ΦΙΛΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ: ΑΣ ΠΡΟΜΑΧΟΙ - ΔΟΞΑ ΕΞΑΠΛΑΤΑΝΟΥ 2-5

Κάτω από δυνατό άνεμο και με χαμηλές θερμοκρασίες, ο ΑΣ Πρόμαχοι φιλοξένησε στο κοινοτικό γυμναστήριο ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΖΙΒΑΝΗΣ, την Δόξα Εξαπλατάνου σε φιλικό παιχνίδι, εκμεταλλευόμενοι το ρεπό που έχουν από το πρωτάθλημα.
Οι δυο προπονητές είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν πολλούς παίκτες και διάφορα σχήματα και εξήγαγαν χρήσιμα συμπεράσματα για την χρησιμοποίησή τους στα εν εξελίξη πρωταθλήματα της ΕΠΣ Πέλλας που αγωνίζονται.
Το τελικό σκορ για την ιστορία, είναι 2-5 για τους φιλοξενούμενους που ήταν πιο αποτελεσματικοί, ενώ οι γηπεδούχοι έπαιξαν με πολλές απουσίες βασικών τους παικτών.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ:
ΑΛΕΞ ΑΜΠΑΡΗΣ

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΟΚΑΛΑ

Η Ελλάδα που βγήκε –όπως λέει ο εθνικός ύμνος- από ιερά κόκαλα, κινδυνεύει, όσο τουλάχιστον και η Γαλλία, να επιστρέψει σε αυτά. Να καταλήξει μια κατάφωτη αίθουσα μιας ηπείρου-μουσείου, της Ευρώπης, μες στο οποίο θα τριγυρνούν επισκέπτες από τον πάλαι ποτέ Τρίτο Κόσμο, πληρώνοντας αδρά για να θαυμάσουν τα εκθέματα... Eικονογράφηση: Ατελιέ/ LIFO 

«Σαν σήμερα πέθανε ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. Τώρα έχουμε την Κικίτσα Δημουλά. Κατάντια...» 
Το παραπάνω τουίτ αναπαράχθηκε κάμποσες φορές. Αρκετοί χρήστες του μέσου υπερθεμάτισαν, αράδιασαν και άλλα ονόματα σημερινών ποιητών και συγγραφέων, χαρακτηρίζοντάς τους συλλήβδην «πουλημένους», «κατασκευαστές άρλεκιν», «μαριονέτες του συστήματος»... 
Μία κυρία με επαναστατικό ψευδώνυμο το τερμάτισε: «Το ένστικτό μου με προφύλαξε και δεν τους διάβασα ποτέ! Δηλητήριο!» Η ερώτηση «αφού δεν τους διάβασες ποτέ, πώς έχεις γνώμη;» έπεσε στο κενό.
 Είναι γνωστό ότι το διαδίκτυο βρίθει διεθνώς από χολωμένους ανθρώπους που σαν άλλοι γέροι του Μάπετ Σόου –μείον το χιούμορ και την ετοιμολογία- ρίχνουν στο πυρ το εξώτερον οποιονδήποτε συμπολίτη τους σε οποιονδήποτε τομέα ξεχωρίζει. Είναι επίσης έμφυτο χαρακτηριστικό του είδους μας να εξιδανικεύει το παρελθόν.
 Ο Ησίοδος, τον 8ο π.Χ. αιώνα, ήδη ελεεινολογούσε τους συγχρόνους του -που είχαν, κατά τη γνώμη του, βυθιστεί στο βούρκο- και αναπολούσε τις παλιές «χρυσές» μέρες της ανθρωπότητας, οι οποίες είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Ένας ψυχαναλυτής θα ερμήνευε πιθανόν την εμμονική νοσταλγία ως νοσταλγία της μήτρας. Του παραδείσιου περιβάλλοντος απ'το οποίο ο καθένας μας ξεριζώθηκε βίαια τη στιγμή της γέννησης του. 

Στη σύγχρονη Ελλάδα ωστόσο τα περασμένα μεγαλεία έχουνε φτάσει να αρρωσταίνουν τη δημόσια και την ιδιωτική ζωή. Οι Έλληνες βουρκώνουν στην ανάμνηση του φαγητού της μαμάς τους όταν ήταν παιδιά, του πρώτου έρωτά τους και των θρυλικών μορφών που «ένας-ένας έφυγαν»...

