Συγκεκριμένα κληρώνει ένα ωραιότατο παπάκι 110 cc και η τιμή του ενός λαχνού κοστίζει μόνο 1 ευρώ.
Τα λαχεία ήδη κυκλοφόρησαν και διατίθενται από μέλη του συλλόγου και από επιλεγμένα σημεία των Προμάχων.
Σάββατο 24 Αυγούστου 2013
ΜΕΓΑΛΗ ΚΛΗΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΡΟΜΑΧΩΝ.
Συγκεκριμένα κληρώνει ένα ωραιότατο παπάκι 110 cc και η τιμή του ενός λαχνού κοστίζει μόνο 1 ευρώ.
Τα λαχεία ήδη κυκλοφόρησαν και διατίθενται από μέλη του συλλόγου και από επιλεγμένα σημεία των Προμάχων.
ΜΑΥΡΗ ΘΥΕΛΛΑ ΛΥΚΟΣΤΟΜΟΥ-ΑΣ ΠΡΟΜΑΧΟΙ 2-4 (Φιλικό).
Σε αγώνα προετοιμασίας ενόψει του κυπέλου, ο ΑΣ ΠΡΟΜΑΧΟΙ νίκησε μέσα στην έδρα της τη ΜΑΥΡΗ ΘΥΕΛΛΑ
Λυκοστόμου με σκορ 2-4.
Το παιχνίδι δεν διεκδικεί δάφνες για την ποιότητά του μιας
και οι δυο ομάδες βρίσκονται στην αρχή της προετοιμασίας τους.
Οι δυο προπονητές Κόγιος και Καρυπίδης, δοκίμασαν διάφορα
σχήματα και αλλαγές, προκειμένου να καταλήξουν σε χρήσιμα συμπεράσματα για το
στήσιμο των ομάδων τους.
Για την ιστορία να αναφέρουμε τους σκόρερς, από την ομάδα
του Λυκοστόμου , ο Τσακώντσης και ο Καραγιαννίδης(πέναλτυ) και από την ομάδα
των Προμάχων ο Καλογιάννης, ο Σέλκος, ο Ρατσίτσκας(Κράουτς) και ο Καραδοσίδης.
ΑΛΕΞ ΑΜΠΑΡΗΣ
ΒΡΟΧΗ!
έχει λιγνά δυο δένδρα
μικρό ένα περιβόλι·
και κάμνει εκεί της εξοχής
μια παρωδία το νερό —
μπαίνοντας σε κλωνάρια
οπού δεν έχουν μυστικά·
ποτίζοντας τες ρίζες
που έχουν ασθενικό χυμό·
τρέχοντας εις το φύλλωμα
που με κλωστές δεμένο
πεζό και μελαγχολικό
κρεμνά στα παραθύρια·
και πλένοντας καχεκτικά
φυτά που μες σε γλάστρες
τα ’στησ’ αράδα-αράδα
μια φρόνιμη νοικοκυρά.
Βροχή, που τα μικρά παιδιά
κοιτάζουνε χαρούμενα
μέσ’ από κάμαρη ζεστή,
κι όσο πληθαίνει το νερό
και πέφτει πιο μεγάλα,
χτυπούν τα χέρια και πηδούν.
Βροχή, που ακούν οι γέροι
με σκυθρωπήν υπομονή,
με βαρεμό κι ανία·
γιατί εκείνοι από ένστικτον
δεν αγαπούνε διόλου
βρεμμένο χώμα και σκιές.
Βροχή, βροχή — εξακολουθεί
πάντα ραγδαία να βρέχει.
Μα τώρα πια δεν βλέπω.
Θόλωσ’ απ’ τα πολλά νερά
του παραθύρου το υαλί.
Στην επιφάνειά του
τρέχουν, γλιστρούν, κι απλώνονται
κι ανεβοκατεβαίνουν
ρανίδες σκορπισμένες
και κάθε μια λεκιάζει
και κάθε μια θαμπώνει.
Και μόλις πλέον φαίνεται
θολά-θολά ο δρόμος
και μες σε πάχνη νερουλή
τα σπίτια και τ’ αμάξια.
Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ.
(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)
ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΤΟ ΘΕΟ! ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΩΝ 5.15!
Λούντβιχ Βιτγκενστάιν – Tractatus Logico-Philoshophicus
Ένας Ινδός σοφός είχε πει: «Ο μόνος τρόπος να εξηγήσεις το Θεό είναι η σιωπή».
Και ο Πρωταγόρας εξορίστηκε από την Αθήνα το 415 π.Κ.Ε. επειδή έγραψε την πρώτη αγνωστικιστική πραγματεία.
«Για τους θεούς», άρχιζε, «δεν μπορώ με βεβαιότητα να γνωρίζω ούτε ότι υπάρχουν ούτε ότι δεν υπάρχουν ούτε ποια γνωρίσματα έχουν. Γιατί υπάρχουν πολλά που εμποδίζουν τη γνώση γι’ αυτούς –και η απουσία σαφών δεδομένων και η συντομία της ανθρώπινης ζωής.»
Ο Νίτσε, ο μανιακός φιλόσοφος-ποιητής, δεν ήταν τόσο ευγενικός.
«Ο Θεός πέθανε!» έγραφε στο Τάδε Έφη Ζαρατούστρα, στο τέλος του 19ου αιώνα, ορίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αποθέωση του ανθρώπου και τη σφαγή του, όπως αυτή πραγματώθηκε τον 20ο αιώνα –και μετά.
Ο άνθρωπος πέθανε στο Άουσβιτς, ο άνθρωπος πέθανε στη Δρέσδη, ο άνθρωπος πέθανε στη Χιροσίμα, ο άνθρωπος πέθανε στην Μπιάφρα, ο άνθρωπος πέθανε λίγα τετράγωνα πιο πέρα από το σπίτι μου -επειδή δεν πρέπει να πεθάνουν οι τράπεζες.
Ξεκινάω μιλώντας για όσα δεν πρέπει να μιλώ, για όσα θα έπρεπε να σωπαίνω. Για το Θεό, για τον άνθρωπο, για το τραπεζικό σύστημα.
Το μυαλό μου είναι λίγο μπερδεμένο, ίσως από τις αναθυμιάσεις στην ψησταριά, ίσως και από τις αναθυμιάσεις στα social media.
Μιλάμε για όλα τώρα πια, μιλάμε όλοι και συνήθως αυτά που λέμε είναι σαν κουνούπια που βγαίνουν μέσα από λιμνάζοντα νερά. Κανείς δεν είναι πλέον δράστης, κανείς δεν δρα, μόνο καυτηριάζουμε-κατακεραυνώνουμε-σιχτιρίζουμε, και η πλησμονή της γλώσσας αντικαθιστά την ένδεια των πράξεων.
