Γιάννης Σηφάκης: Προαστιακός μέσω Γιαννιτσών – Επιτέλους ένα βήμα μπροστά!!!

Γιάννης Σηφάκης:  Προαστιακός μέσω Γιαννιτσών – Επιτέλους ένα βήμα μπροστά!!! Δικαίωση ΣΥΡΙΖΑ - Σηφάκη – Κινήματος πολιτών για τον σιδηρόδρομο που το παλεύουν 15 χρόνια και το έβγαλαν πριν 2,5 χρόνια από τα αραχνιασμένα συρτάρια.

Έπρεπε να έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβουν κάποιοι την αξία του σιδηροδρόμου. Μεγάλες οι ευθύνες βουλευτών, Νομαρχών κλπ που δέκα χρόνια δεν πίστευαν σε αυτό το έργο. Δεν γεννήθηκε ξαφνικά ο κόσμος το 2017

Σε εκδήλωση του ΟΣΕ στην Έδεσσα θα ανακοινωθεί η ανάθεση της επικαιροποιημένης μελέτης σκοπιμότητας που είχε πετύχει το «Κίνημα πολιτών για τον σιδηρόδρομο» 10 χρόνια πριν όταν σχεδόν όλοι το λοιδωρούσαν 

Η πολιτική της παραγωγικής ανασυγκρότησης στην Πέλλα με βάση τις κοινωνικές ανάγκες θα εφαρμοστεί 

Χρειάστηκε αγώνας 15 ετών από το «Κίνημα πολιτών για τον σιδηρόδρομο», χρειάστηκε να ανασυρθεί το θέμα αμέσως μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015 από τον Γιάννη Σηφάκη ( μετά από καταχώνιασμα του στα συρτάρια του ΟΣΕ σχεδόν 10 ετών), χρειάστηκαν 10 παραστάσεις στον Υπουργό, Γενικό Γραμματέα και Διευθύνοντα Σύμβουλο του ΟΣΕ με συμμετοχή και του κινήματος πολιτών, χρειάστηκε η ευρύτατη σύσκεψη στην Νομαρχία στην Έδεσσα των δύο αντιπεριφερειαρχών, όλων των Δημάρχων και Επιμελητηρίων Πέλλας και Φλώρινας, χρειάστηκε να πεισθούν από τις εξελίξεις και άλλοι βουλευτές που δεν πίστευαν σε αυτό το έργο επί χρόνια, χρειάστηκε προμελέτη της σύνδεσης με χάρτη και προϋπολογισμό σε ιδιωτικό τεχνικό γραφείο και παρουσίαση τους στον ΟΣΕ πριν δύο χρόνια για να αποφασιστεί η επικαιροποίηση της μελέτης σκοπιμότητας για την προαστιακή σύνδεση μέσω Γιαννιτσών με παράκαμψη και προς Αριδαία. 

Κυρίως όμως χρειάστηκε η πολιτική αλλαγή με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση που πάντα πίστευε στα μέσα σταθερής τροχιάς και πάλευε μέσα και έξω από την Βουλή για να αλλάξει η μονομέρεια υπέρ του αυτοκινήτου που επικρατούσε. 

Σύντομα θα γίνει εκδήλωση του ΟΣΕ στην Έδεσσα σε συνεργασία με την Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ με συμμετοχή Πέλλας και Φλώρινας στην οποία θα ανακοινωθεί η επικαιροποίηση της μελέτης σκοπιμότητας και θα συζητηθούν και οι δυνατότητες χρηματοδότησης του πολύ σημαντικού αυτού αναπτυξιακού έργου για την Πέλλα. 

Διαβάστε Περισσότερα

Με επιτυχία ολοκληρώθηκε η άσκηση πολιτικής προστασίας «Σώστρατος» που οργάνωσε και υλοποίησε το Γενικό Νοσοκομείο Πέλλας

Αν. Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας Αθηνά Αθανασιάδου – Αηδονά:

«Η επιτυχής αντιμετώπιση περιστατικών εκτάκτων αναγκών προϋποθέτει την αλληλοϋποστήριξη όλων των εμπλεκόμενων φορέων»

Με επιτυχία ολοκληρώθηκε χθες η άσκηση πολιτικής προστασίας «Σώστρατος» που οργάνωσε και υλοποίησε το Γενικό Νοσοκομείο Πέλλας και, συγκεκριμένα, η Νοσοκομειακή Μονάδα της Έδεσσας. Στην έναρξη της Άσκησης παραβρέθηκε η Αν. Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας κα Αθηνά Αθανασιάδου - Αηδονά η οποία ενημερώθηκε για το σενάριο και την εξέλιξη της Άσκησης.

Συγκεκριμένα, ο Διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου Πέλλας Χρήστος Σμίας και ο Διευθυντής Παναγιώτης Μπογιατζίδης, μαζί με το επιτελείο των ασκουμένων, ενημέρωσαν διεξοδικά την κα Αηδονά για το περιεχόμενο του σεναρίου, την επιχειρησιακή οργάνωση και κινητοποίηση του προσωπικού, τα υλικά και τις υποδομές που αναπτύχθηκαν και, τέλος, τους χώρους πραγματοποίησης της άσκησης. Στελέχη του Εθνικού Κέντρου Επιχειρήσεων Υγείας (Ε.Κ.ΕΠ.Υ) ήταν επίσης παρόντα.

