Ο ΜΑΘΗΤΗΣ Oscar Wilde

Ο ΜΑΘΗΤΗΣ

Όταν πέθανε ο Νάρκισσος, η λίμνη της ηδονής του μετατράπηκε από μια κοιλότητα με γλυκά νερά σε μια κοιλότητα με αλμυρά δάκρυα, και οι Ορειάδες έφτασαν κλαίγοντας μέσα από τα δάση για να τραγουδήσουν στη λίμνη και να την παρηγορήσουν.

Κι όταν είδαν ότι η λίμνη είχε μετατραπεί από μια κοιλότητα με γλυκά νερά σε μια κοιλότητα με αλμυρά δάκρυα, χαλάρωσαν τους πράσινους βοστρύχους των μαλλιών τους και κραύγασαν και είπαν στη λίμνη: «Δεν μας ξαφνιάζει που πενθείς έτσι τον Νάρκισσο, τόσο όμορφος που ήταν».

«Μα ήταν όμορφος ο Νάρκισσος;» είπε η λίμνη.

«Ποιος το ξέρει αυτό καλύτερα από σένα;» απάντησαν οι Ορειάδες. «Πέρναγε συνέχεια από μπροστά μας αλλά εσένα έψαχνε, και ξάπλωνε στις όχθες σου και σε κοιτούσε, και στον καθρέφτη των νερών σου αντανακλούσε την ομορφιά του».

Κι η λίμνη απάντησε: «Εγώ όμως αγαπούσα τον Νάρκισσο γιατί, όσο ήταν ξαπλωμένος στις όχθες μου και με κοιτούσε, στον καθρέφτη των ματιών του έβλεπα να αντανακλάται πάντα η δική μου ομορφιά».

========

Ο Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, πεζογράφος και ποιητής Oscar Wilde, πολύ γνωστός και για τα αποφθέγματά του, γεννήθηκε το 1854 στο Δουβλίνο και πέθανε στο Παρίσι στα 46 του χρόνια, τριάμισι χρόνια μετά την αποφυλάκισή του, έχοντας εκτίσει την ποινή δύο χρόνων σε καταναγκαστικά έργα που του επιβλήθηκε αφού κρίθηκε ένοχος για κατάφωρη προσβολή της δημοσίας αιδούς. Με την κατηγορία αυτή παραπέμπονταν σε δίκη οι ομοφυλόφιλοι στο Ηνωμένο Βασίλειο από το 1855. Η ομοφυλοφιλία αποποινικοποιήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία το 1967. Δείτε στη βιβλιοnetένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα για τον Όσκαρ Ουάιλντ και έναν κατάλογο με τις μεταφράσεις των έργων του που κυκλοφορούν στα Ελληνικά. Διαβάστε στην αγγλική WIKIPEDIA ή την ελληνική ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ για τη ζωή και το έργο του. Διαβάστε έργα του Oscar Wilde στο πρωτότυπο στο The Literature Network.

Διαβάστε Περισσότερα

Bertolt Brecht, Το αγαπημένο ζώο του κυρίου Κ.

Όταν κάποτε ο κύριος Κ. ρωτήθηκε ποιο από όλα τα ζώα εκτιμά πιο πολύ, αυτός απάντησε τον ελέφαντα, και ανέφερε τους εξής λόγους:

 Ο ελέφαντας ενώνει κατεργαριά με δύναμη.

 Αυτή δεν είναι η συνήθης κατεργαριά που αρκεί για να ξεφύγει κανείς από τους κυνηγούς του ή να εξασφαλίσει ένα πιάτο φαΐ, χωρίς να προκαλεί εντύπωση, αλλά η κατεργαριά η οποία διαθέτει τη δύναμη για μεγάλα επιτεύγματα. Στα μέρη όπου βρέθηκε αυτό το ζώο, οδηγεί ένα φαρδύ χνάρι.

 Ωστόσο είναι καλόψυχο, ξέρει από πλάκες. Είναι ένας καλός φίλος όπως είναι και ένας καλός εχθρός. Πολύ μεγάλο και βαρύ, είναι όμως και πολύ γρήγορο. Από την προβοσκίδα του καταλήγουν σε ένα θεόρατο σώμα ακόμα και οι πιο μικρές λιχουδιές, ακόμα και καρύδια. Τ΄ αυτιά του προσαρμόζονται αναλόγως: ακούει μόνο αυτό που του κάνει. Και φτάνει μέχρι τα βαθιά γεράματα.

 Είναι και κοινωνικός, κι αυτό όχι μόνο με τους ελέφαντες. Παντού τον αγαπούν όσο και τον φοβούνται. Σε κάποια κωμική περίσταση μπορεί μάλιστα και να λατρεύεται σαν κάτι ιερό. Είναι παχύδερμος, τόσο που σπάνε τα μαχαίρια· Αλλά η ψυχή του είναι τρυφερή. Μπορεί να στεναχωριέται. Μπορεί να εξοργίζεται. Του αρέσει να χορεύει.

 Πεθαίνει στα βάθη της ζούγκλας. Αγαπάει τα παιδιά και άλλα μικρά ζώα. Γκρίζος όπως είναι ξεχωρίζει λόγω του τεράστιου μεγέθους του. Δεν τρώγεται. Είναι καλός εργάτης. Του αρέσει να πίνει κι έρχεται στο κέφι.

 Προσφέρει κάτι στην τέχνη: ελεφαντόδοντο.

Μετάφραση από τα Γερμανικά: Ιωάννα Μυτιληνάκη

Το κείμενο "Το αγαπημένο ζώο του κυρίου Κ." του Bertolt Brecht (1898-1956) δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1953 και περιλαμβάνεται στις Ιστορίες του κυρίου Κόυνερ (Geschichten vom Herrn Keuner), τις οποίες ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έγραψε σε ένα διάστημα 30 χρόνων, από το 1926 μέχρι τον θάνατό του. Διαβάστε στη ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ για τη ζωή και το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ και δείτε στη σελίδα της βιβλιοnet τα βιβλία του Μπέρτολτ Μπρεχτ που κυκλοφορούν στα Ελληνικά.

