Πολλοί γνωρίζουν, ότι το όνομα του πασίγνωστου χέβι μέταλ συγκροτήματος είναι το όνομα ενός μεσαιωνικού οργάνου βασανιστηρίων. Η ‘σιδηρά παρθένος΄ (βλ. Wikipedia: Iron Maiden torture device) ήταν ένα μεταλλικό ή ξύλινο κουτί που θύμιζε σαρκοφάγο αιγυπτιακής μούμιας, σε μέγεθος που να χωράει έναν άνθρωπο.
Εσωτερικά, το καπάκι είχε μεγάλα μυτερά καρφιά που, όταν αυτό έκλεινε, χώνονταν στη σάρκα του άτυχου θύματος, σε μέρη μελετημένα έτσι ώστε να μην πειραχτούν ζωτικά όργανα και πεθάνει ο βασανιζόμενος πριν προλάβει να υποφέρει αρκετά.
Μόνο που..., όλη αυτή ιστορία είναι ένα πρώιμο hoax.
Η πιο γνωστή Σιδηρά Παρθένος είναι αυτή της Νυρεμβέργης, η Nürnberger Eiserne Jungfrau . Γι’ αυτήν λέγεται ότι έδινε το ‘παρθενικό φιλί’ (Jungfernkuss) στο θύμα της κι όταν άνοιγαν τα καρφιά της, το θύμα, νεκρό πια, έπεφτε από μια τρύπα στο πάτωμα, στο ποτάμι που περνούσε από κάτω. Η όλη διήγηση βασίζεται σε ένα χρονικό που έγραψε το 1793 ένας καθηγητής ονόματι Johann Philipp Siebenkees, ο οποίος πρόσθεσε πάρα πολλή πικάντικη σάλτσα σε ό,τι ήξερε για τα Femegerichte – έκτακτες, συχνά μυστικές δίκες στη Βεστφαλία μεταξύ 13ου και 15ου αιώνα.
Αυτό το ‘κακό κορίτσι’ της Νυρεμβέργης εκτέθηκε για πρώτη φορά κάπου στις αρχές του 19ου αιώνα. Χάθηκε, όμως, στους βομβαρδισμούς που ισοπέδωσαν τη Νυρεμβέργη το 1945.
Σήμερα, ένα αντίγραφό της βρίσκεται στο Kriminalmuseum Rothenburg ob der Tauber της Βαυαρίας. Δεν είναι η μόνη. Και άλλα Iron Maidens βρίσκονται σε διάφορα μουσεία του κόσμου. Το θέμα είναι ότι, μάλλον δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ ως όργανα βασανιστηρίου.
Σύμφωνα με τον Wolfgang Schild, καθηγητή Ποινικού Δικαίου, Ιστορίας του Ποινικού Δικαίου και Φιλοσοφίας του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Bielefeld, η Σιδηρά Παρθένος της Νυρεμβέργης όπως κι όλα τα άλλα παρόμοια ‘κακά κορίτσια’, ξύλινα ή σιδερένια, συντέθηκαν από επιμέρους εκθέματα μουσείων, απλά για εντυπωσιασμό και άγρα επισκεπτών.
Φαίνεται ότι αυτή η ιδέα είχε ως κυριότερη πρώτη ύλη τα μεσαιωνικά Schandmäntel (πανωφόρια της ντροπής) ή Schandtonnen (βαρέλια της ντροπής) που χρησιμοποιήθηκαν γύρω στον 13ο αιώνα στο γερμανικό χώρο. Το Schandmantel ήταν ένα βαρέλι ή κάτι σαν βαρέλι, στο οποίο έμπαινε αυτός (συνήθως λαθροκυνηγός) ή αυτή (συνήθως πόρνη) που όφειλε να τιμωρηθεί, έτσι ώστε να φαίνεται μόνο το κεφάλι ή μόνο το κεφάλι και τα πόδια. Τον/την έλουζαν με βρισιές και φτυσιές και του/της πετούσαν σάπια λαχανικά και κλούβια αβγά. Καρφάκια όμως, το βαρέλι δεν είχε...
