Να παίρνεις την ευθύνη…

Κάθε φορά που κοιτάς τον καθρέφτη, μάθε να κοιτάς στα μάτια τον εαυτό σου. Μην αποφεύγεις αυτό το βλέμμα, είναι το βλέμμα της ευθύνης. Της ευθύνης για αυτό που είσαι, αυτό που έγινες…

Ναι, εσύ έχεις την ευθύνη. Όχι για τη σάρκα σου, αλλά για το βλέμμα των ματιών σου,την καθαρότητά τους, τον τρόπο που κοιτάζεις. «Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής» , πόσο χιλιοειπωμένη φράση! Κι όμως , απόλυτα ορθή. Κατά συνέπεια, η αντανάκλαση των ματιών σου στον καθρέφτη, είναι η πιο χειροπιαστή έκφραση της εικόνας που έχεις για εσένα, για την ψυχή σου…

Και πιο είναι ,τελικά, το χειρότερο συναίσθημα που μπορείς να αναγνωρίσεις κοιτώντας βαθιά μέσα στα μάτια σου; Ο χειρότερος αντικατοπτρισμός είναι αυτός της αυτολύπησης… Άσχημη αίσθηση, σε κάνει να μουδιάζεις όταν το συνειδητοποιείς. Και τότε αναρωτιέσαι τι έφταιξε, για ποιο λόγο έφτασες να σκέφτεσαι ότι είσαι ένα πλάσμα βουτηγμένο στη θλίψη, που έχει βιώσει τη ζωή από την άσχημη και σκοτεινή πλευρά της. Αναρωτιέσαι γιατί μετατράπηκες σε σκιά του εαυτού σου και έρμαιο των εξωτερικών παραγόντων που περικλύουν τη ζωή σου. Ξέρεις το λόγο κατά βάθος…

Απαρνήθηκες την ευθύνη, «θυματοποιώντας» τον εαυτό σου σε κάθε δυσκολία που ερχόταν στο δρόμο σου. Και έτσι , προσπαθώντας απελπισμένα να αποτινάξεις την ευθύνη από εσένα, τοποθέτησες σταδιακά τον εαυτό σου σε μια μόνιμα αδύναμη θέση.Τώρα που βλέπεις καθαρά την αιτία, μάθε λοιπόν να παίρνεις την ευθύνη. Για όλα. Ήταν επιλογές σου άλλωστε. Άλλες σωστές, άλλες ανούσιες,επιπόλαιες,λανθασμένες. Ό,τι κι αν σου συνέβη , άμεσα ή έμμεσα εσύ το επέλεξες.

Μη θρηνείς τα λάθη σου-δεν οδηγεί πουθενά , παρά μόνο αναγνώρισέ τα. Μην επιρρίπτεις πουθενά αλλού τις ευθύνες παρά μόνο σε εσένα, τους άλλους δεν μπορείς να τους ελέγξεις, αυτό δεν είναι το δικό σου το κομμάτι. Μόνο τα δικά σου λάθη να σε αφορούν… Ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις που πραγματικά είσαι απόλυτα αναίτιος για κάτι που βιώνεις, στο τέλος η ευθύνη για την μετέπειτα κατάστασή σου είναι μόνο δική σου. Όπως είπε και ο σπουδαίος διανοητής του 20ου αιώνα Βίκτωρ Φρανκλ «Η τελευταία από τις ανθρώπινες ελευθερίες είναι να επιλέξεις τη στάση σου στις συνθήκες που παρουσιάζονται κάθε φορά» . Συνεπώς, κάθε στιγμή, σε κάθε σου απόφαση , ήσουν ελεύθερος να διαλέξεις μεταξύ δύναμης και «θυματοποίησης».

