ΑΣ Πρόμαχοι - ΔΟΞΑ Μελισσίου 0 - 1

Σε ένα αμφίρροπο και δυνατό παιχνίδι, ο ΑΣ Πρόμαχοι υποχρεώθηκε στην πρώτη του φετινή ήττα από την Δόξα Μελισσίου με σκορ ο-1.

Στο γήπεδο "Χρήστος Τζιβάνης" των Προμάχων λοιπόν, διεξήχθη ένα πολύ όμορφο από πλευράς ποιότητας και φάσεων παιχνίδι, για το πρωτάθλημα Α1 κατηγορίας της ΕΠΣ Πέλλας.

Οι γηπεδούχοι εμφανίστηκαν ασύνδετοι και με εμφανή την έλλειψη ενός-δυο επιτελικών παικτών, που θα οδηγούσαν την ομάδα με καθαρό μυαλό και με σιγουριά στις κινήσεις.

Οι ποδοσφαιριστές του Μιχάλη Μαυρίδη τα έδωσαν όλα για τη νίκη, πάλεψαν με νύχια και με δόντια, δημιούργησαν πολλές ευκαιρίες, είχαν δυο δοκάρια, αλλά στο τέλος δεν κατάφεραν να καρπωθούν έστω τον βαθμό της ισοπαλίας.

Οι φιλοξενούμενοι από την άλλη, είχαν σαφείς προσανατολισμούς, κυνήγησαν με πάθος όλες τις φάσεις, εκμεταλλευόμενοι τους ταχύτατους κυνηγούς τους, δημιούργησαν πολλά ρήγματα στην άμυνα των αντιπάλων τους και κατάφεραν στο τέλος να φύγουν με το τρίποντο της νίκης.

Το φιλμ του αγώνα

Στο 1’ ο Μαμής εκμεταλλεύεται λάθος της άμυνας των Προμάχων, πλασάρει σε κενό τέρμα και την τελευταία στιγμή αποκρούει ο Μούγιος.

Στο 5’ η ίδια φάση με τον Γιάννη Μούγιο των Προμάχων να πλασάρει, μόλις λίγο άουτ από την εστία της Δόξας.

Στο 16’ από σέντρα σουτ του Άτζου, ο Ιλ. Μούγιος γίνεται κάτοχος της μπάλας, αλλά το σουτ που επιχειρεί φεύγει άουτ.

Το 0-1 έγινε στο 29’, όταν από λάθη στην άμυνα των γηπεδούχων, ο Μαμής εξαπολύει δυνατό σουτ από την περιοχή και πλάγια και σκοράρει μέσα σε πανηγυρισμούς.

Στο 34’ οι Προμαχιώτες  χάνουν μοναδική ευκαιρία να ισοφαρίσουν με τον Προίκο, όταν εκτελεί ένα τεχνικό σουτ μέσα από την περιοχή της Δόξας, αλλά η μπάλα βρίσκει το οριζόντιο δοκάρι και απομακρύνεται.

Στην επανάληψη και συγκεκριμένα στο 47’ ο Χ. Μουρατίδης για τη Δόξα χάνει σπουδαία ευκαιρία σουτάροντας άουτ προ κενής εστίας.

Στο 63’ εκτελεί κόρνερ ο Μίτσκας, αλλά η κεφαλιά του Γ. Μούγιου είναι αδύνατη και εξουδετερώνεται από τον τερματοφύλακα της Δόξας Κοσμίδη.

Στο 66’ μετά από οργανωμένη αντεπίθεση των φιλοξενούμενων, βγαίνει μόνος του μπροστά ο Χαρμανής, πλασάρει τον τερματοφύλακα των Προμάχων Παντελίδη, ο οποίος με υπερπροσπάθεια αποκρούει ενστικτωδώς και αποσοβεί τον κίνδυνο.

Στο 72’ η κακοδαιμονία χτυπάει ξανά τους γηπεδούχους, όταν  από σουτ φάουλ του Μίτσκα, η μπάλα βρίσκει το οριζόντιο δοκάρι της Δόξας.

