Σύσκεψη με υπηρεσιακούς παράγοντες στο Διοικητήριο με πρωτοβουλία της Αν. Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας Αθηνάς Αηδονά

Σύσκεψη με υπηρεσιακούς παράγοντες στο Διοικητήριο με πρωτοβουλία της Αν. Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας Αθηνάς Αηδονά

Με πρωτοβουλία της Αναπληρώτριας Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας Αθηνάς Αηδονά πραγματοποιήθηκε σύσκεψη με υπηρεσιακούς παράγοντες της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας στην Έδεσσα, έδρα της Π.Ε. Πέλλας. «Στο πλαίσιο των συναντήσεων που προανήγγειλα τις προηγούμενες ημέρες με τις υπηρεσίες κάλεσα τους επικεφαλείς των Γενικών Διευθύνσεων Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, Διευθύνσεων και Τμημάτων της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας σε συνάντηση για θέματα που απασχολούν τις υπηρεσίες αλλά και για την εξέλιξη της καλής  συνεργασίας που υπάρχει. Στη συζήτηση τέθηκαν τρέχοντα ζητήματα και έγιναν οι κατάλληλες τοποθετήσεις. Ευχαριστώ όλα τα στελέχη που συμμετείχαν στη συνάντηση και κατέθεσαν τις προτάσεις τους, αναφέροντας τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν για τα οποία θα αναζητήσουμε τη βέλτιστη λύση το επόμενο διάστημα. Αποτελεί κοινό τόπο ότι η επικοινωνία με τους υπηρεσιακούς παράγοντες πρέπει και, θα είναι τακτική, για τον καλύτερο συντονισμό με στόχο την παροχή ποιοτικών υπηρεσιών προς τους πολίτες» ανέφερε η κ. Αηδονά.

Στη συνάντηση συμμετείχαν οι Περιφερειακοί Σύμβουλοι Πέλλας κ.κ. Λάκης Βασιλειάδης, Πέτρος Ζέρζης, Μαρία Ζωγράφου - Τσαντάκη και Μαρία Καράμπελα, οι Γενικοί Διευθυντές της Π.Κ.Μ. και το σύνολο των Διευθυντών και Προϊσταμένων των υπηρεσιών της Π.Ε. Πέλλας.

Διαβάστε Περισσότερα

Εκτελείται το έργο "Συντήρηση επαρχιακού οδικού δικτύου Π.Ε. Πέλλας" στον δρόμο Αριδαίας – Εξαπλατάνου

Εκτελείται το έργο "Συντήρηση επαρχιακού οδικού δικτύου Π.Ε. Πέλλας" συνολικού προϋπολογισμού 500.000,00 € από την Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας


Συνεχίζονται οι εργασίες που ξεκίνησαν πριν λίγες ημέρες για την ασφαλτόστρωση του δρόμου Αριδαίας – Εξαπλατάνου στο πλαίσιο του έργου με τίτλο "Συντήρηση επαρχιακού οδικού δικτύου Π.Ε. Πέλλας" συνολικού προϋπολογισμού 500.000,00 € από την Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας.

Το έργο αφορά την συντήρηση του οδοστρώματος σε τμήματα του επαρχιακού οδικού δικτύου της Π.Ε. Πέλλας και, συγκεκριμένα, της επαρχιακής οδού Αριδαίας – Εξαπλατάνου, καθώς και τη συντήρηση τμημάτων οδοστρώματος σε άλλες περιοχές των Δήμων Έδεσσας και Αλμωπίας. Στο πλαίσιο των παρεμβάσεων περιλαμβάνεται και αντικατάσταση φθαρμένων πινακίδων, στηθαίων ασφαλείας και κιγκλιδωμάτων γεφυρών, ενώ θα πραγματοποιηθεί και διαγράμμιση του οδοστρώματος. 

Διαβάστε Περισσότερα

88ΧΡΟΝΗ ΜΕ ΚΑΤΑΓΜΑ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΓΛΙΤΩΣΕ ΠΑΡΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΟ ΘΑΝΑΤΟ ΧΑΡΗ ΣΤΗ ΔΙΑΔΕΡΜΙΚΗ ΣΠΟΝΔΥΛΟΔΕΣΙΑ

  Με παράλυση και βέβαιο θάνατο κινδύνευε 88χρονη Ελληνίδα  που είχε υποστεί κάταγμα  στην σπονδυλική της στήλης (στο 12^ο θωρακικό σπόνδυλο ) μετά από πτώση μέσα στο σπίτι της.
Η υπερήλικη γυναίκα χάρη στην εφαρμογή της πρωτοποριακής μεθόδου  διαθερμικής σπονδυλοδεσίας δυο ημέρες μετά την επέμβαση επέστρεψε στο σπίτι της απόλυτα υγιής και συνεχίζει την ζωή της!
Την επέμβαση πραγματοποίησε ο  νευροχειρουργός-χειρουργός σπονδυλικής στήλης, επισκέπτης καθηγητής κ Ιωάννης Πολυθοδωράκης σε  νοσοκομείο της Αθήνας.

 «Η εφαρμογή της  διαδερμικής μικρό-επεμβατικής σπονδυλοδεσίας στην αντιμετώπιση καταγμάτων σπονδυλικής στήλης δίνει θεαματικά αποτελέσματα» αναφέρει ο κ Πολυθοδωράκης και προσθέτει
«Πριν από μερικά χρόνια, αλλά ακόμα και σήμερα σε πολλές περιπτώσεις η πλειοψηφία των υπερήλικων με κατάγματα σπονδυλικής στήλης ήταν υποχρεωμένοι να παραμείνουν στο κρεβάτι για εβδομάδες ή και μήνες μέχρι να επουλωθεί το κάταγμα . Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα κάποιοι ασθενείς να παραλύουν, άλλοι να παρουσιάζουν επιπλοκές που σχετίζονται με την κατάκλιση και μάλιστα κάποιοι να χάνουν ακόμα και την ζωή τους από αυτές. Σήμερα χάρη στη  διαδερμική σπονδυλοδεσία  οι ασθενείς αυτοί μπορούν να κινητοποιηθούν άμεσα και να συνεχίσουν κανονικά τη ζωή τους».
 
           ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ
"Μέσα από έξι μικρές τομές, στην οπίσθια επιφάνεια του σώματος τοποθετήθηκαν έξι βίδες και δύο ειδικοί ράβδοι για την σταθεροποίηση του κατάγματος»  εξηγεί ο κ Πολυθοδωράκης και συμπληρώνει
«Όλη η διαδικασία έγινε  χωρίς να χρειασθεί  μετάγγιση αίματος και η ασθενής περπάτησε την δεύτερη μετεγχειρητική ημέρα» .
Τα πλεονεκτήματα της μεθόδου σε σχέση με το ανοιχτό χειρουργείο είναι πολλά και ασύγκριτα υπέρ του ασθενή.
Συγκεκριμένα η  μέθοδος της διαδερμικής μικρό-επεμβατικής σπονδυλοδεσίας :