Να παίρνεις την ευθύνη της ζωής σου , να μην της δίνεις το χρώμα των εξωτερικών παραγόντων που την περιτριγυρίζουν. Δεν είσαι το άβουλο θύμα που σε βολεύει να πιστεύεις, αλλά ο θύτης που καταδικάζει την ψυχή του σε δυστυχία. Και είναι ιδιαίτερα ελκυστική η ιδέα του θύματος, το ξέρεις… Έτσι δεν χρειάζεται να αλλάξεις κάτι σε εσένα, πάντα το φταίξιμο για την κατάστασή σου θα βρίσκεται κάπου αλλού. Δελεαστικό σίγουρα, αλλά επιβάλλεται να το αφήσεις στην άκρη και αυτό επιτυγχάνεται μόνο τη στιγμή που αναλαμβάνεις εσύ εξ’ ολοκλήρου τα ηνία…

Θυμήσου,λοιπόν, την επόμενη φορά που θα κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη να ψιθυρίσεις στο είδωλό σου «Παίρνω την ευθύνη για όλα και συνεχίζω». Χρέος σου είναι θωρακίσεις τον εαυτό σου , καθώς «τα πάντα ρει» -δεν μπορείς να το αποφύγεις, είναι νόμος της φύσης. Τα λάθη έγιναν. Έγιναν-χρόνος παρελθοντικός. Τα γνώρισες, τα βίωσες, συμφιλιώθηκες μαζί τους , έμαθες όσα έπρεπε να σε διδάξουν για να προχωρήσεις στο τώρα. Δεν έχουν πλέον θέση στο παρόν σου, δεν έχουν πλέον θέση στον καθρέφτη σου ,στα μάτια σου , στην ψυχή σου….

Μαίρη Κυλάφη

ΠΗΓΗ...https://searchingthemeaningoflife.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

Ο τυφλός με το λυχνό ~ Τάσος Λειβαδίτης

Ο τυφλός με το λυχνό

(απόσπασμα του έργου του)

Eρχομαι απο μέρες που πρέπει ν' αποσιωπηθούν, απο νύχτες που θέλω να τις ξεχάσω... 

... μπήγω την μύτη της ομπρέλας μου στο χώμα και συνομιλώ με τις εποχές 

ή καθισμένος στο πάτωμα περιμένω μιαν απερίγραπτη επίσκεψη 

ακριβώς γιατί η πόρτα είναι χρόνια Eρχομαι απο μέρες που πρέπει ν' αποσιωπηθούν, απο νύχτες που θέλω να τις ξεχάσω... 

... μπήγω την μύτη της ομπρέλας μου στο χώμα και συνομιλώ με τις εποχές 

ή καθισμένος στο πάτωμα περιμένω μιαν απερίγραπτη επίσκεψη 

ακριβώς γιατί η πόρτα είναι χρόνια κλειδωμένη. 

Kαι τώρα που ξεμπερδέψαμε πιά με τα μεγάλα λόγια, τους άθλους, τα όνειρα, καιρός να ξαναγυρίσουμε στη ζωή μας... 

... ελευθερώνοντας έτσι όρκους αλλοτινούς και τίς πιό ωραίες χειρονομίες του μέλλοντος. 

... εξάλλου άνθρωπος είμαι κι εγώ, χρειάζομαι λίγη μέριμνα: ένα όνειρο ή μια μητέρα ή έστω μια ξαφνική περιφρόνηση... 

Kάποτε θα ξανάρθω. Eίμαι ο μόνος κληρονόμος. 

Kι η κατοικία μου είναι παντού όπου κοιτώ. 

...είμαστε εξάλλου πολύ υπερήφανοι για ν' ακουγόμαστε πιό δυνατά. Hσυχία. 

Oι άνθρωποι μας σπίλωσαν, μα θα μας διαφυλάξει ωραίους η ανωνυμία της ιστορίας. 

...παλιά, ρυτιδωμένη γη που μόνο έναν αιώνιο ύπνο υποσχόταν - 

κι ώ σοφή προνοητικότητα των παιδιών, που πιάνουν απο νωρίς φιλίες με το χώμα. 

...με τί ν' ασχοληθώ που η δημιουργία του κόσμου είχε κιόλας τελειώσει. 

...προς τί, λοιπόν, να πάω στο Bλαδιβοστόκ για να ταπεινωθώ, πλησιάζω τον πρώτο τυχόντα... 

Aν έχασα τη ζωή μου είναι γιατί πάντα είχα μιάν άλλη ηλικία απ' την αληθινή... 

Ποτέ δε φανταζόμουν οτι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή. 

Σαν μια σανίδα απο ένα παλιό ναυάγιο ταξιδέυει η γηραιά μας ήπειρος. 

...θέλω να πώ οτι οι γονείς μου ήταν θνητοί, ενώ εγώ είχα άλλες βλέψεις... 

...ώσπου ξημέρωνε 

κι ερχότανε ένας καινούριος πόνος να με σώσει απ' τον παλιό. 

