''Με πλοίο δίχως πόδια, ψυχή χωρίς κατάρτια'' Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Ευάγγελου Τσαβδάρη

Έφτασε επιτέλους η στιγμή που ο εξαιρετικός συντοπίτης μας ποιητής Ευάγγελος Τσαβδάρης θα παρουσιάσει την πρώτη ποιητική του συλλογή με τίτλο ''Με πλοίο δίχως πόδια, ψυχή χωρίς κατάρτια'' στο κοινό της Αλμωπίας.

Το Σάββατο 19 Νοεμβρίου, στις 6:30 μ.μ., στο Ξενιτίδειο Πνευματικό Κέντρο Αριδαίας, ο Ευαγγέλος Τσαβδάρης, πλαισιωμένος από εξαίρετους φίλους της ποίησης, θα μεταφέρει σε όλους εμάς τη μαγεία του ποιητικού λόγου, που τόσο μαεστρικά χειρίζεται.

Τα ποιήματα θα προλογίσουν ο Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας Κωνσταντίνος Φωτιάδης και η Μουσικολόγος - Μουσικοπαιδαγωγός και Πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τη Μουσική Εκπαίδευση Σοφία Αγγελίδου.

Στις απαγγελίες θα μας συντροφεύσουν οι: Φρόνη Ελπασίδου, Χριστίνα Πουλτσάκη, Δέσποινα Τσουλφαΐδου και Κώστας Φιλίππου. 

Τη μουσική επένδυση των απαγγελιών θα επιμεληθούν οι Σωκράτης Βότσκος και Γιώργος Βάτσης.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί υπό την αιγίδα των Εκδόσεων Ινφογνώμων.

Δείτε παρακάτω το πρόγραμμα της εκδήλωσης

ΠΗΓΗ...http://www.ialmopia.gr

Διαβάστε Περισσότερα

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΣΜΑΝΗΣ: ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΣΜΑΝΗΣ:

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΘΕΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ ΦΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

Τις τελευταίες ημέρες ο Γιώργος Καρασμάνης προέβη σε μια σειρά πρωτοβουλιών κοινοβουλευτικού ελέγχου καταθέτοντας αναφορές σχετικά με θέματα που αφορούν φορείς και πολίτες του Νομού.

Παραθέτουμε τις τελευταίες σημαντικότερες παρεμβάσεις του Βουλευτή προς τους αρμοδίους Υπουργούς :

·        Την κατάθεση ως αναφορά, της επιστολής του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Μουσικού Σχολείου Γιαννιτσών, σχετικά με την διαμαρτυρία του για τα συνεχιζόμενα προβλήματα του Σχολείου με αποτέλεσμα την υποβάθμιση των παρεχόμενων σπουδών.  

·        Την κατάθεση ως αναφορά, του υπομνήματος του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Έδεσσας και Αλμωπίας, σχετικά με την ίδρυση Επαγγελματικής Σχολής Μαθητείας του ΟΑΕΔ με ειδικότητες που συνταιριάζουν στην περιοχή, συμβάλλοντας έτσι στην επαγγελματική αποκατάσταση των νέων και στην οικονομική ανάπτυξη της περιοχής.

·        Την κατάθεση ως αναφορά, του υπομνήματος του Πανελληνίου Συλλόγου Αποστράτων Εθελοντών Μακράς Θητείας, σχετικά με την θέσπιση νομοθετικής ρύθμισης ώστε να αποδοθούν οι ασφαλιστικές εισφορές που έχουν καταβάλλει τα μέλη του υπέρ του ΕΤΕΑΜ και δεν έχουν ληφθεί υπόψη στον υπολογισμό των μερισμάτων τους από τα Μετοχικά Ταμεία.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016      ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ 

Διαβάστε Περισσότερα

Την 43η Επέτειο του Πολυτεχνείου τίμησε η Αν. Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας Αθηνά Αηδονά

Την 43^η Επέτειο του Πολυτεχνείου τίμησε η Αν. Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας Αθηνά Αηδονά

Με τη συμμετοχή πλήθους κόσμου και παρουσία εκπροσώπων όλων των τοπικών αρχών και φορέων, πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις μνήμης για την 43^η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στην Πλατεία Ελευθερίας στην Έδεσσα, έδρα της Π.Ε. Πέλλας.

Σε δήλωσή της η Αν. Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας κ. Αθηνά Αηδονά αναφέρει: «Το μήνυμα των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, ψωμί-παιδεία-ελευθερία, παραμένει επίκαιρο, εμπνέοντας τους σύγχρονους αγώνες για βελτίωση των όρων ποιότητας ζωής. Ειδικότερα, την παροχή υψηλού επιπέδου μόρφωσης, την αύξηση της απασχόλησης των νέων και την εμβάθυνση της δημοκρατίας μέσω της ενίσχυσης της συμμετοχής των πολιτών στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων».

