Θάνος Ανεστόπουλος - Υπογράμμιση

Υπογράμμιση

Περνάει πάλι στερνά ο καιρός

στη στέγη έρχεται ο ήλιος να παίξει

τα σύννεφα ροδοκοκινίζουν στο βάθος

τα ψηλά χτίρια ο γαλάζιος θόλος γλύφει

οι ψυχές πλαγιάζουν πλανεμένες στην αμέτρητη γη

οι μέρες ζεστές και ποιητικές σ' ένα πλατύ ανοιχτό πέλαο αποκοιμούνται

πληγές από φριχτό μαχαίρι το γέρασμα των μορφών απ΄ το παρελθόν τους στο σώμα της νύχτας

εκεί μέσα σ' αυτό το φέγγος χορταίνω απ' την ψυχή της

και πια δεν βρέχει δίχως λόγο

εκεί την φωνή της κρατάω ραβδί

και ακολουθώ

δεν έχω πρόσωπο

τρεμάμενα δάχτυλα φέρνω στο πρόσωπό μου κι αγγίζω την μορφή της

το σώμα μου είναι μια λύπη γύρω απ' την ψυχή μου

το αίμα μου περπατάει πάνω στην ψυχή μου

δεν κοιμάμαι πια για να μην ονειρευτώ

το σώμα μου που την ψυχή μου εμποδίζει

αργορουφάω τώρα τούτες τις μέρες του φθινοπώρου

με την έκθαμβη προσφορά των λαμπρών σωμάτων

με έντονη περηφάνεια με πολύ έρωτα μυστικό

με περιβάλλουν οι νύχτες της οι εξαίσιες

με περιέχει τέλεια η ηδονή της γυναίκας που γελά ευχαριστημένη

και έπειτα κάθεται νωθρή και χορτασμένη

πάνω στο σώμα μου να βρει κάποια βοήθεια.

Α ... να μην ξεχάσω της ψυχής της το σβησμένο φως να ανοίξω

το "σ' αγαπώ" να υπογραμμίσω.

Σ' αγαπώ.

Κανένα ποίημα που γράφτηκε δεν λησμονήθηκε

κανένα "σ' αγαπώ" δεν ακούστηκε

από ένα "πρέπει" από μια "συνήθεια"

από έναν "φόβο" μια "παραίσθηση"

από μια "αφηγημένη ώρα" από μια "κενή στιγμή"

κανένα "σ' αγαπώ" δεν έμεινε "ανυπογραμμισμένο".

Το "σ' αγαπώ" να το υπογραμμίζεις μου 'λεγε

και μου υπογράμμιζε η ψυχή μου

"να το ποτίζεις όμως, καθημερινά να το ποτίζεις"

Θάνος Ανεστόπουλος

Ο Θάνος Ανεστόπουλος διαβάζει το ποίημά του "Υπογράμμιση" στην εκπομπή "Άξιον Εστί" με τον Βασίλη Βασιλικό, που προβλήθηκε στην ΕΤ3 το Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011.

ΠΗΓΗ...https://www.youtube.com

Διαβάστε Περισσότερα

"Σκιά στο ποτάμι σου". Μαρία Γ. Τζανάκου

Δώσε μου ένα θαύμα

Ώστε να υποκριθώ κάτι…

΄Ίσως μπορέσω να σβήσω τον πόνο σου

-πιθανώς και να κρύψω τις νεκρές σου προσδοκίες

σε έναν βαθύ ωκεανό…-

Σου υπόσχομαι, θα είμαι το χαμόγελο στις βαρετές σου μέρες

Άλλα έχε κατά νου…..

Δεν είμαι φίλος σου

Απλά μια σκιά στο ποτάμι σου

~Μαρία Γ. Τζανάκου~

Συλλογή: Τηλαυγή Ψηφία, Εκδ. Νοών Αθήνα 2017

Διαβάστε Περισσότερα

Οι έρωτες δεν γερνούν

Οι έρωτες 

δεν γερνούν.

Μόνο οι εραστές

πεθαίνουν. 

                           Κάποτε τα φιλιά σου

                           πεταλούδες στις πλεξούδες

                           της νύχτας.

                           Τώρα κυκλοφορείς 

                           αχτένιστη 

                           με τα μαλλιά στα μάτια

                           να σκεπάζουν το σκοτάδι.

Αλεξάνδρα Γαλανού

από τη συλλογή Παρενθέσεις και εισαγωγικά, 2016

Ενότητα Μετέωρα λόγια

ΠΗΓΗ...http://dreaming-in-the-mist.blogspot.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Περιττοί άνθρωποι

Εφαρμόζοντας την αλγεβρα στις ανθρωπινες σχέσεις

Πολλές φορές αναρωτήθηκα στη ζωή μου για τη χρησιμότητα ή μη ορισμένων γνώσεων. Πολλές φορές αναρωτήθηκα για τη θέση ορισμένων ανθρώπων στη ζωή μας.

Κι όμως, ήρθε η στιγμή που κάποιες γνώσεις της άλγεβρας έπεσαν επάνω στις σκέψεις μου περί ανθρωπίνων σχέσεων και έδωσαν μια απλή κατανοητή και χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση εξήγηση.

Άλγεβρα- οι περιττοί αριθμοί

Κάθε ακέραιος αριθμός μπορεί να είναι είτε άρτιος είτε περιττός σύμφωνα με τον παρακάτω κανόνα: αν είναι ακέραιο πολλαπλάσιο του δύο τότε είναι άρτιος, διαφορετικά είναι περιττός. Για παράδειγμα οι αριθμοί −2, 0, 8 είναι άρτιοι ενώ οι −3, 1, 21 είναι περιττοί.

