"Ποζαροκούλουμα" στο Άνω Λουτράκι. ΒΡΕΞΕΙ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...
Με ζωντανή μουσική από την ορχήστρα "ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΧΟΣ".
Με πλούσια εδέσματα... Όπως φασολάδα, λαγανά, ταραμά, τουρσί, ελιές, χαλβά... Αλλά και τσίπουρο και κρασί...
Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ 2/ΘΕΣΙΟΥ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟΥ ΠΡΟΜΑΧΩΝ
ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΌ ΤΟΥ 2/ΘΕΣΙΟΥ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟΥ ΠΡΟΜΑΧΩΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΘΕΡΜΑ ΤΙΣ ΚΥΡΙΕΣ: ΓΙΟΥΡΟΥΚΗ ΜΑΡΙΑ, ΝΑΝΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΜΠΗ ΜΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΥΛΕΙΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΎΤΕΥΣΗ ΧΟΡΤΟΥ.
ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ Η ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥΣ ΑΥΤΗ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΙΜΗΤΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΡΩΓΟΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΥΛΕΙΟ ΧΩΡΟ , ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ.
Κάλεσμα από την Ομάδα Εθελοντών των Προμάχων για συμμετοχή στην πανελλήνια δράση "Let' s do it Greece"
" Γεια σου, η Ομάδα Εθελοντών των Προμάχων θα συμμετάσχει στην πανελλήνια δράση Let' s do it Greece και θα πραγματοποιήσει παρεμβάσεις σε περιοχές του χωριού, με στόχο την βελτίωση και τον καλλωπισμό του οικισμού.
Για τον σκοπό αυτό θα γίνει συνάντηση στο Κέντρο νεότητας την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου και ώρα 8 το απόγευμα.
Στη συνάντηση θα συζητήσουμε προτάσεις και ιδέες για το τί μπορούμε να κάνουμε, ώστε να βγει κάτι όμορφο από την όλη κινητοποίηση.
Για τον λόγο αυτό σε προσκαλούμε να ενωθείς με την ομάδα μας ώστε να γίνουμε πολλοί και να αποδείξουμε έμπρακτα την αγάπη για τον τόπο μας,...."
Σχετικές δράσεις:
"Ο γκρεμός της Δευτέρας" Παπαμιχαλόπουλος Βασίλης
- Δύσκολα θα με ανακαλύψει κάποιος, μου πέταξε κάποιο βράδυ, αδιάφορα, ενώ συνέχισε να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
Ήταν τις πρώτες μέρες που είχαμε γνωριστεί. Βρισκόμασταν στο κρεβάτι. Το μυαλό μου, ήταν ακόμα θολωμένο απ’ όσα είχαν προηγηθεί. Χρειαζόμουν χρόνο για να επανέλθω στην πραγματικότητα. Ακούγοντας τη φράση αυτή, το συνέδεσα με αυτό που γινόταν και νόμισα πως αναφερόταν σε κάτι ερωτικό. Πως με προκαλούσε για έναν ακόμα γύρο.
Σήκωσα το κεφάλι, την κοίταξα στα μάτια και της χαμογέλασα.
Στην πορεία της σχέσης μας, κατάλαβα πως αυτό που μου πέταξε τότε, είχε άμεση σχέση με το χαρακτήρα της. Με κάποιες παραξενιές της που την έκαναν να μην μοιάζει τόσο συνηθισμένη.
Μία από αυτές ήταν η μεταπτωτικότητα που εκδήλωνε στην συμπεριφορά της απέναντί μου. Εκεί που όλα πήγαιναν καλά μεταξύ μας, πιανόταν από κάτι ασήμαντο και έσκαβε ένα γκρεμό ανάμεσά μας. Ύστερα, μένοντας στην απέναντι πλευρά είχε την απαίτηση να βρω εγώ έναν τρόπο και να τον δρασκελίσω.
Συνέπιπτε, τις φορές που γινόταν αυτό, να είναι Δευτέρα. Το πρωί, έφευγε για τη δουλειά και ήμαστε μια χαρά. Το μεσημέρι όμως που επέστρεφε και συναντιόμαστε ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Ερχόταν γεμάτη μαύρες σκέψεις και φόβους.
Με την πρώτη, δεύτερη κουβέντα που ανταλλάσαμε, εύρισκε τον τρόπο και τα έβαζε μαζί μου. Με αμφισβητούσε στα πάντα. Με κατηγορούσε ως ψεύτη και υποκριτή απέναντί της. Εγώ τρελαινόμουν. Δεν μπορούσα να πιστέψω στ’ αυτιά μου αυτά που μου έλεγε. Αισθανόμουν ένα κενό μέσα μου, λες και βρισκόμουν σε ελεύθερη πτώση.
Μια Δευτέρα μεσημέρι, που μιλούσαμε στο τηλέφωνο, καταλάβαινα πως μου έκανε την συνηθισμένη εισαγωγή. Δεν άντεξα και της απάντησα με ειρωνεία.
- Τελικά είναι ωραία ημέρα η Δευτέρα για να πεθάνει κανείς.
Είχα νευριάσει. Δεν υπολόγιζα ό,τι και να ακολουθούσε. Είχα απογοητευτεί. Πίστευα πως ό,τι και να έλεγα δεν θα την έπειθα με τίποτα. Πως είχε έρθει το οριστικό μας τέλος
Κι όμως, χωρίς να μεσολαβήσει τίποτα άλλο, η επόμενη ημέρα, που συναντηθήκαμε, μας βρήκε στην πιο τρελή παραζάλη των αισθημάτων. Λες και δεν είχε ειπωθεί τίποτα αρνητικό πιο πριν.
“Ο γκρεμός της Δευτέρας” τον είχα ονομάσει. Τον είχα αποδεχτεί σα μια από τις παραξενιές της. Μου ήταν αδύνατον όμως να καταλάβω ποια ήταν η αιτία που την πυροδοτούσε. Από πού πήγαζε αυτή η ξαφνική αμφισβήτηση εναντίον μου.
Από την άλλη όμως, ποτέ δεν της φερόμουν άσχημα. Τη συγχωρούσα αμέσως. Ίσως και να το έκανα ως χάρη. Σκεφτόμουν, πως μόνο αυτή είχε καταφέρει κάτι σημαντικό Είχε εξαφανίσει από μέσα μου την ανεξήγητη μελαγχολία που με κυρίευε τις Κυριακές.
- Με το που βρέθηκες στη ζωή μου, γέμισαν ξαφνικά όλες οι Κυριακές μου. Άλλαξαν χρώμα, της είχα εξομολογηθεί από την πρώτη στιγμή. Ήρθες στην πιο θλιμμένη από παλιά μέρα μου και της έσβησες το λίγο και το τίποτα.
Στο άκουσμα αυτής της φράσης, την είδα πως δάκρυσε.
