Δυο κανίβαλοι, εμπρός ο πατέρας και ξωπίσω ο γιος,
Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016
Ο δρόμος που σε βγάζει έξω απ’ την κόλαση
Η Ινδία έχει μόλις απελευθερωθεί από τους Άγγλους αλλά σπαράζεται από εμφύλιες διαμάχες και σφαγές μεταξύ ινδουιστών και μουσουλμάνων. Ο Γκάντι αποφασίζει να κάνει απεργία πείνας μέχρι να σταματήσει η αιματοχυσία
Ένας ινδουιστής πλησιάζει τον Γκάντι. Του πετάει ένα φαγώσιμο και του λέει:
ΙΝΔΟΥΙΣΤΗΣ: Ορίστε, φάε!… Φάε! Εγώ πηγαίνω στην κόλαση, μα όχι με το θάνατό σου στην ψυχή μου!
ΓΚΑΝΤΙ: Μόνο ο Θεός αποφασίζει ποιος θα πάει στην κόλαση.
ΙΝΔΟΥΙΣΤΗΣ: Σκότωσα ένα παιδί! Διέλυσα το κεφάλι του στον τοίχο!
ΓΚΑΝΤΙ: Γιατί;
ΙΝΔΟΥΙΣΤΗΣ: Σκότωσαν τον γιο μου! Το αγόρι μου! Οι μουσουλμάνοι σκότωσαν τον γιο μου!
ΓΚΑΝΤΙ: Ξέρω ένα δρόμο που σε βγάζει έξω απ’ την κόλαση. Βρες ένα παιδί. Ένα παιδί, του οποίου η μητέρα κι ο πατέρας έχουνε σκοτωθεί. Ένα μικρό αγόρι τόσο όσο και ο γιος σου, και ανάθρεψέ το σαν να ήταν δικό σου. Μόνο σιγουρέψου να είναι μουσουλμάνος και να το μεγαλώσεις σαν μουσουλμάνο…
Ο ινδουιστής πέφτει στα πόδια του Γκάντι και κλαίει.
ΓΚΑΝΤΙ: Πήγαινε. Ο Θεός να σε ευλογεί!
------------
Η ταινία «Γκάντι» (1982), αναφέρεται στη ζωή του μεγάλου ακτιβιστή επαναστάτη Μαχάτμα Γκάντι που υπήρξε εμπνευστής της παθητικής αντίστασης χωρίς τη χρήση βίας εναντίον των Άγγλων καταπιεστών.Η ταινία βραβεύθηκε με 8 βραβεία Όσκαρ, ανάμεσά τους κέρδισε βραβείο καλύτερης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας στον Ρίτσαρντ Ατέμπορο και καλύτερης ερμηνείας στον Μπεν Κίγκσλεϊ που έπαιζε το ρόλο του Γκάντι.
από το http://www.youtube.com/watch?v=6p1grDBpTkI&feature=related
ΠΗΓΗ...https://logomnimon.wordpress.com
"Ο καθρέπτης μες στον καθρέπτη" Michael Ende
Ο κύριος αυτός αποτελείται μόνον από γράμματα του αλφαβήτου. Πλήθος γραμμάτων, εννοείται, ο αριθμός των γραμμάτων είναι αστρονομικός. Πάντως είναι μόνο γράμματα.
Από δω η φίλη του. Αυτή αποτελείται, όπως μπορεί ο καθένας να δει, από σάρκα και οστά. Και τι σάρκα! Χάρμα οφθαλμών, χαίρεσαι να τη βλέπεις, πόσο μάλλον να την αγγίζεις!
Τώρα πάνε κι οι δυο μαζί στο πανηγύρι. Στη βαρκούλα και στον τεράστιο τροχό που γυρίζει, όλα πήγαν καλά. Να όμως που φθάνουν μπροστά στο πάγκο της σκοποβολής. Πρόκειται βέβαια για έναν πάγκο σκοποβολής που διαφέρει από τους συνηθισμένους.
