"Οχυρά Μπέλες και Άγκιστρου: Από την ιστορία στο μέλλον" - Ημερίδα στο Νέο Πετρίτσι Σερρών

Διαβάστε Περισσότερα

"ΠANETOIMOΣ ΓIA TO ΠPΩTO TOY ΠAIXNIΔI ΣE EΘNIKEΣ KATHΓOPIAΣ META AΠO 8 XPONIA O AΛMΩΠOΣ"

ΠANETOIMOΣ ΓIA TO ΠPΩTO TOY ΠAIXNIΔI ΣE EΘNIKEΣ KATHΓOPIAΣ META AΠO 8 XPONIA O AΛMΩΠOΣ ΠOY THN KYPIAKH ΣTIΣ 16:30 YΠOΔEXETAI TON A.O. KAPΔIAΣ KΑΙ KAΛEI TON ΦIΛAΘΛO KOΣMO THΣ AΛMΩΠIAΣ ΣTO ΓHΠEΔO NA ΣYMΠAPAΣTAΘEI ΣTHN OMAΔA KΑΙ NA ΔΩΣEI THN ΔIKH TOY ΩΘHΣH ΓIA THN NIKH.

ΠPOBΛHMATA ΔEN YΠAPXOYN ΠΛHN TOY TIMΩPHMENOY AΠO ΠEPΣI (MΠAPAZ ANOΔOY ME ΣTPATΩNI) ΓIΩPΓOY EΛEYΘEPIAΔH, OΛOI OI YΠOΛOIΠOI ΠAIKTEΣ KΑΙ TO TEXNIKO TIM (ΓIΩPΓOΣ TYPIAKIΔHΣ, ΓIANNHΣ KANΩTIΔHΣ, ΣAKHΣ KAPAMΠAΣHΣ) ΔHΛΩNOYN OTI ΘA KATAΘEΣOYN THN ΨYXH TOYΣ ΓIA TOYΣ TPEIΣ BAΘMOYΣ.

AΠO EKEI KAI ΠEPA ΓIA AYPIO ΣABBATO 11:00 Π.M ΘA ΓINEI AΓIAΣMOΣ OΛΩN TΩN TMHMATΩN TOY AΛMΩΠOY ENΩ THN IΔIA MEPA KAI ΩPA 17:00 ΣTO ΓHΠEΔO TΩN TΣAKΩN H OMAΔA NEΩN (TEXNIKO TIM ΘΩMAΣ NATΣKOΣ - AΠOΣTOΛHΣ KΩNΣTAΣ) ΠOY ΘA ΣYMETAΣXEI ΣTO ΠPΩTAΘΛHMA THΣ B KATHΓOPIAΣ ANTIMETΩΠIZEI ΓIA THN ΔIOPΓANΩΣH TOY KYΠEΛΛOY TON HPAKΛH ΓAPEΦIOY KAI ΘEΛEI NA ΠANHΓYPIΣEI THN ΠPΩTH TOY NIKH ΣTON ΘEΣMO.

Διαβάστε Περισσότερα

Το 1ο σχολείο του Δάσους στην Ελλάδα είναι γεγονός! Ένα διαφορετικό σχολείο που θέλει να φέρει τα παιδιά κοντά στην φύση.

Στην Αττική, δίπλα στην φύση και το πράσινο, στο Δήμο Διονύσου, ξεκινάει το πρώτο Σχολείο του Δάσους, ένα διαφορετικό σχολείο που θέλει να φέρει τα παιδιά κοντά στην φύση και να τα βοηθήσει να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους μέσα από την ελευθερία.

 Το διαφορετικό αυτό σχολείο άρχισε τη λειτουργία του τον Ιούλιο με κάποιες καλοκαιρινές τάξεις και ξεκινά κανονικά τη λειτουργία του από Σεπτέμβριο, φιλοξενώντας παιδιά, κυρίως προσχολικής ηλικίας. Η HuffPost Greece μίλησε με την Βασιλική Κομπιλάκου, υπεύθυνη του Σχολείου του Δάσους, η οποία μας εξήγησε τι ακριβώς μπορούν να κάνουν τα παιδιά σε ένα σχολείο που βρίσκεται ανάμεσα σε δέντρα, δάσος, λίμνες και ποταμάκια. 

Τι ακριβώς είναι το Σχολείο του Δάσους;

 Τα Σχολεία του Δάσους αποτελούν διεθνώς την εφαρμογή του μεταρρυθμιστικού κινήματος της Παιδαγωγικής του Δάσους. Πραγμάτωση μιας παιδαγωγικής διαδικασίας εκτός των στενών ορίων μιας τάξης, που επιδιώκει τη μάθηση στο ύπαιθρο, χωρίς καταναγκασμούς και που προάγει την πολύπλευρη ανάπτυξη του παιδιού μέσω της ελευθερίας.

 Όπου αφορά πρωτίστως την προσχολική ηλικία καθώς με βιωματικό τρόπο επιτυγχάνονται όχι μόνο οι στόχοι που τίθενται για αυτήν την τρυφερή ηλικία (κοινωνική, κινητική και νοητική αντίληψη), αλλά επιτυγχάνεται και η ανάπτυξη της δημιουργικής, κριτικής και κυρίως αυτόνομης σκέψης τους, όπως μόνο στο ύπαιθρο και με τις προκλήσεις που εκεί υπάρχουν μπορεί να επιτευχθεί.

 Ακολούθως τόσο τα παιδιά των υπόλοιπων ηλικιών, που προσέρχονται με μία σταθερή συχνότητα και μέσω μίας ομάδας που ασφαλώς και δεν πρέπει να αλλάζει, όσο και κάποιων ειδικών ομάδων, όπως παιδιών θύματα bulying, με αυτισμό, σύνδρομο Down, κ.α., μπορούν να ωφεληθούν ποικιλοτρόπως, ισορροπώντας τον σύγχρονο τρόπο ζωής που όλο και περισσότερο αποξενώνει τον άνθρωπο από την φύση και τις πρωταρχικές ισορροπίες.

Τι διαφορετικό μπορεί να προσφέρει σε έναν μαθητή;

 Το Σχολείο του Δάσους είναι καθοδηγούμενο από τα παιδιά, παροτρύνοντας τα να συμμετέχουν σε αυτό που τα ενδιαφέρει περισσότερο στην φύση, προάγοντας το ελεύθερο παιχνίδι και τις αυθόρμητες δραστηριότητες, μολονότι υπάρχουν κάποιες κατευθύνσεις από τους παιδαγωγούς. Η παρατηρητικότητα από την πλευρά των τελευταίων και η συναισθηματική ικανότητα τους ώστε να μπορούν να σιωπούν ή να καθοδηγούν χωρίς διδακτισμό αποτελούν επίσης βασική προϋπόθεση.

Περιγράψτε μας μία τυπική ημέρα στο Σχολείο του Δάσους. 
Συνήθως, ξεκινά με το άναμμα της φωτιάς που γίνεται από τα παιδιά σε κάποια τοποθεσία του δάσους, αλλά που για ευνόητους λόγους (πυρασφάλεια) δεν θα πραγματοποιείται κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. 

Αντ’ αυτού κάνουμε τον κύκλο μας κάτω από ένα δέντρο, δίπλα στο καταφύγιο μας, εισάγοντας σε κάποιο θέμα που θα δουλέψουμε εκείνη τη μέρα. Αν για παράδειγμα είναι οι ήχοι του δάσους, μπορεί με τη σειρά να καλύψουμε τα μάτια με ένα μαντήλι και να καλέσουμε το κάθε παιδί να αφουγκραστεί. Κατόπιν η διαδικασία μπορεί να εξελιχθεί απαλά ρωτώντας τα παιδιά γα το ποιος νομίζουν πως κατοικεί πάνω στα κλαδιά του δέντρου, ή πάνω στα φύλλα και στον κορμό του.

 Σταδιακά σηκωνόμαστε και φέρνουμε κάποια υλικά παρατήρησης, όπως μεγενθυντικούς φακούς, κι εξαπλωνόμαστε στους γύρω λόφους γυρεύοντας ίχνη πουλιών και ζώων (εξερεύνηση). Όλο αυτό μπορεί να οδηγήσει, αναλόγως της κατεύθυνσης των παιδιών, είτε σε ένα ελεύθερο παιχνίδι, είτε σε μία κατασκευή, όπως για παράδειγμα ενός σπιτιού πουλιών χρησιμοποιώντας ένα χάρτινο κουτί από γάλα (ανακύκλωση) και καλύπτοντας το από φλοιούς δέντρων και φλούδες κουκουναριών που τα παιδιά συγκεντρώνουν.