Η άσκηση προσομοίωσε τις συνθήκες ενός ισχυρού σεισμού κατά τον οποίο προσβάλλεται μέρος των κτιριακών εγκαταστάσεων της παλαιάς πτέρυγας του Νοσοκομείου και χρειάζεται να προσφερθούν ιατρικές υπηρεσίες σε εξωτερικό χώρο καθώς, επίσης, να απεγκλωβιστούν κάποια άτομα. Αξίζει να σημειωθεί ότι, κατά τη διάρκεια της Άσκησης, το Νοσοκομείο συνέχισε κανονικά τη λειτουργία του, εξυπηρετώντας πλήρως τις ανάγκες των ασθενών, των εξωτερικών ιατρείων, των συνοδών και νέων περιστατικών που έφτασαν στην Μονάδα Επειγόντων Περιστατικών.

Η κα Αθανασιάδου - Αηδονά συνεχάρη τους οργανωτές, το ασκούμενο επιτελείο και όλους τους συμμετέχοντες φορείς που υποστήριξαν την πρωτοβουλία και συνέβαλλαν στην επιτυχία της άσκησης. Ενδεικτικά, η πυροσβεστική υπηρεσία πραγματοποίησε απεγκλωβισμούς ατόμων, η αστυνομία συνέβαλλε στην κυκλοφοριακή ρύθμιση και ασφάλεια των χώρων, οι εθελοντές ραδιοερασιτέχνες υποστήριξαν την επικοινωνία, ενώ ο στρατός διέθεσε μέσα και υλικά οργάνωσης του χώρου.   

Η Αν. Αντιπεριφερειάρχης κα Αθανασιάδου - Αηδονά, η οποία εκ του νόμου είναι επικεφαλής της Πολιτικής Προστασίας σε επίπεδο Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας, σε σύντομη δήλωσή της αναφέρει: «Η παρουσία μου στην Άσκηση ήταν συμβολική, αλλά και ουσιαστική καθώς στον πυρήνα της αντίληψης της πολιτικής προστασίας βρίσκεται η αλληλεγγύη, η αλληλοϋποστήριξη και η συνεργασία. Τα στελέχη της πολιτικής προστασίας είναι οι θεματοφύλακες της ζωής και της περιουσίας των πολιτών, καθώς και του φυσικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος που μπορεί να πληγούν από ένα έκτακτο περιστατικό. Βλέποντας από κοντά τον ενθουσιασμό, το υψηλό επίπεδο προετοιμασίας και την υπεύθυνη συμμετοχή στην άσκηση του ασκούμενου επιτελείου, των υποστηρικτών και των παρατηρητών, νιώθω σιγουριά και ασφάλεια για το υψηλό επίπεδο ετοιμότητας του μηχανισμού πολιτικής προστασίας».

Η υλοποίηση της άσκησης εξελίχθηκε ομαλά ενώ οι συμμετέχοντες και οι παρατηρητές κατέγραψαν σημαντικά στοιχεία για τη βελτίωση των επιχειρησιακών σχεδίων πολιτικής προστασίας του Νοσοκομείου και των φορέων τους. Μεταξύ των παρατηρητών ήταν και ο Προϊστάμενος Πολιτικής Προστασίας της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας κ. Χρήστος Μπιμπίτσος, με το στέλεχος Πολιτικής Προστασίας κ. Σίφη Παπαδόπουλο. 

Διαβάστε Περισσότερα

Γκόλφω

Δεν έχω βρει ακόμα εφαρμογή σε κινητό πώς ερωτεύεσαι. Δεν έχω ιδέα αν απαιτείται σύνδεση ή καρτοκινητό, αν θέλεις τάμπλετ, φορητό ή επιτραπέζιο πισι, έξυπνο, χαζό ή κάτι που να μοιάζει με ανθρώπινο. Βάζω το κεφάλι μου να θυμηθεί πώς ήταν ο έρωτας τα χρόνια που τα κινητά τα είχαν ένας – δύο στην παρέα και τους κορόιδευες , που κρατούσαν μια παντόφλα με κεραία στο χέρι, δήθεν γιατί έπρεπε πάντα κάποιος πάντα να τους βρίσκει. Από τότε τα κινητά άλλαξαν σχήματα, σχέδια, ονόματα, δεν άφησαν όμως τα χέρια μας ελεύθερα. Τα χέρια μας έγιναν δικά τους και πήραν της αγκαλιάς τους το σχήμα. Αν έπρεπε να πω τι σχήμα έχει ο έρωτας, θα έλεγα ότι πια είναι παραλληλόγραμμος. Ο έρωτας είναι οθόνη αφής, είναι τα φίλτρα ίνσταγκραμ και οι μονάδες που ξοδεύεις, είναι οι μηνιαίοι λογαριασμοί στο πορτοφόλι σου . Ή σ’ αντιδιαστολή, έρωτας είναι όλα αυτά που αποχωρίζεσαι κρατώντας κινητό στο χέρι.

Τα χρόνια που πρωτοερωτεύτηκα, τα κινητά δεν είχαν ακόμα κατακλύσει την αγορά. Δεν αναφέρομαι στην περίοδο που ήμουν μαθητής δημοτικού και αγαπούσαμε τέσσερα αγόρια την Ελένη. Πια η Ελένη αμφιβάλλω αν το θυμάται το σουξέ της. Αυτά τα χρόνια σε προοικονομούν για της ζωής σου την ανατροπή. Μιλώ για τα εφηβικά, που έπαιρνα κάθε απόγευμα τηλέφωνο στο σπίτι της Μαρίας και περίμενα να το σηκώσει. Όταν το σήκωνε, έβαζα το ακουστικό δίπλα στο κασετόφωνο και έβαζα ν’ ακούει όσα εγώ να πω δεν τόλμαγα. Άλλοτε άκουγε αρκετά, άλλοτε λίγο, ποτέ δε μίλαγε, ποτέ δε μίλαγα, ο έρωτάς μου ήταν δευτερόλεπτα σιωπής μέσα σε σύρματα. Κι η ανταπόκρισή της, στα τραγούδια που αφιέρωνα, ήταν δευτερόλεπτα σιωπής μέσα σε σύρματα. Ήταν η εποχή που, για να γευτείς μια ομοιότητα, δε χρειαζόσουν το μπλουτούθ ή τις υπέρυθρες. Όταν πια έμαθε για μένα, δεν είχα πια λέξεις να της πω πολλές, είχα βλέμματα, είχα ελπίδες κι εκείνη δεν είχε τίποτα. Δεν έγινε ποτέ κάτι μεταξύ μας. Η σύνδεση διεκόπη. Ξεμείναμε από σήμα. Μας έμειναν όμως τα τραγούδια. Που τα ακούω μέχρι τώρα και θυμάμαι.

