Το όνειρο μιας σκέτης πέτρας

Μια σκέτη πέτρα πάνω στο χώμα πνίγεται, βουλιάζει.

Νιώθει σε άλλα χώματα θα βρει την ευκαιρία, τη ζωή που της αξίζει.

Και που ξέρεις, μπορεί να βγάλει και άνθη.

Μια σκέτη πέτρα κυλιέται για ώρες, για μέρες και φτάνει σε νέα χώματα.

Χαμογελάει. Επιτέλους μια νέα ζωή.

«Είσαι γκρι», της λένε. «Εμείς εδώ όλες είμαστε καφετί».

Μια σκέτη πέτρα κλαίει, θυμώνει. Τόσο ταξίδι έκανε, τόσα όνειρα μαζί της έφερε.

«Πέτρα εγώ, πέτρα και αυτές», σκέφτεται. «Για να τους αρέσω θα γίνει καφετί».

Μια σκέτη πέτρα κάθεται κάτω από τον ήλιο να πάρει χρώμα.

Καφετίζει και ξεγελάει. «Είμαι σαν όλες τις άλλες», μουρμουράει καμαρωτή.

Γρατζουνάει και λίγο τις καμπύλες της. Γίνεται μια από αυτές και αυτή.

Την «αγαπάνε» οι άλλες και τη δέχονται, μα στα πρώτα κρύα αυτή αρχίζει και ξεβάφει.

«Δεν είσαι καφετί. Ξεγέλασες για λίγο, μα το βλέπουμε είσαι γκρι. Εδώ δεν ταιριάζεις», της φωνάζουν πετώντας σκόνη και σε υψηλή φωνή.

Μια σκέτη πέτρα κυλιέται για να γυρίσει πίσω. Εκεί στα πρώτα χώματα. Εκεί που της ταιριάζει.

«Μα τι χρώμα είναι αυτό;» κραυγάζουν όλες με μια φωνή. «Δεν είσαι πια γκρι. Τι χρώμα είναι αυτό; Να πας αλλού, να πας εκεί».

Μια σκέτη πέτρα φεύγει.

Μια σκέτη πέτρα αναρωτιέται πια, που είναι το εδώ της και που το εκεί.

Μια σκέτη πέτρα δε χωράει πάνω στη γη.

Μια σκέτη πέτρα με όνειρο να βγάλει λευκά άνθη.

Συγγραφέας Τάμι Γκεκτσιάν

ΠΗΓΗ...http://enallaktikidrasi.com

Διαβάστε Περισσότερα

Ο ρόλος του οσιομάρτυρα τελειώνει πάντα με δάκρυα

Ο ρόλος του οσιομάρτυρα φαίνεται πολύ ωραίος και ευγενής από απόσταση, αλλά από κοντά είναι χάλια. Αν έχεις ζήσει ποτέ με έναν οσιομάρτυρα ή αν έχεις δοκιμάσει και ο ίδιος να τον παραστήσεις, τότε ξέρεις πόσο άσχημος και οδυνηρός μπορεί να γίνει. Με το ρόλο του οσιομάρτυρα, κανείς δεν κερδίζει αληθινά. Όλοι χάνουν. Η θυσία έχει να κάνει με απώλεια και τελειώνει πάντα με δάκρυα.

Η θυσία δεν είναι βιώσιμη λύση. Δε λειτουργεί ποτέ πραγματικά. Κάθε επιτυχία είναι προσωρινή. Μπορείς να χειριστείς μια κατάσταση για λίγο, αλλά τελικά το κόστος είναι υπερβολικά υψηλό για όλους. Κάθε φορά που μπαίνεις στον πειρασμό να το παίζεις οσιομάρτυρας, διάβαζε τις παρακάτω δέκα σκέψεις για τη θυσία. Ελπίζω ότι θα αλλάζεις γνώμη.

1. Η θυσία προέρχεται από το εγώ. Το εγώ είναι η περιορισμένη σου αντίληψη για τον εαυτό σου. Είναι μια σκέψη διαχωρισμού και έλλειψης. Η θυσία είναι μια «μικρή ιδέα» και αποτελεί ένδειξη ότι δε σκέφτεσαι με ολόκληρο το νου σου.

2. Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για θυσία. Ο ρόλος του οσιομάρτυρα είναι ένας ρόλος που πάντα απονέμεται από σένα. Η θυσία δεν είναι ποτέ δικαιολογημένη, επειδή υπάρχει πάντα ένας καλύτερος τρόπος.

3. Με τη θυσία όλοι χάνουν. Αν χάνεις εσύ, τότε χάνουν όλοι. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει χάνω/κερδίζεις στις σχέσεις. Ο μόνος λόγος να μην το πιστέψεις αυτό είναι να εξακολουθείς να πιστεύεις ότι είσαι χωρισμένος απ’ όλους.

4. Η θυσία δεν είναι αγάπη. Μοιάζει με αγάπη, αλλά δεν μπορεί να είναι, επειδή, όταν θυσιάζεσαι ή το παίζεις μικρός ή χάνεις σκόπιμα, δε δίνεις πραγματικά τον εαυτό σου. Όταν δίνεις τον εαυτό σου χωρίς όρους, δε χάνεις ποτέ.

5. Η θυσία είναι φόβος, θυσιάζεσαι εκεί που φοβάσαι. Τι φοβάσαι; Την απόρριψη, την αποτυχία, την απώλεια, την ευτυχία, την επιτυχία, το να έχεις όλα όσα θέλεις;

6. Η θυσία είναι ενοχή. Είναι ένας τρόπος να πληρώσεις γι’ αυτό που πιστεύεις ότι δεν αξίζεις. Είναι ένας τρόπος να εξασφαλίζεις ότι η επιτυχία, η ευτυχία και η αγάπη δε θα σε χαλάσουν. Δυστυχώς, αν το πιστεύεις αυτό, τότε όσες θυσίες και να κάνεις δε θα είναι ποτέ αρκετές.

7. Η θυσία δεν είναι δόσιμο. Δεν είναι δώρο’ είναι ανταλλαγή. Όταν παίζεις τον οσιομάρτυρα, τότε δίνεις όλο και περισσότερο με όρους, μ’ ένα σωρό κρυφά συναισθηματικά τιμολόγια, τα οποία πρέπει να πληρωθούν μέσα σε 28 μέρες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα...

8. Η θυσία είναι έλεγχος. Ακούγεται παράξενο, αλλά ίσως να τη χρησιμοποιείς σαν έναν τρόπο να ελέγχεις τις σχέσεις σου, να αποφεύγεις την οικειότητα, να παραμένεις στο διαχωρισμό, να εμμένεις στο παρελθόν και να μην το αφήνεις να φύγει. Ίσως η θυσία να είναι φόβος για την ανεξέλεγκτη ευδαιμονία!

9. Η θυσία καταλήγει πάντα σε απώλεια. Οι άνθρωποι που θυσιάζονται καταλήγουν πάντα να απαιτούν να θυσιαστούν και όλοι οι άλλοι. Ορκίζονται ότι δεν το απαιτούν, αλλά είναι αλήθεια!

10. Η θυσία δεν είναι το δώρο σου στους άλλους. Όταν πιστεύεις στο ρόλο του μάρτυρα, τότε αισθάνεσαι το δόσιμο σαν χάσιμο, την αυτοδέσμευση σαν αλυσίδες, την αγάπη σαν καθήκον, και τίποτε δεν γίνεται από καρδιάς. Το δώρο σου είναι να αγαπάς, όχι να χάνεις.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr Robert Holden “Στροφή στην Ευτυχία», Εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας





ΠΗΓΗ...http://enallaktikidrasi.com

Διαβάστε Περισσότερα

Δεν αξίζουν τη στεναχώρια μας όσοι μας πληγώνουν.

Της Τζένης Ντεμιράι.

Καταριόμαστε όσους μας πληγώνουν, όσους δεν αναγνώρισαν τους κόπους μας, όσους μας πρόδωσαν.

Τα βάζουμε μαζί τους και δεν τους δίνουμε ευκαιρίες για δικαιολογίες και απολογισμούς.

Όποιος πληγώνει δεν περνά από δικαστήρια, κρίνεται ένοχος αυτόματα. Και όλοι θα συμφωνήσουν. Γιατί -φυσικα και – δεν μπορείς να παίζεις με τις καρδιές αμάχων ανθρώπων.

Ένοχοι λοιπόν. Απλά και λιτά.