Κάποια Δευτέρα, που επαναλαμβανόταν το ίδιο βιολί, της το χτύπησα εξεπίτηδες προσπαθώντας να την πονέσω μπας και τη συνεφέρω.
- Κρίμα τα δάκρυά σου για τις σπασμένες Κυριακές μου. Μα δεν καταλαβαίνεις πως είναι άνευ αξίας από μεριάς σου, όταν για να το κάνεις αυτό κλέβεις κομματάκια από τις Δευτέρες;
Αντί γι’ απάντηση, μ’ αγκάλιασε. Με έσφιγγε προσπαθώντας να μου δείξει πως το είχε μετανιώσει. Ύστερα, με κοίταξε με παράπονο με τα μαύρα υγραμένα μάτια της και άρχισε να μου λέει για το πόσο πολύ μ’ αγαπούσε. Στο τέλος, όρμησε επάνω μου, κόλλησε για ώρα, ώσπου γίναμε ένα.
Η μόνη εξήγηση που μπορούσα να δώσω για την συμπεριφορά της αυτή, ήταν πως την είχαν επηρεάσει κάποια λόγια, του παππού της, όταν ήταν έφηβη και την συμβούλευε για τ’ αγόρια.
- Τον άλλον πρέπει και να τον δοκιμάζεις πού και πού για να σιγουρεύεσαι, της είχε πει και αυτό το συνέδεε με τους πολλούς εαυτούς που μπορεί να κρύβουν οι άνθρωποι.
Τότε που μου το είχε εξομολογηθεί αυτό καθόμαστε σε μια παραλία. Είχε παραδοθεί στην αγκαλιά μου και χαϊδεύοντας το χέρι μου, αναπολούσε διάφορα από την παιδική της ηλικία. Βασικά της ξέφυγε. Αν και με προβλημάτισαν τότε τα λόγια της, δεν έκανα καμία προσπάθεια να το διερευνήσω περισσότερο. Όποια και να ήταν η αιτία δεν βοηθούσε σε τίποτα.
Ο τελευταίος γκρεμός, ήταν ο πιο οδυνηρός απ’ όλους.
- Δεν είσαι εσύ ο άνθρωπος που με έκανες να πιστέψω, μου πέταξε κατάμουτρα. Δεν είσαι καν αυτός που μου ταιριάζει, συνέχισε με ένα τόνο τόσο οξύ σα να μη με αναγνώριζε. Εισέβαλες στη ζωή μου ξαφνικά και την αναστάτωσες. Όμως ήσουν ψεύτικος. Με στολή αποκριάτικη.
Με τη μεγαλύτερη ευκολία, με έκοβε κομμάτι-κομμάτι, κατεβαίναμε από το Σύνταγμα προς την Ομόνοια, και με πετούσε δεξιά κι αριστερά στο δρόμο.
Την επόμενη εβδομάδα, βρισκόμαστε για τριήμερο στη Σαντορίνη.
Την Παρασκευή, ήταν μες την τρελή χαρά. Ενθουσιασμένη. Πιάσαμε δωμάτιο σε κάποιο ξενοδοχείο στο Φηροστεφάνι. Έβλεπες απέναντι το ηφαίστειο και μπορούσες ν’ απολαύσεις το πιο μαγευτικό ηλιοβασίλεμα. Κοιτούσε, κοιτούσε και δεν χόρταινε τη θέα. Είχε εκστασιαστεί.
Με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι μ’ έσερνε όλο το τριήμερο απ’ εδώ κι απ’ εκεί. Είχε έναν έρωτα με τις φωτογραφίες. Όπου στεκόταν, σε κάθε γραφικό δρομάκι του νησιού, σε κάθε τοπίο, τραβούσε ασταμάτητα. Στην κόκκινη παραλία με τις σπηλιές, στην Οία, τρέχαμε πανικόβλητοι, για να είμαστε στην ώρα μας και να αποθανατίσει ένα ακόμα φανταστικό ηλιοβασίλεμα. Ευτυχώς προλάβαμε.
Όταν ο ουρανός βάφτηκε στα χρώματα της φωτιάς, αυτή ξεκίνησε να βγάζει ασταμάτητα. Πότε το τοπίο και πότε εμένα σε διάφορες πόζες. Κάποια στιγμή, έδειξε πως κουράστηκε.
Άφησε τη μηχανή, κούρνιασε στην αγκαλιά μου, μ’ έσφιξε μ’ όλη της τη δύναμη και μου ψιθύρισε τρυφερά. “Ήλιε μου εσένα δε θέλω να σε χάσω ποτέ.” Γύρισα και της χαμογέλασα. Της σήκωσα το πρόσωπο την κοίταξα για λίγο και της απάντησα: “Μόνο αν με κλείσεις έξω από τα μάτια σου θα χαθώ”. Αυτή, κατέβασε το κεφάλι, σφίχτηκε ξανά στην αγκαλιά μου και γουργούρισε ευχαριστημένη.
Την Κυριακή το απόγευμα παρατήρησα πως ήταν κάπως ανήσυχη. Καθόμασταν στην βεράντα του ξενοδοχείου. Κάποια στιγμή, μπήκε μέσα, έφερε ένα τουριστικό οδηγό και άρχισε να διαβάζει μετά μανίας για την ιστορία του νησιού και του ηφαιστείου.
Ύστερα, πέταξε απότομα το βιβλίο πάνω στο τραπέζι, άναψε βιαστικά τσιγάρο και άρχισε να κόβει βόλτες πάνω-κάτω στη βεράντα. Την είχε πιάσει ένας ανεξήγητος φόβος. Ο τρόμος μιας επερχόμενης καταστροφής.
- Τελικά, η Σαντορίνη είναι ένα επικίνδυνο νησί, μου πέταξε αργά το βράδυ. Όλη αυτή η γοητεία που πλανιέται γύρω μας, η ομορφιά του τοπίου, είναι μια παραπλάνηση. Ένας μαγνήτης που σε τραβάει χωρίς να σου δίνει το περιθώριο να σκεφτείς τίποτα άλλο.
Την έβλεπα πως δε χωρούσε πουθενά. Το διαισθανόμουν, πως, βήμα το βήμα θα με παγίδευε και θα δημιουργούσε τον επόμενο γκρεμό. Έβραζε μέσα της σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.
Την τράβηξα στην αγκαλιά μου και προσπάθησα να την καθησυχάσω.
- Μην αγωνιάς αγάπη μου, της είπα. Δεν θα συμβεί απολύτως τίποτα. Η ζωή, να ξέρεις, είναι πιο δυνατή από το θάνατο και τελικά κερδίζει. Έτσι γίνεται πάντοτε.