Με λίγα λόγια, όσοι ακέραιοι αριθμοί διαιρούνται ακριβώς με το 2 , είναι άρτιοι, ενώ αντιθέτως, όσοι δεν διαιρούνται με το 2 είναι περιττοί.

Οι άρτιοι καλούνται επίσης ζυγοί και οι περιττοί καλούνται μονοί .

• Κάθε άρτιος αριθμός μπορεί να γραφτεί στη μορφή: 2ν όπου ν∈ 

• Κάθε περιττός αριθμός μπορεί να γραφτεί στη μορφή: 2ν+1 όπου ν∈

Ιδιότητες

Πολλαπλασιασμός

• άρτιος * άρτιος = άρτιος

• άρτιος * περιττός = άρτιος

• περιττός * περιττός = περιττός

Διαίρεση

Το αποτέλεσμα της διαίρεσης δύο ακεραίων αριθμών δεν είναι αναγκαστικά ακέραιος αριθμός. Για παράδειγμα το πηλίκο της διαίρεσης του 1 με το 2 είναι το κλάσμα 1/2 που δεν είναι ούτε άρτιος ούτε περιττός αφού άρτιοι ή περιττοί μπορούν να είναι μόνο οι ακέραιοι. Αν όμως το πηλίκο της διαίρεσης δύο ακεραίων είναι ακέραιος τότε αυτός είναι άρτιος αν και μόνο αν ο διαιρετέος έχει περισσότερους παράγοντες του δύο από τον διαιρέτη.

Περιττοί άνθρωποι

Ποιοι είναι οι περιττοί άνθρωποι;

Ποιοι άνθρωποι νιώθουν περιττοί;

Όταν δεν έχεις χώρο , χρόνο στη ζωή κάποιου, ίσως νιώσεις περιττός. 

Όταν ο χώρος ή ο χρόνος στη ζωή κάποιου ανθρώπου, είναι απ την αρχή προκαθορισμένος, δεδομένος και πεπερασμένος, είσαι περιττός.

Όταν επίσης είσαι εύκολα αντικαταστάσιμος, είσαι περιττός.

Όταν ικανοποιείς συγκεκριμένες ανάγκες μη καλύπτοντας τις δικές σου, είσαι επίσης περιττός.

Όταν «μετριέσαι» με βάση τη χρησιμότητά σου (λες και είσαι δόση φαρμάκου για θεραπεία κάποιας ασθένειας) είσαι περιττός.

Όταν αναγκάζεσαι να προσαρμόζεις εσύ συνήθως το πρόγραμμα σου, για να χωρέσει ο άλλος, είτε μιλάμε για φιλία , είτε για κάτι παραπάνω, είσαι περιττός.

Όταν σε θυμούνται για να καλύψουν τα κενά στο πρόγραμμά τους, είσαι περιττός.

Όταν επίσης σε θυμούνται για να σου φορτώσουν τα προβλήματα τους ενώ όταν τους έχεις ανάγκη εσύ, απουσιάζουν, είσαι περιττός.

Όταν σε θέλουν μόνο όταν εκφράζεσαι με γλυκό συγκαταβατικό τρόπο και βαφτίζουν "περίεργη" οποιαδήποτε άλλη αντίδραση σου , που δεν τους βολεύει, είσαι περιττός. Εκεί μένουν στην επιφάνεια απλά, γιατί επιφανειακά σε βλέπουν μόνο.

Όταν το νοιάξιμο και το ενδιαφέρον τους, εκφράζεται μόνο όταν έχουν να πάρουν από σένα, είσαι περιττός.

Περιττός, εύκολα αντικαταστάσιμος, χρήσιμος, σαν να είσαι προϊόν της αγοράς. 

Περιττός, στη ζωή τους , στην ψυχή τους, στην καρδιά τους.

Ένα τίποτα. Μια εναλλακτική λύση. Αν δεν μπορείς εσύ να ικανοποιήσεις την συγκεκριμένη εκάστοτε ανάγκη τους, δε θα νιώσουν καμιά τύψη, να την ικανοποιήσουν με άλλον άνθρωπο.

«Θέλω να βγω για καφέ μαζί σου, γιατί μ αρέσει αυτό που είσαι. Γιατί κοιτώ τα μάτια σου και βλέπω έναν άνθρωπο καθαρό. Γιατί περνάμε όμορφα μαζί κ κάνουμε αμοιβαίες υποχωρήσεις. Γιατί απλά εκτιμούμε και σεβόμαστε ο ένας τον άλλον. Γιατί μου δίνεις κάτι μοναδικό. Γιατί, είσαι για μένα μοναδικός! Γιατί αν κάτι συμβεί και χαθείς απ τη ζωή μου, θα μου λείψεις, και ότι έπαιρνα από αυτή τη σχέση, δεν θα έχει την ίδια γεύση με όσους ανθρώπους και αν έχω μια φιλία. Γελάμε και χαιρόμαστε μαζί , και μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Είσαι η επιλογή μου. Απλά. Η σχέση μας, είναι ένας άρτιος αριθμός, που διαιρείται με το δυο και τίποτα δεν περισσεύει.»