Το περιεχόμενο των εκδηλώσεων ήταν λιτό, περιλαμβάνοντας επιμνημόσυνη δέηση, ομιλία και κατάθεση στεφανιών. Η ομιλία πραγματοποιήθηκε από την εκπαιδευτικό κα. Ανθούλα Βάσσου η οποία αναφέρθηκε στο ιστορικό των γεγονότων και τη σημασία τους τονίζοντας ότι «το έπος του Πολυτεχνείου τιμήθηκε και θα τιμάται όσο θα υπάρχουν άνθρωποι, γιατί ο άνθρωπος είναι γεννημένος να ζει ελεύθερος και το Πολυτεχνείο έγινε σύμβολο της Ελευθερίας». 

Διαβάστε Περισσότερα

JULIETA(2016) του Pedro Almodovar από τον Φ.Σ. Έδεσσας « Μέγας Αλέξανδρος»

Φ.Σ. Έδεσσας « Μέγας Αλέξανδρος» - Με την υποστήριξη της  ΔΗ.ΚΕ.ΔΕ.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΕΔΕΣΣΑΣ

(αίθουσα προβολών)

ΔΕΥΤΕΡΑ  21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016 - ΩΡΑ 21:00

JULIETA(2016)

Σκηνοθεσία: Pedro Almodovar

Ηθοποιοί: Emma Suarez, Adriana Ugarte, Inma Cuesta, Dario Grandinetti

Διάρκεια: 99 λεπτά

Είδος ταινίας: Δραματική

Ο μάστερ της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, ψυχής και νεύρωσης, o Πέδρο Αλμοδόβαρ, επιστρέφει στο είδος που έχει ειδωλοποιήσει με πάθος όλα αυτά τα χρόνια και που τον έχει καθιερώσει στο διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα: στα δραματικά φιλμ με επίκεντρό τους τις γυναίκες. Όχι όμως όποιες και όποιες, αλλά αυτές που πονάνε, που κάνουν λάθη, που παραδίδονται στην προδιαγεγραμμένη μοίρα και το πεπρωμένο τους και που φυσικά οι άντρες της ζωής τους έρχονται δεύτεροι μπροστά στη δική τους φύση. Έτσι και η Χουλιέτα, η κεντρική του ηρωίδα, είναι μια γυναίκα που ζει στη Μαδρίτη μόνη της, αφού η κόρη της, Άντια, την έχει εγκαταλείψει χωρίς εκείνη να έχει μάθει ποτέ τον λόγο. Ζώντας για χρόνια μέσα σε απέραντη θλίψη, θα αρχίσει να κάνει μια επιστροφή στο παρελθόν και όλα θα ξεκινήσουν από εκεί που είχαν τελειώσει...

      ΠΡΟΣΕΧΩΣ 28/11: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Διαβάστε Περισσότερα

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΑΛΜΩΠΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΤΟΥ 2ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΑΡΙΔΑΙΑΣ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΑΛΜΩΠΙΑΣ κ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΙΝΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΤΟΥ 2ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΑΡΙΔΑΙΑΣ

Τον Δήμαρχο Αλμωπίας κ. Δημήτρη Μπίνο επισκέφθηκε ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αριδαίας.

Αρχικά, ο Δήμαρχος ευχήθηκε καλή και δημιουργική θητεία στο νέο Διοικητικό Συμβούλιο και δεσμεύτηκε να συνεχιστεί η εποικοδομητική συνεργασία με στόχο να επιλύονται όλα τα ζητήματα που προκύπτουν στη σχολική κοινότητα.

Στη συνέχεια, έγινε αναφορά στην αυλή του σχολείου και ο Δήμαρχος ενημέρωσε τους εκπροσώπους του Συλλόγου ότι η διαδικασία ανταλλαγής των οικοπέδων έχει καθυστερήσει λόγω του γεγονότος ότι ο Δήμος Αλμωπίας δεν διαθέτει αυτή τη στιγμή τοπογράφο, καθώς ο μοναδικός υπάλληλος βρίσκεται εδώ και μήνες σε άδεια άνευ αποδοχών. Ωστόσο, έχει περιφραχθεί ήδη το τμήμα που ανήκει στην περιουσία του Δήμου και αναμένεται να αξιοποιηθεί σε συνεργασία με τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων.

Το παρόν στη συνάντηση έδωσε και ο Αντιδήμαρχος και Πρόεδρος της Πρωτοβάθμιας Σχολικής Επιτροπής κ. Χρήστος Γεωργίου, ο οποίος ευχαρίστησε τον Σύλλογο για τη συνεργασία και υπογράμμισε ότι μέσα απ’ αυτή μπορούν να ξεπεραστούν όλα τα προβλήματα όπως γίνεται και μέχρι σήμερα.

Στο τέλος της συνάντησης, η Πρόεδρος κ. Ιορδάνα Ιωσηφίδου χάρισε εκ μέρους του Συλλόγου αναμνηστικά ημερολόγια στον κ. Μπίνο και τον κ. Γεωργίου.

Διαβάστε Περισσότερα

Juan Eduardo Zúñiga - «Ο άγγελος»

Η γυναίκα διέσχιζε τη μεγάλη πλατεία στο κέντρο της οποίας υψωνόταν ο στύλος που είχε στην κορυφή του ένα πελώριο άγαλμα, έναν άγγελο με απλωμένα τα φτερά που έμοιαζε έτοιμος να πετάξει.

