Γιατί δεν βρέθηκε ποτέ το σώμα της Παναγίας;

Ποια ήταν η ζωή της Παναγίας; Που βρίσκεται ο τάφος Της; Γιατί δεν βρέθηκε ποτέ το σώμα Της; Αυτές είναι τρείς βασικές ερωτήσεις τις απαντήσεις των οποίων γνωρίζουν λίγοι. 

Η Μαριάμ όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, πριν εξελληνιστεί σε Μαρία, ήταν η μονάκριβη κόρη ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, της Άννας και του Ιωακείμ.

Κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία, η Παναγία κοιμήθηκε στα Ιεροσόλυμα και τάφηκε στην Γεσθημανή, δέκα χρόνια μετά τη Σταύρωση του Ιησού. Τρείς μέρες μετά το θάνατό Της, μετέστη στον ουρανό.

Αρκετά χρόνια μετά την μετάσταση Της , διατυπώθηκαν πολλές διαφορετικές απόψεις σχετικά με το μέρος που είχε ταφεί η Παναγία μητέρα του Ιησού. Η επίσημη εκκλησιαστική ιστορία αποδέχθηκε το γεγονός ότι ο τάφος ήταν στη Γεσθημανή, ήδη από τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες.

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αμφισβητώντας το γεγονός, προσπάθησε να μεταθέσει την τοποθεσία του τάφου, χρησιμοποιώντας ως τεκμήριο εκκλησιαστικά κείμενα που, κατα την Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν αποδείκνυαν την εγκυρότητα των όσων έγραφαν.

Οι περισσότεροι κληρικοί της Εκκλησίας μας υποστηρίζουν την παραδοσιακή εκδοχή, ότι δηλαδή η Παναγία πέθανε και τάφηκε στη Γεσθημανή, βασιζόμενοι στα κείμενα των υμνογράφων της Εκκλησίας.

Διάφοροι κανόνες γνωστών ποιητών, ύμνοι αφανών και επιφανών υμνογράφων και άλλα έργα της θρησκευτικής ιστορίας, αλλά και οι ευαγγελιστές Ματθαίος και Μάρκος αναφέρονται στον ίδιο τόπο.

Ο ναός έχει τριάντα μέτρα μήκος και οκτώ μέτρα πλάτος. Είναι λαξεμένος σε τετράγωνο βράχο, με κοίλωμα ενός μέτρου.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ
Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της στη Γεσθημανή. Ο μοναδικός που δεν ήταν παρών στο γεγονός ήταν ο Απόστολος Θωμάς.

Λέει η παράδοση πως όταν η νεφέλη, το σύννεφο δηλαδή, μετέφερε τον Θωμά στη Γεσθημανή συνάντησε την Θεοτόκο την στιγμή της ανόδου Της στον ουρανό.

Εκείνη του χάρισε την ζώνη Της για να μπορεί να αποδείξει την συνάντησή τους.

Όταν ο Θωμάς πήγε και εξιστόρησε το γεγονός στους υπόλοιπους Αποστόλους, άνοιξαν τον τάφο και είδαν πως το σώμα έλειπε.




πηγή...https://www.dogma.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Η Παναγία στον Παπαδιαμάντη.

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

"Μία των γλυκυτέρων και συμπαθεστέρων εορτών του χριστιανικού κόσμου είναι η Κοίμησις της Υπεραγίας Θεοτόκου, την οποίαν σήμερον εορτάζει η Εκκλησία". Έτσι ξεκινάει το άρθρο του ο μέγας λογοτέχνης μας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στην εφημερίδα "Εφημερίς", στις 15 Αυγούστου του 1887. Φαίνεται πως και τότε υπήρχε άγνοια των περισσοτέρων για το μέγεθος και την πνευματική διάσταση της εορτής, γι' αυτό και ο Παπαδιαμάντης περισσότερο ενημερώνει, παρά εκδαπανάται σε υψηλές θεολογικές έννοιες.