ØΓίνεται με μικρές χειρουργικές τομές

ØΑπαιτεί μικρότερο χρόνο νοσηλείας

ØΈχει γρήγορη κινητοποίηση και ανάρρωση

ØΧρειάζεται λιγότερο ή καθόλου αίμα

Συνήθως χρειάζονται δυο μέρες νοσηλείας και η ανάρρωση είναι πολύ πιο γρήγορη, αφού οι κακώσεις στους μύες και στα υπόλοιπα μαλακά μόρια είναι ελάχιστες.
Όπως αναφέρει ο κ. Πολυθοδωράκης, η  μέθοδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε όλες τις εκφυλιστικές και τραυματικές παθήσεις της Σπονδυλικής Στήλης με ένδειξη σπονδυλοδεσίας .
Η ομάδα του Έλληνα Νευροχειρουργού – Αντιπροέδρου της Παγκόσμιας Εταιρίας Σπονδυλικής Στήλης έχει αντιμετωπίσει με επιτυχία δεκάδες κατάγματα υπερήλικων ασθενών καθότι εφαρμόζει τη μέθοδο αυτή από το 2004.
            Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ  88ΧΡΟΝΗΣ
Η 88χρονη, έπεσε μέσα στο σπίτι της και άμεσα αισθάνθηκε δυνατό πόνο στην μέση . Από την στιγμή εκείνη και στη συνέχεια η ασθενής παρέμενε στο κρεβάτι όπου ακόμη και η αλλαγή θέσης  ήταν επώδυνη . Βάδιζε με δυσκολία μόνο για να πάει στην τουαλέτα και κάθε φορά  τα πόδια της μούδιαζαν και ένιωθε αδυναμία.
Η κατάσταση τις επόμενες μέρες παρουσίασε επιδείνωση και η ακτινογραφία της σπονδυλικής στήλης έδειξε  συμπιεστικό κάταγμα στο 12^ο θωρακικό σπόνδυλο.
Στην Μαγνητική Τομογραφία με έκπληξη διαπιστώθηκε ότι ο 12^ος  θωρακικός σπόνδυλος είχε απομακρυνθεί περίπου 4εκ. προς τα επάνω απ’ τον  υποκείμενο σπόνδυλο, κάτι που υποδήλωνε ένα εξαιρετικά ασταθές κάταγμα της Σπονδυλικής Στήλης (ένα κάταγμα που μπορεί να κάνει βλάβη στον νευρικό ιστό πχ αδυναμία ή παράλυση).
Η κατάσταση της γηραιάς ασθενούς αποδείχτηκε με τον επαναλαμβανόμενο έλεγχο ότι επιδεινωνόταν συνεχώς με αποτέλεσμα να πονά καθημερινά και να κινδυνεύει με παράλυση.
Ο κ Πολυθοδωράκης ενημέρωσε τους συγγενείς της ότι λόγω της ηλικίας της η παρατεταμένη κατάκλιση θα καταδίκαζε την ασθενή σε σχεδόν βέβαιο θάνατο . Με την σύμφωνη γνώμη τους αποφάσισε να εφαρμόσει την πρωτοπόρα τεχνική λόγω των σημαντικών πλεονεκτημάτων που θα είχε στην περίπτωσή της όπως ελάχιστη απώλεια αίματος, άμεση κινητοποίηση και μείωση της βλάβης των ιστών.
Η επέμβαση στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και η ασθενής κινητοποιήθηκε άμεσα ενώ βγήκε από το νοσοκομείο μετά από δυο ημέρες  και επέστρεψε σπίτι της απόλυτα υγιής.
 

www.brain-spine.gr  Τηλ :210 6826030

Διαβάστε Περισσότερα

Διακοπή υδροδότησης στους Προμάχους

Όπως ανακοινώθηκε από τα γραφεία της τοπικής κοινότητας Προμάχων, θα υπάρξει διακοπή στην υδροδότηση του χωριού, λόγω βλάβης.

Διαβάστε Περισσότερα

"Νυχτερινός ορίζοντας" Μιροσλάβ Πένκοφ

1

Χωρούσε σαν το βότσαλο στην παλάμη του πατέρα της, όταν την πρωτοκράτησε. Παλάμη κίτρινη, λεκιασμένη από το αρμάθιασμα των φύλλων του καπνού, κι εκείνη μες στα αίματα, τυφλή και ήσυχη. Δεν έκλαψε όταν την πήρε ο πατέρας της. Δεν ανέπνεε. Ένα βότσαλο μες στα αίματα ήταν όλη κι όλη τότε. Κι έτσι ο πατέρας της την ταρακούνησε και τη χαστούκισε στο πρόσωπο και τότε εκείνη έκλαψε, και τότε ανέπνευσε.

Την ύψωσε ψηλά ώς το ταβάνι, λες κι ο Θεός δεν έβλεπε καλά και δεν θα μπορούσε να τη δει εκεί κάτω που βρισκόταν. Και κάλεσε το όνομά της Κεμάλ, που ήταν τ’ όνομά του, στην πραγματικότητα το όνομα του πατέρα του, κι ύστερα το επανέλαβε σαν περήφανο τραγούδι, για να βεβαιωθεί πως ψηλά στη Γιαννάχ o άγγελος είχε ακούσει καλά και είχε γράψει σωστά τ’ όνομά της στο μεγάλο βιβλίο.

«Δεν μπορείς να δώσεις στην κόρη σου αντρικό όνομα», του είπε ο χότζας. «Είναι πολύ αργά πια», απάντησε ο πατέρας της. «Έχει γραφτεί».

 

2

Ο πατέρας της Κεμάλ έφτιαχνε γκάιντες στα βουνά της Ροδόπης. Κάμπα γκαϊντί τις έλεγαν – τεράστιες στα χέρια του οργανοπαίχτη, με έναν ήχο βαρύτονο, μονότονο, όλο καημό. Είχε φτιάξει ένα εργαστήρι στην αυλή και είχε την κούνια της Κεμάλ εκεί, στο εργαστήρι, ενώ άνοιγε τρύπες σε αυλούς κι έκοβε καλάμια, ενώ τρυπούσε δέρματα κατσίκας κι έφτιαχνε μεχ για τις γκάιντές του.

«Άσ’ την ν’ αναπνεύσει πριονίδι», έλεγε στη μητέρα της. «Άσε να τρέξει μαζί με το αίμα της και άσ’ το να περάσει απ’ την καρδιά της».

Όταν η Κεμάλ ήταν ακόμα πολύ μικρή, ο πατέρας της την κάθισε σε μια καρέκλα με τρία πόδια στη γωνία και της έβαλε στα χέρια ένα σκαρπέλο. Της έδειξε πώς να σκαλίζει μικρά ημικύκλια στις πλευρές ενός αυλού και μετά της είπε να φτιάξει τα δικά της σχέδια. «Κάν’ τα όμορφα», της είπε κι έτσι, μέρα τη μέρα, καθώς εκείνος καμπούριαζε πάνω από τον τόρνο του, η Κεμάλ σκάλιζε μικρούτσικα μισοφέγγαρα και τελίτσες σαν μακρινά αστέρια σε ξύλινο ουρανό. Μερικές φορές τρυπούσε τα δάχτυλά της, μερικές φορές τα έκοβε. Όμως δεν έκλαιγε ποτέ. Άφηνε μόνο τα εργαλεία στο χώμα και πήγαινε στον πατέρα της και έφερνε το δάχτυλό της στα χείλη του, με τη σκόνη κόκκινη και να κολλάει, για να ρουφήξει το βρώμικο αίμα, για να φτύσει τον πόνο στο πάτωμα. Ύστερα εκείνος την έβαζε να το πατήσει με δύναμη, σαν κεφάλι φιδιού κάτω απ’ τη φτέρνα της.