Αυτή, καθόταν αμίλητη. Κάποια στιγμή, αποκαμωμένη από την ένταση αποκοιμήθηκε. Μόνο η ανάσα της ακουγόταν. Ακούμπησα το κεφάλι της στο μαξιλάρι, σηκώθηκα επάνω και στις μύτες των ποδιών βγήκα στο μπαλκόνι. Δεν είχα καμιά όρεξη να κοιμηθώ.
Η νύχτα περνούσε. Εγώ, κάπνιζα, ενώ με το βλέμμα μου αγκάλιαζα το κορμί της. Σκεφτόμουν πως μου ήταν απαραίτητη στη ζωή μου. Την αγαπούσα ανάθεμά την. Ήμουν τόσο βέβαιος που θα το ορκιζόμουν οπουδήποτε.
Κι ας ήξερα πως σε λίγο ξημέρωνε η Δευτέρα.
(ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ «ΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΦΙΛΙ»)
Ο ΓΚΡΕΜΟΣ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Η δημιουργική φαντασία
Το παρακάτω βίντεο μας δείχνει ότι υπάρχει και ενός άλλου είδους φαντασία: η δημιουργική. Μια φαντασία που δεν πολεμά την αλήθεια αλλά ζητά να την ανακαλύψει.
Είναι ένα απόσπασμα από την ταινία "Οι περιπέτειες του Μάρκ Τουαίην" (1985). Το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι μια ελεύθερη μεταφορά από την ιστορία του Μ. Τουαίην με τίτλο "Captain Stormfield"
ΠΗΓΗ...http://sobaresapopseis.blogspot.gr
Βεργίνα, οι Βασιλικοί τάφοι
Το ντοκιμαντέρ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΞΕΝΑΓΗΣΕΙΣ παρουσιάζει την ιστορία των αρχαιολογικών ερευνών στη ΒΕΡΓΙΝΑ και τα υψηλής αξίας ευρήματα.
Γίνεται αναφορά στο Γάλλο αρχαιολόγο ΛΕΩΝ ΧΑΙΖΕΪ, ο οποίος πραγματοποίησε τις πρώτες ανασκαφές το 1861, και στον ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΡΩΜΑΙΟ, ο οποίος εργάστηκε στην περιοχή έως το 1956. Ο μαθητής του δεύτερου, ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ, υπήρξε ο σημαντικότερος ερευνητής της περιοχής, καθώς με τις ανασκαφές του ήρθαν στο φως τα σπουδαιότερα ευρήματα.
Επίσης, παρουσιάζονται ο «Τάφος της ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ», οι βασιλικοί τάφοι καθώς και ο τρόπος με τον οποίο ήρθαν στο φως.
Παράλληλα, προβάλλονται σημαντικά κτερίσματα των τάφων, όπως το «ΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΒΕΡΓΙΝΑΣ», οι κεφαλές του ΦΙΛΙΠΠΟΥ και του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ασπίδες και πανοπλίες, ενώ σημειώνεται η αρχαιολογική και ιστορική τους αξία.
Έκαναν οι Έλληνες ανθρωποθυσίες;
Μια ομάδα Αμερικανών και Ελλήνων αρχαιολόγων, ανακάλυψε τον σκελετό ενός ανθρώπου, χρονολογημένο 3.100 χρόνια πίσω. Ο τάφος του όμως είναι ένας βωμός που γινόταν θυσίες για τον Δία. Η ανακάλυψη έγινε στο όρος Λυκαίον στην Αρκαδία.
Ο σκελετός ανήκει πιθανότητα σε γένους αρσενικού έφηβο και χρονολογείται τον εντέκατο αιώνα π.Χ. στο τέλος της Μυκηναϊκής περιόδου, της οποίας οι ήρωες πέρασαν στην αιωνιότητα χάρις τον Όμηρο.
Η ανακάλυψη ίσως επιβεβαιώσει έναν από τους πιο φρικτούς θρύλους της αρχαιότητας, ο οποίος εξιστορεί την θυσία ενός αγοριού μαζί με ζώα. Σύμφωνα με αυτόν, το ανθρώπινο και ζωικό κρέας ανακατεύτηκαν και μαγειρεύτηκαν μαζί. Όποιος γευόταν το ανθρώπινο κρέας θα γινόταν λύκος για εννιά χρόνια.
Αναφερόμενο στην κλασική βιβλιογραφία ως το μέρος γέννησης του Δία, το όρος Λύκαιο είναι το αρχαιότερο γνωστό μέρος , όπου λατρευόταν ο παντοδύναμος θεός. Χιλιάδες ζώα, συνήθως πρόβατα και κατσίκια, σφαζόταν προς τιμήν του, πολλές φορές σε εκατόμβες.
Για την ακρίβεια, η βουνοκορφή είναι βασικά ένα ανάχωμα από τις στάχτες των ζώων.
«Αυτή η λατρεία πραγματοποιούταν εκεί συνεχόμενα για παραπάνω από μια χιλιετία, από την Μυκηναϊκή περίοδο μέχρι και την Ελληνιστική», αναφέρει ο David Gilman Romano του πανεπιστημίου της Αριζόνα .
Ο Romano έκανε ανασκαφές μέχρι το 2004 με μια Ελληνοαμερικανική αρχαιολογική ομάδα.
Η ανθρώπινη ταφή ανακαλύφθηκε σε μια τάφρο κοντά σε μια ανθρώπινης κατασκευής πλατφόρμα στο κέντρο του βωμού.
Το κρανίο έλειπε, αλλά το σαγόνι έμεινε ανέπαφο, ο σκελετός βρέθηκε ανάσκελα προσανατολισμένος στον άξονα ανατολής-δύσης. Ο βωμός οριοθετούνταν από πέτρες 1.5 μέτρων.
«Πολλές αρχαίες πηγές, αναφέρουν την ανθρωποθυσία στον βωμό του Δία στο Αλκαίο, αλλά μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε καμία υποψία ανθρώπινων κόκκαλων» αναφέρει ο Romano
Οι ερευνητές δεν ξέρουν ακόμα την φύση του θανάτου του εφήβου, αλλά η τοποθεσία και ο προσανατολισμός ανατολής-δύσης δεν γίνεται να αγνοηθούν.
«Είτε είναι ανθρωποθυσία είτε όχι, εδώ είναι ένας βωμός. Δεν είναι μέρος που θάβεις άνθρωπο, δεν είναι νεκροταφείο» προσθέτει ο αμερικάνος αρχαιολόγος.
Εκτός από τις λατρείες που πραγματοποιούταν στην κορυφή του βουνού, στο Λυκαίο διεξαγόταν, φημισμένοι αγώνες σαν τους ολυμπιακούς κάθε 4 χρόνια κατά τον τέταρτο αιώνα π.Χ..
Μερικοί ερευνητές υποστηρίζουν πως οι αγώνες του Λυκαίου είναι παλιότεροι από τους αντίστοιχους της Ολυμπίας, μόλις 35 χιλιόμετρα μακριά.