 Αργότερα μπορούμε να κολατσίσουμε κοντά στο ρυάκι όπου τα παιδιά έχουν στήσει ένα καταφύγιο από καλάμια και κλαδιά, με κόμπους που μόνα τους έκαναν, και να επιδοθούν κατόπιν σε σκαρφάλωμα δέντρων, κατασκευές από φυσικά υλικά, όπως κούκλες από μουστάκια καλαμιών, βελανιδοσκουφάκια, και ό,τι άλλο τα εμπνέει.

 Η μέρα κλείνει με τον κύκλο μας δίπλα στο καταφύγιο μας με μια αφήγηση από την παιδαγωγό που να συνδέεται με τη μέρα που περάσαμε, ή πραγματοποιείται από κάποιο παιδί, εφόσον το επιθυμεί ολόψυχα. 

ΠΗΓΗ...http://newsone.gr

Διαβάστε Περισσότερα

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΣΜΑΝΗΣ : ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΕΥΝΟΪΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΕΠΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΚΑΦΕΝΕΙΩΝ, ΚΑΦΕΤΕΡΙΩΝ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΩΝ ΕΣΤΙΑΣΗΣ

Με αφορμή την κατάθεση του νέου νομοσχεδίου για τη συλλογική διαχείριση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, ο Γιώργος Καρασμάνης συνυπέγραψε Ερώτηση του Λευτέρη Αυγενάκη προς τον αρμόδιο Υπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού, σχετικά με την προάσπιση των δικαιωμάτων των χρηστών (ιδιοκτητών καφενείων, καφετεριών κέντρων εστίασης κλπ) από τις απαιτήσεις των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης (ΑΕΠΙ) και τις διαμαρτυρίες τους για καταχρηστικές συμπεριφορές σε βάρος τους. 

Στην σχετική Ερώτηση επισημαίνεται η επιτακτική ανάγκη να μπει τάξη στο πεδίο διαχείρισης των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων και παράλληλα να εξυγιανθεί το αδιαφανές καθεστώς λειτουργίας της ΑΕΠΙ, αφού καταργείται η διαδικασία συναπόφασης των αμοιβολογίων με αποτέλεσμα αυτή να λειτουργεί μονοπωλιακά με όλες τις αρνητικές επιπτώσεις που αυτό συνεπάγεται.     

Παρατίθεται το πλήρες κείμενο της Ερώτησης : 

ΕΡΩΤΗΣΗ

Η προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών και των εκτελεστών, καθώς και η προάσπιση των δικαιωμάτων των χρηστών από τις απαιτήσεις των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης απαιτεί την διαμόρφωση ενός σύγχρονου θεσμικού πλαισίου. Το ζήτημα των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων έχει απασχολήσει τα τελευταία χρόνια την επικαιρότητα, ιδιαίτερα δε από την πλευρά των χρηστών που διαμαρτύρονται για καταχρηστικές συμπεριφορές σε βάρος τους από τους Ο.Σ.Δ. και ζητούν εναγωνίως να αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο. 

Μετά από δεκάδες συντονισμένες κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις Βουλευτών της ΝΔ και συνεχείς πιέσεις προς το αρμόδιο Υπουργείο και την Επιτροπή Ανταγωνισμού εδώ και τρία περίπου χρόνια, έχουμε επισημάνει σε όλους τους τόνους την ανάγκη να μπει τάξη στο πεδίο διαχείρισης των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων και συγκεκριμένα των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης.

Το Υπουργείο Πολιτισμού είχε εκπονήσει και είχε θέσει στη διαβούλευση, από το Δεκέμβριο του 2015,  νομοσχέδιο για τη συλλογική διαχείριση προκειμένου να ενσωματώσει τη σχετική Οδηγία 2014/16 της ΕΕ στο ελληνικό δίκαιο και να εξορθολογήσει τη λειτουργία των Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης (ΟΣΔ) και των Ανεξάρτητων Οργανισμών Διαχείρισης (ΑΟΔ). Το αρχικό σχέδιο του νομοσχεδίου που είχε τεθεί στη διαβούλευση, ορθολογικοποιούσε το καθεστώς της συλλογικής διαχείρισης στην Ελλάδα, προέβλεπε διαδικασία συναπόφασης για τα αμοιβολόγια και εκσυγχρόνιζε τους κανόνες λειτουργίας των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης. Παράλληλα, προέβλεπε ότι η ΑΕΠΙ θα συνέχιζε να λειτουργεί ως οργανισμός συλλογικής διαχείρισης, όπως λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια, με μηχανισμούς που θα διασφάλιζαν, ταυτόχρονα, τα δικαιώματα των δικαιούχων-μελών της. 

Ωστόσο, αν και η διαβούλευση ολοκληρώθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2016, το σχέδιο νόμου κατατέθηκε για συζήτηση στη Βουλή και, εν συνεχεία, αποσύρθηκε. Ακολούθησε νέα «επεξεργασία» του νομοσχεδίου και δόθηκε στη δημοσιότητα ένα αρκετά διαφορετικό σχέδιο. Η τελική διαμόρφωση του σχεδίου νόμου που έχει σημαντικές αλλαγές, οι οποίες όχι μόνο δεν εξορθολογούν τη λειτουργία των ΟΣΔ, αλλά λειτουργούν προς όφελος συγκεκριμένου οργανισμού και ειδικότερα της ΑΕΠΙ. 

Το Υπουργείο που διατείνεται ότι θα εξυγιάνει το αδιαφανές καθεστώς της λειτουργίας της ΑΕΠΙ, μέσω ελέγχων, έρχεται με το προαναφερόμενο νομοσχέδιο και διασφαλίζει μια δεσπόζουσα θέση στην ΑΕΠΙ και της επιτρέπει να λειτουργεί με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά συγκριτικά με τους υπόλοιπους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης. Παράλληλα, η ΑΕΠΙ απολαμβάνει όλων των προνομίων που ισχύουν για όλους του οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης! Ταυτόχρονα, καταργεί, επί της ουσίας, την διαδικασία της συναπόφασης αμοιβολογίων, που προβλεπόταν στο προγενέστερο σχέδιο του ως άνω νομοσχεδίου. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα η ΑΕΠΙ να μπορεί να λειτουργεί αυθαίρετα ως το απόλυτο μονοπώλιο για τα πνευματικά δικαιώματα στη χώρα μας με όλες τις αρνητικές επιπτώσεις που αυτό συνεπάγεται. 

Παράλληλα, βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη έλεγχος του Υπουργείου Οικονομικών και του Υπουργείου Πολιτισμού, ο οποίος έχει ανατεθεί σε ανεξάρτητο οργανισμό για να διερευνηθούν καταγγελίες για οικονομικές ατασθαλίες και κακοδιαχείριση στην ΑΕΠΙ. Επιπροσθέτως, έκθεση ανεξάρτητου ορκωτού λογιστή, του Σ. Παππά, με ημερομηνία 22/5/2015 διαπιστώνει σωρεία παρανομιών κατά παρέκκλιση λογιστικών αρχών. Μάλιστα, σύμφωνα με το υπ’ αριθ. πρωτ. 377/26-07-2016 έγγραφο του Υπ. Πολιτισμού, σε απάντηση της από 6860/07-07-2016 ερώτησής μας, η «... ΑΕΠΙ αρνήθηκε να 

συνεργαστεί με την ελεγκτική εταιρεία προβάλλοντας διάφορες αιτιολογίες με συνέπεια την αντικειμενική αδυναμία διενέργειας του ως άνω ελέγχου...».

Ταυτόχρονα, η μεταφορά της έδρας της ΑΕΠΙ Α.Ε. στην Κύπρο προφανώς συνδέεται άμεσα με την επικείμενη ενσωμάτωση της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 26/2014 στο εθνικό μας δίκαιο, αφού πλέον δεν θα δύναται αυτή να υφίσταται υπό τη μορφή ανώνυμης εταιρείας αλλά θα πρέπει υποχρεωτικά να αποτελέσει Οργανισμό Συλλογικής Διαχείρισης, ο οποίος είτε θα ελέγχεται από τα μέλη του είτε θα είναι μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα σύμφωνα με τις διατάξεις της εν λόγω Ευρωπαϊκής Οδηγίας, την οποία οφείλει το κάθε κράτος-μέλος να ενσωματώσει στο εθνικό του δίκαιο.