Τώρα τι μένει να θυμάσαι; Αναρωτιέμαι μεγαλώνοντας ποιες συμπεριφορές μου και ποιες αναμνήσεις μου θα θεωρούνται ρετρό στις επόμενες γενιές ή αρκετά ξεπερασμένες, όπως τα ραβασάκια που έγραφε ο παππούς μου στη γιαγιά μου και που τα στόλιζε με ζωγραφιές που μόνος έφτιαχνε, λες και τα χέρια του ήταν κι αυτά ερωτευμένα με τον παραλήπτη, λες και τα μάτια της γιαγιάς μου θα διψούσαν για έρωτα. Εμένα αυτό ποτέ δε μου φάνηκε ρετρό. Έχω στα χέρια μου ένα τέτοιο δικό του ραβασάκι και νιώθω την αγάπη του για κείνη να μην έληξε στον χρόνο. Παρέμεινε αφιλτράριστη, δίχως ορδές από λάικ, δίχως σχόλια και ταγκαρίσματα. Ο έρωτας ήταν κατεξοχήν η πιο κρυφή κι ανομολόγητη εφαρμογή του ανθρώπου, κρυφή όχι από ντροπή, αλλά από τον σεβασμό, να μοιραστείς κάτι με κάποιον, που μόνο δικό σας είναι, που δεν το βλέπουν άλλα μάτια, που δεν το αγγίζουν άλλα στόματα, που δεν ρυπαίνουν άλλες λέξεις. Κι έτσι, ηδονοβλεπτικά, δεν πολυκατάλαβα τα ζευγάρια που φιλιούνταν στους δρόμους . Εκτός κι αν δεν είχαν μάτια, παρά μόνο ο ένας για τον άλλον, και δεν έβλεπαν τον κόσμο γύρω τους να τους φωτογραφίζει.

Οι άνθρωποι πλέον φωτογραφίζονται μόνοι τους. Το βλέπεις στις γωνίες των φωτογραφιών τους το παρατεταμένο χέρι που κρατούσε τη φωτογραφική. Και φωτογραφίζονται μόνοι τους. Και χαμογελούν. Και με στεναχωρεί η σκέψη ότι αυτό τους το χαμόγελο δεν το μοιράζονται με κάποιον εκεί γύρω τους, ότι αυτή η ευδαιμονία, αυτό το φροντισμένο κάδρο ή το επιμελώς ατημέλητο δεν έχει άνθρωπο δεύτερο μέσα του. Ίσως κι εγώ παράξενος να γίνομαι και να ελπίζω όλα να γυρνούσαν σε άλλες εποχές , που οι φωτογραφίες ήταν λίγες, ήταν σε φιλμ που δεν μπορούσες να επέμβεις κι ήταν σε πόζες 12, 24 ή λίγο παραπάνω. Τώρα κι αυτές βγαίνουν κατά δεκάδες, ψηφιοποιημένες κι εσύ επιλέγεις τις καλύτερες σου λήψεις, με τις γωνίες, τα χαμόγελα και τ’ αντικείμενα όσο πιο πολύ αν γίνεται να δείχνουν πόσο ευτυχής είσαι τριγύρω τους. Μα δεν είσαι. Γιατί σπάνια άνθρωπος τόσο χαρούμενος έχει ανάγκη άλλοι να επιβραβεύσουν τη χαρά του. Τη ζει και την κρατά ολόδική του. Κι ο έρωτας είναι κατάδικός του. Δε βγαίνει σε πόζες 12, 24 ή λίγο παραπάνω. Βγαίνει σε λίγες, είναι από φιλμ και δε φιλτράρεται. Σε διαφημίζει, αν είναι τελικά αυτό που’ χεις ανάγκη. Μα όταν διαφημίζεται , δεν είναι αυτό που’ χεις ανάγκη να είναι.

Δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα μέσα μου ποια θέλω η δική μου σχέση με την τεχνολογία, τα φέισμπουκ και τα κινητά να είναι, αν χρειάζομαι τη δημοσίευση για να νιώσω κάτι, αν προσθέτουν κάτι τα λάικ  στην ωραιότητα των συναισθημάτων μου, των κειμένων μου, του προσώπου ή των στιγμών μου ή στην ασχήμια τους. Είμαι κι εγώ ένας εγκλωβισμένος άνθρωπος που ζει το σήμερα κι αναπολεί το χθες. Αναπολώ τον έρωτα της Γκόλφως, που την τραντάζει, την κυβερνά, την υψώνει και την καταβαραθρώνει. Που είχε αισθήματα και είχε αποδέκτες. Που είχε θαυμαστές, μα δεν την ένοιαζε. Και θέλω να ελπίζω πως και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που ζουν τον έρωτα, με τις εντάσεις, τις υπερβολές, τα ύψη και τα βάθη του. Κι ότι ακόμα και στην τελευταία πράξη, δεν αναρτούν τα δάκρυα του χωρισμού για να μαζέψουν χαρτομάντηλα.

Μάριος Μάζαρης

ΠΗΓΗ...http://www.intellectum.org

Διαβάστε Περισσότερα

Γίνε εσύ η αγάπη που ψάχνεις να βρεις…

Γίνε εσύ η αγάπη που ψάχνεις να βρεις…

Όλοι έχουμε ανάγκη να βρούμε κάποιον που θα μας αγαπήσει και θα μας αποδεχτεί όπως είμαστε.

