Νομίζεις πως όλη η ζωή σου ανήκει και πως ο κόσμος θα είναι πάντα εκεί έξω περιμένοντάς σε να τον κατακτήσεις.
Δεν λογαριάζεις τις ευκαιρίες που προσπερνάς, ούτε τα νυσταγμένα πρωινά που σε πλακώνει το στρώμα.
Δεν υπολογίζεις, ούτε τα λεπτά, ούτε τις ώρες.
Έλα μωρέ δε βαριέσαι και αύριο μέρα είναι, λες.
Κάνεις όνειρα και λες: ''όταν θα μεγαλώσω θα γίνω αυτό κι εκείνο'' και μια μέρα ξυπνάς και οι αριθμοί δεν σου βγαίνουν.
Κοιτιέσαι στον καθρέφτη και βλέπεις πως στην όψη δεν έχουν αλλάξει και πολλά, αλλά οι φίλοι σου έχουν αρχίσει ήδη να βγάζουν άσπρες τρίχες και σε λίγο θα αρχίσεις να βγάζεις κι εσύ.
Submitted by Katerina ApLou
on September 17, 2014