Κατόπιν των ανωτέρω,

ΕΡΩΤΑΤΑΙ Ο ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ

1.   Για ποιό λόγο έγινε αυτή η σημαντική αλλαγή στο νομοσχέδιο μεταξύ του σχεδίου που κατατέθηκε στη Βουλή του καλοκαίρι του 2016 και του σημερινού σχεδίου;

2.     Γιατί καθυστέρησε η κατάθεσή του στη Βουλή, ενώ είχε ολοκληρωθεί η δημόσια διαβούλευση από τον Ιανουάριο του 2016; Για ποιο λόγο αποσύρθηκε από τη Βουλή το νομοσχέδιο που είχε κατατεθεί το καλοκαίρι; 

3.     Βάσει ποιάς λογικής και ποιας μελέτης, το νομοσχέδιο ευνοεί έναν οργανισμό συλλογικής διαχείρισης σε σχέση με τους άλλους οργανισμούς; Πως εξηγείται μια τέτοια διακριτική μεταχείριση, ιδίως όταν ο εν λόγω οργανισμός τελεί ακόμη υπό έλεγχο για τυχόν ατασθαλίες και κακοδιαχείριση;

4.     Πώς μπορεί το αρμόδιο Υπουργείο για την προστασία των δικαιωμάτων των δημιουργών να προβαίνει σε διατάξεις που αφαιρούν πλήρως και κατά τρόπο σκανδαλώδη από τους δημιουργούς τον έλεγχο; 

5. Για ποιό λόγο προωθείται ένα νομοσχέδιο που παραβιάζει την Οδηγία της ΕΕ, την οποία αρχικά είχε αποφασιστεί να ενσωματώσουμε στην Εθνική μας νομοθεσία;    »»»

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016       ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ

Διαβάστε Περισσότερα

Σχολική προσαρμογή και παιδί

Οι δυσκολίες προσαρμογής  στο σχολικό πλαίσιο και όχι μόνο, διακρίνονται από προσωρινότητα και ρευστότητα καθότι η ανάπτυξη του παιδιού και του εφήβου είναι ραγδαία και η μια αλλαγή διαδέχεται την άλλην.

Πολλές φορές είναι ανεφικτο να εντοπιστεί το σημείο βάση του οποίου αρχίζει να θεωρείται μια συμπεριφορά προβληματική.

Το παιδί αναπτύσσεται καθώς αλληλεπιδρούν πολυάριθμοι και ποικίλοι γενετικοί παράγοντες τους οποίους πολλές φορές είναι δύσκολο να εντοπίσουμε. Κάποιες φορές, λοιπόν, μπορεί να συμβαίνει μια ακραία έκφραση ομαλών αναπτυξιακών τάσεων.

Παραδείγματος χάρη η αφοσιωμένη σχολική επιμέλεια είναι μια επιθυμητή συμπεριφορά κατά τη διάρκεια της σχολικής ηλικίας η οποία μπορεί να αλλάξει πρόσημο και να λειτουργεί ως μια άκαμπτη και καταναγκαστική προσήλωση στα σχολικά καθήκοντα λειτουργώντας μεσα σενα αγχωτικό και φοβικό περίγραμμα.

Δυσκολίες προσαρμογής μπορεί να συμβούν ως αντίδραση σε παροδικές αγχογόνες καταστάσεις που προκαλούν τα σοβαρά γεγονότα ζωής ή σε συγκρουσιακού τύπου καθημερινές καταστάσεις.

Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας συνήθως όταν συμβαίνουν αγχογόνα γεγονότα ζωής παλινδρομούν σε προηγούμενα εξελικτικά στάδια ενώ τα παιδιά σχολικής ηλικίας και οι έφηβοι πολλές φορές αδυνατούν να χειριστούν αυτά τα γεγονότα λόγω της μικρής εμπειρίας που έχουν στη διαχείριση τέτοιων γεγονότων αλλά και των ελειμμάτων που έχουν στην αντίληψη και στη γνωστική επεξεργασία.

Συμπεριφορές που θεωρούνται προβληματικές για μια ηλικία μπορεί να μην θεωρούνται προβληματικές σε μια άλλη ηλικία. Π.χ ενα παιδί που βρέχεται πάνω του στην ηλικία των 4-5 μπορεί να θεωρηθεί φυσιολογική συμπεριφορά για την ηλικία του αλλά μη φυσιολογική για ένα παιδί δέκα ετών.

Πολλά παιδιά και έφηβοι μπορούν να αντιστέκονται σε αντιξοότητες που συμβαίνουν κατά την διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας χάρη σε άλλους προστατευτικούς παράγοντες όπως τα θετικά ιδιοσυγκρασιακά  και προσωπικά χαρακτηριστικά τους, τις υποστηρικτικές σχέσεις, το εκτεταμένο κοινωνικό δίκτυο υποστήριξης.

Ποια είναι όμως εκείνα τα χαρακτηριστικά που βοηθούν στη διάκριση των δυσκολιών προσαρμογής από την ομαλή συμπεριφορά;

Υπάρχουν κάποια ερωτήματα που βοηθούν στη διάκριση των δυσκολιών προσαρμογής όπως: είναι η κατάλληλη η συμπεριφορά του παιδιού και του εφήβου ανάλογα με την ηλικία και το φύλο του; η συμπεριφορά διαρκεί μεγάλο διάστημα; οι συνθήκες ζωής συνετέλεσαν στην εμφάνιση προβλημάτων; το κοινωνικοπολιτισμικό πλαίσιο τι ρόλο διαδραμάτισε στο χαρακτηρισμό αυτών των συμπεριφορών; ποια η έκταση και το είδος της δυσκολίας προσαρμογής; ποια η σοβαρότητα και η συχνότητα της δυσκολίας προσαρμογής; πού πώς και πότε εκδηλώνεται η συγκεκριμένη συμπεριφορά;

Όταν η συμπεριφορά του παιδιού έχει δυσάρεστες επιπτώσεις στη ζωή του παιδιού ή του εφήβου, δηλαδή όταν εμποδίζεται η λειτουργικότητα του δηλαδή η ενδοπροσωπική και διαπροσωπικη προσαρμογή του τότε υπάρχει δυσπροσαρμοστικοτητα.

Η ενδοπροσωπική προσαρμογή έχει να κάνει με το πως νιώθει αλλά και το πως σκέπτεται ενώ η διαπροσωπική προσαρμογή αφορά τις σχέσεις με τα άλλα πρόσωπα. Δυσχέρειες μπορεί να εμφανίζονται σε  ενδοπροσωπικούς τομείς όπως η νοημοσύνη, συναίσθημα, αυτοαντίληψη και αυτοέλεγχο αλλά και σε διαπροσωπικούς τομείς όπως οι διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις. 

Αν το παιδί μας καταφεύγει σε συμπεριφορές με έντονο παρορμητισμό, με καταναγκαστικά στοιχεία και ανεξέλέγκτες προεκτάσεις και οι οικείοι του παιδιού αδυνατούν να τις κατανοήσουν αλλά και να τις αποφύγουν τότε χρειάζεται παρέμβαση του ειδικού.

Γράφει η Δρ. Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Ψυχολόγος Σχολικής-Εξελικτικής κατεύθυνσης

ΠΗΓΗ... http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Ακόμη μια ώρα αιώνιας ζωής

Το Τρίτο Πρόγραμμα παίζει όλη μέρα ρέκβιεμ, ψαλμωδίες, ορατόρια, θρησκευτικές σονάτες, θρήνους και θρηνώδη άσματα.

Ενδιάμεσα ακούγεται η «Επί του Όρους Ομιλία» και η Καινή Διαθήκη σε μετάφραση –συγνώμη, απόδοση- του Ντίνου Χριστιανόπουλου.

Δεν έχω πάει στην εκκλησία, αλλά σκέφτομαι το Θεό και το θάνατο πιο συχνά απ’ ό,τι συνήθως.Αλλά δεν νιώθω θλίψη. Πώς μπορείς να νιώσεις κάτι τέτοιο όταν ακούς το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ;

Το μόνο που μπορείς να αισθανθείς μ’ αυτή τη θεία μουσική –πέρα από πλήξη αν προτιμάς τα κομμάτια «ριφ-κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρέν-σόλο-ρεφρέν»- είναι κατάνυξη και ανύψωση. Ίσως και λίγη ζήλια που εσύ δεν είσαι παρά ένας απλός θνητός, σε σχέση πάντα με τον «Αγαπητό του Θεού», τον Αμαντέους.

~~

Ο Μότσαρτ ξεκίνησε να γράφει το “Requiem Mass in D minor” λίγο πριν το θάνατο του. Δεν του το ζήτησε ο Σαλιέρι, όπως επινοήθηκε ο θεατρικός συγγραφέας Σάφερ και είδαμε όλοι στην περίφημη ταινία του Μίλος Φόρμαν.