Σ’ αυτά τα ‘βαρέλια της ντροπής’, που υπήρχαν σε διάφορα μουσεία, λέει ο καθηγητής W. Schield, ότι προστέθηκαν αργότερα καρφιά. Στην περίπτωση της Νυρεμβέργης, οι επίμαχες προσθήκες ήταν μπαγιονέτες της εποχής του Ναπολέοντα.
Εκτός από τα ‘βαρέλια της ντροπής’, φαίνεται ότι στη γέννηση του μύθου των σιδερένιων παρθένων συνέβαλαν άλλα δυο στοιχεία: η Αγαπήνα του Νάβιδος και η εκτέλεση ενός Ρωμαίου στρατιωτικού στην Καρχηδόνα.
Ο Νάβις (Nabis), γιος του Δημάρατου, ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά της Σπάρτης το 206 π.Χ., αφού παραγκώνισε τον ανήλικου Πέλοπα, γιο του Λυκούργου, του οποίου ήταν επίτροπος. Έμεινε στην κεφαλή της Σπάρτης μέχρι το θάνατό του, το 192 π.Χ. Γυναίκα του Νάβιδος ήταν η Αγαπήνα ή Απήγα ή Απία, για την οποία λεγόταν ότι ήταν πολύ κακιά, τόσο που τη συνέκριναν σε κακία και πονηριά με την Πανδώρα του μύθου.
Ο Πολύβιος αναφέρει ότι ο Νάβις είχε φτιάξει ένα σιδερένιο ομοίωμα της γυναίκας του (Iron Apega), το οποίο ήταν ντυμένο με ακριβά φορέματα και είχε τα χέρια τεντωμένα μπροστά, σα να καλούσε ν’ αγκαλιάσει αυτόν που ήταν μπροστά του. Ο Νάβις χρησιμοποιούσε το ομοίωμα της Αγαπήνας κατά τον εξής τρόπο: Όταν κάποιος πολίτης της Σπάρτης αρνιόταν να πληρώσει τους φόρους που απαιτούσε ο Νάβις, αυτός, αφού φρόντιζε πρώτα να τον μεθύσει, τον έστελνε να διαπραγματευτεί το θέμα με τη βασίλισσα. Το μεθυσμένο θύμα έπεφτε στην αγκαλιά της ψευτο-Αγαπήνας, τα χέρια της οποίας ήταν αρθρωτά κι έκλειναν μόλις κάτι βρισκόταν ανάμεσά τους. Από την εσωτερική τους πλευρά, τα μπράτσα, που τα έσφιγγε και τα ξέσφιγγε ο Νάβις από μακριά, είχαν καρφιά που μπήγονταν στη σάρκα του θύματος, είτε μέχρι να δεχτεί να πληρώσει είτε μέχρι να πεθάνει.
Η Σιδηρά Αγαπήνα, ή Iron Apega, όπως είναι γνωστή στη διεθνή βιβλιογραφία, φαίνεται να ανήκει στις ‘πρώτες ύλες’ για την κατασκευή του μύθου των σιδηρών παρθένων.
Έμπνευση πιθανόν να παρείχε και ο μαρτυρικός θάνατος του ρωμαίου στρατιωτικού Μάρκου Ατίλιου Ρήγουλου (Marcus Atilius Regulus), όπως τον διηγείται ο Τερτυλλιανός: Οι Καρχηδόνιοι τον έκλεισαν σ’ ένα στενό ξύλινο κουτί που είχε μεγάλα και μυτερά καρφιά σ’ όλο του το εσωτερικό, έτσι ώστε να μη μπορεί ν’ ακουμπήσει πουθενά, χωρίς να τραυματιστεί.
Παρότι hoax, η Σιδηρά Παρθένος εξακολουθεί σήμερα να αντιμετωπίζεται από τη λαϊκή κουλτούρα ως η πιο τυπική εικόνα που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς για τη μεσαιωνική Δικαιοσύνη. Παρείχε έμπνευση για βιβλία, ταινίες και, φυσικά, ... χέβι μέταλ συγκροτήματα.
Γράφει η Limao Qian
ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com