© Logotexnia21+ Ιωάννα Μυτιληνάκη

ΠΗΓΗ...http://logotexnia21.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Αγαπητέ Χριστόφορε

Αγαπητέ Χριστόφορε,
πώς είναι να πεθαίνεις; Πώς είναι να τρέχεις πάνω σε άλογο, κρατώντας τη σημαία; Και να ’ναι φθινόπωρο, που μοιάζει καλοκαίρι;
Πόσες φορές σκοτώθηκες όλα αυτά τα χρόνια; Σε πόσες γλώσσες σε φωνάξανε να σηκωθείς, να τρέξεις; Και τα παράθυρα; Σε ποια γλώσσα στριγκλίζουνε πιο τρομακτικά «Φωτιά!»; Πες μου.
Πώς ψελλίζουν οι σάλπιγγες απ’ έξω, στο προαύλιο; Πώς πάλλονται τα τύμπανα να δίνουν τον ρυθμό; Πώς καίγεται ο πύργος; Οι διάδρομοι, οι πόρτες; Πώς καίνε πάλι τα πόδια σου οι ξύλινες οι σκάλες; Πώς μαίνεται ο τόπος όλος;
Κι εκείνο το λυπητερό τραγούδι; Εκείνο που λένε τα κορίτσια στον τόπο σου, το φθινόπωρο, στα χωράφια; Πώς πάει ο σκοπός του;
Βλέπεις κι εσύ κάθε φορά τα παγωμένα μάτια του σκοτωμένου χωρικού; Τι είν’ αυτό που καθρεφτίζεται μέσα τους, αφού δεν είν’ ο ουρανός; Πόση ώρα μετά ακούτε σκυλιά να αλυχτάνε; Ποιος βλέπει πρώτος, και χαίρεται, τον πέτρινο τον πύργο;
Είναι, αλήθεια, πιο μικρές στο κρεβάτι οι προσευχές; Και πιο βαθιές;
Πόσες ζωές σού χάρισε ο ποιητής μ’ εκείνη τη μία νύχτα; Που δεν τη ρωτάς για τον άντρα της, που δεν σε ρωτά τ’ όνομά σου;
Την πλησιάζεις πρώτος εσύ ή σε διαλέγει εκείνη; Τι λόγια σού ψιθυρίζει;
Πώς παίρνεις στα χέρια σου το σύμβολο σαν λιπόθυμη γυναίκα; Και τη στολή, πώς την ξεχνάς πίσω σου, πάνω στην καρέκλα, να καεί; Και μαζί με τη στολή και το γράμμα που γράφεις στη μητέρα σου; Και το ροδοπέταλο της ξένης της γυναίκας, που θα ’δινε στο γράμμα τ’ άρωμά του και σου το δίνει ο άντρας της σαν θεία κοινωνία, για να σε προστατεύει;
Πώς γίνεσαι ένα μ’ εκείνο τ’ άλογο, πώς γίνεστε μαζί μία κραυγή, μία ιαχή που σκίζει τον αέρα; Τι μουσικές να φτάνουνε στ’ αφτιά σου;
Γιατί τους περνάς όλους και φεύγεις μόνος σου μπροστά, γιατί απομακρύνεσαι τόσο πολύ κι αφήνεις, καλπάζοντας, ακάλυπτα τα νώτα σου;
Πες μου, σε παρακαλώ, ξαφνιάζεται το σώμα με κάθε χτύπημα ή μόνο με το πρώτο;
Πόση ζωή μεσολαβεί ανάμεσα στο πρώτο και το τελευταίο χτύπημα; Θυμάσαι;


Με ειλικρινή εκτίμηση,
Αλέξανδρος Κ.


ΥΓ. Κρατάς τα μάτια σου ανοιχτά, όταν αστράφτουνε τα δεκαέξι γιαταγάνια; Δεν σε τυφλώνουν; Δεν λιποψυχείς;


========

Το κείμενο «Αγαπητέ Χριστόφορε» δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην Εφημερίδα των Συντακτών  τον Νοέμβριο του 2015, στη σειρά κειμένων  «Γράμμα σ' έναν (λογοτεχνικό) ήρωα» της στήλης «Βιβλιοστάτης», την  οποία επιμελείται ο Μισέλ Φάις, και αναφέρεται στον ήρωα του βιβλίου Ο σκοπός του έρωτα και του θανάτου του σημαιοφόρου Χριστοφόρου Ρίλκε [Die Weise von Liebe und Tod des Cornets Christoph Rilke] του γερμανόφωνου ποιητή και πεζογράφου της Πράγας Rainer Maria Rilke (1875-1926), το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1906 από τον εκδοτικό οίκο Axel Juncker. Διαβάστε στη βιβλιοnet ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα για τον Ράινερ Μαρία Ρίλκε και δείτε ποια βιβλία του κυκλοφορούν στα Ελληνικά. 

O Αλέξανδρος Κυπριώτης είναι συγγραφέας και μεταφραστής. Άρχισε να δημοσιεύει κείμενα στο blog Logotexnia21 ως Αλέξανδρος Κ. τον Δεκέμβριο του 2009. Το 2013 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ίνδικτος το πρώτο του βιβλίο με τίτλο Μ' ένα καλό ακονισμένο μαχαίρι. Ιστορίες ανθρώπων. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο.

ΠΗΓΗ...http://logotexnia21.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Οι Πέντε Ελευθερίες

Η Virginia Satir, Αμερικανίδα συγγραφέας και ψυχοθεραπεύτρια, που δούλεψε εκτενώς με οικογένειες, παρατήρησε ότι πολλοί ενήλικες μαθαίνουν από την παιδική τους ηλικία να απορρίπτουν τις πληροφορίες που δέχονται από τις αισθήσεις τους κι έτσι να μην δίνουν σημασία στο τι ακούνε, βλέπουνε, μυρίζουν ή νιώθουν κάθε στιγμή. Υποστηρίζοντας ότι ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή επαφή με τον εσωτερικό εαυτό του, ανέπτυξε στο βιβλίο της Making Contact τη θέση των Πέντε Ελευθεριών, οι οποίες βοηθούν τον άνθρωπο να συνδεθεί με τον εαυτό του στο «εδώ και τώρα» και να δει καθαρά τις δημιουργικές επιλογές που έχει στη διάθεσή του ανά πάσα στιγμή:

1. Η ελευθερία να βλέπουμε και να ακούμε αυτό που υπάρχει κι όχι αυτό που θα «έπρεπε» να υπάρχει, αυτό που υπήρχε ή που θα υπάρξει.
2. Η ελευθερία να λέει κανείς αυτό που αισθάνεται και σκέφτεται, κι όχι αυτό που θα «έπρεπε» να αισθάνεται και να σκέφτεται.
3. Η ελευθερία να αισθάνεται κανείς αυτό που αισθάνεται κι όχι αυτό που θα «έπρεπε» να αισθάνεται.
4. Η ελευθερία να ζητάει κανείς αυτό που θέλει κι όχι να περιμένει πάντα την άδεια να το ζητήσει.
5. Η ελευθερία να διακινδυνεύει κανείς για λογαριασμό του αντί να προτιμά την ασφάλεια της αδράνειας και να μην «ταράζει τα νερά».

Ασκώντας ενεργά αυτές τις πέντε ελευθερίες, ο άνθρωπος μαθαίνει να αντιλαμβάνεται, να κατανοεί και να εξωτερικεύει τα συναισθήματά του, αντί να τα καταπιέζει, να τα απορρίπτει ή να τα αποκρύβει από τον ίδιο και τον περίγυρό το. Παράλληλα, απελευθερώνεται από πεποιθήσεις και απόψεις της κοινωνίας που για τον ίδιο είναι δυσλειτουργικές και συγκρατούν τον πραγματικό του εαυτό και τις επιθυμίες του, αναγκάζοντάς τον να συμπεριφερθεί με τρόπο μη αυθεντικό.