Η μοναχική γυναίκα κάθε πρωί έστρεφε επάνω του το γεμάτο θαυμασμό βλέμμα της, με το φόβο μήπως εξαφανιζόταν στους αέρηδες του φθινοπώρου ή στην ομίχλη της παγωνιάς και δεν τον έβλεπε πια· και παρόλο που ήξερε ότι για τον άγγελο εκείνη ήταν μονάχα μια μαύρη κουκίδα στην απεραντοσύνη της έρημης πλατείας, τον παρακαλούσε να τη συντροφεύει στη μακρά καθημερινή της διαδρομή.

Και ήταν τέτοια η παραφορά της που ο άγγελος την άκουσε, ένοιωσε το επίμονο κάλεσμά της και μια μέρα κατέβηκε από το στύλο και κατευθύνθηκε προς εκείνη με διστακτικά βήματα.

Στη θέα της γιγάντιας μορφής με τα ανοιγμένα φτερά, η γυναίκα αισθάνθηκε να γεννιέται μέσα της η ελπίδα για ανταπόκριση, αλλά με το που πλησίασε ο άγγελος, είδε ότι τα μάτια του ήταν κενά.

Παρ’ όλα αυτά, εκείνη τον ρώτησε: «Θα έρθεις μαζί μου;»

Aλλά ο άγγελος αμφιταλαντεύτηκε, δεν απάντησε και μετά από λίγο επέστρεψε στη θέση του, ψηλά στο στύλο.

Διαλύθηκε η φευγαλέα προσμονή του έρωτα: εκείνη ένοιωσε ότι η ζωή της τελείωνε και θέλησε να βυθιστεί στη γη μόλις κατάλαβε ότι δεν την είχε καν κοιτάξει, ότι ο άγγελος δεν είδε ποτέ την έκφραση του έρωτά της.

Αλλά σκέφτηκε το εργασιακό της καθήκον και το δρόμο που είχε να διανύσει, όπως κάθε μέρα, και το πήρε απόφαση να προχωρήσει.

Ποτέ πια δεν θα αναζητούσε τον έρωτα, ούτε ο άγγελος θα κατέβαινε στο έδαφος.

Οι μοναχικοί άνθρωποι διασχίζουν την απέραντη πλατεία αλλά κανείς προς εκείνον δεν υψώνει το βλέμμα του· γνωρίζουν ότι ο άγγελος που στέκει εκεί είναι τυφλός, ένας άγγελος μοναχικός όπως εκείνοι.

 

του Χουάν Εδουάρδο Θούνιγα (Juan Eduardo Zúñiga)

 Ο Juan Eduardo Zuniga (Μαδρίτη, 24 του Γενάρη 1929) είναι συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας και μεταφραστής ισπανικά.. Σπού­δα­σε Κα­λὲς Τέ­χνες καὶ Φι­λο­λο­γί­α. Ση­μαν­τι­κό­τε­ρο ἔρ­γο του ἡ τρι­λο­γί­α δι­η­γη­μά­των L­a­r­go n­o­v­i­e­m­b­re en M­a­d­r­id (1980), La t­i­er­ra s­e­ra un p­a­r­a­i­so (1989) καὶ C­a­p­i­t­al de la g­l­o­r­ia (2003) μὲ θέ­μα τῆς τὸν ἱ­σπα­νι­κὸ ἐμ­φύ­λιο. 

Πηγή: bonsaistoriesflashfiction

Διαβάστε Περισσότερα

Κική Δημουλά: «Τράβα μία λέξη απ΄τη νύχτα στην τύχη..»

Μίλα.

Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.

Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.

Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,

ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ

μὲ τὴν ἀοριστία.

Πές:

«ἄδικα»,

«δέντρο»,

«γυμνό».

Πές:

«θὰ δοῦμε»,

«ἀστάθμητο»,

«βάρος».

Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται

μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.

Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς

ἀρχίζει ἡ θάλασσα.

Πὲς κάτι.

Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.

Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει

ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,

ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,

μὴν τὴ σῴζεις,

πὲς

«δὲν ἄκουσα».

Μίλα.

Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,

ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:

ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,

σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.

Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα

στὴν τύχη.

Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.

Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,

πὲς «ἐλάχιστη»,

ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.

Ἐλάχιστη

αἴσθηση,

λύπη

ὁλόκληρη

δική μου.

Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.

Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.

Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.

Πὲς «πέτρα»,

ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.

Ἔτσι, ἴσα ἴσα,

νὰ βάλω ἕναν τίτλο

σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

Κική Δημουλά, «Περιφραστική πέτρα»

Διαβάστε Περισσότερα

Να θυμηθείς πως κάποτε έχτιζες πύργους από άμμο και χαλίκια

Ε, εσύ. Σε σένα μιλάω, ναι. Θα σου πω δυο λόγια που σκέφτηκα χθες βράδυ. Ή πριν κάποια χρόνια. Ή που θα σκεφτώ στο μέλλον, αιώνες μετά. Δεν έχει σημασία, ο χρόνος είναι αδιάφορος. Αυτό που έχει σημασία είναι να δώσεις βάση. Γιατί, ξέρεις, δε ξηγιέσαι καλά, φίλος. Δε ξηγιέσαι καθόλου καλά. Όχι απέναντι μου – απέναντι σε σένα τον ίδιο. Καλά θα κάνεις να μ’ ακούσεις λοιπόν.