" Η Κοίμησις αύτη συνέβη, κατά την ευσεβή παράδοσιν, τη 15 Αυγούστου, αλλά προϊόντος του χρόνου, συν τη καλλιεργεία και αναπτύξει του χριστιανικού πνεύματος, ετάχθη η προηγουμένη της ημέρας ταύτης δεκατετραήμερος εγκράτεια, προς τιμήν της υπεράγνου Θεομήτορος και αυτή γινομένη…. Κατά την ημέραν της εορτής τα άσματα και οι ύμνοι είναι εκ των καλλίστων της Εκκλησίας. Ό,τι υψηλόν και ωραίον έγραψέ ποτε ο Κοσμάς και ο Δαμασκηνός Ιωάννης, οι δύο μέγιστοι της Εκκλησίας μελοποιοί, τονίζεται την ημέραν ταύτην επ' εκκλησίαις και η ακολουθία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αμιλλάται προς τας της Μεγάλης Εβδομάδος και των Χριστουγέννων".

Και σε άλλο σημείο σημειώνει: "Μετά την δεκαπενθήμερον προπαρασκευήν και νηστείαν, άρχεται η εορτή και μετ' αυτήν τα μεθέορτα μέχρι της 23ης του μηνός, καθ' ην τελείται η απόδοσις της εορτής, η άλλως λεγομένη και Μετάστασις της Θεοτόκου".

Ο Παπαδιαμάντης είχε ιδιαίτερη αδυναμία στην Παναγία και στην θαυματουργό εικόνα της  την "Εικονιστρία", που  είναι  ευλογία για την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Σκιάθο. Το 1903, με τα πενιχρά του οικονομικά μέσα, βοήθησε αποφασιστικά στην έκδοση βιβλιαρίου, με τίτλο "Ιστορία της Ιεράς και Σεβασμίας Μονής της Υπεραγίας Θεοτόκου της Εικονιστρίας της εν τη νήσω Σκιάθω και της θαυμαστής ευρέσεως της Αγίας Αυτής Εικόνος, συντεθείσα υπό Επιφανίου Δημητριάδου, Σκιαθίτου, και εκδοθείσα το πρώτον εν έτει 1903 επιστασία Α. Παπαδιαμάντη, μετά σημειώσεων αυτού". 

Του βιβλιαρίου αυτού υπήρξε δεύτερη έκδοση, με την επιμέλεια του Αλεξ, Μωραϊτίδου, ο οποίος προσέθεσε Παρακλητικό Κανόνα, που ψάλλεται κατά τη Λιτανεία της Αγίας Εικόνος και Πανηγυρική Ακολουθία της ευρέσεως Της. Ο Παπαδιαμάντης στην πρώτη σελίδα του απευθύνεται στους αναγνώστες και τους προτρέπει να βοηθήσουν στην επισκευή του Ναού: " Το μικρόν τούτο τεύχος διανέμεται εις τους φιλευσεβείς χριστιανούς αντί προαιρετικής τινος εισφοράς, μελλούσης να χρησιμεύση προς επισκευήν και ανακαίνισιν μέρους του Ναού της Παναγίας της Κουνιστρίας, ετοιμορρόπου όντος.

Έρρωσθε.

Εν Σκιάθω 1903, κατά Οκτώβριον.

Α. Παπαδιαμάντης".  

Ο Παπαδιαμάντης την αγάπη του προς την Παναγία την εξέφρασε και με ποιήματα, όπως είναι "Στην Παναγία την Κουνίστρα", "Στην Παναγίαalt του Ντομάν", "Στην Παναγίτσα στο Πυργί", " Στην  Παναγία την Κεχριά" και "Στην Παναγία τη Σαλονικιά"

Έγραψε και "ικετήριο" Κανόνα " Εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον την Γοργοεπήκοον", που αρχίζει με το τροπάριο: "Νεκρώσαι τον έξω επιποθών και ζωοποιήσαι νεκρωθέν το πνευματικόν, προς σε μόνην, Άχραντε, προστρέχω, την αρωγόν την εμήν και προστάτιδα".