Virginia Satir, «Making Contact»










ΠΗΓΗ...https://to23ogramma.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

7 μαθήματα διεκδίκησης

Γιατί είναι σημαντικό να λέμε «όχι»; 

Μαθαίνοντας να λέμε «όχι», θα αισθανθούμε πιο ικανοί. Θα νιώσουμε ότι έχουμε τη δική μας γνώμη, ότι ακούμε τις επιθυμίες μας και ότι οι άλλοι δεν μας επιβάλλονται, ότι δεν στερούμαστε των βασικών μας δικαιωμάτων, ούτε αναγκαζόμαστε να κάνουμε πράγματα που εναντιώνονται στον χαρακτήρα μας.

Όσο για τον φόβο της απόρριψης από τους άλλους, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι ακόμα και αν προσωρινά δημιουργηθεί δυσφορία ή ένταση στη σχέση, αυτή μακροπρόθεσμα μπαίνει σε πιο στέρεη βάση, αφού στηρίζεται στην ειλικρινή επικοινωνία και γίνεται πιο ισότιμη.

Μαθήματα διεκδίκησης

1. Κοντά στις επιθυμίες μου

Η νούμερο 1 σχέση την οποία πρέπει να φροντίζουμε είναι η σχέση με τον εαυτό μας. Να γνωρίσουμε, δηλαδή, τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα όριά μας και βάσει αυτών να αποφασίζουμε πότε θα λέμε «ναι» και πότε «όχι».

2. Ιεράρχηση

Καταγράφουμε τα θέματα που δυσκολευόμαστε να οριοθετήσουμε και τα ιεραρχούμε από το πιο απλό (π.χ. τη θέση που μας πήραν στο ταμείο) στο πιο σύνθετο (π.χ. το να διεκδικήσουμε κάτι από το αφεντικό μας).

3. Γνωρίζοντας τις συνέπειες

Έχουμε ξεκάθαρη άποψη σχετικά με τον λόγο που διεκδικούμε κάτι και είμαστε προετοιμασμένοι για τις συνέπειες της άρνησής μας. Για παράδειγμα, αν αρνηθούμε την εξυπηρέτηση σε έναν φίλο, ίσως να έρθουμε προσωρινά σε σύγκρουση μαζί του. Όσο πιο προετοιμασμένοι είμαστε, τόσο πιο σταθεροί θα παραμείνουμε στο «όχι» μας.

4. Ρεαλιστική σκέψη

Συχνά δυσκολευόμαστε να πούμε «όχι» επειδή θεωρούμε ότι στην περίπτωση άρνησης οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές. Αποβάλλουμε από το μυαλό μας τις αγχωτικές σκέψεις και βλέπουμε τις ρεαλιστικές κάθε φορά επιπτώσεις. Συνήθως, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από ό,τι πιστεύουμε.

5. Διπλωματικός τρόπος άρνησης

Στηρίζουμε το «όχι» μας με επιχειρήματα ή παρουσιάζουμε μια θετική πλευρά της κατάστασης πριν αρνηθούμε. Απαντάμε π.χ. στον φίλο μας που μας κάλεσε για φαγητό: «Θα ήταν πολύ ωραίο να περάσουμε το Σάββατο μαζί, αλλά δυστυχώς είμαι πολύ κουρασμένη για να βγω από το σπίτι». Ή μπορούμε να κάνουμε μια εναλλακτική πρόταση, λέγοντας π.χ.: «Αν θέλεις, πάμε για έναν καφέ την Κυριακή».

6. Θέλω χρόνο
Αισθανόμαστε εγκλωβισμένοι επειδή δεχτήκαμε να κάνουμε κάτι το οποίο τελικά δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να κάνουμε. Νιώθουμε ότι έχουμε εκτεθεί ή δεσμευτεί. Στην πραγματικότητα, όμως, έχουμε το δικαίωμα να επανεξετάσουμε μια απόφασή μας. Μπορούμε, επίσης, να ζητάμε χρόνο πριν απαντήσουμε, λέγοντας π.χ. στον φίλο μας που θέλει να δανειστεί το αυτοκίνητό μας: «Θα το σκεφτώ και θα σου απαντήσω αύριο».

7. Επιβραβεύω τον εαυτό μου

Κάθε «όχι» -ακόμα και πολύ μικρό- που καταφέρνουμε να πούμε είναι μια νίκη. Επιβραβεύουμε, λοιπόν, τον εαυτό μας και παίρνουμε θάρρος για το επόμενο και υψηλότερο επίπεδο άρνησης.

Μπορώ να αλλάξω;

Πλησιάζω στο ταμείο του σουπερμάρκετ μετά από πολύωρη αναμονή στην ουρά και ξαφνικά μια γυναίκα μού παίρνει τη σειρά. Το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι, οι σφυγμοί μου αυξάνονται και το μυαλό μου κατακλύζουν εκατομμύρια σκέψεις. «Δεν είναι δίκαιο. Περιμένω τόση ώρα», «Και αν μου φωνάξει και γίνω ρεζίλι;», «Τι θα έλεγε η μητέρα μου αν με έβλεπε να αντιδρώ έτσι;».

Σύμφωνα με τη γνωσιακή ψυχοθεραπεία, ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε ή αισθανόμαστε πηγάζει από βαθύτερες αντιλήψεις σχετικά με το τι είναι σωστό για εμάς, για τους άλλους, για τις εκάστοτε κοινωνικές καταστάσεις. Όταν οι σκέψεις αυτές είναι υπερβολικές, τότε η συμπεριφορά μας είναι δυσπροσαρμοστική. Μικρές αλλαγές στον τρόπο που διεκδικούμε πράγματα καθημερινά μπορούν να μας βοηθήσουν να θέσουμε τα όριά μας.

Ωστόσο, οι αντιλήψεις αυτές είναι τόσο βαθιά ριζωμένες, που χρειάζεται πολλή προσωπική δουλειά για να αλλάξουν. Η ψυχοθεραπεία είναι ένας τρόπος να δουλέψουμε με τον εαυτό μας και σταδιακά να καταφέρουμε να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας.

Πηγή : vita.gr

Διαβάστε Περισσότερα

H αβοήθητη μοναξιά του άντρα

“Ποτέ γυναίκα δεν κατάλαβε έναν άντρα” – Hamlet

Κι αφού η γυναίκα τον άντρα μονάχα να τον αγαπάει μπορεί και τίποτε άλλο, θα κάνω εγώ, ένας άντρας, το εγκώμιο γι’ αυτό το αυτοδημιούργητο θαύμα που είναι ο άντρας.

Χαριστικά θα βάλω πρώτη στη σειρά τη συμβολή της γυναίκας, που σίγουρα βοηθάει να συντελεσθεί, κυρίως με το ανεκτίμητο (και κατ’ εξοχήν γυναικείο) χάρισμά της, που είναι ο αλάθητος ρεαλισμός της.