Αν είσαι περιττός άνθρωπος στη ζωή κάποιου, ποτέ δε θα έχεις το χώρο , τον χρόνο που σου αξίζει. Πάντα θα είσαι περιττός αριθμός. Κάποιος που περισσεύει. Στο (2ν + 1 ) θα είσαι πάντα το 1. Το 2ν δε θα σαι ποτέ. Μπορεί και οι δυο σας να είστε περιττοί στις εκάστοτε ζωές σας. Λογικό αφού περιττός * περιττός = περιττός αριθμός .

Αν είσαι άρτιος , άρτια θα είναι και η σχέση σας. Άρτιος * άρτιος= άρτιος αριθμός.

Με τον ίδιο τρόπο εφαρμόζεται και η διαίρεση.

Ήταν απλό τελικά. Μη κάθεσαι και κουράζεις το μυαλό σου. Όλα τα μάθαμε από μικροί, αλλά δεν τα χαμε καταλάβει , Η άλγεβρα μας δίνει τη γνώση έτοιμη. Ίσως χρειάζεται εμπειρία τελικά ή ίσως, όταν είσαι «άρτιος», άρτια νομίζεις πως είναι όλα.

Άνθρωποι, καταστάσεις, φιλίες, έρωτες. Κοιτάξου πάλι στον καθρέφτη …τι θες να είσαι τελικά; 

(2ν) ή (2ν + 1) ?

Ααα ξεχάστηκα ! Υπάρχει και η ιδιότητα άρτιος* περιττός= άρτιος...

Μη προβληματίζεσαι , είναι το γνωστό παραμύθιασμα και το καλύτερο και πιο επιτυχημένο παραμύθιασμα είναι αυτό που πουλάμε στον εαυτό μας.

Κείμενο: Χαρά Μαζίδη

ΠΗΓΗ...http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Το παιδί έχει το δικαίωμα να μη μοιράζεται κάτι όταν δεν θέλει!

Ναι, φυσικά και θέλουμε να διδάξουμε τα παιδιά μας το αίσθημα της γενναιοδωρίας. Να μάθουν να μοιράζονται, να συνεργάζονται. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο πολλές φορές το απαιτούμε δεν τους προσφέρει τις αξίες που θεωρητικά θα θέλαμε.

Ας πάρουμε για παράδειγμα μία τυπική σκηνή παιδιών προσχολικής ηλικίας, όπου το ένα παιδί ασχολείται ενεργά με ένα παιχνίδι κψχ ένα άλλο παιδί έρχεται κοντά και το ζητάει με έντονο τρόπο. Εμείς φυσικά για να δώσουμε το καλό παράδειγμα και συνάμα να δείξουμε ευγενικοί απέναντι στους γονείς του άλλου παιδιού θα σπεύδαμε να παροτρύνουμε το δικό μας παιδί να το δώσει με συμβουλές τύπου ”Είναι σημαντικό να μοιράζεσαι τα παιχνίδια σου”, ”δώστο λίγο και στο άλλο παιδάκι να μην κλαίει”, κ.λπ.  Τι συμβαίνει τότε; Το παιδί αναγκάζεται να κάνει κάτι που δεν θέλει και ταυτόχρονα διακόπτει το παιχνίδι του. Σε αυτήν την περίπτωση αυτός που μοιράζεται κάτι είναι ο γονεάς σε ρόλο διαιτητή και όχι το ίδιο το παιδί. Η παραδοσιακή τακτική αναμένει από τα μικρά παιδιά να εγκαταλείψουν κάτι που απαιτεί κάποιος άλλος. Ωστόσο, δεν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Φανταστείτε πώς θα αντιδράσετε εσείς όταν κάποιος απαιτήσει το κινητό σας τηλέφωνο για να πάρει κάποιον. Φυσικά και δεν θα το δώσετε! Ως ενήλικες, αναμένουμε από τους ανθρώπους να περιμένουν τη σειρά τους. Θα μπορούσαμε να προσφέρουμε με χαρά το τηλέφωνό μας σε έναν φίλο ή ακόμα και σε κάποιον ξένο, αλλά θέλουμε να περιμένουν μέχρι να τελειώσουμε. Το ίδιο θα πρέπει να ισχύει για τα παιδιά: αφήστε το παιδί να κρατήσει ένα παιχνίδι μέχρι να σταματήσει να παίζει το ίδιο με αυτό. Είναι η σειρά του. 

Δεν χρειάζεται να βάζετε χρονικά όρια στο παιχνίδι του τύπου ”Πέντε λεπτά ακόμα και μετά θα το δώσεις στο παιδάκι, ναι;” Όχι. Διδάξτε στο παιδί σας να πει “Μπορείς να το έχεις όταν τελειώσω εγώ”. Αυτό διδάσκει θετική βεβαιότητα. Βοηθά τα παιδιά να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να θέτουν όρια σε άλλα παιδιά. Είναι από τα σημαντικότερα διδάγματα της ζωής τους! Το καλύτερο μέρος όλων είναι όταν το πρώτο παιδί παραδίδει πρόθυμα το παιχνίδι – είναι μια χαρούμενη στιγμή και για τα δύο παιδιά. Αυτή είναι η στιγμή που το παιδί νιώθει αληθινή γενναιοδωρία. Είναι ένα ζεστό συναίσθημα.