Όταν η Κεμάλ μεγάλωσε λιγάκι, ο πατέρας της την έμαθε να διαλέγει ξύλο για τους αυλούς. Την έπαιρνε έξω από το χωριό, ανηφορίζοντας τον στενό δρόμο ώς τα χωράφια με τα καπνά κι ακόμα πιο πάνω μέσα από τα λιβάδια, ψάχνοντας για ξύλο κρανιάς. Αν έβρισκαν το σωστό δέντρο, ο πατέρας έχωνε τα δόντια του σ’ ένα κλαδί και το γευόταν κι έπειτα η Κεμάλ το γευόταν κι εκείνη. Όσο πιο πικρή η γεύση, της έλεγε ο πατέρας της, τόσο πιο σκληρό το ξύλο. Όσο πιο σκληρό το ξύλο, τόσο πιο απαλά τραγουδούσε. Μόνο το πολύ σκληρό ξύλο μπορεί να βγάλει μουσική. Ύστερα έκοβε το δέντρο με τσεκούρι και κλάδευε τα κλαδιά του, τα οποία η Κεμάλ τα ’δενε με σκοινί και τα μετέφερε σπίτι αγκαλιά. Άφηναν τα κλαδιά να στεγνώνουν στο εργαστήρι, επειδή, για να βγάλει μουσική, έμαθε η Κεμάλ, το ξύλο έπρεπε να ’ναι στεγνό.

Μια φορά, έναν χειμώνα, στοίβαξαν μια αγκαλιά παγωμένα κλαδιά στη γωνία και τ’ άφησαν εκεί για μερικές μέρες, στη ζεστή καλύβα. Ύστερα, ένα πρωί, η Κεμάλ είδε πως τα κλαδιά είχαν ανθίσει: μεγάλα, λευκά λουλούδια που μύριζαν σαν σκατά σκύλου. «Αυτό είναι οιωνός», της είπε ο πατέρας της κι εκείνη τον βοήθησε να βάλει φωτιά στο σωρό.

 

3

O πατέρας της Κεμάλ φρόντιζε να είναι πάντα το κεφάλι της ξυρισμένο γουλί, παρότι αυτό δεν άρεσε στην Κεμάλ. Δεν της άρεσε ο εαυτός της στον καθρέφτη. Της άρεσαν τα μαλλιά της μητέρας της, οι χοντρές μαύρες κοτσίδες που έπεφταν σαν σκοινιά κάτω από τη μαντίλα της. Δεν της επιτρεπόταν όμως να τις ακουμπήσει εκείνες τις κοτσίδες ούτε της επιτρεπόταν να τις πλέξει.

«Αρκετά μ’ αυτή την ανοησία», είπε μια φορά ο πατέρας της όταν, κάτω από την τέντα, η Κεμάλ είχε χτενίσει τα μαλλιά της μητέρας της καθώς η μητέρα της έγνεφε μαλλί για πασουμάκια. «Οι γκάιντες περιμένουν».

Τα παιδιά του χωριού κορόιδευαν την Κεμάλ επειδή το κεφάλι της ήταν γυαλιστερό σαν σαύρας, επειδή μύριζε σαν κατσίκα και επειδή ο πατέρας της ήταν τρελός. Πρέπει να είναι, της έλεγαν, αλλιώς γιατί να δώσει στην κόρη του όνομα αγοριού; Κι αν η Κεμάλ ήταν στ’ αλήθεια κορίτσι, πώς και δεν φορούσε σαμίγια; Δεν ήξερε πως ο Αλλάχ μισούσε τις γυναίκες που δεν φορούσαν μαντίλα; Πως Εκείνος έστελνε πεινασμένα σκουλήκια να εκκολαφθούν στο κεφάλι τους και να τους φάνε τα σωθικά;

«Ανοησίες», είπε ο πατέρας της όταν τον ρώτησε η Κεμάλ. «Είσαι κατασκευαστής γκάιντας. Για να φτιάξεις γκάιντες χρειάζεσαι αντρικό όνομα». Ύστερα την πήγε στο τζαμί κι όταν ο χότζας αρνήθηκε να την αφήσει να μπει μέσα –όταν φώναξε: «Προκαλείς την οργή του Αλλάχ!»– ο πατέρας της γέλασε δυνατά και την έσπρωξε μέσα χωρίς να τον νοιάξει. Η Κεμάλ προσευχήθηκε μαζί του και, αργότερα, στο εργαστήρι του, ο πατέρας της της έμαθε στίχους από το Κοράνι που εκείνη απήγγελλε καθώς δούλευε στις γκάιντες, ώστε η δουλειά να κυλά πιο ελαφριά, ώστε ο ήχος τους να βγαίνει πιο γλυκός.

Η Kεμάλ ήταν έξι όταν ο πατέρας της της έφτιαξε τη δική της γκάιντα – αρκετά μικρή ώστε να μπορεί να περάσει το χέρι γύρω της, ώστε να μπορεί να την πιέζει με τον αγκώνα της. Για μήνες μόνο αυτό τη μάθαινε: πώς να βγάζει έναν σταθερό ήχο· καμία μελωδία, μόνο αέρας που βγαίνει με σταθερή ροή. Στην αρχή η Κεμάλ δεν τα κατάφερνε. Στο κρεβάτι, κρατούσε το μαξιλάρι σαν μεχ και το πίεζε, όχι πολύ δυνατά και όχι πολύ απαλά, ώσπου μια μέρα ο πατέρας της έβαλε τη σκονισμένη παλάμη του στο ξυρισμένο κεφάλι της.

«Αυτό είναι», της είπε. Μια μέρα, είπε, μπορεί και να ξεχνούσε τ’ όνομά της, όμως ποτέ δεν θα ξεχνούσε πώς να πιέζει την γκάιντα. Ύστερα κάλυψε τα παράθυρα με παλιές εφημερίδες, έπιασε κι αυτός μια κάμπα γκάιντα και τη γέμισε αέρα. «Μη σκέφτεσαι», είπε, «απλώς ακολούθα».

Το στρίγκλισμα εξερράγη – τα τραγούδια παραήταν μεγάλα για τη μικρή καλύβα, τα τραγούδια λαχταρούσαν ουρανό και λιβάδι. Διαλύθηκαν, καταστράφηκαν, έγιναν χίλια κομμάτια κι ύστερα κούρνιασαν στη γωνιά, κοπρίτες που αναγνώρισαν τον αφέντη τους.

«Είσαι», της είπε ο πατέρας της, «πορθητής τραγουδιών πια».

Κι έτσι έπαιζαν μαζί, για μέρες, επί ώρες· χόρευαν κυκλικά γύρω απ’ τον τόρνο, σκιές λέξεων στα πρόσωπά τους, το στήθος της Κεμάλ να φλέγεται, τα δάχτυλά της να καίνε σαν ρίζες από άρρωστα δόντια. Και βγήκαν από την καλύβα αναγεννημένοι στον φρέσκο αέρα και σε ηλιοβασιλέματα τόσο εκτυφλωτικά που η Κεμάλ έπρεπε να βρει καταφύγιο στην αγκαλιά του πατέρα της για να μην τυφλωθεί εντελώς.

Εκείνος όμως δεν της έδωσε καταφύγιο. «Οι αγκαλιές είναι για τα κορίτσια», της είπε.

[...]

 

Μετάφραση από τα Αγγλικά: Άκης Παπαντώνης

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το διήγημα του Βούλγαρου συγγραφέα Μιροσλάβ Πένκοφ  «Νυχτερινός ορίζοντας», το οποίο συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων Ανατολικά της Δύσηςπου κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2016 από τις εκδόσεις Αντίποδες σε μετάφραση του συγγραφέα Άκη Παπαντώνη από το αγγλικό πρωτότυπο.