Οι αγώνες περιείχαν πάλη, ιπποδρομίες, αγώνες και πένταθλο με ρίψη δίσκου και ακοντίου, όλοι οι διαγωνιζόμενοι ήταν γυμνοί.
Οι ανασκαφές θα συνεχιστούν μέχρι το 2020.
Μετάφραση: Νίκος Γιώτης από seeker
ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com
Η Ζήλεια σαν Φόβος Απώλειας
Ο βαθμός σοβαρότητας που μπορεί να πάρει αυτή η ζήλια, εξαρτάται από το τι φοβάσαι να χάσεις. Συνήθως ο φόβος αυτός παίρνει τρεις μορφές:
Στην πρώτη ανησυχείς μήπως η συμπεριφορά του συντρόφου σου σε κάνει να χάσεις το «κύρος» και την «υπόληψή» σου στον κοινωνικό σου περίγυρο. Ιδιαίτερα μάλιστα, αν η συμπεριφορά του αυτή απευθύνεται σε κάποιο άτομο που δεν συμπαθείς και πολύ. Αν ένας τέτοιος φόβος εμφανίζεται σποραδικά, μπορεί να θεωρηθεί άνευ σημασίας. Αν όμως επαναλαμβάνεται συχνά, μπορεί ν’ αποτελεί ένδειξη κάποιας χρόνιας ανασφάλειας η οποία επηρεάζει την αυτοθεώρησή σου και την κοινωνική σου πρόσοψη και πιθανόν να έχει δυσάρεστες συνέπειες για τον εαυτό σου και τη σχέση σου.
Η δεύτερη μορφή που μπορεί να πάρει ο φόβος απώλειας έχει να κάνει με το θέμα του ελέγχου. Φοβάσαι δηλαδή μήπως χάσεις τον έλεγχο του συντρόφου ή της σχέσης σου. Αδυνατείς να προβλέψεις ποια θα είναι η συμπεριφορά του προς τον ανταγωνιστή σου και παράλληλα διστάζεις να εκφράσεις τα παράπονά σου, γιατί δεν ξέρεις πώς θα μπορούσε ν’ αντιδράσει. Στο σημείο αυτό είναι φυσικό να σου δημιουργείται άγχος. Μάλιστα, αν η αδυναμία να ελέγξεις τη συμπεριφορά του συντρόφου σου σε οδηγήσει στο να δημιουργήσεις την ψευδαίσθηση ότι αδυνατείς να ελέγξεις και τον εαυτό σου, τότε ενδέχεται να πανικοβληθείς και να ενεργήσεις με τρόπους ιδιαίτερα επιζήμιους για τη σχέση σας.
Η Τρίτη και σοβαρότερη μορφή που μπορεί να πάρει ο φόβος της απώλειας, είναι μήπως χάσεις τον σύντροφό σου. Ο φόβος αυτός μπορεί να πάρει μεγάλες διαστάσεις, ιδιαίτερα στην περίπτωση ενός μακροχρόνιου δεσμού, μιας συμβίωσης ή ενός γάμου. Στις περιπτώσεις αυτές, η διαγραφόμενη απώλεια του συντρόφου συνεπάγεται και την απώλεια πολλών άλλων πραγμάτων, όπως «την ιστορία σου, την ταυτότητά σου, τα μέσα υποστήριξής σου , το σπίτι σου, τα παιδιά σου και ίσως ακόμα και το σκοπό για τον οποίο ζεις». Όπως είναι λοιπόν φυσικό σε μια τέτοια περίπτωση, γίνεσαι ιδιαίτερα αγχώδης και καχύποπτος. Το κακό είναι ότι η συμπεριφορά σου μπορεί να φτάσει σε τόση «ασχήμια», που να επιφέρει αυτό ακριβώς που προσπαθείς ν’ αποτρέψεις.
Πηγή: Από το βιβλίο «Έρωτας, Αγάπη και ΕΞΑΡΤΗΣΗ» του ψυχολόγου Γ.ΠΙΝΤΕΡΗ – εκδ. θυμάρι
"Η Γραμματική του Τριανταφυλλίδη" του Δημήτρη Χριστόπουλου
«Επίλεξε είναι αγόρι μου. Να το λες σωστά εσύ –γιος φιλολόγου κι εγγονός εισαγγελέα», σε μαλώνει ο πατέρας σου.
Εγώ θα το λέω επέλεξε, του απαντάς χαιρέκακα εσύ –και σταυρώνεις τα χέρια στο στήθος.
Βγάζει από τη φθαρμένη τσάντα τη Γραμματική του Τριανταφυλλίδη και στην τρίβει στη μούρη.
«Εμένα μ’ αρέσουν τα τέσσερα έψιλον στη σειρά. Κι εκείνο το γιώτα, σαν μαγκούρα κάθεται στη μέση, έτοιμο να μας δείρει», του λες.
Περνούν τα χρόνια.
Οι μαθητές σου σε κοιτούν περίεργα. «Όπως θέλετε να το λέτε» τους απαντάς, και στηρίζεσαι στο μπαστούνι σου. «Αυτό το ρήμα άλλωστε προστακτική δεν έχει. Άλλοι διαλέγουν για μας».
του Δημήτρη Χριστόπουλου
ΠΗΓΗ...http://frear.gr
Η κατάρα της κουκουβάγιας με τα δίχρωμα μάτια
Το κείμενο έγραψε η Ελπίδα Π. στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής γραφής. Είναι ένας θρύλος, μια κατάρα, μια ιστορία τρόμου, γνωστή στην ενδοχώρα της Κρήτης. Σκλώπα, το όνομα του χωριού, σημαίνει κουκουβάγια.
Πετάγομαι τρομαγμένη από το όνειρο. H κουκουβάγια να με κοιτάζει. Ξαπλώνω ξανά. Δεν μπορώ να ησυχάσω. Ξανασηκώνομαι. Ανατριχιάζω κι ας είναι γλυκιά η βραδιά. Τα τσιγάρα μου γνέφουνε. Ναι, είναι μια κάποια ανακούφιση.
Στέκομαι μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο. Η κουρτίνα ίσα που λικνίζεται. Ένα αεράκι φέρνει στο δωμάτιο το άρωμα απ’ το νυχτολούλουδο. Τραβώ μια γεμάτη ρουφηξιά απ’ το τσιγάρο μου.
Αύριο, θα φτιάξω με τα χέρια μου μια κρεμασμένη σε κόκκινη κορδέλα χάντρα. Να την δώσω εκεί που πρέπει.