«Εξέτασε τον εαυτό σου!» λέει μια πινακίδα πάνω από τον πάγκο. Κι από κάτω οι κανόνες του παιχνιδιού. Είναι μόνο τρεις:
1. Κάθε βολή πετυχαίνει σίγουρα.
2. Για κάθε επιτυχία δίνεται μια βολή δωρεάν.
3. Η πρώτη βολή δεν χρεώνεται.
Ο άντρας με το χέρι του περασμένο γύρω από τους γοφούς της φίλης του, μελετά προσεκτικά τον κανονισμό. Στην αρχή δεν έδωσε σημασία, εκείνη όμως τον πίεσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία. Θέλει να δει πως τα καταφέρνει εκείνος στη σκοποβολή.
Ο κύριος όμως δεν θέλει.
«Γιατί όχι, αγάπη μου; Τι σε πειράζει;»
Αυτό που τον πειράζει είναι ότι ο στόχος είναι κι αυτός ασυνήθιστος σαν όλα τ’άλλα σ’αυτό τον πάγκο. Πρέπει κανείς να πυροβολήσει τον ίδιο του τον εαυτό, δηλαδή την εικόνα του όπως φαίνεται μέσα στον καθρέφτη απέναντι. Και ο κύριος που αποτελείται από γράμματα δεν νιώθει αρκετά πραγματικός, ώστε να διακρίνει και μάλιστα τόσο τολμηρά ανάμεσα στον εαυτό του και στην αντανάκλασή του.
«Ή θα ρίξεις ή θα χωρίσουμε!» τον απειλεί στο τέλος θυμωμένη η φιλενάδα του.
Εκείνος κουνάει το κεφάλι. Τότε κι εκείνη φεύγει, πιασμένη στο μπράτσο ενός χασάπη, που καταλαβαίνει από σάρκα και οστά.
Ο κύριος μένει πίσω και την κοιτάζει. Κι όταν εκείνη χάθηκε πια ανάμεσα στο πλήθος και δεν την φτάνει με τη ματιά του, τότε διαλύεται κι αυτός σχηματίζοντας ένα μικρό σωρό κατάχαμα από πεζά και κεφαλαία γράμματα, που οι περαστικοί ποδοπατούν.
Θα μπορούσε θαυμάσια και να πυροβολήσει, έτσι δεν είναι;
Michael Ende, Ο Καθρέπτης μες στον Καθρέπτη – απόσπασμα.
"Μνημόσυνο" Αγγέλα Καϊμακλιώτη
Βράζω σιτάρι
σπάω ρόδι κόκκινο
αμύγδαλα, σισάμι και σταφίδες
όσα θυμόμαστε
κι όσα ξεχάσαμε
Αυτά που είπαμε
όσα δεν είπαμε κυρίως
Ποτίζω με το νηπενθές κρασί
το κυπαρίσσι
δίπλα στο μνήμα σου
τους ίσκιους να βαθύνω
στο κοιμητήρι
των εκτοπισμένων
εν τόπω φωτεινώ
εν τόπω χλοερώ
εν τόπω αναψύξεως
Αγωνίά σου η μνήμη μητέρα
Αιώνια θα σ' ευχαριστώ
για κείνον το γλυκό Σεπτέμβρη
που με πήρες απ΄το χέρι
και με πήγες στο σχολείο.
Αγγέλα Καϊμακλιώτη
από τη συλλογή Εκ του σύνεγγυς, 2014
ΠΗΓΗ...http://dreaming-in-the-mist.blogspot.gr/
«Ο ερημώτης» του Samuel Beckett (Αποσπάσματα)
-Αυτές οι ανεμόσκαλες είναι περιζήτητες. Κάτω από την καθεμιά υπάρχει πάντα ή σχεδόν μια μικρή ουρά. Και όμως θέλει κουράγιο να τις χρησιμοποιήσεις. Γιατί τους λείπουν τα μισά σκαλοπάτια, κι αυτό χωρίς καμιά αρμονία. Αν έλειπε μόνο το ένα στα δύο, θα ήταν μικρό το κακό. Άμα όμως λείπαν τρία στη σειρά, πρέπει να κάμεις ακροβασίες… Τα σκαλοπάτια που λείπουν βρίσκονται στα χέρια ολίγων προνομιούχων, που τα μεταχειρίζονται κυρίως όταν είναι να επιτεθούν και όταν αμύνονται.