Τι γίνεται τώρα με το παιδί που περιμένει να παίξει το παιχνίδι; Η αναμονή είναι δύσκολη, ειδικά για παρορμητικά παιδάκια ηλικίας 2-5 ετών, αλλά ακριβώς όπως η βεβαιότητα, η αναμονή είναι επίσης ένα σημαντικό δίδαγμα ζωής. Δεν πειράζει αν το παιδί που περιμένει αισθανθεί απογοητευμένο, λυπημένο ή θυμωμένο για κάποιο χρονικό διάστημα. Μη φοβάστε αν βάλει και λίγο τα κλάματα. Διαβεβαιώστε του ότι θα το πάρει μόλις τελεώσει το παιδάκι που το έχει και παροτρύνετέ το να παίξει με κάτι άλλο εξίσου ενδιαφέρον.Το να αποκτήσει υπομονή, να ελέγχει τη συμπεριφορά του και να εκφράζει τα έντονα συναισθήματα είναι πραγματικά πολύ σημαντικό κατόρθωμα για την πρώιμη παιδική ηλικία.

ΠΗΓΗ...https://momsfirstcup.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

Η Κακοποίηση του Εφήβου στην Οικογένεια

Γράφει ο  Γιάννης Ξηντάρας

Τι σημαίνει άραγε ο τίτλος "η κακοποίηση του εφήβου"; Είναι ο έφηβος που κακοποιείται ή ο έφηβος που κακοποιεί; Φυσικά το ένα δεν αποκλείει το άλλο και η ''παλέτα'' των περιστατικών τα περιλαμβάνει όλα.

Ωστόσο προσεγγίζοντας κανείς το θέμα θεωρητικά ίσως να σκεφτόταν ότι "η κακοποίηση του εφήβου" είναι αυτή που υφίσταται ένας έφηβος από το οικογενειακό του περιβάλλον, κυρίως από τους γονείς ή και όσους εμπλέκονται με την ανατροφή του.

Είναι οι ''σκληροί'' γονείς, οι αυστηροί, οι ανάλγητοι, αυτοί που δεν μπορούν να δείξουν ανοχή ή/και κατανόηση, που με τους τρόπους, με τις πράξεις και τα λόγια τους ''κακοποιούν'' τον έφηβο γιο ή κόρη τους...

Ας δούμε όμως και την άλλη εκδοχή: Όταν το παιδί κακοποιεί τους γονείς. Όταν το παιδί στριμώχνει τους γονείς στο καναβάτσο της ενδοοικογενειακής διαπραγμάτευσης και δεν τους αφήνει να πάρουν ανάσα... Τι συμβαίνει τότε; Γιατί να συμβαίνει αυτό;

Πως μπορεί ένα παιδί να οδηγηθεί σε τέτοιες συμπεριφορές; Η εφηβεία όσο κι αν αποτελεί από μόνη της μια αυτοτελή περίοδο στην ανάπτυξη ενός ατόμου, δεν είναι ασύνδετη με την συνολική του εξέλιξη. Δεν γεννιόμαστε έφηβοι! Προηγείται η βρεφική και έπεται η παιδική ηλικία... Αυτές οι αυτονόητες επισημάνσεις έχουν ένα σκοπό: Η εκτροπή της συμπεριφοράς του εφήβου μπορεί στην συγκεκριμένη περίοδο να κάνει εντύπωση και να προκαλεί δυσφορία, όμως δεν έρχεται από το πουθενά. Προϋπάρχει.

Σπέρνεται, ριζώνει κι ενίοτε θεριεύει στα χρόνια που προηγούνται. Βρίσκει γόνιμο έδαφος στα περιθώρια που αφήσαμε στο παρελθόν, στα χατίρια που δεν τολμήσαμε να χαλάσουμε, στις συγκρούσεις που φοβηθήκαμε να έρθουμε, στην στεναχώρια που αρνηθήκαμε να προκαλέσουμε... Όμως με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά μαθαίνουν (λανθασμένα) πως είναι παντοδύναμα. Νομίζουν πως μπορούν να εξουσιάζουν την οικογένεια - κι όντως μερικές φορές αυτό συμβαίνει... Όταν λοιπόν φτάσει η εφηβεία η εντύπωση αυτή γίνεται άποψη και η συμπεριφορά γίνεται πράξη. Και η κατάσταση στο σπίτι ξεφεύγει...

Σε αυτές τις περιπτώσεις τα παιδιά και οι γονείς χρειάζονται εξίσου βοήθεια. Η κακοποίηση απ'όπου κι αν προέρχεται είναι δηλωτική της έλλειψης σεβασμού, κατανόησης και την ίδια στιγμή καταχράται κάθε έννοια και περιθώριο συνεννόησης. Παιδιά και γονείς, θύτες και θύματα (και αντίστροφα) είναι εγκλωβισμένοι σε ένα παιγνίδι ρόλων αδιέξοδο, μη λειτουργικό. Όλοι είναι χαμένοι...

Οι τρόποι για να αντιμετωπιστεί μια τέτοια σύνθετη και καθόλου ευχάριστη κατάσταση είναι πολλοί και διάφοροι και προφανώς ποικίλουν ανάλογα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μιας οικογένειας: ηλικίες, φύλλο, μορφωτικό επίπεδο, ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, βαθμός επίδρασης από τρίτους παράγοντες όπως το σχολείο, οι φίλοι κλπ... Ωστόσο το κεντρικό νόημα για την αντιμετώπιση του προβλήματος είναι ένα: Σε μία οικογένεια οι ρόλοι πρέπει να είναι ΔΙΑΚΡΙΤΟΙ, οι κανόνες σαφείς, ισότιμοι και να τηρούνται. Αν ο καθένας αναλάβει τις πραγματικές υποχρεώσεις του τότε η κακέκτυπη ισορροπία ανατρέπεται και η ''τάξη'' επανέρχεται. Και όλοι είναι ανακουφισμένοι...

