ΕΛΛΑΣ: Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ.

Καλώς ορίσατε στο μπάσταρδο τέκνο της συνουσίας Δύσης κι Ανατολής. Στη μίξη γαλάζιου και λευκού, πράσινου και γκρίζου, στον τόπο αυτό που αποχώρησε απ’ την ηγεμονία της οθωμανικής αυτοκρατορίας λιγότερο από δυο αιώνες πριν, και δέθηκε σα βαρκούλα στο τάνκερ της Δύσης απ΄την πρώτη στιγμή που ονομάστηκε Ελλάδα.

Κι από τότε προχωρά με δυο προφίλ, τόσο συνδεδεμένα μα τόσο διαφορετικά. Στη μια της όψη η Πεντάμορφη, στην άλλη της το Τέρας.


Περπατώντας την Πεντάμορφη, χίλια καλά θα συναντήσεις. 

Νότες του Χατζιδάκι να συντροφεύουν το τιτίβισμα αηδονιών στα καταπράσινα δάση του Ολύμπου.

Στίχους του Ελύτη ν’ απαγγέλλονται από γλάρους που ξαποσταίνουν πάνω σε στύλους ιωνικού ρυθμού, πλάι στο καταγάλανο λιμανάκι.

Τον Σιδηρόπουλο να γράφει ροκ εντ ρολ για το Ζορμπά, αραχτός σε μπαλοντίβανο βεράντας στο Ζαγόρι.

Λίγο πιο μακριά έντονους διαλόγους απ΄ τη λαϊκή συνέλευση που στήσανε πρόχειρα στις στάχτες βασιλικών ανακτόρων ο Αριστοτέλης κι ο Ροΐδης, ο Περικλής και ο Καστοριάδης, ο Πλάτωνας κι ο Διογένης.

Και κάτω από μια γέρικη ελιά στην Άμφισσα, να κάνουν έρωτα ο Άσιμος με τον Τζίμη τον Πανούση, ενώ τους παίρνουν μάτι γυμνές οι μούσες.

Θα δεις παππούδες να σου προσφέρουν βαρύ γλυκό και λουκουμάκι, μουστακαλήδες να σου δίνουν στο χέρι τη ρακή και μυταράδες να σε πιάνουν για πυρρίχιο γύρω από αναμμένη φλόγα.

Κορίτσια δροσερά να σε προσκαλούν ν’ αλατίσεις αγκαλιά τους το κορμί σου, στο ναυάγιο του Ιονίου ή στον υγρό τάφο του Κολοσσού.

Γιαγιάδες να σου βάζουν με το ζόρι γλυκό του κουταλιού στο πιατάκι, μετανάστες οικοδόμους απ’ τα Βαλκάνια να σε κερνάνε μια μπύρα κάτω απ’ τον πλάτανο και δίπλα στην βρυσούλα.

Σ’ Ικαριώτικους χορούς θα μπλέξεις και κάτω απ’ τον Παρθενώνα θα ξαπλώσεις να διαβάσεις Καζαντζάκη, ν’ απαγγείλεις Καββαδία, να τραγουδήσεις Λοϊζο, να οργιάσεις παρέα με τον Διόνυσο, να φιλοσοφήσεις με τον Επίκουρο.

Είναι ωραία η Πεντάμορφη, κι οι ανθρώποι της ωραίοι. Μην κρίνεις μόνο απ’ αυτό που βλέπεις στα σήμερα. Να ξερες πόσοι απ’ αυτούς που βλέπεις να περπατάνε αδιάφοροι έχουνε προπάππου που σκοτώθηκε πολεμώντας τους Ναζί, που έμπλεξε στην κατάρα του εμφυλίου και φόνευσε το γείτονα του, που φυλακίστηκε από δικτάτορες και στάλθηκε εξορίες, που πέθανε στο πεζοδρόμιο σε κάποια απεργία, που έφυγε μονάχος στην ευρωπαϊκή φάμπρικα για να ταΐσει τα παιδιά του, που δούλεψε μέχρι τα βαθιά γεράματα κι όμως πέθανε χωρίς να χαμογελάσει. 

Να ξέρες πόσες απ’ αυτές που σήμερα στέκονται σαν σεξουαλικά αντικείμενα στα κλαμπ έχουν προγιαγιάδες που σήκωσαν όπλο απέναντι στο φασισμό, έραψαν πληγές από σκάγια, μπάλωσαν κάλτσες γδαρμένες από βράχια, εργάστηκαν σαν σκλάβες χαρίζοντας την υπεραξία του ιδρώτα τους σε καλοφαγωμένα αφεντικά και πέθαναν με τον χωρίς ανταπόδοση μόχθο να χει χαράξει τα πρόσωπα τους. Γι’ αυτό μην τον κρίνεις κακοπροαίρετα όποιον σου πει πως του έτυχε να μεγαλώσει εδώ. Ίσως και να ναι αδιάφορος, ίσως φτηνή χολιγουντιανή εικόνα…Ίσως όμως και να χει κομμάτια της Πεντάμορφης ακόμα στην ψυχή του.

Κι άμα γυρίσει το κεφάλι αυτός ο τόπος, μην τρομάξεις…είναι το Τέρας. 

Είναι η Τζούλια που σήμερα κάνει στριπτίζ στης Τατιάνας, προς χάριν των υψηλά ιστάμενων καλεσμένων της.

Είναι η Σώτη που γράφει στο φορητό pc της απ’ τη σουίτα στη Μύκονο, αγναντεύοντας το φαντασμένο τίποτα με το σαμπανιζέ κρασί στο χέρι.