Θα συγκεντρωθώ, θα σταματήσω να πλατειάζω, θα γίνω άνθρωπος κι εγώ τα σκάρτα μου να κάψω, όπως λέει ο τραγουδοποιός. Μπορώ;
«Ο Θεός απέθανε, ζήτω ο Θεός».
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς κάποιο θεό, χωρίς κάποιο δόγμα. Και αν σκότωσαν τη θρησκεία την αντικαστήσανε με άλλους πήλινους θεούς, με δόγματα ακόμα πιο επίπλαστα από εκείνον τον γενειοφόρο κύριο που στοίχειωνε τη σκέψη των παιδιών και των υπέργηρων.
Θεός είναι πλέον μια ομάδα, μια ιδεολογία, ένα τηλεοπτικό ή καλλιτεχνικό ή επαναστατικό είδωλο, ένα πρότυπο της ζωής, ένας νεκρός, ένας άλλος, εκτός από εμάς, εκτός από αυτούς που μοιραζόμαστε τον κόσμο.Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζει χωρίς θεούς, ακόμα κι αν δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν υπάρχουν ή αν δεν υπάρχουν.
Ο συνάνθρωπος πέθανε, ο υπεράνθρωπος έγινε πτωματοφάγος, ο μισάνθρωπος θριαμβεύει.
Ο πλησίον είναι ο χειρότερος εχθρός μας πλέον.
Σας προειδοποιώ, για να μην παρεξηγηθούμε: Δεν πρόκειται να διαβάσετε ένα κείμενο σύμφωνο με τις διαδικτυακές ανάγκες. Αν γυρεύετε εύκολα αναγνώσματα, κάτι για να ξεχάσετε και να ξεχαστείτε, μπείτε σε κάποια ηλεκτρονική εφημερίδα να μάθετε ποιες «θεές» πήγαν για διακοπές στα ελληνικά νησιά –και τι μαγιό φορούσαν. Οι δρόμοι μας χωρίζουν εδώ και καλή διασκέδαση σας εύχομαι…
Ας επιστρέψω στη φράση που θα χρησιμοποιήσω (μάλλον) και ως τίτλο αυτού του μακροσκελούς κειμένου:
«Συνάντησα το Θεό. Ήταν στο τρένο των 5:15».
Αυτή έχει καταγραφεί ως αληθινή –αν και δεν μπορούμε να ξέρουμε αν αλήθεια ειπώθηκε.
Αν σας έλεγα ότι την είπε μια νοικοκυρά από το Οχάιο ή ένας ξεμωραμένος γέρος από τα Γρεβενά δεν θα σας φαινόταν ως κάτι άξιο απορίας. Και δεν θα είχατε άδικο, εκτός κι αν πιστεύετε ότι ο θεός πάει στη δουλειά με το τρένο –όταν χαλάει το αυτοκίνητο του.
Όμως έχει καταγραφεί (η συγκεκριμένη φράση) ως τηλεγράφημα που έστειλε ένας όχι τόσο και αιθεροβάμων άνθρωπος στη σύζυγο του. Συγκεκριμένα ο οικονομολόγος Τζον Μέιναρντ Κέινς (αν δεν ξέρετε καν ποιος είναι κάντε μια έρευνα στο διαδίκτυο).
Ποιον συνάντησε ο Κέινς, ποιος ήταν ο «Θεός» που βρέθηκε στο τρένο των 5:15, εν έτει 1929;
Ήταν ο Βιτγκενστάιν, ο οποίος επέστρεφε στο Κέμπριτζ για να διδάξει τη σιωπή.
Την ίδια γνώμη για τον Βιτγκενστάιν, ότι ήταν ο «Θεός», είχαν πάρα πολλοί άνθρωποι στο μεσοπόλεμο. Και αναφέρομαι σε ανθρώπους που δικαιωματικά έχουν καταχωρηθεί ως… ημίθεοι.
Αλλά και ο Μπέρτραντ Ράσσελ, που έφτασε την ανθρώπινη λογική στα όρια της, είχε πει για το μαθητή του, το Βιτγκενστάιν, ότι θα τον ξεπεράσει. Και εκείνος το έκανε, δημοσιεύοντας μόλις ένα βιβλίο, εβδομήντα πέντε σελίδων, το περίφημο Tractatus Logico-Philosophicus.
(Όταν το διάβασε για πρώτη φορά ο Ράσσελ, παραδέχτηκε ότι δεν μπορούσε να το καταλάβει!)
Ένα βιβλίο που γράφτηκε στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και το οποίο, όταν δημοσιεύτηκε, θεωρήθηκε ως το τέλος της φιλοσοφίας.
Αλλά ποιος ήταν ο άνθρωπος που αποθεώθηκε από τους συγκαιρινούς του, ο άνθρωπος που σκότωσε τη φιλοσοφία;
Ο Λούντβιχ ήταν γιος ενός από τους πλουσιότερους Ευρωπαίους –στην εποχή του. Ο πατήρ Βιτγκενστάιν ήταν μεγιστάνας του ατσαλιού, δισεκατομμυριούχος σε όποιο νόμισμα και να μετρήσουμε την περιουσία του.
Και όπως μπορεί να συμβεί με ανθρώπους που έχουν ζήσει την απαξίωση του χρήματος, μέσα από την υπερβολή του, ο Λούντβιχ αρνήθηκε να ζήσει ως πλούσιος και μίσησε το χρήμα.
Όταν πέθανε ο πατέρας του ο Λούντβιχ έδωσε το δικό του μερίδιο στις αδελφές του, επειδή –όπως έλεγε- αυτές ήταν ήδη διεφθαρμένες και αρκετά πλούσιες, οπότε ο επιπλέον πλούτος δεν θα τους έκανε κακό.
«Παράξενος τρόπος σκέψης», θα πείτε ή μπορείτε να σκεφτείτε ότι ήταν και μια απάνθρωπη πράξη, αφού αυτά τα χρήματα θα ήταν πολύ χρήσιμα σε ανθρώπους που δεν είχαν ζήσει τη χλιδή από τα παιδικά τους χρόνια.
«Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος».
Ο Λούντβιχ δεν ήταν ακριβώς ένας ισορροπημένος άνθρωπος, όπως και ολόκληρη η οικογένεια του, αφού τα τρία από τα τέσσερα αδέλφια του αυτοκτόνησαν –και εκείνος ο ίδιος λίγο έλειψε να το κάνει, όχι για οικονομικούς λόγους όπως είναι προφανές.
Τους μαθητές του, όταν αυτοί προέρχονταν από αγροτικές οικογένειες, τους προέτρεπε να εγκαταλείψουν τις σπουδές και να πάνε να ζήσουν πίσω στο χωριό τους.