-Η αλήθεια είναι ότι ένας ψάχτης δεν μπορεί εύκολα να εγκαταλείψειτην ίδια της ανεμόσκαλας. Το οξύμωρο είναι ότι αυτοί που αναστατώνουν με τις βιαιότητές τους την ησυχία του κυλίνδρου είναι ακριβώς αυτοί οι στάσιμοι.
-Μια στιγμή ομοψυχίας. αυτό όμως το συναίσθημα, έξω από τις ώρες που φουντώνει η βία, το γνωρίζουν τόσο λίγο όσο και οι πεταλούδες. Κι αυτό όχι τόσο από έλλειψη καρδιάς ή ευφυϊας, όσο εξαιτίας του ιδανικού που τους τρώει τον καθένα τους. Αυτά για το άβατο εκείν ζενίθ…
-Γεγονός είναι ότι αυτοί οι διάφοροι ημίσοφοι, που ανάμεσά τους σημειωτέον αντιπροσωπεύονται όλες οι ηλικίες, από τη γεροντική ως τη νηπιακή, εμπνέουν, σ΄αυτούς που εξακολουθούν ακόμα να έχουν υποτροπές του πυρετού τους, αν όχι τιμή και προσκίνηση, πάντως τουλάχιστον ένα είδοςσέβας.
-Γραφική λεπτομέρεια, μια γυναίκα με άσπρα μαλλιά, νέα ακόμα αν κρίνει κανείς από τα μπούτια της, στέκει ακουμπισμένη στον τοίχο με τα μάτια κλειστά σε πλήρη αυτεγκατάλειψη, σφίγγοντας μηχανικά πάνω στον κόρφο της ένα βρέφος, που βάζει δύναμη με χέρια και με πόδια, να μπορέσει να γυρίσει το κεφάλι να ιδεί πίσω του. Τόσο μικρά παιδιά όμως είναι πάρα πολύ λίγα. Κανείς δεν κοιτάει μέσα του, όπου δεν μπορεί να υπάρχει κανείς. Μάτια καρφωμένα χάμω ή κλεισμένα.
-Αν λοιπόν οι ηττημένοι έχουν ακόμα κάποια περιθώρια, τι να πει κανείς για τους άλλους και τι όνομα να τους δώσει αν όχι το ωραίο όνομα ψάχτες.
-Και αν, για οποιοδήποτε λόγο, θεωρήσει προτιμότερο ν΄αλλάξει ουρά καιανεμόσκαλα, δικαιούται, για να μπορέσει να διαλέξει, να κλείσει πάλι ένα ολόκληρο γύρο σα να είχε φτάσει μόλις τώρα κι υπό τους ίδιους όρους, με τη μόνη διαφορά ότι τώρα, που έχει ήδη συμπληρώσει μια ουρά ως το τέλος, είναι ελεύθερος να φύγει από τη ζώνη οποιαδήποτε στιγμή της νέας αυτής περιφοράς.
-αν…ένα τελευταίο σαρκίο μείνει μόνο να συνεχίζει το ψάξιμο με απανωτές ανακοπές και αδύναμους αναπαροξυσμούς. Τίποτα δεν το ξεχωρίζει στο πρώτο αντίκρισμα από τα υπόλοιπα σαρκία, που έχουνε πετρώσει όρθια ή καθισμένα σε ανεπίστροφη αυτεγκατάλειψη.
Ηχώ βελτίωσης ποιότητας ζωής
Όταν ο χρόνος περισσεύει, η απορία για το νόημα ζωής παραμονεύει.
Ανοίγεις κύκλους χαρούμενης ζωής, φιλικούς, δημιουργικούς, εργασιακούς, επιβίωσης αληθινής.