Είναι ο Πρετεντέρης που τρώει αστακομακαρονάδα, φορώντας τη σαλιάρα και κουνά το δάχτυλο αυστηρά στο σερβιτόρο.

Είναι ο Κασιδιάρης, που τρώει λαίμαργα τη σάρκα των δούλων που πέταξαν στην αρένα, προς χάριν του αιμοδιψούς κοινού του.

Είναι ο παπάς που κλείνει ένα θέατρο κι ανοίγει μια Offshore στη θέση του, επικαλούμενος χρυσόβουλα.

Είναι ο μπάτσος που γυρίζει ανάποδα το γκλοπ, για να χτυπήσει στα μούτρα ένα κοριτσάκι που τολμάει να φτύσει την στολή της εξουσίας.

Είναι κι ο γαλανόλευκος παπάρας, που αφού αυνανιστεί μπροστά στην Παναγιά του, αφού φορέσει το χακί του σωβρακάκι, θα ξεσπάσει την μοναξιά του, την νοητική του τεμπελιά, την καταπίεση του αφεντικού του, πάνω στον αδύναμο,στον διαφορετικό, στον κατά προτίμηση Πακιστανό.

Είναι ο εργοδότης που αφού συσσώρευσε ό,τι εσύ παρήγαγες σε φορολογικούς παραδείσους, τώρα φορά τη λυπημένη μάσκα παίζοντας την τραγωδία της κρίσης, και στέλνοντας σε στον ταξιθέτη του ΟΑΕΔ.

Είναι αυτός που πνίγει μια μάνα σφίγγοντας το λαιμό της με τριχιά, για να της αποσπάσει το πορτοφόλι, ή πυροβολά κατά ρυπάς για ν΄αρπάξει βραχιολάκια και ρολόγια.

Είναι ο σκυλοπόπ έμπορος φτηνού θεάματος Κουρκούλης που κάνει πως τραγουδάει, είναι ο σαχλαμάρας Σεφερλής που κάνει πως υποδύεται, είναι ο λαϊκιστής πολιτικός Ψωμιάδης που κάνει πώς ασχολείται με την πολιτική, είναι η ξεπουλημένη δημοσιογραφίσκος Τρέμη που κάνει πώς δημοσιογραφεί, είμαι εγώ που αντί να σηκωθώ όρθιος συνεχίζω να κάθομαι περιμένοντας όσο γίνεται περισσότερους να σηκωθούν μαζί μου.

Ξέρω, η αρρώστια μας μοιάζει αθεράπευτη. Η κατάσταση μας μοιάζει απελπιστική.

Τι είναι όμως πιο άρρωστο, τι είναι πιο απελπιστικό απ’ το να σταματήσουμε να ελπίζουμε;

Τι είναι πιο νοσηρό απ’ το ν’ αφήσουμε ελεύθερο τον πολιτικό χώρο στο τερατόμορφο συνονθύλευμα λαϊκιστών, σκληρών νεοφιλελεύθερων και νεοναζί;

Τι είναι πιο εγωιστικό απ’ το ν’ ασχολείσαι αποκλειστικά με το πώς θα βγάλεις τη μέρα;

Τώρα που βλέπεις μόνο το Τέρας, σκέψου πως η Πεντάμορφη είναι κάπου εκεί έξω κρυμμένη. Δεν είναι εθνική, δεν είναι τοπική, δεν είναι θρησκευόμενη. Φτύνει τις σημαίες, φτύνει το Χριστό και τον Μωάμεθ. Είναι η Πεντάμορφη που παίρνει τη μορφή που η κάθε κοινωνία επιλέγει, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για το σχήμα του προσώπου της, τις καμπύλες του κορμιού της.

Ας σχηματίσουμε την Πεντάμορφη, πάνω στο καμένο δέρμα του Τέρατος λοιπόν. Ιστορία μην λοξοκοιτάς, ερχόμαστε να σπάσουμε τον κύκλο σου.

Aναρχογατουλης





ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com

Διαβάστε Περισσότερα

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΙΝΣΤΑΙΝ ΜΕ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟ.

Η επιστολή πουλήθηκε την Πέμπτη στο e-bay έναντι τριών εκατομμυρίων ευρώ.

Την επιστολή είχε αποστείλει στις 3 Ιανουαρίου 1954 ο διάσημος επιστήμονας από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον στον Γερμανό φιλόσοφο Έρικ Γκούτκιντ, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του "Διάλεξε τη Ζωή: Η Βιβλική Έκκληση για Εξέγερση"

Η επιστολή που διατηρείται σε άριστη κατάσταση και είναι γραμμένη στα γερμανικά, ανήκε σε άγνωστο συλλέκτη, ο οποίος την απέκτησε το 2008 έναντι ευτελούς τιμήματος.

Στην επιστολή που έγραψε ο πατέρας της θεωρίας της Σχετικότητας ένα χρόνο πριν τον θάνατο του, ξεδιπλώνει με απόλυτη σαφήνεια τις απόψεις του για το Θεό και τη Θρησκεία.

Λίγοι άνθρωποι είχαν πρόσβαση στο περιεχόμενο της επιστολής του κορυφαίου επιστήμονα, το οποίο δίδει για πρώτη φορά σαφείς απαντήσεις στο ερώτημα που ταλανίζει επί σειρά δεκαετιών την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα: "Πίστευε στο θεό ο Αϊνστάιν;".

Οι τοποθετήσεις που προκύπτουν από τις απαντήσεις που δίδει ο Αϊνστάιν στον Έρικ Γκούτκιντ, καθιστούν την επιστολή μοναδική και ανεκτίμητη.