Στις καθυστερήσεις του αγώνα κι ενώ οι γηπεδούχοι ανέβηκαν στην περιοχή των φιλοξενούμενων, αφήνοντας ακάλυπτους χώρους, ο Χ. Μουρατίδης σε μια ατομική του προσπάθεια αντεπίθεσης, έρχεται τετ α τετ με τον Παντελίδη, προσπαθεί να τον πλασάρει, αλλά ο έμπειρος γκολκίπερ των Προμάχων αποκρούει την τελευταία στιγμή.

Από τους γηπεδούχους διακρίθηκαν οι Άτζος, Προίκος Μπογδάνης και Ιλ. Μούγιος.

Από τους φιλοξενούμενους που άρεσαν πολύ για την μαχητικότητά τους ξεχώρησαν οι Μαμής, Χαρμανής, Χ. Μουρατίδης και Ραμπούσης.

Η διαιτησία του κυρίου Παναγιωτίδη (Κεσίσογλου, Βλαδίκας) ήταν άριστη.

                                                          Συνθέσεις:

                                                      ΑΣ ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Παντελίδης, Μπογδάνης (Δ. Νάνος), Ιλ. Μούγιος, Ιωαν. Σέλκος (Αμπάρης), Μεσκίνης, Άτζος, Καλογιάννης, Προίκος, Σαμσούρης, Μίτσκας, Ιωαν.Μούγιος(Δεμερτζόγλου). ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ: Μαυρίδης.

                                                    ΔΟΞΑ ΜΕΛΙΣΣΙΟΥ

Κοσμίδης, Ραμπούσης, Φουρεράι, Κέρτος, Φωστηρόπουλος, Βερβελής, Ρομαντζής (Ανδρεάδης), Λητοβολής, Μαμής (Ουρουμίδης), Χαρμανής (Χατζηδάκης), Χ. Μουρατίδης. ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ: Δημτσούδης.

Διαβάστε Περισσότερα

Οι αγώνες του ΑΣ Προμάχων του Σαββάτου

Το Σάββατο 2.45 μ.μ. οι μικροί μας ποδοσφαιριστές θα αγωνιστούν με τους μικρούς του Άρη Λουτρακίου.

 Κατόπιν 4.30 ο Α.Σ. ΠΡΟΜΑΧΟΙ φιλοξενεί την ομάδα του Μελισσίου σε ένα παιχνίδι που έχουμε την ανάγκη του φίλαθλου κόσμου μας.

Μιχάλης Μαυρίδης
Προπονητής ΑΣ Προμάχων

Διαβάστε Περισσότερα

Η Ειρήνη

Η Ειρήνη, βλέποντας τις φλόγες να πέφτουν από τον ουρανό, έφυγε μακριά. Ήταν πεινασμένη. Κανένας δεν ενδιαφερόταν για ένα παιδί που ήταν μόνο του και τρομαγμένο.

Η Ειρήνη έτρεχε και έτρεχε και δεν σταμάτησε μέχρι που έφθασε σ’ ένα ήσυχο, ειρηνικό χωριό.

Δύο άνθρωποι κάθονταν σ’ ένα παγκάκι μπροστά από ένα σπίτι, λιάζονταν στο ζεστό ήλιο, μιλούσαν αδιάκοπα και φαίνονταν ευχαριστημένοι.

Η Ειρήνη ήταν μόνη και πεινασμένη. Ρώτησε αν θα μπορούσε να ζήσει εκεί, στο χωριό. Και μήπως είχαν ένα κομματάκι ψωμί ή κάτι άλλο που θα μπορούσε να φάει.

«Αυτό είναι ανεπίτρεπτο», είπε ένας από τους χωρικούς. «Ένα παιδί να περιφέρεται και να ζητιανεύει φαγητό! Κάποιος πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό! Η θέση της είναι στο ορφανοτροφείο!»

Τότε, κάλεσαν την αστυνομία για να πιάσει την Ειρήνη.

Όμως η Ειρήνη έφυγε μακριά.

Έφθασε σ’ ένα δάσος. Εκεί βρήκε μερικά βατόμουρα, τα έφαγε και έτσι ένιωσε λιγότερο πεινασμένη. Πάνω σε κάποια χόρτα έκανε ένα μαλακό, ζεστό κρεβάτι. Όμως, πεινούσε ακόμη, και οι θόρυβοι της νύχτας την έκαναν να φοβάται.