... πιστεύω στα ωραία πουλιά που πετάγονται μεσ' απ' τα πιό πικρά βιβλία 

πιστεύω στο φίλο που συναντάς άξαφνα μέσα σ' ένα παραμύθι 

πιστεύω στο απίστευτο που είναι η πιό αληθινή μας ιστορία... 

Aντίο, λοιπόν. 

Aς ανοίξουμε την ομπρέλα μας κι ας περάσουμε βιαστικά 

το τέλος μιάς εποχής. 

Eίμαστε αυτοί που αιώνια πηγαίνουν... 

Πιστεύω στα διστακτικά αδέξια βήματα των ταπεινών και στον Xριστό που διασχίζει την Iστορία... 

... ένα δίχτυ απο ουρανό όπου οι τρελοί ρίχνουν τα πιό ωραία πουλιά... 

Hταν ένας νέος ωχρός, καθόταν στο πεζοδρόμιο, χειμώνας, κρύωνε. \"Tί περιμένεις;\" του λέω. \"Tον άλλον αιώνα\", μου λέει. 

Kαι χιόνιζε ήσυχα ήσυχα, όπως πάνω από έναν τάφο. 

...ζήσαμε με χαμένα όνειρα και σκοτωμένη μουσική... 

...το τραγούδι είναι το τέλος, αφού όλα άρχισαν μες στη σιωπή... 

Oσο για τη διαθήκη που μ' έκανε κληρονόμο του κόσμου, απ' το φόβο μη μου την κλέψουν, την έσκισα σε χίλια κομμάτια και τη σκόρπισα στον άνεμο. Aλλά συγκράτησα τις πιό ωραίες φράσεις 

με τις οποίες και σας μιλώ. 

Oπωσδήποτε θα είχα κάνει μεγάλα πράγματα στη ζωή μου, αλλά είχα γεννηθεί πολύ απασχολημένος... 

... οι πιό ωραίες ιστορίες θα ειπωθούν για μας 

όταν δε θα 'ναι πιά κανείς να τις ακούσει. 

Oσο για τις λεπτομέρειες αυτού του μνημειώδους σφάλματος που υπήρξε η ζωή μου, θα μείνουν τελικά άγνωστες... 

Aν ρίχναν ένα καράβι μες στο μυαλό μου θα ναυαγούσε. 

... αλλά τι να 'κανα που υπήρξα πάντα 

απ' την άλλη μεριά της ζωής. 





ΠΗΓΗ...http://tleivaditis.weebly.com/omicron-tauupsilonphilambda972sigmaf-muepsilon-tauomicron-lambda973chinuomicron-1983.html

Διαβάστε Περισσότερα

Το επιθετικό παιδί και η οικογένεια του

 Η σκληρή πειθαρχία που μπορεί να επιβάλλουν οι γονείς στα παιδιά είναι ο  πιο κοινός παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη εναντιωματικής, επιθετικής ή υπερκινητικής συμπεριφοράς στα παιδιά.

Έρευνες στον τομέα της εξελικτικής κι σχολικής ψυχολογίας αναφέρουν πως οι αρνητικές  οικογενειακές εμπειρίες στην παιδική ηλικία  μπορεί να σχετίζονται με την ανάπτυξη συμπεριφορικών δυσκολιών στην πορεία του παιδιού.

Τι εννοούμε όμως με τον όρο <αρνητικές εμπειρίες στην παιδική ηλικία>; Με τον όρο αυτό μπορούν να εννοηθούν η ελλειπής επίβλεψη των παιδιών, η αυστηρή πειθαρχία και  οι σκληρές τιμωρίες, η αντιφατικότητα και η αμφιθυμικότητα της συμπεριφοράς των γονέων, οι ψυχικές διαταραχές των γονιων, οι συχνές γονεικές συγκρούσεις.

Η σκληρή πειθαρχία που μπορεί να επιβάλλουν οι γονείς στα παιδιά είναι ο  πιο κοινός παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη εναντιωματικής, επιθετικής ή υπερκινητικής συμπεριφοράς στα παιδιά.

