Η βιοψία δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Η Πέτρα Καλαμπόκα στα 29 της είχε οστεοσάρκωμα, κακοήθη όγκο, που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του δεξιού κάτω άκρου της. Έναν χρόνο μετά, είναι σίγουρη για ένα πράγμα: ότι είναι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Αυτή είναι η συγκλονιστική ιστορία της.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό στη Βόρεια Εύβοια, την Καστανιώτισσα, που βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Τελέθριο. Είναι ένα πολύ όμορφο και ήσυχο χωριό και έχω υπέροχες παιδικές αναμνήσεις. Ένα μόνιμο αίσθημα ελευθερίας. Στην εφηβεία άλλαξαν κάπως τα πράγματα. Ζούσα σε μια κοινωνία αρκετά κλειστή, με πολλούς περιορισμούς. Ζορίστηκα. Ήμουν, όμως, ένα ήρεμο παιδί, χωρίς ξεσπάσματα, που διάβαζε πολύ. Η Αθήνα και οι σπουδές εκεί έγιναν η προοπτική μου. Σπούδασα στο Καποδιστριακό, Φιλολογία, στο τμήμα Γλωσσολογίας. Είχε ενδιαφέρον η κατεύθυνση. Ειδικά η κοινωνιογλωσσολογία που εξερευνά πώς μια κοινότητα μπορεί να επηρεάζει τον λεκτικό μας πλούτο. Όταν τελείωσα, αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν που ήθελα να ακολουθήσω στη ζωή μου. Μεγάλη κουβέντα αυτό, το «σε όλη μου τη ζωή». Στην Αθήνα γνώρισα και πάλι την ελευθερία. Πέρασα πολύ όμορφα. Βγήκα, γνώρισα, συνάντησα πολλούς ανθρώπους. Στα 18 και στα 20 και στα 22, όμως, είσαι πολύ νέος για να αποφασίσεις. Πρέπει πρώτα να ψηθείς εργασιακά. Έτσι, πειραματίστηκα με διάφορες δουλειές. Ήταν κάτι που μου είχε μάθει η μητέρα μου το να είμαι αυτόνομη. Διαπίστωσα πως πιο πολύ απ’ όλα μου άρεσε το ψηφιακό μάρκετινγκ, το οποίο ξεκίνησα να παρακολουθώ σε ένα μεταπτυχιακό της ΑΣΟΕΕ. Ήθελα πολύ να το ολοκληρώσω, όμως, πέρσι, περίπου τέτοια εποχή, τον Μάιο, ξεκίνησε η περιπέτεια της υγείας μου.
«Τη στιγμή που το μαθαίνεις, νιώθεις πως καταρρέει ο κόσμος, σπάνε όλα μέσα σου. Με έπιασαν, φυσικά, τα κλάματα» Είχα έναν όγκο στον μηρό που με πονούσε. Πήγα σε έναν ορθοπεδικό –πολύ γνωστό, στο Κολωνάκι- που μου πρότεινε να κάνω μια μαγνητική. Ωστόσο, με καθησύχασε πως, μάλλον, πρόκειται για κάποιο αιμάτωμα και πως χρειαζόμουν φυσικοθεραπείες. Δεν έκανα τη μαγνητική. Φοβήθηκα. Ήταν κλειστοφοβικά και έφυγα. Προτίμησα να κάνω τις φυσικοθεραπείες. Φυσικά και έχω ευθύνη που δεν έκανα τη μαγνητική αμέσως -δεν το συζητώ-, αλλά έχει και εκείνος πολύ μεγάλη ευθύνη, επειδή η προτροπή του ήταν παραπλανητική. Τους δύο μήνες που έκανα φυσικοθεραπείες, αυτό το πράγμα γινόταν χειρότερο. Μεγάλωσε, πρήστηκε. Εγώ πονούσα και κούτσαινα. Ένιωθα το πόδι μου άρρωστο. Κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά. Τότε έκανα τη μαγνητική. Ο γιατρός φοβήθηκε πως μπορεί να προβώ σε μηνύσεις ή σε αναρτήσεις στα social media και με έστειλε με τη μαγνητική στον κ. Θεόδωρο Κορμά, χειρουργό ορθοπεδικό στον Άγιο Σάββα. Είπα, «θα το παλέψω, θα το παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις». Όμως, ακολούθησαν στιγμές που έλεγα «δεν έχω, τελικά, άλλες δυνάμεις» Έφτασα στο γραφείο του με τη μαγνητική ανά χείρας. Εκείνος, αμέσως, μου τόνισε την κρισιμότητα της κατάστασης και επέμενε πως έπρεπε άμεσα να νοσηλευτώ. Εγώ του απαντούσα πως αυτήν την περίοδο έτρεχα ένα πολύ δυνατό project στη δουλειά και δεν μπορούσα να απουσιάζω. Ενώ εγώ τάιζα τη φιλοδοξία μου, εκείνος έπρεπε να με πείσει να ασχοληθώ με την υγεία μου. Με έβαλε σε ένα γραφείο με άλλους πέντε γιατρούς που μου εξήγησαν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ακόμη δεν καταλάβαινα.