 

Ο Μιροσλάβ Πένκοφ γεννήθηκε το 1982 στο Γκάμπροβο της Βουλγαρίας και από τα 4 χρόνια του έζησε στη Σόφια, όπου και αποφοίτησε από αγγλόφωνο σχολείο. Από το 2001 ζει στις Η.Π.Α., όπου σπούδασε Ψυχολογία και έκανε μεταπτυχιακό στη Δημιουργική γραφή. Είναι Αναπληρωτής καθηγητής Δημιουργικής γραφής στο University of North Texas και Αρχισυντάκτης στο The American Literary Review. Διηγήματά του έχουν αποσπάσει τα βραβεία BBC International Short Story Award 2012 και The Southern Review’s Eudora Welty Prize και έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικούς τόμους (The Best American Short Stories 2008, The PEN/O. Henry Prize Stories 2012, The Best American Nonrequired Reading 2013). Η συλλογή διηγημάτων Ανατολικά της Δύσης ήταν το πρώτο βιβλίο του και κυκλοφόρησε στις Η.Π.Α. το 2011, ενώ έχει ήδη μεταφραστεί σε 11 γλώσσες.

ΠΗΓΗ...http://logotexnia21

Διαβάστε Περισσότερα

Ζευγάρια: κοινό ή χωριστό ταμείο;

Πολλά ζευγάρια που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στην σχέση ή στον γάμο τους, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό:

Έχουν χωριστούς λογαριασμούς, είτε κυριολεκτικά, διατηρούν δηλαδή δύο διαφορετικούς λογαριασμούς τραπέζης, είτε απλώς πρακτικά, δηλαδή ο καθένας κρατάει το εισόδημά του στο δικό του πορτοφόλι....

Συχνά αυτό το γεγονός τα ζευγάρια το εξηγούν ως εξής: "Μοιραζόμαστε τις οικονομικές υποχρεώσεις κι έτσι ο καθένας αναλαμβάνει το δικό του μερίδιο ευθύνης", π.χ. ο ένας πληρώνει το ενοίκιο και ο άλλος τους λογαριασμούς, ο ένας έχει αναλάβει τα μερικά έξοδα των παιδιών (ρούχα, παπούτσια, σχολικά...) και ο άλλος μερικά άλλα (φροντιστήρια, δραστηριότητες...) κλπ..

Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι είναι μία έντιμη και ενδεχομένως δίκαιη συμφωνία, η οποία μάλιστα αν τηρείται, μπορεί να λειτουργήσει μια χαρά κι ως εκ τούτου γιατί όχι; Γιατί να μην έχουν ξεχωριστούς λογαριασμούς; Γιατί να τα μπλέκουν...;

Στον αντίλογο αυτής της συνήθειας (ή αυτής της τακτικής), παρουσιάζεται μία μάλλον απλή ένσταση: "Τι σημαίνει ξεχωριστά; Χωριστά από τι; Τι ξεχωρίζεται;" Φυσικά και αναπόφευκτα αυτό που ξεχωρίζεται είναι ο ένας σύζυγος από τον άλλον!

Αυτό όμως τι εξυπηρετεί, από τι μας προστατεύει; Δεν υπονοείται εδώ η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο συντρόφων; Δεν υπονομεύεται έτσι η έννοια του"μαζί"; Και αν τελικά, κι αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο, αν δεν μπορούμε να μοιραστούμε τα εισοδήματά μας, τότε πως μπορούμε να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας;

Συνεπώς στο ερώτημα ''κοινό ή χωριστό ταμείο'' η θέση του γράφοντος είναι προφανώς υπέρ του κοινού... Όχι όμως σαν ένα καταναγκαστικό κανόνα για μία επιτυχή συμβίωση - εξάλλου τίποτα δεν εξασφαλίζει κάτι τέτοιο παρά μόνο η συναισθηματική σύμπνοια, η εμπιστοσύνη και η αποδοχή του άλλου γι' αυτό που είναι, αλλά σαν ένα πρώτο, συμβολικό βήμα για την ολοκλήρωση της ενότητας που λέγεται ''ζευγάρι'' - και στην συνέχεια ''οικογένεια''.

Ένα είναι το σίγουρο: σε αυτήν την ενότητα, την αληθινή και ουσιαστική ένωση των δύο συντρόφων, ούτε που θα μας νοιάζει σε ποιανού το όνομα ''θα μπούνε'' τα λεφτά, γιατί τότε τα σημαντικά και τα κρίσιμα μετατοπίζονται αλλού: στην αγάπη, την εκτίμηση και την ανάγκη εν τέλει να είσαι μαζί με τον άλλον...

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος, simvouleftikigamou.gr
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Σύμβουλος γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Mέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας , επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

ΠΗΓΗ... http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Απάθεια το ναρκωτικό της συνείδησης

Ένα από τα συμπτώματα της κοινωνικής νοσηρότητας, είναι η απάθεια.

Είναι η αρρώστια εκείνη που στερεί την δυνατότητα για συμμετοχή, για δημιουργία και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον θάνατο. Σε καταστάσεις γενικευμένης απάθειας, οι άνθρωποι απομακρύνονται από τις καταστάσεις που τους αφορούν, αισθανόμενοι ανήμποροι να παρέμβουν.

Έτσι, φτάνουν στο σημείο να νιώθουν κουρασμένοι για την ανάληψη οποιασδήποτε πρωτοβουλίας, προτιμώντας να εμπιστευτούν στα χέρια άλλων την ευθύνη. Αυτή η κατάσταση αφαιρεί οποιαδήποτε διάθεση για αλλαγή και για νέες αξίες. Ουσιαστικά από πιθανοί οραματιστές, οι άνθρωποι μεταλλάσσονται σε όντα εσωστρεφή και εγωπαθή, σε πολίτες “της τάξης και της ασφάλειας”.

Οι οικονομικοπολιτικές συνθήκες δεν είναι η μόνη ανάγνωση για αυτή την παθογένεια. Οι άνθρωποι είναι εξαρτημένοι από το ίδιο το σύστημα. Έχουν προσκολληθεί στις αξίες του, στο χρήμα, έχουν εκπαιδευτεί να ακολουθούν κι όχι να ηγούνται.

Έχασαν το πάθος τους, τον ενθουσιασμό, έπαψαν να θέλουν την υπέρβαση, την θέωση. Όχι όμως εκείνο το συναίσθημα αλαζονείας και ξιπασμού που φέρνει ο πλουτισμός. Αλλά ο στόχος που ξεπερνά τα στενά όρια του στείρου ατομικισμού και που ποθεί την ελευθερία και την αυτονομία. Είναι εκείνο το προσωπικό “συμφέρον” που ευννοεί όμως και το σύνολο.

Το πάθος είναι απαραίτητο για την δημιουργικότητα. Η πολιτική πάλι, χρειάζεται το πάθος για τον οραματισμό μιας καλύτερης κοινωνίας. Πολιτική όμως που δεν γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες γραφείων, με κουστουμαρισμένους υπαλλήλους των trusts, αλλά πολιτική ως εργαλείο βελτίωσης των συνθηκών ζωής.

Η απάθεια επίσης, δεν ευνοεί την αμφισβήτηση. Ας πούμε πως είναι το ναρκωτικό της συνείδησης, η λάσπη που θάβει την κριτική προς τις δομές και την άρχουσα τάξη. Είναι τροχοπέδη για την ανάπτυξη οποιασδήποτε ριζοσπαστικής σκέψης. Αν πιστεύεις τυφλά στο περιβάλλον μέσα στο οποίο ζεις, τόσο πιο δύσκολο είναι να θες να το αλλάξεις. Αντιθέτως, η αμφισβήτηση θέτει τις προϋποθέσεις για να αγαπήσεις κάτι νέο.