Θα εξαγριώνονταν αν κάποιος τούς υπενθύμιζε πως η μαμά υπήρξε μετριότατη μαγείρισσα – οι μπριζόλες της τη μία έβγαιναν απ'τον φούρνο σχεδόν ωμές και την άλλη μισοκαμμένες. Και πως εκείνος ο πρωτοετής του Πολυτεχνείου -με χαίτη Βαμβακούλα, σπυράκια της εφηβείας και χνώτο που μύριζε ξεθυμασμένη μπύρα- τούς έκανε, από το πολύ πάθος, κεφαλοκλείδωμα όποτε τις φιλούσε και τέλειωνε, εννιά στις δέκα φορές, προτού καν ξεκουμπώσει το παντελόνι του...
 Θα σοκάρονταν εάν ο Άρης Δημοκίδης παρέθετε στη στήλη «Πολύ Κακές Κριτικές» τον χαρακτηρισμό του Γιάννη Ψυχάρη για τον Κ.Π.Καβάφη: «Καβάφης, ο Καραγκιόζης της Δημοτικής». Καθώς και την άποψη της εφημερίδας «Αυγή» και του αριστερού περιοδικού «Επιθεώρηση Τέχνης» για την «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη: «... Αυτό που βλέπουμε είναι ένα ξεδιάντροπο μελόδραμα που προβάλλει ό,τι χαμηλότερο, ό,τι πιο "λούμπεν", ό,τι πιο χυδαίο και καθυστερημένο... Ο κ. Κακογιάννης, ξένος ακόμα στον τόπο μας, χρωστάει να μελετήσει βαθύτερα την ελληνική πραγματικότητα... 
Η αισθητική του συνταύτιση με τον θιασώτη των μπουζουκιών Μάνο Χατζιδάκι είναι το λιγότερο αποκαρδιωτική. Όπως κι εκείνος, δεν θα συγκινήσει παρά μόνο τους εστέτ...» 
Εστέτ λοιπόν και υμνητές του λούμπεν ο Κακογιάννης και ο Χατζιδάκις στην ακμή τους, ογκόλιθοι σήμερα, που πάνω τους σπάει τα μούτρα του ο κάθε νέος μουσικός ή σκηνοθέτης. 

Ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι εν Ελλάδι δημιουργοί, στην τέχνη και στην επιστήμη, είναι δεδομένος: Όσο παραμένουν γόνιμοι και σφριγηλοί, δέχονται καταιγισμό εχθρικών αλλά και φίλιων πυρών. Μόλις παροπλισθούν ή πεθάνουν («φύγουν» κατά την άθλια δημοσιογραφική έκφραση «για τη γειτονιά των αγγέλων») μεταμορφώνονται ακαριαία σε ανέγγιχτα εθνικά τοτέμ, που μας υπενθυμίζουν τη σημερινή -κατά Λάκη Λαζόπουλο- σαπίλα μας. 

Απ'τον κανόνα δεν ξεφεύγουν ούτε οι πολιτικοί: Ο ονομαζόμενος πλέον εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής αναφερόταν εν ζωή ειρωνικά ως ο «κουφός» ή ο «θεός» ενώ ο Αντώνης Τρίτσης και ο Γιώργος Γεννηματάς μόνο πάνδημη αποδοχή δεν είχαν προτού κλείσουν τα μάτια τους. Αντιλαμβανόμενοι τον κόσμο γύρω μας σαν έναν κόσμο ξεπεσμού, αγιάτρευτης παρακμής, κάνουμε τη ζωή μας πολύ θλιβερή μα και πολύ εύκολη ταυτόχρονα. Παύουμε να έχουμε ελπίδες για το παρόν.

 Παραιτούμαστε από τον σχεδιασμό του μέλλοντος. Και αναλωνόμαστε σε ένα διαρκές μνημόσυνο, μη προσδοκώντας παρά μια Δευτέρα Παρουσία. Μιάν ανάσταση νεκρών. Να επιστρέψουν τα μάρμαρα και να στηθούν στον Παρθενώνα ή τουλάχιστον στο μουσείο της Ακρόπολης. Να ανασυσταθεί το ΕΑΜ και να απελευθερώσει την πατρίδα από κατακτητές κι από δοσίλογους. 