Το Pheme.gr παρουσιάζει σήμερα το περιεχόμενο της επιστολής του Άλμπερτ Αϊνστάιν προς τον Γερμανό συγγραφέα Έρικ Γκούτκιντ.

"Διάβασα ένα μεγάλο μέρος από το βιβλίο σας τις τελευταίες μέρες και σας ευχαριστώ πολύ για την αποστολή του. Με εντυπωσίασε ιδιαίτερα που μου το αποστείλατε. Όσον αφορά την πραγματική στάση απέναντι στη ζωή και στην ανθρώπινη κοινότητα έχουμε πολλά κοινά.

Η λέξη Θεός για μένα δεν είναι τίποτα περισσότερο από την έκφραση και το προϊόν της ανθρώπινης αδυναμίας, η Βίβλος μια συλλογή αξιότιμων, αλλά πρωτόγονων μύθων που είναι εντούτοις και αρκετά παιδαριώδεις. Καμία ερμηνεία όσο λεπτομερής κι αν είναι (για μένα) δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.

Οι πολλαπλές ερμηνείες που δίδονται, δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση με το αρχικό κείμενο. Για μένα η εβραϊκή θρησκεία, όπως όλες οι άλλες θρησκείες, είναι μια ενσάρκωση των πιο παιδαριωδών δεισιδαιμονιών.

Και ο εβραϊκός λαός, στον οποίο ευχαρίστως ανήκω, και με τη νοοτροπία του οποίου έχω βαθιά συγγένεια, δεν έχει καμία διαφορετική ποιότητα για μένα από ό,τι για όλους τους άλλους λαούς. Και όσον αφορά την εμπειρία μου, δεν είναι καλύτερη από ό,τι άλλες ομάδες πληθυσμού, αν και προστατεύονται από τις χειρότερες μορφές καρκίνου εξαιτίας έλλειψης δυνάμεως. Διαφορετικά δεν μπορώ να δω κάτι να με κάνει να πω "επέλεξε αυτούς".

Γενικά θεωρώ ότι είναι επώδυνο να διεκδικείς προνομιακή θέση και να προσπαθείς να την υπερασπιστείς μεταξύ δύο τειχών υπερηφάνειας, μιας εξωτερικής ως άνθρωπος και μιας εσωτερικής ως εβραίος. Σαν άνθρωπος αξιώνεις, τρόπον τινά, την εξαίρεση από την αιτιολόγηση που σε άλλες περιπτώσεις γίνεται αποδεκτό, και σαν Εβραίος διεκδικείς το προνόμιο του μονοθεϊσμού. Αλλά η περιορισμένη αιτιολόγηση δεν είναι πλέον αιτιολόγηση, όπως αναγνώρισε ο υπέροχος Σπινόζα, πιθανώς ως πρωταρχικό κανόνα. Και οι ανιμιστικές ερμηνείες των θρησκειών της φύσης δε ακυρώνονται εξ ορισμού, από το μονοπώλιο. Με τέτοια τείχη μπορούμε να πετύχουμε μόνο μια συγκεκριμένη αυταπάτη, αλλά οι ηθικές μας προσπάθειες δεν εξυπηρετούνται από αυτά. Το αντίθετο μάλιστα.

Τώρα που έχω δηλώσει ανοιχτά τις διαφορές μας στις πνευματικές μας πεποιθήσεις, είναι σαφές για μένα ότι είμαστε πολύ κοντά σε βασικά πράγματα, δηλαδή: στις αξιολογήσεις μας για την ανθρώπινη συμπεριφορά. Αυτά που μας διαφοροποιούν είναι μόνο τα πνευματικά "στηρίγματα" και ο "εξορθολογισμός" στη γλώσσα του Φρόιντ.

Πέρα τούτων πιστεύω ότι θα κατανοούσαμε ο ένας τον άλλον πολύ καλά, αν μιλούσαμε για συγκεκριμένα πράγματα."

Με φιλικές ευχαριστίες και τις καλύτερες ευχές,
δικός σας, Α. Αϊνστάιν 

ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com

Διαβάστε Περισσότερα

"ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΠΕΣ ΤΟΥ ΔΕΝ ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ.ΦΤΑΙΕΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΟ".

"Τελείωνε πια το προσκύνημά μας. Τις παραμονές του μισεμού πήρα τον ανήφορο μοναχός, ν’ ανέβω στ’ άγρια ησυχαστήρια, ανάμεσα στους βράχους, αψηλά απάνω από τη θάλασσα, στα Καρούλια. Τρυπωμένοι μέσα σε σπηλιές, ζουν εκεί και προσεύχουνται για τις αμαρτίες του κόσμου, καθένας μακριά από τον άλλο, για να μην έχουν και την παρηγοριά να βλέπουν ανθρώπους, οι πιο άγριοι, οι πιο άγιοι ασκητές του Αγ. Όρους. Ένα καλαθάκι έχουν κρεμασμένο στη θάλασσα, κι οι βάρκες που τυχαίνει κάποτε να περνούν ζυγώνουν και ρίχνουν μέσα λίγο ψωμί, ελιές, ό,τι έχουν, για να μην αφήσουν τους ασκητές να πεθάνουν της πείνας. Πολλοί από τους άγριους αυτούς ασκητές τρελαίνουνται∙ θαρρούν πώς έκαμαν φτερά, πετούν απάνω από τον γκρεμό και γκρεμίζουνται∙ κάτω ο γιαλός είναι γεμάτος κόκκαλα.