Το ίδιο προσπάθησε να κάνει κι αυτός, όταν ζήτησε από τη Ρωσία άδεια παραμονής για να ζήσει ως αγρότης. Εκείνοι του απάντησαν ότι είχαν πολλούς αγρότες, αλλά θα χρειαζόντουσαν έναν φιλόσοφο. Ο Βιτγκενστάιν αρνήθηκε.
Σπούδασε στο Κέμπριτζ, αλλά με το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου κατατάχτηκε στον στρατό, στο Γερμανικό στρατό. Μετά από πολλές προσωπικές του πιέσεις κατάφερε να βρεθεί στην πρώτη γραμμή, όπου τιμήθηκε επ” ανδραγαθία –ή όπως το λένε αυτό, να σκοτώνεις και να γίνεσαι ήρωας.
Εκεί, στα χαρακώματα, μέσα στις αναθυμιάσεις των αερίων μουστάρδας, συνέλαβε και ολοκλήρωσε το Tractatus Logico-Philosophicus, το βιβλίο με το όποιο –σύμφωνα με ό,τι πίστευε- τελείωσε το 66598θέμα της φιλοσοφίας.
Και σίγουρα αυτή είναι μια πολύ βαρύγδουπη δήλωση. Το να ισχυρίζεσαι ότι κατάφερες περισσότερα από τον Ηράκλειτο, τον Πλάτωνα, τον Καρτέσιο και τον Χέγκελ, δεν είναι κάτι που πολύ άνθρωποι θα τολμούσαν να κάνουν.
Μέχρι το θάνατο του δεν εκδόθηκε κανένα άλλο βιβλίο του. Με εβδομήντα πέντε σελίδες όλες κι όλες, άλλαξε τη ροή της ανθρώπινης σκέψης.
Μετά τον πόλεμο έγινε δάσκαλος του δημοτικού στις Άλπεις, όπου προσπαθούσε -με όχι και τόσο σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους- να διδάξει στα παιδιά ανώτερα μαθηματικά.
Δέκα χρόνια μετά επέστρεψε στο Κέμπριτζ για να διδάξει. Οι διαλέξεις του γίνονταν στο δωμάτιο του, όπου δεν υπήρχε τίποτα άλλο πέρα από ένα κρεβάτι, έναν νεροχύτη και μια καρέκλα. Όποιος ήθελε να ακούσει έπρεπε να κουβαλάει και την καρέκλα του.
Και ενώ είχε δολοφονήσει τη φιλοσοφία, με τα νέα του έργα προσπάθησε να την αναστήσει, ερχόμενος σε σύγκρουση με το πρότερο έργο του.
Αυτό το έκανε ζώντας σε ένα αγρόκτημα στην Ιρλανδία, όπου περιδιάβαινε στην ύπαιθρο και προσπαθούσε να γητεύσει τα πουλιά –ίσως και να επικοινωνήσει μαζί τους.
Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Πείτε ‘τους ότι έζησα μια υπέροχη ζωή».
Σε ποιους αναφερόταν δεν ξέρω. Ίσως σε μας.
Και τώρα ίσως να περιμένετε να σας εξηγήσω τη σκέψη του Βιτγκενστάιν. Θα σας πω μόνο την τελευταία φράση από το Tractatus: ««Για όσα δεν μπορεί να μιλάει κανείς, γι’ αυτά θα πρέπει να σωπαίνει».
Ή αλλιώς –όπως έγραψε σε μια επιστολή του:
«Εν ολίγοις, πιστεύω: Για όλα όσα φλυαρούν πολλοί σήμερα έχω διεξάγει βαθιά έρευνα στο βιβλίο μου σιωπώντας.»
Αυτή τη σιωπή θα την πρότεινα σε όλους τους κήνσορες και θεράποντες που διαλαλούν την αποξένωση τους από την αληθινή ζωή, όλους αυτούς που ποτέ δεν κατάλαβαν τι σημαίνει να μην έχεις ένα ευρώ για να πληρώσεις το εισιτήριο, αλλά και σε όλους αυτούς που νομίζουν ότι οι οιμωγές και οι κατάρες εξισορροπούν/αντισταθμίζουν την κοπρολογία των προνομιούχων.
Αν δεν βρεθείς στην πρώτη γραμμή, στα χαρακώματα της ζωής, δεν πρόκειται να προσφέρεις τίποτα άλλο από λόγια. Και τα λόγια είναι κενά, όταν δεν επενδύονται με πράξεις.
Ας τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή για όλους αυτούς που χαθήκαν για μια δραχμή και ας βρούμε τον τρόπο να εξαλείψουμε το πρόβλημα. Προτού ξανασυμβεί.
Δεν χρειαζόμαστε θεούς να μας καθοδηγήσουν, ανθρώπους χρειαζόμαστε.
Και να θυμόσαστε, εμείς είμαστε η λύση του προβλήματος. Εμείς, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, χωρίς πολλά λόγια.
Με σιωπή και πράξεις.
ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com
ΝΕΡΟ ΜΕ ΤΟ ATM.
ΤΟΥ ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ.
Siemens, General Electric και Goldman Sachs εισέρχονται στο νέο πόλεμο του νερού. Τα συμφέροντα και οι καταστροφικές επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων.
Σε κάποιο χωριό της Ινδίας ένα παιδί περιμένει αυτή τη στιγμή υπομονετικά μπροστά σε ένα μηχάνημα που θυμίζει αρκετά τα ATM μιας τράπεζας. Με τη διάφορα ότι το μηχάνημα δεν δίνει χρήματα αλλά παίρνει λεφτά για να…δώσει μικρές ποσότητες νερού.
Για το βρετανικό περιοδικό Economist η συγκεκριμένη εικόνα αποτελεί ένα θαύμα της ιδιωτικής πρωτοβουλία, η οποία προσφέρει πόσιμο νερό σε περιοχές που για χρόνια αντιμετώπιζαν σημαντικά προβλήματα ύδρευσης.
Για δεκάδες οργανώσεις και ερευνητές όμως είναι μια εικόνα από το μέλλον ενός πλανήτη όπου το νερό θα έχει πάψει οριστικά να αποτελεί δημόσιο αγαθό και η τελευταία σταγόνα του θα ελέγχεται από μια χούφτα πολυεθνικών.