Χωρίς αυτόν ο άντρας θα παράπαιε, ακόμα θα περιπλανιόταν, θα είχε χαθεί μέσα στις ομίχλες των επικών του φαντασιώσεων ­ ένα χάρισμα που η γυναίκα, αν το θελήσει, μπορεί να το μεταποιήσει σε θανάσιμο ανδροκτόνο εργαλείο ­ αν θελήσει να υπονομεύσει, χρησιμοποιώντας το, όλες τις ευσυγκίνητες μυθολογίες, που χάρη σ’ αυτές και αποκλειστικά μ’ αυτές ο άντρας επιβιώνει.

Χειρώνακτας του πολιτισμού αλλά και εγκέφαλός του, έκτισε από την αρχή τον κόσμο με μέτρο τον άνθρωπο. Κι αν αυτός ο κόσμος φαίνεται να είναι ανδροπρεπής, εκεί που χρειάζεται γίνεται θηλυκός, πολύ τελειότερα απ’ ό,τι θα τον έπλαθε η ίδια η γυναίκα: χάρη στον άντρα η τέχνη κατοικήθηκε από εξαίσιες (αν και ανύπαρκτες) γυναίκες και πήραν γυναικείο όνομα οι πιο αυστηρές εξουσίες της ζωής ­ ενώ κράτησε για τον εαυτό του τον δυστυχισμένο ρόλο του ηττημένου, δηλαδή αυτός επωμίστηκε με αυταπάρνηση τη μεταφυσική μοίρα της ήττας που βαραίνει το ανθρώπινο γένος.

Δεν δέχθηκε χαρμόσυνους αγγέλους όπως η Θεοτόκος, δεν έπεσε σε ερωτική έκσταση όπως η Αγία Θηρεσία· ταπεινά κι αγόγγυστα υπηρέτησε τη θητεία του στα τάγματα του Θεού. Δεν είχε μεγαλομανιακές ακουστικές ψευδαισθήσεις όπως η Ιωάννα της Λορραίνης ­ ανώνυμος αφανίσθηκε σε ατέλειωτους και άδικους πολέμους (και καμιά δεν έχει σημασία ότι ο ίδιος τους ξεκίνησε), εξοντώθηκε σε ισόβιες δουλείες.

Ανιδιοτελής, αθώος αλλά ευφυής, εύπιστος με τη θέλησή του ­ εύθραυστος και χωρίς,­ σε αντίθεση με τη γυναίκα,­ να επιζεί του θρυμματισμού του· ασκημένος από ένστικτο να επινοεί τεχνάσματα του κυνηγιού για την τροφή της ομάδας, να αγρυπνάει για τους κινδύνους· από γεννήσεως ανυπεράσπιστος, γιατί η φύση τού πήρε πίσω όλα τα όπλα του, έμεινε πάντα πολεμιστής, άοπλος και με χίλιους τρόμους γενναίος.

Εκπνευμάτωσε τη φυσική του ρώμη και την έκανε δύναμη, κυρίως τόλμη, μυαλού και κραδασμό ιδεών. Αυτός είδε τα όνειρα όταν ήρθαν οι μεγάλες νύχτες ­ κι όλα αυτά από το τίποτα, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από κανέναν. Έχοντάς τα όλα αντίξοα, και πιο πολύ αντίξοη τη γυναίκα που τον αγάπησε.

Και λυπηθείτε τον, με την πιο ευγενικιά, την πιο τρυφερή λύπη, γι’ αυτή την απέραντη, την ως το τέλος αβοήθητη μοναξιά του. Δείτε τον, παραμερίζοντας τις αγορίστικες κομπορρημοσύνες του, τα απελπισμένα χάδια της μάνας του,­ παραμερίστε τα όλα: τα αφηρημένα αγγίγματα της γυναίκας του, τα αρπαχτικά και φιλημένα χεράκια των παιδιών του και δείτε τον σε όλη του την ανέχεια.

Και μην του μιλάτε, αφήστε τον να σωπαίνει όταν σωπαίνει. Και αν αρχίσει να κλαίει ξαφνικά, ποτέ μην τον ρωτήσετε γιατί.

Γιώργος Χειμωνάς

Πηγή : to23ogramma.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

Αξίζεις απωθήμενα αν αντέχεις να ζεις με αυτά

Έλα να σου πω για τα απωθημένα σήμερα, είναι η ευκαιρία

Θα περάσει μια μέρα ακόμα με καταπιεσμένες επιθυμίες.

Ξέρεις; Η λέξη απωθημένο είναι σύνθετη, περιέχει το απωθώ <από + ωθώ.To ρήμα απωθώ το καταλαβαίνεις σωστά; Απωθώ συναισθήματα, καταστάσεις και τις αφήνω στο υποσυνείδητο μου.

Θα ήταν πιο αποτελεσματικό αν αυτό συνέβαινε με αυτά που δεν θέλεις να ζήσεις, αλλά συμβαίνει να απωθείς όλα αυτά που φοβάσαι να εκφράσεις, να κάνεις και να πεις.

Τα απωθημένα δεν τα ομολογείς, ούτε στον εαυτό σου και συνήθως με πολλή άνεση αναφέρεις ότι δεν έχεις. Σε βασανίζουν όμως και δεν έχεις κάνει τίποτα γι' αυτά, απλά ζούνε μέσα σου και μεγαλώνουν όπως εσύ.

Ναι καλά, σιγά που δεν έχεις.

Αυτά είναι φιλαράκι, αυτά που σκέφτεσαι κάθε βράδυ που περνάει και κάτι σου λείπει. Αυτά που ζεις τώρα είναι όλα αυτά που ονειρεύτηκες; Μάλλον για να το θέσω καλύτερα, πόσο προσπάθησες να ζήσεις όλα αυτά που ονειρεύτηκες και πόσα τελικά από όσα γούσταρες να ζήσεις τα απαρνήθηκες από δειλία για να μην διαφέρεις;

Έχουμε όλοι ένα μικρό-μικρό αγκαθάκι (που εμείς θα το λέμε απωθημένο, για να συνεννοούμαστε) που φοβηθήκαμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος.

Θέλεις να πούμε για τα απωθημένα του έρωτα;

Πώς μπορείς να είσαι με έναν άνθρωπο που δεν σε εμπνέει, που δεν είναι ο έρωτας της ζωής σου, απλά επειδή τον εκτιμάς και τον αγαπάς; Και δεν αγαπάς τον εαυτό σου που δεν του δίνεις την ευκαιρία να επιχειρήσει να αρθρώσει έστω μια λέξη, σαν προσπάθεια για να έχει αυτό που θέλει. Ε μετά μου λες πώς θα είχα γεμίσει απωθημένα;;;

Ελάχιστοι έχουν αυτό που πραγματικά επιθυμούν, οι περισσότεροι προτιμούν να μην το ομολογήσουν ποτέ.

Οι μεγαλύτεροι ανομολόγητοι έρωτες ή αυτοί που έκαναν πίσω τελευταία στιγμή γίνανε τα μεγαλύτερα απωθημένα, τουλάχιστον γίνανε κάτι και αυτοί.