Θυμάσαι τον εαυτό σου, ρε, σαν ήσουν παιδί; Τότε που έχτιζες πύργους από άμμο και χαλίκια;

Τότε που ένα σκουπίδι, ένα καπάκι, ένα κουμπί, ένα χαρτί, ένα κομμάτι ξύλο, μπορούσε να μετατραπεί στα χέρια σου σε μαγικό παιχνίδι;

Θυμάσαι πως εξορμούσες καθημερινά, σα θαλασσοπόρος, στους απέραντους ωκεανούς της φαντασίας σου; Τότε που ο κόσμος φάνταζε πελώριος, ένα σύμπαν πλουμισμένο με αστέρια – και συ ήσουν ένας κοσμοναύτης και τα αστέρια λαμπύριζαν στα μάτια σου.

Και τι έγινε μετά, με το πέρασμα των χρόνων, για πες μου.

Πως κατάφερες και τετραγώνισες τον κύκλο; Πως μπόρεσες και χώρεσες τη θάλασσα σε ένα τόσο δα ενυδρείο; Πως έγινες και συ ένα ψάρι όπως όλα, κολυμπώντας σε καλά περιορισμένα όρια, όρια που έγιναν ο κόσμος σου;

Πως γίνεται και έσβησες τα σκοτεινά σημεία απ’ τον χάρτη, διατηρώντας μόνο όσα σου φαίνονται οικεία;

Θυμάσαι, ρε, μικρός, πως εξερευνούσες με λαχτάρα τα «στοιχειωμένα σπίτια», τις οικοδομές, τα ανήλιαγα δασάκια; Πως διψούσες για γνώση, πως κυνηγούσες περιπέτεια;

Αλίμονο, τα ανεξερεύνητα δασάκια έγιναν ξύλα προς εκμετάλλευση, μια επικερδής επιχείρηση. Και το στοιχειωμένο σπίτι απέδειξες πως δεν υπάρχει. Ξαμόλησες πάνω του το τεχνικό σου φως και αποκάλυψες πως δεν υπάρχουν σκοτεινά σημεία.

Μα δε ξέρεις πως όσο περισσότερο φως ρίχνεις κάπου, τόσο φουντώνουν οι σκιές;

* * *

Πως περιόρισες τόσο τον ορίζοντα σου, πες μου.

Ναι, ξέρω. Πρώτα ήταν ο έρωτας.

Έπειτα η ανάγκη. Τα δύο ορόσημα που σε διαχώρισαν από την παιδική σου ηλικία.

Και αυτά τα δύο κατέλαβαν το νου σου, όπως ο μεγαλύτερος δικτάτορας. Πλέον δεν χωρούσε τίποτ’ άλλο στο μυαλό σου. Ο έρωτας μόνο. Και η ανάγκη. Η δουλειά. Το χρήμα. Τα άλλα ανήκουν πια στο περιθώριο.

Και έχασες σταδιακά την τόλμη σου.

Σου είπαν πως στον έρωτα μετρούν οι επιτυχίες μόνο, τον έβαλαν σε λίστες, τον ταξινόμησαν σε κατηγορίες, τον μετέτρεψαν σε must και lifestyle.

Σου είπαν πως θα σου δώσουν συμβουλές για να «πετύχεις», και συ έφτασες να αξιολογείς τον εαυτό σου, συγκρίνοντας πάντα με τους άλλους.

Ο έρωτας έγινε status, έγινε ανταγωνιστής, έγινε ποσοτική λίστα με εμπειρίες. Μα δε σου είπαν, ξέρεις, πως η εμπειρία δε μετριέται στις «επιτυχίες» μόνο – μα και στις αποτυχίες! Στις δεύτερες ακόμα πιο πολύ! Τι ξέρει κάποιος από έρωτα, αν δεν έχει αισθανθεί τη βροχή, κρύα και παρήγορη, να πέφτει πάνω του, ενώ βαδίζει μόνος μες στη νύχτα;

Σου μίλησαν για όνειρα, μα παραίνεσαν να βλέπεις την πραγματικότητα «ρεαλιστικά». Μα ο «ρεαλισμός» τους ήταν βασισμένος σ’ έναν κόσμο που οι ίδιοι έχτισαν για σένα! Και αν ο κόσμος συνεχώς αλλάζει, εκείνοι τον παρουσίασαν τάχα αμετάβλητο, τάχα αιώνιο, στη μορφή αυτή που βλέπεις. Και συ τι έκανες; Το δέχτηκες, αδιαμαρτύρητα. Μα παρέλειψαν να σου αναφέρουν πως τα όνειρα ενός είναι η πραγματικότητα κάποιου άλλου. Και τα όνειρα είναι πάντοτε ρευστά, μεταβλητά.

Έτσι ο κόσμος σου έγινε ο κόσμος όλων.

Έτσι χώρεσες τη θάλασσα μες’ στο ενυδρείο.

Έτσι ανέπτυξες την κοσμοθεωρία σου, με τα τετραγωνισμένα όρια της, αποδιώχνοντας κάθε σκοτεινό σημείο.

Έτσι βολεύτηκες στη μικροσκοπική, μα τόσο βολική σου, ημιμάθεια.

Έτσι ξεπούλησες τη φαντασία σου. Δε χρειάζεται πια να φανταζόμαστε, να χτίζουμε κάστρα με άμμο και χαλίκια. Έχουμε τις εφημερίδες να φαντάζονται για μας. Την ειδησεογραφία να μας παρουσιάζει τον κόσμο «όπως είναι». Τα κόμματα να μας πουλούν κοσμοθεωρίες. Τις μόδες να μας κάνουν να νιώθουμε ασφαλείς, τους ειδικούς να μας δίνουν συμβουλές.

Μην ανησυχείς, ψαράκι, στο ενυδρείο έχει μια θέση και για σένα!

Και αν αισθάνεσαι αδύναμος, ανασφαλής... Στον έρωτα θα βρεις δύναμη, παρηγοριά! Και αν αυτός απουσιάζει... Γίνε μέλος μιας ισχυρής ομάδας, μιας κρατικής οντότητας, μιας φανατικής ιδεολογίας, ενός μεγάλου, τάχα, έθνους.

Κάθε μικροσκοπικό ψαράκι αισθάνεται μεγάλο αν κολυμπάει σε μεγάλο ενυδρείο. Και αν το ενυδρείο δεν είναι απαραίτητα μεγάλο... ας το μεγενθύνουμε με τη φαντασία μας – τη λιγοστή που μας απέμεινε. Ας το μετατρέψουμε σε «τρανό και ένδοξο», μπας και αντλήσουμε οι ίδιοι κάτι από τα έργα άλλων, από τις επιτυχίες άλλων.

Και αν ξεπουλήσεις την ατομικότητά σου, την διαφορετικότητά σου, αν γίνεις ένα όπως όλοι... τι σημασία έχει; Δε φοβάσαι πια!

* * *

Σου είπαν ψέματα, καλό μου ψάρι. Μα ταυτόχρονα σε έκαναν να αγαπάς τα παραμύθια.

Σου είπαν πως αρκεί να «θελήσεις» κάτι για να το αποκτήσεις.

Κάποιος συγγραφέας έγινε διάσημος, μιλώντας για τον κόσμο που «συνωμοτεί υπέρ σου». Και εσύ το πίστεψες, γιατί ήθελες να το πιστέψεις.

Και αντί να χτίζεις, με τα δικά σου χέρια, σκάλες προς τον ουρανό, προτιμάς τα κάλπικα φτερά που σου παρέχουν. Θαρρείς, τάχα, πως έτσι θα αγγίξεις τον ουρανό νωρίτερα. Και αντί να σκαρφαλώνεις – να πέφτεις – να σηκώνεσαι – να γλύφεις τις πληγές σου – και να σκαρφαλώνεις πάλι... προτιμάς απλά να «πετάς».

Ένα ψάρι που ονειρεύεται πως είναι πουλί, να τι είσαι.

Μα τα ψάρια, ξέρεις, κάποτε, δισεκατομμύρια χρόνια πριν, βγήκαν από το νερό. Κάποτε έγιναν πουλιά και πέταξαν. Μα δεν συνέβη από τη μια στιγμή στην άλλη...

Δες εδώ. Τα ψάρια εκείνα έβλεπαν πέρα από τον στενό ορίζοντα της μικροσκοπικής τους θάλασσας... Φαντάζονταν πάντα κάτι καλύτερο, κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Και αν πήρε καιρό... κάποια στιγμή τα κατάφεραν. Βγήκαν στη στεριά... και πέταξαν.

Εσύ λοιπόν τι κάνεις; Nαι ρε, σε σένα μιλώ. Μα μιλάω και σε μένα. Σε όλους. Σε κανέναν. Δεν έχει σημασία...

Ένα μονάχα έχει σημασία. Να θυμηθείς. Να θυμηθείς πως κάποτε έχτιζες πύργους από άμμο και χαλίκια.

 «E, εσύ. Σε σένα μιλάω, ναι.»

Πηγή: tofonikokouneli

Διαβάστε Περισσότερα

Η μαγεία της σκιάς

Όταν ήμουν παιδί σιχαινόμουν το σκοτάδι και δεν ήταν το μόνο. Κοιμόμουν πάντα με φωτάκι στο δωμάτιό μου και όταν έκλειναν τα φώτα λόγω απροειδοποίητης διακοπής ρεύματος, η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή.

Μεγαλώνοντας άρχισα να εξοικειώνομαι μαζί του μελετώντας το.