Ήδη, όπως αποκάλυψε πρόσφατα η Wall Street Journal, ορισμένες από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες αλλά και μερικά από τα γνωστότερα «αρπακτικά» της Γουόλ Στριτ επενδύουν δισεκατομμύρια δολάρια αγοράζοντας δίκτυα ύδρευσης ή τεράστιες ποσότητες νερού για ύδρευση και άρδευση. Αναμεσά τους συναντά κανείς ονόματα όπως της General Electric στις ΗΠΑ και της Siemens στην Ευρώπη ενώ τους τελευταίους μήνες αυξάνουν συνεχώς την παρουσία τους τράπεζες και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όπως η Goldman Sachs.
Πριν από δυο χρόνια αναλυτές της Citigroup ανέφεραν ότι πολύ σύντομα το νερό θα αποτελεί τη σημαντικότερη επένδυση σε φυσικά προϊόντα αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το πετρέλαιο, τον χαλκό, τα αγροτικά προϊόντα και τα πολύτιμα μέταλλα. Ρόλο κλειδί στην προσπάθεια ελέγχου των παγκόσμιων αποθεμάτων νερού θα παίξουν ιδρύματα ερευνών όπως το Aqueduct Alliance το οποίο έχει αναλάβει την «χαρτογράφηση» του νερού προκειμένου να προσφέρει στους πελάτες του (ανάμεσά τους και η Goldman Sachs) πληροφορίες για τις περιοχές του πλανήτη που θα αντιμετωπίζουν προβλήματα ύδρευσης και άρδευσης τις επόμενες δεκαετίες.
Οι πληροφορίες αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν το χάρτη μιας νέας σταυροφορίας για τον έλεγχο των πλούσιων σε νερό περιοχών του πλανήτη – μια διαδικασία που συνήθως μετριέται σε πολιτική αστάθεια, πραξικοπήματα αλλά ακόμη και πολεμικές συγκρούσεις.
Στην πρώτη γραμμή της μάχης πάντως εξακολουθούν να βρίσκονται τα προγράμματα ιδιωτικοποίησης των υδάτινων πόρων και των δικτύων ύδρευσης, τα οποία ήδη έχουν δείξει καταστροφικα αποτελέσματα για τι τσέπες εκατο μυρίων καταναλωτών σε ολόκληρο τον πλανήτη. Τις προηγούμενες δεκαετίες η διαδικασία ξεπουλήματος προωθούνταν κυρίως σε χώρες του τρίτου κόσμου υπό τις ασφυκτικές πιέσεις οργανισμών όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Σε αρκετές περιπτώσεις ξένοι πιστωτές χρησιμοποιήσαν τους συγκεκριμένους οργανισμούς για να παραβιάσουν το σύνταγμα και τους νόμους χωρών και να προωθήσουν ιδιωτικοποιήσεις και τρομακτικές αυξήσεις στα τιμολόγια.
Σε πρόσφατη έκθεσή τους με τίτλο «Υδατικοί πόροι, υποδομές και υπηρεσίες νερού» ομάδα ερευνητών από το ΕΜΠ κατέγραψε ένα προς ένα τα παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων σε όλο τον κόσμο τα οποία, όπως προκύπτει από την έρευνα, συνδυάζονται πάντα με σκανδαλώδη ποσοστά κέρδους για τους ιδιώτες, άνιση πρόσβαση στο νερό των φτωχότερων στρωμάτων, αθέτηση υποσχέσεων ανάπτυξης του δικτύου και εκτεταμένα κρούσματα διαφθοράς.
Αν και το πλέον συνηθισμένο παράδειγμα για τις επιπτώσεις της ιδιωτικοποίησης είναι αυτό της Βολιβίας, όπου οι εταιρείες επιχείρησαν να ελέγξουν ακόμη και το νερό της βροχής, δεκάδες άλλα παραδείγματα, από την Τανζανία μέχρι την Αργεντινή και από τον Καναδά μέχρι τη Γαλλία αποδεικνύουν ότι η μετατροπή ενός κρατικού μονοπωλίου σε ιδιωτικό μονοπώλιο έχει πάντα καταστροφικές συνέπειες.
Για εκατοντάδες οικογένειες στις φτωχότερες περιοχές της Νικαράγουας οι αυξήσεις στην τιμή του νερού κατά 30%, που επέβαλε το ΔΝΤ σήμαιναν πρακτικά ότι έπρεπε να διακόψουν την εκπαίδευση των παιδιών τους προκειμένου να βρίσκουν τα χρήματα για τους λογαριασμούς ύδρευσης. Παρά το γεγονός ότι η χώρα καλύπτεται κατά 10% από νερό η πολιτική του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας οδήγησε έναν στους τρείς κατοίκους να μην έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό.
Ενώ η δράση των πολυεθνικών του νερού έχει συνήθως πιο εξόφθαλμα αποτελέσματα σε χώρες του τρίτου κόσμου, εταιρείες όπως η γαλλική Veolia και η Suez κατηγορούνται συχνά για τη δυσλειτουργία του συστήματος και τις τρομακτικές αυξήσεις στις τιμές του νερού ακόμη και στην καρδιά της Ευρώπης. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι αυτό του Παρισιού όπου οι τιμές αυξήθηκαν έως και κατά 200% από τη στιγμή που ο Ζακ Σιράκ, παρέδωσε τη ύδρευση της πόλης στις δυο πολυεθνικές. Να σημειωθεί ότι η δράση των συγκεκριμένων εταιρειών έχει συνδεθεί πολλές φορές με έντονο πολιτικό παρασκήνιο ενώ είναι πολλές οι περιπτώσεις, όπως λόγου χάρη της Ελλάδας, όπου στελέχη των γαλλικών κολοσσών τοποθετούνται σε θέσεις κλειδιά δημόσιων εταιρειών ύδρευσης πριν αυτές πάρουν το δρόμο του ολοκληρωτικού ξεπουλήματος.
Το Παρίσι όμως αποτέλεσε και ένα από τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα επανεθνικοποίησης (για την ακρίβεια επαναδημοτικοποιήσης) του δικτύου ύδρευσης χάρη στην οποία μειώθηκε αισθητά το κόστος για του καταναλωτές ενώ τεράστιοι πόροι κατευθύνθηκαν στην συντήρηση και ανανέωση του δικτύου. Παρόλα αυτά το νερό στη Γαλλία ελέγχεται σήμερα κατά 70% από ιδιωτικές εταιρείες.
Παρά το γεγονός ότι σε όλη τη δυτική Ευρώπη επικράτησαν τα τελευταία χρόνια τάσεις επιστροφής των δικτύων ύδρευσης σε δημόσιο ή δημοτικό έλεγχο η γενική εικόνα αναμένεται να επιδεινωθεί εξαιτίας της μετατροπής της ίδιας της Κομισιόν σε ένα μηχανισμό προώθησης των ιδιωτικοποιήσεων. Το παράδειγμα της Ιταλίας, όπου η Ε.Ε αδιαφόρησε για το δημοψήφισμα με το οποίο οι πολίτες απέρριψαν την ιδιωτικοποίηση σε ποσοστό πάνω από 90%, είναι ενδεικτικό των αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων που χρησιμοποιούνται σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο προς όφελος συγκεκριμένων εταιρειών.