Μια μέρα πριν
Χρόνια σκεφτόμουν να το κάνω. Ένα μικρό ταξίδι στην ενδοχώρα του νησιού. Εκεί που πάνε οι πιο μυημένοι ταξιδιώτες. Στα ορεινά πέτρινα χωριά, που διατηρούν ακόμη αρχέγονες συνήθειες. Που ζωντανεύουν τελετές δενδρολατρείας, και ζώνονται με την κόκκινη κλωστή της προστασίας. Συνήθειες και τελετές κατευθείαν από τους Μινωίτες.
Εκεί που υπάρχει ακόμα η αρχαία μνήμη, και ο λυράρης είναι ο Μεγάλος Μυσταγωγός. Στα μαγικά Αστερούσια.
Το γενικό πλάνο ήταν να σταματώ όπου μ’ αρέσει και για όσο μ’ αρέσει ώσπου να φτάσω στο Λιβυκό. Πέρασα το φαράγγι με το τούνελ και την σπηλιά–εκκλησία της Αγιά– Σοφιάς, με το ποτάμι που κυλά στον κόρφο του. Άρχισα να συναντώ χωριά που ήξερα μόνο σαν ονόματα στο χάρτη.
Όμορφος τόπος, άγριος.
Η πινακίδα στην είσοδο του χωριού όμορφη, ξύλινη, ζωγραφιστή. Μια κουκουβάγια, και το όνομα του χωριού: «Σκλώπα».
Το χωριό αμφιθεατρικό, με τα πέτρινα σπίτια του πνιγμένα στα γεράνια, τους κατιφέδες, τις ορτανσίες, τα αγιοκλήματα. Και στα δεξιά της πλατείας του το ποτάμι να κατηφορίζει, να χάνεται κάτω από το έδαφος και να ξαναβγαίνει στην επιφάνεια λίγα μόλις μέτρα παρακάτω. Κάτω από ένα τεράστιο πλατάνι το καφενείο, παλαιϊκό. Ακριβώς δίπλα μια ταβέρνα με τα τραπέζια της στα νερά.
Δεν χρειάστηκε πολύ από τη στιγμή που κάθισα στην ταβέρνα μέχρι να μου πιάσουν την κουβέντα οι ιδιοκτήτες, και σιγά σιγά μερικοί ακόμα χωριανοί. Μου άρεσαν.
Εδώ θα ‘μενα, να με πάνε να δω τον παλιό νερόμυλο, το σημείο στο ποτάμι με τις πλατιές πέτρες όπου παλιά έπλεναν οι νοικοκυρές τα ρούχα της οικογένειας. Και τα καζάνια, που έβραζαν την αλυσίβα για τα ασπρόρουχα. Κι εκείνο το ‘κλησάκι του προφήτη Ηλία στην κορυφή, που γινότανε το μεγάλο πανηγύρι όλης της περιοχής.
Ήταν απόλαυση που συμμετείχα στη βεγγέρα έξω από τον ξενώνα. Παλιά συνήθεια, μετά το τέλος της μέρας, να μαζεύονται γυναίκες και άντρες, να λένε τα νέα της μέρας, να βρίσκουν λύσεις στα προβλήματα που τους απασχολούσαν να λένε ιστορίες φανταστικές και πραγματικές από τα παλιά , αστεία και πειράγματα, και να σχεδιάζουν την επόμενη μέρα. Μέχρι την ώρα που θα πήγαιναν για ύπνο.
Σήμερα
Ξύπνησα σχετικά νωρίς για ν’ απολαύσω τον καφέ μου κάτω από τα πλατάνια πριν έρθει η Πηγή. Τα είχαμε συμφωνήσει απ’ το βράδυ. Φοιτήτρια στην Αθήνα, λάτρευε τον τόπο της και χάρηκε πολύ με την ιδέα να μου δείξει κάθε αγαπημένο της σημείο γύρω από το χωριό.
Αφού τριγυρίσαμε όλο το πρωινό, επιστρέφαμε κουρασμένες μα χαρούμενες, όταν μου έδειξε ένα μισογκρεμισμένο σπίτι ψηλά στην αρχή του χωριού, και τραβώντας με από το χέρι μου είπε με σοβαρό ύφος.
«Έλα να σου δείξω το σπίτι της Αντριάνας»
Πλησιάσαμε τα χαλάσματα, και είδα εκεί που κάποτε ήταν η πόρτα να κρέμονται μικρές, κόκκινες χάντρες με κόκκινες κορδέλες.
«Τι είν’ αυτά, Πηγή;»
«Δώρα, δηλώσεις θύμισης κι αγάπης, τάματα στην Ιζαμπέλα.»
«Για λέγε…»
«Κοίτα αυτή είναι μια ιστορία, που καλύτερα να στην πει η γιαγιά μου στη βεγγέρα απόψε. Ξέρει καλύτερα.»
Ένα θρόισμα με ξάφνιασε.
«Πηγή, έλα να φύγουμε απ’ τις πέτρες, μάλλον έχει φίδια.»
«Δεν έχει φίδια εδώ. Ποτέ.»
Το βράδυ, αφού άφησα να πουν οι χωριανοί τα δικά τους κι απάντησα στις ερωτήσεις τους για όσα είδα, ρώτησα τι ιστορία κρύβει αυτό το σπίτι.
Έκαναν όλοι πέρα, κι άφησαν να μιλήσει η κυρα-Φωτεινή.
«Ήμασταν γεννημένες, μα μικρά παιδιά, όταν έγιναν αυτά. Έχει μείνει η ανάμνηση. Αυτή που μένει στο παιδικό μυαλό. Τις λεπτομέρειες τις μάθαμε κι εμείς μεγαλώνοντας, απ’ τις διηγήσεις και τις κουβέντες των γονιών.
Ζούσε εκεί η Αντριάνα με το γιο της, τον Αποστόλη. Πλούσια οικογένεια. Με τον πλούτο της εποχής εκείνης, που ήταν τα γεννήματα της γης.
Τον άντρα της τον είχε χάσει νωρίς, μα στήριξε τον Αποστόλη να τελειώσει το σχολείο, να πάει στο Πανεπιστήμιο, κι όταν τελείωσε να φύγει στην Ιταλία για να συνεχίσει εκεί. Ήταν καλός επιστήμονας, φιλομαθής κι εργατικός.
Εκεί, στη Βερόνα, γνώρισε την Ιζαμπέλα. Αγαπήθηκαν πολύ. Αυτός λίγο βαρύς τύπος, σοβαρός. Αυτή, παιδί μου, ήταν η χαρά της ζωής. Της άρεσε να ζωγραφίζει, να κάνει περιπάτους στη φύση. Όλη την ώρα τραγουδούσε, και το γέλιο της έβγαινε από το βάθος της ψυχής της, γέλαγε ολόκληρη, με το σώμα της και τα παράξενα μάτια της. Δεν έμενε σκοτούρα που να μη την παράσερνε αυτό το πανηγύρι χαράς.