Ο παραγγελιοδόχος ήταν ο εκκεντρικός κόμης Βάλζεγκ-Στούπαχ, ο οποίος ήθελε ένα ρέκβιεμ για να παίζεται σε ιδιωτικές συναυλίες στη μνήμη της νεκρής συζύγου του, η οποία απεβίωσε μόλις είκοσι χρονών. Ο τριανταπεντάχρονος Μότσαρτ ήταν ήδη πολύ άρρωστος όταν άρχισε να συνθέτει το έργο που του είχαν παραγγείλει –και προπληρώσει κατά το ήμισυ.

Ήξερε ότι θα πέθαινε και είχε πει: «Γράφω αυτό το ρέκβιεμ για το θάνατο μου.»

Δεν πρόλαβε να το ολοκληρώσει. Ο Χάρος δεν έδωσε μια μικρή πίστωση χρόνου στον Αγαπητό του Θεού –ίσως γιατί δεν έπαιζε σκάκι.

Ο Μότσαρτ θάφτηκε φτωχικά, με έξοδα του δήμου, σε κοινό-ομαδικό τάφο.

~~

Το πρώτο πράγμα που μπορώ να σκεφτώ είναι: «Πώς είναι δυνατόν να αφήνουν τέτοιους ανθρώπους να πεθαίνουν έτσι;»

Αλλά αμέσως μεταμελώ, καταλαβαίνω την ανοησία της απορίας μου. Κανείς άνθρωπος δε θα έπρεπε να πεθαίνει άπορος, ανεξάρτητα αν είναι ο Μότσαρτ ή ο «απλός θνητός» στην Αφρική, στην Ινδία, στην Ελλάδα.

Στην επόμενη ερώτηση μου ο Μότσαρτ έχει ήδη απαντήσει: «Τι θα έκανες αν σου είχε μείνει μια ώρα ζωής;»

~~

Αυτή την ερώτηση την έκανα κάποτε στους ανθρώπους που ήξερα. Δε θυμάμαι όλες τις απαντήσεις –κάπου τις έχω σημειώσει, αλλά αυτό το «κάπου» είναι χαμένο στο χάος των ημερολογίων μου. Θυμάμαι μόνο λίγες, τις πιο αστείες ίσως ή μπορεί αυτές που μου έκαναν αρκετή εντύπωση για να τις θυμάμαι.

Ρωτούσα, λοιπόν: «Τι θα έκανες αν σου είχε μείνει μια ώρα ζωής;»

Κάποια κοπέλα μου είχε πει: «Θα έβγαινα στο δρόμο γυμνή».

Κάποια άλλη: «Έρωτα». (Κι εγώ ευχήθηκα τότε να είμαι κοντά της λίγο πριν καταστραφεί ο κόσμος ή να της σκαρώσω μια φάρσα: Να μπω πανικόβλητος στο σπίτι της φωνάζοντας: «Ένας μετεωρίτης θα πέσει στη Γη! Έχουμε μόνο μια ώρα!»).

Ένας φίλος, ψυχολόγος τώρα πια, μου είχε πει: «Μόνο για μένα ή για όλον τον κόσμο;» (Αυτή ήταν μια πολύ σημαντική διευκρίνιση. Αλλιώς είναι να πεθαίνουν όλοι και αλλιώς μόνο εσύ.)

Ένας άλλος φίλος, πιο φλεγματικός και ράθυμος, μου είχε πει: «Τίποτα. Τι να προλάβεις να κάνεις σε μια ώρα;»

Μια μητέρα μου είχε πει: «Θα αγκάλιαζα το παιδί μου.»

Μια γυναίκα, λίγο μεγαλύτερη σε ηλικία, και μόνη, μου είχε πει: «Θα συγύριζα το σπίτι. Να μην το βρούνε χάλια.» (Αυτή -καταλαβαίνω τώρα, μετά από πολλά χρόνια- θα είχε σκεφτεί πολλές φορές την αυτοκτονία. Οι αυτόχειρες πάντα φροντίζουν να «κλείνουν» όλες τις υποθέσεις τους πριν προχωρήσουν στο απονενοημένο διάβημα.)

Κάποιος άλλος μου είχε πει: «Θα στεναχωριόμουν.» (Τόσο απλά.)

Ένας φίλος, που σκοτώθηκε ακαριαία με τη μηχανή του λίγα χρόνια μετά, μου είχε πει: «Θα πήγαινα στην παραλία και θα έπαιζα κιθάρα. Μόνος.»

Ο πατέρας μου είχε πει: «Μη λες βλακείες».

Ο Ιβάν, ένας κοπρίτης που ψόφησε λίγο μετά από μια φόλα, μου είχε πει –ή τουλάχιστον έτσι νομίζω: «Θα έτρωγα εκείνο το κόκαλο που έχω θάψει στην αυλή σου».

Ο Ξαβιέ, ένας Γάλλος από την Τουλούζη που ήταν πάντα μεθυσμένος, μου είπε: «Θα μεθούσα».

Μια άλλη φίλη μου είπε: «Θα έπαιρνα τηλέφωνο όλους όσους αγαπώ και όλους εκείνους που αδίκησα».

~~

Αυτές τις απαντήσεις θυμάμαι μόνο. Είμαι σίγουρος ότι αν η ερώτηση ήταν αλλιώς διατυπωμένη, αν τους έδινα περιθώριο μιας μέρας ή ενός χρόνου, οι απαντήσεις θα ήταν πολύ διαφορετικές.

Ίσως κάποιοι να ταξίδευαν, στα μέρη που πάντα ευχόντουσαν να βρεθούν. Πολλοί θα έβριζαν το αφεντικό τους με τις χυδαιότερες λέξεις και θα παραιτούνταν, χαμογελώντας.

Κάποιοι, ίσως, να χώριζαν ή να δολοφονούσαν και να έτρωγαν το/τη σύζυγο τους.

Άλλοι θα ξεκινούσαν να τρώνε, αμέτρητα γλυκά και αλμυρά εδέσματα, χωρίς να τους νοιάζει πια για τα κιλά τους.

Πολλοί θα ξεκινούσαν να πηγαίνουν στην εκκλησία κάθε μέρα και να προσεύχονται, πράγμα που ποτέ ως τότε δε θα είχαν κάνει.

Κάποιοι ίσως να ξεκινούσαν να γράφουν ένα μυθιστόρημα.

Όχι. Αυτή η σκέψη είναι πολύ εγωκεντρική.

~~

«Κι εσύ, τι θα έκανες αν σου έμενε μια ώρα ζωής;» με ρωτάει ο Βόλφανγκ.
«Μόνο για μένα ή για όλο τον κόσμο;» λέω προσπαθώντας να κερδίσω λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω.
«Μόνο για σένα.»

Θα στεναχωριόμουν. Μετά θα αγκάλιαζα το παιδί μου και θα έπαιζα για τελευταία φορά πλέιμομπιλ μαζί του. Μετά θα έκανα έρωτα με την αγαπημένη μου. Μετά θα άκουγα τη «Μικρή Νυχτερινή Μουσική» (το πρώτο μέρος μόνο) του Μότσαρτ.

Μετά θα κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη του μπάνιου –και θα τον αποχαιρετούσα χαμογελώντας, αφού θα καταλάβαινα πόσο ασήμαντες ήταν οι λεπτομέρειες που δε μου άρεσαν.

Μετά θα έβαζα κάτι στο στόμα μου, ό,τι έβρισκα, ίσως μόνο λίγο ψωμί με ελαιόλαδο. Μετά θα καθόμουν στο μπαλκόνι –όχι για να μην καπνίσω μέσα στο σπίτι, αλλά για να δω τα πράσινα φύλλα από τα δέντρα και τα αστέρια. Θα κάπνιζα ένα τσιγάρο και θα έπινα ένα ποτήρι κρασί.

Μετά θα έπαιρνα το στυλό και θα έγραφα τις τελευταίες μου λέξεις στο χαρτί. Μετά θα κοιτούσα το φεγγάρι και θα χαμογελούσα.

Θα ευχαριστούσα το Θεό, το Σύμπαν, την Τύχη, που με άφησε να ζήσω τόσα χρόνια, που με αξίωσε να γνωρίσω τον έρωτα της ζωής μου και να γεννήσω τον πιο όμορφο άνθρωπο που έχω δει –το γιο μου.

Θα ευχαριστούσα το Θεό, το Σύμπαν, την Τύχη που με βοήθησε να κάνω φίλους, να ονειρευτώ μαζί τους, να ξενυχτήσω μαζί τους, να μαλώσω μαζί τους.

Θα ευχαριστούσα το Θεό, το Σύμπαν, την Τύχη που μου αποκάλυψε το ιερό μυστήριο της συγγραφής.