Ανάμεσα στους ερημίτες τούτους ζούσε τα χρόνια εκείνα, ξακουστός για την αγιοσύνη του, ο Μακάριος ο Σπηλαιώτης. Αυτόν κίνησα να δω∙ από τη στιγμή που πάτησα στο ιερό βουνό, είχα πάρει την απόφαση να πάω να τον δω, να σκύψω να του φιλήσω το χέρι και να του ξομολογηθώ. Όχι τα κρίματά μου, δεν πίστευα να ‘χα κάμει ως τότε πολλά, όχι τα κρίματά μου παρά την εωσφορική αλαζονεία που συχνά μ’ έσπρωχνε να μιλώ με αναίδεια για τα εφτά μυστήρια και τις δέκα εντολές και να θέλω να χαράξω δικό μου δεκάλογο.

Έφτασα κατά το μεσημέρι στ’ ασκηταριά∙ τρύπες μαύρες στον γκρεμό, σιδερένιοι σταυροί καρφωμένοι στους βράχους, ένας σκελετός πρόβαλε από μια σπηλιά, τρόμαξα∙ σα να ‘χε φτάσει κιόλας η Δευτέρα Παρουσία και ξεπρόβαλε ο σκελετός αυτός από τη γης και δεν είχε ακόμα προφτάσει να ντυθεί όλες τις σάρκες του. Φόβος κι αηδία με κυρίεψε, και συνάμα κρυφός ανομολόγητος θαμασμός∙ δεν τόλμησα να τον ζυγώσω, τον ρώτησα από μακριά∙ άπλωσε το ξεραμένο μπράτσο, αμίλητος, και μου ‘δειξε μια μαύρη σπηλιά αψηλά στα χείλια του γκρεμού.

Πήρα ν’ ανεβαίνω πάλι τους βράχους, με καταξέσκισαν τ’ αγκρίφια τους, έφτασα στη σπηλιά. Έσκυψα να δω μέσα∙ μυρωδιά χωματίλα και λιβάνι, σκοτάδι βαθύ∙ σιγά σιγά διέκρινα ένα σταμνάκι δεξά, σε μια σκισμάδα του βράχου, τίποτα άλλο∙ έκαμα να φωνάξω, μα η σιωπή μέσα στο σκοτάδι ετούτο μου φάνηκε τόσο ιερή, τόσο ανησυχαστική, που δεν τόλμησα∙ σαν αμαρτία, σαν ιεροσυλία μου φάνηκε εδώ η φωνή του ανθρώπου.

Είχαν πια συνηθίσει τα μάτια μου στο σκοτάδι, κι ως τα γούρλωνα και κοίταζα, ένας φωσφορισμός απαλός, ένα πρόσωπο χλωμό, δυο χέρια σκελεθρωμένα κουνήθηκαν στο βάθος της σπηλιάς κι ακούστηκε γλυκιά ξεπνεμένη φωνή:

— Καλώς τον!

Έκαμα κουράγιο, μπήκα στη σπηλιά, προχώρησα κατά τη φωνή. Κουλουριασμένος χάμω, είχε σηκώσει το κεφάλι ο ασκητής, και διέκρινα στο μεσόφωτο το πρόσωπό του άτριχο, φαγωμένο από τις αγρύπνιες και την πείνα, με αδειανούς βολβούς, να γυαλίζει βυθισμένο σε ανείπωτη μακαριότητα∙ τα μαλλιά του είχαν πέσει, έλαμπε το κεφάλι του σαν κρανίο.

— Ευλόγησον, πάτερ, είπα κι έσκυψα να του φιλήσω το κοκαλιασμένο χέρι.

Κάμποση ώρα σωπαίναμε∙ κοίταζα με απληστία την ψυχή τούτη που είχε εξαφανίσει το κορμί της, αυτό βάραινε τις φτερούγες της και δεν την άφηνε ν’ ανέβει στον ουρανό. Ανήλεο, ανθρωποφάγο θεριό ἡ ψυχή που πιστεύει∙ κρέατα, μάτια, μαλλιά, όλα του τα ‘χε φάει.

Δεν ήξερα τί να πω, από που ν’ αρχίσω. Σαν ένα στρατόπεδο ύστερα από φοβερή σφαγή μου φάνταζε το σαράβαλο κορμί μπροστά μου∙ ξέκρινα απάνω του τις νυχιές και τις δαγκωματιές του Πειρασμού.

Αποκότησα τέλος:
— Παλεύεις ακόμα με το Διάβολο, πάτερ Μακάριε; τον ρώτησα.
— Όχι πια, παιδί μου∙ τώρα γέρασα, γέρασε κι αυτός μαζί μου∙ δεν έχει δύναμη∙ παλεύω με το Θεό.
— Με το Θεό! έκαμα ξαφνιασμένος∙ κι ελπίζεις να νικήσεις;
— Ελπίζω να νικηθώ, παιδί μου∙ μου απόμειναν ακόμα τα κόκαλα∙ αυτά αντιστέκουνται.
— Βαριά η ζωή σου, γέροντά μου∙ θέλω κι εγώ να σωθώ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος;
— Πιο βολικός; έκαμε ὁ ασκητής και χαμογέλασε με συμπόνια.
— Πιο ανθρώπινος, γέροντά μου.
— Ένας μονάχα δρόμος.
— Πώς τον λεν;
— Ανήφορο∙ ν’ ανεβαίνεις ένα σκαλί∙ από το χορτασμό στην πείνα, από τον ξεδιψασμό στη δίψα, από τη χαρά στον πόνο∙ στην κορφή της πείνας, της δίψας, του πόνου κάθεται ο Θεός. Στην κορφή της καλοπέρασης κάθεται ὁ Διάβολος∙ διάλεξε.
— Είμαι ακόμα νέος∙ καλή ‘ναι η γης, έχω καιρό να διαλέξω.
Άπλωσε ο ασκητής τα πέντε, κόκαλα του χεριού του, άγγιξε το γόνατό μου, με σκούντηξε:
— Ξύπνα, παιδί μου, ξύπνα, πριν σε ξυπνήσει ο Χάρος.
Ανατρίχιασα.
— Είμαι νέος, ξανάπα για να κάμω κουράγιο.
— Ο Χάρος αγαπάει τους νέους∙ η Κόλαση αγαπάει τους νέους∙ η ζωή ‘ναι ένα μικρό κεράκι αναμμένο, εύκολα σβήνει, έχε το νου σου, ξύπνα!