Όχι, δεν μπορούσε να μείνει εκεί για πάντα, ολομόναχη. Η Ειρήνη άρχισε να περιπλανάται πάλι στο δάσος και ακολουθώντας την όσφρησή της, έφθασε στην άλλη πλευρά του.

Εκεί μπήκε στη χώρα των Πετροφάγων. Ήταν πολύ φιλικοί και έδωσαν στην Ειρήνη να φάει μία χούφτα πέτρες. Όμως εκείνη δεν μπορούσε να τις φάει.

Τότε οι Πετροφάγοι θύμωσαν.

«Δεν σου κάνει ο τόπος μας; Αν δεν τρως ό,τι σου δίνουμε, τότε καλύτερα να φύγεις!»

Τότε η Ειρήνη σκέφθηκε λυπημένη: «Δεν με συμπαθούν γιατί είμαι ξένη και διαφορετική από αυτούς.» Και αυτό ήταν αλήθεια. Οι Πετροφάγοι εξαφανίστηκαν και την άφησαν μόνη της.

Η Ειρήνη συνέχισε την περιπλάνησή της.

Διέσχισε ξανά ένα τεράστιο, σκοτεινό δάσος. Μπροστά της ήταν η χώρα με τις Μεταξωτές Ουρές.

«Καλώς ήρθες! Καλώς ήρθες!», της φώναξαν και τη ρώτησαν τι θέλει από τον τόπο τους.

«Ω, μόνο ένα μικρό κομματάκι ψωμί και μια ζεστή γωνιά να κοιμηθώ», είπε η Ειρήνη

«Αυτό μπορείς να το έχεις», τιτίβισαν οι Μεταξωτές Ουρές.

Ωστόσο, μία απ’ αυτές που στεκόταν πίσω από την Ειρήνη, είπε τρομαγμένα:

«Δεν έχει ουρά !!!» Τότε όλες θέλησαν να κοιτάξουν την Ειρήνη από πίσω, και όταν είδαν ότι πραγματικά δεν είχε ουρά, είπαν ανήσυχες: «Όχι δεν μπορείς να μείνεις μαζί μας. Στο κάτω κάτω, δεν έχεις μεταξωτή ουρά».

«Μα, αυτό δεν έχει σημασία», προσπάθησε να τους καθησυχάσει η Ειρήνη. «Μπορώ να κρεμάσω μία γύρω από τη μέση μου ή να καρφιτσώσω μία με παραμάνα.» «Όχι, όχι αυτό δε φθάνει», φώναζαν οι Μεταξωτές Ουρές τρομοκρατημένες. «Μόνο οι Μεταξωτές Ουρές επιτρέπεται να ζουν σ’ αυτή τη χώρα». Η Ειρήνη παρακάλεσε, ικέτευσε, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Σκέφθηκε στεναχωρημένη, «Δε με βοηθάνε γιατί είμαι ξένη και διαφορετική απ΄ αυτές».

Ξαναπήρε το δρόμο της και όταν έφθασε στην άκρη του δάσους μπήκε στη χώρα των Μουτζουρωμένων Κορακιών.

Εδώ την υποδέχθηκαν θερμά. Ένα Κοράκι της προσέφερε μία μαλακή φωλιά πάνω, ψηλά σ’ ένα γυμνό δέντρο και ένα ψόφιο ποντίκι για να φάει.

Το ποντίκι είχε αρχίσει ήδη να μυρίζει, πράγμα που το έκανε ιδιαίτερα λαχταριστό για τα κοράκια. Αλλά η Ειρήνη δεν ήθελε να φάει το ποντίκι. Η ιδέα και μόνο, έκανε το στομάχι της να ανακατεύεται. Και δεν μπορούσε να ανέβει στο δέντρο, γιατί ήταν πολύ ψηλό.

«Πρέπει να πετάξεις πάνω, ψηλά», τη συμβούλεψαν τα Μουτζουρωμένα Κοράκια. Αλλά η Ειρήνη  δεν μπορούσε να πετάξει.

«Δεν υπάρχει τίποτε άλλο εδώ», είπαν λυπημένα τα Μουτζουρωμένα Κοράκια.