Θα τον ευχαριστούσα για τα ταξίδια που έκανα και για τα μέρη που είδα.

Μετά θα ζητούσα συγνώμη που δεν κατάφερα να κάνω περισσότερα για τους ανθρώπους -που αγάπησα, που γνώρισα, που συνάντησα, που έζησαν μακριά από εμένα.

Μετά…

Φτάνει μια ώρα για να τα κάνω όλα; Μήπως μπορώ να έχω μια μικρή παράταση; Άλλη μια ώρα ή άλλη μια μέρα ή έναν ακόμα χρόνο; Ξέρω να παίζω και σκάκι!

Δως μου άλλη μια μέρα, την τελευταία μου, να προλάβω να διαβάσω ένα ακόμα διήγημα του Τσέχωφ, να φτιάξω ένα νόστιμο φαγητό, να δω άλλο ένα ηλιοβασίλεμα, να διαβάσω ένα παραμύθι στο γιο μου, να πιω ένα μπουκάλι κρασί με την αγαπημένη μου, να δω μια ταινία (τη «Διπλή Ζωή της Βερόνικας»), να ακούσω ολόκληρη την Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν (συγνώμη, Μότσαρτ), ίσως και κάτι από τους Beatles και τους Nirvana, και τη «Συννεφιασμένη Κυριακή», να γράψω ένα διήγημα, να μυρίσω ένα γιασεμί, να…

Μια τελευταία μέρα; Έναν ακόμα μήνα; Έναν χρόνο; Μία ακόμα ώρα;

Πηγή: sanejoker.info

Διαβάστε Περισσότερα

Τι συμβαίνει όταν αγαπάς τον εαυτό σου

Όταν ήσασταν παιδιά, σας δίδαξαν ότι δεν είναι σωστό να αγαπάτε και να εκτιμάτε τον εαυτό σας. Μάθατε ότι η εκτίμηση προς τον εαυτό σας είναι ματαιοδοξία και πως η ματαιοδοξία δεν είναι καλό πράγμα. Μάθατε ότι το να δείχνετε πόσο πολύ αγαπάτε τον εαυτό σας είναι επικίνδυνο και οι άνθρωποι θα σας επικρίνουν γι’ αυτό. Στην κοινωνία μας μαθαίνουμε πως όταν αγαπάς τον εαυτό σου φανερά, είναι πολύ πιθανό οι άλλοι να σε κατηγορήσουν για εγωισμό και έπαρση, οπότε και θα σε απορρίψουν.

Για να αποκτήσουμε αγάπη και συντροφικότητα στη ζωή μας, μαθαίνουμε να κρύβουμε την αγάπη που νιώθουμε για τον εαυτό μας, και μάλιστα οδηγούμαστε στο σημείο να μειώνουμε τον εαυτό μας. Σιγά σιγά, αρχίζουμε να πιστεύουμε και οι ίδιοι στην κατωτερότητά μας και η αγάπη για τον εαυτό μας καταπνίγεται, ξεχνιέται.

Επιπρόσθετα, ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε μεγαλώνοντας είναι ότι ο κόσμος δεν έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά για εμάς, οπότε δεν μπορούμε να έχουμε ότι επιθυμούμε. Μάθαμε να αισθανόμαστε εγωιστές και κακοί, επειδή θέλουμε περισσότερα απ’ όσα έχουμε. Στην προσπάθειά μας να γίνουμε καλοί κι αξιαγάπητοι, καταπιέζουμε τις επιθυμίες μας, προκειμένου να υπηρετούμε τις επιθυμίες των άλλων, αποσκοπώντας στην αγάπη και στην αποδοχή τους.

Στα παιδιά περνά συχνά το μήνυμα ότι για να έχουν αγάπη, πρέπει να την κερδίσουν ή να πληρώσουν γι’ αυτήν. Συμπεραίνουν, λοιπόν, ότι η αξία τους δεν βρίσκεται μέσα τους, αλλά στην εμφάνισή τους, στην επιτυχία τους ή στην ικανότητά τους να κάνουν όσα περιμένουν οι άλλοι από εκείνα.

Κάθε παιδί μαθαίνει γρήγορα την πραγματικότητα της υπό όρους αγάπης: όταν έχουμε δίκιο, την κερδίζουμε, και όταν έχουμε άδικο ή σφάλλουμε, τη χάνουμε. Στο άλλο άκρο βρίσκεται το παιδί του οποίου οι γονείς, προσπάθησαν να του προσφέρουν την άνευ όρων αγάπη.

Ίσως όταν συμπεριφερόσασταν άσχημα ή είχατε μέτρια επίδοση στο σχολείο, οι γονείς σας επέλεγαν να αγνοήσουν το πρόβλημα, προσποιούμενοι πως όλα ήταν μια χαρά. Εσείς, βέβαια, διαισθανόσασταν την αποδοκιμασία, αλλά δεν σας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία της επανόρθωσης και της συγχώρησης. Σε αμφότερες περιπτώσεις, ξέρετε πως δεν είστε τέλειοι και αισθάνεστε ανάξιοι της επιδοκιμασίας, όταν σας δίνεται. Μαθαίνετε να δυσπιστείτε στην επιδοκιμασία των άλλων και, παράλληλα, να φοβάστε την αποδοκιμασία τους.

Όταν αγαπάτε τον εαυτό σας, έχετε τη δυνατότητα να εκφράσετε τα εσωτερικά σας χαρίσματα και τα ταλέντα σας χωρίς φόβο ή αυτοσυγκράτηση. Όσο περισσότερο τα αποκαλύπτετε, τόσο ευκολότερο είναι για τους άλλους να εκτιμήσουν αυτό που είστε πραγματικά και όχι το προσωπείο που φοράτε.

Αντίστοιχα, όσο περισσότερο σας εκτιμούν και σας αγαπούν οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο μπορείτε να αγαπήσετε κι εσείς τον εαυτό σας. Είναι ένας κύκλος για την ανάπτυξη της αγάπης και τη γνήσια έκφραση του εαυτού. Έτσι, όταν δεν αγαπάτε τον εαυτό σας και τον καλύπτετε με μια μάσκα, ο κύκλος εξελίσσεται προς την αντίθετη φορά.

Αγαπώντας τον εαυτό σας περισσότερο, αποκτάτε την ικανότητα να αγαπάτε και να εκτιμάτε τους άλλους περισσότερο. Ο κόσμος γίνεται ένας τόπος διαφορετικός. Για τον καθέναν από εμάς, είναι σαν μεγάλος καθρέφτης ο οποίος αντανακλά αυτό που είμαστε. Βλέπουμε ο καθένας τον κόσμο μέσα από τζάμια διαφορετικών χρωμάτων, τα οποία τον καθορίζουν σύμφωνα με το πώς αισθανόμαστε για τον εαυτό μας.

Τις περισσότερες φορές λοιπόν, όταν αποδοκιμάζουμε τους άλλους, στην πραγματικότητα βλέπουμε σε αυτούς ένα μέρος του εαυτού μας που δεν μας αρέσει. Μαθαίνοντας να αγαπάμε και να είμαστε ο εαυτός μας, κάνουμε το πρώτο βήμα προς την αποδοχή, την εκτίμηση και την αγάπη του εαυτού μας, αλλά και για να αποκτήσουμε ουσιαστικότερες σχέσεις.

Ναταλί Bέλτση - Ψυχολόγος - Νευροψυχολόγος ΜSc- Πτυχιούχος τμήματος Ψυχολογίας Α.Π.Θ

Πηγή: psychology-veltsi

Διαβάστε Περισσότερα

«Ιστορίες του κυρίου Κόυνερ», Μπέρτολτ Μπρεχτ

Μόχθος των καλών
Ρώτησαν τον κ. Κ.: Τι φτιάχνετε τώρα; Ο κ. Κ. αποκρίθηκε: Κουράζομαι πάρα πολύ, ετοιμάζω το επόμενο λάθος μου.

Αγάπη για την πατρίδα (μίσος για τους πατριδολάτρες)
Ο κ. Κ. δεν τόκρινε απαραίτητο να ζει σε μια συγκεκριμένη χώρα. Έλεγε: Παντού μπορώ να πεινάσω. Κάποτε όμως έλαχε να περνάει από μια πόλη που την είχε κυριέψει ο εχθρός της χώρας όπου ζούσε. Τον πλησίασε τότε ένας αξιωματικός του εχθρού και τον ανάγκασε να κατεβεί από το πεζοδρόμιο. Ο κ. Κ. κατέβηκε και διαπίστωσε ξαφνικά ότι είχε αγαναχτήσει ενάντια σ’ αυτόν τον άνθρωπο, και μάλιστα όχι μόνο ενάντια στον άνθρωπο μα προπαντός ενάντια στη χώρα που άνηκε ο άνθρωπος αυτός, τόσο, που ευχήθηκε να γίνει ένας σεισμός και να την καταπιεί. Γιατί, ρώτησε ο κ. Κ., έγινα εθνικιστής εκείνη τη στιγμή; Γιατί συνάντησα έναν εθνικιστή. Μα γιαυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία• γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν.