Ένας άλλος παράγοντας είναι η χρήση σωματικών και επιθετικών μορφών τιμωρίας από την πλευρά των γονιων. Ακόμη τα χαμηλά ποσοστά γονεικής τρυφερότητας και η χαμηλή συναισθηματική εμπλοκή ή ψυχρότητα των γονιών, οι κακές ή ανύπαρκτες σχέσεις των μελών της οικογένειας μπορεί να σχετίζεται με την ανάπτυξη εναντιωματικής συμπεριφοράς στην σχολική ηλικία.

Ένας ακόμη παράγοντας αυτός της επικριτικής και απορριπτικής στάσης των γονιων προς τα παιδιά προσχολικής ηλικίας φάνηκε να σχετίζεται με την εκδήλωση επιθετικών συμπεριφορών.

Επιπλέον παράγοντες όπως φτωχές επικοινωνιακές δεξιότητες των γονιών, χαμηλή συναισθηματική ανταποκρισιμότητα, χρήση επιθετικών τρόπων επικοινωνίας, γονική ψυχοπαθολογία, κυριαρχία αντικοινωνικών αξιών ή ανηθικών τακτικών και εκφοβιστικών συμπεριφορών στην οικογένεια, συχνοί καβγάδες και έντονες συγκρούσεις του ζευγαριού, σωματική, λεκτική και ψυχολογική κακοποίηση.

Έλλειψη επιβολής ορίων, συγχυσμένα οικογενειακά πρότυπα, ανωριμότητα των γονιών, αδύναμία και ευαλωτότητα των γονιών, παραβατικότητα των γονιών, απουσία του ενός εκ των δύο γονέων μπορεί να συμβάλουν στην εμφάνιση επιθετικών συμπεριφορών στα παιδιά.

Τα παιδιά που έχουν βιώσει αυτές τις αρνητικές εμπειρίες πολλές φορές μεταφέρουν τα κακά πρότυπα συμπεριφοράς στις αλληλεπιδράσεις τους με τους συνομηλίκους τους. Από την άλλη πλευρά οι συνομήλικοι αναγνωρίζουν στην συμπεριφορά αυτών των παιδιών της κακή πρόθεση. Η έρευνα δείχνει πως τα παιδιά που έχουν υποστεί σωματική κακοποίηση παρουσιάζουν περισσότερα προβλήματα πειθαρχίας από παιδιά που δεν έχουν κακοποιηθεί.

Μπορεί ωστόσο να μην υπάρχουν προβλήματα σαν αυτά που αναφέρθηκαν πιο πάνω ωστόσο να εκδηλώνονται επιθετικές συμπεριφορές από την πλευρά των παιδιών. Για αυτές τις περιπτώσεις η έρευνα αναφέρει πως ενδεχομένως κάποιες στάσεις των γονέων να δημιουργούν είτε τις προυπόθεσεις για την ανάπτυξη επιθετικών συμπεριφορών των παιδιών είτε να ενισχύουν την ιδιοσυγκρασιακή τάση των παιδιών προς την εκδήλωση επιθετικών συμπεριφορών.

Κάποιες γονεικές στάσεις που θα μπορούσε να ειπωθεί πως  μπορεί να σχετίζονται με την εκδήλωση επιθετικών συμπεριφορών είναι η πλήρης έλλειψη ορίων  από μέρους των γονιών όταν τα παιδιά τους βρίσκοται στην προσχολική ηλικία. Αυτή η στάση δεν βοηθά καθόλου τα παιδιά τα οποία καθώς μεγαλώνουν αδυνατούν να ελέγξουν την συμπεριφορά τους και καταφεύγουν σε παρορμητισμούς.

Αυτή η αδυναμία των παιδιών να αυτοελέγξουν την συμπεριφορά τους τους δημιουργεί άγχος και κατά συνέπεια κλιμακώνονται οι παρορμητικές και αντιδραστικές συμπεριφορές τους με αποτέλεσμα να συναντούν μεγάλες δυσκολίες ένταξης σε σχολικά πλαίσια.

Η αντιδραστικότητα αυτή αυξάνεται επιπλέον όταν οι συμμαθητές τους τους απορρίψουν και όλος αυτός ο φαύλος κύκλος της αντιδραστικής συμπεριφοράς κορυφώνεται με την λανθασμένη τακτική των γονιών αυτή της εκ των υστέρων επιβολής σωματικής τιμωρίας, η οποία κάνει τα παιδιά πιο επιθετικά εδραιώνοντας την αντικοινωνική ανταπόκριση τους σε κοινωνικά πλαίσια.

