ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΑΛΜΩΠΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΙΝΟΥ «Η ΑΛΜΩΠΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ»

Αγαπητές συνδημότισσες και συνδημότες,
Συμπληρώνονται σήμερα αισίως δύο χρόνια από την ημέρα που η Δημοτική Παράταξη «Η Αλμωπία της Καρδιάς μας» έκοψε πρώτη το νήμα και αναδείχτηκε νικήτρια στις εκλογές. Ήταν 25 Μαΐου 2014 όταν η Αλμωπία επέλεξε την δική μας ομάδα για να κρατήσει το τιμόνι του τόπου μας.
Όσοι από εσάς έχετε τη δυνατότητα να ανατρέξετε στο πρόγραμμα που είχαμε δημοσιεύσει προεκλογικά, το οποίο ήταν απέναντι στη λογική των εντυπωσιακών αλλά τελικά ανέφικτων προγραμμάτων, θα διαπιστώσει ότι μέχρι σήμερα παραμένουμε πιστοί στις αρχές και τα πιστεύω μας. Ξεκινήσαμε από τα μικρά καθημερινά προβλήματα βάζοντας κανόνες και τρόπους λειτουργίας, καθώς παραλάβαμε έναν Δήμο που δεν μπορούσε να εξασφαλίσει πετρέλαιο για τα σχολεία μας, λάμπες για τους δρόμους και με τα σκουπίδια να κοντεύουν να μας πνίξουν. Σήμερα μπορούμε να μιλάμε για έναν Δήμο που βρίσκεται με τον πιο ουσιαστικό τρόπο δίπλα σε όλους τους πολίτες, χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες και στενόμυαλες λογικές. Χωρίς την παραμικρή διάκριση, απ’ αυτές που παρατηρούσαμε όλοι μας στο παρελθόν.
Από τη πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε την προσπάθεια για την διεκδίκηση του Δήμου Αλμωπίας, είχα τονίσει ότι αυτή η ομάδα είχε ως όπλο την ποιότητα, τις γνώσεις και την όρεξη για δουλειά. Σήμερα –δύο χρόνια μετά- επιβεβαιώνεται στην πράξη αυτή η πεποίθησή μου. Ως Δήμαρχος έχω δίπλα μου ανθρώπους που υπηρετούν τους κοινούς μας στόχους, χωρίς να υπολογίζουν κανένα προσωπικό κόστος. Ανθρώπους που δεν διστάζουν να μπούνε μπροστά και να δώσουν λύσεις, εκεί που άλλοι θα δίσταζαν. Ανθρώπους που συνδυάζουν την εμπειρία με τον ενθουσιασμό. Όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι, είναι γεμάτοι ζωντάνια, διάθεση για προσφορά και δύναμη. Προσωπικά ως Δήμαρχος αλλά και παλαιότερα ως υποψήφιος επέλεξα συνειδητά να μην κάνω εκπτώσεις στις επιλογές μου. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους ανθρώπους που εκλέχθηκαν αλλά και σε όλους αυτούς που συμπορεύτηκαν μαζί μας και έβαλαν το δικό τους λιθαράκι σε αυτή την επιτυχία και είναι πάντοτε πρόθυμοι να βοηθήσουν όποτε το απαιτούν οι περιστάσεις. Έχω πάντοτε κατά νου τις ανάγκες της κοινωνίας και μάλιστα σε μία περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη για την Πατρίδα μας.
Παράλληλα, έχω επιλέξει να βρίσκομαι καθημερινά δίπλα στους συμπολίτες μας. Επισκέπτομαι συνεχώς τα χωριά μας και βλέπω από κοντά όλα τα ζητήματα. Μαζί με τους Προέδρους, που είναι οι άμεσοι συνεργάτες μας και αυτοί που έχουν άμεση επαφή με τα προβλήματα. Με την γενικότερη στάση μας ως Δημοτική Αρχή έχουμε αποδείξει από την πρώτη στιγμή ότι τους θεωρούμε όλους δικούς μας ανθρώπους, ανεξάρτητα με το αν εκλέχθηκαν με την δική μας παράταξη ή όχι. Και χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί εισπράττω και από την δική τους πλευρά, ότι έχουν μεγάλη διάθεση για συνεργασία.
Ξέρω πολύ καλά ότι μέχρι σήμερα δεν έχουμε καταφέρει να λύσουμε όλα τα προβλήματα που συσσωρεύονταν για πολλά χρόνια. Όμως γνωρίζω επίσης ότι με την σκληρή μας προσπάθεια, έχουμε πετύχει πολύ σημαντικά πράγματα. Με παρεμβάσεις ουσίας που κάνουν πιο εύκολη τη ζωή των συμπολιτών μας. Η δική μας Δημοτική Αρχή μιλάει με τα έργα της.

Τα σημαντικότερα απ’ αυτά τα έργα:
- Αντιμετωπίζουμε καθημερινά όλα τα ζητήματα της καθημερινότητας (καθαριότητα, φωτισμός, οδικό δίκτυο).
- Απεγκλωβίσαμε και υλοποιούμε έργα όπως ο ΧΥΤΑ και το αποχετευτικό δίκτυο της Αριδαίας.
- Δίνουμε μεγάλη βαρύτητα στην αγροτική οδοποιία και αντιμετωπίζουμε κάθε πρόβλημα που προκύπτει στον τομέα της άρδευσης.
- Υλοποιούμε σημαντικές παρεμβάσεις για την βελτίωση της εικόνας τόσο στην πόλη της Αριδαίας όσο και των χωριών.
- Ενισχύουμε συνεχώς τις κοινωνικές δομές του Δήμου μας.
- Στηρίζουμε τον πολιτισμό και την παράδοση και δίνουμε ζωντάνια στον τόπο μας με την διοργάνωση μεγάλων εκδηλώσεις (π.χ. Χριστουγεννιάτικο Χωριό, Ανθοέκθεση, Καρατζοβίτικο Καρναβάλι). Επισκευάζουμε το Ανοιχτό Θέατρο στο Δασάκι Αριδαίας μετά από χρόνια αδράνειας.
- Επενδύουμε στην ανάδειξη του τουρισμού, στοχεύοντας στην ισόρροπη ανάπτυξη ολόκληρης της Αλμωπίας.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΖΟΥΜΕ, ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΜΕ, ΥΛΟΠΟΙΟΥΜΕ!

Δημήτρης Μπίνος
Δήμαρχος Αλμωπίας
Επικεφαλής Δημοτικής Παράταξης «Η Αλμωπία της Καρδιάς μας»

Διαβάστε Περισσότερα

Πόση ανάγκη έχουμε τις εμμονές μας;

Στη ρίζα των προβλημάτων πολλών σχέσεών μας βρίσκεται η συνεξάρτηση, που χαρακτηρίζεται από μια επώδυνη εξάρτηση από άλλους ανθρώπους, ενώ αυτή η αποδοχή είναι αναγκαία για την αυτοεκτίμησή μας.

Οι εξαρτήσεις από ανθρώπους, ουσίες, δραστηριότητες, ιδέες ή προσδοκίες είναι μια διέξοδος, ένας τρόπος για να γεμίσουμε τα κενά που νιώθουμε ότι έχουμε.

Το βασικό χαρακτηριστικό στην εξάρτηση είναι ότι νιώθουμε ότι έχουμε όλο και μεγαλύτερη ανάγκη του συγκεκριμένου στοιχείου της εξάρτησης ώστε να νιώσουμε κορεσμό και να καλυφθεί το κενό που νιώθουμε ότι υπάρχει.

Η εμμονή μας για κάποιον άνθρωπο που μας ενδιαφέρει ή νιώθουμε ερωτευμένοι χαρακτηρίζεται από μια τάση να περνάμε αρκετό χρόνο για να σκεφτούμε μια πιθανή σχέση με το συγκεκριμένο άτομο ή γενικότερα να σκεφτόμαστε το άτομο αυτό.