Το ερώτημα αν υπάρχει θεός
Κάποιος ρώτησε τον κ. Κ. αν υπάρχει θεός. Ο κ. Κ. του είπε: Σε συμβουλεύω να σκεφτείς αν η συμπεριφορά σου θ’ αλλάξει ανάλογα με την απάντηση που θα δώσεις στο ερώτημα. Αν δε θ’ αλλάξει τότε η ερώτηση είναι περιττή. Αν θ’ αλλάξει τότε μπορώ τουλάχιστο να σε βοηθήσω λέγοντας πως εσύ αποφάσισες κιόλας: χρειάζεσαι ένα θεό.

Το δικαίωμα της αδυναμίας
Ο κ. Κ. έτυχε να βοηθήσει κάποιον σε μια δύσκολη περίσταση, μα σαν τέλειωσε η υπόθεση ο άλλος δεν τούπε ούτ’ ευχαριστώ.

Οι φίλοι του κ. Κ. απόρησαν όταν τον άκουσαν να υψώνει τη φωνή του και να παραπονιέται για την αχαριστία του άνθρωπου. Βρήκαν τη συμπεριφορά του κ. Κ, άπρεπη και του είπαν ακόμα: Δεν το ξέρεις πως ο άνθρωπος πρέπει να κάνει το καλό δίχως να ζητάει ευγνωμοσύνη, γιατί οι άνθρωποι είναι πολύ αδύνατοι για να νιώσουν ευγνωμοσύνη; Κι εγώ; αποκρίθηκε ο κ. Κ., καλά εγώ δεν είμαι άνθρωπος; Γιατί λοιπόν δεν πρέπει να είμαι τόσο αδύνατος που να ζητάω ευγνωμοσύνη; Οι άνθρωποι έχουν πάντα την εντύπωση ότι θα παραδεχτούν πως είναι βλάκες αν τύχει κι ομολογήσουν πως κάποιος τους φέρθηκε πρόστυχα. Γιατί αλήθεια;

Το αβοήθητο παιδί
Ο κ. Κ. μιλούσε για την κακή συνήθεια των ανθρώπων να καταπίνουν σιωπηρά την αδικία που τους κάνουν κι αφηγήθηκε τούτη την ιστορία: Κάποιος περαστικός είδε ένα παιδί να κλαίει και το ρώτησε τι το βασάνιζε. Να, είχα δυο γρόσια για να πάω στον κινηματογράφο μα ήρθε ένα αγόρι κι άρπαξε το ένα απ’ το χέρι μου, αποκρίθηκε το παιδί κι έδειξε ένα άλλο αγόρι που στεκόταν λίγο πιο πέρα. Καλά, και δε φώναξες βοήθεια; ρώτησε ο άνθρωπος. Πως, φώναξα, είπε το παιδί κι άρχισε τώρα να κλαίει λίγο πιο δυνατά. Και δε σ’ άκουσε κανένας; ξαναρώτησε τώρα ο άνθρωπος και χάιδεψε στοργικά το παιδί. Όχι, αποκρίθηκε εκείνο κλαίγοντας μ’ αναφυλλητά. Δεν μπορείς να φωνάξεις πιο δυνατά; ρώτησε ο άνθρωπος. Όχι, αποκρίθηκε το παιδί που βλέποντας τον άνθρωπο να χαμογελάει είχε αρχίσει πάλι να ελπίζει. Τότε δώσε μου και τ’ άλλο, είπε ο άνθρωπος (άνω τελεια) πήρε και το τελευταίο γρόσι από το χέρι του παιδιού και συνέχισε ξένοιαστος το δρόμο του.

Ερωτήματα που πείθουν
Πρόσεξα, είπε ο κ. Κ., ότι κάνουμε πολλούς να τρομάζουν με τη θεωρία μας, επειδή βρίσκουμε στο κάθε ερώτημα και μιαν απάντηση. Δε θα μπορούσαμε, για το καλό της προπαγάνδας, να κάνουμε έναν κατάλογο των ερωτημάτων που μας φαίνονται τελείως αναπάντητα;

Κουβέντες
Εμείς οι δυο δεν έχουμε πια τίποτα να πούμε, είπε ο κ. Κ. σε κάποιον. Γιατί; ρώτησε ο άλλος τρομαγμένος. Γιατί όταν είμαι μαζί σου δε λέω καμιά λογική κουβέντα, παραπονέθηκε ο κ. Κ. Μα αυτό δε μ’ ενοχλεί καθόλου, τον παρηγόρησε ο άλλος. Το πιστεύω, είπε με πικρία ο κ. Κ., ενοχλεί όμως εμένα.

Επιτυχία
Ο κ. Κ. είδε μια ηθοποιό να περνάει κι είπε: Είναι όμορφη. Τελευταία είχε επιτυχία χάρη στην ομορφιά της, τον πληροφόρησε ο συνοδός του. Ο κ. Κ. φουρκίστηκε κι είπε: Όχι, είναι όμορφη γιατί είχε επιτυχία.

Ο έπαινος
Όταν ο κ. Κ. άκουσε ότι οι παλιοί μαθητές του τον επαινούσαν, είπε: Ενώ οι μαθητές ξέχασαν από καιρό τα λάθη του δασκάλου, αυτός ακόμα τα θυμάται.

Ο απαραίτητος υπάλληλος
Ο κ. Κ. άκουσε να παινεύουν έναν υπάλληλο που δούλευε χρόνια σε μιαν υπηρεσία λέγοντας ότι είναι απαραίτητος στη θέση του, τόσο καλός υπάλληλος είναι. Και γιατί είναι απαραίτητος; ρώτησε θυμωμένος ο κ. Κ. Γιατί η υπηρεσία δε θα μπορούσε να σταθεί δίχως αυτόν, αποκρίθηκαν αυτοί που τον παίνευαν. Τότε τι σόι καλός υπάλληλος είναι, όταν η υπηρεσία δε στέκεται δίχως αυτόν; είπε ο κ. Κ. Είχε όλο τον καιρό να οργανώσει την υπηρεσία του έτσι, που να πάψει να είναι απαραίτητος. Στ’ αλήθεια με τι ασχολείται; Θα σας το πω εγώ: κάνει εκβιασμό.

Ο κ. Κ. και οι σωματικές ασκήσεις
Κάποιος φίλος του είπε στον κ. Κ. ότι η υγεία του βελτιώθηκε αφότου το φθινόπωρο, μάζεψε μόνος του τα κεράσια μιας μεγάλης κερασιάς. Σκαρφάλωσε ως τα πιο ψηλά κλαριά και οι περίπλοκες κινήσεις που έκανε για να φτάσει τα κεράσια γύρω του και πάνω από το κεφάλι του, φαίνεται, λέει, πως του έκαναν καλό. Και τα κεράσια; Τα φάγατε; ρώτησε ο κ. Κ., κι όταν ο φίλος του απάντησε καταφατικά είπε: Τέτοιες σωματικές ασκήσεις θα τις έκανα κι εγώ.

Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων
Ο βασικός λόγος που μας υποχρεώνει να υπηρετούμε τα συμφέροντα είναι ότι ένας μεγάλος αριθμός από σκέψεις δεν είναι δυνατό να γίνουν, γιατί είναι αντίθετες στα συμφέροντα αυτών που σκέφτονται. Όταν δεν μπορούμε να υπηρετήσουμε τα συμφέροντα είναι ανάγκη να τα δείχνουμε και να τονίζουμε την πολλαπλότητα τους. Μονάχα έτσι μπορεί αυτός που σκέφτεται να κάνει σκέψεις που υπηρετούν τα συμφέροντα των άλλων, γιατί πιο εύκολα μπορεί κανείς να σκέφτεται τα ξένα συμφέροντα παρά να ζει δίχως συμφέροντα.

Για τον νεαρό Κόυνερ
Μιλώντας κάποιος για τον νεαρό Κ. είπε ότι τον άκουσε να λέει ένα πρωί σε μια κοπέλα που του άρεσε πολύ: Χτες τη νύχτα σας είδα στον ύπνο μου. Ήσασταν πολύ λογική.

Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Ιστορίες του κ. Κόυνερ»

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΑΛΜΩΠΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΒΟΣΝΙΑΣ

Αριδαία, 16/9/2016

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΑΛΜΩΠΙΑΣ κ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΙΝΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΒΟΣΝΙΑΣ, ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΚΑΪΜΑΚΤΣΑΛΑΝ

Επίσκεψη στον Προφήτη Ηλία στο Όρος Βόρα – Καϊμακτσαλάν πραγματοποίησαν ο Πρόεδρος της Σερβικής Δημοκρατίας κ. Τόμισλαβ Νίκολιτς και ο Πρόεδρος της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας κ. Μίλοραντ Ντόντικ, με σκοπό να αποτίσουν φόρο τιμής στους νεκρούς Σέρβους του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η επίσκεψη προετοιμάστηκε από το Προξενείο της Σερβίας στη Θεσσαλονίκη, το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας, το Γ’ Σώμα Στρατού και τον Δήμο Αλμωπίας στα διοικητικά όρια του οποίου πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις μνήμης.
Επίσημος προσκεκλημένος ήταν ο Δήμαρχος Αλμωπίας κ. Δημήτρης Μπίνος ο οποίος συνοδευόταν από τον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Σίμο Σωτηριάδη και τον Αντιδήμαρχο κ. Γιώργο Τσιμτσιρίδη.
Κατά την άφιξη των δύο Προέδρων ο Δήμαρχος τους καλωσόρισε και τους ευχαρίστησε για αυτή τους την επίσκεψη η οποία σχετίζεται με ιστορικούς λόγους, ενώ αναφέρθηκε στις σχέσεις των δύο λαών ως διαχρονικών συμμάχων. Παράλληλα, αναφέρθηκε στις δυνατότητες συνεργασίας που θα έχουν ως στόχο την προσέλκυση τουριστών μέσα από την ανάδειξη των Σερβικών μνημείων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που υπάρχουν διάσπαρτα στον Δήμο Αλμωπίας.

Διαβάστε Περισσότερα

"Στο Ντιβάνι"- Irvin Yalom

–Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ το να  ζεις μια ζωή που κανείς δεν την παρατηρεί.

-Ο Γιάλομ πιστεύει ότι σε κάποιες περιπτώσεις η ορθόδοξη ουδετερότητα μπορεί  να έχει  ακόμα και αντιθεραπευτικό αποτέλεσμα.

–  … το κίνητρό του  πρέπει να είναι η αληθινή έγνοια για τον θεραπευόμενο.

–  Τυχερός όποιος αγαπάει τη δουλειά του.


–  Εσύ δεν το ήξερες ποτέ κι εγώ το ξέχασα. Ισοπαλία.

– …της άρεσε ο πόνος και το αίμα. Ήταν οι μόνες  στιγμές που ένιωθε ζωντανή.

– …ο κόσμος παραείναι  φριχτό μέρος για να το φορτώσεις σ’ ένα παιδί.

-…η λίμπιντό του κατέβασε ρολά ή ίσως διοχετεύτηκε στο να βγάλει λεφτά.

-…το να σκαλίζουμε τις στάχτες  του παρελθόντος είναι απλός μια δικαιολογία, για να αποφύγουμε την προσωπική ευθύνη για τις πράξεις μας.

-…ο ασθενής παθαίνει μια εμμονή με τον θεραπευτή– αναμασά πολύ έντονα κάθε συνεδρία, μεταξύ δύο συναντήσεων κάνει στη φαντασία του μεγάλες συζητήσεις με το θεραπευτή.

-Μ’ αυτά όμως «φτιάχνομαι» μόνο παροδικά. Καταλήγω να νιώθω ντροπή και ακόμα περισσότερο νεκρή και άδεια.

-Αν μπορέσεις να σπάσεις τον κύκλο μιας αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς με όποιον τρόπο κι αν το κάνεις – έχεις καταφέρει  κάτι πολύ σημαντικό…Το πρώτο βήμα…απέχθεια του ασθενούς για τον εαυτό του, αυτοκαταστροφική  συμπεριφορά  κι έπειτα ακόμη μεγαλύτερη απέχθεια για τον  εαυτό του, από ντροπή για τις πράξεις του.

-«Αν  θέλεις να εκτιμάς τον εαυτό σου, κάνε πράγματα απ’ τα οποία  μπορείς ν’ αντλήσεις αυτοεκτίμηση.»

-Αυτό που φαίνεται να έχει σημασία είναι  το τί έκανα– γι’ αυτό κατηγορούμαι – όχι  το τί ένιωσα  ή το τί πέρασε απ’ το νου μου.

-…αν δεν την κυβερνούσε πια αυτή η διαταραχή ελέγχου των παρορμήσεών της, θ’ ανέπνευσε διαφορετικές αξίες, διαφορετικές αξίες, διαφορετικές προτεραιότητες, διαφορετική θεώρηση του κόσμου.

–Έχεις κι εσύ κάτι απείθαρχο και σκοτεινό, έλεγε. Γι’ αυτό με  καταλαβαίνεις τόσο καλά. Νομίζω πως κατά κάποιο τρόπο  είμαστε δίδυμες ψυχές.

-Μερικές φορές η μοίρα μας φέρνει σε τέτοια θέση, που  το σωστό  είναι λάθος.

–Έχω χαθεί αλλά δεν θέλω να ξαναβρεθώ.

-«Μάθε να περιμένεις»…»Θα πρέπει  να είναι πιο σημαντικό  για τον  Τζάστιν να σου τα πει, παρά για σένα  να  τ’ ακούσεις. Κι  αν επιλέξει να μη σου  τα πει, τότε εσύ πρέπει να εστιάσεις στο γιατί έρχεται σε ‘ σένα, να πληρώνει και να σου αποκρύπτει πληροφορίες«.

-Τί  δύναμη έχει ένα όμορφο θηλυκό , ψάρι ή άνθρωπος! Σου προκαλεί δέος!

-…γυναικείο μυστικό: πώς μια γυναίκα  κατακτά έναν άντρα. «Είναι πολύ απλό «…» Δεν  έχει  παρά  να τον κοιτάξει στα μάτια και να κρατήσει το βλέμμα της λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω. Αυτό είναι όλο!»

–Την κατηγορούσε  ότι είχε προδώσει το γάμο της, υποστηρίζοντας ότι έκανε επίτηδες  τον εαυτό της απωθητικό , για να τον ντροπιάζει και να δείχνει ότι τον είχε γραμμένο.

-Σκεφτείτε την απόγνωση της χήρας, που βαθιά μέσα της νιώθει πως σπατάλησε σαράντα χρόνια παντρεμένη με τον λάθος άνθρωπο. Ο πόνος της λοιπόν δεν  είναι ή δεν είναι μόνο , για τον άντρα  της. Πενθεί για την ίδια της την ζωή.

-Είχε μεγάλη , ικανότητα στο να  βοηθάει τους ασθενείς του ν’ αναρρώσουν τη σκοτεινή τους όψη και ν’ αντλήσουν  σθένος απ΄αυτήν : δύναμη, ζωτική ενέργεια , ζωτικότητα…τα πιο ισχυρά δέντρα πρέπει να βυθίζουν τις ρίζες τους βαθιά μέσα  στο σκοτάδι, βαθιά μέσα στο κακό.

-…σημαντικό ποσοστό συζύγων που έχουν  χάσει τον ή την  σύζυγο ίσως το  εικοσιπέντε τοις εκατό- δεν ξαναρχίζουν απλώς τη ζωή τους ούτε επιστρέφουν στο προηγούμενο επίπεδο λειτουργίας. Αντίθετα υφίστανται  σημαντικό βαθμό  προσωπικής ωρίμανσης…αυξημένη υπαρξιακή συνειδιτότητα.

– …είχε πάθει πλήρη παράλυση της βούλησης.

-…λένε ότι ο στόχος  της θεραπείας είναι να γίνεις  ο ίδιος  η μητέρα και ο πατέρας του εαυτού σου.

-…να γίνω επόπτης του εαυτού μου…

-…με έναν  εξαρτητικό  ασθενή, η ανταμοιβή σου είναι  η εξέγερση όχι η δουλοπρέπεια.

-…είναι υγιές σημάδι  ότι επιμένει να κρατάει έναν ιδιωτικό  χώρο.

-Όντας για πολλά χρόνια εκείνος που παρείχε φροντίδα , δεν  ήταν συνηθισμένος να τον τρέφουν οι άλλοι.

-Θα κάνει τα πάντα για ν’ αποφύγει ν’ αντιμετωπίσει  τη μοναξιά του. Κι ο φόβος της μοναξιάς ήταν αυτό που τον κρατούσε τόσα χρόνια σ’ αυτόν τον  καταστροφικό γάμο.

