ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΙΝΟΥ, ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΥ "Η ΑΛΜΩΠΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ"

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΙΝΟΥ, ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΥ "Η ΑΛΜΩΠΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ" Με λύπη διαπιστώνουμε ότι ο Δήμαρχος Αλμωπίας συνεχίζει να διαχειρίζεται σοβαρά ζητήματα με προχειρότητα. Πως αλλιώς να ερμηνεύσουμε τη διαχείριση του θέματος των πεζοδρομήσεων στην πόλη της Αριδαίας. Θα περίμενε κανείς, για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, που θα επηρεάσει άμεσα την καθημερινότητα των συμπολιτών μας, να προηγηθεί διάλογος τόσο με το Δημοτικό Συμβούλιο, όσο και με τους τοπικούς φορείς (Εμπορικό Σύλλογο,...

Διαβάστε Περισσότερα

Όλα ή Τίποτα! Κι αυτό είναι δέσμευση

Ένας Ιταλός, πολύ φτωχός, αποφάσισε να βελτιώσει την άθλια ζωή του ζητώντας βοήθεια από τον αγαπημένο του άγιο. Πήγαινε λοιπόν κάθε πρωί στον ναό του Αγίου Αντωνίου και τον θερμοπαρακαλούσε: «Άγιε μου Αντώνη, στείλε μου σε παρακαλώ εκατό φλουριά! Αλλά να’ ναι εκατό, γιατί αν είναι έστω 99 δεν τα θέλω!». Αφού είχαν περάσει κάμποσες μέρες, συνέβη ένα πρωί να βρίσκονται εκεί κοντά δύο πολύ πλούσιοι φίλοι, οι οποίοι εξεπλάγησαν με την παράκληση - απαίτηση του φτωχού. Τους κίνησε το ενδιαφέρον...

Διαβάστε Περισσότερα

"Όταν έρχεσαι σε μένα" Maya Agelou

Όταν έρχεσαι σε μένα  Όταν έρχεσαι σε μένα, απρόσκλητος  Νεύοντας μου  Σε αλλοτινά δωμάτια  Εκεί που υπάρχουν οι αναμνήσεις  Προσφέροντάς μου, σαν σε παιδί, μια σοφίτα,  Συναντήσεις ελάχιστων ημερών,  Στολίδια κλεφτών φιλιών,  Ψεύτικα κοσμήματα από δανεικές αγάπες,  Μπαούλα μυστικών λέξεων,  ΚΛΑΙΩ.  (Όταν έρχεσαι σε μένα, της Maya Angelou, από τη συλλογή ποιημάτων Just Give Me a Cool Drink of Water 'fore I Diiie,...

Διαβάστε Περισσότερα

"Θάλαμος Ανιάτων" της Μαρίας Καρδαρά

Η Μαριάννα είναι κατάκοιτη. Στο σώμα της ανοίγουν πληγές που πονούν και βρομάνε. Αθεράπευτες πληγές και ατέλειωτος πόνος.  Όμως σαν μια ελπίδα, σαν δυνατότητα, θέλει να φέρουν το πιάνο της να παίξει ένα ρέκβιεμ ή κάτι πολύ εύθυμο, έστω. «Αδερφή, γιατί δεν έφεραν το πιάνο μου;» Η νοσοκόμα δεν της απαντάει. Η Μαριάννα ξαναρωτάει: «Αδερφή, δεν ακούς; Θέλω να φέρουν το πιάνο μου. Το πιάνο μου!» Η νοσοκόμα πάει κοντά της και της λέει σιγά: «Σκάσε». «Απαιτώ ευγένεια!» φωνάζει η Μαριάννα....

Διαβάστε Περισσότερα

«Πάνω σ’ ένα ξένο δέντρο» της Ανθούλας Δανιήλ

O sidus clarum puellarum, o porta clausa, fons hortorum,      cella custos unguentorum,cella pigmentaria Umberto Eco, Το όνομα του Ρόδου Παίζοντας με έναν τίτλο του Γιώργου Σεφέρη, που και εκείνος έπαιξε με έναν στίχο του Ιωακείμ Ντιμπελαί,  μπήκα στο πάρκο μου και είδα τα δέντρα. Δέντρα που χρόνια έβλεπα και ποτέ δεν παρατήρησα. Βιαστικά πάντα περνώντας και ποτέ προσέχοντας. Μέχρι που μια εικόνα με άρπαξε σαν το σφαχτό στο τσιγκέλι. Και έκατσα και είδα και μελέτησα....

Διαβάστε Περισσότερα

Μενέλαος Λουντέμης: «Αργοπορία»

Ήρθες αργά Και τα χρόνια μου είναι βιαστικά. Εσύ έχεις το δικαίωμα να γελάς, Εγώ δεν έχω το δικαίωμα ούτε και να κλάψω. Εσύ μπορείς να πηδάς πάνω απ'τις ράχες των λόφων Και απ'τις ράχες των γηρατειών. Εσένα σου τα συχώρεσαν όλα. Και τις αταξίες και τις κακοκεφαλιές. Εμένα δε μου επιτρέπουν ούτε ένα μικρό παραπάτημα. Σου μιλώ με λόγια μεστά Σαν ώριμα μήλα. Τη ντροπή δεν την έφερε στον κόσμο το "μήλο της αμαρτίας" ( τα μήλα δεν έχουν αμαρτίες ) Ούτε κι'...