Σε άλλες περιοχές του πλανήτη, όπως λόγου χάρη στην Ινδία, η παράδοση του δημοσίου αγαθού που λέγεται νερό, περνά πρώτα μέσα από τα λεγόμενα ΣΔΙΤ (συμπράξεις ιδιωτικού και δημοσίου τομέα) στα οποία, από τη μια οι δημόσιες επιχειρήσεις αρχίζουν να λειτουργούν με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος και από την άλλη οι ιδιωτικές βρίσκουν μια κερκόπορτα για να καταλάβουν την αγορά, εκμεταλλευόμενες τα δίκτυα ύδρευσης για τα οποία έχουν πληρώσει γενιές φορολογούμενων. Η διατήρηση της συντήρησης των δικτύων στο δημόσιο αποτελεί κανόνα στα περισσότερα προγράμματα ιδιωτικοποίησης όπου το σύνολο των κερδών περνά στους ιδιώτες ενώ οι ζημιές μένουν στους φορολογούμενους. Σε άλλες περιπτώσεις η επανεθνικοποιήση αποτελεί απλώς ένα ενδιάμεσο βήμα, στο οποίο το κράτος αναλαμβάνει να συντηρήσει και να αναπτύξει το δίκτυο προκειμένου να το παραδώσει και πάλι κερδοφόρο στους ιδιώτες.
Η διεθνής εμπειρία πάντως εκτός από παραδείγματα ολοκληρωτικής καταστροφής, που ακολούθησαν τα προγράμματα ιδιωτικοποίησης, έχει να επιδείξει και δεκάδες περιστατικά όπου οι τοπικές κοινωνίες κατάφεραν να διατηρήσουν τον έλεγχο του νερού σε δημόσιο έλεγχο ή ακόμη και αν αντιστρέψουν τη διαδικασία εκποίησης αυτού του δημόσιου αγαθού.
Για το βρετανικό περιοδικό Economist η συγκεκριμένη εικόνα αποτελεί ένα θαύμα της ιδιωτικής πρωτοβουλία, η οποία προσφέρει πόσιμο νερό σε περιοχές που για χρόνια αντιμετώπιζαν σημαντικά προβλήματα ύδρευσης.
Για δεκάδες οργανώσεις και ερευνητές όμως είναι μια εικόνα από το μέλλον ενός πλανήτη όπου το νερό θα έχει πάψει οριστικά να αποτελεί δημόσιο αγαθό και η τελευταία σταγόνα του θα ελέγχεται από μια χούφτα πολυεθνικών.
Ήδη, όπως αποκάλυψε πρόσφατα η Wall Street Journal, ορισμένες από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες αλλά και μερικά από τα γνωστότερα «αρπακτικά» της Γουόλ Στριτ επενδύουν δισεκατομμύρια δολάρια αγοράζοντας δίκτυα ύδρευσης ή τεράστιες ποσότητες νερού για ύδρευση και άρδευση. Αναμεσά τους συναντά κανείς ονόματα όπως της General Electric στις ΗΠΑ και της Siemens στην Ευρώπη ενώ τους τελευταίους μήνες αυξάνουν συνεχώς την παρουσία τους τράπεζες και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όπως η Goldman Sachs.
Πριν από δυο χρόνια αναλυτές της Citigroup ανέφεραν ότι πολύ σύντομα το νερό θα αποτελεί τη σημαντικότερη επένδυση σε φυσικά προϊόντα αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το πετρέλαιο, τον χαλκό, τα αγροτικά προϊόντα και τα πολύτιμα μέταλλα. Ρόλο κλειδί στην προσπάθεια ελέγχου των παγκόσμιων αποθεμάτων νερού θα παίξουν ιδρύματα ερευνών όπως το Aqueduct Alliance το οποίο έχει αναλάβει την «χαρτογράφηση» του νερού προκειμένου να προσφέρει στους πελάτες του (ανάμεσά τους και η Goldman Sachs) πληροφορίες για τις περιοχές του πλανήτη που θα αντιμετωπίζουν προβλήματα ύδρευσης και άρδευσης τις επόμενες δεκαετίες.
Οι πληροφορίες αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν το χάρτη μιας νέας σταυροφορίας για τον έλεγχο των πλούσιων σε νερό περιοχών του πλανήτη – μια διαδικασία που συνήθως μετριέται σε πολιτική αστάθεια, πραξικοπήματα αλλά ακόμη και πολεμικές συγκρούσεις.
Στην πρώτη γραμμή της μάχης πάντως εξακολουθούν να βρίσκονται τα προγράμματα ιδιωτικοποίησης των υδάτινων πόρων και των δικτύων ύδρευσης, τα οποία ήδη έχουν δείξει καταστροφικα αποτελέσματα για τι τσέπες εκατο μυρίων καταναλωτών σε ολόκληρο τον πλανήτη. Τις προηγούμενες δεκαετίες η διαδικασία ξεπουλήματος προωθούνταν κυρίως σε χώρες του τρίτου κόσμου υπό τις ασφυκτικές πιέσεις οργανισμών όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Σε αρκετές περιπτώσεις ξένοι πιστωτές χρησιμοποιήσαν τους συγκεκριμένους οργανισμούς για να παραβιάσουν το σύνταγμα και τους νόμους χωρών και να προωθήσουν ιδιωτικοποιήσεις και τρομακτικές αυξήσεις στα τιμολόγια.
Σε πρόσφατη έκθεσή τους με τίτλο «Υδατικοί πόροι, υποδομές και υπηρεσίες νερού» ομάδα ερευνητών από το ΕΜΠ κατέγραψε ένα προς ένα τα παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων σε όλο τον κόσμο τα οποία, όπως προκύπτει από την έρευνα, συνδυάζονται πάντα με σκανδαλώδη ποσοστά κέρδους για τους ιδιώτες, άνιση πρόσβαση στο νερό των φτωχότερων στρωμάτων, αθέτηση υποσχέσεων ανάπτυξης του δικτύου και εκτεταμένα κρούσματα διαφθοράς.
Αν και το πλέον συνηθισμένο παράδειγμα για τις επιπτώσεις της ιδιωτικοποίησης είναι αυτό της Βολιβίας, όπου οι εταιρείες επιχείρησαν να ελέγξουν ακόμη και το νερό της βροχής, δεκάδες άλλα παραδείγματα, από την Τανζανία μέχρι την Αργεντινή και από τον Καναδά μέχρι τη Γαλλία αποδεικνύουν ότι η μετατροπή ενός κρατικού μονοπωλίου σε ιδιωτικό μονοπώλιο έχει πάντα καταστροφικές συνέπειες.