Να ξαναγραφτεί ένας «Αλέξης Ζορμπάς», να ξανακάνει πρεμιέρα το «Άξιον Εστί», να ζωντανέψουν οι ναύτες του Τσαρούχη και να βγουν στους δρόμους χορεύοντας συρτάκι, με την Μελίνα Μερκούρη να τους δίνει τον ρυθμό. Να φυτρώσει στους ώμους μας το πανέμορφο πλην πέτρινο κεφάλι ενός Κούρου ή μιας Καρυάτιδας.... 

Ο βλάσφημος Ζεράρ Ντεπαρντιέ και ο ακόμα πιο βλάσφημος συγγραφέας Μισέλ Ουελμπέκ προβλέπουν τα χειρότερα για την δική τους πατρίδα: «... Αν συνεχίσουμε έτσι, η Γαλλία θα γίνει μια καινούργια Disney World. Θα γίνει η "France World". Οι άνθρωποι θα φορούν μπερέδες και θα περπατούν με μια μπαγκέτα στο χέρι και οι Κινέζοι τουρίστες θα αγγίζουν τα μουστάκια τους και τις χοντρές τους μύτες...» 

Η Ελλάδα που βγήκε –όπως λέει ο εθνικός ύμνος- από ιερά κόκαλα, κινδυνεύει, όσο τουλάχιστον και η Γαλλία, να επιστρέψει σε αυτά. Να καταλήξει μια κατάφωτη αίθουσα μιας ηπείρου-μουσείου, της Ευρώπης, μες στο οποίο θα τριγυρνούν επισκέπτες από τον πάλαι ποτέ Τρίτο Κόσμο, πληρώνοντας αδρά για να θαυμάσουν τα εκθέματα.

 Όλοι εμείς να είμαστε οι φύλακες και οι ξεναγοί, που θα πλακωνόμαστε ενίοτε στο ξύλο μεταξύ μας για να χαζεύουν το μεσογειακό ταμπεραμέντο μας.

 Και όποιος κάπως αξιόλογος πεθαίνει, αμέσως να βαλσαμώνεται και να τοποθετείται σε μια κρυστάλλινη προθήκη...

 Αυτό θέλουμε; 

Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΧΩΜΕΝΙΔΗ 

 Πηγή:www.lifo.gr

Διαβάστε Περισσότερα

"ΑΣ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΥΛΟ ΚΥΚΛΟ ΤΗΣ ΒΙΑΣ"

Στις  10 Αυγούστου 1976, ένα τρομερό δυστύχημα έβαψε με αίμα τους δρόμους του Μπέλφαστ στη Βόρεια Ιρλανδία. Ένα μέλος του IRA παρέσυρε και σκότωσε με το αυτοκίνητό του τρία μικρά παιδιά, όταν τραυματίστηκε θανάσιμα από το βρετανικό στρατό που τον καταδίωκε.

Η Τζόαν, ο Άντριου και ο Τζον ήταν ανίψια της Μορίντ Μαγκουάιρ –μιας νεαρής γραμματέως, η οποία αντέδρασε στη βία που έπληξε την οικογένειά της. Μαζί με την Μπέτι Ουίλιαμς, μια αυτόπτη μάρτυρα στο δυστύχημα, ξεκίνησε να οργανώνει ειρηνικές πορείες για να δοθεί τέλος στην αιματοχυσία.

Κάθε βδομάδα επί έξι μήνες, το κίνημά τους, Άνθρωποι της Ειρήνης, συγκέντρωνε χιλιάδες κόσμου σε διαδηλώσεις στην Ιρλανδία και τη Μεγάλη Βρετανία. Τα μέλη του κινήματος –κυρίως γυναίκες– επιζητούσαν μη βίαιη λύση στο Βορειοϊρλανδικό και μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης μεταξύ των κοινοτήτων. Κατά τη διάρκεια της δράσης τους, τα βίαια περιστατικά μειώθηκαν κατά 70%, ενώ ποτέ δεν επανήλθαν στα πρότερα επίπεδά τους. Το καταλυτικής σημασίας έργο τους οδήγησε στη βράβευση των δύο γυναικών με το Νόμπελ Ειρήνης του 1976.



