Επιμέλεια: Νίκος Γκέκας, Δημήτρης Σκούφος
«Αυτός πρέπει να γεννήθηκε με μια Stratocaster αγκαλιά», σκέφτηκα όταν άκουσα για πρώτη φορά τον Rory στο ραδιόφωνο. Μια δυναμική, μια ζωντάνια στον ήχο του που σε έκανε να αναρωτιέσαι διαρκώς από που μπορεί να πηγάζει. Μικρός ακόμα αποφάσισα να δανειστώ ένα cd με μερικά από τα καλύτερά του κομμάτια από έναν φίλο. Και φυσικά δεν το μετάνιωσα. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου ανακάλυψα ότι ο Ιρλανδός γεννημένος το 1948 στο Μπελισάνον ζούσε και ανέπνεε για τα live.
Το «κόλλημά» μου για τον Rory με ώθησε στο να ψαχουλέψω να βρω ακόμα περισσότερα πράγματα για το ποιος ήταν και πως άρχισε. Λάτρης του Chuck Berry και του Elvis Presley, άρχισε να παίζει μουσική από πολύ μικρός και αφού έκανε τα «αγροτικά» του σε διάφορες μπάντες όπως οι The Impact, το 1966 σχημάτισε τους Taste από την δισκογραφία των οποίων ξεχωρίζουν τα “Blister on The Moon” και φυσικά το αγαπημένο μου “Catfish”.
Το βασικό μοτίβο των blues και rhythm ‘n’ blues που κυριαρχεί στα κομμάτια των Taste είναι χαρακτηριστικό που διατήρησε σε μεγάλο βαθμό και στην μετέπειτα πορεία του ο Ιρλανδός. Το 1970 και αφού η πορεία των Taste έφτασε στο τέλος της ο Gallagher δημιουργεί την προσωπική του μπάντα και αρχίζει να γίνεται ευρέως γνωστός, καθώς οι ζωντανές εμφανίσεις του αποτελούν το σημείο αναφοράς του, φτάνοντας μέχρι και τα 150 λεπτά!
Το intro στο “A Million Miles Away” από το live άλμπουμ Irish Tour ’84 κάνει θραύση. Έχω λιώσει το δισκάκι. Έχω χαλάσει το cd-player. Ξανά και ξανά. Χειροκροτώ στην εισαγωγή του κομματιού σα να βρίσκομαι στο κοινό. Σπάνια ένας καλλιτέχνης σου προκαλεί τέτοια διάθεση. Calling Card, Photo Finish, Top Priority, μερικές από τις δουλειές του. Απλός, ήρεμος, σεμνός. Απορρίπτει τους Rolling Stones που τον καλούν σε audition. Έχει χαράξει την πορεία του ο τρελός Ιρλανδός και δεν λέει να παρεκκλίνει. Ακούω το “Philby”, το “I Fall Apart” και πολλά άλλα. Νομίζω πως η κιθάρα έχει γίνει προέκταση του χεριού του. Ζει με αυτήν.
Μακάρι να ζούσα 32 χρόνια πριν. Να ήμουν μέσα στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας την 12η Σεπτεμβρίου του 1981. Όταν ο μέγιστος αυτός μουσικός κάνει την εμφάνισή του στην χώρας μας. Ναι, επεισοδιακή μεν. Αξεπέραστη δε. Και όπως συμβαίνει δυστυχώς με αρκετούς μεγάλους δημιουργούς, ο Rory αποφάσισε μία μέρα το 1995 σε ηλικία μόλις 47 ετών, ότι δεν τον χωράει αυτός ο κόσμος. Και έφυγε, αφήνοντας πίσω ένα “Moonchild”, ένα “Bad Penny”, ένα “Shadow Play”. Αχ, μακάρι να ήμουν εκεί, 32 χρόνια πριν…
H θρυλική συναυλία στη Νέα Φιλαδέλφεια!
Ήταν λοιπόν 12 Σεπτεμβρίου του 1981, όταν ο τιτανομέγιστος Rory Gallagher έδωσε μία ανεπανάληπτη μουσική παράσταση στη χώρα μας. Από νωρίς το απόγευμα χιλιάδες ροκάδες άρχισαν να μαζεύονται γύρω από το γήπεδο της ΑΕΚ, στη Νέα Φιλαδέλφεια, όπου το βράδυ ο Ιρλανδός θρύλος με την Stratocaster του, θα μάγευε τα πλήθη.
Λίγο μετά τις 9 το βράδυ, όταν και βγήκε στη σκηνή ο Gallagher, το γήπεδο ασφυκτιούσε από 40.000 κόσμο, ενώ πολλοί τζαμπατζήδες βρίσκονταν στα πέριξ του γηπέδου και προσπαθούσαν να βρουν τρόπο για να μπουν μέσα!