Άλλη περίπτωση είναι αυτή που τα παιδιά εκδηλώνουν επιθετική συμπεριφορά στο σχολείο ή σε διάφορες κοινωνικές συνθήκες καθότι αυτή η συμπεριφορά είναι αποδεκτή από το οικογενειακό πλαίσιο.

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις πολύ δύσκολων παιδιών που έχουν γεννηθεί με μια δύσκολη ιδιοσυγκρασία και που αυτή η συνθήκη εκ των πραγμάτων είναι πολύ δύσκολη στο χειρισμό της από τους γονείς.

Σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω περιπτώσεις το παιδί και η οικογένεια του θα πρέπει να κατανοήσει τη δυναμική διαδικασία επώασης επιθετικών πράξεων μέσα από την ψυχοθεραπευτική διαδικασία προκειμένου να διαφοροποιηθεί με όφελος την αλλαγή του πλαισίου συμπεριφορικής αντίδρασης του παιδιού.

Γράφει η Δρ. Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Ψυχολόγος Σχολικής-Εξελικτικής κατεύθυνσης

ΠΗΓΗ... http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι.

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει ήταν αληθινοί. 

Πάντα ήταν ο εαυτός τους. Είχαν μια βαθιά επίγνωση του ποιοι είναι. Δεν είχαν ανάγκη να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν. Ήταν γνήσιοι και αυθεντικοί.

Άφηναν όλους τους άλλους να ανακαλύψουν το πραγματικό τους μεγαλείο, χωρίς να κρύψουν τίποτα. Ποτέ δεν είχαν προσποιηθεί.  Άλλωστε, δεν είχαν λόγο να το κάνουν, αφού ήταν οι πιο ωραίοι άνθρωποι που είχαν υπάρξει.

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει πάντα ακτινοβολούσαν. Εγώ θα τους έλεγα «αυτόφωτους». Χαρακτηρίζονταν από μια μοναδική λάμψη που κέντριζε την προσοχή σου και σε τραβούσε κοντά τους σαν μαγνήτης.

Και έλαμπαν με αυτό τον τρόπο, γιατί η ομορφιά της ψυχής τους ήταν τόσο έντονη που δεν μπορούσε παρά να εξωτερικευθεί και στην όψη τους.

Ο ίδιος  ο ήλιος κατοικούσε μέσα τους. Αυτοί ήταν και οι πιο όμορφοι άνθρωποι που είχα γνωρίσει. Και η ομορφιά τους αυτή ήταν ανεπανάληπτη.  Δεν ήταν μια συνηθισμένη ομορφιά.

Μάλιστα, συνέβαινε το εξής παράξενο: καθώς περνούσαν τα χρόνια, τα όμορφα χαρακτηριστικά τους δε ξεθώριαζαν, αλλά αντιθέτως, αυτοί γίνονταν όλο και πιο όμορφοι

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει είχαν τα πιο όμορφα μάτια που θα μπορούσε να αντικρίσει κάποιος στη ζωή του. Μάτια που χαμογελούσαν, όπως χαμογελούσε  και η ψυχή τους. Πάντα καθαρά και κρυστάλλινα. Γυάλιζαν σαν μικρά διαμάντια. Σε κέρδιζαν με το πρώτο βλέμμα.

Κοιτούσες μέσα στα μάτια αυτών των ανθρώπων και μπορούσες να δεις όλο το παρελθόν τους. Κυρίως, όμως, μπορούσες να βουτήξεις μέσα στην ψυχή τους και να δεις αυτά που οι  ίδιοι κρατούσαν κρυφά. Αυτά τα μάτια ήταν το πιο όμορφο χαρακτηριστικό πάνω τους.

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει αγαπούσαν όλο τον κόσμο. Και οι περισσότεροι, με τη σειρά τους, τους αγαπούσαν. Λάτρευαν το συνάνθρωπο. Ζούσαν γι’ αυτόν. Και η αγάπη τους αυτή ήταν ειλικρινής και ανιδιοτελής. Δεν είχαν εχθρούς. Έτσι νόμιζαν τουλάχιστον.

Ακόμα και αυτοί που τους ζήλευαν δεν είχαν να τους προσάψουν κάτι κακό,  γιατί απλώς ήταν οι πιο ωραίοι άνθρωποι που υπήρχαν.