Η εμμονή χαρακτηρίζεται από μια έντονη ενασχόληση με το άτομο που μας ενδιαφέρει, η οποία συνοδεύεται από εξάρτηση, άγχος και βαθιά εδραιωμένους φόβους.

Σε επίπεδο φαντασίας το άτομο προχωρά σε εικασίες και πιθανά σενάρια σχετικά το πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα πράγματα με το συγκεκριμένο άτομο.

Αυτό μπορεί να λειτουργεί καθησυχαστικά για το μέλλον, αλλά δημιουργεί πόνο στο παρόν, καθώς αυτές οι σκέψεις παραμένουν σε ένα φαντασιακό επίπεδο.

Αν το σκεφτούμε λίγο περισσότερο θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε κάποιες εμμονές χωρίς τις οποίες θα νιώθαμε ότι η ζωή μας είναι τελείως άδεια.

Πρόκειται για σκέψεις στις οποίες εμείς έχουμε επενδύσει και τις έχουμε κάνει σημαντικές, όμως, πριν νιώσουμε απελπισία, ας σκεφτούμε ότι και άλλοι άνθρωποι βιώνουν τέτοιου είδους θέματα.

Και μπορεί κατευθείαν να σκεφτόμαστε ότι δεν μας νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι, ωστόσο, σε περιπτώσεις που έχουμε θέματα και επικεντρωνόμαστε πολύ στον εαυτό μας, ας μπορέσουμε να βγούμε από αυτό κοιτάζοντας και γύρω μας.

Δεν είμαστε μόνο εμείς πάνω σε αυτή τη γη και αυτά που βιώνουμε δεν είναι τα μόνα σημαντικά ζητήματα.

Στην πραγματικότητα ακόμα και οι σκέψεις γύρω από τον εαυτό μας και τα προβλήματά μας μπορεί να αποτελέσουν μια εμμονή για εμάς.

Η διαρκής ενασχόληση με όσα μας απασχολούν μας δημιουργεί μια εμμονή ακόμη, σε αυτές που ήδη μπορεί να έχουμε.

Οι εμμονές μπορεί να μας δημιουργούν άγχος, απογοήτευση, θλίψη και στεναχώρια, απαισιοδοξία και άλλα αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις.

Ωστόσο, θα πρέπει να βρούμε και σε τι μας εξυπηρετούν αυτές οι εμμονές. Πόσο σημαντικές τις θεωρούμε για τη ζωή μας; Θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτές;

Οι συναισθηματικές εμμονές μπορεί να προκαλέσουν έντονο συναισθηματικό πόνο, ενώ μπορεί να οδηγήσουν σε σχέσεις εξάρτησης.

Οι συναισθηματικές εμμονές είναι ένας τρόπος να απασχολήσουμε το μυαλό μας, να μην βλέπουμε άμεσα αυτά που μας αγγίζουν πιο πολύ και δεν αντέχουμε να έρθουμε αντιμέτωποι.

Μέσα από τη συναισθηματική εμμονή μειώνουμε την ενασχόληση με τον εαυτό μας και τον πείθουμε ότι δεν είναι μόνος, έχουμε και το αντικείμενο της εμμονής.

Αν πρόκειται για μια συναισθηματική εμμονή είναι σαν να ζούμε μαζί με το πρόσωπο που αποτελεί το αντικείμενο της εμμονής μας και διαιωνίζουμε μια ήδη υπάρχουσα εξάρτηση ή ωθούμαστε στη διαμόρφωση μιας νέας εξάρτησης.

Με τις εμμονές συσσωρεύουμε συναισθήματα και σκέψεις, χωρίς να υπάρχει διέξοδος ή τρόπος εκτόνωσης.

Είναι ένας συναισθηματικός πόνος, που μας κάνει να υποφέρουμε, χωρίς να ξέρουμε πώς να απαλλαγούμε...

Πρώτα όμως θα πρέπει να σκεφτούμε αν και πόσο μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς αυτές τις εμμονές.

Αν πάρουμε την απόφαση ότι θέλουμε να απαλλαγούμε από τις εμμονές που κυριεύουν τη σκέψη και τη ζωή μας θα πρέπει πρώτα να πάρουμε την ευθύνη για αυτή την κατάσταση, αλλά και την ευθύνη για τη ζωή μας.

Είναι προτιμότερο να βιώσουμε τη μοναξιά και να νιώσουμε λύπη για τα προβλήματά μας, παρά να βρισκόμαστε σε μια αδιέξοδη κατάσταση, που εναποθέτουμε την ενέργειά μας και τα συναισθήματά μας σε μη υπαρκτά πράγματα και μη υπαρκτά στη ζωή μας πρόσωπα.

Ας αποσπάσουμε την προσοχή μας σε άλλα πράγματα ή δραστηριότητες και κάθε φορά που σκεφτόμαστε ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αυτό, ας πείσουμε, επιτέλους, τον εαυτό μας ότι από εμάς εξαρτάται...

Από εμάς εξαρτάται πόσο εξαρτημένοι και με εμμονές θέλουμε να ζήσουμε την υπόλοιπη ζωή μας...

Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc

Πηγή: papadopsixologos

Διαβάστε Περισσότερα

«Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται» - Χρόνης Μίσσιος

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος.

Πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα;

Έτσι, μ' αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος. Και μάς είναι βάρος. Γιατί δε ζούμε... κατάλαβες;

Όλο κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ανάγκες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.

Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας...

Όλα, όλα Σαλονικιέ, τ' αφήσαμε, γι' αυτό το αύριο, που δεν θα 'ρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως: Πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας. Όμως, τ' αφήσαμε για αύριο.

Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος, και δεν πάμε πουθενά αλλού παρά στο θάνατο.

Και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό, γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ' τη ζωή μας, χαιρόμαστε! Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό -χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης- θάνατο! Διότι, αυτός είναι θάνατος!

Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος. Είναι μετάβαση.

Είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δεν δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί, θα δώσεις χάρη κι ομορφιά, όπως η Μαρία, που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει...

Ήρθανε να την πάρουνε, και η Μαρία, είπε το "όχι", με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της. Και τί άκουσα τον παππά να λέει; "Χοῦς εἶ, καὶ εἰς χοῦν ἀπελεύσει"...

Και τότε κατάλαβα, πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια... -

Χρόνης Μίσσιος




ΠΗΓΗ...roadartist.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

«Πράσινες Πολιτιστικές Διαδρομές» από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πέλλας

Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Πέλλας στο πλαίσιο της πανελλήνιας εκστρατείας: «Πράσινες Πολιτιστικές Διαδρομές» διοργανώνει από τις 26 ως τις 29 Μαΐου δράσεις πληροφόρησης στην Έδεσσα και την Πέλλα.

Στην Έδεσσα σε συνεργασία  με τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Π.Ε. Πέλλας, τον Πολιτιστικό Σύλλογο «Το Βαρόσι», τον Σύλλογο Προστασίας Υδρολογικού Συστήματος Εδεσσαίου ποταμού «νεοSOS» και με την υποστήριξη της Δημοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης Δήμου Έδεσσας, θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή, 27-05-2016, ώρα 09:00-11:00 και 11:00-13:00 στον αρχαιολογικό χώρο Λόγγου Έδεσσας και τη συνοικία Βαρόσι, η δράση με τίτλο «Βαδίζοντας από την πόλη του σήμερα στην πόλη του χθες». Πρόκειται για εκπαιδευτικό πρόγραμμα, περίπατο και ξενάγηση για μαθητές συνδυασμένη με ηλεκτρονική παρουσίαση σχετικά με τα μνημεία και τις αρχαιότητες της πόλης.