Ο Παπαδιαμάντης έγραψε για την Παναγία και το εκλεκτό διήγημά του "Η Γλυκοφιλούσα", το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Ακρόπολις" τα Χριστούγεννα του 1894. Γράφει σχετικά ο Χρήστος Μαλεβίτσης:

" Στη Γλυκοφιλούσα διανοίγονται όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στη μεταποίηση του κακού. Ωστόσο, το κακό και ο χειμασμός του βίου υπάρχουν και θα υπάρχουν. Σ' αυτό δεν έχει ψευδαισθήσεις ο Παπαδιαμάντης. Γι' αυτό και στην ουσία ο δρόμος της πίστεώς του αποβλέπει στη στερέωση της ψυχής, ώστε τούτη να καταστεί άτρωτη από την ιστορική καταφορά!…Σωτηρία είναι η τήρηση της ακεραιότητας της ψυχής, έστω κι αν γύρω τα πάντα καταρρέουν. Κι αυτό το κατορθώνει μόνον η πίστη σε ακατάρρευστες αρχές, που είναι οι θρησκευτικές. Στον Παπαδιαμάντη η πίστη δεν ανταμοίβει. Η ίδια είναι ανταμοιβή.

Θα είναι μικρόνους όποιος ισχυριστεί πως μια τέτοια πίστη επέχει θέση αναλγητικού. Τα αναλγητικά δεν ανυψώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, δεν ανορθώνουν το φρόνημα, δεν ευγενίζουν την ψυχή, όπως κάνει η γ ν ή σ ι α θρησκευτική πίστη. Η γνήσια πίστη ανορθώνει τον άνθρωπο έναντι της απειλής του κόσμου τούτου, χωρίς όρους". ( Σημ. Τα κείμενα είναι από το άρθρο  του Χρ. Μαλεβίτση στο αφιέρωμα της "Ευθύνης", με τίτλο "Μνημόσυνο του Παπαδιαμάντη" και στις σελίδες 67 - 92, που εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 1981).

Ο Παπαδιαμάντης δεν είναι μόνον ένας πνευματικός άνθρωπος, που αγαπά με όλο του το είναι τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους, τη Σκιάθο και την Ελλάδα. Είναι ένας μέγας συγγραφέας, που ξεχωρίζει από τους ομοτέχνους του λογοτέχνες, όπως και ο Σαραντάρης, γιατί δεν είναι "εστέτ", γιατί δεν υπηρετεί δια της αισθητικής την ηθική και την πνευματική παρακμή, ούτε νάρκισσος που περιφέρει το καλλιεπές, αλλά θνησιγενές άνθος της ματαιοδοξίας του. Ο Παπαδιαμάντης δεν  διχάζει τον εαυτό του ανάμεσα στη ζωή του, στην Τέχνη και στην πίστη του, σ' αυτή τη σχιζοφρένεια ή την κενότητα που μαστίζει την εποχή μας.

Είναι αγνός και καθαρός στην ψυχή και με την πίστη του δίνει  με το έργο του αισιοδοξία για τη ζωή, που δεν μπορούν να προσφέρουν οι χοϊκοί λογοτέχνες, όσο μεγάλοι κι αν θεωρούνται. Η αισθητική έχει οροφή, μπορεί όμορφη, μπορεί πολυτελή, αλλά οροφή. Ο Παπαδιαμάντης μας διδάσκει να ξεπεράσουμε την οροφή και να δούμε τον ουρανό, με την βοήθεια της Παναγίας. Γι' αυτό και μένει πάντα ένα σταθερό πνευματικό ορόσημο για εμάς, τους Έλληνες.- 

ΠΗΓΗ...http://www.agioritikovima.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Το περίφημο «Αλογάκι της Παναγίας». Ένα από τα πιο αδίστακτα και αιμοβόρα πλάσματα της φύσης

Το περίφημο «Αλογάκι της Παναγίας» που σέβεται ο κόσμος και συνήθως δεν το ενοχλεί αποτελεί ένα από τα πιο ιδιαίτερα και άγνωστα στην πραγματικότητα έντομα.