Ξέρεις τι είναι αυτό που τρομάζει τελικά περισσότερο τους ανθρώπους;

Δεν είναι το σκοτάδι, είναι το φως που το διαπερνά και δημιουργεί μικρά κενά στα ''τοιχώματά'' του.

Τότε είναι που δημιουργούνται οι σκιές, αυτές που στην ανθρώπινη φαντασία μεγεθύνονται και μας τρομάζουν γιατί δίνουν σάρκα και οστά στους φόβους μας.

Το τι βλέπει ο καθένας σε μια σκιά είναι σχετικό.

Άλλος βλέπει φαντάσματα και άλλος πόθους ενσαρκωμένους.

Το θέμα είναι ότι η σκιά γιγαντώνεται σύμφωνα με την ψυχή που κουβαλάς.

Όσο πιο ''καθαρή'' είναι η ψυχή σου, τόσο πιο εύκολα μπορείς να εξαφανίσεις τη σκιά και το αντίστροφο.

Στην πράξη, το σκοτάδι είναι ένας συμβολισμός γι' αυτό και στα δύσκολα βλέπουμε σκοτάδι τριγύρω μας.

Εσύ που μπορείς να δεις και σκιές είσαι μάλλον τυχερός...

Γιατί στην πραγματικότητα μπορείς να δεις φως, απλώς δεν το γνωρίζεις...

Και ξέρεις, δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο από μια φωτεινή ψυχή, από μια ψυχή που δεν φοβάται να ανοίξει φτερά και να πετάξει.

Δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο από μια ψυχή που δεν φοβάται να αντιμετωπίσει μιαν άλλη, εξίσου ''καθαρή'' με αυτήν...

Να αναμετρηθεί μαζί της, γιατί όχι;

Ξέρεις τελικά τι τρομάζει περισσότερο τους ανθρώπους από το σκοτάδι; Το Φως.

Αλλά η μισή μαγεία ανήκει στη σκιά...

Νατάσα Γκουτζικίδου, Συγγραφέας

Πηγή: natasagoutzikidou

Διαβάστε Περισσότερα

Martha Rivera Garrido - «Δεν επιστρέφεις»

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που διαβάζει, γυναίκα που αισθάνεται υπερβολικά ή γράφει.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα πνευματώδη, πλανεύτρα, τρελή και παλαβή.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που σκέφτεται, που γνωρίζει αυτά που ξέρει κι επιπλέον μπορεί και να πετά · γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που γελά ή κλαίει στον έρωτα, που ξέρει να μετουσιώνει το κορμί σε πνεύμα · πόσω μάλλον μία που αγαπά την ποίηση ή που στέκεται να θαυμάσει για ώρες κάποιο πίνακα και που δεν ξέρει πώς να ζει δίχως τη μουσική.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που ενδιαφέρεται για την πολιτική, που είναι επαναστάτρια και νιώθει φρίκη απέραντη μπροστά στην αδικία.

Γυναίκα που σιχαίνεται την τηλεόραση.

Και που είναι όμορφη δίχως να στέκεσαι στο πρόσωπο ή το κορμί της.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα παθιασμένη, παιχνιδιάρικη, διαυγή και βλάσφημη.

Μην το ευχηθείς ποτέ να ερωτευτείς μία γυναίκα τέτοια.

Γιατί όταν ερωτεύεσαι γυναίκα όπως αυτή, ασχέτως αν μείνει μαζί σου, ή αν σε αγαπήσει κι εκείνη, από μια τέτοια γυναίκα, ποτέ δεν επιστρέφεις.

Martha Rivera Garrido

Η Martha Rivera Garrido (1960) είναι Δομηνικανή ποιήτρια. 

Μετάφραση: Ούρσουλα Φωσκόλου,

 [Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης, στο ηλεκτρονικό Φρέαρ]

Διαβάστε Περισσότερα

Erich Fromm - «Η αδυναμία να δημιουργήσεις αγάπη, είναι ανικανότητα»

Τι σημαίνει όμως δόσιμο;

Όσο κι αν φαίνεται απλή η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, ωστόσο είναι γεμάτη από αμφισβητήσεις και περιπλοκές.

Η πιο διαδομένη παρεξήγηση είναι εκείνη σύμφωνα με την οποία υποτίθεται ότι δόσιμο σημαίνει χάσιμο, παραχώρηση, να στερείσαι κάτι, να θυσιάζεις κάτι. [...]

Για το δημιουργικό χαρακτήρα, το δόσιμο έχει μια ολότελα διαφορετική σημασία.

Το να δίνεις είναι η πιο υψηλή έκφραση του δυναμισμού.

Στην ίδια την πράξη του δοσίματος νιώθω τη δύναμή μου, τον πλούτο, την ικανότητά μου.

Αυτό το αίσθημα της πλουτισμένης ζωτικότητας και του δυναμισμού με γεμίζει χαρά.

Νιώθω τον εαυτό μου να πλημμυρίζει, να χαρίζει, ολοζώντανος και γι'αυτό χαρούμενος.

Το να δίνω μου φέρνει μεγαλύτερη χαρά από το να παίρνω, όχι γιατί είναι αποστέρησή μου αλλά γιατί στην πράξη της προσφοράς εκφράζεται η ζωντάνια μου, η ίδια μου η ύπαρξη.