Αν με οικογένεια βρεθείς τους κύκλους χαράς μην αμελείς, θα σε λυτρώσουν σύντομα, θα τους χρειαστείς.
Κρίση περνάει κάθε φωλιά, όταν για ανεξαρτησία παλεύουν τα μικρά.Έχει μείνει καμιά ζεστή αγκαλιά;
Διάλεξε για διαρκείας συντροφιά, όποιον με ιδέες ομορφαίνει την δική σου γειτονιά, ζεσταίνει την καρδιά, σε πρόοδο σε προωθεί βαθιά.
Η μόνη αυτάρκης ευδαιμονία, είναι τις γνώσης η πανοπλία.
Δόξα και ύλης ευδαιμονία δεν είναι αυτάρκης, στερείται διαρκείας αξία.
Της γνώσης αν δεν πάρεις την στροφή, στα γηρατειά θα βασανιστείς, δόξα και ύλη ν’ απαρνηθείς.
Η συντροφική σχέση αν έχει κενά, μην κάνεις παιδιά, θα αμβλυνθούν καταστροφικά.
Όλοι υπεύθυνο σε χρήζουν αποκλειστικό , στο παραστράτημα που έκανε ο νιος. Ενώ εσύ νοιάστηκες επιμελώς και το επηρεάζεις όχι αποκλειστικός(5%) ως ο καλύτερος γονιός.
Σκέψου, θυμήσου, με ό,τι παιδί χαιρόσουν, ζωντάνεψέ το, είναι το ταλέντο σου, πίστεψέ το.
Πώς έλεγχεις την μοναξιά σου μην ξεχνάς, το φόβο διαλύει της παντρειάς, συμβιωτική ζωή να προτιμάς.
Μια του ψεύτη, δυό του ψεύτη, ο «μοναδικός» ο στόχος επιτεύχθει, θα ήταν ακόμη ουτοπικός, αν δεν καταλάβαινα, ευτυχώς, πως ψέμα η λέξη «μοναδικός». Συλλογισμός χαλαρωτικός, πολλαπλά σημαντικός.
«Άνθρωποι» για να γίνουν τα παιδιά σου, να τα βλέπεις ως «φιλοξενούμενούς» σου για 18 έτη.
Ο μεγαλύτερος Δάσκαλος
Ποιος είμαι εγώ;
ρώτησε ένας νέος τον δάσκαλο του.
Είσαι εκείνο που σκέφτεσαι!
απάντησε ο σοφός. Θα σου το εξηγήσω με μια ιστορία.
Μια μέρα, από τα τείχη της πόλης, στο ηλιοβασίλεμα βαθιά στον ορίζοντα, φάνηκαν δυο άνθρωποι που αγκαλιαζόντουσαν.
Είναι ο πατέρας και η μητέρα, σκέφτηκε ένα κοριτσάκι.
Είναι δυο εραστές, σκέφτηκε ένας άνδρας τρυφερός.
Είναι δυο φίλοι που συναντήθηκαν μετά από πολλά χρόνια σκέφτηκε ένας.
Είναι δυο έμποροι που έκλεισαν μια συμφωνία, σκέφτηκε ένας άνθρωπος άπληστος για τα χρήματα.
Είναι ένας άνθρωπος που αγκαλιάζει τον γιο του που γύρισε από τον πόλεμο, σκέφτηκε μια γυναίκα μεγαλόψυχη.
Είναι μια κόρη που αγκαλιάζει τον πατέρα της που γύρισε από το ταξίδι, σκέφτηκε ένας πονεμένος άνθρωπος που έχασε την κόρη του.
Είναι δυο ερωτευμένοι σκέφτηκε μια κοπέλα που ονειρευόταν την αγάπη.
Είναι δυο άνθρωποι που τσακώνονται μέχρι θανάτου σκέφτηκε ένας.
Ποιος ξέρει σκέφτηκε ένας άνθρωπος.