Γιατί όμως οι άνθρωποι δεν θέλουν να έχουν την ζωή τους στα χέρια τους και εμπιστεύονται κάθε επαγγελματία πολιτικό; Γιατί τα θέματα που τους ενδιαφέρουν δεν γίνονται αντικείμενο άξιο προς υπεράσπιση και αντίθετα τα παρατάνε στις ορέξεις άλλων με διαφορετικά συμφέροντα;

Πολλώ δε μάλλον να τους επιβραβεύουν και να εγκρίνουν τις τακτικές τους; Είναι ο άνθρωπος πλάσμα που ρέπει προς την εθελοδουλία; Γιατί δίνει ξανά και ξανά ψήφο εμπιστοσύνης σε ψυχανώμαλους;

Στην καπιταλιστική κοινωνία, οι αγνές επιθυμίες και το πάθος (όχι η εμμονή ν’ αγοράσω 40″ οθόνη) καταπνίγονται και είναι μέρος του εξουσιαστικού παιχνιδιού. Ποινικοποιούνται -ακόμη χειρότερα- ή καλουπώνονται σε ακίνδυνες απομιμήσεις.

Διοχετεύονται δηλ. σε καταναλωτικά πρότυπα, σε life style και σε παρατάξεις. Ψεύτικες ανάγκες και αρνητικά συναισθήματα όπως ο φανατισμός και ο οπαδισμός, ουσιαστικά γεμίζουν τον άνθρωπο, αναπληρώνοντας το κενό που άφησε το ξερίζωμα του πάθους για την Ελευθερία.

Ταυτόχρονα, καλλιεργούνται memes θυματοποίησης και “θυσίας” των επιθυμιών. Εξαναγκάζουν τους ανθρώπους να παίξουν ρόλους που να ταιριάζουν στο σύστημα, πετώντας την διάθεσή τους για αλλαγές. Δεν είναι δύσκολο να παρατηρήσει κανείς, ότι πιο εύκολα πείθεται κανείς να παλέψει για να εξασφαλίσει π.χ. καλύτερο μεροκάματο, από το να κερδίσει την θέση του να διαμορφώνει καταστάσεις.

Η απάθεια οδηγεί λοιπόν στον θάνατο, γιατί δεν υπόσχεται καμία βελτίωση, κανένα μέλλον και καμία εναλλακτική. Αποτελεί συστατικό χρήσιμο για μια εξουσία, καθώς φτιάχνει ορδές υπηκόων, που όχι μόνο δεν θα της εναντιωθούν, αλλά θα φτάσουν στο σημείο να την υπερασπιστούν.

Αδειάζοντας το άτομο από πάθος, το οδηγούν στην αναμόρφωσή του, γεμίζοντάς το με τα πάθη που εγκρίνει το σύστημα. Έτσι η απάθεια είναι μια κατάσταση κανονικότητας, που “σπάει” μόνο όταν χάσεις το αμαξάκι σου, την δουλίτσα σου και το ψυγείο σου.

Πηγή: apenantioxthi.com

Διαβάστε Περισσότερα

Η αξία του να αφιερώνουμε χρόνο στα παιδιά μας

Τα παιδιά μας είναι μόνο μια φορά μικρά.

Μπορεί να είναι πάντα για εμάς 'παιδιά', όμως μικρά παιδιά είναι στην πραγματικότητα μόνο μια φορά. Και τότε διαμορφώνουν χαρακτήρα, προσωπικότητα, συνειδήσεις. Και τότε είμαστε απαραίτητοι παιδαγωγοί και συνοδοιπόροι στη ζωή τους.

Η φυσική παρουσία ενός γονιού δεν μπορεί να αντικατασταθεί με κανένα υποκατάστατο. Ούτε τα δώρα, ούτε τα παιχνίδια, ούτε τα λεφτά.. Ούτε οι καλύτεροι δάσκαλοι, ούτε τα πιο ωραία ταξίδια..

Τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς ως φυσική παρουσία, το λόγο τους, το σώμα τους, τη μορφή τους. Χρειάζονται την αγκαλιά, μια καλή κουβέντα ή απλώς να είμαστε εκεί να κοιτάμε που θα παίζουν με τους φίλους τους. Και αργότερα να είμαστε εκεί όταν γυρνάνε από το σχολείο να μας πουν πως πέρασαν, να φάμε όλοι μαζί, να πάμε μια βόλτα..

Και αργότερα να είμαστε εκεί όταν γυρνάνε από την βόλτα, από το φροντιστήριο, από ένα πάρτυ. Μας θέλουν δίπλα τους σαν στήριγμα, να ΄βάζουμε πλάτη' στα ξεκινήματά τους.

Προφανώς όσο μεγαλύτερα γίνονται μας χρειάζονται λιγότερο, ίσως κάποια στιγμή να μην μας θέλουν καν- και αυτό φυσιολογικό είναι. Θα έρθει όμως με την ώρα του. Θα έρθει όταν πραγματικά θα θέλουν να μείνουν μόνα τους. Να σταθούν στα δικά τους πόδια, στις δικές τους δυνάμεις.

Και τότε εμείς οι γονείς, σιγά σιγά πρέπει να τους δώσουμε το χώρο να δράσουν όπως τα ίδια επιθυμούν, όπως νομίζουν, περιορίζοντας τον ρόλο μας σε αυτόν του έμπιστου συμβουλάτορα..

Μέχρι τότε όμως ας δηλώσουμε παρόντες. Στις μικρές και τις μεγάλες στιγμές τους, στα εύκολα και στα δύσκολα, στις χαρές και τις λύπες.

Θυμηθείτε: Μόνο μια φορά, δεύτερη ζωή δεν έχει...

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος, paidi-efivos.gr
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Σύμβουλος γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Mέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας , επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

ΠΗΓΗ...  http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Είναι Ξέφρενος Έρωτας ή Αληθινή Αγάπη;

Έχουν γίνει πολλές απόπειρες διαχωρισμού της αληθινής αγάπης από τον ξέφρενο έρωτα.

Πρόκειται για ένα ζήτημα που αφορά όλους μας για έναν βασικό λόγο: όλοι θέλουμε να γνωρίζουμε πώς μπορούμε να αποφύγουμε τον πόνο που γεννά η συναισθηματική επένδυση σε μια σχέση που δεν έχει μέλλον.

Οι άνθρωποι, από τη φύση τους, αναζητούν επιβεβαίωση επιδιώκοντας την παραχώρηση εγγυήσεων σε πολλούς τομείς της ζωής τους, ανάμεσα τους και τον ερωτικό.Επιθυμούν διακαώς να βρίσκονται σε ένα σταθερό περιβάλλον που τους προσφέρει τη δυνατότητα πρόβλεψης του μέλλοντος, καταβάλλοντας αξιοσημείωτη προσπάθεια να αποτρέψουν το αναπόφευκτο: την αλλαγή!

Μένει, λοιπόν, να εξετάσουμε πώς συνδέεται η έμφυτη αυτή ανάγκη του ανθρώπου με το θέμα του άρθρου.Είναι γνωστό ότι έχουν αξιοποιηθεί απεριόριστοι τρόποι για την πραγμάτευση του συγκεκριμένου ζητήματος.Πολλοί πιστεύουν ότι ο ξέφρενος έρωτας είναι εκδήλωση ανεξέλεγκτου πόθου και λαγνείας. Άλλοι υποστηρίζουν ότι η αληθινή αγάπη αποτελεί πραγμάτωση της αφοσίωσης και της ανιδιοτέλειας.

Εγώ θα έλεγα ότι η αληθινή αγάπη υπόκειται σε διαρκή μεταμόρφωση... αλλά, μέσα σε αυτό το πλαίσιο της αέναης αλλαγής, παραμένει αδιαπραγμάτευτη και απόλυτη.