Εκείνη την εποχή στην Ελλάδα επικρατούσε ένα περίεργο πολιτικό κλίμα, η χώρα είχε βιώσει επί 3 δεκαετίες το μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς που «έπνιγε» οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής, ενώ το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου βρισκόταν προ των πυλών της εξουσίας, με αποτέλεσμα το σύνθημα της «αλλαγής» να κυριαρχεί παντού στην ατμόσφαιρα.
Αυτή την αλλαγή όμως, δεν την έβλεπαν με θετικό μάτι όλοι, εν έτει 1981 υπήρχαν ακόμα άνθρωποι στα σώματα ασφαλείας που ήθελαν να επιστρέψει η χώρα στο «κράτος εκτάκτου ανάγκης» των δεκαετιών του ΄60 και του ΄70 και όπως καταλαβαίνετε τέτοιοι άνθρωποι έφριτταν και μόνο με την ιδέα μίας ροκ συναυλίας!
Έτσι λοιπόν, την ώρα που ο Rory Gallagher «μάγευε» με σπουδαία κομμάτια όπως το “Moonchild”, το “Tattoo’d Lady” και το “A Million Miles Away” το ελληνικό κοινό, η Αστυνομία βρήκε αφορμή από την ύπαρξη ορισμένων τζαμπατζήδων στους γύρω δρόμους και άρχισε να συγκρούεται με τους ροκάδες!
Τα επεισόδια που πραγματοποιήθηκαν ανάμεσα στις δυνάμεις καταστολής και τους ροκάδες ήταν τόσο έντονα που η ατμόσφαιρα στους δρόμους γύρω από το «Νίκος Γκούμας» έγινε αποπνικτική, ενώ τα μαγαζιά που βρίσκονταν κοντά στο γήπεδο είτε έγιναν παρανάλωμα του πυρός, είτε δεν τους έμεινε ούτε μία… τζαμαρία όρθια. Η Αστυνομία αφού αδυνατούσε να ελέγξει τα επεισόδια, άρχισε να ρίχνει δακρυγόνα με αποτέλεσμα να κινδυνέψει η υγεία όλων των παρευρισκομένων, ακόμα και του ίδιου του… Rory Gallagher!
Όπως ήταν αναμενόμενο την άλλη μέρα, ο συντηρητικός ελληνικός Τύπος παρουσίασε τους ροκάδες σαν «τέρατα», με πρωτοσέλιδα όπως το «Κάηκε η Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες» και το « Οι ροκάδες διασκεδάζουν και τα σπάνε» να κυριαρχούν στα ελληνικά ΜΜΕ.
Το τι πραγματικά συνέβη, το μάθαμε χρόνια αργότερα από τον ίδιο τον Gallagher, o οποίος σε συνέντευξη του στο «Hot Press The Rock ‘n Roll Issue» το 1992, είπε για τη συναυλία στη Νέα Φιλαδέλφεια:
«… Ηταν αμέσως μετά το Ελληνικό Κύπελο και έκαναν τις πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά από πολύ καιρό. Μόλις το σόου ξεκίνησε, άρχισα να βλέπω φλόγες από μακριά στη πίσω πλευρά του σταδίου. Εστιατόρια και μαγαζιά καιγόντουσαν στο δρόμο έξω από τη συναυλία. Νομίζω πως είτε δεν άφησαν αρκετό κόσμο να μπει στη συναυλία, είτε άφησαν περισσότερους αλλά, όπως και να ‘χει, η αστυνομία έφτασε κι άρχισε να ρίχνει δακρυγόνα σε μας. Ηταν η περισσότερο επικίνδυνη συναυλία που έχω κάνει. Αυτά τα δακρυγόνα είναι επικίνδυνα. Θολώνουν τα μάτια σου και δεν μπορείς να δεις που πηγαίνεις ή να κάνεις τίποτα.
Οταν τελικά μπήκαμε στα παρασκήνια (σ.μ. μετά το τέλος της συναυλίας) ήμασταν πολύ αναστατωμένοι μιας και δεν είμασταν σίγουροι ποιος ήθελε να μας προστατεύσει και ποιος να μας επιτεθεί. Μας περιτριγύριζαν “παραστρατιωτικοί” (σ.μ. ασφαλίτες) κι έμοιαζαν πολύ απειλητικοί. Γι αυτό φύγαμε μπαίνοντας σ ένα αυτοκίνητο και προσπαθήσαμε να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο. Ομως στο δρόμο μείναμε από βενζίνη κι αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε. Συνέβαιναν τόσα πολλά, ήταν ένας εφιάλτης. Είμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν (σ.μ. από τα δακρυγόνα) κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…»
Αυτή λοιπόν, ήταν η εξέλιξη της θρυλικής συναυλίας του Gallagher στη Φιλαδέλφεια και εμείς σας αφήνουμε με το “Moonchild”, όπως ακούστηκε εκείνη τη μαγική βραδιά !