[...]

Ωστόσο η πιο σημαντική περιοχή της προσφοράς δε βρίσκεται στα υλικά πράγματα αλλά στον ιδιαίτερο ανθρώπινο κόσμο.

Τι δίνει αλήθεια ένας άνθρωπος στον συνάνθρωπό του;

Δίνει από τον εαυτό του, από το πιο πολύτιμο που έχει, δίνει από τη ζωή του.

Αυτό δε σημαίνει αναγκαστικά ότι θυσιάζει τη ζωή του για τον άλλο, αλλά ότι του δίνει από κείνο που είναι ζωντανό μέσα του.

Του δίνει από τη χαρά του, από το ενδιαφέρον, την κατανόηση, τη γνώση, το χιούμορ, τη θλίψη του – απ’ όλες τις εκφράσεις και εκδηλώσεις της ζωής που κρύβει μέσα του.

Και καθώς δίνει μ’ αυτό τον τρόπο, εμπλουτίζει το συνάνθρωπο, δυναμώνει το αίσθημα της ζωντάνιας του με το να δυναμώνει τη δική του αίσθηση ύπαρξης.

Δε δίνει με το σκοπό να πάρει. Η προσφορά είναι από μόνη της μια εξαίσια χαρά.

Καθώς όμως δίνει δε μπορεί παρά να γεννήσει κάτι καινούργιο μέσα στον άλλο άνθρωπο και αυτό που γεννιέται αντανακλάται πάλι σ’ αυτόν.

Όταν αληθινά δίνεις, δε μπορεί παρά να λάβεις εκείνο που σου ξαναδίνεται.

Το να δίνεις, έχει σαν επακόλουθο να μεταβάλεις και τον άλλο άνθρωπο σε δότη, γιαυτό κι οι δυο τους μετέχουν στη χαρά αυτού του καινούργιου που δημιούργησαν.

Στην πράξη της προσφοράς κάτι νέο γεννιέται και τα δύο πρόσωπα νιώθουν ευγνωμοσύνη για τη ζωή που γεννήθηκε και για τους δυο τους.

Ιδιαίτερα σε σχέση με την αγάπη, αυτό σημαίνει: η αγάπη είναι μία δύναμη που δημιουργεί αγάπη.

Η αδυναμία να δημιουργήσεις αγάπη, είναι ανικανότητα.

Στην αγάπη το να δίνεις σημαίνει και να παίρνεις.

Και ο δάσκαλος διδάσκεται από τους μαθητές του, ο ηθοποιός ενθαρρύνεται από το κοινό του, ο ψυχαναλυτής θεραπεύεται από τον ασθενή του – με τον όρο ότι δε μεταχειρίζονται ο ένας τον άλλο σαν αντικείμενα, αλλά συνδέονται ανάμεσά τους πηγαία και δημιουργικά.

Erich Fromm, «Η Τέχνη της Αγάπης»

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

H εκπαιδευτική αξία της αποτυχίας

Πριν χρόνια, ένας φίλος μου είχε διηγηθεί μια ιστορία. Δεν ξέρω αν είναι αληθινή, είναι όμως σίγουρα εξόχως διδακτική:

Η Χριστίνα Ωνάση αγαπούσε λέει πολύ την κόκα-κόλα! Κάθε χρόνο, επισκεπτόταν τον Σκορπιό για λίγες μέρες και κατέβαινε για jogging, στην παραλία. Ακόμη και σε εκείνες τις στιγμές λοιπόν ήθελε να πίνει το αγαπημένο της ποτό – για αυτό και ζήτησε από τους ανθρώπους της να βάζουν σε κάποιο σημείο της διαδρομής ένα τραπεζάκι, με 2-3 κουτάκια αναψυκτικού.

Την επόμενη κιόλας μέρα, η εταιρεία Κόκα-Κόλα εγκατέστησε στον παραλιακό δρόμο του νησιού από ένα επαγγελματικό ψυγείο, γεμάτο με αναψυκτικά, σε κάθε 100 μέτρα!

Ακούγοντας την πιο πάνω ιστορία, καταλαβαίνει κάποιος γιατί η Χριστίνα Ωνάση έζησε μέσα στην κατάθλιψη και οδηγήθηκε στην αυτοκτονία: πρώτον, γιατί είχε συνηθίσει να υλοποιείται, πολύ εύκολα και χωρίς κόπο, η οποιαδήποτε επιθυμία της, μικρή ή μεγάλη. Τι να ονειρευτείς μετά – και τι να σε κινητοποιήσει να προχωρήσεις;

Δεύτερον, διότι όταν η ζωή που σου προσφέρεται είναι γεμάτη με εύκολες, αβίαστες επιτυχίες και κατακτήσεις, σε όλα, η κάθε μικρή καθημερινή αποτυχία είναι ικανή να σε κάνει να νιώσεις άχρηστος και πελαγωμένος. Δεν ξέρεις πώς να την διαχειριστείς, δεν έχεις μάθει να επιβιώνεις αυτοδύναμα – και στο τέλος, απλώς διαλύεσαι.

