αντιθέτως : αφηνόμαστε στις αυτοτιμωρητικές τύψεις να μας βασανίζουν για πολύ καιρό. Τύψεις και ενοχές… Γενιές ολόκληρες μεγάλωσαν στερούμενες την ευκαιρία να απελευθερωθούν από αυτό το βάσανο. Ενοχές σχεδόν για τα πάντα… Έναντι τι? Μιας τελειότητας? Ενός και μοναδικός Σωστού? Ενός «θα έπρεπε»?

Συγχωρώ σημαίνει κάνω χώρο… Ακόμη και για το λάθος… Ίσως να μπορέσουμε να αποδεχτούμε ότι δεν είμαστε Τέλειοι, ότι δεν-τα-ξέρουμε-όλα. Και ίσως έτσι, ίσως τότε ανακουφιστούμε, ίσως τότε ανασάνουμε.. Και ίσως πάμε παρακάτω, μακρύτερα…

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Διαβάστε Περισσότερα

Η σωστή χρήση της γλώσσας στην ανατροφή ενός παιδιού.

Η σωστή χρήση της γλώσσας στην ανατροφή ενός παιδιού.

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (paidi-efivos.gr)  

Τo σημαντικότερο χαρακτηριστικό για ένα παιδί είναι η ανατροφή που θα πάρει, και αυτό το έργο καλείτε να το εκτελέσει ο γονιός. Ένα από τα πιο σημαντικά σημεία στην ανατροφή του παιδιού είναι η σωστή χρήση της γλώσσας, ο τρόπος που θα του μιλήσουμε, που θα επικοινωνήσουμε μαζί του, γιατί ο χαρακτήρας ενός παιδιού διαμορφώνεται και αλλάζει αξιοσημείωτα από αυτά που βιώνει, βλέπει και ακούει μέσα στο οικογενειακό του περιβάλλον.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, το παιδί μας πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σαν ένα νέο ανεξάρτητο ον και όχι σαν τον καθρέφτη των αντιλήψεων μας. Ουσιαστικά πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε ισότιμα και να αποβάλλουμε τις ιδεολογίες και τα στερεότυπα που μας κατατρέχουν, κυρίως να αποφύγουμε την ”κακή γλώσσα”, τον τρόπο που θα εκφραστούμε...

Πάνω λοιπόν σε κάποιες εντάσεις μπορεί να χρησιμοποιήσουμε κατά την γνώμη μας “αθώες” φράσεις που μόνο αθώες δεν είναι αλλά αντιθέτως επιφέρουν μεγάλο ψυχολογικό φορτίο, συχνά δυσβάσταχτο για την ψυχή ενός παιδιού (μικρού αλλά και μεγαλύτερου!).

ΟΙ “ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΕΣ” ΦΡΑΣΕΙΣ.

      1. «Θα καταλάβεις όταν κάνεις το δικό σου παιδί» . Μια φράση που καλό θα ήταν να την                        αποφεύγουμε. Όταν το ακούει αυτό το παιδί αρχίζει  να νοιώθει ενοχές, ότι κάτι δεν κάνει σωστά χωρίς να του δίνουμε επαρκείς εξηγήσεις γι' αυτό.

2. «Μπορείς και καλύτερα!»Με την χρήση αυτής της φράσης το παιδί νοιώθει ότι σας έχει απογοητεύσει... Θα 'θέλατε στα αλήθεια κάτι τέτοιο; Ανεξαρτήτως αυτού το παιδί νοιώθει πίεση άγχος και αγωνία, και αυτό σίγουρα δεν θα επιφέρει τα αποτελέσματα που θα θέλαμε.
3. «Άστο, θα το κάνω εγώ.» Μπορεί εσείς να το κάνετε με όλη την αγάπη που έχετε για να ευχαριστήσετε το παιδί σας και μπορεί αυτό να του αρέσει αλλά...ένα κομμάτι της σωστής ανατροφής είναι το παιδί να μάθει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του μόνο του μέσα από καθημερινές δραστηριότητες. Για αυτό θα ήταν καλό να μην μειώνετε την προσπάθεια τους, αντικαθιστώντας τα, όσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις σας.
4. «Αλίμονο σου, θα το πω στον πατέρα σου!» Γίνεται να απειλούμε και να τρομάζουμε το παιδί μας χρησιμοποιώντας το προσωπείο του πατέρα-μπαμπούλα ο οποίος είναι αυτός που θα’ πρεπε να προσφέρει την προστασία; Η απειλή αυτή μπορεί να τρομάζει  το παιδί...
5. «Μην κλαις.» Τα παιδιά έχουν συναισθήματα όπως και εμείς και πρέπει να τα βιώνουν όλα. Άρα είναι σωστό να το διατάζουμε να μην κλαίει ή να μην στενοχωριέται;... Πρέπει να νοιώθει την ασφάλεια ότι μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα. Δείξτε τους τον τρόπο να το ξεπεράσουν.
6. «Δεν έπαθες και τίποτα» Ένα μικρό κοψιματάκι ή μία “πληγούλα” από ένα πέσιμο για εμάς μπορεί να μην πονάει, για το παιδί όμως είναι πόνος! Το καλό θα ήταν να σεβαστούμε τον πόνο του. Μην μειώνεται την “πληγή” του παιδιού σας αλλά μην τις δώσετε και μεγάλες διαστάσεις.
7. «Ο τάδε είναι ηλίθιος!» Με την χρήση αυτής της φράσης μπροστά στο παιδί, δεν θα είναι αφύσικο να το ακούμε να αποκαλεί όλον τον κόσμο «ηλίθιο»! Αυτό σίγουρα σαν γονείς δεν θα το προτιμούσαμε, επομένως λίγο προσοχή στο λεξιλόγιο μας...
8. «Γιατί να μην είσαι σαν τον/την _______? « Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για το παιδί από το να συγκρίνεται με τον αδελφάκι του. Το μόνο που θα καταφέρεται είναι να φουντώσετε την αντιζηλία μεταξύ τους. Χειριστείτε το κάθε παιδί σας ξεχωριστά και διαφορετικά.
9. << Σε βλέπει ο κόσμος>> Με αυτή την φράση το παιδί θα μάθει να είναι εξαρτημένο από το τι θα πει ο κόσμος, κάτι που γενικότερα είναι αρνητικό χαρακτηριστικό και ειδικότερα θα μειώσει την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση του.

Όπως και να 'χει η λάθος γλώσσα που χρησιμοποιούν πολλές φορές οι γονείς απευθυνόμενοι στο παιδί τους χωρίς να το καταλαβαίνουν έχει μεγάλο αντίκτυπο και βάρος πάνω του. Η σωστή ανατροφή είναι το πιο σημαντικό βήμα για την δημιουργία ενός όμορφου, αυτόνομου ανθρώπου και η ''γλώσσα'', ο λόγος είναι ένα σημαντικότατο εργαλείο για αυτό τον σκοπό.

Αξιοποιήστε το!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Διαβάστε Περισσότερα