Κάθε σκέψη, κατέληξε ο σοφός δάσκαλος, αποκαλύπτει αυτό που Eίσαι.Να παρατηρείς συχνά τις σκέψεις σου, μπορούν να σου αποκαλύψουν περισσότερα πράγματα για τον εαυτό σου παρά οποιοσδήποτε δάσκαλος..!!
πηγή: http://www.enorasis.edu.gr
Χόρχε Λουίς Μπόρχες : Με κάθε αντίο μαθαίνεις
Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή…
Και μαθαίνεις πως αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα, γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής. Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις.
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό. Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ αντί να περιμένεις κάποιοννα σου φέρει λουλούδια Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη Και ότι, αλήθεια, αξίζεις Και μαθαίνεις. μαθαίνεις με κάθε αντίο μαθαίνεις..
Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου, ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙ όμως μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου.
Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου. Όμως όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου. Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου να κρατηθείς και να μη πέσεις. Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου. Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.
Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις, όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά, όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια της για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.
Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου. Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν τους φίλους μου και τις φίλες μου, δεν ήσουν πάνω ή κάτω ή στη μέση.
Δεν ήσουν πρώτος ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.
Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.
Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.
Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.
Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος στη λίστα σου.
Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.
Περιουσία σου ο χρόνος~ Χόρχε Μπουκάι
Περιουσία σου ο χρόνος
Ήταν κάποιος, μια φορά, που είχε πάρει απόφαση να χαίρεται τη ζωή του. Νόμιζε ότι, για να μπορεί να το κάνει αυτό, έπρεπε να έχει πολλά λεφτά. Σκεφτόταν ότι δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική ευχαρίστηση, όταν πρέπει να διακόπτεται η απόλαυση από τη δυσάρεστη φροντίδα του να βγάλεις λεφτά.
Σκέφτηκε, έτσι μεθοδικός που ήταν, ότι, για να μην απασχολεί το μυαλό του και να μη στενοχωριέται, έπρεπε να χωρίσει τη ζωή του σε δύο μέρη: πρώτα θα έβγαζε αρκετά λεφτά και μετά θα απολάμβανε ό,τι επιθυμούσε η ψυχή του. Υπολόγισε ότι ένα εκατομμύριο δολάρια θα του έφταναν, για να ζήσει ήσυχος την υπόλοιπη ζωή του.
Αφιέρωσε λοιπόν όλες του τις δυνάμεις στο να κερδίσει χρήματα και να μαζέψει πλούτη. Επί χρόνια, κάθε Παρασκευή, άνοιγε το βιβλίο εσόδων και άθροιζε τα αγαθά του. «Όταν μαζέψω το εκατομμύριο» έλεγε «δε θα δουλέψω άλλο. Θα είναι η στιγμή της απόλαυσης και της διασκέδασης. Δε θ’ αφήσω να μου συμβεί αυτό που έπαθαν άλλοι που, όταν έφτασαν στο πρώτο εκατομμύριο, άρχισαν να θέλουν κι άλλο».
Και πιστός στην απόφασή του έφτιαξε μια τεράστια πινακίδα και την κρέμασε στον τοίχο: μόνο ΕΝΑ εκατομμύριο.
Πέρασαν τα χρόνια. Ο τύπος μάζευε λεφτά κι έκανε προσθέσεις. Κάθε φορά ήταν όλο και πιο κοντά στο στόχο του. Χαμογελούσε αυτάρεσκα, όταν σκεφτόταν τις χαρές που τον περίμεναν.
Μια Παρασκευή κατάπληκτος βλέπει το τελικό νούμερο. Το άθροισμα ήταν 999.999,75 δολάρια. Έλειπαν μόνο 25 σεντς, για να συμπληρωθεί το εκατομμύριο! Πανικόβλητος, αρχίζει να ψάχνει κάθε σακάκι, κάθε παντελόνι, κάθε συρτάρι, μήπως βρει τα λίγα νομίσματα που λείπουν. Δεν ήθελε να περιμένει άλλη μία βδομάδα. Τελικά, στο τελευταίο συρτάρι βρίσκει τα 25 σεντς που ήθελε. Κάθεται στο γραφείο του, και γράφει με τεράστια νούμερα: 1.000.000. Ικανοποιημένος, κλείνει τα βιβλία, κοιτάζει την πινακίδα του τοίχου και μονολογεί: «Ένα μόνο. Και τώρα απολαμβάνουμε».