Μην βάζεις τον ευατό σου στην κατηγορία αυτών που προσπάθησαν να κατακτήσουν έναν έρωτα και δεν τα κατάφεραν. Εκείνοι δεν έχουν απωθημένα (γι αυτούς που τον αρνήθηκαν δεν βάζω το χέρι μου στην φωτιά).

Το άσχημο είναι να φοβάσαι να ζήσεις κάτι.

Δεν κερδίζουν πάντα τα απωθημένα χάνουν κιόλας. Χάνουν κάθε μέρα που ζεις τη ζωή σου και κερδίζουν κάποια βράδια που είναι πάνω απ' αυτή.

Κάποιοι λένε ότι τα απωθημένα επιστρέφουν για να πάρουν εκδίκηση. Τα απωθημένα δεν εκδικούνται, εσύ εκδικείσαι  τον εαυτό σου με τα αυτά, κάθε μέρα που περνάει και δεν έχεις τα κότσια να τα ζήσεις.

Δεν είναι πάντα η καλύτερη επιλογή, είναι όμως η επιλογή για να μην έχεις κανένα δίλλημα.

Στο τέλος θα είναι φορές που θα σου λείπουν αφόρητα όλα όσα δεν έζησες και κάποιες που θα αναρωτιέσαι αν είσαι ευτυχισμένος και κάποιες που θα μετανιώσεις που δεν έκανες όσα ήθελες και όσα δεν είπες, αλλά δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα. Θα γεράσουν μαζί σου και θα είναι πολύ αργά.

Αν αντέχεις να το αφήνεις απωθημένο σίγουρα αυτό θα αφήνει "μισό..."

Πάλι τίποτα δεν θα κάνεις και το ξέρεις, απλά να θυμάσαι ότι κάποτε σου μίλησα και εγώ γι' αυτό...

Να σου πω και ένα μυστικό;

Λένε ότι στο τέλος ο καθένας παίρνει αυτό που αξίζει. Εγώ θα σου πώ ότι στο τέλος ο καθένας παίρνει αυτό που αντέχει! Μπορείς λοιπόν να αρχίσεις να αναρωτιέσαι, αν αξίζεις να ζήσεις έναν αληθινό έρωτα ενώ δεν άντεξες ποτέ να είσαι με αυτόν που ερωτεύτηκες...

Γράφει η Γεωργία Τζουμάκα
''Τελείωσα βιομηχανικό σχέδιο... κι επειδή στην ελλάδα δεν υπάρχει τίποτα να σχεδιάσω, σχεδιάζω με λέξεις τις σκέψεις μου!''

ΠΗΓΗ... http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Έκπτωτες σχέσεις

Ανεβάζω ψηλά τους ανθρώπους. Και γρήγορα πέφτουν.

Γράφει η  Χαρά Κουλοπούλου

Τους ανεβάζω σε βάθρα αστραφτερά, τους θεοποιώ και τους θαυμάζω. Επευφημώ τα χαρίσματα τους και την ικανότητα τους να μου προσφέρουν όσα χρειάζομαι. Νιώθω ότι σε αυτούς βρίσκω τα κομμάτια που μου λείπουν και χαίρομαι που γεμίζω από την επαφή μαζί τους.

Ίσως αυτό οφείλεται στην ανάγκη μου για επαφή, για ταίριασμα, προσκόλληση και αποδοχή από μια ομάδα.

Σιγά-σιγά όμως τα ψεγάδια τους αναδύονται στην επιφάνεια. Δεν είναι τόσο εντυπωσιακοί όσο μου φάνηκαν στην αρχή.

Φυσικά η άρνηση είναι η πρώτη μου αντίδραση - ποια είμαι εγώ να αναιρέσω θεωρίες ψυχαναλυτικές; Προσπαθώ να εκλογικεύσω και να δικαιολογήσω πράξεις και συμπεριφορές. Γρήγορα συγχωρώ και ξεχνάω, παρέχοντας ελαφρυντικά, αθωωτικές ετυμηγορίες.

Ύστερα από λίγο - πάντα το κακό δεν αργεί να γίνει - ξεπροβάλλουν όλο και περισσότερες πτυχές τους που δε συνάδουν με τα πρότυπα που θέτω, με τις αναμονές και τις απαιτήσεις μου από αυτούς.

Αρχίζει τώρα η εικόνα τους να χάνει λίγο από την πρότερη λάμψη της, να θαμπώνει και αυτοί να αποβάλλουν ένα-ένα τα εγκωμιαστικά χαρακτηριστικά που τους έπλεξα.

Και έρχεται ο θυμός - ναι, φυσικά ο θυμός. Θυμώνω που δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες μου. Που δε με σκεφτήκαν όσο εγώ, που δεν αντέδρασαν όπως θα αντιδρούσα εγώ γι’ αυτούς, που φέρθηκαν με τρόπο που δε θαυμάζω και με προσβάλλει, που δε με πρόσεξαν. Και τα λάθη τους, αναρίθμητα, κατακλύζουν τις σκέψεις μου.

Τα γιατί - φυσικά, πάντα κάπου εδώ εμφανίζονται τα γιατί, μια λέξη μόνο κι όμως με βάρος ασήκωτο - με πλημμυρίζουν, η σχέση που για τα καλά είχε αναγορευτεί σε άτρωτη και ουτοπική, τώρα φορά ανθρώπινη μορφή και αναδεικνύει πληγές και ουλές ανθρώπινου σώματος. Ίσως ακόμα και να απομακρύνομαι για λίγο, προσπαθώντας να καταλάβω, κρατώ δήθεν μούτρα και αναζητώ ευκαιριακά άλλες δυνατότητες επικοινωνίας.

Γρήγορα όμως επιστρέφω. Πάντα επιστρέφω. Γιατί το οικοδόμημά μου που μου στοίχισε για να το κατασκευάσω, που έκανα όνειρα γι αυτό, είναι κομμάτι μου, με πονά και αποφασίζω να διαπραγματευτώ - άλλωστε είναι της μόδας.

Με μια ενδόμυχη ελπίδα αντιστρεψιμότητας της κατάστασης, εκθέτω όσα με προβληματίζουν, τους θέτω προ των ευθυνών του και περιμένω την αναμόρφωση. Την αναγνώριση του λάθους, την παραδοχή των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, τη μεταμέλεια, τις απλές δικαιολογίες ή ένα συμφιλιωτικό χαρακτήρα, την αμοιβαία ανάγκη, τη σημασία της συνύπαρξής μας παρά τις αντιθέσεις και διαφωνίες μας.

Περιμένω τουλάχιστον να δω κοινή παραδοχή της άποψης ότι όλοι έχουμε ελαττώματα, αλλά υπάρχει διάθεση προσαρμογής για την επίτευξη του κοινού καλού.

Όμως, τότε αντιλαμβάνομαι ότι η σημασία που έδωσα ήταν μεγάλη και ξεχείλισε γρήγορα από το ποτήρι της πραγματικότητας. Όλο αυτό το εγκώμιο, το παραμύθι, η προδοσία και η λύτρωση συνθέτουν τη δική μου μόνο εναλλακτική πραγματικότητα.