Tην Κυριακή 29-05-2016, το πρόγραμμα θα επαναληφθεί και θα απευθύνεται σε ενήλικες. Περιλαμβάνει επίσκεψη και ξενάγηση στα βυζαντινά μνημεία που βρίσκονται στο Βαρόσι, καθώς και περίπατο, μέσω του φυσιολατρικού μονοπατιού που οδηγεί στον αρχαιολογικό χώρο του Λόγγου Έδεσσας, στην αρχαία πόλη, όπου και θα γίνει ξενάγηση. Σημείο συνάντησης ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου (Παλαιά Μητρόπολη), ώρα 09:00.

Τηλ. επικοινωνίας: 23810-24356

Υπεύθυνος: Γιώργος Σταλίδης, αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πέλλας

 Στην Πέλλα, σε συνεργασία με το Δημοτικό Σχολείο Πέλλας, το Δημοτικό Σχολείο Νέας Πέλλας και το Δήμο Πέλλας την Πέμπτη 26-05-2016 και ώρα 08:15-12:00, θα πραγματοποιηθεί πεζοπορία από την ελληνιστική πόλη της αρχαίας Πέλλας στη Ρωμαϊκή και Παλαιοχριστιανική Πέλλα, με παράλληλη ξενάγηση στην Παλαιοχριστιανική Βασιλική της Νέας Πέλλας από τον Προϊστάμενο του Τμήματος Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Αρχαιοτήτων της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πέλλας, κ. Γεώργιο Σκιαδαρέση. Θα ακολουθήσει κοινή στάση ανάπαυσης στο δασύλλιο του αρχαιολογικού χώρου της ρωμαϊκής αποικίας της Πέλλας, ξενάγηση από τον αρχαιολόγο της ίδιας Εφορείας, κ. Χαράλαμπο Τσούγγαρη και επιστροφή στις σχολικές μονάδες. Με αυτό τον τρόπο οι μαθητές θα γνωρίσουν σημαντικά μνημεία της τοπικής ιστορίας και θα ενημερωθούν για τη σημασία της προστασίας και ανάδειξης της πολιτιστικής κληρονομιάς και του φυσικού περιβάλλοντος του τόπου τους. 

Διαβάστε Περισσότερα

Ο ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΥΣΚΕΨΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΔΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΠΕ ΠΕΛΛΑΣ

Θεόδωρος Θεοδωρίδης: Ενώνουμε τις δυνάμεις μας για τη δυναμική διεκδίκηση της ένταξης και χρηματοδότησης του έργου των παρακάμψεων Γιαννιτσών και Χαλκηδόνας

Ο απόηχος της συνάντησης για το Οδικό Δίκτυο της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας με τη συμμετοχή του Περιφερειάρχη κ. Απόστολου Τζιτζικώστα, 4 Αντιπεριφερειαρχών, Περιφερειακών Συμβούλων, Δημάρχων και εκπροσώπων τοπικών φορέων

Κοινό μέτωπο για την ένταξη και χρηματοδότηση του ενιαίου έργου των παρακάμψεων Γιαννιτσών και Χαλκηδόνας συγκροτείται, μετά από τη σύσκεψη (23/5) για τις οδικές υποδομές στην έδρα της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας, με την παρουσία του Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας κ. Απόστολου Τζιτζικώστα, των Αντιπεριφερειαρχών Πέλλας κ. Θεόδωρου Θεοδωρίδη, Ημαθίας Κώστα Καλαϊτζίδη, Φλώρινας κ. Στέφανου Μπίρου και του θεματικού Αντιπεριφερειάρχη Αγροτικής Οικονομίας κ. Ιωάννη Ταχματζίδη, των Περιφερειακών Συμβούλων κκ. Μαρίας Ζωγράφου-Τσαντάκη, Μαρίας Καράμπελα και Πέτρου Ζέρζη, των Δημάρχων της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας κκ. Τάκη Γιάννου, Κατερίνας Ιγνατιάδου, Γρηγόριου Στάμκου και Δημήτριου Μπίνου, του Δημάρχου Χαλκηδόνος κ. Ιωάννη Τσουκνιδά, του Προέδρου του Επιμελητηρίου Ιορδάνη Τσώτσου και εκπροσώπους τοπικών παραγωγικών και αναπτυξιακών φορέων.  

Κατά τη διάρκεια της σύσκεψης ο Περιφερειάρχης κ. Απόστολος Τζιτζικώστας παρουσίασε τα στοιχεία που τεκμηριώνουν την πλήρη μελετητική ωριμότητα του έργου, με ενέργειες και χρήματα της Περιφέρειας, τονίζοντας ότι η μοναδική πηγή χρηματοδότησης του έργου είναι το Τομεακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα του Υπουργείου Υποδομών. Στην κατεύθυνση αυτή, απεύθυνε κάλεσμα σε όλους τους τοπικούς φορείς «ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να διεκδικήσουμε συντονισμένα από την κυβέρνηση να χρηματοδοτήσει αυτό το σημαντικό έργο για τον τόπο μας».

Ο Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας κ. Θεόδωρος Θεοδωρίδης αναφέρθηκε στην αδικία που έχει συντελεστεί μέχρι σήμερα καθώς η Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας παραμένει συγκοινωνιακά απομονωμένη, χωρίς να διαθέτει κάθε σύνδεση με την Εγνατία Οδό και χωρίς να διαθέτει ένα σύγχρονο οδικό δίκτυο. Τόνισε ακόμη τον ανταποδοτικό χαρακτήρα του έργου και τις προοπτικές που δημιουργούνται από την γρήγορη και ασφαλή μεταφορά προσώπων και αγαθών, καθώς η Πέλλα και η Ημαθία, με τις αγροτικές παραγωγές και τις εξαγωγές τους, έχουν μία σημαντική συνεισφορά στην εθνική οικονομία. Όπως τόνισε ο κ. Αντιπεριφερειάρχης, υπάρχουν ευθύνες για την συγκοινωνιακή απομόνωση της Πέλλας, την κακή κατάσταση του οδικού δικτύου και την καθυστέρηση της κατασκευής του έργου, μέσα από μεμονωμένες ενέργειες μικροπολιτικής, τα προηγούμενα χρόνια.  

Οι Δήμαρχοι τόνισαν τον αναπτυξιακό χαρακτήρα του έργου και την συμβολή του στην τουριστική ανάπτυξη, καθώς το έργο θα εξασφαλίσει εύκολη και ασφαλή πρόσβαση στο αρχαιολογικό τρίγωνο Πέλλα-Βεργίνα-Δίον και άλλους γνωστούς και καταξιωμένους τουριστικούς πόλους στην ευρύτερη περιοχή. Το έργο αποτελεί πάγιο αίτημα των τοπικών κοινωνιών, ακολουθεί την διαδρομή της ιστορικής Εγνατίας Οδού και η μελετητική ωριμότητα που επιτεύχθηκε αποτελεί το επιστέγασμα μίας τιτάνιας προσπάθειας πολλών παραγόντων.

Είναι σημαντικό να μην χαθεί επιπλέον χρόνος και η ένταξη του έργου να προχωρήσει το ταχύτερο δυνατό. Για το λόγο αυτό συγκροτείται μία άτυπη Επιτροπή διεκδίκησης, με εκπροσώπους από την Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση βουλευτών και τοπικών φορέων των Π.Ε. Θεσσαλονίκης, Πέλλας, Ημαθίας και Φλώρινας, για την παρακολούθηση της ενταξιακής πορείας του έργου. Τις προσεχείς ημέρες, δρομολογείται άμεσα συνάντηση με τον αρμόδιο Υπουργό και τον Πρωθυπουργό.  