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή χτυπάει η πόρτα. Δεν περίμενε κανέναν. Απορημένος, πάει ν’ ανοίξει. Μια γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μ’ ένα δρεπάνι στο χέρι του λέει: «Ήρθε η ώρα σου». Είχε έρθει ο Θάνατος να τον πάρει. «Όχι…» ψελλίζει αυτός. «Όχι ακόμα… δεν είμαι έτοιμος». «Ήρθε η ώρα σου» ξαναλέει ο Θάνατος. «Μα πώς… τα λεφτά… οι χαρές…» «Καταλαβαίνω, αλλά ήρθε η ώρα σου». «Σε παρακαλώ, δώσε μου ακόμη ένα χρόνο. Ανέβαλα τα πάντα, γιατί περίμενα αυτήν τη στιγμή, σε παρακαλώ». «Λυπάμαι» λέει ο Θάνατος. «Ας κάνουμε μια συμφωνία» προτείνει αυτός απελπισμένος, «κατάφερα και μάζεψα ένα εκατομμύριο δολάρια. Πάρε τα μισά και δώσε μου ένα χρόνο διορία. Σύμφωνοι;» «Όχι». «Σε παρακαλώ. Πάρε 750.000 και δώσε μου ένα μήνα.» «Δεν έχεις καθόλου διορία». «Ας κάνουμε κάτι άλλο. Παρ’ τα όλα και δώσε μου έστω και μία μέρα. Έχω τόσα να πω, τόσο κόσμο να δω, έχω αναβάλει τόσα πράγματα… σε παρακαλώ!» «Ήρθε η ώρα σου» επαναλαμβάνει ο Θάνατος, αδιάλλακτος.
Ο άνθρωπος σκύβει το κεφάλι. Αποδέχεται την κατάσταση και παραιτείται από κάθε άλλη προσπάθεια διαπραγμάτευσης. Με περίλυπο ύφος ζητάει μόνο μία τελευταία χάρη. Ο Θάνατος βλέπει ακόμη λίγους κόκκους άμμου στην κλεψύδρα του και του λέει: «Εντάξει». Παίρνει ο άντρας χαρτί και πένα από το γραφείο του και γράφει:
Αναγνώστη, όποιος κι αν είσαι. Εγώ δεν μπόρεσα να αγοράσω ούτε μία μέρα ζωής με όλα μου τα λεφτά. Πρόσεξε τι θα κάνεις με το χρόνο σου. Είναι η μεγαλύτερή σου περιουσία.
Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι: «Ο δρόμος των δακρύων»
Μήνυμα Δημάρχου Αλμωπίας για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940
Η μεγάλη ιστορία του Έθνους μας, απέδειξε ότι εμείς οι Έλληνες έχουμε τη δύναμη να ξεπερνάμε όλα τα δεινά και τις συμφορές, με εθνική ομοψυχία και πίστη στο Θεό.
Σήμερα όσο ποτέ, είναι επίκαιρο το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου 1940, τότε που ο ελληνικός λαός είπε ένα καθαρό «ΌΧΙ». Η δύναμη ψυχής και το πάθος των Ελλήνων για ελευθερία, λύγισε την πολεμική μηχανή των κατακτητών.
Σήμερα τιμούμε τη μνήμη όλων αυτών των ανθρώπων που έδωσαν και τη ζωή τους για την πατρίδα μας, με την ελπίδα ότι η ειρήνη θα κυριεύσει τον κόσμο και οι επόμενες γενιές δεν θα βιώσουν ανάλογα γεγονότα.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!
Δημήτρης Μπίνος
Δήμαρχος Αλμωπίας
