Συνάντηση Αντιπεριφερειαρχών Πέλλας-Ημαθίας και Διευθυντή Αστυνομικής Διεύθυνσης Πέλλας

Συνάντηση Αντιπεριφερειαρχών Πέλλας-Ημαθίας και Διευθυντή Αστυνομικής Διεύθυνσης Πέλλας

Συνεργασία για τη βελτίωση και ασφάλεια του οδικού δικτύου

Συνάντηση συνεργασίας πραγματοποιήθηκε στο γραφείο Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας, μεταξύ του Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας κ. Δάνη Τζαμτζή, του Αντιπεριφερειάρχη Ημαθίας κ. Κωνσταντίνου Καλαïτζίδη και του Αστυνομικού Διευθυντή Πέλλας κ. Πέτρου Περδικάτση. Στο επίκεντρο της συζήτησης βρέθηκαν θέματα βελτίωσης των προδιαγραφών και ενίσχυσης της ασφάλειας κυκλοφορίας του οδικού δικτύου που διέρχεται από τις δύο Περιφερειακές Ενότητες εξυπηρετώντας τους πολίτες, επιχειρήσεις αλλά και επισκέπτες της περιοχής. Ιδιαίτερα συζητήθηκε το θέμα της «κάθετης» διασύνδεσης από την Πέλλα προς την Εγνατία Οδό το οποίο αποτελεί σημαντική προτεραιότητα για την Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας. Ο κ. Τζαμτζής παρακολουθεί επισταμένα τις διαδικασίες ωρίμανσης και χρηματοδότησης των σχετικών υποέργων, σε συνεργασία με τις συναρμόδιες υπηρεσίες.

Η συνεργασία μεταξύ των Περιφερειακών Ενοτήτων Πέλλας και Ημαθίας αναμένεται να συνεχιστεί και σε άλλους τομείς κοινού ενδιαφέροντος.

Διαβάστε Περισσότερα

Απόφαση του Δασαρχείου Αριδαίας με την οποία απαγορεύει τη θήρα όλων των θηραμάτων

Από το Δήμο Αλμωπίας ανακοινώνεται 
η με αριθ. 24148/2019 Απόφαση του Δασαρχείου Αριδαίας με την οποία απαγορεύει τη θήρα όλων των θηραμάτων 
για όσο διάστημα επικρατούν δυσμενείς καιρικές συνθήκες. 
Η θήρα επιτρέπεται μόνο για τα υδρόβια και παρυδάτια πτηνά παραποτάμιων και παραλίμνιων περιοχών και σε ζώνη πλάτους εκατό μέτρων (100μ.) από τις όχθες.

 Η τήρηση και εφαρμογή της Απόφασης αυτής,
 ισχύει μέχρι το τέλος της κυνηγετικής περιόδου 2019-2020

Διαβάστε Περισσότερα

Συγχωρώ και ξεχνώ! Πάνε μαζί αυτά τα δύο;

Συγχωρώ και ξεχνώ! Πάνε μαζί αυτά τα δύο;

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας (simvouleftikigamou.gr)  

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ετυμολογία της λέξης συγχωρώ, τόσο στα Ελληνικά όσο και στα Αγγλικά.

Συγχωρώ= χωρώ + κάτι/και αυτό. Δηλαδή, μέσα μου αφήνω χώρο να δεχθώ αυτό που μου συνέβη, για να το αποδεχθώ. Διαθέτω χώρο μέσα μου, συναισθηματικό και νοητικό.

Στα Αγγλικά η αντίστοιχη σχετική φράση είναι “forgive and forget” και σημαίνει ότι δίνω κάτι (for-give) και παίρνω επίσης κάτι με αυτό το δόσιμο (for-get). Tι δίνουμε και τι παίρνουμε σε αυτή τη δοσοληψία, λοιπόν; Δίνουμε κατανόηση και παίρνουμε ειρήνη του νου, την ησυχία μας. Στην ουσία, αν το καλοσκεφτούμε όταν συγχωρούμε, ωφελούμε τον ίδιο μας τον εαυτό πρώτα. Τον ελευθερώνουμε. Είμαστε έτοιμοι για νέα πετάγματα, με άδειο το ρεζερβουάρ από εντυπώσεις, κακίες, πικρίες. Κι αν επιζητάμε δικαιοσύνη, ας μη γελιόμαστε, η ίδια η ζωή φέρνει ξανά και ξανά σε εμάς ό,τι χρειάζεται να πάρουμε, μέχρι να μάθουμε, μέχρι να περάσουμε το μάθημα. Ίσως θα έχετε ακούσει τη φράση: «Πάνω από την αρχή της δικαιοσύνης βρίσκεται η αρχή της φιλευσπλαχνίας».