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”. 

Διαβάστε Περισσότερα

«Οι φύλακες της παιδικής μας ηλικίας» της Alice Miller

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Οι φύλακες της παιδικής μας ηλικίας» της Alice Miller

– Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Δεν θέλουν να γνωρίζουν τίποτα από την προσωπική ιστορία και έτσι δεν συνειδητοποιούν ότι, στην ουσία, η ιστορία τους τους καθορίζει συνεχώς στο παρόν.

– Η βίωση όμως της προσωπικής μας αλήθειας και η συνειδητή κατανόησή της, παρά τις όποιες μεταγενέστερες αμφιταλαντεύσεις, μας δίνουν τη δυνατότητα να επιστρέψουμε στο δικό μας συναισθηματικό κόσμο όταν είμαστε πια ενήλικες-χωρίς παραδείσους, αλλά με την ικανότητα να πενθήσουμε. Και η ικανότητα αυτή όντως μας ξαναδίνει τη χαμένη μας ζωτικότητα.

– Μια μητέρα μπορεί ν’ αντιδράσει με ενσυναίσθηση μόνο στο βαθμό που έχει η ίδια ελευθερωθεί από τους φραγμούς της παιδικής της ηλικίας. Όμως, στο βαθμό που φέρει αόρατες αλυσίδες εξαιτίας της άρνησης της προσωπικής της ιστορίας, δεν αντιδρά με ενσυναίσθηση. Τα ίδια ισχύουν και για τον πατέρα.

– Ο Πεσταλότσι, επίσης, φημολογείται πως είπε κάποτε: «Μπορείς να διώξεις το διάβολο από τον κήπο σου, αλλά θα τον ξαναβρείς στον κήπο του γιου σου.»

– Αν αυτές οι κατηγορίες απευθύνονται σε αυτούς που όντως μας έβλαψαν, το αποτέλεσμα είναι μια μεγάλη ανακούφιση. Αν όμως οι κατηγορίες είναι αδικαιολόγητες ή αν απευθύνονται σε αθώα άτομα, η κατάθλιψη θα συνεχιστεί μέχρι η κατάσταση να ξεκαθαρίσει πλήρως.

– Αυτή η ικανότητα να πενθούμε -να εγκαταλείπουμε δηλαδή την ψευδαίσθηση της «ευτυχισμένης» παιδικής ηλικίας και να νιώθουμε και ν’ αναγνωρίζουμε σε όλη του την ένταση το πόσο πολύ πονέσαμε– μπορεί ν’ αποκαταστήσει τη ζωτικότητα και τη δημιουργικότητα των καταθλιπτικών και ν’ απελευθερώσει τα άτομα με ιδέες μεγαλείου από την καταπόνηση και την εξάρτησή τους από μια πρακτική που μοιάζει με αυτή του Σίσυφου.

– Ήταν απίστευτα επώδυνο γι’ αυτόν όταν συνειδητοποίησε πόσο πολύ χρειαζόταν τη μητέρα του ως παιδί και, ταυτόχρονα, πόσο πολύ αυτή τον κακομεταχειριζόταν έτσι απροστάτευτος που ήταν-πόσο πολύ δηλαδή την αγαπούσε, τη μισούσε και πόσο πολύ βρισκόταν στο έλεός της.

– Ο δυνατός άνθρωπος, επειδή το έχει αισθανθεί, γνωρίζει ότι κουβαλά και ο ίδιος μέσα του τη δική του αδυναμία και, κατά συνέπεια, δεν έχει ανάγκη να δείχνει τη δύναμή του μέσα από την περιφρόνηση.

– Δεν μπορούμε όμως απλώς με τη δύναμη της θέλησης ν’ απελευθερωθούμε από την επανάληψη των προτύπων συμπεριφοράς των γονέων μας-τα οποία αναγκαστήκαμε να μάθουμε πολύ νωρίς στη ζωή μας. Μπορούμε ν’ απελευθερωθούμε από αυτά μόνο όταν νιώσουμε πλήρως και αποδεχτούμε τον πόνο που μας προκαλούσαν. Τότε μόνο θα μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε απόλυτα αυτά τα πρότυπα και να τα καταδικάσουμε κατηγορηματικά.

– Είναι μεγάλη τύχη αν τα μεγαλύτερα παιδιά μας συνειδητοποιήσουν τι τους κάναμε και μπορέσουν να μας το πουν. Έχουμε τότε την ευκαιρία ν’ αναγνωρίσουμε τα σφάλματά μας και να ζητήσουμε συγνώμη. Το να αποδεχτούμε αυτά που τους κάναμε μπορεί να τα βοηθήσει να πετάξουν επιτέλους μακριά τις αλυσίδες της εγκατάλειψης, των διακρίσεων της περιφρόνησης και της κακής χρήσης της εξουσίας, τα οποία περνούν από τη μια γενιά στην άλλη.

– Όμως, πάνω απ’ όλα, ήθελα να δείξω πώς η επίδραση ακόμα και της πιο σοβαρής κακομεταχείρισης μπορεί να παραμείνει κρυμμένη εξαιτίας της ισχυρής τάσης του παιδιού να εξιδανικεύει καταστάσεις.