Γυρίζοντας αδιάκοπα μέχρι τις μέρες μας σε περιοχές συγκρούσεων ανά τον κόσμο, η Μαγκουάιρ συνεχίζει τις δράσεις της για την ειρήνη. Σε συνεργασία με τοπικές οργανώσεις, πολιτικούς ηγέτες και εκκλησιαστικούς φορείς, προωθεί το διάλογο και τη μη βία μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών βαθιά διαιρεμένων κοινοτήτων. Σε πρόσφατη επίσκεψή της στην Αθήνα, ύστερα από πρόσκληση του Παρατηρητηρίου Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης (ΠΑ.Δ.Ο.Π.), η Μαγκουάιρ μίλησε για την καταπολέμηση της ρατσιστικής βίας, στο 1againstracism.gr, τη σχετική πλατφόρμα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.



«Όλοι εμείς που εργαζόμαστε για την ειρήνη, για τη μη βία, ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό, είναι πολύ σημαντικό να συνεργαστούμε και να προσπαθήσουμε να ακούσουμε τις φωνές της άλλης πλευράς. Αν δεν κατανοήσουμε ποιες είναι οι ανησυχίες τους, ποιοι είναι οι φόβοι τους και πώς μπορούμε να διαχειριστούμε αυτά τα ζητήματα από κοινού μέσα στην κοινωνία, δεν πρόκειται να βρούμε την πηγή της τόσης βίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεχόμαστε τη μισαλλοδοξία, τη βία ή τις ρατσιστικές ενέργειες , ενάντια σε μειονοτικές ή άλλες ομάδες. Αλλά είναι καθήκον όλων μας να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε τη ρίζα αυτών των φαινομένων στην κοινωνία».

«Τι βρίσκεται στη βάση του ρατσισμού; Τι βρίσκεται στη βάση αυτών των φόβων; Δυστυχώς, κάποιες φορές οι κυβερνήσεις και τα μέσα ενημέρωσης μπορούν να προβάλουν μια εικόνα της άλλης πλευράς που τη δαιμονοποιεί. Παρουσιάζουν άλλους, όπως π.χ. τον μουσουλμανικό αραβικό κόσμο, ως κάτι το οποίο πρέπει να φοβόμαστε. Όμως εμείς πρέπει να πούμε όχι σε αυτή τη λογική και να δημιουργήσουμε γέφυρες μεταξύ μας, ως μια ανθρώπινη οικογένεια. Όσοι από εμάς προέρχονται από κοινωνίες όπου υπήρχαν συγκρούσεις, το μάθημα που πήραμε ήταν ότι ο μιλιταρισμός, η βία, ο ένοπλος αγώνας και η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι τμήμα ενός φαύλου κύκλου, τον οποίο πρέπει να σπάσουμε».



«Η οικονομική κρίση συμβάλλει στην εμφάνιση του ρατσιστικού φαινομένου, καθώς φέρνει τους ανθρώπους στα όριά τους. Όταν δεν έχεις δουλειά, νιώθεις τελείως περιθωριοποιημένος και απομονωμένος, σε αντιμετωπίζουν ως κατώτερο άνθρωπο. Αλλά είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι υπάρχουν πάντοτε πολιτικές ρίζες στην αύξηση της βίας. Η βία είναι πάντοτε το τελικό αποτέλεσμα».



«Πρέπει να αλλάξουμε τις πολιτικές στην κορυφή, πολλές από τις οποίες υποστηρίζουν τον μιλιταρισμό και τον πόλεμο, και να ασχοληθούμε με το ζήτημα του ανθρώπου, της φτώχειας, της περιθωριοποίησης και των άστεγων, να υποστηρίξουμε τους πρόσφυγες, τους αιτούντες άσυλο και να χρησιμοποιούμε ειρηνικό τρόπο για να επιλύσουμε προβλήματα. Αυτό είναι η μεγάλη πρόκληση για όλους μας και αυτό πρέπει να κάνουμε για να αλλάξουμε την κοινωνία και να δώσουμε ελπίδα».