 Έχει μήκος 5-7 εκατοστά και το επιστημονικό του όνομα είναι Mantis Religioza, η λέξη mantis προέρχεται από την ελληνική λέξη μάντης. Μεταφράζοντας την επιστημονική του ονομασία θα λέγαμε ότι πρόκειται για τον «προσευχόμενο μάντη».

 Πρόκειται για ένα από τα πιο αδίστακτα και αιμοβόρα πλάσματα της φύσης και δεν έχει να κάνει τίποτα με το θεϊκό όνομα του.

 Έχει απίστευτη ικανότητα να στοχεύει και να εγκλωβίζει το θήραμα του σε ασύλληπτα γρήγορους χρόνους και να το σκοτώνει ακινητοποιώντας το με το ράμφος του και τα μακριά και σαν πριόνια πόδια του που αγκαλιάζουν το θύμα και δεν του δίνουν περιθώρια διαφυγής…

 Το πιο σημαντικό όμως είναι και στο άνισο μέγεθος που έχουν τα δυο φυλά. Το θηλυκό είναι σχεδόν διπλάσιο και πάντα μεγαλύτερο από το αρσενικό και πιο επιθετικό..

 Είναι τόσο αιμοβόρο που την ώρα του ζευγαρώματος ακριβώς τη στιγμή που το αρσενικό εκσπερματώνει και αφήνεται πιο χαλαρό με μια απίστευτα γρήγορη κίνηση το θηλυκό γυρίζει και σκοτώνει το αρσενικό την ώρα που το γονιμοποιεί και διαιωνίζει το είδος!

 Συνήθως το αποκεφαλίζει με συνοπτικές κινήσεις και στη συνεχεία το καταβροχθίζει παίρνοντας πίσω τη χαμένη ενεργεία που «σπατάλησε» κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης με το αρσενικό.

 Τρώγοντας το θηλυκό το σώμα του αρσενικού παίρνει αρκετές πρωτεΐνες τις οποίες αργότερα χρειάζεται για να θρέψει τους κοινούς απογόνους τους που θα έρθουν στον κόσμο μετά την επιτυχημένη συνουσία.

 Τα αρσενικά κατά κάποιο τρόπο γνωρίζουν τι τα περιμένει γι αυτό κατά την εκσπερμάτωση κάποιες φόρες κάνουν μια απότομη κίνηση και αποκολλούνται από το θηλυκό για να γλιτώσουν την επίθεση που τα περιμένει.

 Σε γενικές όμως γραμμές 8 στα 10 αρσενικά δεν τα καταφέρνουν και αφήνουν την τελευταία τους πνοή ένδοξα στα σαγονιά του υπερμεγέθους θηλυκού.

 Το πιο παράξενο από όλα είναι ότι μετά τον αποκεφαλισμό του αρσενικοί κατά την επίθεση του θηλυκού η συνουσία συνεχίζεται για μερικά δευτερόλεπτα και η γονιμοποίηση του θηλυκοί είναι πάντα επιτυχής μετά το θάνατο του αρσενικού.

ΠΗΓΗ...http://www.tilestwra.com

Διαβάστε Περισσότερα

Η ιστορική Μονή της Παναγίας της Έλωνας.

  Ανηφορίζοντας από το Λεωνίδιο προς τον Κοσμά, η στροφή στο 10ο χιλιόμετρο, επιφυλάσσει πάντα τα ίδια συναισθήματα… Οσες φορές και αν έχει κάνει κανείς αυτή τη διαδρομή… Έκπληξη, εντυπωσιασμός, δέος. Ψηλά στον κοκκινόβραχο του Πάρνωνα, γατζωμένη η κάτασπρη Μονή της Παναγίας της Ελωνας.