Έτσι είναι, έτσι θα ναι. Δε δίνουν δεκάρα αν μου ταιριάζουν, αν με πληγώνουν. Αυτοί είναι και δεν ενδιαφέρονται για τις προσωπικές μου προσμονές, ευχές και ανάγκες. Η κατάθλιψη, η θλίψη, η απογοήτευση, το ξέσπασμα, η παραίτηση ακολουθούν ως εξελικτικά βήματα, όπως οφείλουν.

Απογοητεύομαι, στενοχωριέμαι που δεν κατάφερα - πάντα γίνεται προσωπικό - να βρω για ακόμα μια φορά άτομα που να πληρούν τις προδιαγραφές που έθεσα και που εκείνοι που επέλεξα - πάντα υπάρχει και μια δόση επίρριψης της ευθύνης - δε στάθηκαν αντάξιοι των περιστάσεων.

Και ύστερα απλά υποχωρώ. Αποδέχομαι τον ρεαλισμό της ζωής. Μέχρι τώρα πετούσα στο ροζ συννεφάκι μου - ποιος θα με κρίνει γι αυτό; Η αποδοχή, σκληρή και τελεσίδικη, έρχεται να επισφραγίζει τη νέα συνθήκη.

Οι άνθρωποι γύρω μου - μακάρι πάντα να το θυμάμαι - είναι γεμάτοι ελαττώματα, αδυναμίες, πληγές, τραύματα, ιδιαιτερότητες, όπως κι εγώ άλλωστε.

Ο καθένας είναι μοναδικής κοπής χαρτονόμισμα, με άλλη αξία, χρήση και δυναμική. Ο καθένας έχει θετικά και αρνητικά, στοιχεία που θαυμάζω, που μισώ, που μου ταιριάζουν, που με απωθούν. Ο καθένας έρχεται να προσθέσει στο δικό μου σενάριο μια άλλη ιστορία και τροπή. Ο καθένας έχει να μου δώσει κάτι διαφορετικό.

Με κάποιους θα υπάρξει γόνιμη ανταλλαγή και ανάπτυξη συναισθημάτων, με άλλους θα γίνει πρόσκαιρο συνταίριασμα σε ορισμένους μόνο τομείς δραστηριότητάς μας. Με άλλους η επαφή θα είναι εικονική και οι ψυχές μας δε θα καταφέρουν να ακουμπήσουν, θα απωθούνται σαν πόλοι μαγνητών που είναι κατασκευασμένοι να μη συναντηθούν ποτέ.

Σκέφτομαι τι μπορεί να φταίει.

Εγώ ερμηνεύω τα σημάδια τους λάθος και μεταφράζω τις ανάγκες και δυνατότητες τους σε κοινή μας γλώσσα. Εγώ έχω την ανάγκη του ανήκειν, την ανάγκη εύρεσης των ομοίων. Και όταν δεν ικανοποιείται αυτή μου η ανάγκη, προσπαθώ εγώ να την ικανοποιήσω προσδίδοντας ψεύτικα χαρακτηριστικά σε αυτούς που με προσεγγίζουν. Ίσως αυτό οφείλεται στην ανάγκη μου να καλύψω δικές μου ανασφάλειες.

Λένε πως βλέπουμε στους άλλους όσα θα θέλαμε να έχουμε εμείς και πως απογοητευόμαστε από τα αρνητικά τους, αυτά που αποτελούν στοιχεία και της δικής μας ταυτότητας και θυμώνουμε που δεν μπορούμε να απαλλαχτούμε από αυτά – πάντακαθρεφτίζονται στους άλλους οι δικές μας ελλείψεις και φιλοδοξίες. «Απογοητεύτηκα από την ανθρώπινη φύση και δεν ασχολήθηκα άλλο επειδή διαπίστωσα ότι έμοιαζε πολύ με τη δική μου», λέει ο J. P. Donleavy.

Η αποδοχή δημιουργεί νηνεμία, λύτρωση και μια αφοπλιστική σιγή.

Αλλά εγώ δεν ξέρω αν μπορώ να αρκεστώ σε αυτό. Να αποδεχτώ πως ίσως ποτέ δε βρω άτομα που να αφουγκράζονται το είναι μου, να με γεμίζουν και να επενδύουμε ο ένας στον άλλο. Να αποδεχτώ πως πρέπει απλά να συνειδητοποιήσω την ανθρώπινη μας απόσταση, να μην αποζητώ πολλά, να προσαρμόζομαι και να δέχομαι ό,τι ο άλλος έχει να δώσει. Εγώ θέλω - και το θέλω αυτό παίρνει διάσταση γιγαντιαίας καταιγίδας που τα παρασύρει όλα στο πέρασμα της - νασυνεχίσω να ψάχνω.

Δεν μπορώ να λέω πια δεν πειράζει, θα αρκεστώ στο λίγο. Δεν μπορώ πια να συγχωρώ συγκαταβατικά. Δεν μπορώ να προσπερνώ τις ανάγκες μου και να τις ρυθμίζω με ό,τι βρίσκω. Μπορεί να συνεχίσω να τρώω τα μούτρα μου για καιρό. Δε θα σταματήσω να αναζητώ, να ενθουσιάζομαι, να απογοητεύομαι και να ψάχνω από την αρχή.

Και μια μέρα – γι’αυτό να είστε σίγουροι - θα βρω αυτό που ψάχνω.

Όχι το τέλειο. Το ατελές, το όμορφα ατελές που δε δεχτεί να πορευτεί διπλά μου και να είναι περήφανο για τις δικές μου αδυναμίες κι εγώ για τις δικές του, που μπορεί να με πληγώνει και να κάνει λάθη αλλά θα λυπάται γι αυτά, που θα με σκέφτεται και θα με σέβεται, που θα είναι δίπλα μου και δε θα θέλει να το αλλάξει αυτό με τίποτα. Που δε θα είναι σε βάθρο, αλλά πλάι μου και θα με κρατά.

Facebook: Xara Koulopoulou

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

Ευτυχισμένη είναι η ψυχή

Ευτυχισμένη είναι η ψυχή που έχει κάτι να αναπολεί από το παρελθόν με περηφάνια και κάτι να προσδοκά από το μέλλον με ελπίδα.