Διαβάστε Περισσότερα

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ Δ.Ε.Υ.Α. Αλμωπίας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η Δ.Ε.Υ.Α. Αλμωπίας ενημερώνει τους καταναλωτές ότι λόγω της κατασκευής του αποχετευτικού δικτύου της Αριδαίας, είναι πιθανό να σημειώνονται το επόμενο διάστημα αιφνίδιες διακοπές νερού ή πτώση της πίεσης είτε σε τμήματα του δικτύου ύδρευσης είτε σε ολόκληρο το δίκτυο, λόγω των εργασιών οι οποίες πραγματοποιούνται με όλες τις απαραίτητες προδιαγραφές ώστε να είναι λειτουργικό το δίκτυο.
Τα συνεργεία τη  Δ.Ε.Υ.Α. επεμβαίνουν άμεσα όπου δημιουργείται θέμα και γι’ αυτό ζητάμε την κατανόηση των συμπολιτών μας. Δεσμευόμαστε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα που θα δικαιώσει όλες τις προσπάθειες.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ

Διαβάστε Περισσότερα

ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΚΟΛΥΜΒΗΤΗΡΙΟ ΕΔΕΣΣΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ Ν.ΠΕΛΛΑΣ

Το Δημοτικό Κολυμβητήριο Έδεσσας έχει ανοίξει και σας περιμένει

με προγράμματα

- Ελεύθερης Κολύμβησης

- Μαθήματα Εκμάθησης για όλες τις ηλικίες

- Τουρνουά Πόλο

- Εκδηλώσεις στο νερό

Πληροφορίες Εγγραφές στην ηλεκτρονική φόρμα στο www.edessacity.gr

και καλό καλοκαίρι ... 

Διαβάστε Περισσότερα

Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΜΕ ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Στις 25 Μαίου γιορτάζεται η παγκόσμια ημέρα

για την σκλήρυνση κατά πλάκας και τα δυο

ευαισθητοποιημένα ταλαντούχα παιδιά, μέλη του

συγκροτήματος "ΛΥΜΕΝΑ ΚΟΡΔΟΝΙΑ" Νίκος

και Σταυρούλα, θέλοντας να ενεργοποιήσουν όσο

περισσότερους μπορούν, δημιούργησαν ένα

κατάλληλο τραγούδι αφιερώνοντάς το στην ημέρα

αυτή και στην διαδικτυακή  ομάδα  στην οποία

 ανήκουν.

Το μήνυμα είναι απλό:

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ. ΕΛΑΤΕ ΟΛΟΙ!

making of

Διαβάστε Περισσότερα

Εκείνοι, με το διαφορετικό βλέμμα.

Ιφιγένεια Βήττα

Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου. Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.
Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.

Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρουν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν. 

Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα... Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους...

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...




ΠΗΓΗ...http://enfo.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Δώδεκα Χιλιόμετρα

“Θα `ρθεις;” την άκουσε να ψιθυρίζει και πριν προλάβει να απαντήσει, η γραμμή έκλεισε. Πληκτρολόγησε -τυφλό σύστημα- τον αριθμό της μα το τηλέφωνο βούιζε. Έμεινε για λίγο με το ακουστικό στο σκοτάδι. “Θα πάω” αποφάσισε και προχώρησε αθόρυβα προς το δωμάτιο των γονιών του.

Στο παντελόνι του πατέρα του, δε βρήκε τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Η μάνα του ξαφνικά άλλαξε πλευρό κι εκείνος  κόλλησε με την πλάτη στον τοίχο. Άμα την άκουσε να ανασαίνει και πάλι ήρεμα, δίπλα στο δυνατό ροχαλητό του πατέρα του, έψαξε στο σακάκι. Τίποτα. Ούτε στο κομοδίνο δίπλα στο πακέτο. Βούτηξε δυο τσιγάρα και βγήκε προσέχοντας να μην πατήσει στο σανίδι που έτριζε.

Όπως και τις άλλες φορές, άνοιξε το παράθυρο, κρεμάστηκε από το περβάζι κι ύστερα πάτησε στην ταράτσα της αποθήκης. Από κει, πριν πηδήξει κάτω, είπε σιγανά “σώπα αγόρι μου” στον Ηρακλή που τον κοίταζε ανήσυχος κι ήταν έτοιμος να γαβγίσει. Ο Ηρακλής, σύμμαχος κανονικός, δεν έβγαλε άχνα. Έσκυψε και τον έλυσε. “Εσύ εδώ και τσιμουδιά!” του είπε κλείνοντας τη πόρτα της αυλής. Το ροχαλητό του πατέρα του ακούγονταν μέχρι το δρόμο .

Ανηφόρισε από τα στενά για να μην τον πάρει είδηση κανένα μάτι. Με βήμα βιαστικό σε ένα τέταρτο έφτασε στην άκρη της πόλης. Κοντοστάθηκε και κοίταξε το ρολόι. Μία και είκοσι. Με το αυτοκίνητο, θα έκανε το πολύ ένα τέταρτο μέχρι το σπίτι της, αλλά με τα πόδια ποιος ξέρει πότε θα έφτανε. Δώδεκα χιλιόμετρα ήταν αυτά, αλλά χαλάλι. Ειδικά τώρα που έλειπαν οι γονείς της, δε θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Τη σκέφτηκε να τού ανοίγει την πόρτα, να πέφτει στην αγκαλιά του, να τον φιλάει, κι ύστερα στο διάδρομο να του κάνει νόημα “σσσ...” για να μην ξυπνήσει η μεγάλη της αδελφή.

Ο δρόμος ήταν έρημος. Περπατούσε στην άκρη, πάνω στα χαλίκια. Στα εκατό πρώτα μέτρα, η άσφαλτος πορτοκαλί από τα φώτα. Μετά, όταν τέλειωσε η σειρά των στύλων, πίσσα σκοτάδι. Ήταν γλυκιά η βραδιά. Γλυκιά και ήσυχη. Άμα συνήθισαν τα μάτια του στο σκοτάδι, άρχισε να σφυρίζει κοιτάζοντας πότε πότε τον ουρανό.

“Δεν θα πιστεύει ότι πήγα με τα πόδια” σκεφτόταν, όταν πέρα μακριά, στη στροφή, είδε τους προβολείς ενός αυτοκινήτου που ερχόταν προς το μέρος του. Πήδηξε στο χωράφι δίπλα κι έσκυψε μέχρι να περάσει. Άμα ξαναβγήκε στο δρόμο τα παπούτσια του ήταν ασήκωτα από τις λάσπες. Τα καθάρισε πρόχειρα και συνέχισε.

Μέχρι το χωριό, που ήταν στα μισά του δρόμου, πέρασαν άλλα πέντε αυτοκίνητα. Όλες τις φορές κρύφτηκε. Τη μια καθυστέρησε κι πρέπει να τον είδε ο οδηγός γιατί πάτησε επίμονα κόρνα, αλλά προσπέρασε χωρίς να κόψει ταχύτητα. Στο χωριό πήρε πάλι τα στενά. Μπερδεύτηκε και χάθηκε. Τρία σκυλιά άρχισαν να τον γαβγίζουν και του όρμηξαν. Έκανε πως παίρνει πέτρα από κάτω. Αμέσως λούφαξαν και το έβαλαν στα πόδια. Βρήκε τελικά την άκρη και βγήκε από το χωριό στις τρεις και σαράντα. Ήθελε σίγουρα άλλες δύο ώρες για να φτάσει κι ένιωθε ήδη κουρασμένος.

Στις έξι και δέκα, περπατώντας πότε στην άκρη του δρόμου, πότε στα χωράφια και αφού συνάντησε τρεις νταλίκες, καμιά δεκαριά αυτοκίνητα και μια αλεπού, είδε την πόλη από μακριά. Είχε πάρει να χαράζει. Για πρώτη φορά σκέφτηκε ότι ήταν όμορφη. Στάθηκε μια στιγμή και άναψε τσιγάρο προσπαθώντας να διακρίνει, όχι το σπίτι-αυτό το ξεχώρισε αμέσως- μα το παράθυρό της.

Με το πρώτο πετραδάκι στις έξι και εικοσιοκτώ, αστόχησε. Το δεύτερο όμως χτύπησε στο κούφωμα, όπως έπρεπε. Περίμενε από κάτω με ύφος θριαμβευτή. Τίποτα. Η κουρτίνα κλειστή. Όταν ετοιμαζόταν να ρίξει και τρίτο, η κουρτίνα άνοιξε βιαστικά και την είδε τρομοκρατημένη να τού κάνει νόημα με το ένα χέρι “φύγε!” ενώ με το άλλο τού έδειχνε το δρόμο· εκεί που ήταν παρκαρισμένο το αυτοκίνητό του πατέρα της.