– Αυτά που μας αρρωσταίνουν είναι εκείνα πίσω από τα οποία δεν μπορούμε να δούμε, οι κοινωνικοί δηλαδή περιορισμοί τους οποίους έχουμε αφομοιώσει μέσα από τα μάτια των γονέων μας. Όσο κι αν διαβάσουμε, όσα κι αν μάθουμε, δεν μπορούμε ν’ απελευθερωθούμε από αυτά τα μάτια.

– Τότε καταλαβαίνουμε ότι σε όλη μας τη ζωή φοβόμαστε και αγωνιζόμαστε να απομακρύνουμε κάτι που στην πραγματικότητα δεν μπορεί πια να συμβεί. Έχει ήδη συμβεί στο παρελθόν, στα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής μας, τότε που ήμαστε απολύτως εξαρτημένοι.

– …χρειαζόμαστε κάτι, περισσότερο από θεωρητικές γνώσεις: χρειαζόμαστε συναισθηματική αντιπαράθεση με τους γονείς μας, η οποία θα γίνει μέσα από έναν εσωτερικό διάλογο.

– Ένας άνθρωπος που έχει ωριμάσει μέσα από τις δικές του εμπειρίες δεν μπορεί να ξεγελαστεί εύκολα από γοητευτικά και ακατανόητα λόγια. Τέλος, ένας άνθρωπος που έχει επεξεργαστεί συνειδητά όλη την τραγωδία της μοίρας του θ’ αναγνωρίσει πιο καθαρά τον πόνο κάποιου άλλου, παρ’ όλο που εκείνος μπορεί να προσπαθεί να τον κρύψει. Δεν θα περιγελά τα αισθήματα των άλλων, όποια κι αν είναι αυτά, γιατί θα παίρνει στα σοβαρά τα δικά του αισθήματα και θα ξέρει πώς να τα επεξεργαστεί. Και, βεβαίως, δεν θα επιτρέψει στο φαύλο κύκλο της περιφρόνησης να συνεχίσει. Αυτή η πρόοδος δεν θα έχει συνέπειες μόνο για τον ίδιο για την οικογένεια του, αλλά θα έχει μακροπρόθεσμα σημασία και για την κοινωνία ως σύνολο.

– Τα απωθημένα αισθήματα μπορούν να επιλυθούν όταν τα νιώσουμε, τα κατανοήσουμε και τα αποδεχτούμε ως θεμιτά. Τότε μπορούμε να τα κρατήσουμε σε απόσταση, αλλά είναι τελείως διαφορετικό από την απώθηση. Όμως, το μίσος που προκύπτει από την αδικία και έχει μετατεθεί σε κάποιον μη ένοχο δεν μπορεί ποτέ να εξαφανιστεί.

– Ενα σπιτι που έχει χτιστεί πάνω στην προδοσία του εαυτού μας αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει και θα στρέψει χωρίς έλεος την ανθρώπινη ζωή- αν όχι τη ζωή του χτίστη, τότε των παιδιών το, τα οποία θα διαισθανθούν το ψέμα χωρίς να μπορούν να το συνειδητοποιήσουν και θα καταλήξουν να πληρώσουν ολόκληρο το τίμημα για την κρυφή αυτή διευθέτηση. Ένα άτομο που μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τα συναισθήματά του έντιμα και χωρίς να εξαπατά τον εαυτό του δεν έχει ανάγκη να τα μεταμφιέζει με τη βοήθεια διάφορων ιδεολογιών.

– Κάτι που μπορούμε σίγουρα να πούμε είναι ότι τα τελευταία επιστημονικά ευρήματα επιβεβαιώνουν αυτό που πολλοί θεραπευτές ξέρουν ήδη από την εμπειρία τους: ότι οι λογικές, εποικοδομητικές ενέργειές μας εξαρτώνται όχι μόνο από το αν παραμένουν ανέπαφες οι διανοητικές λειτουργίες μας, αλλά και από το βαθμό στον οποίο έχουμε πρόσβαση στα αληθινά μας συναισθήματα.

– Θα ήταν ευχής έργο τα παιδιά στο μέλλον να μαθαίνουν από πολύ νωρίς να μπορούν να παίρνουν στα σοβαρά τα συναισθήματά τους, να τα κατανοούν και να τα ιεραρχούν με σωστό τρόπο.

ΠΗΓΗ...https://searchingthemeaningoflife.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

Για έναν καφέ στο μπαλκόνι

«Σήμερα θα πιούμε τον καφέ μας στο μπαλκόνι», της ανακοίνωσε με χαρά. «Φθινοπώριασε, φυσάει κι ένα γλυκό αεράκι, θα σου αρέσει έξω…»

Πήγε στην κουζίνα κι έφτιαξε δύο καφεδάκια. Έναν ελληνικό μονό, σκέτο για εκείνον κι έναν διπλό, μέτριο για εκείνη. Οι κινήσεις του μηχανικές, γρήγορες, μαρτυρούσαν τη ρουτίνα των χρόνων. Δεν τον πείραζε, όμως. Αντιθέτως, ήταν μια απ’ αυτές τις γλυκές ρουτίνες που απολάμβανε να τηρεί ευλαβικά. Κάτι σαν τελετουργικό, που επαναλαμβανόταν κάθε απογευματάκι. Την αποκαλούσε «στιγμή τους» και της έδινε πάντα τη δέουσα προσοχή.

Με τα καφεδάκια στον δίσκο μπήκε στο καθιστικό και της χαμογέλασε. «Τώρα, έρχομαι να σε βοηθήσω, μην είσαι ανυπόμονη…» της είπε παιχνιδιάρικα.