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει  βοηθούσαν όλο τον κόσμο. Και ήταν οι πιο καλοί άνθρωποι που υπήρχαν, όχι μόνο γιατί ήταν πάντα δίπλα σε όσους  ζητούσαν τη βοήθειά τους, αλλά γιατί παρείχαν χωρίς δεύτερη σκέψη τον ίδιο τους τον εαυτό σε όσους τους χρειάζονταν, χωρίς καν να τους το ζητήσουν.

Γύρευαν τον αδύναμο, τον πεινασμένο, τον ταλαιπωρημένο κυρίως όταν δεν τους έβλεπε κάποιος. Ό, τι έκαναν προσπαθούσαν να το κάνουν κρυφά, γιατί δεν τους ενδιέφερε η επιβράβευση των ανθρώπων. Δεν το έκαναν γιατί περίμεναν αντάλλαγμα.

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει δεν πήραν ποτέ πίσω όσα έδωσαν. Δεν ήταν αυτό το μέλημά τους. Το έκαναν, γιατί έτσι ήθελαν. Το έκαναν, γιατί αυτό ήταν η ζωή τους. Το έκαναν, γιατί αγαπούσαν τον άλλο, όποιος κι αν ήταν αυτός. Το έκαναν, γιατί μπορούσαν έστω και για λίγο να μπουν στη θέση του και να καταλάβουν πόσο δύσκολη ήταν.

Το έκαναν, για να απαλύνουν παροδικά τον πόνο τους. Έδιναν, λοιπόν, απ’ το υστέρημά τους και όχι γιατί τους περίσσευαν. Βαθιά μέσα τους, όμως, ήξεραν πως αν βοηθούσαν μια φορά, οφειλέτης τους θα ήταν ο ίδιος ο Θεός. Και πάντα επαληθεύονταν.

Άνοιγαν τα ουράνια και τους δίνονταν απλόχερα εκατό φορές περισσότερα. Και αυτοί, από την αγάπη τους αλλά και από την ευγνωμοσύνη τους, συνέχιζαν το κρυφό τους έργο. Και γίνονταν κάθε φορά όλο και πιο πλούσιοι. Ο πλούτος τους, όμως, δεν ήταν άμεσα ορατός, γιατί βρισκόταν στην ίδια τους την ψυχή.

Και ήξεραν πως, συγκριτικά με τα επίγεια αγαθά, αυτός ο πλούτος ήταν πολύ πιο σημαντικός. Βέβαια, η μεγαλύτερη ανταμοιβή γι’ αυτούς ήταν το «ευχαριστώ» που έκρυβε το βλέμμα όσων βοηθούσαν. Αυτή ήταν η μοναδική στιγμή που στα μάτια των ανθρώπων αντίκριζαν τον ίδιο το  Θεό.

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει απολάμβαναν κάθε  δευτερόλεπτο της ζωής τους. Ζούσαν έντονα την κάθε στιγμή και γι’ αυτούς κάθε μέρα ήταν ένα θαύμα, μια γιορτή. Προσπαθούσαν να βλέπουν το καλό σε οποιαδήποτε εμπειρία της ζωής τους. Τίποτα δεν τάραζε τη ζωή τους˙ ακόμα κι αν εμφανιζόταν κάτι κακό.

Ήξεραν πως μετά από τη βροχή ακολουθεί το ουράνιο τόξο˙ μετά από το χειμώνα έρχεται η άνοιξη. Ήξεραν πως το πιο όμορφο φως είναι μετά από το πιο βαθύ σκοτάδι.

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει πάντα χαμογελούσαν. Και όταν χαμογελούσαν, χαμογελούσε και όλη η πλάση μαζί τους. Το πιο σημαντικό, όμως, ξέρετε ποιο είναι; Ότι αυτό το χαμόγελο έβγαινε μέσα από την ψυχή τους. Αυτό ήταν και το πιο αγνό και ειλικρινές δώρο που θα μπορούσαν να σου προσφέρουν για να σου φτιάξουν τη μέρα.

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει δεν έκρυβαν τα συναισθήματά τους. Ήταν χαρούμενοι και το έδειχναν. Αν και σχεδόν πάντα φαίνονταν χαρούμενοι. Υπέφεραν. Υπέφεραν με τον πόνο του άλλου, σαν να ήταν οι ίδιοι που πονούσαν. Πληγώνονταν από ανθρώπους και καταστάσεις. Πληγώνονταν πολύ.