Έξω από το πρακτορείο περιμένοντας το λεωφορείο των επτά, άναψε τσιγάρο. Στη διαδρομή ακούμπησε στο τζάμι και αποκοιμήθηκε. Την είδε στον ύπνο του να ανοίγει την κουρτίνα να του χαμογελά. Αυτό μόνο: να ανοίγει και να του χαμογελά. Στις επτά και εικοσιπέντε, πηγαίνοντας με χίλιες προφυλάξεις στο πίσω μέρος της αυλής, έπεσε πάνω στον πατέρα του.

“Λύθηκε πάλι ο Ηρακλής και βγήκα να τον δέσω”, βιάστηκε να πει τη στημένη δικαιολογία. “Άσε, μην πας. Τον έδεσα εγώ το βράδυ” απάντησε εκείνος ήρεμα και τού έδωσε τσιγάρο· για πρώτη φορά. Δίστασε να το πάρει, κοίταξε κάτω τα λασπωμένα του παπούτσια, κι ύστερα προς το σπίτι. “Δεν έχει ξυπνήσει ακόμα” τον καθησύχασε και του ξαναπρότεινε το πακέτο. Αυτή τη φορά πήρε, το άναψε και κάτι πήγε να πει, μα ο πατέρας του τον έκοψε λέγοντας: “Άμα το τελειώσεις, έλα μέσα να αλλάξεις και να ξεκουραστείς λίγο. Σχολείο, θα σε πάω εγώ με το αμάξι.”

Τα “Δώδεκα Χιλιόμετρα” γράφτηκαν για  διιστολογικό αφιέρωμα με θέμα “ερωτική ιστορία” που δημοσιεύτηκε στο enfo.gr

ΠΗΓΗ...http://tsalapetinos.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Περισσεύετε

Συνεχίζονται οι αυτοκτονίες στη χώρα μας, όπως συνεχίζονται και οι απολύσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναζητούν εργασία και διαπιστώνουν πως είναι περιττοί. Δεν τους χρειάζεται πια κανείς.
Άνθρωποι που μέχρι χτες μάχονταν ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αναζητούν εναγωνίως κάποιον να τους εκμεταλλευτεί.
Υπάρχει λοιπόν κάτι χειρότερο από το να σε εκμεταλλεύονται: να μην θέλει να σε εκμεταλλευτεί κανείς.
«Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά. Ας με εκμεταλλευτεί κάποιος».
Είναι τραγικό να διαπιστώνεις πως είσαι περιττός και πως δεν υπάρχει κανείς να σε εκμεταλλευτεί.
Από την άλλη, είναι φοβερή ικανοποίηση για την οικονομική εξουσία -την αληθινή εξουσία δηλαδή- να βλέπει να σέρνονται εκλιπαρώντας στα πόδια της άνθρωποι που μέχρι χτες αγωνίζονταν για τα δικαιώματά τους.
«Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά, έστω και με ελάχιστα χρήματα. Θέλω να γίνω δούλος»
«Λυπάμαι, είστε περιττός»
«Και τι θα κάνω;»
«Δεν ξέρουμε, ούτε και μας νοιάζει. Αυτοκτονήστε, κρυφτείτε, εξαθλιωθείτε αλλά -το κυριότερο- εξαφανιστείτε από μπροστά μας»
Οι εξαθλιωμένοι πληθαίνουν διαρκώς αλλά κανείς δεν παίρνει το θάρρος να πει πως δουλειές δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Πολιτικοί υπόσχονται αόριστα νέες θέσεις εργασίας -ενώ ξέρουν πως δεν πρόκειται να υπάρξουν- και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να «κρύψουν» τους άνεργους. Στατιστικά τρικ και νέοι όροι που παρουσιάζουν τους άνεργους ως εργαζόμενους.
Και μένει κρυφή και μια άλλη πραγματικότητα: οι πολιτικοί είναι διακοσμητικοί. Είμαστε στα χέρια των αγορών. Τους ανήκουμε.
Βέβαια, έχουν μια χρησιμότητα οι άνεργοι και οι εξαθλιωμένοι: συμβάλλουν στο να μένουν φρόνιμοι και φοβισμένοι οι δούλοι που κατάφεραν να έχουν μια δουλειά.

Το καλύτερο απ’ όλα είναι πως οι άνεργοι κατηγορούνται επειδή δεν έχουν δουλειά. Αν και όλοι ξέρουν πως δουλειές δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Και άνεργος, και ένοχος. Αφού δεν κερδίζουμε από σένα, είσαι περιττός. Περισσεύεις. Είσαι ένα λάθος. Δεν έπρεπε να γεννηθείς.
Και οι περισσότεροι άνεργοι το δέχονται. Νιώθουν ένοχοι επειδή είναι άνεργοι.
Αυτός που βρίσκεται χωρίς δουλειά αμφισβητείται και βάλλεται από όλους -και από τον εαυτό του- αλλά ο γόνος πλούσιας οικογένειας που δεν θα εργαστεί ποτέ στη ζωή του και κοπροσκυλιάζει πλουσιοπάροχα όλη μέρα δεν αμφισβητείται από κανέναν και δεν νιώθει καμία ενοχή.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Αποδεχόμενοι ως δεδομένα αυτά που έπρεπε να αμφισβητήσουμε. Αν αποδεχτείς ότι ο άνθρωπος είναι μια οικονομική ύπαρξη -και έχει λόγο να ζει μόνο αν προσφέρει κέρδος-, όλα αυτά μοιάζουν λογικά. Ο άνθρωπος, όμως, δεν έρχεται στη ζωή με οικονομικούς όρους. Ο άνθρωπος είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό.
Και τώρα τι θα κάνουμε; Τουμπεκί. Έτσι κάνουν όλοι. Σε όλον τον κόσμο. Εμείς, άλλωστε, ψηφίσαμε πριν δυο εβδομάδες και αποφασίσαμε πως εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας είναι περιττοί. Αυτό ψηφίσαμε. Αντί να ψηφίσουμε για τους ανθρώπους, ψηφίσαμε για να καθησυχάσουμε τις αγορές.
Οπότε, αφήστε τις κλάψες για αυτούς που αυτοκτονούν και αυτούς που έχουν εξαθλιωθεί. Παραδεχτείτε πως σας δίνουν και μια κρυφή ικανοποίηση. Μπορεί να είστε δούλος αλλά δεν είστε στη θέση τους. Ακόμα.
Είναι υπέροχο πως οι αγορές -δια των εκπροσώπων τους- ζητάνε από τους άνεργους και τους εξαθλιωμένους να καταδικάσουν τη βία. Αν και αυτοί υφίστανται καθημερινά την πιο άγρια βία, με κίνδυνο -πολλές φορές- ακόμα και τη ζωή τους.
Η βία που πρέπει να καταδικαστεί αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να την καταδικάσει είναι η βία της αδιαφορίας.
Η βία της αδιαφορίας.





ΠΗΓΗ...http://pitsirikos.net

Διαβάστε Περισσότερα

Ο τελευταίος Έλληνας

Η ανακοίνωση ήταν ξαφνική αλλά κανείς δεν είχε πια το κουράγιο να αντιδράσει:
«Αφαιρείται η ιθαγένεια από όλους τους Έλληνες, εκτός ενός. Στο εξής, οι κάτοικοι της χώρας που ονομάζεται ακόμα Ελλάδα δεν θα έχουν το δικαίωμα να αποκαλούνται Έλληνες. Το όνομα του προσώπου που θα συνεχίσει να είναι Έλληνας δεν θα ανακοινωθεί.».