Για εκατοντάδες οικογένειες στις φτωχότερες περιοχές της Νικαράγουας οι αυξήσεις στην τιμή του νερού κατά 30%, που επέβαλε το ΔΝΤ σήμαιναν πρακτικά ότι έπρεπε να διακόψουν την εκπαίδευση των παιδιών τους προκειμένου να βρίσκουν τα χρήματα για τους λογαριασμούς ύδρευσης. Παρά το γεγονός ότι η χώρα καλύπτεται κατά 10% από νερό η πολιτική του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας οδήγησε έναν στους τρείς κατοίκους να μην έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό.
Ενώ η δράση των πολυεθνικών του νερού έχει συνήθως πιο εξόφθαλμα αποτελέσματα σε χώρες του τρίτου κόσμου, εταιρείες όπως η γαλλική Veolia και η Suez κατηγορούνται συχνά για τη δυσλειτουργία του συστήματος και τις τρομακτικές αυξήσεις στις τιμές του νερού ακόμη και στην καρδιά της Ευρώπης. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι αυτό του Παρισιού όπου οι τιμές αυξήθηκαν έως και κατά 200% από τη στιγμή που ο Ζακ Σιράκ, παρέδωσε τη ύδρευση της πόλης στις δυο πολυεθνικές. Να σημειωθεί ότι η δράση των συγκεκριμένων εταιρειών έχει συνδεθεί πολλές φορές με έντονο πολιτικό παρασκήνιο ενώ είναι πολλές οι περιπτώσεις, όπως λόγου χάρη της Ελλάδας, όπου στελέχη των γαλλικών κολοσσών τοποθετούνται σε θέσεις κλειδιά δημόσιων εταιρειών ύδρευσης πριν αυτές πάρουν το δρόμο του ολοκληρωτικού ξεπουλήματος.
Το Παρίσι όμως αποτέλεσε και ένα από τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα επανεθνικοποίησης (για την ακρίβεια επαναδημοτικοποιήσης) του δικτύου ύδρευσης χάρη στην οποία μειώθηκε αισθητά το κόστος για του καταναλωτές ενώ τεράστιοι πόροι κατευθύνθηκαν στην συντήρηση και ανανέωση του δικτύου. Παρόλα αυτά το νερό στη Γαλλία ελέγχεται σήμερα κατά 70% από ιδιωτικές εταιρείες.
Παρά το γεγονός ότι σε όλη τη δυτική Ευρώπη επικράτησαν τα τελευταία χρόνια τάσεις επιστροφής των δικτύων ύδρευσης σε δημόσιο ή δημοτικό έλεγχο η γενική εικόνα αναμένεται να επιδεινωθεί εξαιτίας της μετατροπής της ίδιας της Κομισιόν σε ένα μηχανισμό προώθησης των ιδιωτικοποιήσεων. Το παράδειγμα της Ιταλίας, όπου η Ε.Ε αδιαφόρησε για το δημοψήφισμα με το οποίο οι πολίτες απέρριψαν την ιδιωτικοποίηση σε ποσοστό πάνω από 90%, είναι ενδεικτικό των αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων που χρησιμοποιούνται σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο προς όφελος συγκεκριμένων εταιρειών.
Σε άλλες περιοχές του πλανήτη, όπως λόγου χάρη στην Ινδία, η παράδοση του δημοσίου αγαθού που λέγεται νερό, περνά πρώτα μέσα από τα λεγόμενα ΣΔΙΤ (συμπράξεις ιδιωτικού και δημοσίου τομέα) στα οποία, από τη μια οι δημόσιες επιχειρήσεις αρχίζουν να λειτουργούν με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος και από την άλλη οι ιδιωτικές βρίσκουν μια κερκόπορτα για να καταλάβουν την αγορά, εκμεταλλευόμενες τα δίκτυα ύδρευσης για τα οποία έχουν πληρώσει γενιές φορολογούμενων. Η διατήρηση της συντήρησης των δικτύων στο δημόσιο αποτελεί κανόνα στα περισσότερα προγράμματα ιδιωτικοποίησης όπου το σύνολο των κερδών περνά στους ιδιώτες ενώ οι ζημιές μένουν στους φορολογούμενους. Σε άλλες περιπτώσεις η επανεθνικοποιήση αποτελεί απλώς ένα ενδιάμεσο βήμα, στο οποίο το κράτος αναλαμβάνει να συντηρήσει και να αναπτύξει το δίκτυο προκειμένου να το παραδώσει και πάλι κερδοφόρο στους ιδιώτες.
Η διεθνής εμπειρία πάντως εκτός από παραδείγματα ολοκληρωτικής καταστροφής, που ακολούθησαν τα προγράμματα ιδιωτικοποίησης, έχει να επιδείξει και δεκάδες περιστατικά όπου οι τοπικές κοινωνίες κατάφεραν να διατηρήσουν τον έλεγχο του νερού σε δημόσιο έλεγχο ή ακόμη και αν αντιστρέψουν τη διαδικασία εκποίησης αυτού του δημόσιου αγαθού.
ΕΠΙΚΑΙΡΑ Αύγουστος 2013
ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com
"ΑΓΝΟΟΥΝΤΑΙ" ΟΙ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ 500.000 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ.
Στον «αέρα» βρίσκονται οι επικουρικές συντάξεις 500.000 ασφαλισμένων, των οποίων... αγνοούνται οι ασφαλιστικές εισφορές.
Αυτό προέκυψε από τον έκτακτο οικονομικό έλεγχο 35 ασφαλιστικών ταμείων από ορκωτούς ελεγκτές, που διέταξε το υπουργείο Εργασίας, με απόφαση της διοίκησης του ΕΤΕΑ
Εν όψει των αλλαγών για την εφαρμογή των ατομικών λογαριασμών με τις εισφορές των εργαζομένων, οι ορκωτοί ελεγκτές ζητούν όλα τα οικονομικά στοιχεία των τελευταίων ετών και, όπως προκύπτει, πολλά από τα Ταμεία αυτά δεν έχουν υποβάλει ισολογισμούς εδώ και μία δεκαετία.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος», σε έρευνα που έκανε το ΕΤΕΑ, το μεγάλο επικουρικό ταμείο των μισθωτών, αποκαλύφθηκε ότι ο χρόνος ασφάλισης που έχουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι δεν αντιστοιχεί στις πραγματικά καταβληθείσες εισφορές τους.