 _____

  Πηγή: unhcr.gr

Διαβάστε Περισσότερα

ΝΟΕΜΒΡΗΣ ΜΗΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΜΑΧΟΥΣ ΤΟΥ 2014

Μπήκε ο Νοέμβρης, με μια ηλιόλουστη ημέρα με πολύ κρύο, μιας και ο Μπαχοβίτης άνεμος έχει ξυπνήσει για τα καλά και κάνει αισθητή την παρουσία του στο χωριό, επισημαίνοντας ποιος είναι το αφεντικό στην περιοχή.

Μήνας προετοιμασίας για τον χειμώνα ο Νοέμβρης, και μεταβατικός, καθώς ακολουθεί ο εορταστικός Δεκέμβρης των Χριστουγέννων, των εθίμων, των κάλαντων, της "κόλντα μπάμπο", της "Σούρβας" και της Πρωτοχρονιάς.
Ο μήνας του Αγίου Δημητρίου μας αποχαιρέτησε και μας καλωσορίζει ο μήνας ορόσημο για την ιστορία του τόπου που ζούμε και οι ετοιμασίες για τον εορτασμό της απελευθέρωσής μας από Τούρκους και Βουλγάρους(4 Νοέμβρη) έχουν ξεκινήσει.

Οι κάτοικοι εξοπλίζουν τις αποθήκες με τα απαραίτητα καυσόξυλα για να αντιμετωπίσουν τα κρύα που έρχονται, ενώ οι υλοτόμοι του χωριού επιδίδονται στις τελευταίες εργασίες στις δασικές συστάδες, μιας και στα μέσα του μήνα θα πραγματοποιηθεί η τελική παραλαβή των ξύλων από το δασαρχείο της Αριδαίας και αγνοώντας το τσουχτερό κρύο που επικρατεί στις υλοτομίσιμες περιοχές, σφίγγουν τα δόντια και παλεύουν να τελειώσουν.
Στα ορεινά του χωριού και στην συνορογραμμή με τη FYROM έχει πέσει το πρώτο χιόνι, το ύψος του οποίου  σε μερικές περιοχές φτάνει μέχρι την γάμπα και πολλές ομάδες κυνηγών έχουν ξεκινήσει το αγαπημένο τους χόμπι, εκδράμοντας τις ημέρες που αυτό επιτρέπεται.

Στα νοικοκυριά, επικρατεί οργασμός προετοιμασιών από τις χρυσοχέρες γυναίκες και η παρασκευή τουρσιών βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Πιπεριές, ντομάτες, λάχανα, καρότα, έχουν τη τιμητική τους ενώ οι διάφορες σάλτσες έχουν ήδη αποθηκευτεί στα βάζα τους, μαζί με τις βουνίσιες πατάτες και τα βραστερά Μπαχοβίτικα φασόλια.

Από πλευράς υποχρεώσεων προς το κράτος, επικρατεί ένας  αγωνιώδης και διαρκής Μαραθώνιος , καθώς πρέπει να πληρωθούν οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, ο ΕΝΦΙΑ, ενώ αναμένονται και οι ασφαλιστικές εισφορές του ΟΓΑ. Με δεδομένη την οικονομική κρίση και την μεγάλη ανεργία που μαστίζει την χώρα και το χωριό, οι κάτοικοι περιορίζουν τα περιττά έξοδα και τις μέρες αυτές η κίνηση τόσο στα εμπορικά, όσο και στα καταστήματα εστίασης και διασκέδασης, είναι περιορισμένη και τίποτα δεν θυμίζει τις παλιές καλές εποχές. Παρήγορο στοιχείο παραμένει το γεγονός ότι η νεολαία του χωριού παραμένει εντός των τειχών και στηρίζει την τοπική οικονομία, αν και τα έξοδα για διασκέδαση έχουν περιοριστεί δραστικά.

Κατά τα άλλα η ζωή κυλάει ομαλά στο αγαπημένο μας χωριό, με τις καθημερινές μικρές χαρές και λύπες, χαράσσοντας ο καθένας μας τα σημάδια του στον αέναο κύκλο της συνεχούς μας παρουσίας στα ιστορικά χώματά του.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

Διαβάστε Περισσότερα