Έτσι η Ειρήνη σκέφθηκε: «Δεν με καταλαβαίνουν γιατί είμαι ξένη και διαφορετική απ’ αυτούς.»

Δεν της έμενε τίποτε άλλο να κάνει από το να συνεχίσει να περπατάει. Στο τέλος του δάσους μπήκε στη χώρα των Αχόρταγων.

Ήταν πλούσιοι, ζούσαν σε μεγάλα, άνετα σπίτια και πάντα είχαν αρκετό φαγητό. Ό,τι τους περίσσευε, το πετούσαν. Ακόμα και τα ζωάκια τους απολάμβαναν το καλύτερο φαγητό.

Όταν οι άνθρωποι συναντιόνταν στο δρόμο, αγκαλιάζονταν και αντάλλαζαν φιλιά, ένα σε κάθε μάγουλο.

Αλλά κανένας δεν αγκάλιασε την Ειρήνη, παρόλο που η πείνα της και η μοναξιά της ήταν ολοφάνερη. Ντροπαλά, χαιρέτησε δύο ανθρώπους και ρώτησε που μπορούσε να βρει κάτι να φάει και ένα ζεστό μέρος για να κοιμηθεί.

Αλλά εκείνοι εξοργίστηκαν! «Δίνε του από δω! Δεν μας περισσεύει τίποτα!», είπαν οι Αχόρταγοι.

«Οι πλούσιοι δεν ξέρουν πόσο πονάει η πείνα», σκέφθηκε η Ειρήνη. «Πρέπει να ψάξω για φτωχούς ανθρώπους. Αυτοί ξέρουν πόσο οδυνηρό είναι να μη σε βοηθάει κανένας».

Προχώρησε μέχρι την άκρη της πόλης, σε μια περιοχή πίσω από μεγάλα εργοστάσια και σκουπιδότοπους, Εκεί, φτωχοί άνθρωποι ζούσαν σε παράγκες.

«Φύγε!», φώναξαν όταν είδαν ένα ξένο παιδί. «Δε σε χρειαζόμαστε εδώ. Εάν μαζευτούμε πολλοί φτωχοί εδώ, δεν θα υπάρχει ούτε αρκετό φαγητό ούτε και χώρος για να μείνουμε.»

« Πρέπει να καταλάβεις.»

Η Ειρήνη κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να ζήσει εκεί.

Αλλά δεν ήξερε πλέον πού αλλού να πάει. Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, άρχισε και να βρέχει.

Η Ειρήνη απομακρύνθηκε από την πόλη και κατευθύνθηκε προς τα χωράφια. Ξαφνικά είδε ένα τεράστιο δέντρο. Στα κλαδιά του κάποιος είχε χτίσει ένα σπίτι από παλιά και άχρηστα πράγματα. Καθόταν στο παράθυρο, κοιτούσε έξω και έτρωγε ένα μεγάλο κομμάτι ψωμί με τυρί.

«Γεια σου! Έλα πάνω να σου δώσω λίγο ψωμί με τυρί», της φώναξε.

«Φαίνεσαι κουρασμένη και πεινασμένη. Κάθισε εδώ που είναι ζεστά και στεγνά.»

«Ποιος είσαι;» ρώτησε η Ειρήνη ξαφνιασμένη, κοιτάζοντας αυτόν τον άντρα που ήταν ντυμένος αλλόκοτα με τόσο έντονα χρώματα, όσο και το σπιτάκι του.

«Είμαι ο κύριος Καλόκαρδος», απάντησε.

«Α», είπε η Ειρήνη, που δεν είχε ξανακούσει αυτό το όνομα, «Έτσι δεν λέγονται όσοι είναι ευγενικοί με τους άλλους;»

Σας έψαχνα πολύ καιρό. Αν μου το επιτρέπατε, θα ήθελα να έρθω να μείνω εδώ με σας και την οικογένειά σας.» Κι έτσι, o κύριος Καλόκαρδος άνοιξε το σπίτι του στην Ειρηνούλα  που έμεινε κοντά τους για πολύ, πολύ καιρό.







Πηγή : http://www.unhcr.gr/ekpaideysi/ekpaideytiko-yliko/eirini.html

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΙΖΟΥΝ... (ΑΝ ΤΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΗΣΥΧΑ)!