Αλλά αυτή η ανάγκη μπορεί να κρύβει κάτι βαθύτερο: την αδυναμία μας να αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας, δηλαδή το σώμα μας, τα συναισθήματά μας, τις σκέψεις μας, τις συμπεριφορές μας, ίσως και κάποια συμπτώματα.

Δεν είναι κακό, ούτε κατακριτέο, ούτε σημάδι ψυχικής αδυναμίας, η επιθυμία μας να βρούμε έναν άνθρωπο να μας καταλαβαίνει, να μας αποδέχεται και να μπορούμε να μοιραζόμαστε μαζί του τις εμπειρίες της ζωής.

Η διαφορά όμως μεταξύ του “για να νιώσω καλά πρέπει να βρω κάποιον να με αγαπήσει” και του “νιώθω καλά και θέλω κάποιον για να μοιραστώ μαζί του τη χαρά της ζωής” είναι μεγάλη.

Στην πρώτη περίπτωση, ουσιαστικά ψάχνουμε για ένα ψυχικό υποστήριγμα. Ψάχνουμε να βρούμε έναν άνθρωπο που θα μας προσφέρει την ασφάλεια που δεν βρίσκουμε αλλού.

Στη δεύτερη περίπτωση, ψάχνουμε κάποιον για να μοιραστούμε την αγάπη που νιώθουμε ήδη μέσα μας και που εκφράζουμε στον κόσμο με τις πράξεις, τα λόγια και τις συμπεριφορές μας.

Στην πρώτη περίπτωση, ο άνθρωπος που θα βρεθεί (αν βρεθεί) θα αισθάνεται ότι δίνει περισσότερα από όσα παίρνει. Θα δίνει αγάπη και στοργή, θα δείχνει κατανόηση, ενώ θα έχει απέναντί του έναν άνθρωπο που θα νιώθει φόβο και ανεπάρκεια και που μόνο υπό όρους και προϋποθέσεις θα αισθάνεται ασφαλής.

Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να βρεθεί κάποιος που θα έχει την ανάγκη να φροντίζει τον άλλον για να νιώθει ο ίδιος καλά, αλλά μακροχρόνια μια τέτοια σχέση δεν μπορεί να αντέξει – κάποια στιγμή θα βγουν στην επιφάνεια τα ασυνείδητα μοτίβα και των δύο και θα επέλθει σύγκρουση, που θα συνοδεύεται από αισθήματα απογοήτευσης, θυμού ή προδοσίας.

Στη δεύτερη περίπτωση, που αναζητάμε να βρούμε κάποιον για να μοιραστούμε τη χαρά της ζωής, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν δυσκολίες και προκλήσεις. Αλλά οι δυσκολίες θα αντιμετωπιστούν χωρίς αισθήματα ανεπάρκειας και φόβου. Και χωρίς αυτά τα βάρη η ζωή γίνεται πολύ πιο εύκολη και ανάλαφρη.

Για να βρούμε έναν τέτοιον άνθρωπο, θα πρέπει πρώτα εμείς να έχουμε μάθει να αγαπάμε όλα αυτά που συμβαίνουν μέσα μας.

Και “αγαπάω αυτά που συμβαίνουν μέσα μου” σημαίνει παρατηρώ και αποδέχομαι τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις συμπεριφορές και τα συμπτώματα, χωρίς να τα μετατρέπω σε ταυτότητα, δηλαδή χωρίς να τα κάνω Εγώ (“εγώ υποφέρω”, “εγώ είμαι ανεπαρκής”, “εγώ είμαι κατώτερος”, “εγώ θα είμαι πάντα μόνος”, “εγώ δεν μπορώ να ξεπεράσω τις συνέπειες του παρελθόντος μου”, κ.τ.λ).

Και ως φυσικό επακόλουθο (επειδή βλέπουμε τον κόσμο ανάλογα με το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας) την ίδια στάση κρατάμε και απέναντι στους άλλους: δεν τους κρίνουμε όταν παρατηρούμε να εκδηλώνουν μια συμπεριφορά που έχει τις ρίζες της στο ασυνείδητο παρελθόν τους.

Η “μαγική συνταγή” λοιπόν είναι η εξής: αφαιρούμε την αίσθηση της ταυτότητάς μας από τα ασυνείδητα μοτίβα που ενεργούν μέσα μας και τη μεταθέτουμε στον εσωτερικό παρατηρητή που παρατηρεί και αποδέχεται αυτά τα μοτίβα.

Όταν το σύστημά μας (το σώμα και ο νους) συνηθίσει στο να αντλεί την ασφάλειά του από την αγάπη που του δείχνουμε εμείς, τότε θα αρχίσει να προβάλλει και προς τα έξω αυτή την αίσθηση της ασφάλειας, χωρίς να αναζητάει καταφύγια και σωτήρες.

Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Γκάντι “Γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις”, θα λέγαμε “Γίνε εσύ η αγάπη που ψάχνεις να βρεις”.

ΠΗΓΗ...http://www.anapnoes.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Αναπνέω, άρα ζω και υπάρχω.

Της Χριστίνας Καζανιάτορα.

«Σήμερα το πρωί που βγήκα στην αυλή είδα πως η σκυλίτσα μου γέννησε, παρατήρησα πως η ανάσα της ακουγόταν κάπως έντονα. Ήταν καθισμένη στη φωλιά της, μα νομίζω…θα έπαιρνα όρκο δηλαδή, πως άκουγα την ανάσα της, ενώ ρυθμικά κουνούσε την ουρά της»

Άκουγα καθαρά την ανάσα της…

Σπουδαίο πράγμα σκέφτομαι. Για κοίτα κάτι τόσο σημαντικό, πώς περνάει στα αζήτητα κάθε μέρα.