Την έβαλε να καθίσει απέναντί του και για λίγο απλά τη χάζεψε. Πολλά απογεύματα το έκανε αυτό. Χανόταν για λίγο στη θέα της, την παρατηρούσε σαν να την έβλεπε πρώτη φορά και μετά, αργά – αργά, σήκωνε το φλιτζάνι του και έπινε την πρώτη γουλιά του καφέ του.

«Δύσκολη μέρα σήμερα, ψυχή μου…», της είπε χαμηλόφωνα και έσκυψε το κεφάλι. «Καλά τα έλεγες για τον κανακάρη μας. Δεν μπορεί να στεριώσει σε μια δουλειά, την πρώτη κακή στιγμή τα παρατάει και φεύγει. Πώς έγινε έτσι αυτό το παιδί, μου λες; Σε ποιον έμοιασε; Του τα λέω, του τα ξαναλέω, του τα εξηγώ με το καλό ή με το άγριο, τίποτα… Δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Από σένα, μου φαίνεται, την πήρε αυτή την περηφάνια! Μην κοιτάς αλλού, τα ξέρω εγώ αυτά τα κόλπα σου…» και τη χάιδεψε τρυφερά.

«Μια απορία θέλω να μου λύσεις. Πώς τα ‘φερνες βόλτα όταν τα είχες μωρά κι εγώ έλειπα; Πώς τα κατάφερνες βρε θηρίο; Εγώ και τώρα δα, που είναι κοτζάμ γαϊδούρια, δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί τους ώρες –ώρες! Με βγάζουν απ’ τα ρούχα μου! Είναι ψυχούλες και τα τρία βέβαια, δεν το συζητώ, αλλά πεισματάρικα, όχι αστεία. Ό,τι πουν, αυτό είναι και δε σηκώνουν κουβέντα! Δικό σου κατόρθωμα είναι αυτό, ματάκια μου; Πάλι κοιτάς αλλού, ε; Με ακούς καλέ ή τσάμπα μιλάω…;»

Για λίγο σταμάτησε. Μια μικρή παύση, αναγκαία για ν’ ανασυγκροτηθεί και να συνεχίσει. Αφέθηκε στο γλυκό αεράκι, στα χρώματα που έπαιρνε ο ουρανός, στις σκέψεις του, σε όσα τον έπνιγαν… Όχι, όχι. Γι’ αυτά δε θα της έλεγε κουβέντα. Σιγά μην της χαλούσε την καρδιά για τα δικά του. Όχι, σε καμία περίπτωση. Αρκετά είχε περάσει, για ν’ ακούει τα παράπονά του.

«Κρύωσες, αγάπη μου; Θέλεις να πάμε μέσα;», τη ρώτησε ξαφνικά.

Δεν πήρε απάντηση. Σηκώθηκε απ’ την καρέκλα του και πήγε τον δίσκο με τους καφέδες στην κουζίνα. Ο δικός της ανέγγιχτος. Ένα πικρό χαμόγελο κι ένα δάκρυ. Για τα χρόνια που πέρασαν σαν νεράκι. Για τ’ απογεύματα που του ζητούσε να πιουν έναν καφέ στο μπαλκόνι κι εκείνος πνιγόταν στη δουλειά. Για τις συζητήσεις που δεν έκαναν. Για τον πόνο που του κόβει την ανάσα.

Βγήκε ξανά στο μπαλκόνι. Ο καιρός είχε αλλάξει, το πήγαινε για βροχή.

Με τη φωτογραφία της στα χέρια του, μπήκε μέσα κι έκλεισε την μπαλκονόπορτα.

Σε λίγο θα βράδιαζε.

_

γράφει η Ζωή Ναούμ 

ΠΗΓΗ...https://tovivlio.net

Διαβάστε Περισσότερα

"Η Κραυγή" του Έντβαρτ Μουνκ - animation

Ο Sebastian Cosor  έδωσε ζωή στον  κλασσικό πίνακα  «Η Κραυγή» του Edvard Munch  δημιουργώντας  ένα φανταστικό animation   που δένει  τέλεια με το τραγούδι "The Great Gig In The Sky" των  Pink Floyd .

 Δείτε το βίντεο.

"Περπατούσα κατά μήκος μιας διαδρομής με δυο φίλους - ο ήλιος έδυε - ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινο του αίματος - Σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος, και έγειρα στο φράκτη - υπήρχε αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μπλε-μαύρο φιόρδ και τη πόλη - ο φίλος μου περπάτησε,  στάθηκα εκεί τρέμοντας από το άγχος   αισθάνθηκα μια απέραντη κραυγή που διέρχεται από τη φύση "

 Edvard Munch, 1893 

Διαβάστε Περισσότερα

Όταν δεν κοιτάει κανείς, κλαίει

Όταν δεν κοιτάει κανείς, κουκουλώνεται και κλαίει στο κρεβάτι. Σ’ αυτό το καλοστρωμένο κρεβάτι, στο φωτεινό υπνοδωμάτιο, στο φρεσκοβαμμένο διαμέρισμα με τις λινές κουρτίνες.

Όταν δεν κοιτάει κανείς, ντρέπεται. Ντρέπεται τόσο ανυπόφορα που σχεδόν απαγορεύεται να μην κοιτάει κανείς. Ας είναι κάποιος πάντα εκεί, ένα ακροατήριο, ας μην ντραπεί κι απόψε. Και να πιει. Κυρίως να πιει, ν’ αντέξει εαυτόν, παρόν και ματαιότητα. Να πιει να φανεί ευχάριστος, να μοιάσει με τους άλλους, να μην είναι πια αλλόκοτος. Να ξεχάσει την ντροπή.