Και ίσως από την κανονική φυλακή κάποια στιγμή οι ένοχοι να βγαίνουν όμως στην φυλακή όσων πλήγωσαν δεν υπάρχει αποφυλάκιση. Γιατί τόση αυστηρότητα; Γιατί προσβάλλεται το είναι μας. Γιατί κανείς δεν θέλει να τον κοροϊδεύουν, να τον στεναχωρούν και να του φέρονται με τρόπο που δεν αξίζει σε κανένα.

Όλα θέμα εγωισμού είναι.

Το εγώ μας δεν μας αφήνει να λύσουμε τα δεσμά και να αποφυλακίσουμε όσους δεν μας φέρθηκαν όπως θα θέλαμε. Όλα πηγάζουν από μέσα μας όμως και μόνο αν τα βρούμε με τον εαυτό μας και καταλάβουμε πως δεν είναι κακό να υπάρχουν άνθρωποι που δεν αναγνώρισαν την αξία σου.

Ή ακόμα και άνθρωποι που δεν θεωρούσαν άξια όλα όσα είσαι. Δεν πειράζει αν κάποιοι δεν σου έδειξαν τον σεβασμό που όλοι οφείλουν να δείξουν απέναντι σε κάθε ανθρωπο.

Είναι λάθος τους αλλά δεν πειράζει. Δεν χρειάζεται να σε απασχολεί ιδιαίτερα. Γιατί; Γιατι είναι τόσο αλλόκοτο και άδικο να στεναχωριέται αυτός που του φέρθηκαν άσχημα και όχι αυτός που φέρεται ασχημα. Αυτοί κανονικά πρέπει να σκύβουν το κεφάλι. Όμως δεν πειράζει που δεν το κάνουν.

Πρέπει να χαίρεσαι που δεν είναι μέρος της ζωής σου. Και αν έχεις επιτρέψει να είναι βγάλε τους τώρα. Κανένας τοξικός άνθρωπος δεν αξίζει να είναι μέρος της.

Εννοείται πως όλοι κάνουμε λάθη και πως υπάρχουν άνθρωποι που μετανοιωνουν πραγματικά και αξίζουν δεύτερη ευκαιρία. Δεν μιλώ για αυτους.

Μιλώ για εκείνους που παρά τα λάθη τους δεν πτοήθηκαν ποτέ και συνέχισαν ακάθεκτοι.

Να λες ευτυχώς λοιπόν και να γυρνάς το κεφάλι.

Δεν υπάρχει λόγος για καμία στεναχώρια.

ΠΗΓΗ...http://www.anapnoes.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Να φτάνεις στο τέλος της ζωής και να λες «ρε γαμώτο…τι βόλτα!»

Έχετε αντιληφθεί ότι η μόνη περίοδος της ζωής μας που μας αρέσει να μεγαλώνουμε είναι όταν είμαστε παιδιά; Εάν είσαι κάτω των 10 ετών, είσαι τόσο ενθουσιασμένος που μεγαλώνεις που σκέφτεσαι τμηματικά…

-«Πόσων ετών είσαι;»,

-«Είμαι τέσσερα και μισό!»

Ποτέ δεν είσαι τριάντα έξι και μισό. Είσαι τέσσερα και μισό, και περπατάς στα πέντε! Αυτό είναι το κλειδί.

Μπαίνεις στην εφηβεία, και τώρα κανείς δεν μπορεί να σε συγκρατήσει. Πηδάς στον επόμενο αριθμό, ή ακόμη και μερικούς αριθμούς μπροστά.

-«Πόσων ετών είσαι;»

-«Θα γίνω 16!»

Μπορεί να είσαι 13, αλλά έ, θα γίνεις 16! Και τότε έρχεται η καλύτερη μέρα της ζωής σου! Γίνεσαι 21. Ακόμα και οι λέξεις ακούγονται σαν ιεροτελεστία. ΓΙΝΕΣΑΙ 21.. ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ !!!