Βλέπεις, η καρδιά σαν ανθρώπινο όργανο, κλέβει τη δόξα έναντι των υπολοίπων, τραβά πάνω της σα μαγνήτης όλα τα ‘’βλέμματα’’

Και τι δεν έχει ειπωθεί γι΄αυτήν

Έπειτα έρχεται το μυαλό. Άλλο καμάρι από κει!

Μυαλό για να σκεφτείς, μυαλό για να κρίνεις, μυαλό για να αποφασίσεις.

Πριν τη καρδιά όμως και πριν το μυαλό, θέλεις την Ανάσα.

Κι αν η καρδιά, είναι το πρώτο εμβρυακά όργανο που σχηματίζεται και ορίζει την έννοια μας ως ζωντανή ψυχή, αυτό που σου χρειάζεται σα γεννηθείς για να πάρεις την πρώτη σου ανάσα, ερχόμενος σε αυτό τον κόσμο, είναι κάτι άλλο…

Μπορούμε να ζήσουμε δίχως φαγητό για εβδομάδες, δίχως νερό κάποιες μέρες, χωρίς να γυμνάσουμε ούτε έναν μυ του σώματός μας, μια ολόκληρη ζωή!

Δίχως οξυγόνο όμως, με μαθηματική ακρίβεια, μετράμε μερικά λεπτά προτού αρχίσουν ένα, ένα να πεθαίνουν τα κύτταρα μας.

Οι Πνεύμονες…Όλα αρχίζουν από δω.

Αυτό το ζωτικό όργανο είναι υπεύθυνο για την ανάσα μας

Αυτοί δημιουργούν μια αναπνευστική οδό, που κάνει απλά ένα κύκλο αέρα

Μέσα τους γίνονται οι κατάλληλες επεξεργασίες αυτού του αέρα. Και έπειτα μας τον διοχετεύουν σε μορφή οξυγόνου.

Από αέρας, οξυγόνο

Από οξυγόνο σειρά παίρνει το αίμα, σε μια τρελή διαδρομή σε όλο μας το κορμί!

Αυτό το λες και μαγικό ταξίδι

Τέλειο μου ακούγεται! Ένα Θαύμα της φύσης είμαστε

Μια τέλεια καλοκουρδισμένη μηχανή, που κανείς εφευρέτης δεν θα μπορούσε να φτιάξει.

Απλή; Καθόλου, πολύ περίπλοκη κιόλας τι λες.

Αναπνοή!

Τι ωραία λέξη η Αναπνοή…

Αναπνέω, άρα ζω και υπάρχω

Αυτή είναι ο φωτεινός σηματοδότης σε όλα τα μηνύματα που θα πάρεις.

Αργή, ήρεμη, κοφτή, λαχανιασμένη, πολύ πριν τα λάβεις στον εγκέφαλο, παρατήρησε την…

Σου έχει δώσει ήδη το ρυθμό!

 Αν αυτή η ανάσα βγαίνει αχνά και αδύναμα και το οξυγόνο σε εγκαταλείπει, έρχονται «δυο χείλη» και σου δίνουν το φιλί της ζωής!

Δυο χείλη που στέλνουν ένα νέο αέρα, ζεστό, για να ενεργοποιήσει τους Πνεύμονες ώστε να πάρεις, πάλι ζωή, πάλι ανάσα.

Γι΄αυτό μη μου τους υποτιμάτε καθόλου, το μόνο που σας ζητούν είναι οξυγόνο! Τα υπόλοιπα είναι στο χέρι Αυτού που μας δημιούργησε.

Κι αν για οποιοδήποτε λόγο δε βρεθούν «δυο χείλη» για να πάρετε ανάσα, βρείτε το δικό σας οξυγόνο κάπου αλλού…

Ίσως να βρίσκεται κρυμμένο σε μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα, παρέα με το σκύλο σας!

Ίσως πάλι είναι χωμένο σε ένα ράφι στη βιβλιοθήκη σας…ένα βιβλίο για παράδειγμα

Ή ακούγοντας την αγαπημένη σας μουσική!

Βρείτε το, ψάξτε το στα πιο απίθανα μέρη, στα πιο απλά πράγματα. Υπάρχει εκεί και σας περιμένει!

Το δικό μου το βρήκα…πρέπει να σας πω, πως και εγώ το έχασα για λίγο…κυριολεκτώ. Όταν το ξαναβρήκα ήταν σε αυτούς που αγαπώ!

Αυτοί ήταν το δικό μου οξυγόνο που με κράτησε ζωντανή!

Αυτοί ήταν η δική μου Αναπνοή.

ΠΗΓΗ...http://www.anapnoes.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Πανελλήνιες αγωνίες

15 Μαΐου 2016

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα κλείνω τα δεκαοκτώ. Λένε πως ο χρόνος κυλάει σα νερό. Στη δική μου περίπτωση, πέρασε σαν αστραπή και βρέθηκα από τη νηπιακή ηλικία κατευθείαν στην ενήλικη, με όλο το ενδιάμεσο διάστημα να κυλάει ανάμεσα σε σχολεία, φροντιστήρια, διάβασμα, εξετάσεις. 

- Να ’χα τα χρόνια σου, κόρη μου, μου είπε η γιαγιά που ήρθε να μου ευχηθεί.

- Και τι θα τα έκανες γιαγιά; Ρώτα κι εμένα! Θα διάβαζες είκοσι ώρες το εικοσιτετράωρο, θα αγωνιούσες, θα αγχωνόσουν, γιατί από αυτές τις εξετάσεις θα κρινόταν το μέλλον σου, έτσι δε λέτε όλοι; Κοίτα τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου και κοίτα το δικό σου μάγουλο, που είναι φράπα από την ξεκούραση.