Αν και οι εργαζόμενοι είχαν κάθε μήνα κρατήσεις για επικουρική ασφάλιση από το μισθό τους, αυτές οι εισφορές, για έναν αριθμό 500.000 εργαζομένων, είτε δεν αποδίδονταν είτε αποδίδονταν... μισές στο Ταμείο τους.
ΠΗΓΗ...http://www.briefingnews.gr
ΑΡΘΡΟ-ΒΟΜΒΑ ΑΠΟ ΤΟ BLOOMBERG: Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΟΥΤΕ ΣΕΝΤ ΣΤO ΔΝΤ! MΠΟΡΕΙ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ!
Το Bloomberg Businessweek σε ένα άρθρο – κόλαφο, υποστηρίζει πως η Αργεντινή δεν έχει πληρώσει ούτε σεντ στo ΔΝΤ και πως το ίδιο μπορεί να κάνει και η Ελλάδα!Αναφέρει πως η Αργεντινή “γκρέμισε” 95 δις δολάρια τοκογλυφικών ομολόγων και δεν πλήρωσε ούτε σεντ παρά τις απειλές από κάθε κατεύθυνση.
Αναμένουμε να δούμε λοιπόν πόσο θα διασυρθεί ακόμα το ελληνόφωνο κράτος πληρώνοντας τους κολλητούς της συμμορίας του μνημονίου από το αίμα του Ελληνικού λαού…
Στο ενδιαφέρον άρθρο λοιπόν του Businessweek διαβάζουμε πως οι διαχειριστές κερδοσκοπικών , οι κύριοι Dart και Singer δεν έχουν καταφέρει να βγάλουν ούτε ένα σεντ από τα ταμεία της Αργεντινής, μετά την αθέτηση χρέους το 2005.
Σε αντίθεση με εμάς που χρυσοπληρώσαμε στον Dart το ομόλογό του στο ακέραιο.
Η guardian τις ίδιες ημέρες έγραφε ότι οι Έλληνες καταστρέφονται για να πληρώνουν κερδοσκόπους-όρνεα, που δεν γνωρίζουν.
Η Αργεντινή δεν το έκανε.
Και όπως έγραψε σε άρθρο του στο FORBES ο James K. Glassman, πρώην Υφυπουργός του Μπούς.Τζούνιορ, ο μεγάλος φόβος Ευρωπαίων είναι οτι οι Έλληνες θα μιμηθούν τους Αργεντινούς, που δεν πλήρωσαν & ανταμείβονται για αυτό.
To Businessweek ζητάει την γνώμη μιας καθηγήτριας Νομικής, σχετικά με την επιτυχία ή όχι μιας παρόμοιας κίνησης στην Ελλάδα, απο νομική σκοπιά.
“Εξαρτάται πάρα πολύ από το ποιος είναι ο τελευταίος των πιστωτών της Ελλάδας”, μας λέει η Anna Gelpern, καθηγήτρια νομικής στο American University της Ουάσιγκτον.
“Η Ελλάδα έχει απειλήσει να μην εξοφλήσει όσους κρατούν παλιά ομόλογα, αλλά νομίζω ότι αυτοί θα είναι λίγοι σε σύγκριση με ό, τι ήταν στην Αργεντινή, και ότι είναι απίθανο να βγάλουν το ίδιο επίπεδο νομικής έντασης”. Στην Ελληνική προσφορά ανταλλαγής, το 95,7% των ομόλογων δημοπρατήθηκαν.
Όσο για το συμπερασμα του άρθρου;
«Η αθέτηση χρέους των 95 δισ. δολαρίων σε ομόλογα, έκανε κακό στην πιστοληπτική ικανότητα της Αργεντινής, αλλά όχι στην οικονομία της, η οποία αυξάνετα περίπου 7% ετησίως από το 2005».
Τι μπορεί να μάθει η Ελλάδα από τη χρεοκοπία της Αργεντινής
«Η Αργεντινή πρόκειται να προβεί στην πληρωμή του ομολόγου αυτού του μήνα, χωρίς κανένα εμπόδιο», διαβεβαίωσε ο υπουργός Οικονομίας Hernán Lorenzino τους δημοσιογράφους στα 40ο γενέθλιά του, στις 5 Μαρτίου στο Μπουένος Άιρες. Είχε αψηφίσει μια απόφαση του Περιφερειακού Δικαστή των ΗΠΑ, Thomas Griesa, στην Νέα Υόρκη, υπέρ των πιστωτών οι οποίοι έχουν αμφισβητήσει την αναδιάρθρωση του χρέους της Αργεντινής.
Ο Lorenzino ήταν ακόμα στα 20 του, όταν η χώρα αθέτησε το χρέος της, στο τότε ποσό-ρεκόρ των 95 δισ. δολαρίων, τον Δεκέμβριο του 2001, ένα γεγονός που κατά κάποιο τρόπο είναι παράλληλο με το πρόσφατο Ελληνικό μελόδραμα.
Η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Νότιας Αμερικής δεν έχει πουλήσει ομόλογα στο εξωτερικό από τότε. Έχει, όμως, κρατήσει απασχολημένη την δικηγορική εταιρεία Cleary Gottlieb Steen & Hamilton , αποκρούοντας όλες τις προσπάθειες των funds που διαχειρίζονται οι δισεκατομμυριούχοι επενδυτές Kenneth Dart και Paul Singer, για αποζημίωση. Και ο Griesa, 81 ετών, έχει βγάλει τόσες πολλές αποφάσεις σχετικά με αυτή την διαφορά, που έχει γίνει μια μικρή διασημότητα για τις εφημερίδες του Μπουένος Άιρες.
Η αθέτηση χρέους της Αργεντινής το 2011, έγινε καθώς το δημοσιονομικό της έλλειμμα διευρύνθηκε και η οικονομία της χώρας συρρικνώθηκε για τρίτο συνεχόμενο έτος, υποδαυλίζοντας έτσι αναταραχές που άφησαν πάνω από 24 νεκρούς. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο τότε πρόεδρος Νέστορ Κίρσνερ προσφέρθηκε να ανταλλάξει τα ανεξόφλητα ομόλογα, με νέα αξίας 70% λιγότερο, ναι παρόμοια πρόταση με της Ελλάδας. Σχεδόν τα τρία τέταρτα των ομολογιούχων αποδέχθηκαν την συμφωνία. Άλλοι πήγαν στο δικαστήριο για να προσπαθήσουν να εισπράξουν.
Το 2010, η Πρόεδρος Cristina Fernandez de Kirchner, η οποίοα ξεκίνησε τη δεύτερη θητεία της το Δεκέμβριο, τέσσερα χρόνια μετά την επιτυχία του πρώην συζύγου της, ανανέωσε την προσφορά ανταλλαγής ομολόγων του 2005 , λέγοντας ότι ήταν η τελευταία ευκαιρία για τους πιστωτές που κρατούσαν τα παλιά, να πάρουν νέα ομόλογα.