Βέβαια, κάποιες συζητήσεις έγιναν. Κρυφά, γιατί οι ποινές ήταν εξοντωτικές.
Κάποιοι πρότειναν να υπάρξει αντίδραση όλου του πληθυσμού της χώρας αλλά ήξεραν πως αυτό ήταν αδύνατο. Οι ρουφιάνοι ήταν πάντα πολλοί.
Κάποιοι άλλοι ένιωσαν ένα βάρος να φεύγει από πάνω τους. Δεν μπορούσαν πια να αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες, οπότε η ζωή τους θα ήταν πιο απλή. Χωρίς τις διαρκείς συγκρίσεις με τους ένδοξους προγόνους, χωρίς τους ατελείωτους εθνικούς μύθους.
Γρήγορα, οι συζητήσεις μετατοπίστηκαν στο ποιος είναι ο ένας Έλληνας που απέμεινε.
Τα ερωτήματα πολλά:
Ήταν άνδρας ή γυναίκα;
Ήταν νέος ή γέρος;
Ήταν γεννημένος στην Ελλάδα, ήταν ξένος, ή πρόσφυγας;
Γιατί επελέγη αυτός και όχι κάποιος άλλος; Αυτό το ερώτημα βασάνισε πολύ τους πρώην Έλληνες.
Ποιος τον επέλεξε;
Τι μέσο είχε για να τον επιλέξουν; Κι αυτό το ερώτημα τους βασάνισε πολύ.
Το πρόσωπο που επελέγη ως ο τελευταίος Έλληνας γνώριζε πως είχε αυτό το προνόμιο;
Καθώς δεν υπήρχε κάποια απάντηση στα ερωτήματά τους -και οι θεωρίες συνωμοσίας τους είχαν πια κουράσει-, σταμάτησαν να ασχολούνται και με αυτά τα ερωτήματα.
Το πήραν απόφαση πως έχει μείνει ένας τελευταίος Έλληνας, ο οποίος ζει ανάμεσά τους.
Και συνέχισαν τη ζωή τους.
Αλλά κάτι είχε αλλάξει.
Μη γνωρίζοντας ποιος είναι ο τελευταίος Έλληνας, άρχισαν να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον με σεβασμό, σαν να είναι ο καθένας από αυτούς ο τελευταίος Έλληνας.
Κανείς δεν ήθελε να κάνει κακό στον τελευταίο Έλληνα.
Κανείς δεν ήθελε να μιλήσει άσχημα στον τελευταίο Έλληνα.
Κανείς δεν ήθελε να εκμεταλλευτεί τον τελευταίο Έλληνα.
Κανείς δεν ήθελε να εξαπατήσει τον τελευταίο Έλληνα.

Οι δάσκαλοι αντιμετώπιζαν τον κάθε μαθητή σαν να ήταν ο τελευταίος Έλληνας.
Οι μαθητές αντιμετώπιζαν τον κάθε δάσκαλο σαν να ήταν ο τελευταίος Έλληνας.
Οι γονείς τα παιδιά, οι άνδρες τις γυναίκες, οι ντόπιοι τους αλλοδαπούς, όλοι όλους.
Το ίδιο συνέβαινε με τους γιατρούς και τους ασθενείς. Κανένας γιατρός δεν ήθελε να είναι αυτός που θα «έχανε» μέσα από τα χέρια του τον τελευταίο Έλληνα.
Κανένας δικαστής δεν ήθελε να αδικήσει τον τελευταίο Έλληνα.
Η αλληλεγγύη, η ευγένεια, η ευθύνη και η εντιμότητα απλώθηκαν σε όλη τη χώρα.
Η αξιοπρέπεια, η ισότητα και η δικαιοσύνη κυριάρχησαν παντού, χωρίς να ακουστεί ούτε ένα σύνθημα, χωρίς να υπάρξει ούτε μια βίαιη σύγκρουση.
Δεν υπήρχε ούτε μια λακκούβα στους δρόμους, ούτε ένα σπασμένο πεζοδρόμιο, από φόβο μήπως πάθει ατύχημα ο τελευταίος Έλληνας.
Στη προσπάθειά τους να σώσουν τον τελευταίο Έλληνα, ο ένας βοηθούσε τον άλλο και η χώρα έγινε υπόδειγμα σε όλο τον πλανήτη.
Η ζωή κυλούσε ήρεμα, μέχρι που ένα πρωινό ανακοινώθηκε πως ο τελευταίος Έλληνας δεν ζει πια.
Την αρχική σιωπή διαδέχτηκε ο θρήνος.
Όλοι έκλαιγαν απαρηγόρητοι.
Είχαν κάνει ό,τι μπορούσαν για να διασώσουν τον τελευταίο Έλληνα αλλά δεν τα κατάφεραν.
Όταν ανακοινώθηκε πως υπάρχει ένα σημείωμα του τελευταίου Έλληνα για αυτούς, όλοι ήταν περίεργοι να μάθουν τα λόγια του.
Το πλήθος συγκεντρώθηκε, οι κάμερες στήθηκαν για να μεταφέρουν το μήνυμα σε όλη την χώρα.
Ένα παιδί άνοιξε ένα λευκό φάκελο, έβγαλε ένα χαρτί, το κοίταξε, και μετά το γύρισε προς το μέρος τους:
«Τώρα είστε όλοι Έλληνες»



(Στον θείο Βαγγέλη που ήταν για μένα ο πιο αγνός, ο πιο ευγενικός και ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο, και με άφησε στα εφτά μου χρόνια να πουλήσω στο γήπεδο τις πορτοκαλάδες που ήταν στο ξύλινο καφάσι, χαρίζοντάς μου μια από τις πιο όμορφες μέρες στη ζωή μου.)


ΠΗΓΗ...http://pitsirikos.net/

Διαβάστε Περισσότερα

Για πόσα τίποτα έκανες τα πάντα;

Αναστασία Θεοφανίδου

Πόσο μακριά θα έφτανες για έναν έρωτα; Κανένας δε θα σου απαντήσει με ακρίβεια σε τούτη την ερώτηση. Το πιθανότερο γιατί ούτε κι οι ίδιοι δε γνωρίζουν. Τους ακούς να σου λένε όλο στόμφο και χάρη πως τάχα μου θα έφταναν στα άκρα μα στο φινάλε, τι ορίζεις άκρο;

Την αγαπάμε οι άνθρωποι τη θυσία. Κι αυτή και το δράμα της. Ερωτευτήκαμε, αφεθήκαμε, κινήσαμε γη και ουρανό, ώσπου στο τέλος κάπου ξεχαστήκαμε και το όνειρο ναυάγησε. Δε φταις εσύ, ο κόσμος φταίει.

Εσύ στάθηκες άρτιος και γενναίος υπερασπιστής του έρωτά σου μέχρι τέλους. Στιγμή δεν εγκατέλειψες. Αντίθετα αυτός, παρ’ όλες τις θυσίες σου, αποφάσισε να αποχωρήσει. Έτσι, δειλά κι άνανδρα. Κάθε κλασική ερωτική και τραγική κινηματογραφική ιστορία που σέβεται και τιμά τον εαυτό της, τυγχάνει τέτοιου τέλους.

Βέβαια στη ζωή τα πράγματα συμβαίνουν κάπως διαφορετικά. Εδώ, έχεις πλήρη ευθύνη των πράξεών σου κι οι συνέπειές τους δεν κόβονται στο μοντάζ. Εδώ, ο έρωτας δεν είναι τόσο ιδανικός μα είναι εξίσου ωραίος και το δράμα παραμένει δράμα.

Διότι όλο και κάπου πας και κρεμάς ελπίδες, μέχρι που τις βλέπεις να καταρρέουν και να ισοπεδώνονται μαζικά κι απότομα, λες και τις κούρασε να κρατάνε την ευθύνη. Λίγο η ντροπή, λίγο ο εγωισμός κι αρνείσαι να δεχτείς την ήττα.