Σε όλους φάνηκε αστείο κι έβαλαν τα γέλια, λες και το είπα για να τους διασκεδάσω.

- Έλα, μην αγχώνεσαι, συμπλήρωσε η μητέρα, όλα θα πάνε καλά.

-Πού το ξέρεις; 

-Το ξέρω.

Αν με εκνευρίζει κάτι στους μεγάλους, είναι που τα ξέρουν όλα και δίνουν συμβουλές που οι ίδιοι δεν μπορούν να εφαρμόσουν. Άκου μην αγχώνομαι! Και μου το λέει αυτό η ίδια μου η μάνα, που από το άγχος της φέτος άρχισε να παίρνει ηρεμιστικά, ενώ ο πατέρας μου έχει φτάσει να καπνίζει δυο πακέτα τσιγάρα την ημέρα. Άλλη συζήτηση δεν έχουμε πια στο σπίτι, μόνο τις πανελλήνιες. Εδώ και μερικούς μήνες, άρχισα να βγάζω κόκκινα σημάδια σε όλο μου το σώμα. Κάναμε εξετάσεις, άγχος είπε ο γιατρός κι η μητέρα έσπευσε, από μόνη της, στο φαρμακείο να μου πάρει χάπια βαλεριάνας. Δε με βοήθησαν καθόλου και περιμένω τώρα να τελειώσουν οι πανελλήνιες για να δω το δέρμα μου να επιστρέφει στο φυσιολογικό του χρώμα. 

Τους τελευταίους μήνες, είμαι ερωτευμένη μ’ έναν συμμαθητή μου αλλά ο έρωτας στα χρόνια των Πανελληνίων εξετάσεων έχει απαγορευτεί με νόμο. Λένε πως όποιος τον παραβεί, βρίσκεται αυτομάτως έξω από τον παράδεισο της επιτυχίας. Άντε να το εξηγήσεις αυτό στην καρδιά που έχει τους δικούς της, άλογους, άναρχους και ατίθασους νόμους. Πώς στενοχωριέμαι, όταν βλέπω αυτή την επαναστάτρια να λουφάζει σε μια γωνιά, από το φόβο που της προκαλεί η λογική. Ώρες ώρες νιώθω πως έχω μόνο ένα τεράστιο κεφάλι. Ούτε χέρια, ούτε πόδια, ούτε ζωτικά όργανα. Ένα κεφάλι γεμάτο από γνώσεις, που δεν ξέρω ποιες από αυτές είναι χρήσιμες και ποιες άχρηστες.

Αύριο είναι η μέρα για την οποία ετοιμαζόμουν σε όλη μου τη ζωή. Σαν άλογο κούρσας νιώθω, που το προετοίμαζαν χρόνια να τρέξει σ’ έναν ιππόδρομο μαζί με άλλα, ενώ τριγύρω οι θεατές θα καρδιοχτυπούν και θα προσεύχονται για να μη διαψεύσει το δικό τους τα όνειρα και τις προσδοκίες τους. Ασήκωτο αυτό το βάρος και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Νιώθω πως μια πιθανή αποτυχία μου θα γίνει αφορμή να καταρρεύσει ο κόσμος γύρω μου.

Πριν πάω στην πρώτη δημοτικού, είχα μάθει να διαβάζω, να γράφω, να υπολογίζω. Αργότερα, οι γονείς μου αποφάσισαν πως ήμουν έτοιμη να αρχίσω να μαθαίνω αγγλικά, αργότερα γαλλικά και γερμανικά, να συμμετέχω σε αθλητικές δραστηριότητες. Ο χρόνος για ελεύθερο παιχνίδι, για μιας ώρας περισσότερο ύπνο ή έστω για λίγο χαζολόγημα, κρίθηκε ένοχος κι έπρεπε πάση θυσία να δικαστεί, να τιμωρηθεί, να εκτίσει την ποινή του. Το δικαστήριο αποφάσισε 12 χρόνια φυλάκιση, σε δραστηριότητες με αυστηρά και άκαμπτα πλαίσια, χωρίς αναστολή.

Σε όλα ήμουν πολύ καλή. Κάθε φορά που έπαιρνα βαθμούς, είχαμε γιορτή στο σπίτι. Τώρα που το σκέφτομαι, συνειδητοποιώ πως η ευτυχία στο σπίτι μας ήταν πάντα άρρηκτα δεμένη με τους βαθμούς, τα μόρια και τις δικές μου επιτυχίες. Όλοι είχαν μεγάλες προσδοκίες από μένα, γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές κι εγώ ένιωθα πως δεν είχα δικαίωμα να τεμπελιάσω, να αφεθώ, για να μην τους απογοητεύσω. Απ’ όταν ήμουν μικρή, μου φόρεσαν ένα όνειρο χωρίς να με ρωτήσουν, αλλά τώρα μεγάλωσα κι αυτό με στενεύει, δεν κουμπώνει.

Το τεστ του επαγγελματικού προσανατολισμού που έκανα πέρυσι, έδειξε πως έχω καλλιτεχνικές τάσεις.

Δεν ξέρεις τι σου γίνεται, άκου καλλιτεχνικές τάσεις! φώναζε ο πατέρας στην καθηγήτρια που μου έκανε το τεστ και μου έπεσαν τα μούτρα. Κι όμως το τεστ δεν έκανε λάθος, έτσι ήταν τα πράγματα, το ήξερα κι εγώ, το ήξερε κι ο πατέρας μου, γι’ αυτό φώναξε για να το ξορκίσει. Από τη στιγμή που έπιασα στα χέρια μου μια φωτογραφική μηχανή, πριν δυο χρόνια, πού με έχανες πού με έβρισκες έξω από το σπίτι να φωτογραφίζω γωνιές της πόλης. Όταν δε επισκέφτηκα μια έκθεση φωτογραφίας και ανακάλυψα πως η φωτογραφία δεν είναι απλά μια απεικόνιση αντικειμένων αλλά μια τέχνη, μέσω της οποίας ο κόσμος αποκτά άλλη υπόσταση, τότε άρχισα να ονειρεύομαι, να ρίχνω φως και να φωτογραφίζω το δικό μου μέλλον από τη δική μου οπτική γωνία. 