Η ζωή στον Άγιο Σάββα
Μόνο όταν άκουσα τη λέξη «βιοψία», συνειδητοποίησα πως δεν βρισκόμουν σε ένα απλό νοσοκομείο, αλλά σε ένα ογκολογικό και πως τα πράγματα ήταν σοβαρά. Παρέμεινα στο νοσοκομείο και κάναμε τη βιοψία που βγήκε πολύ γρήγορα. Πλέον, μιλούσαμε -χωρίς αμφιβολία- για οστεοσάρκωμα. Όγκο, δηλαδή, κακοήθη. Έπρεπε να ξεκινήσουν αμέσως οι χημειοθεραπείες. Η στιγμή των αποτελεσμάτων, μου είναι βαθιά καρφωμένη στην ψυχή, στην καρδιά και στο μυαλό. Είναι η ζωή πριν από την ανακοίνωση και η ζωή μετά από την ανακοίνωση. Εκείνη τη στιγμή νιώθεις πως καταρρέει ο κόσμος, σπάνε όλα μέσα σου. Με έπιασαν, φυσικά, τα κλάματα. Νομίζω ότι εκείνη την ημέρα στέρεψαν οι δακρυϊκοί μου αδένες. Αλλά από εκείνη τη στιγμή, αφού καταλάγιασε το συναίσθημα και ήρθε η λογική να πάρει τον χώρο που της αναλογούσε, είπα «θα το παλέψω, θα το παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις». Όμως, ακολούθησαν στιγμές που έλεγα «δεν έχω, τελικά, άλλες δυνάμεις». Φυσικά, ξεκίνησα τις ερωτήσεις. «Θα πονέσεις, θα ταλαιπωρηθείς πολύ, αλλά θα γίνεις εντελώς καλά», απάντησε αποφασιστικά ο κ. Κορμάς. Δεν φανταζόμουν, όμως, το μέγεθος αυτού του «πολύ». Δεν ήταν απλά πολύ – ήταν πάρα πολύ. Θυμάμαι το σοκ όταν μπήκα σε θάλαμο. Εκεί βρίσκονταν τρεις ακόμη ασθενείς. Ντρεπόμουν να τις κοιτάξω. Σκεφτόμουν, «θα γίνω και εγώ έτσι;». Όλοι αυτοί με βοήθησαν αμέσως. Η διπλανή μου, η Στέλλα, την οποία αγάπησα και έχει πλέον «φύγει». Ήταν γύρω στα 45 και το πάλευε δέκα χρόνια. Απέναντί μου η Ελένη, που πλέον είναι πολύ αγαπημένο μου άτομο. Πιο δίπλα, μια άλλη κυρία, που έχει και αυτή «φύγει» και είχε μια πολύ ωραία παρέα από τα παιδιά της. Στην πορεία γνωρίζεις πολλούς ανθρώπους που «φεύγουν». Είναι πολύ βάρβαρο πράγμα αυτό – να χάνεις άτομα που ξεκινάς μαζί τους. Είναι άδικο να «φεύγει» κάποιος, ενώ παλεύει με δύναμη, ενώ κάνει όνειρα. Όλοι -ακόμη και όσοι έχουν «φύγει»- στο μυαλό μου έχουν μείνει σαν μαχητές. Ταυτόχρονα, αυτήν την απώλεια πρέπει να τη βάλεις κάτω από το χαλάκι και να εστιάσεις στον δικό σου αγώνα – και αυτό είναι πολύ σκληρό. Ναι, να προσέξω τον εαυτό μου, αλλά με αυτό που συμβαίνει ακριβώς δίπλα μου τι να κάνω; Να το αγνοήσω; Πώς να το αγνοήσω; Πρέπει, όμως, να το κάνεις για να δώσεις αφοσιωμένα τη δική σου μάχη και να αποκτήσεις αισιοδοξία και δύναμη, να πιστέψεις πως, «ναι, εγώ θα νικήσω». «Εμένα ο ακρωτηριασμός, είναι ο αγώνας μου. Και ξέρεις κάτι; Τυχερή αισθάνομαι. Είμαι εδώ και σου μιλάω, συνεχίζω τη ζωή μου, σε λίγο θα γυρίσω στη δουλειά μου. Είμαι ζωντανή» Η πρώτη χημειοθεραπεία ήταν πολύ δύσκολη. Κυρίως επειδή οι γιατροί δεν ήξεραν ακόμη πώς να αντιμετωπίσουν τη θεραπεία που μου ταίριαζε με τα αντιεμετικά. Η επόμενη μεγάλη δυσκολία, ειδικά για μια γυναίκα, είναι τα μαλλιά. Εγώ είχα πάρα πολύ μακριά μαλλιά. Στην αρχή τα έκοψα κοντά, μετά ακόμη πιο κοντά και μετά έπρεπε να ξυρίσω το κεφάλι μου. Η πρώτη φορά ευτυχώς έγινε σαν παιχνίδι: ήρθαν οι κολλητές που -η μία από αυτές είναι κομμώτρια- και μου έκοψαν τα μαλλιά. Τη δεύτερη φορά το ζήτησα από έναν φίλο μου, επειδή με ενοχλούσαν. Την τρίτη φορά το ανάρτησα στο Facebook. Ήταν απλώς μαλλιά. Όταν, όμως, σου λέει ο γιατρός ότι πρόκειται να γίνει, σε απασχολεί έντονα. Όπως με είχε απασχολήσει το σημάδι που θα άφηνε η τομή στο πόδι μου, όταν μου ανακοίνωσαν πως θα μου βάλουν λάμα. Τελικά, δεν χρειάστηκε να ανησυχήσω παραπάνω, επειδή μου το ακρωτηρίασαν. Και λες, «με τι πράγματα ανησυχούμε οι άνθρωποι, σε τι δίνουμε σημασίας;». Τι είναι τα μαλλιά; Βγαίνουν ξανά τα μαλλιά. Τι είναι μια τομή; Είναι ο αγώνας σου, η τομή. Εμένα ο ακρωτηριασμός, είναι ο αγώνας μου. Και ξέρεις κάτι; Τυχερή αισθάνομαι. Είμαι εδώ και σου μιλάω, συνεχίζω τη ζωή μου, σε λίγο θα γυρίσω στη δουλειά μου. Είμαι ζωντανή.
Ένα επίμονο φλερτ
Μετά την πρώτη χημειοθεραπεία επέστρεψα στο σπίτι, αλλά οι γιατροί μου ζήτησαν να είμαι πολύ προσεκτική, επειδή το οστεοσάρκωμα παρασιτεί πάνω στο κόκκαλο και το έχει μετατρέψει σε μια φλοίδα. Το κόκκαλο πράγματι έσπασε με μια πολύ απλή κίνηση – απλά σηκώθηκα από τον καναπέ. Απίστευτος πόνος, όμως δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε σε χειρουργείο. Αν το ανοίγαμε, καθώς η περιοχή ήταν πυρακτωμένη, θα σκορπούσαμε τον καρκίνο σε όλο μου το σώμα. Προτιμήσαμε να βάλουμε νάρθηκα και μια έλξη που θα κρατούσε το πόδι σταθερό και που συνδυαστικά με τις φυσικοθεραπείες θα το βοηθούσαν να δέσει. Ήμουν στο κρεβάτι του νοσοκομείου για έξι ολόκληρους μήνες. Εκεί που ένας άλλος ασθενής θα έμενε τρεις-τέσσερις ημέρες στο νοσοκομείο για χημειοθεραπείες και κατόπιν θα πήγαινε σπίτι, εγώ έπρεπε όλο αυτό το διάστημα να μείνω στο νοσοκομείο. «Δεν ήμουν πολύ θρησκευόμενο άτομο. Μάλλον, δεν πίστευα, μπορώ να πω. Ήμουν μακριά από την Εκκλησία, μακριά από όλα. Μετά την περιπέτεια, ξέρω πως η πίστη σώζει» Όταν έφτασε ο Αύγουστος, πίστεψα πως δεν θα τα καταφέρω. Ο Αύγουστος πέρασε και ήρθε ο Σεπτέμβρης και μέχρι τον Δεκέμβρη είχα ένα επίμονο φλερτ με τον θάνατο. Είχα πέντε νοσοκομειακά μικρόβια, λοίμωξη στο αίμα, δεν μπορούσα, φυσικά, να κάνω καμία χημειοθεραπεία και ο μυελός των οστών δεν ανταποκρινόταν. Ήμουν έτοιμη να «φύγω». Ξαφνικά, όλα άλλαξαν. Με βοήθησε η πίστη. Η δική μου και των δικών μου, των γονιών μου και του αδερφού μου. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω. Δεν ήμουν πολύ θρησκευόμενο άτομο. Μάλλον, δεν πίστευα, μπορώ να πω. Ήμουν μακριά από την Εκκλησία, μακριά από όλα. Μετά την περιπέτεια, ξέρω πως η πίστη σώζει. Ήταν πολύ σημαντικό χέρι βοηθείας για εμένα η πίστη, ανάμεσα στα πολύ σημαντικά που είχα.