Μα εσύ χαρίστηκες. Έδωσες σώμα και ψυχή και γι’ αυτό και μόνο το λόγο η ήττα κι η απομάκρυνσή σου από το παιχνίδι είναι σχεδόν παράνομη. Το κανόνισες πως είναι υποχρέωση που χρίζει εξόφληση, αυτό που μέχρι πρότινος όριζες ως απόδειξη του έρωτά σου. Αγάπη δήθεν ανιδιοτελής και διαφορετική απ’ τις άλλες, που δε ζητούσε αντάλλαγμα.

Κι όμως να ‘σαι τώρα, με το τεφτέρι στο χέρι να απαριθμείς όλα τα πάρε-δώσε και τους ανεξόφλητους λογαριασμούς. Ένα-ένα τα μετράς, μην τύχει και σου ξεφύγει κάποιο. Ξανά και ξανά μέχρι να τα πάρεις όλα πίσω.

Κι ίσως να το αισθάνεσαι μα να μην το ξέρεις, πως εκείνη τη στιγμή αναμετριέσαι με το κενό κι όχι τις απώλειές σου. Βρίσκεις λάθη από ‘δω, λάθη από ‘κει. Τι τα μετράς; Σάμπως θα βγάλεις άκρη; Αυτά είναι για κάτι ανθρωπάκια μικρά όσο κι ο κόσμος τους. Περίγελοι που νομίζουν πως δήθεν λογαριάζεται το συναίσθημα με το ζύγι.

Γούσταρε η καρδιά να δώσει κι έδινε. Καμιά άλλη απάντηση δε χρειάζεται απ’ αυτή. Αν λοιπόν είσαι απ’ αυτά τα ανθρωπάκια, τότε τρέξε να κάνεις την αριθμητική σου. Να προσθέσεις, να αφαιρέσεις και να πολλαπλασιάσεις το κενό σου για να δεις πόσο λίγο ή πολύ σου πέφτει.

Μα δεν είσαι απ’ αυτά τα ανθρωπάκια, γι’ αυτό παράτα τους λογαριασμούς. Και την ευθύνη κράτα την για ‘σένα, μην τους τη χαρίζεις. Μια απλή, λάθος εκτίμηση ήταν και τώρα συνεχίζεις. Στο κάτω-κάτω δεν έκανες τίποτα περισσότερο από το να είσαι ερωτευμένος.

Σου έδινε ο έρωτας το φως κι έβαζες εσύ την ελπίδα. Ξεσηκωνόταν κάθε εκατοστό της ύπαρξής σου που δίψαγε για ρομαντισμό και δράμα κι εκεί που παρέδιδες τα όπλα, τα άρπαζες πάλι. Κάθε νέο πρόσωπο κι ένα νέο στοίχημα που θα ερχόταν να επιβεβαιώσει πως όλα τα προηγούμενα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ατυχείς συγκυρίες.

Κι αν κατάφερνες τελικά να δικαιωθείς και να δικαιολογηθείς μέσα απ’ το στοίχημά σου, δε χρειαζόσουν περαιτέρω εξηγήσεις. Γιατί ξεχνιόσουν σε νέες συνήθειες κι ελπίδες κι αυτές ήταν αρκετές να υπερκαλύψουν οποιαδήποτε προηγούμενη.

Κι όμως κάπου-κάπου έρχεσαι κι αναρωτιέσαι. Εσύ τελικά για πόσα τίποτα έκανες τα πάντα; Για χάρη ποιου χρεώθηκες χιλιόμετρα; Κι απ’ την άλλη, ποιος χρεώθηκε και πόσα για ‘σένα; Δεν είναι δα και κάτι το σοβαρό μα θες μια τυπική απάντηση έτσι, για το γαμώτο. Για χάρη ποιου συνέχισες; Ποιο πρόσωπο κοιτούσες για να πάρεις φόρα, δύναμη και θάρρος; Και τελικά αυτή η δύναμη πού πήγε; Κι αν ήταν δικιά σου μια φορά, γιατί δεν είναι τώρα;

Όλα για χάρη κάποιου άλλου. Κάποιου που ετοίμαζες για άνθρωπό σου. Αποκτούσε άλλον αέρα η ζωή όσο είχες για κάποιον να παλέψεις. Έπαιρνες αεροπλάνα, τρένα και βαπόρια, φόρα, δύναμη και θάρρος σαν να ήταν ιερός ο σκοπός. Μπορεί και να ‘ταν. Κι έτσι, δε φταις εσύ και ποιος να σε κατηγορήσει που έφτανες να πιστεύεις πως εν τέλει από ένα τίποτα μπορούν να γεννηθούν τα πάντα;



Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Θεοφανίδου: Πωλίνα Πανέρη




ΠΗΓΗ...http://www.pillowfights.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Αδιέξοδες σχέσεις

Αναστασία Θεοφανίδου

Ένα πράγμα με συγκλόνιζε πάντα με τις ανθρώπινες σχέσεις. Το απρόβλεπτο και το άγνωστο. Το χάος και η αταξία τους. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν να τρέχεις στην Εθνική με 100 χιλιόμετρα την ώρα και σεντόνι ριγμένο στο παρμπρίζ. Έτσι, δεν ξέρεις ποτέ αν οδηγείσαι σε γκρεμό ή σε αδιέξοδο. Ίσως βέβαια να πρόκειται για δυο απόλυτα ταυτόσημες έννοιες. Τι γίνεται όμως αν πέσεις σε αδιέξοδο; Βάζεις μπρος και φεύγεις τρέχοντας ή συνεχίζεις την αναζήτηση με μεγάλες πιθανότητες να ξαναχτυπήσεις τοίχο;

Κι αν η λογική δικαίως σου φωνάζει άλλα, εσύ, ως αισιόδοξο και συναισθηματικό πλάσμα θα επιδοθείς σ’ ένα νέο κυνήγι ευτυχίας. Γιατί ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και μαζί με αυτή κι εσύ. 

Από όλα λοιπόν τα είδη των ανθρωπίνων σχέσεων, τα ερωτικά, τα φιλικά, τα ανικανοποίητα και τα μονόπλευρα, αν με ρωτάς ποιο απεχθάνομαι περισσότερο, θα σου απαντήσω τα αδιέξοδα. Αυτούς τους δήθεν έρωτες που χτίζουμε με αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα, μόνο για να τους δούμε να ισοπεδώνονται πανηγυρικά σ’ ένα γκραντ φινάλε σαν ένα μάτσο τραπουλόχαρτα. 

Κι ύστερα αυτές οι σχέσεις, οι θαλασσοδαρμένες, που γέρνουν τα κατάρτια τους και μπάζουν από κάθε πιθανό σημείο, που ανάθεμα κι αν ξέρεις τι να σώσεις. Αυτές, που δεν ξέρεις αν πρέπει να χαρείς που δεν πνίγηκες μαζί τους ή να λυπηθείς που δεν έσωσες. Ουδείς βγήκε από ναυάγιο αγρατζούνιστος και κανείς δε γύρισε να μαστορέψει το σαπιοκάραβο. Εσύ αντίθετα άνθρωπέ μου, πάντα σ’ αυτό γυρίζεις. 

Παρότι λογικός κι ευσυγκίνητος ο σαδομαζοχισμός σου και παρότι μαχητικά ευελπιστείς πως εν τέλει θα σε οδηγήσει στην κατάκτηση του πόθου σου, κάπου εδώ θα σου χαλάσω το όνειρο και θα σου πω πως βρίσκεσαι στην εντελώς λάθος κατεύθυνση. 

Αντίθετα, κάθε φορά που επιστρέφεις στα χαλάσματα σχηματίζεις μια καρικατούρα του εαυτού σου, φωνάζοντας δραματικά και κατά επανάληψη «τραβάτε με κι ας κλαίω», καθώς ο κοσμάκις γύρω σου, μαζί και ο πόθος σου γελάνε σαρκαστικά και αδιάφορα πάνω απ’ το πεσμένο στο πάτωμα κορμί σου. 