 Η ιστορία της Μονής πάει πολύ πίσω στους αιώνες. Τότε που σύμφωνα με την παράδοση οι βοσκοί της Βασκίνας, οι οποίοι φύλαγαν τα ζώα τους στις Καμάρες και τη Ροδιά, βλέποντας κάθε βράδυ στον απέναντι βράχο ένα μικρό φως, ενημέρωσαν τον Επίσκοπο και τους κατοίκους του Πραστού. Στο μέσο του πανύψηλου βράχου, κλήρος και λαός που έφθασαν εκεί, είδαν την εικόνα της Παναγίας Βρεφοκρατούσας και ένα αναμμένο καντήλι.
 

   «Η εικόνα βρέθηκε κρεμάμενη στο βράχο, σώζεται το ξυλάκι που ήταν η Αγία Εικόνα. Κατόπιν δεήσεως του Επισκόπου Ρέοντος και Πραστού και πλήθους πιστών, η εικόνα κατέβηκε σ’ ένα σημείο χαμηλότερα. Εκεί έκαναν το πρώτο εκκλησάκι. Οι Άγιοι Πάντες. Μια παράγκα ξύλινη είχαν αρχικώς…» μας λέει ο Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Σαράντης, Αρχιερατικός Επίτροπος της Περιφερείας, ο οποίος μας μίλησε για τη Μονή. Δημιουργοί της Μονής και πρώτοι μοναχοί της, οι ασκητές Καλλίνικος και Δοσίθεος οι οποίοι είχαν τραγικό τέλος από τη βιαιότητα των Τούρκων. Από χειρόγραφα ερευνητών μαθαίνουμε ότι: «Δυο Τούρκοι, εκ των πολλών οίτινες κατά την εποχήν εκείνην ως λυσσώδεις λύκοι περιεφέροντο τήδε κακείσε κατασφάζοντες και διαρπάζοντες τους Χριστιανούς, περιπλανηθέντες κατά τα μέρη εκείνα και επιτυχόντες τον Καλλίνικον εξελθόντα της Μονής, τις είδεν διατί, εις την φάραγγα την μεταξύ της τοποθεσίας Τουσκιά και της Μονής, κατέσφαξαν αυτόν, έκτοτε η τοποθεσία αυτή του Καλλινίκου επωνομάσθη.
 Επειτα δε προχωρήσαντες προς την Μονήν και ιδόντες το σχοινίον κρεμάμενον μετά της τροχαλίας, δια της οποίας εγένετο η ανάβασις εις την Μονήν, αναρριχηθέντες ανέβηκαν απαρατήρητοι εις αυτήν. Διερευνήσαντες δε τα κελλία εύρον τον Δοσίθεον μόνον, τον οποίον αφού πολυειδώς και πολυτρόπως εβασάνισαν κατέσφαξαν εν τέλει και αυτόν και ούτω εν μια και τη αυτή ημέρα οι τέως συνασκηταί τον μαρτυρικόν ανεδήθηκαν στέφανον».

     Όπως μας λέει ο Πατέρας Νικόλαος, ήταν τότε που «έγινε και το πρώτο θαύμα, όπως μας μεταφέρεται από χείλια σε χείλια από τους Πατέρες. Όταν ήρθαν οι Τούρκοι με άγριες διαθέσεις να κάψουν τους μοναχούς η Αγία Εικόνα έβγαλε μια λάμψη και τύφλωσε τον ένα Τούρκο ο οποίος μετάνιωσε για την πράξη του και ζήτησε συγγνώμη. Οι Πατέρες προσευχήθηκαν και το φως του επανήλθε. Πηγαίνοντας στην Τουρκία, ήταν αξιωματούχος, έδωσε πολλά προνόμια στη Μονή».