Oliver G. Wilson, Αμερικανός ιεροκήρυκας

Διαβάστε Περισσότερα

Συνάντηση βουλευτή Γιάννη Σηφάκη με δήμαρχο Αλμωπίας Δημ. Μπίνο για θέματα της Αλμωπίας

Συνάντηση Βουλευτή Γιάννη Σηφάκη με Δήμαρχο Αλμωπίας Δημ. Μπίνο

Πραγματοποιήθηκε συνάντηση του Γιάννη Σηφάκη με τον δήμαρχο Αλμωπίας Δημήτρη Μπίνο για σειρά θεμάτων που αφορούν τους πολίτες της Αλμωπίας. 
Αναλύθηκε η κατάσταση όσον αφορά το υδροηλεκτρικό των Λουτρών 130 kW ( με το οποίο ο βουλευτής με την επαγγελματική του ιδιότητα είχε ασχοληθεί επί χρόνια βοηθώντας στο να διατηρηθεί ζωντανό) και αποφασίστηκε η άμεση προώθηση της κατασκευής του για να προλάβει και τις προθεσμίες που θέτουν οι άδειες του για την ολοκλήρωση και λειτουργία του. 
Ο βουλευτής ζήτησε την επίσπευση της ολοκλήρωσης της προμελέτης του βιολογικού καθαρισμού με δεδομένο ότι έχει εξασφαλιστεί ( μετά την κατάθεση της προμελέτης η χρηματοδότηση της κατασκευής του). 
Ακόμη συζητήθηκε ο συντονισμός ενεργειών για την παραχώρηση του οικοπέδου του Δημαρχείου, πρώην ΤΕΑ και τέως σιδηροδρομικού σταθμού) καθώς και μια σειρά τέως αστυνομικών σταθμών στην Αλμωπία από την ΕΤΑΔ στον Δήμο. Ο χώρος των πρώην ΤΕΑ μπορεί να στεγάσει δημοτικές υπηρεσίες.
Η ολοκλήρωση της ενοικίασης από την ΤΕΘΑ της Λέσχης αξιωματικών για τις ανάγκες του γραφείου της ΔΟΥ.
Η χρηματοδότηση των αθλητικών εγκαταστάσεων που έχει αποφασιστεί να χρηματοδοτηθούν από την ΓΓΑ θα γίνει μςε την ολοκλήρωση της τρέχουσας προγραμματικής περιόδου του Υπουργείου Αθλητισμού
Ακόμη συζητήθηκε η προτεραιοποίηση στα προγράμματα του ΙΝΤΕRREG και αναλήφθηκε από τον βουλευτή η ευθύνη για την παρακολούθηση της ένταξης των μελετών των αρδευτικών λιμνοδεξαμενών καθώς και της προώθησης των τοπικών προϊόντων

Διαβάστε Περισσότερα

Βρέθηκαν κλειδιά στους Προμάχους

Τα εικονιζόμενα κλειδιά βρέθηκαν στην περιοχή του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Προμάχων.

Ο ενδιαφερόμενος να απευθυνθεί στα Προμαχιώτικα Νέα.

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Δυο κανίβαλοι, εμπρός ο πατέρας και ξωπίσω ο γιος,

Διαβάστε Περισσότερα

Ο δρόμος που σε βγάζει έξω απ’ την κόλαση

Η Ινδία έχει μόλις απελευθερωθεί από τους Άγγλους αλλά σπαράζεται από εμφύλιες διαμάχες και σφαγές μεταξύ ινδουιστών και μουσουλμάνων. Ο Γκάντι αποφασίζει να κάνει απεργία πείνας μέχρι να σταματήσει η αιματοχυσία

Ένας ινδουιστής πλησιάζει τον Γκάντι. Του πετάει ένα φαγώσιμο και του λέει:
ΙΝΔΟΥΙΣΤΗΣ: Ορίστε, φάε!… Φάε! Εγώ πηγαίνω στην κόλαση, μα όχι με το θάνατό σου στην ψυχή μου!
ΓΚΑΝΤΙ: Μόνο ο Θεός αποφασίζει ποιος θα πάει στην κόλαση.
ΙΝΔΟΥΙΣΤΗΣ: Σκότωσα ένα παιδί! Διέλυσα το κεφάλι του στον τοίχο!
ΓΚΑΝΤΙ: Γιατί;
ΙΝΔΟΥΙΣΤΗΣ: Σκότωσαν τον γιο μου! Το αγόρι μου! Οι μουσουλμάνοι σκότωσαν τον γιο μου!
ΓΚΑΝΤΙ: Ξέρω ένα δρόμο που σε βγάζει έξω απ’ την κόλαση. Βρες ένα παιδί. Ένα παιδί, του οποίου η μητέρα κι ο πατέρας έχουνε σκοτωθεί. Ένα μικρό αγόρι τόσο όσο και ο γιος σου, και ανάθρεψέ το σαν να ήταν δικό σου. Μόνο σιγουρέψου να είναι μουσουλμάνος και να το μεγαλώσεις σαν μουσουλμάνο…
Ο ινδουιστής πέφτει στα πόδια του Γκάντι και κλαίει.
ΓΚΑΝΤΙ: Πήγαινε. Ο Θεός να σε ευλογεί!

------------

Η ταινία «Γκάντι» (1982), αναφέρεται στη ζωή του μεγάλου ακτιβιστή επαναστάτη Μαχάτμα Γκάντι που υπήρξε εμπνευστής της παθητικής αντίστασης χωρίς τη χρήση βίας εναντίον των Άγγλων καταπιεστών.Η ταινία βραβεύθηκε με 8 βραβεία Όσκαρ, ανάμεσά τους κέρδισε βραβείο καλύτερης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας στον Ρίτσαρντ Ατέμπορο και καλύτερης ερμηνείας στον Μπεν Κίγκσλεϊ που έπαιζε το ρόλο του Γκάντι.
από το http://www.youtube.com/watch?v=6p1grDBpTkI&feature=related





ΠΗΓΗ...https://logomnimon.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

"Ο καθρέπτης μες στον καθρέπτη" Michael Ende

Ο κύριος αυτός αποτελείται μόνον από γράμματα του αλφαβήτου. Πλήθος γραμμάτων, εννοείται, ο αριθμός των γραμμάτων είναι αστρονομικός. Πάντως είναι μόνο γράμματα.

Από δω η φίλη του. Αυτή αποτελείται, όπως μπορεί ο καθένας να δει, από σάρκα και οστά. Και τι σάρκα! Χάρμα οφθαλμών, χαίρεσαι να τη βλέπεις, πόσο μάλλον να την αγγίζεις!

Τώρα πάνε κι οι δυο μαζί στο πανηγύρι. Στη βαρκούλα και στον τεράστιο τροχό που γυρίζει, όλα πήγαν καλά. Να όμως που φθάνουν μπροστά στο πάγκο της σκοποβολής. Πρόκειται βέβαια για έναν πάγκο σκοποβολής που διαφέρει από τους συνηθισμένους.

«Εξέτασε τον εαυτό σου!» λέει μια πινακίδα πάνω από τον πάγκο. Κι από κάτω οι κανόνες του παιχνιδιού. Είναι μόνο τρεις:

1. Κάθε βολή πετυχαίνει σίγουρα.

2. Για κάθε επιτυχία δίνεται μια βολή δωρεάν.

3. Η πρώτη βολή δεν χρεώνεται.

Ο άντρας με το χέρι του περασμένο γύρω από τους γοφούς της φίλης του, μελετά προσεκτικά τον κανονισμό. Στην αρχή δεν έδωσε σημασία, εκείνη όμως τον πίεσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία. Θέλει να δει πως τα καταφέρνει εκείνος στη σκοποβολή.

Ο κύριος όμως δεν θέλει.