Η αλλαγή συναντά την αδιαπραγμάτευτη αγάπη;

Αν υπάρχει ένα πράγμα που διακρίνει την αληθινή αγάπη από τον ξέφρενο έρωτα, αυτό είναι ο εγωισμός.Πράγματι, ο ξέφρενος έρωτας ενέχει πολύ εγωισμό. Περιστρέφεται γύρω από τους μύχιους πόθους και τις ανάγκες ενός ανθρώπου καθώς και από τη δυνατότητα και τη διάθεση κάποιου άλλου να ανταποκρίνεται σε αυτά.

Ωστόσο, η πλήρωση των παραπάνω κριτήριων συμβατότητας εδράζεται στην αδράνεια. Βασίζεται στην υπόθεση ότι δεν θα αλλάξουν οι ανάγκες κανενός με την πάροδο του χρόνου. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι απίθανο καθώς η εξέλιξη του ατόμου, είτε αρνητική είτε θετική, αποτελεί ένα ουσιαστικό κομμάτι της ζωής του.Εφόσον οι άνθρωποι νομοτελειακά αλλάζουν, είναι αναπόφευκτο να αλλάζουν και οι ανάγκες τους καθώς περνούν τα χρόνια. Ακόμα κι αν δεν ωριμάζουν ή δεν προοδεύουν, εμφανίζουν πιο έντονα τα ήδη υπάρχοντα χαρακτηριστικά τους.

Εάν για παράδειγμα, ένα άτομο επιδιώκει να έχει αμιγώς σεξουαλικές σχέσεις αποφεύγοντας τη δέσμευση και την οικειότητα, μπορεί, καθώς μεγαλώνει, να αυξηθεί αυτή του η ανάγκη και να χρειάζεται κι άλλους ερωτικούς συντρόφους προκειμένου να νιώθει ολοκληρωμένος.

Εν πάση περιπτώσει, ο σύντροφος του εν λόγω ατόμου πιθανότατα δεν θα εκτιμήσει μια τέτοια αλλαγή στη σχέση τους.Αν, μάλιστα, εξελιχθεί κι ο ίδιος αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση, είναι αμέσως επόμενο να τον απωθήσει η ιδέα της πολυγαμίας, ακόμα κι αν παλαιότερα αρκούνταν σε μία πιο επιφανειακή και χαλαρή σχέση, γεγονός που θα οδηγήσει το ζευγάρι σε ένα σημείο όπου ο απόλυτος έρωτας ξαφνικά φθίνει.Θα λέγαμε λοιπόν ότι, όταν οι σχέσεις στηρίζονται σε αυτό που αποκαλούμε ξέφρενο έρωτα, είναι πιθανό να αποκλίνουν οι δρόμοι που ακολουθούν τα μέλη του ζευγαριού σε βαθμό που να μην υφίσταται πλέον σημείο συνάντησής τους.

Από την άλλη, μία σχέση που έχει ως βασικό θεμέλιο την αγάπη, αφήνει περισσότερα περιθώρια για προσωπική πρόοδο του καθενός από τα δύο μέλη του ζευγαριού, καθώς λειτουργεί με άξονα την κατανόηση και τη στοργή, συναισθήματα που προωθούν την αλληλοεκτίμηση έναντι του υπολογισμού και του συμφέροντος.Όταν δύο άνθρωποι αγαπιούνται, φροντίζουν ώστε να συντονίζονται μεταξύ τους, στηρίζοντας ο ένας τον άλλο και αφομοιώνοντας τις αλλαγές του καθενός ως φυσική εξέλιξη της οντότητας του ζευγαριού.

Ωστόσο, δεν αποκλείεται αργότερα οι δύο σύντροφοι να ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους και να μην είναι σε θέση ικανοποιούν ο ένας τις ανάγκες του άλλου. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, τα συναισθήματα αγάπης που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της σχέσης δεν έχουν «σπαταληθεί».Η αληθινή αγάπη είναι απαλλαγμένη από το στοιχείο του εγωισμού και επιτρέπει στα μέλη του ζευγαριού να εξελίσσονται όχι μόνο στο πλαίσιο της σχέσης τους αλλά και ως ξεχωριστές προσωπικότητες.Στη λογική αυτή έγκειται και το απόφθεγμα: αν αγαπάς κάποιον άφησέ τον να φύγει. Η παρεμπόδιση της εξέλιξης ενός ανθρώπου στον βωμό της σχέσης γίνεται μονάχα για εγωιστικούς λόγους και είναι μάταιη, καθώς τα αρνητικά συναισθήματα που γεννά και στους δύο δεν μπορεί παρά να δηλητηριάσουν σταδιακά τη σχέση.

Η ανιδιοτέλεια στην αληθινή αγάπη

Βέβαια, οφείλουμε να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στην έννοια της «ανιδιοτέλειας» ως συστατικού αληθινής αγάπης, καθώς οι άνθρωποι τείνουν να την παρερμηνεύουν.Η απαλλαγή από τα δεσμά του εγωισμού δεν ισοδυναμεί με απώλεια του εαυτού ούτε με την υποβάθμιση των αναγκών ενός ανθρώπου.Στην πραγματικότητα, η ανιδιοτέλεια πραγματώνεται όταν ένα άτομο εκδηλώνει έμπρακτα την αγάπη του για τον σύντροφό του αφήνοντας τον να εξελίσσεται όπως εκείνος νομίζει, ακόμα κι αν η αλλαγή αυτή, δεν συμπίπτει με τις ανάγκες του ίδιου.

Όταν ένας άνθρωπος «χάνει» τον εαυτό του, παύει, παράλληλα, να τον αγαπά και κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σχέση, ασφαλώς, με την πραγματική έννοια της ανιδιοτέλειας.

Η σημασία της αγάπης για τον εαυτό μας

Ο άνθρωπος, ωστόσο, παύει να είναι σε θέση να αγαπά και τους άλλους, όταν φτάσει στο σημείο να μην αγαπά τον ίδιο του τον εαυτό!Και φυσικά, είναι λανθασμένο να θεωρούμε ότι η αγάπη του ανθρώπου για τον εαυτό του ισοδυναμεί με εγωισμό.

Ο εγωισμός όσο και ο εγωκεντρισμός είναι το να πατά κάποιος επί πτωμάτων προκειμένου να πετύχει τους στόχους του, πληγώνοντας τους υπόλοιπους στον βωμό της επιτυχίας – όχι το να φροντίζει κανείς τον εαυτό του.Όταν ένα άτομο αγαπά τον εαυτό του, αναγνωρίζει ότι αξίζει αγάπη και αποδοχή όπως είναι, με όποιες αρετές και αδυναμίες μπορεί να διαθέτει.

Δεν τιμωρεί τον εαυτό του με ενοχές και άσκοπους περιορισμούς λόγω κάποιας διεστραμμένης αντίληψης της αυτοπειθαρχίας. Γιατί άλλωστε κάτι τέτοιο να αποδίδει στην ενήλικη ζωή, εφόσον είναι ήδη απαγορευτικό στις νεαρότερες ηλικίες, σύμφωνα με τις παιδαγωγικές αρχές;

Όταν οι άνθρωποι αγαπιούνται μεταξύ τους...