Διαβάστε Περισσότερα

Chat

Chat Μιλάς με πολλούς αλλά είναι λιγότεροι Μιλάς με γυναίκες αλλά είναι άντρες Μιλάς με ειδήμονες αλλά είναι ανίδεοι Μιλάς με φλύαρους αλλά είναι λιγομίλητοι Μιλάς με τολμηρούς αλλά είναι δειλοί Μιλάς με γνοιαστικούς αλλά είναι αδιάφοροι Μιλάς με ρεαλιστές αλλά είναι παραμυθάδες Μιλάς με νέους αλλά είναι ηλικιωμένοι  Μιλάς με όμορφους αλλά είναι άσχημοι Μιλάς με ευκατάστατους αλλά είναι φτωχοί Μιλάς με σοφούς αλλά είναι ηλίθιοι Μιλάς με δραστήριους...

Διαβάστε Περισσότερα

7 καθέτως

Στο 7 καθέτως σε συμπληρώνω. Δε χωράς. Τα γράμματά σου περισσεύουν. Μου περισσεύεις; Σου περισσεύω; Ακόμα δεν το έχω αποφασίσει. Με αφήνει αδιάφορη η ιδέα της απόφασης. Αγαπώ οτιδήποτε αναποφάσιστο σχετίζεται με εμάς τους δυο. Να ‘σαι ό,τι θελήσει η στιγμή και όχι ό,τι αποφασίσει ο χρόνος. Να ‘σαι ό,τι θελήσω εγώ και όχι ό,τι αποφασίσει η μοίρα. Στο 7 καθέτως σε συμπληρώνω. Με έναν κόκκινο μαρκαδόρο μουτζουρώνω καρδιές. Σαν εφηβάκι ερωτευμένο σε κοκκινίζω. Σαν εφηβάκι ερωτευμένο κοκκινίζω...

Διαβάστε Περισσότερα

Χλωμά αποτυπώματα

Λαμπάκι πράσινο. Είσαι εδώ. Σε βλέπω. Με βλέπεις. Πίσω από τις πράσινες κουρτίνες. Κάτω από την ψηφιακή μας κουβέρτα. Σε σκεπάζω. Με σκεπάζεις. Με λέξεις. Όμορφες ωραίες δυσεύρετες. Ποιητικές χιουμοριστικές αθώες και ένοχες. Είσαι γυαλιστερός. Φωτεινός. Η ακτινοβολία σε ομορφαίνει. Γίνεσαι άστρο. Νυχτερινό. Σκοτεινό. Φωτεινό. Αξημέρωτο. Με μια εισβολή στα ημερήσια όνειρα. Και πάλι. Και πίσω. Και ξανά.  Λαμπάκι πράσινο. Είσαι εδώ. Σε βλέπω. Με βλέπεις. Με πλακάτ ευτυχίας στα στάτους....

Διαβάστε Περισσότερα

Δρόμος

Δεν προπορεύομαι, ούτε ακολουθώ. Περπατάω μόνος. Οι πόλεις πίσω καίγονται. Οι εραστές πεθαίνουν. Χτες, τα δάχτυλά τους πλέκονταν ζεστά στα πυκνά μαλλιά σου, τώρα το ψυχρό μέταλλο της φωνής τους σε διαπερνά ανοίκειο και τυπικό. Το χθες γίνεται σήμερα και ο σύντροφος ξένος. Η απώλεια συνήθεια, όχι περισσότερο επώδυνη από ένα βούρτσισμα των δοντιών, ή μια βόλτα στην προκυμαία. Κάποτε σε σκότωνε, χρειάστηκαν δέκα χιλιάδες μικροί θάνατοι για να ξυπνάς το πρωί και να μπορείς...

Διαβάστε Περισσότερα

Mαμά γερνάω και γίνομαι ίδια με σένα

Καθάριζα πατάτες και ξαφνικά κοίταξα τα χέρια μου και κοκάλωσα. Είχα βάλει ένα λεκανάκι με νερό, δίπλα ένα πιατάκι που έβαζα τα φλούδια και ο νεροχύτης έγινε ο μαρμάρινος στο πατρικό μου και εγώ η μάνα μου. Και ύστερα κάθισα αποκαμωμένη στην καρέκλα. Με έβλεπα να βάζω τα κλειδιά δίπλα στην πόρτα, σε ένα τασάκι που δε χρησιμοποιώ ποτέ, να φοράω το καλσόν μου, το κραγιόν μου, να ισιώνω την άκρη του κρεβατιού, να διπλώνω το σεντόνι πριν το απλώσω, να χαϊδεύω ένα κέντημα, να ακουμπάω με όλη...

Διαβάστε Περισσότερα

«Η μεταλαβιά» της Ελένης Χωρεάνθη

Το Πάσχα έπεφτε αργά εκείνη τη χρονιά. Ήταν αρχές του Μάη. Η φύση ανθισμένη, γιορτινή μοσχοβολούσε.  Ανθοβολούσαν στα χωράφια τ’ αγριολούλουδα, στα περιβόλια οι λεμονιές, οι νεραντζιές και οι πορτοκαλιές, στις ρεματιές οι κερασιές, οι γλάστρες στα μπαλκόνια και στους ανθόκηπους οι φορτωμένες πασχαλιές. Μεγαλοβδόμαδο ντυμένο στο Μεγάλο Πένθος των ανθών. Το Πάσχα και η Ανάσταση που έρχονταν με τα μύρα, σκορπούσαν απλόχερα τη λήθη στις καρδιές και την ελπίδα. Τότε, μέσα στην τόση ομορφιά...

Διαβάστε Περισσότερα