Μαγική στιγμή παιδικής ηλικίας: λες ‘δεν νοιώθω καλά, ας μη πάω σχολείο σήμερα’ και κάποιος σου απαντάει, ‘οκ΄! Θεϊκό. Κάθεσαι σπίτι και παίζεις, ή βγαίνεις έξω και παίζεις, πάντως – παίζεις. Που είναι το ζητούμενο, άπαξ και είσαι παιδί.

γράφει η Μανίνα Ζουμπουλάκη

Μέσα στο καλοκαίρι κάποια παιδάκια θα μάθουν ανάγνωση και γραφή, άλλα θα κάνουν αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά ή κινέζικα. Θα μπούνε σε προγράμματα εκμάθησης… του οτιδήποτε, «για να μην κάθονται». Βασικά για να μην παίζουν. Κι ας είναι 5-6 χρονών.

Κι ας είναι το καλοκαίρι πριν την πρώτη δημοτικού….

Ακούω τις μαμάδες να μιλάνε για τέτοια προγράμματα, λένε με περηφάνια πώς το δικό τους παιδί διαβάζει/γράφει/λύνει εξισώσεις ήδη. Είναι υπερβολικά έξυπνο, αποστηθίζει ολόκληρες λίστες, έχει φτάσει στους λογάριθμους, βλέπει παιδικές ταινίες στα αγγλικά χωρίς υπότιτλους. Ξέρει απέξω την προπαίδεια και το πάτερ ημών. Είναι τζήνιους.

Είναι ακριβώς το παιδί που δεν θα ήθελα ποτέ να είχα, ίσως επειδή δεν ήμουν ούτε εγώ τέτοιο παιδί. Ήμουν παιδί της ελληνικής επαρχίας (΄60ς-‘70ς μιλάμε…) άρα μεγάλωσα με αλάνες, κήπους, παραλίες, μικυμάους και πολλά εξωσχολικά βιβλία. Θυμάμαι πολύ καλά πώς είναι να παίζεις με άλλα παιδιά, ή μόνη σου έστω. Να μην έχεις υποχρεώσεις, εκκρεμότητες, πρόγραμμα και άγχος. Έτσι θέλω να μεγαλώνουν και τα παιδιά μου, με πολύ παιχνίδι και χωρίς άγχος.

Δεν τα καταφέρνω πάντα: όλο και κάποιο ποίημα πρέπει να μάθουν απέξω, ή κάποιες νότες, ή κάποια ξένη λέξη. Τα πηγαίνω στο ωδείο, αλλά πάμε πάντα καμιά ώρα πριν το μάθημα για να παίξουν στο πάρκο έξω από το ωδείο – η μουσική έχει συνδυαστεί με το παιχνίδι, όπως της πρέπει. Δεν με κόφτει αν έμαθαν πρώτα-πρώτα την αλφαβήτα ή τελευταία, ή καθόλου. Δεν με στεναχωρεί που ο μεγάλος είναι ανορθόγραφος και γράφει με greekglish – η γλώσσα της γενιάς του (13-25 χρονών) είναι τα greekglish, ίσως να στραφεί σε κάποιον τομέα που δεν προϋποθέτει ορθογραφία.

Μέχρι τώρα δηλαδή μου λένε «πρέπει να πιέζεις περισσότερο τα παιδιά σου» ή «δεν πίεσες αρκετά τον μεγάλο, γι” αυτό είναι τόσο χαλαρουίτα». Αλλά ο ρόλος της μαμάς δεν είναι να πιέζει τα παιδιά της, είναι να παλεύει για να εξασφαλίζει την ευτυχία τους. Την ασφάλεια, ηρεμία και γενικότερη ευημερία τους – όσο περνάει απ΄το χέρι της. Η μαμά δεν είναι θεός, δεν μπορεί να προστατεύσει τα παιδιά της από τα χτυπήματα της μοίρας. Μπορεί να τα στηρίξει, να στήσει ένα περιβάλλον αγάπης, τρυφερότητας και ασφάλειας έτσι ώστε τα παιδιά να αντέχουν. Το αν θα μάθουν ή όχι το οτιδήποτε, είναι άσχετο θέμα. Θα πιεστούν στο σχολείο, θα φορτωθούν μαθήματα, εργασίες, αποστηθίσεις και κατασκευές, θα χρειαστούν υποστήριξη από τη μαμά – του τύπου «έλα να τα κάνουμε παρέα», ή «θα μείνω εδώ όσο δουλεύεις»… ή ακόμα μερικές φορές, «οκ, και το μισό που έκανες ήταν μεγάλο κατόρθωμα, μπράβο!»