Ουσιαστικά, ο τρόπος με τον οποίο ένας άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του καθορίζει και τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρά με τους άλλους. Εάν αγαπάει τον εαυτό του υπό προϋποθέσεις, δημιουργεί αυτομάτως μια κλίμακα διαβάθμισης σύμφωνη με τις δεδομένες απαιτήσεις, προκειμένου να αξιολογεί συνειδητά ή ασύνειδα και τους άλλους ανθρώπους. Επομένως, η υπό όρους αγάπη για τον εαυτό του αντανακλά, αναπόφευκτα, στον τρόπο με τον οποίο αγαπά και τους υπόλοιπους.Πολλά άτομα που δεν έχουν καταφέρει να «τα βρουν» με τον εαυτό τους, ισχυρίζονται ότι αφήνουν πολλά περιθώρια για λάθη στους άλλους, παραχωρώντας τους δεύτερες, τρίτες... άπειρες ευκαιρίες να επανορθώσουν, έτσι ώστε να προβάλουν την εικόνα του μάρτυρα (του καλόκαρδου και πονόψυχου ανθρώπου που δέχεται με αυτοθυσία την εκμετάλλευση των άλλων).

Αυτή η περίπτωση δεν είναι παρά η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Εάν κάποιος, πράγματι, βιώνει εκμετάλλευση από τον σύντροφό του, η παραχώρηση διαδοχικών ευκαιριών, αποτελεί δείγμα έλλειψης αυτοσεβασμού και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για το χτίσιμο μιας σχέσης που υπάρχει για να ικανοποιεί μονάχα τις ανάγκες του ‘εκμεταλευτή’ και να τον επιβεβαιώνει μέχρι να είναι έτοιμος να προχωρήσει σε κάτι καινούργιο.Οι λόγοι για τους οποίους ένας άνθρωπος θα υφίστατο αυτός το είδος σχέσης δεν συνδέονται με μια εγγενή επιθυμία του να ικανοποιεί τους άλλους αλλά με την ανάγκη του να εισπράττει έστω και στον ελάχιστο βαθμό την επιβεβαίωση ότι αξίζει να αγαπηθεί. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η αγάπη που τρέφουμε για τον εαυτό μας είναι απαραίτητη.

Το συναίσθημα αυτό αποτελεί σημείο αναφοράς για το άτομο, αφού, χάρη σε αυτό, καταφέρνει να αφήνει χώρο στους ανθρώπους γύρω του χωρίς, ωστόσο, να υπομένει την εκμετάλλευση τους, ισορροπώντας ιδανικά ανάμεσα στον εγωισμό και την ανιδιοτέλεια.

Love and Let Love

Συνοψίζοντας – το ζήτημα προσφέρεται για περισσότερη ανάλυση που θα γίνει σε άρθρα που θα ακολουθήσουν - κάθε άτομο έχει τη δική του προσωπικότητα, ψυχισμό και εμπειρίες που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την οπτική του στο θέμα της αγάπης. Αν και αποτελεί καθολική έννοια, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο καθένας την αγάπη όπως και η πραγμάτωση της ποικίλλει από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Ορισμένοι εντάσσουν την αγάπη στο πλαίσιο μιας σχέσης όπου δεν υπάρχουν όρια, ενώ άλλοι θεωρούν αυτό το είδος σχέσης φυλακή από την οποία επιθυμούν να δραπετεύσουν. Κάποιοι προτιμούν να εκφράζουν αυτό το συναίσθημα προφορικά ενώ άλλοι έμπρακτα. Εάν δύο σύντροφοι προσεγγίζουν τους αντίθετους πόλους αυτού του φάσματος ερωτικών εκδηλώσεων, δεν θα μπορούν να αντιληφθούν τη συμπεριφορά του άλλου ως αληθινή έκφραση αγάπης.Πιθανότατα, μάλιστα, να μην εισπράττουν καθόλου τέτοιας φύσεως συναισθήματα. Αυτό που, ουσιαστικά, ωφελεί να εξετάσουμε είναι το κατά πόσο αξίζει να παραμένει ένας άνθρωπος σε μια σχέση που του δημιουργεί αμφιβολίες για το πιο θεμελιώδες συστατικό της.

Εφόσον τα μέλη του ζευγαριού δεν έχουν κατορθώσει να θέσουν τις βάσεις για τη δημιουργία του ισχυρού δεσμού που επιδιώκουν να έχουν, τι νόημα έχει να αναρωτιούνται αν ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα (αλλά φευγαλέα) ή αν υπάρχει αληθινή αγάπη ανάμεσα τους;Και αν ένας άνθρωπος ξεκινά τη σχέση του με τέτοιου τύπου αμφιβολίες, είναι αμέσως επόμενο να τηρήσει στο μέλλον μια αμυντική στάση που θα αποτελέσει τροχοπέδη στο ξεδίπλωμα των συναισθημάτων του, εμποδίζοντας, κατ’ επέκταση, τη δημιουργία ενός δεσμού αληθινής αγάπης...

Ηθικό δίδαγμα

Σταμάτα να αναρωτιέσαι πώς αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα και άρχισε να αγαπάς –πρωταρχικά τον εαυτό σου- χωρίς αυτοπεριορισμούς, προσδοκίες για την εξέλιξη της σχέσης ή φόβους για τον πόνο που μπορεί να προκαλέσει.Έχε στον νου σου ότι η αληθινή αγάπη αναπτύσσεται μόνο όταν στηρίζεται σε γερά θεμέλια συναισθημάτων που πηγάζουν από τα μύχια της ψυχής μας, μην φοβάσαι την υπέρβαση και τόλμησε να κάνεις το «άλμα πίστης».

Μαρκέλλα Καπλάνη

M.A. Κλινικής-Συμβουλευτικής Ψυχολογίας
Pg.Cert. Ειδικής Αγωγής
B.Sc. Ψυχολογίας

Πηγή: normavitae.com

Διαβάστε Περισσότερα

Η αγάπη φίλε μου...

Η αγάπη φίλε μου δεν είναι φρούτο να το πουλήσεις στον πάγκο της λαϊκής. 

«Έλα πάρε κόσμε»,  κι όταν πλησιάζει το μεσημέρι κι είσαι έτοιμος να μαζέψεις τον πάγκο, να την δώσεις όσο όσο για να την ξεφορτωθείς. 

Δεν την ξεχωρίζεις με τις μέρες της εβδομάδος. 

Δεν αγαπάς  Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή και τις υπόλοιπες  μέρες  σου διαφεύγει το συναίσθημα και δεν το νιώθεις. 

Δεν αγαπάς μόνο τις ώρες τις ραστώνης σου και τις υπόλοιπες το ξεχνάς και νευριάζεις όταν στο θυμίζουν. 

Δεν αγαπάς όταν είσαι στα καλά σου και σου γίνεται επιπλέον βάρος όταν παλεύεις να λύσεις τα προβλήματά σου. 

Δεν την προσαρμόζεις στους κανόνες σου. Εσύ προσαρμόζεσαι στους δικούς της κανόνες. 

Είναι νόμος της ζωής, δεν είναι νόμος της αγοράς , ούτε περιέχει οικονομικά στοιχεία. 

Δεν κάνεις ισολογισμό στο τέλος του χρόνου για να δεις τι κέρδισες και τι έχασες. 

Τινάζει τις μαθηματικές πράξεις στον αέρα , σε κάνει και ξανακάθεσαι να μάθεις απ΄την αρχή το αλφάβητο. 

Η αγάπη δεν γίνεται έρμαιο τυχαίων λέξεων που κάποια στιγμή έπρεπε να τις χρησιμοποιήσεις και αναγκάστηκες να τις πεις. 

 Δεν περιέχει υποσχέσεις για να καλύψεις το χρόνο, ούτε πράξεις που τις μετανιώνεις όταν δεν σου αποφέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. 

Δεν είναι συναίσθημα προς χόρταση. 

Δεν την χορταίνεις ούτε ξεδιψάς μαζί της. Είσαι μόνιμα πεινασμένος, μόνιμα διψασμένος. 