    Την αγριότητα των Τούρκων γνώρισε εκ νέου η Μονή της Παναγίας της Έλωνας, την περίοδο των Ορλωφικών, οπότε κατέσφαξαν τους μοναχούς, λεηλάτησαν τους θησαυρούς και πυρπόλησαν τα κτίσματα. Στα ερείπια ανακατασκευάζεται η Μονή, γνωρίζοντας τη μεγαλύτερη ακμή την περίοδο 1798-1811. Η ακμή της Μονής είχε ως αποτέλεσμα αυτή να ανακηρυχθεί Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή –δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς- αποκτώντας έτσι πολλά προνόμια επί τουρκοκρατίας, αλλά και χρηματικές κυρίως υποχρεώσεις προς το Πατριαρχείο. Στον αγώνα κατά των Τούρκων η Μονή προσφέρει χρήματα στην Πελοποννησιακή Γερουσία, όπως φαίνεται και από το σχετικό έγγραφο. Δέχθηκε πλήγμα από το διάταγμα του 1833 «Περί διαλύσεως των Μοναστηρίων». Κρίθηκε διατηρητέα επί Όθωνα.
     Η Μονή ήταν ανδρική μέχρι το 1971 οπότε μετατράπηκε σε γυναικεία. Σήμερα δεν διαθέτει την περιουσία που είχε παλαιότερα. Πολλά από τα χτήματά της έχουν πάει σε ακτήμονες της περιοχής, μας εξηγούν, ωστόσο κάθε χρόνο το λάδι που συγκεντρώνει από τους πιστούς το διαθέτει σε ευαγή ιδρύματα της Αρκαδίας. «Δίνουμε 500 κιλά στο γηροκομείο Τρίπολης, 250 κιλά στο γηροκομείο Λεωνιδίου, 250 κιλά στον Οίκο Τυφλών, 150 κιλά στη Μονή Ανω Χρέπας που δεν έχει λάδι, μοιράζουμε 200-250 κιλά σε φτωχούς στο Λεωνίδιο και τις γύρω περιοχές».


Ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ

     Μπαίνοντας στη μικρή πετρόχτιστη εκκλησία, η οποία χτίστηκε το 1809 με χρήματα της Μονής κατόπιν αδείας του Τούρκου διοικητή του Μωριά, Βελή Πασά, γιου του Αλή Πασά, ο προσκυνητής εντυπωσιάζεται από τα δεκάδες καντήλια, τάματα και αφιερώματα των πιστών. «Κάθε καντήλι και ένας πόνος, ένας πόθος» σημειώνει ο Πατέρας Νικόλαος, στρέφοντας το βλέμμα του προς την μαυρισμένη από τον καπνό των κεριών οροφή του Ναού. Μοναδική η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας, έργο του Ευαγγελιστή Λουκά σύμφωνα με την παράδοση. Είναι κατασκευασμένη με κερί για λόγους ασφαλείας μετά την κλοπή της το 2006.

     Η ιστορική εικόνα θεωρείται θαυματουργή. «Ο κόσμος μας λέει πολλές περιπτώσεις. Θεραπεία ασθενειών, τεκνογονία… Πολλά ζευγάρια μας το ομολογούν. Αυτό μαρτυράει και ο μεγάλος αριθμός βαφτίσεων που γίνονται στη Μονή… Εχω ζήσει συγκινητικές ιστορίες... Έχουν έρθει, από όλα τα μέρη. Αμερική, Κύπρο. Αυτή τη χρονιά είχαμε 80 βαφτίσεις και ήδη μας έχουν δηλώσει δυο για το 2010» αναφέρει ο Πρωτοπρεσβύτερος.

