Κυκλοφορεί ένα ποστ με τη σύγκριση μεταλλίων ανάμεσα σε τρεις χώρες:
• Ελλάδα: 11 εκατομμύρια κάτοικοι, 3 χρυσά, 1 ασημένιο, 2 χάλκινα
• Τουρκία: 75 εκατομμύρια κάτοικοι, 0 χρυσά, 3 ασημένια, 4 χάλκινα
• Ινδίες: 1252 εκατομμύρια κάτοικοι, 0 χρυσά, 1 ασημένιο, 0 χάλκινα
Ναι, «Ινδίες» γράφει. Το ποστ -υποθέτω πως- φτιάχτηκε για να τονώσει την εθνική υπερηφάνεια των απανταχού Ελλήνων, δείχνοντας με αυτή την αδιαμφισβήτητη επιστημονική έρευνα πως η μικρή μας χώρα είναι ανώτερη από άλλες μεγαλύτερες, αφού κέρδισε 6 ολόκληρα μετάλλια, σε λέω, στους Ολυμπιακούς Αγώνες (που οι μισοί Έλληνες ακόμα τους αποκαλούν «Ολυμπιάδες»).
Αυτό που δε γράφει το εθνικοπατριωτικό ποστ είναι:
• Ουγγαρία: 10 εκατομμύρια κάτοικοι, 8 χρυσά, 3 ασημένια, 4 χάλκινα
• Τζαμάικα: 3 εκατομμύρια κάτοικοι, 6 χρυσά, 3 ασημένια, 2 χάλκινα
• Κροατία: 4 εκατομμύρια κάτοικοι, 5 χρυσά, 3 ασημένια, 2 χάλκινα
• Νέα Ζηλανδία: 5 εκατομμύρια κάτοικοι, 4 χρυσά, 9 ασημένια, 5 χάλκινα
Ωχ, τελικά έχει χώρες με μικρότερο πληθυσμό που πήραν περισσότερα μετάλλια από την Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων. Αλλά αυτό το κομμάτι της αλήθειας δεν εξυπηρετεί τον δημιουργό του ποστ -προτιμά να απομονώσει άλλο μέρος του πλήρους πίνακα μεταλλίων.
(Εθνική υπερηφάνεια όταν ένας Έλληνας γιατρός ανακαλύπτει κάτι σπουδαίο, αλλά όχι εθνική ντροπή όταν ένας συνάδελφός του ζητάει φακελάκι. Το πρώτο είναι υπόθεση όλων μας, το δεύτερο προσωπική αποτυχία).
Σε κάθε θρίαμβο αθλητή σε κορυφαίες διοργανώσεις αντιστοιχούν δεκάδες ή εκατοντάδες αποτυχίες άλλων αθλητών που δεν τα κατάφεραν επειδή ατύχησαν ή επειδή δεν είχαν παρόμοια στήριξη από την οικογένεια ή το σύλλογο ή τον/τη σύντροφό τους, ή δεν δούλεψαν αρκετά ή δεν είχαν ούτως ή άλλως το απαιτούμενο ταλέντο ή, στην τελική, δεν είχαν τέτοιες φιλοδοξίες. Ένας είναι ο πρώτος, ένας είναι ο δεύτερος, ένας είναι ο τρίτος και η σειρά φτάνει ως τον τελευταίο. Αντί να νιώθουμε δέος ως ανθρώπινη φυλή για τα όρια του ανθρώπινου σώματος που διαρκώς μεγεθύνονται, κάτι που βλέπουμε δισεκατομμύρια άνθρωποι ταυτόχρονα σε ζωντανή μετάδοση από το μεγαλύτερο πειραματικό εργαστήριο που δεν είναι άλλο από τους αγώνες παγκόσμιας συμμετοχής, συνεχίζουμε να χάνουμε εκούσια το νόημα και να τσιμπολογάμε σταγονίδια εθνικής ανάτασης με δανεική δόξα από τους υπερανθρώπους που τυγχάνει να έχουν γεννηθεί στα ίδια γεωγραφικά όρια -λες και όλος ο πλανήτης δεν κατοικείται από τον ίδιο άνθρωπο, λίγο πιο μαύρο, λίγο πιο άσπρο, ψηλότερο, κοντύτερο, πιο δυνατό ή πιο αδύναμο από εμάς.
Δεν απαξιώνω τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως εμπορικό πανηγύρι ή ανταγωνιστική σύγκρουση ανάμεσα σε χώρες που ρίχνουν στην αρένα τους ικανότερους -ως ένα ιδιόμορφο trial by combat. Σέβομαι πραγματικά τους εκπροσώπους της φυλής μου, της ανθρώπινης φυλής, που θυσιάζουν καθημερινά τις ζωές τους για να αποδεικνύουν σε όλους εμάς πόσο μακριά μπορούν να επεκτείνονται τα όρια του ανθρώπινου σώματος, πόσο πιο ψηλά, πόσο πιο δυνατά. Και θεωρώ πως η ανταμοιβή τους για την εθελοντική πλην ακούσια συμμετοχή τους ως πειραματόζωα είναι ελάχιστη: Χρήμα, δόξα, αναγνώριση, για μια ζωή γεμάτη στερήσεις και συγκέντρωση σε έναν και μοναδικό στόχο.
Το χειροκρότημά μου στους ήρωες της ανθρώπινης φυλής. Και η συγνώμη μου, εκ μέρους κάποιων άλλων, για όσους μειώνουν τα επιτεύγματά τους χαρακτηρίζοντάς τους ως «Έλληνες», «Τούρκους», «Ινδούς», «Αμερικανούς», «Ευρωπαίους», «Αφρικανούς».
Αν ρίχναμε και τα τείχη προς τιμήν των ολυμπιονικών σε όλο τον κόσμο, αντί να χτίζουμε νέα...
ΠΗΓΗ...http://www.isovitis.gr
