Τους γνώρισα πριν από κάποιους μήνες…
Κάποιοι «περίεργοι» τύποι με κάτι θηριώδη τζιπ, φορώντας κάτι πολύχρωμες ενδυμασίες και εκθαμβωτικά γυαλιά ηλίου.
Με πλησίασαν ζητώντας να μάθουν πληροφορίες για τον τόπο μας, για τον ορεινό όγκο, για την πρόσβαση στο βουνό, για τον καιρό που επικρατεί και τις κλιματολογικές συνθήκες.
«Κι άλλοι χρυσοθήρες « σκέφτηκα, και ακολουθώντας το ένστικτό του «πρόσεχε και μην μπλέκεσαι», τους έκανα μια τυπική ενημέρωση και κλείστηκα στο καβούκι μου.
Οι μέρες περνούσαν και οι επισκέψεις τους γίνονταν όλο και συχνότερες, σχεδόν καθημερινές, οι κουβέντες μας άρχισαν να πυκνώνουν και η εμπιστοσύνη ξεκίνησε να χτίζεται.
Μου μιλούσαν για σχέδια, για εξεύρεση κατάλληλης πλαγιάς απογείωσης, για αλεξίπτωτα, για αγώνες.
Τους παρακολουθούσα που πετούσαν με τα χρωματιστά τους φτερά, αφήνοντας ουράνιες πινελιές στον ορίζοντα της κορυφογραμμής του χωριού και τότε συνειδητοποίησα την λανθασμένη πρώτη εκτίμηση μου γι αυτούς.
Με τον καιρό, γνωριστήκαμε στενότερα, και μια άτυπη συνεργασία ξεκίνησε μεταξύ μας. Η ευγένεια του χαρακτήρα τους, συνέβαλλε και στην δημιουργία φιλίας με όλους τους κατοίκους, ενώ οι καφέδες και τα κεράσματα στις διάφορες καφετερίες και ταβέρνες του χωριού, έγιναν συχνό φαινόμενο.
Από τότε, κύλησε πολύ νερό στον μύλο, και αφού έγιναν οι απαραίτητες επαφές με τους αρμόδιους θεσμούς, δρομολογήθηκε το αρχικό τους πλάνο, η διεξαγωγή των αγώνων για το πανελλήνιο κύπελλο με την τιμητική για το χωριό ονομασία «Προμάχεια 2017».
Επιστρατεύοντας όλες μου τις γνωριμίες και την όποια επιρροή μου, τους σύστησα σε κατάλληλα πρόσωπα που θα μπορούσαν να προωθήσουν την όλη οργάνωση, βλέποντας μέσα από αυτήν, την ευκαιρία για τον τόπο μας να βγει από την εσωστρέφεια και να αρπάξουμε την πρόταση, αξιοποιώντας την όσο καλύτερα μπορούμε. Αγωνιζόμενοι, επισκέπτες, διαφήμιση για το χωριό και πιθανόν μακροπρόθεσμα οφέλη για όλη την μικροοικονομία της κοινωνίας μας.
Όλοι αντιμετώπισαν με θετικό μάτι την προσπάθεια, από τον Δήμο Αλμωπίας, τον μορφωτικό σύλλογο Προμάχων, την ομάδα εθελοντών, ακόμη και τους γηραιότερους, και ένας οργασμός προετοιμασιών ξεκίνησε, για την επίτευξη του κοινού πλέον στόχου.
Τα μέλη του συλλόγου flypella , ο Πέτρος, ο Τάσος, ο Στράτος, ο Λεωνίδας, ο Πάρης, ο Κωστάκης, ο Δοξάσης, οι αιρετοί του Δήμου, ο Μπας, ο Αμερικάνος, ο Στέφανος, η ομάδα εθελοντών, οι φορτηγατζήδες κάτοικοι του χωριού, οι αρμόδιοι του Δασαρχείου, σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, έβαλαν μπρός τα πλάνα τους και με πολύ κόπο και πολλές εργατοώρες , επιδόθηκαν σε έναν αγώνα δρόμου ώστε να καταφέρουν το ακατόρθωτο.
Τετραήμερο αγώνων αιωροπτερισμού στους Προμάχους.