Όταν δεν κοιτάει κανείς, τον βρίσκει η νύχτα στον καναπέ με πορνό. Τον βγάζει έξω και τον μετράει. Είναι άραγε εντάξει; Του φτάνει; Τους φτάνει; Αγχώνεται και πάλι, ξανά ντροπή, μαθαίνει να πηδάει μηχανικά, δεν ξέρει άλλο τρόπο. Μια ζωή στο ρελαντί, ένας άνθρωπος σε κλίβανο. Όταν δεν κοιτάει κανείς υποψιάζεται ότι δε νιώθει κι απελπίζεται με αυτό. Δεν πρέπει να μείνει ξανά μόνος.

Όταν δεν κοιτάει κανείς δεν ανέχεται κανέναν. Μα είναι όλοι τους τόσο αφελείς, τόσο απερίσκεπτοι, μα πόση σαχλαμάρα χωράει ο πλανήτης; Γιατί να πρέπει να τους ικανοποιεί διαρκώς; Γιατί να βοηθάει τους πάντες; Εκείνοι θα του ‘ταν το ίδιο αφοσιωμένοι σ’ αντίστροφη περίπτωση; Γιατί δεν τους λέει να παν’ να γαμηθούν, μα αφού τον έχουνε κουράσει. Πολλή αλήθεια για να τη σηκώσει. Ας βάλει ένα ποτό ακόμη. Όχι, δε φταίνε εκείνοι. Μ’ αυτόν είναι το πρόβλημα, γιατί δε γίνεται, κάτι υπάρχει, κάτι δε λειτουργεί σωστά, γιατί νιώθει τόσο άθλια; Μα, οι άλλοι ευτυχούν! Οι φίλοι προοδεύουν! Και τους αγαπάει, αλήθεια τους αγαπάει, δεν είναι ότι δεν τους αγαπάει, είναι που δεν τους καταλαβαίνει! Τι του συμβαίνει; Γιατί τόση δυστυχία; Ξανά μόνος.

Όταν δεν κοιτάει κανείς θυμάται τις ευθύνες. Εκείνες που τον φόρτωσαν και δεν πρόβαλλε αντίσταση. Τις άλλες που απόφυγε ενώ του αναλογούσαν. Τα βράδια που εμφανίζονται απ’ το πουθενά οι ευθύνες, είναι βράδια πολυάσχολα. Χάλασε πρόσφατα η τηλεόραση και θέλει φτιάξιμο ή πρέπει να παραδώσει μελέτη αύριο στο γραφείο. Γενικώς, όσο με κάτι ασχολείσαι τόσο λιγότερο σκέφτεσαι. Αυτό το ‘χει πλέον εμπεδώσει.

Όταν δεν κοιτάει κανείς, φαντασιώνεται να κάνει πράγματα που δεν κάνει ποτέ, όποιος κι αν δεν τον κοιτάει. Ονειρεύεται να διαπρέπει, να ‘ναι ήρεμος, και κυρίως να μη σκέφτεται. Ονειρεύεται να ‘ναι Κυριακή και απ’ την κουζίνα να μυρίζει καφές φουντούκι. Ονειρεύεται ένα σώμα που να ποθεί, ένα μυαλό που να θαυμάζει, μια εικόνα που ν’ ανταποκρίνεται στις υψηλές του προσδοκίες. Κι αμέσως μετά καβλώνει στη σκέψη να τ’ αποκτά κι ο ίδιος. Γιατί μια τέτοια γυναίκα σαφώς θ’ αναζητούσε κάποιον αντάξιο. Κι ονειρεύεται να γίνει εκείνος το σώμα που ποθεί, το μυαλό που θαυμάζει, η εικόνα η αξιοσημείωτη. Και τελικά καταλήγει ν’ αγαπά έναν ήρωα που μόνο ο ίδιος ξέρει. Όμως, στην πραγματικότητα ο ήρωας αυτός δεν υπάρχει κι ας το παραβλέπει εντέχνως. Δεν έχει το σώμα που ποθεί, είναι φορές που αμφιβάλει για το μυαλό του, η εικόνα του ποια να ‘ναι άραγε; Κι εκείνη η γυναίκα πού είναι; Γιατί δεν έρχεται; Θα ‘ρθει; Μήπως ήρθε; Υπάρχει; Πολλές οι ερωτήσεις, κατεβάζει το διακόπτη. Απεριόριστες άλλωστε ακόμα οι δυναμικές για πειραματισμούς και παροδικότητες, μηδενικό το κόστος. Ξανά μόνος.

Όταν δεν κοιτάει κανείς δεν αντέχει τον εαυτό του, γιατί είναι ίσως ο μόνος που ξέρει ότι δεν μπορεί να κοροϊδέψει. Προσπαθεί με το ζόρι κάπου να τον στριμώξει, να πεισθεί ότι είναι αυτάρκης, να μη θυμάται πόσο μικρός μπορεί να γίνει. Κατηγορείται, δικάζεται και πλέον αθωώνεται. Πάντα μόνος.

Όταν δεν κοιτούσε κανείς αναπόφευκτα κοίταξε εκείνος. Κι έτσι ξερίζωσε τα μάτια του και πίστεψε ότι δεν κοιτάει πια κανείς.

Γράφει ο Π.

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

ΠΗΓΗ...http://www.pillowfights.gr

Διαβάστε Περισσότερα