Είναι μεγάλη υπόθεση να αισθάνεται το παιδί ότι υπάρχει συνενοχή με έναν, ή στην καλύτερη με δύο γονιούς. Ότι κάποιος είναι μαζί του, στο πλευρό του, καταλαβαίνει και συμπάσχει. Αν δεν είναι ο γονιός αυτός ο κάποιος, το παιδί θα ψάξει αλλού για συνενοχή. Και… δεν είναι πάντα σούπερ αυτό, αλλά είναι μεγάλο θέμα και το αφήνω για άλλη φορά.

Το παιδί πρέπει, ΠΡΕΠΕΙ με κεφαλαία, να είναι χαλαρό και χαρούμενο, παιχνιδιάρικο, ζωηρό και με διάθεση – να παίξει. Πρέπει να μάθει τα βασικά: πώς τρώμε, πώς ντυνόμαστε, πως πλενόμαστε, πως μοιραζόμαστε και πώς φερόμαστε στους άλλους, όσο είναι μικρό. Μεγαλώνοντας θα μάθει ένα σωρό πράγματα μεταξύ των οποίων και γράμματα ή μαθηματικά ή ξένες γλώσσες ή σπορ, αλλά η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου. Το παιδί που μαθαίνει προπαίδεια στα 5 του δεν κερδίζει κάποιο βραβείο (και να κερδίσει, δεν αξίζει τον κόπο).

Το λέω σε σένα που είσαι μαμά με μικρά-μικρά παιδάκια: αποστασιοποιήσου ως μαμά για λίγο και κοίταξε το παιδί σου από μακριά. Παίζει αρκετά; Χαλαρώνει ενώ παίζει; Ή το κάνει αγχωμένα, με αυστηρό χρονοδιάγραμμα, δέκα λεπτά πριν το μπάνιο το βράδυ; Μήπως να καταργήσεις το μπάνιο; Κανένα πιτσιρίκι δεν έπαθε τίποτα επειδή έμεινε άπλυτο ένα-δύο (και τρία, και τέσσερα) βράδια. Αυτό που θα θυμάται αργότερα δεν θα είναι το καθημερινό μπάνιο αλλά τα παιχνίδια με φίλους, με τα αδέρφια, με τη μαμά του, με τον εαυτό του… που είναι και το πιο σημαντικό.

Ρώτα και κανέναν παιδίατρο δηλαδή να στο επιβεβαιώσει: παιδί που δεν παίζει αρκετά, είναι μικρομέγαλο. Θα γίνει μεγαλο-μέγαλο, ενήλικας, κάποια στιγμή. Αλλά ΠΑΙΔΙ, δυστυχώς, δεν θα ξαναγίνει ποτέ…








Πηγή : eimaimama.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Οι χειριστικοί Γονείς

Το κύριο χαρακτηριστικό ενός χειριστικό γονιού είναι η συνεχής παροχή και η φροντίδα με τη μορφή εξυπηρέτησης.

1. Τα χαρακτηριστικά του χειριστικού γονιού και της χειριστικής σχέσης

Χειριστικός μπορεί να θεωρηθεί ένας άνθρωπος, ο οποίος ξέρει πολύ καλά να οδηγεί έτσι τις καταστάσεις, ώστε να επωφεληθεί ο ίδιος.

Όταν το χαρακτηριστικό αυτό αποδίδεται σε ένα γονέα είναι αρκετά οξύμωρο, καθώς ο γονικός ρόλος προϋποθέτει την υπέρβαση του εαυτού και της ατομικότητας. Πώς λοιπόν γίνεται ένας γονιός να είναι χειριστικός; Να χειρίζεται καταστάσεις που αφορούν το παιδί του – ανήλικο ή ενήλικο –προς δικός του όφελος;

Όλα ξεκινούν όταν στη βάση της σχέσης υπάρχει η θυσία.  Ένας άνθρωπος, ο οποίος θεωρεί ότι θυσιάζει στοιχεία του εαυτού του ή της ζωής του, κάποια στιγμή θα το ζητήσει πίσω.