Ήταν πολύ ευτυχισμένος ο Αποστόλης. Όταν του πρότειναν μια θέση στο πανεπιστήμιο εκεί, πριν δεχτεί, ήρθε στο χωριό. Είπε στην Αντριάνα για τις επαγγελματικές προοπτικές που του ανοίγονταν. Της είπε και για την Ιζαμπέλα. Θα την παντρευόταν.
Θύμωσε πολύ η μάνα του. Ούτε να το σκεφτεί δεν ήθελε πως θα ‘χανε το γιο της. Και να κάνει νύφη μια ξένη; Χαθήκανε τα κορίτσια απ’ τον τόπο τους; Μια χαρά θα ‘βρισκε μια καλή δουλειά στην Αθήνα.
Μέσα στο μυαλό της έφταιγε αυτή, η ξένη. Αυτή της τον στερούσε, τον πλάνεψε και ξέχασε μάνα, φίλους και πατρίδα.
Δεν κατάφερε να της αλλάξει γνώμη, μα ήταν αποφασισμένος.
Γύρισε στη Βερόνα, και λίγο καιρό αργότερα, παντρεύτηκαν. Όσο για τη μάνα του, με τον καιρό θα συνήθιζε στην ιδέα. Και ήταν σίγουρος πως μόλις γνώριζε την Ιζαμπέλα, θα την λάτρευε κι αυτή. Έτσι νόμιζε.
Δεν ήξερε πως κάθε μέρα, κάθε ώρα που περνούσε, το σκοτάδι κατάπινε πιο πολύ την φουρτουνιασμένη ψυχή της Αντριάνας. Ντύθηκε στα μαύρα και πενθούσε ζωντανό το γιο, που λόγιζε πια για χαμένο.
Τον επόμενο χρόνο, εκείνο το φοβερό όπως αποδείχτηκε καλοκαίρι, πήρε την γυναίκα του κι ήρθαν στο χωριό.
Τους περίμενε στην αυλή, με κρύα καρδιά. Μα όταν είδε την νύφη της, ένοιωσε να χάνει τα λογικά της. Δεν είδε ούτε το μελένιο δέρμα, τη χάρη, την ευγένεια και τους λεπτούς τρόπους της γυναίκας.
Είδε δυο μάτια παράξενα. Χαμογελαστά, μα παράξενα. Ένα μάτι χρυσαφί, κι ένα μάτι βαθύ πράσινο.
Ούρλιαξε κι έτρεξε μέσα στο σπίτι κάνοντας το σταυρό της. Είχε δίκιο. Ο γιος της, έφερε στο σπίτι έναν δαίμονα.
Δεν κάθισε ποτέ μαζί τους για φαγητό. Δεν της μίλησε ποτέ. Δεν την κοίταξε ποτέ. Μόνο ένα πράγμα είχε στο μυαλό της. Έπρεπε να ξορκιστεί. Να χαθεί. Να μην υπάρχει.
Αν και σε όλους φαινότανε παράξενη η κοπέλα με τα δίχρωμα μάτια, ωστόσο κανείς δεν συμμερίστηκε τις απόψεις της Αντριάνας. Ούτε οι άλλες γυναίκες, ούτε ο παπάς. Κάποια μάλιστα της είπε πως είχε ξαναδεί άνθρωπο με αυτή την παραξενιά της φύσης. Η μάνα δεν άκουγε κανέναν.
Δυο μέρες μετά βγήκε η Ιζαμπέλα για περίπατο στο ποτάμι. Το βράδυ δεν είχε επιστρέψει. Όλοι ανησύχησαν. Ψάξανε όσο τους άφηνε το σκοτάδι, χωρίς αποτέλεσμα. Το πρωί την βρήκανε. Σαν να ‘χε γλιστρήσει στην άκρη του ποταμού και πέφτοντας να ‘χε χτυπήσει το κεφάλι της στο πίσω μέρος.
Ήταν ξαπλωμένη στο νεκρικό κρεβάτι με το δέρμα χλωμό και διάφανο, στο χρώμα του μελιού. Τα κεριά ρίχνανε απόκοσμες σκιές όταν οι γυναίκες που την ξενυχτούσαν μετακινούνταν σιωπηλά.
Κοντά στα πόδια της καθότανε η Αντριάνα. Άκλαφτη κι ανέκφραστη, χωρίς λέξη να βγαίνει από το στόμα της, την κοίταζε σαν υπνωτισμένη.
Ο Αποστόλης σηκώθηκε απ’ την αυλή που κάθονταν οι άντρες, μπήκε για μια ακόμη φορά στη σάλα, γερτός από το βάρος του πόνου. Την κοίταξε με μια άγρια απελπισία να τον τυλίγει. Πήρε μια μικρή, κοφτή αναπνοή, και σκύβοντας τη φίλησε απαλά στο μέτωπο.
Δυο μάτια, ένα χρυσαφί και ένα βαθύ πράσινο, άνοιξαν και τον κοίταξαν. Κι ένα αιμάτινο δάκρυ, έφυγε από το χρυσαφί κι έσταξε στο μαξιλάρι της. Και πέφτοντας, έγινε μια διάφανη πέτρα.
Το είδαν οι γυναίκες, το είδε και η Αντριάνα.
Ο πανικός τις πάγωσε. Πριν βρούνε τη φωνή τους, μια κουκουβάγια μπήκε στο δωμάτιο και κάνοντας ένα κύκλο πήρε την κόκκινη πέτρα και χτυπώντας τα φτερά της κάθισε στην ποδιά της. Ακούμπησε στα χέρια της την πέτρα, ενώ την κοίταζε με ένα μάτι χρυσαφί, κι ένα μάτι βαθύ πράσινο.
Οι γυναίκες έτρεξαν να φύγουν ξεφωνίζοντας.
Η Αντριάνα τινάχτηκε, πέταξε την πέτρα από πάνω της, το μαύρο μαντήλι έφυγε απ’ το κεφάλι της και σε κατάσταση αλλοφροσύνης έτρεξε να φύγει, να χαθεί.
Οι άντρες που μπήκανε να δούνε τι συμβαίνει, βρήκαν τον Αποστόλη χλωμό κι ανέκφραστο να σκύβει, να παίρνει το δάκρυ, να το βάζει στο τσεπάκι του γιλέκου του κι αργά να πλησιάζει την Ιζαμπέλα και να τις χαϊδεύει τρυφερά τα σταυρωμένα χέρια. Την Ιζαμπέλα που είχε κλειστά τα παράξενα μάτια της. Στα πόδια της καθότανε η κουκουβάγια. Τους κοίταζε. Με ένα μάτι χρυσαφί, κι ένα βαθύ πράσινο.