Ο ακρωτηριασμός
Στο μεταξύ, είχε έρθει η στιγμή να πάρουμε μια απόφαση. Μετά από ένα συμβούλιο με τους γιατρούς, κ. Αρδαβάνη και κ. Κορμά και τα επιτελεία τους, αποφασίστηκε πως έπρεπε να γίνει ακρωτηριασμός. Η στιγμή που μου το ανακοίνωσαν ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη. Όμως, αν αυτό χρειαζόταν, για να σωθώ, είπα «πάμε να το κάνουμε». Όπως και έγινε – πολύ γρήγορα μάλιστα, μέσα σε μια εβδομάδα. Τι να το έκανα ένα πόδι παράλυτο; Το οστεοσάρκωμα είχε εξαπλωθεί και στον μηρό, δεν μπορούσαν να βάλουν λάμα, δεν είχαν πού να τη στηρίξουν. Ήταν μονόδρομος. Αμέσως μετά το χειρουργείο και τον ακρωτηριασμό, ήταν σαν να είχα επανέλθει. Όταν έφυγε το πόδι από πάνω μου, το σώμα μου ζωντάνεψε. Επιτέλους μπορούσα να κινηθώ. Την τέταρτη μέρα μου είπαν πως μπορώ να φύγω από το νοσοκομείο. Βέβαια, ένιωθα περίεργα με το σώμα μου. Ήταν μια αλλαγή πολύ σημαντική. Όμως, λίγο προτού μπω στο χειρουργείο, είχα σκεφτεί το εξής πολύ βοηθητικό για εμένα: Ευχαρίστησα το πόδι μου που με συντρόφευσε για 29 χρόνια και του ζήτησα να πάρει μαζί του ό,τι αρνητικό είχα μέσα μου και να φύγει. Ένιωσα έτσι μια απελευθέρωση. Δεν σου λέω πως δεν είναι σκληρό, αλλά ο ακρωτηριασμός θα συμβολίζει πάντα τη νίκη μου. Την προσπάθεια και τον αγώνα, τον δικό μου και της οικογένειάς μου. «Η εξωστρέφεια λειτουργεί απενοχοποιητικά. Γι’ αυτό και ξύρισα τα μαλλιά μου δημοσίως στο Facebook, για να δηλώσω καταρχάς πως η ομορφιά είναι εσωτερική υπόθεση» Έξι μήνες στο νοσοκομείο έγιναν πάρα πολλές αλλαγές μέσα μου. Με βοήθησε το γεγονός πως είχα κάνει τέσσερα χρόνια ψυχοθεραπεία, πως είχα δουλέψει με τον εαυτό μου όλο αυτό το διάστημα. Τώρα, έπρεπε να εφαρμόσω στην πράξη με πείσμα, θάρρος και θέληση όσα είχα ανακαλύψει. Πρακτικά, η αρχή ήταν δύσκολη. Είχα, όμως, δίπλα μου τη μητέρα μου. Το δωμάτιό μας μετατράπηκε σε μια νέα μήτρα. Με φρόντισε πάλι από την αρχή, σαν μωρό και ό,τι μου έλειψε την πρώτη φορά ήρθε αυτή η δεύτερη να το αναπληρώσει και να υπερκαλύψει τα κενά. Ο λύκος που έχουμε μέσα μας και πάντα φωνάζει και αναρωτιέται «γιατί», επιτέλους ησύχασε. Ήμουν τυχερή που πέρασα αυτήν την ιστορία με τη μητέρα μου, επειδή η σχέση με τη μητέρα είναι καθοριστική για τη ζωή κάθε ανθρώπου. Φυσικά, δίπλα μου ήταν πάντα οι φίλοι μου. Δεν έχασα σχεδόν κανέναν – μόνο έναν. Επίσης, στάθηκαν δίπλα μου με ανιδιοτέλεια πολύ σημαντικοί άνθρωποι. Ήταν λες και είχε ανοίξει ο ουρανός και έβρεχε αγάπη. Είμαι ευγνώμων που τους γνώρισα και συχνά σκέφτομαι πως, αν δεν υπήρχε όλη αυτή η ιστορία, μπορεί να μη τους είχα γνωρίσει. Νιώθω πολύ γεμάτη. O αγαπημένος μου γιατρός και διευθυντής της κλινικής, ο κ. Αρδαβάνης, ερχόταν να με δει κάθε μέρα, ακόμη και σαββατοκύριακα. Ένας άνθρωπος, γιατρός και φιλόσοφος μαζί. Μου έδινε κουράγιο, με φιλούσε, ήταν τόσο υποστηρικτικός όσο ένας πατέρας, ένας φίλος.