Κουράζει το κυνηγητό. Όλο να τρέχεις, να πιάνεις κάποιον, αυτός να σου ξεφεύγει και φτου ξανά κι απ’ την αρχή. Κι όσο ηρωικό κι αν φαντάζει στα μάτια σου να χυθείς στη μάχη και να διεκδικήσεις μια θέση στο παιχνίδι, συχνά αυτό υπόσχεται σίγουρη ήττα. 

Στον έρωτα είναι σχεδόν καθήκον να παλέψεις. Είναι όμως φορές που το να κρατάς το σχοινί και για τους δύο, πονάει περισσότερο απ’ το να αφεθείς και να το αφήσεις. Έτσι, αργά ή γρήγορα όπως και με κάθε τι άλλο στη ζωή, μαθαίνεις να χαλαρώνεις τους κόμπους και να αφήνεις το χρόνο να κάνει τη δουλειά του. 

Κι όσο κι αν ο χρόνος αποδεικνύεται αγαθό πολύτιμο και πλέον ανεκτίμητο, οι άνθρωποι ολοένα και περισσότερο τείνουν να τον μοιράζουν αριστερά και δεξιά με πλήρη και άκρως εκνευριστική απερισκεψία. Σε περίπτωση λοιπόν που νομίζεις πως δίνοντας παράταση σε οτιδήποτε τελειωμένο, τοξικό κι αρρωστημένο στη ζωή σου έχεις περισσότερες ελπίδες να ζήσεις το όνειρο, τότε πλανάσαι πλάνην οικτρά. 

Χρόνος και αδιέξοδες σχέσεις, δε συμβάδισαν ποτέ. Αντίθετα, όσο περισσότερο χρόνο επενδύεις πάνω τους, τόσες περισσότερες είναι οι πιθανότητες να καταλήξεις μόνος, μίζερος και εγκαταλελειμμένος ανάμεσα στη σωρό των υπόλοιπων θυμάτων.

Μολονότι σκληρό και μάλλον υπέρμετρα βασανιστικό, η λύση είναι μόνο μια. Ό,τι δε λύνεται, κόβεται. Απλά και κατηγορηματικά. Χωρίς επεξηγήσεις, δράματα και συναισθηματισμούς. 

Γιατί ωραίος ο έρωτας δε λέω, φτάνει όμως να έχει συνείδηση. Κάθε περίπτωση επομένως που παρεκκλίνει αυτού, απορρίπτεται. Κι αν εσύ απαντάς με ευγένεια στην παράνοια, τότε να λες «ευχαριστώ αλλά μας τα ‘παν κι άλλοι» και να προχωράς. 


Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Θεοφανίδου: Κατερίνα Κεχαγιά.




ΠΗΓΗ...http://www.pillowfights.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Εδεσσαϊκό θέατρο: «Λήξη θεατρικής περιόδου με το Θεατρικό εργαστήρι»

«Λήξη θεατρικής περιόδου με το Θεατρικό εργαστήρι»

Υπό την αιγίδα του Δήμου Έδεσσας το Εδεσσαϊκό Θέατρο  σε συνεργασία με την ΔΗ.Κ.Ε.Δ.Ε., την ΔΕΥΑ Έδεσσας και τον Ποδηλατικό σύλλογο του Αερωπού, καλεί τους δημότες της Έδεσσας να συμμετέχει αλλά και να  απολαύσει ένα τρίωρο εκδηλώσεων, που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 5 Ιουνίου 2016 με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα Περιβάλλοντος.

Η εκδήλωση θα ξεκινήσει από την πλατεία Στουγιαννάκη στις 6 το απόγευμα με τους ποδηλάτες, θα ακολουθήσει η βράβευση των νικητών του διαγωνισμού Ανθοέκθεσης από τον Δήμαρχο κο Δημήτρη Γιάννου και η σκυτάλη θα περάσει στο Θεατρικό Εργαστήρι  του Εδεσσαϊκού Θεάτρου, όπου τα παιδιά με συντονίστρια τη Θεατροπαιδαγωγό κα Χρύσα Αλεξάκη θα παρουσιάσουν δρώμενο με τίτλο « Η Ωραία μολυσμένη» στο πάρκο των μικρών καταρρακτών.

Πρόκειται για μια παραλλαγή του γνωστού παραμυθιού «Η ωραία κοιμωμένη» του Σαρλ Περώ,  μια ιστορία που θα μας διδάξει να αγαπάμε και να φροντίζουμε το περιβάλλον.Με αυτό το δρώμενο αποχαιρετούμε τη  Θεατρική περίοδο 2015-2016 και δίνουμε ραντεβού με τους μικρούς μας φίλους τον ερχόμενο Σεπτέμβρη.

Μια απολαυστική θεατρική βραδιά μας χάρισαν  την Δευτέρα 23 Μάη στο Ξενιτείδιο Πνευματικό Κέντρο , οι μαθητές του τμήματος Υποκριτικής του ΙΕΚ Αριδαίας, παρουσιάζοντας αποσπάσματα από έργα Ελλήνων και ξένων δραματουργών σε σκηνοθεσία Νίκης Ποζίδου. Το Εδεσσαϊκό Θέατρο συνέβαλε όχι μόνο στηρίζοντας υλικοτεχνικά την εκδήλωση αλλά και με δυναμικό παρόν σύσσωμου του Διοικητικού Συμβουλίου. Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στους διοργανωτές, τον Διευθυντή του ΙΕΚ κο Γεώργιο Γιόρτσο, σε όλους τους συντελεστές και κυρίως στα παιδιά που μας ταξίδεψαν στα μαγικά θεατρικά μονοπάτια.

Την Πέμπτη 19 Μάη , ο σύλλογος Ποντίων «Άγιος Θεόδωρος Γαβράς» τίμησε την ιερή μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας των Ποντίων των Ελλήνων του Πόντου, τελώντας τρισάγιο στο μνημείο του Προσφυγικού Ελληνισμού. Το Εδεσσαϊκό Θέατρο εκπροσώπησε η Γεν. Γραμματέας του Δ.Σ. κα Λίζα Ξενίδου.

Το ίδιο απόγευμα, η  Πρόεδρος του Δ.Σ. κα Δέσποινα Οτουντζίδου, σε συνάντηση που πραγματοποιήθηκε μεταξύ της Οργανωτικής Επιτροπής της εκδήλωσης  « Ο χορός είναι ζωή»  και εκπροσώπων συλλόγων της πόλης μας, με χαρά αποδέχτηκε την πρόταση-πρόσκληση ώστε το Εδεσσαϊκό Θέατρο με το ανθρώπινο δυναμικό του, να συμβάλει στην επιτυχία της εκδήλωσης που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 11 Ιουνίου 2016.

Η ταυτόχρονη συνύπαρξη μουσικής, κουλτούρας, πολιτισμικής κληρονομιάς της πατρίδας μας, θα συνθέσει το πολύχρωμο παζλ της Ελλάδας. Μακεδονία, Πόντος, Θράκη, Νησιά, Μικρά Ασία, Κρήτη και Ήπειρος, 100 σύλλογοι και 2000 χορευτές,  θα ενώσουν όλοι μαζί τα χέρια χαρίζοντας ένα μοναδικό θέαμα στους παρευρισκόμενους. Η συνδιοργάνωση ανήκει στους Συλλόγους της πόλης: Φιλοπρόοδος Μ. Αλέξανδρος, Ποντίων «Άγιος Θεόδωρος Γαβράς», Μικρασιατών «η Μπίγα», Φίλων Παραδοσιακής Μουσικής και Χορού και Κρητών ο «Ψηλορείτης».

Η Διοίκηση του Εδεσσαϊκού Θεάτρου καλεί τα μέλη του συλλόγου και τους συνδημότες μας,  να στηρίξουν την εκδήλωση που τείνει να γίνει θεσμός στην πόλη, που εκτός από την πολιτισμική της διάσταση θα έχει και φιλανθρωπικό χαρακτήρα καθώς τα καθαρά έσοδά της θα διατεθούν για την ενίσχυση φορέων της πόλης μας.

Διαβάστε Περισσότερα