Δεν κοιμήθηκε κανείς εκείνη τη νύχτα. Όταν ξημέρωσε, δειλά – δειλά κάποιοι σταυροκοπήθηκαν, πήρανε τον παπά και πήγανε στο σπίτι. Βρήκανε τον Αποστόλη να κάθεται δίπλα στην νεκρή γυναίκα του, και την κουκουβάγια απ’ έξω, στα κλαδιά της λεμονιάς.
Η κηδεία έγινε πριν να μεσημεριάσει. Χωρίς την Αντριάνα. Κανείς δεν την είχε δει. Με τον καιρό να έχει αλλάξει παράξενα. Ανταριασμένο τον ουρανό με μαύρα σύννεφα να στροβιλίζονται πάνω από το χωριό. Τα δέντρα να χτυπούν τα κλαδιά τους και το ποτάμι να φουσκώνει. Μέσα σε λίγη ώρα άφρισε, κατέβασε όγκους νερού με μεγάλο βουητό. Δεν ξέρανε, μου ’λεγε η μάνα μου αν ήταν ο αέρας ή η ταραχή που τους ανατρίχιαζαν.
Γυρίσανε τρέχοντας στα σπίτια τους, κλειστήκανε στις σκέψεις και τους φόβους που δεν τολμούσαν να ξεστομίσουν. Ανάψανε τα καντήλια και προσευχηθήκανε.
Για τον Αποστόλη και για την Ιζαμπέλα. Προπαντός γι αυτήν. Μα και για την Αντριάνα. Γι αυτό το μίσος που έκρυβε μέσα της. Για τους ίδιους που όσο να ‘ναι κάτι βλέπανε, κάτι καταλαβαίνανε, μα δεν είχαν προσπαθήσει να το αλλάξουν, ν’ αποτρέψουν το κακό.
Παιδί μου, η κουκουβάγια ζει ακόμη στα χαλάσματα του σπιτιού. Πότε- πότε, κάποιος μας τη βλέπει. Δεν έχουμε ακούσει ποτέ τη φωνή της. Μόνο να κάθεται εκεί και να μας κοιτάζει με τα δίχρωμα μάτια της.
Την αγαπάμε πολύ, ξέρεις. Δεν πάμε ποτέ νύχτα. Όμως, κάθε γυναίκα του χωριού, μια φορά το χρόνο πηγαίνει κι αφήνει εκεί μια κόκκινη χάντρα κρεμασμένη από μια κόκκινη κορδέλα. Βλέπεις αυτή είναι η κόκκινη κλωστή προστασίας του χωριού μας από τότε.
Στον τόπο μας, πάντα είναι αγκαλιασμένο το σήμερα με τα μυστήρια του χθες. Είναι ιεροί αυτοί οι τόποι, παιδί μου. Ιεροί κι οι θρύλοι. Τους σεβόμαστε χωρίς να προσπαθούμε πάντα να εξηγήσουμε αυτά που συμβαίνουν.
Ξέρω, θέλεις να με ρωτήσεις τι έγινε ο Αποστόλης και η Αντριάνα.
Δεν ξαναγύρισε ποτέ κανείς τους. Για τον Αποστόλη μάθαμε πως γύρισε στην Ιταλία, δούλεψε εκεί, χωρίς ποτέ να κάνει οικογένεια. Για την Αντριάνα δεν έμαθε ποτέ κανείς τίποτα. Χάθηκε.»
ΠΗΓΗ...http://sanejoker.info
ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ: ΕΓΚΛΗΜΑ Η ΜΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΙΣ ΨΥΧΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ.
Ο κοινωνικός στιγματισμός, που συνοδεύει τις ψυχικές ασθένειες και
την θεραπεία τους, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για «τα καθημερινά»
εγκλήματα που συγκλονίζουν συχνά την ανθρωπότητα.
Αυτό τόνισε ο καθηγητής ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ
Παύλος Σακκάς, μιλώντας σε διάλεξη του Ινστιτούτου Δημόσιας Υγείας του
Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος με θέμα «Καθημερινά Εγκλήματα και Ψυχική
Αρρώστια».
«Δυστυχώς, συμπλήρωσε ο κ Σακκάς, ακόμη και σήμερα ο στιγματισμός
αυτός αναγκάζει τους ανθρώπους να βάζουν το πρόβλημα «κάτω από το χαλί»
με αποτέλεσμα συχνά να γινόμαστε μάρτυρες σκληρών εγκλημάτων».
Λύση στο μεγάλο αυτό κοινωνικό πρόβλημα, που απασχολεί την
παγκόσμια κοινότητα και όχι μόνο την ελληνική κοινωνία, μπορεί να δώσει
η πρόληψη.
Με την πρόληψη, όπως ανέφερε ο κ Σακκάς μπορεί και πρέπει να
γίνει ανάδειξη του προβλήματος, διάγνωση και στη συνέχεια θεραπεία της
νόσου (σχιζοφρένειας) που ευθύνεται κυρίως για την πλειοψηφία των
«καθημερινών» εγκλημάτων.
Η μακροχρόνια θεραπεία της σχιζοφρένειας με τα σύγχρονα
φαρμακευτικά σκευάσματα, τα οποία δεν προκαλούν μεγάλες παρενέργειες,
δεν περιθωριοποιεί τον πάσχοντα ο οποίος μπορεί να ζει και να εργάζεται
όπως κάποιος που πάσχει από διαβήτη.
Το «έγκλημα», που διαπράττουν οι συγγενείς και το περιβάλλον του
πάσχοντα κάτω από την πίεση του κοινωνικού στίγματος αλλά και της
άγνοιας πολλές φορές, είναι η απόκρυψη του προβλήματος που στη συνέχεια
έχει τραγικές συνέπειες.
«Έγκλημα είναι η μη θεραπεία του πάσχοντα» τόνισε χαρακτηριστικά ο
κ Σακκάς, εξηγώντας πως οι συγγενείς του πάσχοντα δεν θα πρέπει να
νιώθουν ενοχές και πως μέλημα τους θα πρέπει να είναι η συμμόρφωση του
και η πιστή τήρηση της θεραπείας του.
Η θεραπεία στις περιπτώσεις των ψυχικών ασθενειών είναι
μακροχρόνια και σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί να είναι δια
βίου.
ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
Αναφερόμενος στα πρόσφατα «καθημερινά» εγκλήματα που συγκλόνισαν
την παγκόσμια κοινή γνώμη ο κ Σακκάς, στάθηκε στην υπόθεση του
αμερικανού πεζοναύτη, ο οποίος πριν από λίγο καιρό στο διεθνές
αεροδρόμιο της Φλόριδα σκότωσε με περίστροφο πέντε συνεπιβάτες του και
τραυμάτισε άλλους έξι .
Επίσης στην περίπτωση του γερμανού πιλότου, ο οποίος το 2015
κάρφωσε το αεροσκάφος του στις Γαλλικέ Άλπεις σκοτώνοντας 150 επιβάτες.