Οπότε ας έχουμε στο νου και την καρδιά μας, ότι το πρώτο βήμα προς την ηρεμία του νου είναι το πιο δύσκολο, κι αυτό είναι η συγχώρεση.

Είναι μια γενναία πράξη να αφήσουμε πίσω μας, απαλά, σαν τα φύλλα των δέντρων που πέφτουν αβίαστα και φυσικά προς το έδαφος, ό,τι θεωρούμε ότι μας πλήγωσε, μας πόνεσε, μας τσαλαπάτησε.

Το πιο σημαντικό όμως σε αυτό… είναι η συγχώρεση του εαυτού μας. Κι αυτό προϋποθέτει την ειλικρίνεια να δούμε σε πρώτο στάδιο τι κάναμε «λάθος», τι δεν ήταν λειτουργικό και ευγενικό προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Αφού το αναγνωρίσουμε αυτό, ας μας κοιτάξουμε με συμπόνια. Εξάλλου αν εμείς οι ίδιοι πράττουμε τόσα λάθη από μόνοι μας, στον εαυτό μας ή στους άλλους, με τι καρδιά μπορούμε άκαμπτα και αυστηρά να κρίνουμε και ίσως να «καταδικάσουμε» αυτούς που μας στενοχώρησαν και μας πόνεσαν;

Λοιπόν, ας δίνουμε κατανόηση κι ας παίρνουμε ηρεμία. Ας το βάλουμε αυτή την αρχή στη ζωή μας. Χρειάζεται εξάσκηση και μια μεγάλη καρδιά!

Διαβάστε Περισσότερα

Tα 5 Στάδια του Πένθους και η σημασία της αποδοχής.

Tα  5 Στάδια του Πένθους και η σημασία της αποδοχής.

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα (www.xidaras.gr)   

Σε όλη της την πλούσια βιβλιογραφία της η ψυχίατρος Kübler-Ross μιλάει για την σταδιοποίηση του πένθους. Στην διάταξη αυτή κατέληξε μετά από μακρά βιωματική εργασία με ανθρώπους που βίωσαν από κοντά τον θάνατο καθώς και με τους συγγενείς τους.  
Ποια είναι όμως τα 5 στάδια του πένθους;
Πως γίνεται το ψυχολογικό πέρασμα από το κάθε στάδιο;
Τα στάδια είναι, συνοπτικά, όπως τα περιέγραψε η Kübler-Ross, τα ακόλουθα:

1. Άρνηση
Σε αυτό το στάδιο, το άτομο, συνειδητά ή ασυνείδητα, αρνείται να αποδεχθεί την κατάσταση. Δεν πιστεύει ότι αυτό που βιώνει συμβαίνει στο ίδιο. "Αποκλείεται, δεν μπορεί!", είναι το πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι σκέψεις του. Ανησυχία, άγχος, σκέψεις για όσα θα αφήσει πίσω το κυριεύουν.
2. Θυμός – Οργή
Το άτομο δεν αρνείται, πλέον, την πραγματικότητα. Το κατακλύζει έντονος θυμός, ο οποίος, πολλές φορές, κατευθύνεται προς τον οποιονδήποτε. Τους ανθρώπους γύρω του, τον Θεό, τον ίδιο τον εαυτό του ή τα γεγονότα. "Γιατί συμβαίνει σε εμένα; Είναι άδικο!", λέει η φωνή στο κεφάλι του.
3. Διαπραγμάτευση
Ο θάνατος παραμονεύει. Το άτομο το αντιλαμβάνεται. Νιώθει έντονο άγχος. Προσπαθεί να δώσει ό,τι μπορεί, για να πάρει λίγο χρόνο. "Θα αλλάξω, απλά άσε με να ζήσω". Το στάδιο σχετίζεται με την πίστη ότι οι σωστές πράξεις ανταμείβονται και με την προσπάθεια να διατηρήσει τον έλεγχο.
4. Κατάθλιψη
"Δεν υπάρχει ελπίδα. Δεν υπάρχει λόγος να παλεύω. Απέμεινε μόνο να πεθάνω". Το άτομο βιώνει έντονη θλίψη. Του έρχεται κλάμα, θρηνεί και αισθάνεται απώλεια ενέργειας. Κατά την Kübler-Ross, είναι ένας τρόπος να αποσυνδεθεί από όσα αγαπά. Αρχίζει να αποδέχεται το τέλος.
5. Αποδοχή
Το άτομο, συνειδητοποιημένο και αποδεχόμενο ότι θα πεθάνει, αισθάνεται μία κουρασμένη ηρεμία. Μία γαλήνη άδεια, σχεδόν, από κάθε συναίσθημα, που περικλείεται στη φράση "Στο τέλος, όλα θα πάνε καλά".
Αντίστοιχη είναι, θα μπορούσαμε να πούμε και η ψυχική διαδρομή των συγγενικών προσώπων...
Ας μείνουμε όμως για λίγο στο τέλος, στην ιδέα της αποδοχής. Είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή -ή καλύτερα, η χρονική περίοδος- που η λύτρωση έρχεται σιγά σιγά, να ακουμπήσει δίπλα στον πόνο. Η ησυχία της πραγματικότητας δίπλα στον θόρυβο της απώλειας...
Σε κάθε περίπτωση αυτό που πρέπει να συγκρατήσουν όλοι όσοι πενθούν είναι ότι κάθε στάδιο, κάθε συναίσθημα, κάθε σκέψη είναι φυσιολογικά (και αναπόφευκτα), όσο βασανιστικά κι όσο επίμονα κι αν είναι. Είναι ανθρώπινα όσο κι ο ανθρώπινος πόνος.



Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι  Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Διαβάστε Περισσότερα

Επιλογή λάθος συντρόφου

Επιλογή λάθος συντρόφου

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου  Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)  

Πολλές φορές ξεκινάμε μία σχέση ενθουσιασμένοι, νομίζουμε ότι βρήκαμε τον ιδανικό σύντροφο και ότι ταιριάζουμε σε όλα. Τυφλωνόμαστε από τα συναισθήματα και όχι σπάνια η σχέση αυτή μπορεί να τελειώσει. Εκεί είναι που απογοητευόμαστε, αισθανόμαστε πικρία και αναρωτιόμαστε τι κάναμε λάθος και γιατί επιλέξαμε τον λάθος σύντροφο (ξανά).

Η επιλογή του συντρόφου γίνεται με βάση τα εξωτερικά χαρακτηριστικά πρωτίστως και στη συνέχεια την θέση παίρνουν τα στοιχεία της προσωπικότητας του ατόμου. Παρ’ όλα αυτά όμως υπάρχει και ένα τρίτο κριτήριο που δεν διαφαίνεται καθαρά ή καλύτερα δεν το αντιλαμβανόμαστε εύκολα καθώς λειτουργεί στο ασυνείδητο και είναι η επιλογή συντρόφου με βάση τη σχέση που είχαμε με τους γονείς μας.  Όταν οι σχέσεις με τους γονείς μας δεν ήταν καλές τότε επιλέγουμε συντρόφους που είναι εντελώς διαφορετικοί από τα πρότυπα των γονέων μας.  Κάνουμε αυτή την επιλογή με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά σε αυτή τη σχέση που δημιουργούμε και ότι θα πάρουμε την αγάπη που ίσως στερηθήκαμε και την έχουμε ανάγκη.

Προσπαθούμε λοιπόν να επιλέξουμε συντρόφους εντελώς διαφορετικούς από τους γονείς μας. Για παράδειγμα, μία γυναίκα που έχει μεγαλώσει σε μία οικογένεια που ο πατέρας της ήταν παρών σωματικά αλλά απών συναισθηματικά, όπως επίσης υπερβολικά αυταρχικός και απορριπτικός, τότε θα επιλέξει έναν σύντροφο αρκετά συναισθηματικό-ρομαντικό, συναισθηματικά διαθέσιμο και καλοσυνάτο. Θα επιλέξει έναν τέτοιο σύντροφο, έναν σύντροφο δηλαδή που της δίνει προσοχή, για να καλύψει το κενό που της δημιούργησε ο πατέρας της. Μπορεί όμως στην πορεία της σχέσης ο σύντροφος να την απογοητεύσει γιατί τελικά αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να δεσμευτεί υπερβολικά. Εκεί έρχεται το συναίσθημα της απογοήτευσης…

Αντίστοιχα, το ίδιο ισχύει και για έναν άντρα. Αν η μητέρα του ήταν καταπιεστική ή απουσίαζε συνέχεια θα επιλέξει μία σύντροφο που θα τον αγαπάει και θα νοιάζεται γι’ αυτόν. Η υπερβολική όμως φροντίδα κατά την πορεία της σχέσης μπορεί να τον πιέσει και εκεί είναι που νιώθει ότι επέλεξε τη λάθος σύντροφο, γιατί έρχεται αντιμέτωπος με το μοτίβο της σχέσης που είχε με τη μητέρα του.