Αλλά τότε περνάς στα 30. Ωωωω, τι έγινε εδώ; Ακούγεσαι σαν χαλασμένο γάλα! Αυτός ΠΕΡΑΣΕ, έπρεπε να τον πετάξουμε. Δεν έχει πλάκα πια, είσαι απλά ένας ξινισμένος λουκουμάς. Τι πάει στραβά; Τι άλλαξε;

ΓΙΝΕΣΑΙ 21, ΠΕΡΝΑΣ στα 30, και τότε ΠΕΡΠΑΤΑΣ στα 40. Ουάου! Πάτα φρένο, όλα σου ξεγλιστρούν. Πριν να το καταλάβεις, ΦΘΑΝΕΙΣ τα 50 και τα όνειρά σου χάνονται…

Αλλά, για περίμενε! ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ τα 60. Δεν πίστευες ότι θα τα έφθανες!

Οπότε ΓΙΝΕΣΑΙ 21, ΠΕΡΝΑΣ στα 30, ΠΕΡΠΑΤΑΣ στα 40,ΦΘΑΝΕΙΣ τα 50 και ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ τα 60.

Έχεις αναπτύξει τόσο μεγάλη ταχύτητα που ΧΤΥΠΑΣ τα 70! Μετά απ’ αυτό, η κατάσταση είναι μέρα με τη μέρα. ΧΤΥΠΑΣ την Τετάρτη!

Μπαίνεις στα 80 και κάθε μέρα είναι ένας πλήρης κύκλος. ΧΤΥΠΑΣ το γεύμα. ΠΕΡΝΑΣ στις 4:30. ΦΘΑΝΕΙΣ την ώρα του ύπνου. Και δεν τελειώνει εκεί. Στα 90 σου, αρχίζεις να οπισθοδρομείς.  «Ήμουν μόλις 92».

Και τότε κάτι παράξενο συμβαίνει. Εάν καταφέρεις να ξεπεράσεις τα 100, ξαναγίνεσαι μικρό παιδί. «Είμαι 100 και μισό!».

Μακάρι να φθάσετε όλοι στα υγιή 100 και μισό!

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΝΕΟΙ:

 Πετάξτε τους ασήμαντους αριθμούς.Αυτό συμπεριλαμβάνει την ηλικία, το βάρος και το ύψος. Αφήστε τους γιατρούς να νοιάζονται γι’ αυτά. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος για τον οποίο, τους πληρώνετε.

Κρατήστε μόνο τους ευχάριστους φίλους. Οι γκρινιάρηδες σας ρίχνουν.

Να μαθαίνετε συνεχώς!Μάθετε περισσότερα για τους υπολογιστές, τις τέχνες, την κηπουρική, οτιδήποτε, ακόμη και για το ραδιόφωνο. Να μην αφήνετε ποτέ τον εγκέφαλο ανενεργό. «Ένα ανενεργό μυαλό, είναι το εργαστήρι του Διαβόλου». Και το επίθετο του διαβόλου είναι Αλτσχάιμερ.

 Απολαύστε τα απλά πράγματα.

Γελάτε συχνά, διαρκώς και δυνατά.Γελάστε μέχρι να σας κοπεί η ανάσα.

Τα δάκρυα τυχαίνουν. Υπομείνετε, πενθήστε, και προχωρήστε παραπέρα. Το μόνο άτομο, που μένει μαζί μας για ολόκληρη τη ζωή μας είναι ο εαυτός μας. Να είστε ΖΩΝΤΑΝΟΙ ενόσω είστε εν ζωή.

Περιβάλλετε τον εαυτό σας με ό,τι αγαπάτε, είτε είναι η οικογένεια, τα κατοικίδια, η μουσική, τα φυτά, τα ενδιαφέροντα σας, οτιδήποτε. Το σπίτι σας είναι το καταφύγιό σας.

Να τιμάτε την υγεία σας: Εάν είναι καλή, διατηρήστε την. Εάν είναι ασταθής, βελτιώστε την. Εάν είναι πέραν της βελτιώσεως, ζητήστε βοήθεια.

Μην κάνετε βόλτες στην ενοχή. Κάντε μια βόλτα στα μαγαζιά, ακόμη και στον διπλανό νομό ή σε μια ξένη χώρα αλλά ΜΗΝ πηγαίνετε εκεί που βρίσκεται η ενοχή.

Πείτε στους ανθρώπους που αγαπάτε ότι τους αγαπάτε, σε κάθε ευκαιρία.

ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ:

Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα

Όλοι χρειαζόμαστε να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο κάθε μέρα!!