     Ο Πατέρας Νικόλαος ξεναγώντας μας στο Ναό, τονίζει το ξυλόγλυπτο τέμπλο του Ναού, το οποίο χρονολογείται από το 1400 σύμφωνα με τους επιστήμονες. Πάνω του υπάρχουν λεπτομερείς περίτεχνες παραστάσεις «της Ανάστασης του Κυρίου, της Ζωοδόχου Πηγής, το Μυστικού Δείπνου, του Συμπόσιου του Προδρόμου σε όλο του το μεγαλείο, όπως βλέπετε φαίνεται η κεφαλή του Προδρόμου που μεταφέρεται επί πίνακι, του Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων, του απαγορευμένου καρπού που έδωσε η Εύα στον Αδάμ» αναφέρει, επισημαίνοντας το σημείο κάτω από την εικόνα της Παναγίας –δεξιά της Ωραίας Πύλης- το οποίο «έχει καταστραφεί καθώς προσκυνητές έκοβαν μικρά κομμάτια του τέμπλου για φυλαχτό». Η παρουσία της εικόνας της Παναγίας στο συγκεκριμένο σημείο του τέμπλου δικαιολογεί ότι η εκκλησία ήταν παλαιότερα αφιερωμένη στη Ζωοδόχο Πηγή... Στο κάτω μέρος του τέμπλου η εργασία είναι διαφορετική από την περίτεχνη, που κοσμεί τα ανώτερα τμήματα του. «Αυτός που το έφτιαχνε δεν πρόλαβε να το τελειώσει και ανέλαβε δεύτερος» μας εξηγεί ο Πατέρας Νικόλαος.
  Πίσω από το Ναό, στον οποίο βρίσκονται επίσης λείψανα πολλών Αγίων, είναι το Αγίασμα. «Δεν έχουμε πηγή να βγαίνει. Γεμίζει σταγόνα - σταγόνα. Το χειμώνα ανεβαίνει η στάθμη, το καλοκαίρι κατεβαίνει. Δεν στερεύει όμως ποτέ. Οι Πατέρες διηγούνται ότι τα χρόνια τα δύστυχα, η Έλωνα ήταν στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Και τότε μόνο στέρεψε…»
     Η μικρή σπηλιά στην οποία συγκεντρώνεται το Αγίασμα είναι πλέον φραγμένη. Μια ταμπέλα –αφημένη από παλιά- που καλεί τους πιστούς να μην ρίχνουν κέρματα εξηγεί το λόγο!

Η ΚΛΟΠΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

     Η είδηση για την κλοπή της ιστορικής εικόνας μαζί με τα αφιερώματά της, στις 18 Αυγούστου 2006, έπεσε σαν βόμβα στο Λεωνίδιο και τις γύρω περιοχές που είναι συναισθηματικά συνδεδεμένες με τη Μονή.
     «Ξημερώματα της 18ης Αυγούστου, ανοίγαμε την εκκλησία για τη Θεία Λειτουργία, όπως γίνεται καθημερινά όλο τον Αύγουστο. Τα χάσαμε όταν είδαμε την κορνίζα της Αγίας Εικόνας κάτω στο δάπεδο και την Εικόνα να λείπει» θυμάται ο Πατέρας Νικόλαος.
«Όπως μάθαμε στη συνέχεια από την αστυνομία, ο δράστης είχε έρθει πολλές φορές στο μοναστήρι. Ήταν άγνωστος. Έμεινε μέσα τη 17η Αυγούστου και τη νύχτα ενήργησε. Είχε επισημάνει ότι μέσα στο Ιερό, υπάρχει ένα παράθυρο, το μοναδικό που ήταν χωρίς σίδερα. Ήταν σε μια γκρεμίλα, σ’ ένα χάος, ανατριχιάζει κανείς… Είχε δέσει το σχοινί από το καμπαναριό στο σταυρό, κρεμάστηκε σε ύψος 4-5 μέτρων και μπήκε μέσα. Τον ενδιέφεραν τα χρυσαφικά που ήταν πάνω στην Εικόνα. Τώρα τα έχουμε αφαιρέσει…Όταν ανέβαινε την ανηφόρα, όπως εξομολογήθηκε στον πνευματικό των φυλακών Ναυπλίου, αισθανόταν ότι βάσταγε όλον τον κόσμο. Τέτοιο βάρος αισθανόταν»