Δείτε τώρα πως, το πιο πάνω παράδειγμα έχει εφαρμογή στην καθημερινότητα μας: σκεφτείτε μια σκηνή π.χ. όπου δύο μικρά παιδιά, άγνωστα μεταξύ τους, συναντώνται σε μια παιδική χαρά και παίζουν, στο σκάμμα με την άμμο. Κάποια στιγμή, διεκδικώντας το ίδιο κουβαδάκι, μπαίνουν σε διαδικασία έντασης που οδηγεί σε σωματική επαφή μεταξύ τους, σπρωξίματα και κλάματα.

Και τι κάνουν οι γονείς εκείνη την στιγμή; Σηκώνονται αγχωμένοι από το παγκάκι που κάθονται, τρέχουν στα παιδιά τους και προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα παρεμβαίνοντας, συνήθως με κάποιον από τους παρακάτω τρόπους:

• μαλώνοντας το παιδί τους με φράσεις τύπου «άσε κάτω το κουβαδάκι, το θέλει το άλλο παιδάκι να παίξει»

• λέγοντας έντονα και με ύφος τα-λέω-στη-νύφη-για-να-τα-ακούσει-η-πεθερά, κάτι του τύπου «μπορείτε να παίξετε και οι δύο μαζί ήρεμα, χωρίς να μαλώνετε». Αυτού του είδους η παρέμβαση πολλές φορές οδηγεί τελικά σε προστριβή μεταξύ των γονέων!

• παίρνοντας το παιδί τους μακριά από το σκάμμα και παρηγορώντας το, με γλυκόλογα και αγκαλιές.

Σε κάθε περίπτωση (εκτός και αν η ένταση μεταξύ των παιδιών απειλεί σοβαρά την σωματική τους ακεραιότητα), η γονική παρέμβαση είναι λάθος!

Το γεγονός ότι τα δύο παιδιά μπαίνουν σε διαδικασία διεκδίκησης του ίδιου πράγματος, τους δίνει μοναδική ευκαιρία να αρχίσουν να μαθαίνουν πώς να διαχειρίζονται το συναίσθημα και την ανικανοποίητη επιθυμία τους.

Και η ζωή μας, καθημερινά, είναι γεμάτη από καταστάσεις που δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε αυτό που θέλουμε, γεμάτη από στιγμές που μας χαρίζουν άσχημα συναισθήματα: απογοήτευση, απόρριψη, θυμό, πίκρα.

Η δυνατότητα μας να διαχειριστούμε ακριβώς αυτές τις στιγμές, είναι αυτή που στο τέλος της ημέρας διαχωρίζει τον ευτυχισμένο άνθρωπο από τον δυστυχισμένο, τον χαρούμενο και ικανοποιημένο από τον μόνιμα θυμωμένο και βλοσυρό.

Η μόνη παρέμβαση λοιπόν που χρειάζεται η πιο πάνω κατάσταση, είναι η ήρεμη και νηφάλια εξήγηση προς το παιδί ότι, κάθε δικό του πρόβλημα, πρέπει το ίδιο το παιδί να βρει τρόπο να το αντιμετωπίσει.

Πως; αναπτύσσοντας την δική του κρίση, μαθαίνοντας να ζει χωρίς να δέχεται ή να κάνει παρεμβάσεις στην ατομική ελευθερία την δική του και των γύρω, αποδεχόμενο την διαφορετικότητα και την μοναδικότητα καθενός, ανακαλύπτοντας κάθε στιγμή τις δικές του εναλλακτικές λύσεις ώστε να είναι καλά και να συνεργάζεται εποικοδομητικά, μέσα στο σύνολο.

Αυτά, δεν επιτυγχάνονται φυσικά με εντολές, με αφορισμούς ή όταν οι γονείς λύνουν οι ίδιοι τα προβλήματα. Επιτυγχάνονται μέσα από πολλή συζήτηση, ακούγοντας προσεκτικά το παιδί και ενθαρρύνοντας το να εκφράσει με ειλικρίνεια τους φόβους και τις ανησυχίες του. Και φυσικά, δίνοντας του (στην πράξη) κάθε δυνατότητα να πάρει από νωρίς τα δικά του ρίσκα, να αποφασίζει μόνο του για ότι το αφορά και να μάθει να δέχεται τις συνέπειες των πράξεων του.

Γνωρίζοντας ότι, για όλα αυτά, έχει την αμέριστη εμπιστοσύνη των γονέων του και το δικαίωμα-προτροπή να κάνει πολλά λάθη, από πολύ μικρή ηλικία....

Και αν δεν με πιστεύετε εμένα, πιστέψτε τουλάχιστο τον μεγάλο Μάνο Χατζιδάκι: «Bλέπετε, μονάχα ή ήττα προκαλεί την σκέψη, την αναθεώρηση και την περισυλλογή. Με την ήττα μόνο ξαναγεννιόμαστε...»

του Γιάννη Κ. Γιαννούδη

Πηγή: fractalart.gr

Διαβάστε Περισσότερα