Αυτή την στιγμή, λέει η Αργεντινή, οι πιστωτές που έχουν προσφύγει στην δικαιοσύνη εξακολουθούν να κατέχουν περίπου 4 δισεκατομμύρια δολάρια του αθετημένου χρέους. Μαζί με τα hedge funds που την μηνύουν στη Νέα Υόρκη, είναι και μία ομάδα ιταλών ομολογιούχων που επιδιώκει μια διαιτητική απόφαση στο Διεθνές Κέντρο της Παγκόσμιας Τράπεζας για την Επίλυση Επενδυτικών Διαφορών.
Θα μπορούσε η παρατεταμένη νομική κληρονομιά της αναδιάρθρωσης της Αργεντινής να είναι μια προειδοποιητική ιστορία για την Ελλάδα, η οποία αυτό το μήνα προσφέρθηκε να ανταλλάξει περισσότερα από $ 200 δισ. του χρέους της;
“Εξαρτάται πάρα πολύ από το ποιος είναι ο τελευταίος των πιστωτών της Ελλάδας”, μας λέει η Anna Gelpern, καθηγήτρια νομικής στο American University της Ουάσιγκτον. “Η Ελλάδα έχει απειλήσει να μην εξοφλήσει όσους κρατούν παλιά ομόλογα, αλλά νομίζω ότι αυτοί θα είναι λίγοι σε σύγκριση με ό, τι ήταν στην Αργεντινή, και ότι είναι απίθανο να βγάλουν το ίδιο επίπεδο νομικής έντασης”. Στην Ελληνική προσφορά ανταλλαγής, το 95,7% των ομόλογων δημοπρατήθηκαν.
Μετά την χρεοκοπία η Αργεντινή εγκατέλειψε την πρόσδεσή της με το δολάριο σε βάση ένα-προς-ένα και άφησε το νόμισμά της να κινηθεί. Το ΑΕΠ της είχε μειωθεί 10,8% το 2002. Μέχρι το επόμενο έτος, η οικονομία άρχισε να ανεβαίνει στηριζόμενο στις υψηλότερες τιμές της σόγιας και των σιτηρών και την Βραζιλιάνικη ζήτηση για τα βιομηχανικά προϊόντα της χώρας.
Το ΑΕΠ αυξάνεται περίπου 7% το χρόνο κατά μέσο όρο από την ανταλλαγή ομολόγων του 2005. Οι εξαγωγικοί δασμοί, επίσης, βοήθησαν να δωθεί ώθηση στα διεθνή αποθεματικά, φτάνοντας στα επίπεδα ρεκόρ των 52.6 δις δολαρίων πέρυσι. Η Fernández έχει αξιοποιήσει τα αποθεματικά κατά τα τελευταία τρία χρόνια για να κάνει πληρωμές του χρέους.
Η ανάπτυξη της Αργεντινής ήρθε με έναν ετήσιο πληθωρισμό, που οι οικονομολόγοι συμπεριλαμβανομένων των πρώην κεντρικών τραπεζιτών Alfonso Prat-Gay και Martin Redrado, λένε ότι είναι πάνω από 20% σήμερα, περισσότερο από το διπλάσιο του 9,7% που δίνει η κυβέρνηση. Ο δείκτης MHP της Standard & Poors αξιολογεί την χώρα με Β, την χαμηλότερη μεταξύ της Ομάδας των 20 μεγαλύτερων βιομηχανικών και αναδυόμενων οικονομιών.
Οι Dart και Singer λένε οτι Αργεντινή τους οφείλει τουλάχιστον $ 2 δισ. ευρώ απο τα επενδυτικά κεφάλαια που διαχειρίζονται. Το 2000, το fund του Singer, Elliott Management πληρώθηκε περίπου 58 εκ. δολάρια από το Περού για διακανονισμό σε μια δίκη σχετικά με αθέτηση εξόφλησης, αφότου ένα ευρωπαϊκό δικαστήριο εξέδωσε διαταγή που προέτρεπε την χώρα να σταματήσει μια πληρωμή ομολόγου.
Η τελευταία απόφαση του Griesa έλεγε ότι η Αργεντινή χρειάζεται να καταβάλει τόκους υπερημερίας στους κατόχους παλιών ομολόγων όπως ο Dart και ο Singer αν ήθελε να συνεχίσει την πληρωμή τόκων στους επενδυτές οι οποίοι έχουν αποδεχθεί τα νέα ομόλογα. Η Αργεντινή γρήγορα άσκησε έφεση, το οποίο σημαίνει ότι οι πληρωμές των νέων ομολογιούχων θα προχωρήσουν όπως έχει προγραμματιστεί αυτό το μήνα, δήλωσε ο Lorenzino.
Ότι ο Singer και ο Dart δεν έχουν καταφέρει να εισπράξουν τίποτα από την Αργεντινή, ακόμη κι αν έχουν κερδίσει δικαστικές αποφάσεις μπορεί να ήταν ένας λόγος που οι περισσότεροι ομολογιούχοι δέχθηκαν την προσφορά της αναδιάρθρωσης στην Ελλάδα, σύμφωνα με τον πρώην Γραμματέα Οικονομικών της Αργεντινής Guillermo Nielsen.
«Η Ελλάδα ωφελείτε από το γεγονός ότι κανένα από τα ληστρικά funds δεν κατάφερε να αρπάξει τίποτα, τόσα χρόνια αφότου έκλεισαν οι ανταλλαγές ομολόγων”, λέει ο Nielsen. “Κανείς δεν θέλει να παίξει το παιχνίδι της δεκαετούς επίλυσης διαφορών.” Το Συμπέρασμα:Η αθέτηση χρέους των 95 δισ. δολαρίων σε ομόλογα, έκανε κακό στην πιστοληπτική ικανότητα της Αργεντινής, αλλά όχι στην οικονομία της, η οποία αυξάνετα περίπου 7% ετησίως από το 2005.
ΠΗΓΗ...http://www.agioritikovima.gr
ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΔΡΑΣ
ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΔΡΑΣ
1. Ο πισινός σου ποτέ δεν είναι κριτήριο στις συνεντεύξεις για δουλειά.
1. Ο πισινός σου ποτέ δεν είναι κριτήριο στις συνεντεύξεις για δουλειά.
ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
1ος Μήνας : Κάθε πρωί
1ος Χρόνος : Κάθε Κυριακή
10 Χρόνια : Βαρύ γλυκό, για να πάνε τα φαρμάκια κάτω