Όπως φαίνεται επιλέγουμε συντρόφους που ταιριάζουν στην προσωπικότητά μας ή τουλάχιστον τους επιλέγουμε με βάση να μην έχουν κάποια χαρακτηριστικά ή τύπους συμπεριφοράς των γονέων μας που δεν μας αρμόζουν και μας τραυμάτισαν στην παιδική ηλικία. Για να έχουμε πιο επιτυχημένες σχέσεις λοιπόν ίσως θα πρέπει να κάνουμε μία μεγαλύτερη ενδοσκόπηση με τον εαυτό μας και να αποσαφηνίσουμε τον τρόπο που μπορούμε να συνδεθούμε με τους άλλους. 

Διαβάστε Περισσότερα

Πόσο σημαντικό είναι οι γονείς να θέτουν όρια στα παιδιά;

Πόσο σημαντικό είναι οι γονείς να θέτουν όρια στα παιδιά;

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Από τους πιο βασικούς κανόνες που πρέπει να τηρούμε απέναντι στα παιδιά μας είναι αυτή που έχει σχέση με τα όρια που πρέπει να θέτουν οι γονείς. Είναι η απαρχή και τα θεμέλια στις σχέσεις γονιών-παιδιών. Όρια και αγάπη, και για να το πούμε ακόμα πιο καλά: Αγάπη και όρια…

Ας ξεκινήσουμε με ένα παράδειγμα: Σκεφτείτε πως θα ήταν η κοινωνία μας χωρίς όρια, δηλαδή τους κανόνες και τους νόμους. Φανταστείτε να οδηγάει ο καθένας όπως θέλει και να μην τηρούνται οι πινακίδες του Κ.Ο.Κ; Φανταστείτε ο καθένας να μπορεί να μπαίνει στο σπίτι του άλλου, να παίρνει ό,τι θέλει (να κλέβει) και να μην τιμωρείται; Φανταστείτε κάποιος να βιαιοπραγήσει εναντίον σας και να μην υπήρχε κάποια ποινή για αυτή την πράξη του. Όπως καταλαβαίνετε θα επικρατούσε το απόλυτο χάος, ανασφάλεια, αταξία και βία.

Όπως στην κοινωνία, έτσι και στην οικογένεια, τα όρια που θέτονται από τους γονείς πρέπει να είναι σαφή και σταθερά, ώστε να επιτευχθεί η σωστή και εύρυθμη λειτουργία τους. Σκοπός αυτών  των ορίων είναι το παιδί να υπακούσει και να προσαρμοστεί σε ένα πλαίσιο που έχει καθοριστεί από τους γονείς. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το παιδί νιώθει ασφάλεια, καθώς προστατεύεται από τον μπαμπά και τη μαμά. Σε αυτούς θα πάει αν φοβηθεί ή προβληματιστεί με κάτι. Σε αντίθετη περίπτωση, τα παιδιά θα έκαναν ό,τι ήθελαν, όποτε ήθελαν, δεν θα είχαν μέτρο και θα επικρατούσε ένα κλίμα αταξίας.

Επιπλέον, με τα όρια δεν τιμωρούμε το παιδί μας. Τα όρια είναι κανόνες που επιτρέπουν ή δεν επιτρέπουν κάποιες συμπεριφορές. Είναι σημαντικό κάθε φορά, να ξεκαθαρίζουμε τι ισχύει και τι δεν ισχύει εκ των προτέρων στα παιδιά μας. Για παράδειγμα, ένα όριο θα μπορούσε να είναι το εξής: «Αν δεν τελειώσεις με τα μαθήματα σου, δε θα πάμε στο πάρτυ του καλύτερου σου φίλου!». Με αυτό το όριο γνωστοποιείται από την αρχή στο παιδί ότι αν δεν τηρήσει τον κανόνα, θα στερηθεί μία δραστηριότητα που του αρέσει. Δεν είναι εκβιασμός, δεν θέλουμε να του κάνουμε κακό, δεν θέλουμε να τον πονέσουμε ή να το στενοχωρήσουμε αλλά είναι οριοθέτηση, θέλουμε να καταλάβει πως πρέπει να τηρήσει τους κανόνες (όρια) για να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Τέλος, με τα όρια τα παιδιά αισθάνονται πως η οικογένεια τους είναι μία ομάδα, δεμένη που θα τα προστατέψει σε περίπτωση οποιοδήποτε κινδύνου. Μπορεί και να τα απογοητεύσουμε ή και να δυσανασχετήσουν με τους κανόνες αλλά γνωρίζουν πως νοιάζεστε μόνο για το καλό τους!

Διαβάστε Περισσότερα