Η εξωστρέφεια
Την προηγούμενη εβδομάδα ο κ. Αδραβάνης μού ζήτησε να μιλήσω σε ένα συνέδριο ψυχοκοινωνικής ογκολογίας. Ήταν σημαντικό για εμένα. Είναι απαραίτητο οι άνθρωποι να μιλάμε. Το να κοινοποιείς και να γνωστοποιείς ένα ζήτημά σου καταρχήν σε φέρνει σε επαφή με άλλους ανθρώπους που έχουν το ίδιο πρόβλημα. Εκεί καταλαβαίνεις πως δεν είσαι ο μοναδικός που σου συμβαίνουν όλα αυτά. Έτσι, βρίσκεις έναν σύντροφο που μπορεί να σε καταλάβει επί της ουσίας, να αισθανθεί τον πόνο σου, να σου δώσει κουράγιο, να του δώσεις εσύ κουράγιο. Γίνεται έτσι ένα αλισβερίσι εμπειριών, ενέργειας και συναισθημάτων πάρα πολύ δυνατό. Μπορείς με αυτόν τον τρόπο να γνωρίσεις σπουδαίους ανθρώπους, όπως ο κ. Σιάχος, που έχει αντιμετωπίσει τρεις φορές τον καρκίνο και με το www.wincancer.gr προωθεί τη δημιουργία εθνικού μητρώου καρκινοπαθών, ενώ παράλληλα προσπαθεί να δημιουργήσει μια τράπεζα αίματος. Τέλος, η εξωστρέφεια λειτουργεί απενοχοποιητικά. Γι’ αυτό και ξύρισα τα μαλλιά μου δημοσίως στο Facebook, για να δηλώσω καταρχάς πως η ομορφιά είναι εσωτερική υπόθεση, που καμία σχέση δεν έχει με το φαίνεσθε και κατά δεύτερον, για να μη φοβάται ο κόσμος από τα συμπτώματα των χημειοθεραπειών. Συμβαίνουν σε όλους μας.
Ένα κάποιο βλέμμα
Υπάρχουν άνθρωποι που κοιτούν το πόδι μου επίμονα. Το θέμα, όμως, είναι εσύ πως αντιμετωπίζεις αυτή τη κατάσταση. Αν δίνω σημασία σε κάθε βλέμμα, το βράδυ θα είμαι κουρέλι. Τα βλέμματα των ανθρώπων που με αφορούν έχουν σημασία. Αν με κοιτάξει με οίκτο ένας φίλος μου, θα στεναχωρηθώ, αλλά και πάλι σημασία έχω εγώ. Αν εγώ αντιμετωπίσω τον εαυτό μου με περηφάνια, ειλικρίνεια και σεβασμό, έτσι θα με αντιμετωπίσουν και όλοι οι υπόλοιποι. Πρέπει να αποδέχεσαι τον εαυτό σου, αυτό που σου συμβαίνει. Η μοναδική μου αγωνία σήμερα, είναι πως μπορώ να μετουσιώσω όλη αυτήν την εμπειρία, όλο αυτό το καλό και την αγάπη που εισέπραξα. Όπως κάνει ο κ. Σιάχος. Στο νοσοκομείο τις προάλλες μια κοπέλα θα έκανε έναν δεύτερο ακρωτηριασμό. Σοκαρίστηκε, κλείστηκε. Με κάλεσαν οι γιατροί να της μιλήσω. Ήμουν δίπλα της δύο μέρες. Προσπάθησα να της δώσω κουράγιο να δει καθαρά ότι την περιμένει ο άνδρας και η οικογένειά της, ότι υπάρχει αύριο. Της είπα τα δικά μου – ότι σε λίγες μέρες θα βάλω το τεχνητό μέλος. Αυτό το κομμάτι της προσφοράς είναι κάτι μου με γεμίζει και απογειώνει τη σκέψη μου. Όλη μου η ενέργεια και το μυαλό μου γυρνάνε γύρω από αυτό. Πώς μπορώ να φανώ χρήσιμη, πώς μπορώ να βοηθήσω.