Παρόλ’ αυτά, όλους τους αγαπούσαν. Αυτό τους έκανε και τους πιο ωραίους ανθρώπους. Έκλαιγαν. Και έκλαιγαν πιο συχνά απ’ όσο ο κόσμος νόμιζε. Άνθρωποι ήταν κι αυτοί. Το γεγονός ότι ήταν τόσο ωραίοι δεν τους έκανε υπεράνθρωπους. Όταν έκλαιγαν, όμως, έκλαιγαν μόνοι. Δεν ήθελαν να κάνουν  κάποιον δυστυχισμένο εξαιτίας τους. Μόνο χαρά ήθελαν να προσφέρουν.

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει ήταν ευγενικοί και γλυκομίλητοι. Είχαν πάντα έναν καλό λόγο για όλους. Δεν προσέβαλλαν κανέναν. Γιατί σέβονταν αυτόν που στεκόταν απέναντί τους, αφού πίστευαν ότι είχαν να κερδίσουν κάτι από όλους τους ανθρώπους.

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει δεν είχαν πολλά, αλλά ήταν βασιλιάδες. Απ’ το τίποτα έφτιαχναν τα πάντα. Τους έλειπαν χίλια δυο πράγματα αλλά δεν παραπονέθηκαν ποτέ. Αντιθέτως, πάντα δοξολογούσαν το Θεό για όσα τους προσέφερε. Έμαθαν να αγωνίζονται, να παλεύουν και ποτέ να μην το βάζουν κάτω κάθε φορά που ήθελαν να καταφέρουν κάτι.

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι υπάρχουν δίπλα μας και οφείλουμε να τους αναζητήσουμε.

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι είναι αυτοί που επαναφέρουν την πίστη μου στον ίδιο τον άνθρωπο και με κάνουν να ελπίζω για ένα καλύτερο αύριο.

Γράφειη Τάνια Δήμου
Απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Αριστοτελέιου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

ΠΗΓΗ... http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Ἀνδρόνικος: «Εἶχα λοιπόν βρεῖ, τόν πρῶτο ἀσύλητο μακεδονικό τάφο!»

«Πήρα το τσαπάκι της ανασκαφής, που έχω μαζί μου από το 1952, έσκυψα στο λάκκο και άρχισα να σκάβω με πείσμα και αγωνία το χώμα κάτω από το κλειδί της καμάρας. Ολόγυρα ήταν μαζεμένοι οι συνεργάτες μου. (…) Συνέχισα το σκάψιμο και σε λίγο ήμουν βέβαιος. Η πέτρα του δυτικού τοίχου ήταν στη θέση της, απείραχτη, στέρια. (…) -Είναι ασύλητος! Είναι κλειστός! Ήμουν ευτυχισμένος βαθιά. Είχα λοιπόν βρει τον πρώτο ασύλητο μακεδονικό τάφο.

Εκείνη τη στιγμή δεν ενδιαφερόμουν για τίποτε άλλο. Εκείνη τη νύχτα -όπως και όλες τις επόμενες- στάθηκε αδύνατο να κοιμηθώ περισσότερο από δυο τρεις ώρες. Γύρω στις 12, τα μεσάνυχτα, πήρα το αυτοκίνητο και πήγα να βεβαιωθώ αν οι φύλακες ήταν στη θέση τους. Το ίδιο έγινε και στις 2 και στις 5 το πρωί. Οπωσδήποτε, συλλογιζόμουν, μέσα στη σαρκοφάγο πρέπει να κρύβεται μια ωραία έκπληξη. Η μόνη δυσκολία που συναντήσαμε ήταν πως την ώρα που ανασηκώναμε το κάλυμμα, είδαμε καθαρά πια το περιεχόμενο και έπρεπε να μπορέσουμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και να συνεχίσουμε τη δουλειά μας, μόλο που τα μάτια μας είχαν θαμπωθεί απ’ αυτό που βλέπαμε και η καρδιά μας πήγαινε να σπάσει από συγκίνηση.