Στην περίπτωση λοιπόν ενός χειριστικού γονιού, υπάρχει η αίσθηση του «χρέους» ή της «υποχρέωσης» ή της «οφειλής» από το παιδί προς το γονιό, στο όνομα της θυσίας που ταυτίζεται με την αγάπη. Ως αποτέλεσμα, το παιδί οφείλει στο γονιό του να ζήσει μια ζωή όπως ο γονιός τη φαντάζεται για το ίδιο. Οποιαδήποτε απόκλιση από αυτό το σενάριο θα καταγραφεί ως αχαριστία, ως λάθος, ως αδιαφορία.

Αυτό συμβαίνει, όταν οι γονείς βιώνουν απουσία χαράς από το γάμος τους. Έτσι, ασυνείδητα ζητούν από τα παιδιά τους να τους φροντίσουν συναισθηματικά και να έχουν για πάντα κυρίαρχο ρόλο στη ζωή τους: με το να φροντίζουν το εγγόνι όχι ως παππούδες αλλά ως γονείς, να έχουν λόγο στο γάμο τους παιδιού τους, να εμπλέκονται στη δουλειά, τις επιλογές, τις αποφάσεις του.

Κι αν το παιδί δυσανασχετήσει, ο γονιός θυμώνει παιδιάστικα, δίνει διπλά μηνύματα «εσύ να είσαι καλά και άσε με εμένα» και φέρεται σαν να νοιώθει προδομένος και εγκαταλελειμμένος.

2. Τι κακό μπορεί να κάνει ένας χειριστικός γονιός στο παιδί του;

Για να μπορέσει να υπάρξει μια τέτοιου είδους σχέσης που ζητάει ο γονιός αυτός, σημαίνει ότι το παιδί δεν έχει αυτονομηθεί. Και αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει το παιδί ως ενήλικας: δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του και αναρωτιέται συνεχώς για τις λάθος επιλογές που κάνει.

Ένας γονιός που ζητά φροντίδα από το παιδί του και θέλει να έχει ενεργό ρόλο στην ενήλικη πια ζωή του, στην πραγματικότητα του ζητά να μην μπορέσει να αυτονομηθεί, να διαφοροποιηθεί, να ενηλικιωθεί, να ζήσει με ευθύνη ζωής. Κι ενώ το παιδί – ενήλικας θα καταγραφεί ως ανεπαρκής, στην πραγματικότητα η ανεπάρκεια του γονιού είναι που δεν επιτρέπει στο παιδί να ωριμάσει.

Η κατάσταση αυτή δεν γίνεται αμέσως αντιληπτή, καθώς το κύριο χαρακτηριστικό ενός χειριστικό γονιού είναι η συνεχής παροχή και η φροντίδα με τη μορφή εξυπηρέτησης. Και αυτό ακριβώς είναι που δημιουργεί τύψεις στο παιδί – ενήλικα. «πώς γίνεται να δυσανασχετώ και να θυμώνω με τον άνθρωπο που μου προσφέρει τόσα;» Η παγίδα είναι πως αυτή η εξυπηρέτηση βολεύει και το παιδί – ενήλικας στερεί τον εαυτό του από το παράγει άλλες λύσεις και προτιμά την έτοιμη παροχή.

3. Πώς να διαχειριστείτε τον χειριστικό γονιό

Αυτό που δεν συνειδητοποιεί ο χειριστικός γονιός είναι πως η ενοχοποίηση που δημιουργεί ασυνείδητα στο παιδί του, ώστε να μείνει για πάντα κοντά του έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Το παιδί – ενήλικας αν και φαινομενικά θα είναι κοντά, αυτό που εύχεται είναι να ξεφορτωθεί αυτό το βάρος που νοιώθει.