Δεν έχει παραθυράκια εξαιρέσεων. Δεν υπάρχει το «ναι μεν ,αλλά».  

Δεν ταιριάζει με το «μη», το «πρέπει», το «αν», το «όταν», το «μήπως», το «αργότερα», το «βλέπουμε», το «ίσως», το «νομίζω», το «δεν ξέρω». 

Όπου και να ψάξεις στις σελίδες της, αυτές τις λέξεις δεν θα τις βρεις πουθενά. 

Κι αν τις βρεις, έχεις πιάσει στα χέρια σου λάθος βιβλίο και διαβάζεις. 

Δεν έχει προϋποθέσεις , κανόνες, ψιλά γράμματα, θέση για υπογραφή και σφραγίδα. 

Σε δεσμεύει χωρίς χαρτιά, συμβόλαια,  τίτλους ιδιοκτησίας και καταχώρηση στο μητρώο παγίων. 

Δεν μπορείς να την απορρίψεις ούτε να την αποδομήσεις ανά περίπτωση για να σε βολέψει στη ζωή σου. 

Δεν είναι πάρτι, φιέστα, δεν μοιράζεις προσκλήσεις για να σε δουν να αγαπάς , ούτε την αφήνεις έρμαιο, κρεμασμένη σε τοίχους για μουτζούρωμα.  

Είναι κρυμμένη μέσα στα πιο απλά πράγματα. 

Ανθίζει όταν την προσέχεις και  ξεραίνεται αν την αφήσεις απ’ τα μάτια σου. 

Κι όταν ξεραθεί δεν φταίει εκείνη. Φταις εσύ, μόνο που αυτό είναι μια παραδοχή που δυσκολεύεσαι πάντα να την κάνεις. 

Ο άνθρωπος που αγαπάς δεν είναι «σου». Δεν είναι κανενός. Ανήκει στον εαυτό του και επειδή ακριβώς ανήκει στον εαυτό του αξίζει να τον αγαπούν. 

Δεν είναι ζώο να το μαρκάρεις με καμένο σίδερο, ούτε να το κλείσεις σε μαντρί αποτρέποντας  τη φυγή του. 

Τον αγαπάς μόνο όταν τον έχεις απόλυτα ελεύθερο να φύγει από δίπλα σου με τον ίδιο εύκολο τρόπο που ήρθε.  

Δεν τη στολίζεις με μίσος, ενοχές, φοβίες, απειλές, σκοινί για κρεμάλα. 

Δεν την απαιτείς και κυρίως δεν γίνεσαι επαίτης της. 

Δεν την ενισχύεις με την πίεση, το ζόρισμα, την απαγόρευση, την άστοχη ζήλια, τον εγωισμό. 

Δεν την υποβαθμίζεις σε κάτι απλό. Και κυρίως δεν προσπαθείς να την εξηγήσεις. 

Η αγάπη δεν εξηγείται με κουβέντες. 

Κι εγώ τόση ώρα δεν στην εξηγώ. Απλά στην περιγράφω. 

Κι αν σου τύχει να συναντήσεις έναν άνθρωπο και θες να καταλάβεις τι άνθρωπος είναι, ένα μόνο πράγμα πρέπει να τον ρωτήσεις: 

«Για πες μου σε παρακαλώ, έχεις αγαπήσει ποτέ πραγματικά;»

 Γράφει η  Δήμητρα Καφρομάνη

Facebook: Dimitra Kafromani

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ «ΓΙΑΤΡΩΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΑΛΜΩΠΙΑΣ

Αριδαία, 9/11/2016

ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ «ΓΙΑΤΡΩΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΑΛΜΩΠΙΑΣ

Ο Δήμος Αλμωπίας και η ΔΗ.Κ.Ε.Α. σε συνεργασία με τους «ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ», υλοποίησαν πρόγραμμα δωρεάν ιατρικών εξετάσεων. Στόχος της δράσης ήταν να έχουν όλοι οι συμπολίτες μας τη δυνατότητα πρόληψης της υγείας και πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος (ΚΕΔΕ).
Οι εξετάσεις πραγματοποιήθηκαν στην Αριδαία, στον Εξαπλάτανο και στους Προμάχους και είχαν τη δυνατότητα να συμμετέχουν όλοι οι πολίτες του Δήμου Αλμωπίας.
Το βράδυ της Τρίτης πραγματοποιήθηκε ειδική εκδήλωση για την βράβευση των «ΓΙΑΤΡΩΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ», ενώ η τελετή συνοδεύτηκε από τον υπέροχο καλλιτέχνη και συντοπίτη μας Γιώργο Υδραίο και το επιτελείο του.
Ο Δήμαρχος Αλμωπίας κ. Δημήτρης Μπίνος έκανε την εξής δήλωση:
«Οι ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ήρθαν για δεύτερη φορά στον Δήμο μας, στέλνοντας το μήνυμα ότι η Αθήνα δεν ξεχνά τις ακριτικές περιοχές της Ελλάδας. Αντί για την ξεκούρασή τους λοιπόν, προτίμησαν να βρεθούν δίπλα μας, στο πλευρό των συμπολιτών μας που περνούν δύσκολες στιγμές λόγω της γενικότερης κρίσης που βιώνει η πατρίδα μας. Προσωπικά και σαν Δήμαρχος τους ευχαριστώ από καρδιάς και τους εύχομαι να συνεχίσουν με την ίδια θέρμη και τον ίδιο ζήλο να αγκαλιάζουν όλο τον κόσμο που τους έχει πραγματική ανάγκη. Πάνω απ’ όλα αποδεικνύουν ότι είναι άνθρωποι και ως άνθρωποι δεν κλείνουν τα μάτια σε αυτά που βιώνει η κοινωνία μας. Επίσης, θέλω να τους ευχαριστήσω που δεν πτοήθηκαν ούτε στιγμή και συνεργάστηκαν μαζί μας, δίνοντας σε πολλούς συμπολίτες μας τη δυνατότητα της πρόληψης της υγείας. Έτσι, απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι σέβονται τον όρκο τους και τιμούν το λειτούργημα που επιτελούν. Με την ευκαιρία θα ήθελα να ευχαριστήσω και όλους εκείνους τους γιατρούς της περιοχής μας οι οποίοι συνδράμουν αθόρυβα το έργο των κοινωνικών δομών μας και στέκονται στο πλευρό όλου του κόσμου που τους έχει ανάγκη».

Διαβάστε Περισσότερα

Το Σωματείο Κρεοπωλών Έδεσσας γιόρτασε τους προστάτες του Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ.

Την Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016 το Σωματείο Κρεοπωλών Έδεσσας γιόρτασε τους προστάτες  του Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ.

Tο Διοικητικό Συμβούλιο και τα μέλη του Σωματείου παραβρέθηκαν στον Ιερό Ναό Αγίας Σκέπης Έδεσσας όπου πραγματοποιήθηκε αρτοκλασία , ενώ αργότερα ακολούθησε γεύμα στην οικογενειακή ταβέρνα Ο ΠΕΤΡΟΣ στους Λύκους Έδεσσας.

Παράλληλα συζητήθηκαν  προβλήματα και θέματα που απασχολούν τον κλάδο του Παραδοσιακού Κρεοπώλη.

Ο πρόεδρος και το Διοικητικό Συμβούλιο ευχαριστεί όλα τα μέλη που παραβρέθηκαν ,και εύχεται σε όλους τους συναδέλφους και τις οικογένειες τους υγεία και καλές δουλειές  .

          Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                      ΓΕΝ.ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ



ΟΥΛΕΜΑΝΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ                                           ΓΕΝΤΖΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ                       

Διαβάστε Περισσότερα