«Γιατί όχι, αγάπη μου; Τι σε πειράζει;»

Αυτό που τον πειράζει είναι ότι ο στόχος είναι κι αυτός ασυνήθιστος σαν όλα τ’άλλα σ’αυτό τον πάγκο. Πρέπει κανείς να πυροβολήσει τον ίδιο του τον εαυτό, δηλαδή την εικόνα του όπως φαίνεται μέσα στον καθρέφτη απέναντι. Και ο κύριος που αποτελείται από γράμματα δεν νιώθει αρκετά πραγματικός, ώστε να διακρίνει και μάλιστα τόσο τολμηρά ανάμεσα στον εαυτό του και στην αντανάκλασή του.

«Ή θα ρίξεις ή θα χωρίσουμε!» τον απειλεί στο τέλος θυμωμένη η φιλενάδα του.

Εκείνος κουνάει το κεφάλι. Τότε κι εκείνη φεύγει, πιασμένη στο μπράτσο ενός χασάπη, που καταλαβαίνει από σάρκα και οστά.

Ο κύριος μένει πίσω και την κοιτάζει. Κι όταν εκείνη χάθηκε πια ανάμεσα στο πλήθος και δεν την φτάνει με τη ματιά του, τότε διαλύεται κι αυτός σχηματίζοντας ένα μικρό σωρό κατάχαμα από πεζά και κεφαλαία γράμματα, που οι περαστικοί ποδοπατούν.

Θα μπορούσε θαυμάσια και να πυροβολήσει, έτσι δεν είναι;

Michael Ende, Ο Καθρέπτης μες στον Καθρέπτη – απόσπασμα.

Διαβάστε Περισσότερα

"Μνημόσυνο" Αγγέλα Καϊμακλιώτη

Βράζω σιτάρι

σπάω ρόδι κόκκινο

αμύγδαλα, σισάμι και σταφίδες

όσα θυμόμαστε

κι όσα ξεχάσαμε

Αυτά που είπαμε

όσα δεν είπαμε κυρίως

Ποτίζω με το νηπενθές κρασί

το κυπαρίσσι

δίπλα στο μνήμα σου

τους ίσκιους να βαθύνω

στο κοιμητήρι

των εκτοπισμένων

εν τόπω φωτεινώ

εν τόπω χλοερώ

εν τόπω αναψύξεως

Αγωνίά σου η μνήμη μητέρα

Αιώνια θα σ' ευχαριστώ

για κείνον το γλυκό Σεπτέμβρη

που με πήρες απ΄το χέρι

και με πήγες στο σχολείο. 

Αγγέλα Καϊμακλιώτη
από τη συλλογή Εκ του σύνεγγυς, 2014








ΠΗΓΗ...http://dreaming-in-the-mist.blogspot.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

«Ο ερημώτης» του Samuel Beckett (Αποσπάσματα)

-Αυτές οι ανεμόσκαλες είναι περιζήτητες. Κάτω από την καθεμιά υπάρχει πάντα ή σχεδόν μια μικρή ουρά. Και όμως θέλει κουράγιο να τις χρησιμοποιήσεις. Γιατί τους λείπουν τα μισά σκαλοπάτια, κι αυτό χωρίς καμιά αρμονία. Αν έλειπε μόνο το ένα στα δύο, θα ήταν μικρό το κακό. Άμα όμως λείπαν τρία στη σειρά, πρέπει να κάμεις ακροβασίες… Τα σκαλοπάτια που λείπουν βρίσκονται στα χέρια ολίγων προνομιούχων, που τα μεταχειρίζονται κυρίως όταν είναι να επιτεθούν και όταν αμύνονται.

-Η αλήθεια είναι ότι ένας ψάχτης δεν μπορεί εύκολα να εγκαταλείψειτην ίδια της ανεμόσκαλας. Το οξύμωρο είναι ότι αυτοί που αναστατώνουν με τις βιαιότητές τους την ησυχία του κυλίνδρου είναι ακριβώς αυτοί οι στάσιμοι.

-Μια στιγμή ομοψυχίας. αυτό όμως το συναίσθημα, έξω από τις ώρες που φουντώνει η βία, το γνωρίζουν τόσο λίγο όσο και οι  πεταλούδες. Κι αυτό όχι τόσο από έλλειψη καρδιάς ή ευφυϊας, όσο εξαιτίας του ιδανικού που τους τρώει τον καθένα τους. Αυτά για το άβατο εκείν ζενίθ…

-Γεγονός είναι ότι αυτοί οι διάφοροι ημίσοφοι, που ανάμεσά τους σημειωτέον αντιπροσωπεύονται όλες οι ηλικίες, από τη γεροντική ως τη  νηπιακή, εμπνέουν, σ΄αυτούς που εξακολουθούν ακόμα να έχουν υποτροπές του πυρετού τους, αν όχι τιμή και προσκίνηση, πάντως τουλάχιστον ένα είδοςσέβας.

-Γραφική λεπτομέρεια, μια γυναίκα με άσπρα μαλλιά, νέα ακόμα αν κρίνει κανείς από τα μπούτια της, στέκει ακουμπισμένη στον τοίχο με τα μάτια κλειστά σε πλήρη αυτεγκατάλειψη, σφίγγοντας μηχανικά πάνω στον κόρφο της  ένα βρέφος, που βάζει δύναμη με χέρια και με πόδια, να μπορέσει να γυρίσει το κεφάλι να ιδεί πίσω του. Τόσο μικρά παιδιά όμως είναι πάρα πολύ λίγα. Κανείς δεν κοιτάει μέσα του, όπου δεν μπορεί να υπάρχει κανείς. Μάτια καρφωμένα χάμω ή κλεισμένα.

-Αν λοιπόν οι ηττημένοι  έχουν ακόμα κάποια περιθώρια, τι να πει κανείς για τους άλλους και τι όνομα να τους δώσει αν όχι το ωραίο όνομα ψάχτες.

-Και αν, για οποιοδήποτε λόγο, θεωρήσει προτιμότερο ν΄αλλάξει ουρά καιανεμόσκαλα, δικαιούται, για να μπορέσει να διαλέξει, να κλείσει πάλι ένα ολόκληρο γύρο σα να είχε φτάσει μόλις τώρα κι υπό τους ίδιους όρους, με τη μόνη διαφορά ότι τώρα, που έχει ήδη συμπληρώσει μια ουρά ως το τέλος, είναι ελεύθερος να φύγει από τη ζώνη οποιαδήποτε στιγμή της νέας αυτής περιφοράς.

-αν…ένα τελευταίο σαρκίο μείνει μόνο να συνεχίζει το ψάξιμο με απανωτές ανακοπές και αδύναμους αναπαροξυσμούς. Τίποτα δεν το ξεχωρίζει στο πρώτο αντίκρισμα από τα υπόλοιπα σαρκία, που έχουνε πετρώσει όρθια ή καθισμένα σε ανεπίστροφη αυτεγκατάλειψη.

by SearchingTheMeaningOfLife

Διαβάστε Περισσότερα