Και για αυτό ακριβώς μένει εκεί: οι ενοχές τελικά δεν είναι αυτές που έχει δημιουργήσει ο γονιός, αλλά αυτές που έχει δημιουργήσει ο ίδιος στον εαυτό του τη στιγμή που εύχεται να τον ξεφορτωθεί για να μπορέσει τελικά να νοιώσει ελεύθερος.

Για να αρχίσει να αλλάζει αυτή η κατάσταση δύο πράγματα είναι σημαντικά: το ξεβόλεμα, που αντιστοιχεί στο τέλος της εξυπηρέτησης και των έτοιμων παροχών που προσφέρονται από το γονιό και δεύτερον το από καρδιάς «ευχαριστώ», για ότι έχει προσφερθεί μέχρι τώρα.

4. Πώς να μην γίνετε χειριστικός γονιός

Όλη αυτή η σχέση παιδιού – γονιού ξεκινά από τη ματαίωση προσδοκιών από το σύζυγο, από την απουσία χαράς στο γάμο, από την έλλειψη καλής κοντινότητας μεταξύ των συζύγων που οδηγεί στην παραπάνω κοντινότητα παιδιού – γονιού.

Είναι πολύ σημαντικό το ζευγάρι να κάνει όρκους ζωής μεταξύ του. Να μην μείνουν στο να είναι μόνο γονείς, αλλά να χαίρεται ο ένας τον άλλον στα εύκολα και τα δύσκολα. Γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουν να αυτό-καταργούνται ως γονείς καθώς το παιδί του θα μεγαλώνει. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να δίνουν αυτή τη φροντίδα στο παιδί τους, που θα τα οδηγήσει στην αυτονόμηση.

Όχι αυτή τη φροντίδα, που θα οδηγήσει το παιδί να τους έχουν για πάντα ανάγκη. Το κινεζικό γνωμικά: “καλύτερα να μάθεις κάποιον να ψαρεύει, παρά να του προσφέρεις ψάρια για να χορτάσει την πείνα του”, παρουσιάζει ακριβώς αυτή τη διεργασία.

Από την Τριανταφυλλιά Χαρίλα, Ψυχολόγο, MSc Εργασιακή Υγεία, Ειδίκευση στη Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία

Πηγή: psychografimata.com

Διαβάστε Περισσότερα

Μεταθανάτια Συνέντευξη με έναν Χίτλερ

Ένα μικρό αριστούργημα!!!  Απλά δείτε ‘το.

Η αποκλειστική μεταθανάτια συνέντευξη του Χίτλερ απ' την Κόλαση του... παραδείσου!

Ως που μπορεί να φτάσει μια μάχιμη δημοσιογράφος;
Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο;
Οι κακοί πάνε στην κόλαση;
Τι θα' λεγε άραγε ο Χίτλερ στους Έλληνες ψηφοφόρους;
Πως νιώθουν οι πίθηκοι που ο Χίτλερ προέρχεται από αυτούς;
Πότε θα κάνει ξαστεριά;
Όλες οι παραπάνω ερωτήσεις, εκτός από την τελευταία, απαντώνται στην πρώτη μεταθανάτια συνέντευξη του Αδόλφου Χίτλερ στους "Κινηματογραφιστές σε Κρίση".

Ποιοι άλλοι θα σπάσουν την σιωπή τους;

Σενάριο: Ιωάννα Γεροκωνσταντή
Σκηνοθεσία: Λάζαρος Ανδριώτης
Δ/νση Φωτογραφίας: Σίσσυ Μόρφη
Μοντάζ: Περίνα Ντούλου
Ηχοληψία: Αλέξιος Ρουπαλιώτης
Μουσική Επιμέλεια: Χρήστος Νάκος
Υποτιτλισμός: Μαργαρίτα Καλύβα
Styling: Κυριακή Ρακιτζόγλου
Ποίηση: Μανώλης Μεσσήνης

Ηθοποιοί: Λάζαρος Ανδριώτης, Ιωάννα Γεροκωνσταντή

Soundtrack
Gustav Holst-The Planets Mars:Bringer of War
Scorpions:Crossfire(Instrumental)Midnight In Moscow(Prologue)


Παραγωγή: Cineincrisis


Facebook: CineInCrisis.gr

Διαβάστε Περισσότερα