Σώπασε μια στιγμή, και σε λίγο:
— Είσαι έτοιμος; μου κάνει.
Αγανάχτηση με κυρίεψε και πείσμα.
— Όχι! φώναξα.
— Αυθάδεια της νιότης! Το λες και καυχιέσαι, μη φωνάζεις∙ δε φοβάσαι;
— Ποιος δε φοβάται; Φοβούμαι. Κι ελόγου σου, πάτερ άγιε, δε φοβάσαι; Πείνασες, δίψασες, πόνεσες, κοντεύει να φτάσεις στην κορφή της σκάλας, φάνηκε η πόρτα της Παράδεισος∙ μα θ’ ανοίξει η πόρτα αυτή να μπεις; θ’ ανοίξει; είσαι σίγουρος;

Δυο δάκρυα κύλησαν από τις κόχες των ματιών του∙ αναστέναξε∙ και σε λίγο:
— Είμαι σίγουρος για την καλοσύνη του Θεού∙ αυτή νικάει και συχωρνάει τις αμαρτίες του ανθρώπου.
— Κι εγώ είμαι σίγουρος για την καλοσύνη του Θεού∙ αυτή λοιπόν μπορεί να συχωρέσει και την αυθάδεια της νιότης.
— Αλίμονο να κρεμόμαστε μονάχα από την καλοσύνη του Θεού∙ η κακία τότε κι η αρετή θα μπαίναν αγκαλιασμένες στην Παράδεισο.
— Δεν είναι, θαρρείς, γέροντά μου, η καλοσύνη του Θεού τόσο μεγάλη;
Κι ως το ‘πα, άστραψε στο νου μου ο ανόσιος, μπορεί, μα, ποιος ξέρει, μπορεί ο τρισάγιος στοχασμός, πως θα ‘ρθει καιρός της τέλειας λύτρωσης, της τέλειας φίλιωσης, θα σβήσουν οι φωτιές της Κόλασης, κι ο Άσωτος Υιός, ο Σατανάς, θ’ ανέβει στον ουρανό, θα φιλήσει το χέρι του Πατέρα και δάκρυα θα κυλήσουν από τα μάτια του: «Ήμαρτον!» θα φωνάξει, κι ο Πατέρας θ’ ανοίξει την αγκάλη του: «Καλώς ήρθες» θα του πει «καλώς ήρθες, γιε μου∙ συχώρεσέ με που σε τυράννησα τόσο πολύ!».

Μα δεν τόλμησα να ξεστομίσω το στοχασμό μου∙ πήρα ένα πλάγιο μονοπάτι να του το πω.
— Έχω ακουστά, γέροντά μου, πως ένας άγιος, δε θυμάμαι τώρα ποιός, δεν μπορούσε να βρει ανάπαψη στην Παράδεισο. Άκουσε ο Θεός τους στεναγμούς του, τον κάλεσε: «Τί έχεις κι αναστενάζεις;» τον ρώτησε∙ «δεν είσαι ευτυχής; —Πώς να ‘μαι ευτυχής, Κύριε;» του αποκρίθηκε ὁ άγιος. Στη μέση μέση της Παράδεισος ένα συντριβάνι και κλαίει. —Τί συντριβάνι; —Τα δάκρυα των κολασμένων».

Ο ασκητής έκαμε το σημάδι του σταυρού, τα χέρια του έτρεμαν.
— Ποιος είσαι; έκαμε με φωνή ξεψυχισμένη∙ ύπαγε οπίσω μου, Σατανά!
Έκαμε πάλι το σταυρό του τρεις φορές, έφτυσε στον αέρα:
— Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά, ξανάπε, κι η φωνή του τώρα είχε στερεώσει.

Άγγιξα το γόνατό του που γυάλιζε γυμνό στο μεσόφωτο∙ το χέρι μου πάγωσε.
— Γέροντά μου, του κάνω, δεν ήρθα εδώ να σε πειράξω, δεν είμαι ο Πειρασμός∙ είμαι ένας νέος που θέλει να πιστέψει απλοϊκά, χωρίς να ρωτάει, όπως πίστευε ο παππούς μου ο χωριάτης∙ θέλω, μα δεν μπορώ.
—Αλίμονό σου, αλίμονό σου, δυστυχισμένε∙ το μυαλό θα σε φάει, το εγώ θα σε φάει. Ο αρχάγγελος Εωσφόρος, που εσύ υπερασπίζεσαι και θες να τον σώσεις, ξέρεις πότε γκρεμίστηκε στην Κόλαση; Όταν στράφηκε στο Θεό κι είπε: Εγώ. Ναι ναι, άκου, νεαρέ, και βαλ’ το καλά στο νου σου:
Ένα μονάχα πράμα κολάζεται στην Κόλαση, το εγώ. Το εγώ, ανάθεμά το!