Η πρώτη σχολή που θα δηλώσω, θα είναι «φωτογραφίας και των οπτικοακουστικών μέσων», είπα στους γονείς μου. Η ματιά που μου έριξε η μητέρα μου ούτε σε ταινία θρίλερ, ενώ είδα τον πατέρα μου να αλλάζει δέκα χρώματα μέχρι που σταθεροποιήθηκε στο κόκκινο της φωτιάς. Φωνάξαμε τον φαρμακοποιό και του πήρε την πίεση, 22 παρακαλώ! Φοβήθηκα πολύ και δεν τόλμησα να ξαναφέρω την κουβέντα σε αυτό το θέμα. Έκρυψα τις επιθυμίες μου σ’ ένα ντουλάπι και φύλαξα το κλειδί στο μέρος της καρδιάς μου, για να μην μπορεί κανείς να μου το πάρει. Κάθε τόσο άνοιγα το ντουλαπάκι κι έβγαζα το όνειρο στον ήλιο για να μη μαραθεί.

Οι γονείς μου είχαν άλλα όνειρα για μένα. Να σπουδάσω οικονομικά. Συζητάω με τους φίλους μου και πάντα λέμε πως δεν μπορούμε να καταλάβουμε τους γονείς μας. Λένε πως νοιάζονται για το καλό μας, πως μας αγαπούν, αλλά πώς γίνεται να αγαπάς κάποιον και να του στερείς την ελευθερία να αποφασίζει για το μέλλον του, να τον υποτιμάς κάνοντάς τον να πιστεύει πως δεν είναι ώριμος να αποφασίσει μόνος του, να του υπαγορεύεις τα δικά σου θέλω και πολλές φορές τα δικά σου ανεκπλήρωτα όνειρα. Περίεργη αυτή η αγάπη, αλλόκοτη, ασφυκτική, αποπνικτική, εγωιστική. 

Κι αυτή η ευχή που τους έδιναν όλοι σήμερα: «Να την δείτε όπως επιθυμείτε». Hello!!! Eίμαι κι εγώ εδώ! Με βλέπετε; Με ακούτε; Με αισθάνεστε; Η δική μου επιθυμία δε μετράει; Τα δικά μου θέλω είναι δευτερεύοντα;

Την τελευταία μέρα του σχολείου, ένας καθηγητής μας είπε κάτι που έμεινε χαραγμένο στο μυαλό μου: «Ενήλικος δεν είναι αυτός που γίνεται δεκαοκτώ ετών, αλλά αυτός που αποφασίζει μόνος για τη ζωή του, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των δικών του επιλογών. Οι άλλοι σας παίρνουν στα σοβαρά, όταν βλέπουν πως είστε σίγουροι για τις επιλογές σας. Όταν τους αποδεικνύετε πως είστε ώριμοι να αποφασίζετε, πως ξέρετε ακριβώς τι θέλετε. Οι γονείς σας αγωνιούν και προσπαθούν να καλύψουν το κενό που εσείς αφήνετε. Κάποιες φορές το κάνουν με λάθος τρόπο. Όλοι κάνουν λάθη. Εσείς όμως που τώρα ενηλικιώνεστε, πάρτε τη ζωή σας στα χέρια σας. Ακούστε την καρδιά σας, αυτή ξέρει καλύτερα τις ανάγκες σας και τα θέλω σας, σεβαστείτε πρώτοι εσείς τα όνειρά σας και θα δείτε πως και οι άλλοι θα τα σεβαστούν.»

Αυτό σκοπεύω κι εγώ να κάνω. Να ακούσω την καρδούλα μου. Αρκετά την παραμέλησα. Μούδιασε μες στο συρτάρι, είναι ώρα να τη βγάλω από κει, να απλώσει τα κλωνιά της, να πάρει τον αέρα της, να τη δω να μπουμπουκιάζει, να ακούσω τη φωνή της, να μυρίσω τη μυρωδιά της. Να την αφήσω να τυλίξει το σώμα μου, που πρέπει κάποια στιγμή να αποκτήσει τις πραγματικές του διαστάσεις, για να ταιριάξει στο όνειρο που έραψα μονάχη. 

Κι αν δεν πήρες τα μέτρα σωστά; θα με ρωτήσεις αγαπημένο μου ημερολόγιο. Αποκλείεται. Το ξέρω. Το νιώθω. Τα μέτρα είναι ολόσωστα. Οι λεπτομέρειες όμως, το πώς θα το στολίσω, τι κλωστές θα χρησιμοποιήσω, τι κουμπιά θα του προσθέσω, είναι κάτι με το οποίο θα ασχοληθώ αργότερα.

Γιατί όχι τώρα; θα με ρωτήσεις. Είμαι κουρασμένη, αγχωμένη, ό,τι διάβαζα τόσο καιρό, τα έχω ξεχάσει όλα. Δεν τα έχω ξεχάσει; Για να το λες εσύ, που έχεις μάθει να διαβάζεις τις πιο απόκρυφες σκέψεις μου, κάτι περισσότερο θα ξέρεις. 