Ο κακοτράχαλος δρόμος προς την απογείωση , στρώθηκε κι έγινε προσβάσιμος ακόμη και με επιβατικό αυτοκίνητο, η ανώμαλη πλαγιά της απογείωσης καθαρίστηκε και μεταμορφώθηκε σε γήπεδο, οι πινακίδες, η προσγείωση, τα μπλουζάκια, τα φυλλάδια, τα αναμνηστικά, οι τιμητικές πλακέτες, τα ξυλόγλυπτα έπαθλα, τα κύπελλα, οι ενδοεπικοινωνίες, όλα σε κατάσταση αναμονής, χάρη στο πνεύμα ομαδικότητας και συνεργασίας.
Παρά την απογοήτευση των δυο πρώτων κακών, λόγω του απαγορευτικού ανέμου που έπνεε, ημερών, ήρθε επιτέλους η Μ. Δευτέρα, όπου οι συνθήκες έγιναν ιδανικές και η πλαγιά της απογείωσης κατακλύστηκε από αγωνιζόμενους και θεατές.
Πολύχρωμα αλεξίπτωτα γέμισαν ακροβολίστηκαν και μετά από το απαραίτητο briefing, ξεκίνησαν οι εντυπωσιακοί αγώνες.
Οι ατρόμητοι σύγχρονοι Ίκαροι ξεχύνονταν με θάρρος στην απόκρημνη πλαγιά, και μετά από μια μικρή βύθιση, υψώνονταν στον ουρανό των Προμάχων, χρωματίζοντάς τον με τα εντυπωσιακά τους αλεξίπτωτα, δίνοντας μια μαγική φαντασμαγορία.
Ακολουθώντας πιστά το πρωτόκολλο, διέγραφαν τις δικές τους πορείες, πιάνοντας τους «πυλώνες», τα «τασκ» και τα «γκολ», εκφράσεις ακαταλαβίστικες για μένα.
Μεγάλη ηλικιακή διαστρωμάτωση, γυναίκες και άντρες, νέοι και λιγότερο νέοι, όλοι μαζί, ενθαρρύνοντας ο ένας τον άλλον και χειροκροτώντας κάθε επιτυχή απογείωση, μια παρέα, μια κοινή προσπάθεια στο αρχέγονο όνειρο του ανθρώπου, να δαμάσει τα στοιχεία της φύσης, να τα κατανοήσει και να συνυπάρξει με αυτά. Για τον αθλητισμό, τη διασκέδαση, την «ουτοπία» εν γένει.
Ένα ανθρώπινο ιπτάμενο τσαμπί, μέσα στα σύννεφα, να αιωρείται μετέωρο και δεκάδες κεφάλια από τα μπαλκόνια των σπιτιών, να κοιτούν ψηλά, να θαυμάζουν με δέος το θέαμα και μικρά παιδικά ματάκια να ονειρεύονται και να φαντασιώνονται για το μέλλον τους.
Απόγευμα Μ. Δευτέρας πλέον και οι ασφαλείς προσγειώσεις να καταγράφονται από τους διοργανωτές και η περισυλλογή να εκτελείται αρμονικά.
Τέλος του αγώνα 6.30.
Όλοι ασφαλείς.
Όλα τέλεια.
Ακολουθεί η απονομή των επάθλων, στην μεγάλη αίθουσα του κέντρου νεότητας. Κατάμεστη.
Χαμόγελο στα κοκκινισμένα από τον ολοήμερο ήλιο πρόσωπα, πειράγματα, αγκαλιές και φιλιά.
Ο πρώτος, ο Ηλίας, ο Βλαντιμίρ, ο Leszek, ο Πέτρος, η Ελίνα, η Μαρία, τα αστραφτερά κύπελλα, τα δώρα, ο ενθουσιασμός και η ομαδική φωτογραφία.
Σκηνές ανεκτίμητες, που θα μείνουν ανεξίτηλα τυπωμένες στο νου όλων.
Και σε μένα, η ευγένεια των χαρακτήρων, όλων αυτών των "περίεργων" τύπων με τα χρωματιστά ρούχα, που αποπνέει η κάθε τους κίνηση. το κάθε τους ανεπιτήδευτο και ειλικρινές χαμόγελο. Και η αίσθηση, ότι τα έντονα χρώματα των ρούχων που φορούν, αντικατοπτρίζουν το εσωτερικό τους, το "καλό καγαθό" ουράνιο τόξο της ψυχής τους.
Και η ελπίδα, ότι τίποτα δεν θα πάει χαμένο, ότι του χρόνου θα είμαστε καλύτεροι, περισσότεροι και ότι ο ευλογημένος μας τόπος με τα μοναδικά του χαρίσματα με τα οποία τον προίκισε ο Ύψιστος, αξίζει την αναγνώριση και την ποιοτική του αναβάθμιση.