Τίναξα το κεφάλι πεισματωμένος:
— Με το εγώ αυτό ξεχώρισε ο άνθρωπος από το ζώο, μην το κακολογάς, πάτερ Μακάριε.
— Με το εγώ αυτό ξεχώρισε από το Θεό. Πρώτα όλα ήταν ένα με το Θεό, ευτυχισμένα στον κόρφο του. Δεν υπήρχε εγώ και συ κι εκείνος∙ δεν υπήρχε δικό σου και δικό μου, δεν υπήρχαν δυο, υπήρχε ένα∙ το Ένα, ο Ένας. Αυτός είναι ο Παράδεισος που ακούς, κανένας άλλος∙ από κει ξεκινήσαμε, αυτόν θυμάται και λαχταρίζει η ψυχή να γυρίσει∙ βλογημένος ο θάνατος! τί ‘ναι ο θάνατος, θαρρείς; Ένα μουλάρι, το καβαλικεύουμε και πάμε.

Μιλούσε, κι όσο μιλούσε το πρόσωπό του φωτίζουνταν∙ γλυκό, ευτυχισμένο χαμόγελο ζεχύνουνταν από τα χείλια του κι έπιανε όλο του το πρόσωπο. Ένιωθες βυθίζουνταν στην Παράδεισο.
— Γιατί χαμογελάς, γέροντά μου;
— Είναι να μη χαμογελώ; μου αποκρίθηκε∙ είμαι ευτυχής, παιδί μου∙ κάθε μέρα, κάθε ώρα, γρικώ τα πέταλα του μουλαριού, γρικώ το Χάρο να ζυγώνει.

Είχα σκαρφαλώσει τα βράχια για να ξομολογηθώ στον άγριο τούτον απαρνητή της ζωής∙ μα είδα ήταν ακόμα πολύ ενωρίς∙ η ζωή μέσα μου δεν είχε ξεθυμάνει, αγαπούσα πολύ τον ορατό κόσμο, έλαμπε ο Εωσφόρος στο μυαλό μου, δεν είχε αφανιστεί μέσα στην τυφλωτική λάμψη του Θεού. Αργότερα, συλλογίστηκα, σα γεράσω, σαν ξεθυμάνω, σαν ξεθυμάνει μέσα μου κι ο Εωσφόρος.

Σηκώθηκα. Άσκωσε ο γέροντας το κεφάλι.
— Φεύγεις; έκαμε∙ άε στο καλό∙ ο Θεός μαζί σου.
Και σε λίγο, περιπαιχτικά:
— Χαιρετίσματα στον κόσμο.
— Χαιρετίσματα στον ουρανό, αντιμίλησα∙ και πες στο Θεό, δε φταίμε εμείς, φταίει αυτός που έκαμε τον κόσμο τόσο ωραίο".

Από την «Αναφορά στον Γκρέκο» , εκδ. Ελ. Καζαντζάκη, 1964. 



ΠΗΓΗ...http://www.agioritikovima.gr

Διαβάστε Περισσότερα

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ, ΤΟΥ ΜΕΓΑ

Γιορτάζουμε σήμερα 21 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του Οσίου Ιλαρίωνος, του Μέγα, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Όσιος Ιλαρίων ο Μέγας γεννήθηκε το 333 μ.Χ., στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Η κωμόπολη στην οποία ανατράφηκε ονομαζόταν Θαβαθά, πέντε μίλια μακριά από τη Γάζα. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι ειδωλολάτρες. Στην επιθυμία τους να σπουδάσουν όσο γίνεται καλύτερα το γιο τους, έστειλαν αυτόν στην Αλεξάνδρεια.

Εκεί, ο Ιλαρίων γνώρισε τη χριστιανική πίστη, την αγάπησε και βαπτίσθηκε χριστιανός. Έγινε μιμητής του Μέγα Αντωνίου και έμεινε αρκετό καιρό κοντά του. Όταν πέθαναν οι γονείς του, γύρισε στην πατρίδα του, διαμοίρασε στους φτωχούς όλη του την κληρονομιά και πήγε στην έρημο.

Εκεί κάποτε συνάντησε ληστές, με τους οποίους είχε τον έξης διδακτικό διάλογο: «Εάν σε συναντούσαν κλέφτες, τον ρώτησαν, τί θα έκανες;» Εκείνος απάντησε: «Τί έχει να φοβηθεί ο γυμνός;». Έπειτα του είπαν: «Αλλά αν σε σκότωναν;». Ο Ιλαρίων απάντησε: «Τόσο το καλύτερο. ο σωματικός θάνατος κλείνει τη νύκτα της παρούσας ζωής και εισάγει στην ανατολή της μέλλουσας ζωής». Οι απαντήσεις του Ιλαρίωνα είχαν σαν αποτέλεσμα τη μετάνοια των ληστών. Ο Ιλαρίων, έλαβε από το Θεό και το χάρισμα να κάνει θαύματα.

Αφού περιόδευσε σε πολλούς τόπους και χώρες, παρέδωσε στο Θεό την ψυχή του, ογδόντα χρονών. Ο Όσιος Ιλαρίων ο Μέγας έζησε τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του στην Επισκοπή της Πάφου.

Το λείψανο του Οσίου δεν έμεινε για καιρό στην Κύπρο. Οι χριστιανοί της Παλαιστίνης, σαν έμαθαν τον θάνατο του οσίου, έστειλαν εδώ τον μαθητή του Ησύχιο, ο οποίος με τρόπο ανέσκαψε τον τάφο. Χωρίς να τον αντιληφθεί κανένας πήρε τα ιερά λείψανα και τα μετέφερε στην Παλαιστίνη. Εκεί οι χριστιανοί τα εναπέθεσαν με ξεχωριστές τιμές στη Μονή του Μαϊουμά.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Εγκρατείας τη αίγλη λαμπρυνθείς την διάνοιαν, ήστραψας θαυμάτων ακτίνας Ιλαρίων Πατήρ ημών, και γεγονός φωστήρ περιφανής, και στύλος ευσέβειας θεαυγής, καταυγάζων τη ενθέω σου βιοτή, τους πίστει προσιόντας σοι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σου, πάσιν ιάματα.