«Και στα δυο αυτά «καθημερινά» εγκλήματα οι πρωταγωνιστές ήταν
ψυχικά ασθενείς και δεν θα έπρεπε ο πρώτος να φέρει όπλο και ο δεύτερος
να βρίσκεται στο πιλοτήριο του αεροσκάφους» ανέφερε ο κ Σακκάς.
Στην περίπτωση του αμερικανού πεζοναύτη την ευθύνη φέρουν οι
αμερικανικές αστυνομικές αρχές που υποτίμησαν την υπόθεση και του
επέστρεψαν το όπλο, ενώ στην περίπτωση του γερμανού πιλότου ο ψυχίατρος
του, οποίος του συνέστησεαναρρωτική άδεια, αλλά δεν ενημέρωσε την
εταιρεία ότι ο πιλότος δεν είναι ικανός να πετάξει.
Το θέμα της άρσης του ιατρικού απορρήτου, όπως ανέφερε ο κ Σακκάς,
απασχολεί την παγκόσμια ιατρική κοινότητα στις περιπτώσεις που ο
ασθενής υπηρετεί σε αστυνομία και ένοπλες δυνάμεις, η δουλεύει στα μέσα
μαζικής μεταφοράς.
ΨΥΧΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ
Η σχιζοφρένεια, όπως εξήγησε ο καθηγητής ψυχιατρικής του
πανεπιστημίου της Αθήνας και συγγραφέας του βιβλίου «η Ψυχιατρική
αλλιώς», είναι γονιδιακή και κληρονομική νόσος και σύμφωνα με
επιστημονικές μελέτες θα εμφανιστεί σε κάποια στιγμή στη ζωή του ατόμου
που έχει κληρονομήσει τα γονίδια.
Τα πρώτα συμπτώματα που εμφανίζει ο ασθενής είναι η απόσυρση από
τις καθημερινές του δραστηριότητες και η απομόνωση του στο σπίτι. Τα
σημάδια αυτά θα πρέπει να ενεργοποιήσουν του οικείους του και στην
περίπτωση οικογενειακού ιστορικού, είναι αναγκαία η ιατρική γνωμάτευση
και θεραπεία. Αυτό αποτελεί την ουσιαστική πρόληψη τόσο για την
προστασία του πάσχοντα, αν έχει αυτοκτονικές τάσεις, αλλά και έναντι
των υπολοίπων ανθρώπων.
Ο κ Σακκάς ξεκαθάρισε ότι η σχιζοφρένεια δεν έχει σχέση με την
κατάθλιψη, η οποία σήμερα παρουσιάζει αύξηση λόγω των αυξημένων
απαιτήσεων που έχει η ζωή στις «αναπτυγμένες» κοινωνίες. Ωστόσο
διευκρίνισε ότι και στην περίπτωση της κατάθλιψης απαιτείται
συνήθωςφαρμακευτική θεραπεία. Η ψυχοθεραπεία βοηθά μόνοστην διαχείριση
του προβλήματος.
ΠΛΗΡ: Άννα Τζώρτζη, Αναπληρώτρια Διευθύντρια του Ινστιτούτου Δημόσιας Υγείας. Tηλ. 210 6470056, 210 3314755
Η Ετήσια συγκέντρωση της ομάδας "Καταρνίτσα"
Την καθιερωμένη Ετήσια συγκέντρωσή της έκανε ο ομάδα "Καταρνίτσα" στο ταχυφαγείο "Grecos" των Προμάχων.
Η ομάδα αποτελείται από πολλά μέλη, κυρίως κατοίκους του χωριού και διανθίζεται από πολλούς φίλους από τους γειτονικούς οικισμούς, ενώ εκτός από τις κυνηγετικές δράσεις, ασχολείται και με περιβαλλοντικές ενέργειες, προστατεύοντας την χλωρίδα και την πανίδα του τομέα στον οποίον δραστηριοποιείται.
Πλούσιο τραπέζι με διαλεχτά κρεατικά και εδέσματα, ενώ το κρασί και το φρεσκοβρασμένο τοπικό τσίπουρο είχαν την τιμητική τους.
Πειράγματα, γέλια και διαγωνισμοί για το πειστικότερο κυνηγετικό "ψέμα", από τους παλαιότερους, ενώ τα νεαρά στελέχη της ομάδας άκουγαν και ρουφούσαν σαν σφουγγάρια τις εξιστορήσεις των βετεράνων.
Όμορφο και άκρως οικογενειακό κλίμα, σημάδι της συνοχής όχι μόνο της συγκεκριμένης ομάδας, αλλά και ολόκληρης της μικρής μας κοινωνίας, μιας και τα κεράσματα στους διερχόμενους από το μαγαζί, έδιναν κι έπαιρναν.
Ο δε κατάμεστος με κάθε λογής "καλούδια" δίσκος, που με αγάπη και γενναιοδωρία προσέφεραν οι διοργανωτές στον γράφοντα το άρθρο, ήρθε και επιβεβαίωσε την αδιαμφισβήτητη πεποίθησή του ότι, σαν το χωριό, δεν έχει πουθενά.
Εκδήλωση για την πρόληψη και την έγκαιρη διάγνωση προβλημάτων του Μαστού στο Ξενιτίδειο Πνευματικό Κέντρο Αριδαίας
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ:
«ΠΡΟΛΗΨΗ ΚΑΙ ΕΓΚΑΙΡΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ»
Ο Δήμος Αλμωπίας και η Frezyderm διοργανώνουν εκδήλωση για την πρόληψη και την έγκαιρη διάγνωση προβλημάτων του Μαστού. Την Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017 και ώρα 17:00 στο Ξενιτίδειο Πνευματικό Κέντρο Αριδαίας.
Πρόγραμμα:
17:00-17:10 Χαιρετισμός. Έναρξη εκδήλωσης από τον αξιότιμο Δήμαρχο Αλμωπίας κ. Δημήτρη Μπίνο.
17:10-17:30 Παρουσίαση της χορηγού εταιρείας Frezyderm.
17:30-17:50 Κυρόπουλος Γιώργος, Ακτινολόγος Ειδικός Μαστού, Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Θέμα: Η αξία της πρόληψης στα προβλήματα του μαστού.
17:50-18:10 Παπαδόπουλος Γρηγόρης, Μαιευτήρας Χειρούργος Γυναικολόγος Ιατρός Μαστού, Θεσσαλονίκη-Αριδαία. Θέμα: Προβλήματα μαστού, Μας αφορά όλους.
18:10-18:30 Διάλειμα-Καφές.
18:30-18:50 Γερεμπακάνης Χάρης, Πλαστικός-Αισθητικός Χειρούργος, Θεσσαλονίκη-Αριδαία. Θέμα: Αποκατάσταση του μαστού μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας.
18:50-19:30 Ερωτήσεις-Συζήτηση.
Λήξη εκδήλωσης.
