Καλοκαίρι του 2018.
Ξημέρωσε και σήμερα…
Ο ήλιος ανατέλλει από τις κορφές του Πάικου και οι λιγοστές
ακτίνες διαπερνούν τις φυλλωσιές των καλλωπιστικών θάμνων του πάρκου,
ζεσταίνοντας το κρύο, μαρμάρινο κορμί μου.
Η ήχος του παρακείμενου συντριβανιού παραδίπλα, με
συντροφεύει και ένα πουλάκι, μόνιμος σύντροφος της μοναξιάς μου έρχεται και
κάθεται στον δεξί μου ώμο, τιτιβίζοντας ένα νωχελικό σκοπό.
Η πρωινή δροσιά μου διαρρέει το λευκό πρόσωπο και οι σταλαματιές κυλούν προς το
έδαφος ποτίζοντας ένα ξερό, πολυκαιρισμένο δάφνινο στεφάνι, που κατατέθηκε πριν
μέρες στα πόδια μου.
Ένας πατέρας με τον μικρό του, κυνηγούν το σκυλάκι τους που
έβγαλαν για την πρωινή βόλτα του στα διάσπαρτα πλατανόφυλλα του αλσυλλίου.
Περιμετρικά του πάρκου, αυτοκίνητα μουγκρίζουν, ξεχύνονται,
κουβαλώντας την εφήμερη ματαιοδοξία των διψασμένων για «ύλη» ανθρώπων.
Νιώθω κενός.
Μια απογοήτευση με έχει τυλίξει.
Αναλογίζομαι, που πήγαν οι αγώνες που έδωσα με τους συναγωνιστές
μου.
Τόσες αγωνίες, τόσες κακουχίες στα κακοτράχαλα βουνά της μάνας
Μακεδονίας, τόση υγρασία στις υδάτινες καλύβες της λίμνης του βάλτου, τόσο σκαρφάλωμα
στις γυμνές οροσειρές του αφιλόξενου βουνού, τόσες επιθέσεις εναντίον του
επίδοξου κατακτητή, τόσες νυχτερινές ενέδρες στα δασικά περάσματα, τόσες πληγές
στο καταρρακωμένο σώμα, τόσα βόλια που περνούσαν σφυρίζοντας από τα αυτιά,
τόσοι σύντροφοι αγωνιστές νεκροί, θαμμένοι πρόχειρα στα Ιερά μας χώματα, τόσοι
λόγοι πατριωτικοί παρακινητικοί από τον παπά, από τον Καπετάν Κώστα, από τον
Παύλο, τον Ακρίτα, τόσο πάθος για την Ελευθερία, για την Μακεδονική γη, για την
Ελλάδα.
Λησμονιά.
Συναλλαγή.
Συμβιβασμός.
Υποχώρηση, άτακτη. Από αργυρώνητους σύγχρονους Εφιάλτες.
Ντροπή.
Ύβρις.
Κάθομαι στο ικρίωμά μου κοιτώντας στο απέναντι άγαλμα τον
συναγωνιστή μου, με το τουφέκι του στον ώμο να κορδώνεται σαν παγόνι και
διακρίνω στο λαξευμένο μαρμάρινο πρόσωπό του την ίδια πίκρα, το ίδιο κενό συναίσθημα,
την ίδια παραίτηση.
Και μια καταφανής απορία εκπέμπεται από τα μάτια, όπως κι από
τα δικά μου.
Γιατί;
Θέλω να περάσει η μέρα γρήγορα, νάρθει το μαύρο σκοτάδι να με
τυλίξει. Κι εύχομαι το βράδυ αυτό να γίνει ένα θαύμα, να ανοίξει η γη, να με
καταπιεί. Να με πάρει βαθιά μέσα της, στα σπλάχνα της τα Ιερά, τα
αιματοποτισμένα.
Να κουρνιάσω, να με αγκαλιάσει σφιχτά τόσο, που να μη μπορεί
κανείς να με ξεθάψει και να με παραδώσει σε κανέναν Βάρβαρο.
Εκεί, μόνος, Μακεδόνας, Έλληνας, Αδούλωτος, Περήφανος.