Το ταξίδι της ζωής δεν είναι για να φθάσουμε στον τάφο µε ασφάλεια σε ένα καλοδιατηρημένο σώμα, αλλά κυρίως για να ξεγλιστρούμε προς όλες τις πλευρές, πλήρως εξαντλημένοι, φωνάζοντας «…ρε γαµώτο….τι ßόλτα!».’’

ΠΗΓΗ...https://www.thatslife.gr

Διαβάστε Περισσότερα

"Μη μετανιώσεις για τίποτα. Ποτέ." - Κ. Π. Καβάφης

Έχε εμπιστοσύνη στη ζωή, ξέρει τι κάνει.

Ξέρει τι φέρνει, τι παίρνει πίσω.

Βρες μόνο τι θέλει να σου πει με τις πράξεις της.

Μη μετανιώσεις για τίποτα.

Ποτέ.

Μόνο για την αδράνεια.


Κ. Π. Καβάφης

Διαβάστε Περισσότερα

Εμείς μάθαμε να τους γλεντάμε τους καύσωνες.

Της Ματίνας Κ. Καρελιώτη.

Εμείς τους καύσωνες, τους περνούσαμε τριγυρνώντας μ’ ένα βρακί κι ένα λάστιχο. Ένα λάστιχο που στην αρχή έβγαζε καυτό νερό, λες κι ήταν συνδεδεμένο με τα καζάνια της κόλασης. Κι ύστερα, σταγόνα σταγόνα, έρχονταν η πολυπόθητη δροσιά  στο αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο και στο καταϊδρωμένο σώμα, που αναζητούσε να ρουφήξει αχόρταγα  τη ζωοδότρα υγρασία.

Το μεσημέρι,  στην πυκνή σκιά της κληματαριάς, δυο ντιβάνια σουμιεδένια που έτριζαν με χάρη, μας περίμεναν να απλώσουμε την αρίδα μας. Μέχρι να μας πάρει ο ύπνος, χαζεύαμε τα κόκκινα τσαμπιά που ήταν έτοιμα για μάζεμα και βάζαμε τρικλοποδιές σε κάτι μύγες, που όλο και κάποιο λόγο έβρισκαν για να κολλήσουν πάνω μας.

Ο παππούς όριζε πότε θα ξαπλώσουμε και για πόσο. Όταν θα φώναζε: “Μαρίκα καφέ”, το μεσημεριανό ραχάτι τέλειωνε. Τότε, ήταν η στιγμή που δυο δροσερές “καρδιές” καρπουζιού έρχονταν να μας γλυκάνουν, πάνω στα πλαστικά πιάτα που κάποτε είχε αγοράσει η γιαγιά απ’ το πανηγύρι του προφήτη Ηλία, και πάντα σ’ αυτά αρέσκονταν να μας τρατάρει.

Εμείς τους καύσωνες δεν τους λογαριάζαμε. Είχαμε σύμμαχο τον ασβέστη στα πεζούλια και στους πέτρινους τοίχους, π’ αντανακλούσε τις αχτίνες του επιπόλαιου Φαέθωνα, κρατώντας το εσωτερικό της εστίας μας δροσάτο. Είχαμε και μια θεόρατη καρυδιά, φύλακα άγγελο στα παιδικά παιχνίδια μας. Κάστρο θεόρατο γίνονταν, με ιππότες και πριγκίπισσες. Κι άλλες φορές που η ζέστη δεν μας άφηνε ούτε δυο βήματα να κάνουμε, απιθώναμε στη σκιά της και χαράζαμε λογιώ λογιώ σχέδια στο αφυδατωμένο κοκκινόχωμα της αυλής, ώσπου να περάσει η μεγάλη κάψα.

Σαν βασίλευε η χάρη Του, η γιαγιά άρπαζε τη σωλήνα και κατάβρεχε απ’ άκρη άκρη το τσιμέντο που κόχλαζε αλλά και τις γλάστρες με τα ξελιγωμένα για νερό λουλούδια. Με απίστευτη χαρά παρατηρούσαμε τα φύλλα των βασιλικών να θεριεύουν από τις πρώτες στάλες, τ’  άνθη απ’ τα ροζ γεράνια να χαριεντίζονται με τις δροσοσταλιές και τα δυο άσπρα γατιά που αλήτευαν από σπίτι σε σπίτι ,να πίνουν αχόρταγα από τις αυτοσχέδιες λιμνούλες.