Το τεχνητό μέλος
Σε λίγο καιρό θα έχω το τεχνητό μου μέλος. Έχω πάρει ήδη τα μέτρα στο Chronopoulos Rehabilitation Center. Ένιωσα ασφαλής, ήρεμη και ότι ξέρουν τι κάνουν οι άνθρωποι εκεί, από την πρώτη στιγμή. Έχω αγωνία να δω πώς θα είναι. Όλο αυτό θα είναι ένα ακόμη restart. Μια μέρα μετά τον ακρωτηριασμό, η γλυκιά μου Ιωάννα μού έδειξε το προφίλ της Paola Antonini που έχει χάσει το πόδι της από ατύχημα – κάτι που είναι πιο σοκαριστικό και δύσκολο. Διαχειρίζεται με απίστευτη εξωστρέφεια την περιπέτειά της και έδωσε απίστευτο θάρρος στη μητέρα μου και εμένα.
Το ΕΣΥ
Όλα τα έξοδα –φάρμακα και νοσηλεία- μου τα κάλυψε το ΙΚΑ, επειδή είμαι ακόμη ασφαλισμένη από την εργασία μου. Δεν ένιωσα ποτέ να μου λείπει κάτι, οι νοσηλευτές και οι γιατροί του Αγίου Σάββα είναι σαν οικογένειά μου. Προφανώς έχω ακούσει για τα προβλήματα του ΕΣΥ, αλλά στον Άγιο Σάββα ένιωσα από την αρχή ασφαλής. Δεν σκέφτηκα να πάω στο εξωτερικό, για να δω άλλους γιατρούς και αυτό το είδα σε όλους τους ασθενείς. Οι ειδικευόμενοι, οι γιατροί, οι νοσοκόμοι ήταν συνέχεια πάντα πάνω από το κεφάλι μας. Δεν θέλω να τα παρουσιάσω όλα θετικά και πως τα ελληνικά νοσοκομεία δεν έχουν πρόβλημα, αλλά εγώ αυτό έζησα. Γνώρισα ανθρώπους που κάνουν μια δύσκολη, ψυχοφθόρα δουλειά εξαιρετικά καλά.
Restart
Έχω μια ακόμη χημειοθεραπεία. Αυτή θα περάσει νερό. Θα είναι το αποχαιρετιστήριο πάρτι μου. Κατόπιν, θα μείνω στην Αθήνα. Εργάζομαι στη δικηγορική εταιρεία Κάρολος Χανικιάν και με περιμένουν πίσω. Αυτός ο άνθρωπος είναι ο αφανής ήρωας της όλης ιστορίας μου. Ήταν δίπλα μου από την αρχή και με κάθε τρόπο. Μπόρεσα, μάλιστα, να παραβρεθώ στην κοπή της πίτας του γραφείου – ήμουν πρόεδρος της επιτροπής καραόκε. Οι γονείς μου δεν ανησυχούν με την απόφασή μου να μείνω στην Αθήνα. Η μητέρα μου, ως κλασσική ελληνίδα μάνα, ευχήθηκε, «να βρεθεί ένα καλό παιδί». Όμως εγώ δεν το σκέφτομαι. Νομίζω ότι στην παρούσα φάση έχουν προτεραιότητα άλλα πράγματα, αν και η συντροφικότητα μού αρέσει πολύ. Μου αρέσει το μοίρασμα. Είναι η στιγμή, όμως, που θέλω να δώσω χρόνο στον εαυτό μου να ανθίσει και με τον καιρό θα βρεθεί και ο κηπουρός.
Η φωτογράφιση έγινε στο Βel Ray Bar, Φαλήρου 88, Αθήνα και η συνέντευξη στο Bistro Cafe, Θανάση Κορφιατη 1, Ιστιαία. Ευχαριστούμε και τα δυο για τη φιλοξενία.