-…ήταν τόσο μητρικός προς τους θεραπευόμενούς του, ότι  αφηνόταν να τον ρουφάνε τόσο πολύ οι ασθενείς του, που  μετά  έτρωγε σαν λύκος για να γεμίσει το κενό του.

-Ο Έρνεστ ενοχλούνταν  που ο Πωλ απολάμβανε όλο και  περισσότερο  τις εσωτερικές του διαδρομές, γιατί είχε χάσει τον παλιό ταξιδιωτικό του σύντροφο.

-Αρνείσαι να  καταλάβεις πως υπάρχουν  ένα σωρό γυναίκες που ενδιαφέρονται για μια απλή σεξουαλική αποφόρτιση όπως εμείς.

-Χρειάζεται κανείς δεκαετίες ωρίμανσης, για να  γίνει ικανός να δημιουργεί χωρίς θεατές.

–Γύρνα  πίσω στα παλιότερα επίπεδα της μνήμης τότε και μόνο τότε θα μπορέσεις να ξεριζώσεις εντελώς τη νεύρωση και να  επιφέρεις την ψυχαναλυτική ίαση.

–Η  «γλυκήτητα «  ανακάλυψα σύντομα ότι δεν ήταν ευγένεια, αλλά  δειλία. Η «στοχαστικότητα» μεταμορφώθηκε σε τερατώδη αναποφασιστικότητα. Η «αφοσίωση» έγινε τρομερή εξάρτηση από ‘μένα.

-Ένας όμορφος ανεγκέφαλος άντρας κάνει μόνο για έναν γρήγορο καφέ.

-…κι όμως οι κακές επιλογές πάντα έτσι  σκηνοθετούνται – πείθοντας  τον εαυτό μας  ότι δεν  υπάρχει άλλη λύση.

-Έχεις δει τα ποσοστά αυτοκτονιών των ογκολόγων; Είναι τόσο ψηλά όσο και των ιατρών! Πρέπει να είσαι  μαζοχιστής για να  συνεχίζεις να κάνεις αυτή τη δουλειά.

-Εγώ πιστεύω ότι το  σεξ  με τον ασθενή δεν είναι θεραπεία ούτε έρωτας , είναι εκμετάλλευση, βιασμός της εμπιστοσύνης του.

-Δεν έφταιξε εκείνη  που ο  πατέρας της γερνούσε ή που η ζωή του ήταν έρημη από ανθρώπους.

–Γιατί να μας  προκαλεί τόση φρίκη  η απλή «σύμπτωση»; Γιατί πρέπει  να τη θεωρήσουμε κάτι  περισσότερο  από σύμπτωση;

-Η ειλικρίνεια που υπήρχε στην σχέση της με τον Τζες είχε κάτι το εκπληκτικά αναζωογονητικό.

-…η τωρινή του οδύνη  κάποια στιγμή θα γίνει μια ξεθωριασμένη ανάμνηση.

-…το σκάκι είναι σαν τη ζωή: όταν  τελειώσει  το παιχνίδι,  όλα τα πιόνια- και τα στρατιωτάκια και οι βασιλιάδες και οι  βασίλισσες- επιστρέφουν στο ίδιο κουτί.



https://www.ianos.gr/sto-ntivani-0015751.html

Διαβάστε Περισσότερα

"Η αγάπη με το πρέπει ενώνεται, αλλά δεν κολλάει" ~Αλκυόνη Παπαδάκη

–Ο υποταγμένος παύει να είναι ελεύθερος, ακόμα και αν είναι υποταγμένος στο Θεό. Υπάρχουν πολλοί που αγαπούν τις ιδέες. Τις ιδέες θεωρητικά. Όχι τον άνθρωπο. Το κακό είναι ότι νομίζουν πως αγαπούν τον άνθρωπο.

-Αν όλα ήταν απαντημένα,όλα προβλέψιμα, όλα εξηγημένα τι γούστο θα ‘χε η πορεία της ζωής. Ακόμα και ο Θεός θα έπληττε, αν έπαιζε μαζί μας με ανοιχτά χαρτιά.

-Μην παραδίνεις την καρδούλα σου ούτε στους νεκρούς, ούτε στους ζωντανούς. Να μάθεις να ζεις μονάχη σου. Για πάρτη σου.

-Ο στερημένος δεν έχει μπέσα. Ακόμα και αν έχει, το μυαλό του είναι πως να τα φέρει βόλτα. Ενώ ο χορτασμένος διαθέτει την πολυτέλεια να σκεφτεί. Να φκιάσει όραμα.

-Αν άκουγαν καμιά φορά οι γονείς τα παιδιά τους, ίσως ο κόσμος να ήτο καλύτερος.

-Οι μαχαιριές στις παιδικές ψυχές δεν γυαίνουν ποτέ.

–Καλό; Όπως συμφέρει τον καθένα  το φορμάρει το καλό. Στα μέτρα του ο καθένας κόβει την κουστουμιά.

–Η αγάπη με το πρέπει ενώνεται, αλλά δεν κολλάει.

-Μόνο ένας πονεμένος, μπορεί να νιώσει έναν άλλο πονεμένο. Έναν οδοιπόρο της ζωής. Οι άλλοι οι αραχτοί, χάζι μας κάνουν σαν να είμαστε σινεμάς.

-Όταν δείχνεις το σωστό με το δάχτυλο τεντωμένο, γίνεται σφαίρα και τρυπάει την ψυχή. Το σωστό ξεγυμνωμένο έχει αγκάθια.

–Μόνο ο θάνατος σε πάει ως το τέρμα. Όλα τ’ άλλα ξεχνιούνται όσο και αν πονάν φεύγουν…

–Μόνη. Χωρίς να γίνονται παζάρια και συναλλαγές στη ράχη μου. Είμαι αποφασισμένη να δώσω τη βουτιά. Στα βαθιά. Στα θολά. Δε με πειράζει που δεν έχω σωσίβια. Δε με πήγε κανείς περίπατο στη ζωή να μου δείξει τα όμορφα τοπία της. Δεν έμαθα να ζω.

-Έτσι γίνεται πάντα. Περνά η μπόρα, η γη στεγνώνει κι αλίμονο σ’ αυτούς που το νερό κάνει λακκούβα στην ψυχή τους και λιμνάζει.

-«Οι άνθρωποι αλλάζουν . Βλέπεις μετά από χρόνια κάποιον και δεν τον αναγνωρίζεις» Ναί.  Αλλάζουν οι άνθρωποι. Το παιδί όμως που κουβαλάνε μέσα τους δεν αλλάζει ποτέ. Μένει  κρυμμένο σε μια γωνιά της ψυχής και κάνει κουμάντο.

–Το περίσσεμα  της ψυχής όταν  δεν το καταβροχθίζει λαίμαργα  ο εγωισμός , μοιράζεται στους άλλους. Και μπορεί βέβαια να γίνεται επώδυνο κάποιες φορές, αλλά μπορεί να χρησιμέψει και ως σωσίβιο . Ως πηγή αντοχής και καρτερίας δηλαδή.

-Κι έκλαψε πολύ ώρα. Ήταν για όλα . Έτσι όπως γίνεται σε αυτές της περιπτώσεις . Είναι να μην βρει χαραμάδα το παράπονο της ψυχής. Και το περίεργο είναι πως μπορεί να κάνει στάση και να ψηλαφίζει γεγονότα που δεν είναι τόσο σημαντικά. Μπορεί να κλάψεις περισσότερο για το σημάδι μιας γρατσουνιάς, παρά για τη χαρακιά μιας ακόμα βαθιά επουλωμένης (επουλωμένη;) πληγής.

-Με το μικρό του δαχτυλάκι ένα παιδί  ρίχνει  τις αμπάρες ακόμα και στις πιο θωρακισμένες ψυχές.

-Είναι γνωστό ό,τι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν νοιάζονται και τόσο για τους άλλους. Ούτε οι πολύ δυστυχισμένοι νοιάζονται . Αυτοί που απλώνουν το χέρι , είναι εκείνοι που το παλεύουν. Εκείνοι αναζητούν συνοδοιπόρους στην ανηφόρα , συνταξιδιώτες στ’ όνειρο, συγκατοίκους.

-Θέλω να ντυθώ κλόουν για πάρτη μου. Να χαρώ. Να παίξω. Να διασκεδάσω. Αν είναι τόσο μπαγαπόντης ο έρωτας και μου την έχει στήσει…χαλάλι του.

 «Τί σου είναι η αγάπη τελικά» της Αλκυόνης Παπαδάκη

Διαβάστε Περισσότερα