Εμείς μάθαμε να τους γλεντάμε τους καύσωνες. Με πανηγύρια και με ρακές. Με ντομάτα κομμένη στα τέσσερα. Με μελιτζάνα, πιπεριά τηγανιτή και κολοκύθι. Με ιστορίες θεών και δαιμόνων που λέγονταν απ’ τα στόματα των μεγάλων, αργά τη νύχτα έξω απ’ τις ντεραυλές, παρέα με δυο τρία “φιδάκια” να καπνίζουν κάτω απ’ τα πόδια μας. Με τις καμπάνες να χτυπούν για έκτακτες λιτανείες στο όνομα της βροχής και τα κουκουνάρια να επιδίδονται με ζήλο στο “κρακ κρακ φτου ξελευτερία”.

Εμάς κάποτε δεν μας νικούσαν οι καύσωνες, γιατί ήμασταν οι ίδιοι η δροσιά της ζωής!

1η δημοσίευση : Ντελάλης

ΠΗΓΗ...http://www.anapnoes.gr

Διαβάστε Περισσότερα

"Δυο κόσμοι, απόκοσμοι " - Τσαβδάρης Ευάγγελος

Δυο κόσμοι, απόκοσμοι 

Είμαι εδώ και απόψε, σε αυτή τη φωλιά την απόμακρη

και κρύα από αισθήματα.

Δεν περιμένω από κανέναν να με ρωτήσει για το βόρβορο που ξημερώνει

Θέλω να συγκεντρώσω όλη την ενέργεια του σώματος και του πνεύματος

για τις στιγμές μαζί σου,

Σε όσες ήδη χαρίστηκαν υπήρχε ο Θεός σαν αναισθητικό και άμορφη ντόπα,

με σηκώνει όρθιο  στη γη και ύστερα με ρίχνει στην αγκαλιά που λέγεται χώμα,

Πώς να την νηστέψω την ύπαρξή σου 

με ένα μέλλον που θα εκρήγνυται

και θα σε κάνει πιο ερωτική και όμορφη.

Όταν πεθάνω, θα βγάλω όλες τις σειρήνες από το κορμί σου

δεν θα έχω την επιλογή να είσαι η τελευταία μου επιθυμία.

κοιτάζω τα δέντρα σου,  ανάμεσα στα βλέφαρα

και δεν βρίσκω στίχους μέσα στα φύλλα τους

καθρεφτίζω το πρόσωπό μου στα ρυάκια, και γεμίζω δάκρυα.

Είπα να ρίξω τους στίχους στον θάνατο

Δεν είχα  βουκέντρα , να σου κεντήσω

να σου κεντρίσω τα κίνητρα, 

νόμιζα ο στίχος δεν θα ανέβει από τα κομμάτια της καρδιάς να με διασώσει

μέσα σου

Κοιτάζω την καρδιά μου και σε βρίσκω να αναζητάς  μέσα της, στων αισθημάτων τα θραυσματα τους στίχους

Στίχους βγαλμένους μέσα:

Από τις αναπάντητες βλέψεις,  τις άστοχες προβλέψεις

τις μορφές της άμορφης μάζας των ονείρων.

Όλα τα άντεχα,   όσο σου κίνησα το ενδιαφέρον

τώρα κινώ  τους συρμούς της λογικής.

Είμαι ο γνωστός των στίχων

ο λαθραίος της ζωής. 

Τσαβδάρης Ευάγγελος

Η ποίηση σε διάλογο

Στην Πανανθρώπινη Ωδή των στίχων του Ευάγγελου Τσαβδάρη

Διαβάστε Περισσότερα

Χάθηκε αλυσοπρίονο μάρκας Husgvarna

Την Πέμπτη 3 Αυγούστου χάθηκε αλυσοπρίονο μάρκας Husgvarna mod 372 στον δασικό δρόμο προς τα βουνά των Προμάχων.

Όποιος γνωρίζει κάτι, παρακαλείται να επικοινωνήσει με τα Προμαχιώτικα Νέα.

Υπάρχει η δυνατότητα αμοιβής.

Διαβάστε Περισσότερα