Μέσα στη σαρκοφάγο υπήρχε μια ολόχρυση λάρνακα. Επάνω στο κάλυμμά της ένα επιβλητικό ανάγλυφο αστέρι με δεκάξι ακτίνες, και στο κέντρο του ένας ρόδακας. Με πολλή προσοχή και περισσότερη συγκίνηση ανασήκωσα το κάλυμμα με το αστέρι πιάνοντάς το από τις δυο γωνίες της μπροστινής πλευράς. Όλοι μας περιμέναμε να δούμε μέσα σ’ αυτήν τα καμένα οστά του νεκρού. Όμως αυτό που αντικρίσαμε στο άνοιγμά της μας έκοψε για μιαν ακόμη φορά την ανάσα, θάμπωσε τα μάτια μας και μας πλημμύρισε δέος: πραγματικά μέσα στη λάρνακα υπήρχαν τα καμένα οστά. (…)

Αλλά το πιο απροσδόκητο θέαμα το έδινε ένα ολόχρυσο στεφάνι από φύλλα και καρπούς βελανιδιάς που ήταν διπλωμένο και τοποθετημένο πάνω στα οστά. Ποτέ δεν είχα φανταστεί τέτοια ασύληπτη εικόνα. Μπορώ να φέρω στη συνείδησή μου ολοκάθαρα την αντίδραση που δοκίμασα καθώς έλεγα μέσα μου: “Αν η υποψία που έχεις, πως ο τάφος ανήκει στον Φίλιππο, είναι αληθινή -και η χρυσή λάρνακα ερχόταν να ενισχύσει την ορθότητα αυτής της υποψίας- κράτησες στα χέρια σου τη λάρνακα με τα οστά του. Είναι απίστευτη και φοβερή μια τέτοια σκέψη, που μοιάζει εντελώς εξωπραγματική”. Νομίζω πως δεν έχω δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου τέτοια αναστάτωση, ούτε και θα δοκιμάσω ποτέ άλλοτε».

 (Μανόλης Ανδρόνικος, «Το Χρονικό της Βεργίνας», εκδ. Μορφωτικό ‘Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης – via Λογομνήμων).

πηγή...https://ellinonfos.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Παράσταση διαμαρτυρίας από τον Σύλλογο Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Έδεσσας.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

ΕΔΕΣΣΑΣ

 ΘΕΜΑ: « Μεταβολές σχολικών μονάδων - Παράσταση διαμαρτυρίας  »

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Η εισήγηση του Δ/ντή Εκπαίδευση Πέλλας , για μεταβολές σχολικών μονάδων για το σχολ. έτος 2024-2025 περιλαμβάνει στις  προτάσεις του, τη συγχώνευση σχολικών  μονάδων  αρμοδιότητας του  Συλλόγου  μας. Συγκεκριμένα προτείνει τη συγχώνευση , του 1ου 6/θέσιου Δημοτικού Σχολείου Έδεσσας με το 7ο 7/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Έδεσσας, σε μια σχολική μονάδα. 

 Όλα τα μέλη του Συλλόγου μας διαφωνούν με την πρόταση του Δ/ντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Πέλλας η οποία δεν έχει παιδαγωγική τεκμηρίωση , ούτε  τα  κριτήρια συγχώνευσης που προτείνει είναι  πλήρως αιτιολογημένα. Δημιουργούν προβλήματα , αναστάτωση στα παιδιά και στις οικογένειες των παιδιών και των δυο σχολείων και φυσικά αβεβαιότητα στους συναδέλφους . 

 Ο Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης προέβη σε αυτή την ενέργεια χωρίς προηγουμένως να έχει προηγηθεί διαβούλευση ή επικοινωνία με το Σύλλογο μας .

Για τους παραπάνω λόγους σας καλούμε σε παράσταση διαμαρτυρίας, μαζί με τους Συλλόγους Γονέων του 1ου και 7ου  Δ. Σ. Σχολείου : 

την Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2023 

και ώρα 13:30 

στα γραφεία της Δ.Π.Ε. Πέλλας, Εγνατίας 91.

Λέμε ΟΧΙ  στη συγχώνευση των σχολικών μονάδων 

ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΣΧΟΛΕΙΩΝ !

Καμία μεταβολή , κατάργηση ,  συγχώνευση ή υποβιβασμός στις σχολικές μονάδες Α/θμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Έδεσσας,  για το σχολικό έτος 2024-2025.

Για το Δ.Σ

Η    Πρόεδρος                                                                        Ο Γραμματέας

   Ροκά Μαλαματή                                                            Μητσόπουλος Αντώνης

Διαβάστε Περισσότερα