Το συναξάρι επιμελείται ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

http://www.agioritikovima.gr...

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΠΡΩΤΩΝ ΒΟΗΘΕΙΩΝ.

Φαρμακείο

Για να μπορέσετε ανά πάσα στιγμή να προσφέρετε μια σωστή Πρώτη Βοήθεια θα πρέπει να έχετε ένα οργανωμένο Φαρμακείο με τα εξής απαραίτητα.
Το φαρμακείο πρέπει να βρίσκεται σε ειδικό κουτί, το οποίο διαθέτει ειδική σήμανση, και να τοποθετείται μακριά από χώρους με υψηλή θερμοκρασία, υγρασία και έντονες οσμές.

Απαραίτητα φάρμακα για την αντιμετώπιση επειγόντων περιστατικών

Αντισηπτικά φάρμακα
Φυσιολογικός ορός. Χρησιμοποιείται για καθαρισμό της πάσχουσας περιοχής (εκδορές, πληγές).
Οινόπνευμα (αιθυλική αλκοόλη). Το οινόπνευμα σε διάλυμα νερού αποτελεί καλό αντισηπτικό.
Οξυζενέ (υπεροξείδιο του υδρογόνου). Χρησιμοποιείται για τον καθαρισμό και την απομάκρυνση ξένων σωμάτων από τις πληγές.
Ερυθρό βάμμα του ιωδίου (Betadine). Χρησιμοποιείται για την απολύμανση των τραυμάτων.

Αντιβιοτικά φάρμακα
Αντιβιοτικά φάρμακα σε σκόνη, αλοιφή ή σπρέι Νεομικίνη, κοραμισίνη, σουφλαμιδαμίνες κ.ά.
Βαμβάκι, γάζες (μεγάλες, μικρές), επίδεσμοι ελαστικοί, απλοί, συγκολλητικές ταινίες (λευκοπλάστ).

Φάρμακα για εγκαύματα
Βαζελινούχες αντιβιοτικές γάζες (Fucidine), που εναποτίθενται στην πάσχουσα περιοχή χωρίς επικόλληση.

Αντιισταμινικά φάρμακα
Αντιισταμινικά σκευάσματα κατάλληλα σε περίπτωση αλλεργίας από διάφορες αιτίες, όπως δήγματα εντόμων, μεδουσών κ.ά.
Αντιισταμινική αλοιφή (Fenistil)
Αμμωνία (δράση στην περιοχή του δήγματος λόγω μεγάλης πτητικότητας)
Αντιδιαρροϊκά φάρμακα
Φυσιολογικός ορός
Οφθαλμικά κολλύρια
Αντιοφικοί οροί
Κορτιζόνη

Παυσίπονα και αναλγητικά φάρμακα
Σαλικυλικό οξύ (ασπιρίνη κ.ά.).
Παρακεταμόλη (Depon, Ponstan κ.ά.) ή και μείξη των ανωτέρω.
Ισχυρότερα παυσίπονα (Lonarid χορηγείται με ιατρική συνταγή).

Κάθε φαρμακείο πρέπει επίσης να περιέχει: Θερμόμετρο, Λαβίδα, Ψαλίδι, Σύρριγες μιας χρήσεως, Νάρθηκες, Παραμάνες, Γάντια μιας χρήσεως, Μάσκα ή Μαντίλι τεχνητής αναπνοής, φακό, σημειωματάριο και στυλό.
Προσοχή: Σε καμία περίπτωση τα φάρμακα δεν πρέπει να χορηγούνται χωρίς ιατρική συνταγή. Διαβάζετε πάντα τις εσώκλειστες οδηγίες στη συσκευασία κάθε φαρμάκου. Προσέχετε την πολυφαρμακία και αποφύγετε την κατάχρηση φαρμάκων.

Κακώσεις μαλακών μορίων
Η κάκωση των μαλακών μορίων είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο, που εμφανίζεται στο δέρμα. Το δέρμα είνα ισχετικά ευπαθές και πολύ ευάλωτο τους τραυματισμούς. Μαζί με τον υποδόριο ιστό, αποτελούν τα μαλακά μόρια του οργανισμού. 
Η επαφή του δέρματος με μια εξωτερική δύναμη προκαλεί την άμεση αντίδρασή του με αποτέλεσμα, την εμφάνιση κακώσεων των μαλακών μορίων. Οι κακώσεις διακρίνονται σε κλειστές και ανοιχτές.



ΠΗΓΗ...http://www.redcross.gr

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ ΥΛΟΤΟΜΟΥ.