     Ο Πρωτοπρεσβύτερος χαρακτηρίζει θαύμα την εύρεση της Αγίας Εικόνας, τονίζοντας ότι το πρώτο θετικό στοιχείο ήταν ένα κομμάτι σχοινί που είχε απομείνει να κρέμεται από το καμπαναριό, το δεύτερο να έχει τακτική τηλεφωνική επικοινωνία μέσω καρτοκινητού τηλεφώνου. «Πήραν πολλοί, πολλά τηλέφωνα. Όταν επικοινώνησε ο δράστης με το Μητροπολίτη Αλέξανδρο, του λέει θα σου στείλω φωτογραφία. Ο Μητροπολίτης μας του ζήτησε να του στείλει το εγκόλπιο που είχε επάνω στην Εικόνα, δώρο του ιδίου όταν την είχαμε πάει στην Τρίπολη προ πενταετίας. Πράγματι έστειλε το εγκόλπιο με courier, από τη Λακωνία μέσω Αθήνας. Με τα δαχτυλικά αποτυπώματα που υπήρχαν πάνω στο σχοινάκι και στο εγκόλπιο, η αστυνομία εντόπισε το δράστη. Έτσι επέστρεψε στο θρόνο της…»
     Μια βουβαμάρα υπήρχε στο Λεωνίδιο, θυμάται ο Πρωτοπρεσβύτερος. «Εμείς εδώ, εκλάψαμε πολύ, προσευχηθήκαμε πολύ όλοι οι Πατέρες. Ολοι αμαρτωλοί είμαστε, αλλά κάποιος λιγότερο, κάποιος εισακούστηκε…»
     Η Εικόνα εντοπίστηκε από την Ελληνική Αστυνομία 38 ημέρες μετά την κλοπή της στο Φαρακλό Λακωνίας. Στην τοποθεσία που βρέθηκε χτίστηκε με έξοδα της ΕΛΑΣ εικονοστάσι, στο οποίο τοποθετήθηκε πιστό αντίγραφό της εικόνας, ακριβώς ένα χρόνο μετά τον εντοπισμό της.

ΛΕΩΝΙΔΙ ΚΑΙ ΕΛΩΝΑ

     Οι δεσμοί του Λεωνιδίου με τη Μονή είναι ισχυρότατοι. «Από μικρό παιδί θυμάμαι που ερχόμασταν εδώ, πολλά παιδιά. Τα Χριστούγεννα ερχόμασταν με τα πόδια. Και κάθε χρόνο στις 20 Νοεμβρίου, το απόγευμα, μεταφέρουμε την Εικόνα στο Λεωνίδιο. Στο Μετόχι, όπου μένει ένα δεκαήμερο… Και τα χρόνια τα δύστυχα, πριν το ’50, η Αγία Εικόνα ερχόταν στο Μετόχι. Το βράδυ κάνουμε αγρυπνία, κάθε πρωί λειτουργούμε στις πέντε, το απόγευμα επίσης και το πρωί της 1ης Δεκεμβρίου επιστρέφει στο θρόνο της… Όταν φτάνει στο Μύλο, περιμένουν τα παιδιά και την μεταφέρουν στους ώμους. Το ίδιο και στην περιφορά. Ένα δείγμα ότι η νεολαία μας στηρίζει…» αναφέρει ο Πατέρας Νικόλαος. Την παραμονή στο Μετόχι προσφέρεται δείπνο στους ξένους και μετά την περιφορά, γεύμα αγάπης.
     Το Λεωνίδιο τιμά την Πολιούχο του με επίσημη θρησκευτική εορτή. Την 21η Νοεμβρίου, τοπική αργία, αξίζει κανείς να βρεθεί στην πόλη, να παρακολουθήσει την εντυπωσιακή περιφορά και να βιώσει αυτό που δένει τους Λεωνιδιώτες με την Έλωνα.



ΠΗΓΗ:ΑΡΚΑΔΩΝ ΧΡΟΝΟΙ

Διαβάστε Περισσότερα