Ξέρεις τι θα πει ν' αγαπάς, ανόητη;

ΤΟΝ αγαπάς

όταν λιώνεις από εσωτερική τρυφερότητα....

όταν γίνεσαι φανατική συλλέκτις όλων εκείνων των πραγμάτων που φευγαλέα λαχτάρησε....

όταν τον εύχεσαι άρρωστο για να εκατονταπλασιαστεί η φροντίδα της στιγμής....

όταν πίνεις την ανάσα του που άθελά της σε αγγίζει την ώρα μου μιλά....

όταν είσαι μονίμως έτοιμη να κλαις σαν μικρό πληγωμένο παιδί.. για το τίποτα....

όταν ολόκληρη γίνεσαι ένα καρδιακό αγγείο γεμάτο γλυκό μίσος, που στάζει έρωτα.. που ξεχειλίζει... που είναι έτοιμο να σπάσει....

όταν η μυρωδιά της ντουλάπας του σε αναζωογονεί, όπως άλλους δεν τους αναζωογονεί ούτε ο βιότοπος του Μπάνφ....

όταν κολλάς με μανία την υγρή  πετσέτα του στα χείλη σου....

όταν η ματιά του σε συγκλονίζει σαν μουσική....

όταν σχολαστικά φυλάς την φανέλα του και νιώθεις την μυρωδιά του.. που δεν είναι πια....

όταν πλέον ελεύθερη, τελείως ελεύθερη από τον εαυτό σου,  νιώθεις ζωντανή....

Τότε αρχίζεις να ζεις. Όχι πιο μπροστά.

Να είσαι φειδωλή με τη λέξη «σ' αγαπώ» και να την σέβεσαι όσο τίποτε άλλο στον κόσμο....

Άνα-Εφημερόπτερα

ΠΗΓΗ...http://anazumani.blogspot.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Το αγριοκάτσικο

Μερικές φορές, εκεί που κοιτάζεις κάπου ψηλά στα βράχια και νιώθεις: «Αυτό μάλιστα, αυτό είναι ελεύθερο!», μπουμ, το πυροβολεί κάποιος και καμαρώνει από πάνω για τα μακρυά του, της ράχης του τα σφιχτά μαλλιά.
«Αλπίνες στέλλες να μην κόψω, κατσίκες να μη σκοτώσω, τι να τα κάνω τότε τα βουνά», είπε ο φυσιολάτρης.
Όπως όταν λες:
«Να μη δείρω το παιδί; Τι να την κάνω τότε την οικογενειακή ζωή;»,
«Να μη ξοδέψω απ' όσα έχω πιο πολλά; Τι να τα κάνω τότε τα λεφτά;»

Αγριοκάτσικο, σε θαύμαζα να στέκεσαι στην άκρη του γκρεμού, περήφανο σαν λαμπάδα.
Και... Ω χαρά! Να  βλέπω ένα κουφάρι άχαρο, βαρύ,  να κατρακυλάει την χαράδρα.

ΕφημερόπτερΑ-να

ΠΗΓΗ...http://anazumani.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Coda: Η ζωή και ο θάνατος (ΒΙΝΤΕΟ)

Τι συμβαίνει όταν το τέλος πλησιάζει; Λένε ότι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο είναι πολύ λεπτή.

Και ότι πριν η ψυχή αφήσει το σώμα "τρέχουν" και πάλι με ασύλληπτη ταχύτητα όλες οι εμπειρίες και τα βιώματα της ζωής. Κι αν δεν έχει ζήσει όλα όσα ήθελε...θέλει κι άλλη ζωή.

Κάπως έτσι φαίνεται να βασανίζεται ο πρωταγωνιστής της μικρού μήκους ταινίας με θέμα τον θάνατο. Ζητά περισσότερο χρόνο, περισσότερες αναμνήσεις, περισσότερα συναισθήματα, περισσότερες εμπειρίες. Μ' έναν πολύ πετυχημένο συμβολισμό ο θάνατος παίρνει τη μορφή των οικείων και συνδιαλέγεται μαζί του λίγο πριν οριστικά τον μεταφέρει κάπου αλλού...

Δείτε το.

Διαβάστε Περισσότερα

Μεσημέρι Αυγούστου, Γιάννης Ρίτσος

Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι.

Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι.

Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινο κάτω απ’ το λόφο.

Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε, είναι η μεγάλη ασβεστωμένη μάντρα.

Από κει κατεβαίνει η δροσιά προς τους ευκάλυπτους,

κ’ ένα άρωμα από σάπια ροδάκινα σωριασμένα στο δρόμο.

Άξαφνα τα τζιτζίκια σώπασαν. Δυο ηλιοκαμένα σώματα

στ’ άσπρα σεντόνια. Βγάλε και το δαχτυλίδι σου –

μου πιάνει ένα δικό μου χώρο στο μικρό σου δάχτυλο.

Γ. Ρίτσος, Ποιήματα, 4ος τ., εκδ. Κέδρος

Artist: Edvard Munch, Le baiser 1895

Πηγή: yannisritsos.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Ο Θεός της ψυχής μας…

Το θεό δεν τον αγναντεύεις από ψηλά. 
Ούτε του κάνεις σινιάλο, υψώνοντας το λαιμό σαν κύκνος. 
Κάπου τον περιμένεις, στη γωνιά σου. 
Στη τρύπα σου. 
Σιγοτραγουδώντας… 
Δεν είναι φωτιά να σε κάψει. 
Δεν είναι αστροπελέκι. 
Ένας σπόρος μικρούλης είναι, που τον κρατάς στα δάκτυλά σου. 
Κι αν τον αγαπάς πολύ, μπορεί και ν’ ανθίσει στη χούφτα σου!

Μου είχαν κάνει εντύπωση τα λόγια της, γιατί απ’ όσο ήξερα, όλοι οι άνθρωποι αναζητούν το Θεό μέσα στη μεγαλοσύνη. Μέσα στο απέραντο. Μέσα στο άπειρο.

Κι αυτή… τον έψαχνε μέσα στα δάκτυλά της!

Αλκυόνη Παπαδάκη

Διαβάστε Περισσότερα

Το σπουργίτι και η θύελλα

Υπήρχε ένα σπουργιτάκι που, όταν άκουγε τη βροντή της θύελλας, ξάπλωνε στη γη και σήκωνε τα μικροσκοπικά πόδια του προς τον ουρανό. 
– Γιατί το κάνεις αυτό; το ρώτησε μια αλεπού. 
Για να προστατέψω τη γη, που έχει τόσα ζωντανά πλάσματα! απάντησε το σπουργιτάκι. Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό, σε περίπτωση που φανούμε άτυχοι και ο ουρανός πέσει πάνω μας. 
– Τα καχεκτικά ποδαράκια σου να συγκρατήσουν τον απέραντο ουρανό; με απορία και ειρωνεία ρώτησε η αλεπού. 
– Ο καθένας εδώ κάτω στη γη έχει το δικό του κομμάτι ουρανού να συγκρατήσει, απάντησε το σπουργίτι.

Διαβάστε Περισσότερα