Η υλοτόµηση είναι µια δουλειά που απαιτεί γνώση και εκπαίδευση είτε πρόκειται για απλή επεξεργασία καυσόξυλων, είτε για την περιποίηση ενός κτήματος. Αρκεί άραγε η αγορά ενός υπερσύγχρονου αλυσοπρίονου;

Ένα τόσο πολύτιμο φυσικό προϊόν, όπως το ξύλο, δεν θα μπορούσε παρά να «απαιτεί» την ορθολογική μεταχείρισή του, είτε πρόκειται για την υλοτόμηση ενός δέντρου, είτε απλώς για την επεξεργασία καυσόξυλων ή την περιποίηση ενός κτήματος. Είναι άλλωστε γνωστό ότι στο πλαίσιο της ορθής υλοτόμησης τίποτα σχεδόν δεν μένει ανεκμετάλλευτο από ένα κομμένο δέντρο, ενώ υπάρχουν διάφορες μέθοδοι κοπής και πολλές εταιρείες αντίστοιχου εξοπλισμού που υπόσχονται αξιόπιστες λύσεις για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Είναι όμως όλα αυτά αρκετά, ώστε η αγορά ενός επώνυμου αλυσοπρίονου να οδηγήσει αυτόματα ακόμη και τον αδαή στην υλοτόμηση ενός δένδρου; Όχι βέβαια, αφού όποιος έχει περάσει τα στάδια της σχετικής εκπαίδευσης ξέρει ότι υπάρχουν πολλά πράγματα να γίνουν πριν την υλοτόμηση όσον αφορά την ασφάλεια του χειριστή και των συνεργατών του, καθώς επίσης και τον περιορισμό των ζημιών που τυχόν θα συμβούν στο ξύλο.
Σε μια προσπάθεια βασικής ενημέρωσης, η οποία σε καμία περίπτωση δεν υποκαθιστά τα εφόδια που δίνει η σχετική εκπαίδευση, ένας αρχάριος υλοτόμος θα πρέπει να προσέξει τα εξής βασικά σημεία ώστε να προετοιμαστεί κατάλληλα πριν ξεκινήσει την εργασία του:
■  Απαιτείται διεξοδική γνώση του τεχνικού εξοπλισμού.
■ Απαραίτητος ο λεπτομερής σχεδιασμός: Τι θα συμβεί, πότε και, φυσικά, πού.
■  Έλεγχος καιρικών συνθηκών: Βασικός παράγοντας είναι η δύναμη και η κατεύθυνση του ανέμου. Ποτέ δεν πραγματοποιείται υλοτόμηση όταν φυσά δυνατός αέρας, ακόμη κι αν φυσά κατά την κατεύθυνση της πτώσης του κορμού.
■ Προσδιορισμός της κατεύθυνσης: Κατά την εργασία σε δάσος ή σε δεντροφυτεμένη έκταση, ο πρώτος στόχος πρέπει να είναι η ελαχιστοποίηση των σοβαρών ζημιών σε δέντρα της περιοχής και δεύτερος ο περιορισμός της εργασίας που θα απαιτηθεί μετά την υλοτόμηση. Ο χειριστής πρέπει να κοιτάξει τα γύρω δέντρα και να παρατηρήσει τα κενά που υπάρχουν για την πτώση του δέντρου. Ένα δέντρο που χτυπά πάνω σ’ ένα άλλο και κρέμεται είναι επικίνδυνο και χρειάζεται μεγάλη επιδεξιότητα και προσπάθεια για να ελευθερωθεί ξανά. Όσον αφορά την προστασία του κομμένου κορμού, πρέπει να εντοπιστούν τυχόν κούτσουρα και πέτρες πάνω στα οποία μπορεί να πέσει το δέντρο και να σπάσει με την πρόσκρουση.
■  Άριστη ορατότητα: Πρέπει να πάψει κάθε εργασία αν μειωθεί η ορατότητα κατά απόσταση μικρότερη από το διπλάσιο του μήκους του δένδρου.
■  Μετρίαση της πτώσης και υποστύλωση για την ξύλευση: Ένας βασικός κανόνας είναι, όταν γίνεται προσπάθεια για μετριασμό της πτώσης των δέντρων που πέφτουν ή/και υποστύλωσης στο έδαφος, προκειμένου να διευκολυνθεί η αφαίρεση των κλαδιών τους, θα πρέπει να επιδιώκεται η πτώση πάνω σε ξύλο και σε παράλληλη κατεύθυνση προς τη θεωρούμενη γραμμή υλοτόμησης. Εξαίρεση γίνεται μόνο κατά την υλοτόμηση μικρών δέντρων. Αυτά μπορούν να πέσουν πάνω σε ξύλα, τοποθετημένα κατά διαστήματα από 10 μέχρι 15 μέτρα και κάθετα στη γραμμή υλοτόμησης. Η υλοτόμηση δέντρων πάνω σε ήδη πεσμένα δέντρα έχει πλεονεκτήματα, όπως το γεγονός ότι η μετακίνηση του κορμού δεν είναι δύσκολη, επειδή δεν έχει βυθιστεί μέσα στο έδαφος, και η προσαρμογή αλυσίδων και σκοινιών είναι ευκολότερη.
■ Εκτίμηση της κατάστασης του δέντρου: Πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία προσοχή για τυχόν σημάδια σαπίσματος. Τα δέντρα με εσωτερικό σάπισμα μπορεί να πέσουν απρόσμενα. Αν η κορυφή του δέντρου είναι μπλεγμένη με τα άλλα δέντρα, η κατεύθυνση υλοτόμησης θα πρέπει  να επιτρέπει το διαχωρισμό τους.
■ Υποχώρηση: Η γρήγορη υποχώρηση θα πρέπει να γίνει στις 45° από την αναμενόμενη γραμμή υλοτόμησης. Μπορεί να υπάρξουν άσχημες εκπλήξεις και είναι απαραίτητο να υπάρχει η σίγουρη διέξοδος. Όλα τα εργαλεία πρέπει να τοποθετηθούν απέναντι από την κατεύθυνση υλοτόμησης κατά την εργασία.
Ας σημειωθεί τέλος ότι όλα τα προαναφερθέντα ισχύουν για σχετικά επίπεδο δασικό έδαφος και δεν συνιστώνται κατά την εργασία σε απότομες πλαγιές.

ΠΗΓΗ...http://www.agronews.gr

Διαβάστε Περισσότερα