Σε αφήνω τώρα κι ό,τι σου έγραψα, ό,τι υπόσχεση έδωσα στον εαυτό μου, θέλω να μου τα θυμίσεις τη στιγμή που θα συμπληρώνω το μηχανογραφικό. Φοβάμαι μήπως χαθώ, μπερδευτώ, παρασυρθώ κι αφήσω το όνειρό μου μισοτελειωμένο ή, χειρότερα, μήπως βρεθώ ντυμένη με ένα όνειρο ξένο, στενό ή χαχόλικο, που θα το κοιτώ φορεμένο πάνω μου και θα βάζω τα κλάματα.

γράφει η Χριστίνα Σουλελέ

ΠΗΓΗ...https://tovivlio.net

Διαβάστε Περισσότερα

Η καλή και η κακιά η ώρα

Ο γερο-Χρόνος, κουρασμένος όπως ήτανε, αποφάσισε να συγκαλέσει τις ώρες.

Είχε μάθει ότι μάλωναν μεταξύ τους και ήθελε να επιφέρει την τάξη και την ομόνοια.

Δεν πέρασε πολύς χρόνος και εμφανίστηκαν οι ώρες με σκυμμένο το κεφάλι.

-Τι είναι παππούλη; τον καλόπιασε η μικρή ώρα. Κάναμε κάτι κακό και θέλεις να μας μαλώσεις;

Πάντα ο γερο-Χρόνος στο αντίκρυσμα της μικρής ώρας έχανε τα λόγια του, από την ομορφιά της και την ξενοιασιά που τη διέκρινε καιρό τώρα.

-Μα δεν είμαι μικρή, αποκρίθηκε, πριν καλά καλά προλάβει να απαντήσει ο γέρο-Χρόνος.

-Γιατί το λες αυτό μικρή μου; χαμογέλασε πειράζοντάς την.

-Έτσι σε λένε, γιατί ο κόσμος γυρίζει αργά στο σπίτι του, γλεντάει και περνάει όμορφα.

Πρέπει να χαίρεσαι για όλα αυτά, παρά να είσαι κατσούφικο και να μαλώνεις με τις αδερφές σου, που δεν είστε και λίγες.

-Ξέρω,ξέρω, απάντησε.

Μα οι άνθρωποι ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι και πάντα ζητούνε να γίνεται το δικό τους, αγνοώντας τι θα θέλαμε και μεις να κάνουμε καμιά φορά.

-Τι ζόρι καλέ τραβάς; αμέσως πήρε το λόγο η αδερφή η καλή ώρα, όπως τη λέγανε.

Εμείς θέλουμε να χαρίζουμε ευχαρίστηση, χαρά, γέλιο και πάντα να είναι ευδιάθετοι και να ζουν όμορφα και αγαπημένα.

-Ναι; Σοβαρά; επενέβη, ποια άλλη, η κακιά η ώρα.

Μπορείτε να μου πείτε τι σας πειράζει αν λίγο ταλαιπωρηθούν, μάθουν να κρίνουν και όχι να κατακρίνουν και να παίρνουν μαθήματα από τα λάθη τους;

Αμέσως θέλησε να διαχειρισθεί αυτή τη διαμάχη που όπως φαινόταν δεν είχε σταματημό.

-Κορίτσια, ηρεμήστε, έτσι δε θα βγάλουμε άκρη.

Πρέπει να αφήσουμε τους ανθρώπους να σκεφτούν και να πράξουν ανάλογα με το τι θέλουν και τι ζητούν από τη ζωή τους.

Ήδη έχω στείλει ένα μαγικό φίλτρο, αόρατο και απαλλαγμένο από μεταλλάξεις.

Το μόνο που θα κάνει είναι να ελέγχει τα νεύρα και τα απωθημένα των ανθρώπων.

-Μααα καλάααα, είπαν όλες μαζί, λες και ήταν το μόνο που μπορούσαν να συμφωνήσουν, μετά από ώρες έντονης διαμάχης και διαπληκτισμού.

-Συνεχίστε, είπε ο γέρο-Χρόνος, σημαδεύοντας με το βλέμμα του όλες, μία προς μία, τι έγινε; Σας δυσκόλεψε όλη αυτή μου η απόφαση;

-Όχιιι είναι σοφή και κατασταλλαγμένη.

Έτσι οι άνθρωποι θα ξέρουν πότε να επιβληθούν και πότε να αποχωρήσουν, ώστε να μην τους επισκεφθούν οι κακιές ώρες, μα συγχρόνως όταν ξέρουν να φερθούν, να έχουν ως αντάλλαγμα τις καλές.

-Ααα και οι μικρές μας ώρες θα μείνουν εκεί να διασκεδάζουν και να σκορπούν χαρές και ομορφιές στη ζωή τους.

Κι αν καταφέρουν να επιφέρουν το κακό στη ζωή τους, εεε τότε θα είναι οι ίδιο και μόνο υπεύθυνοι.

Πριν καλά καλά τελειώσει την κουβέντα του ο παππούλης, μαζεύτηκαν γύρω του σαν ένα ρολόι και η κάθε μία πήρε τη θέση που της άρμοζε.

Από κείνη τη στιγμή, όλοι μαζί αγαπημένοι και ενωμένοι δώσαν όρκο ζωής, να αφήνουν τους ανθρώπους να επιλέγουν και να διαλέγουν το πεπρωμένο τους, απλά σκεπτόμενοι και συλλογιζόμενοι το δικό τους καλό και τη δικη τους ευθύνη.

Έτσι, ζήσαν αυτοί καλά και εμείς πολύ καλύτερα, όταν ξέρουμε πως είτε καλή είτε κακιά ώρα, θα ’ρθει και θα χτυπήσει την πόρτα μας ξαφνικά, όταν την καλέσουμε με κάποιο τρόπο, μόνοι μας, και οι μκρές ώρες θα μοιράζουν χαρά ή πόνο, αφού εμείς οι ίδιοι δε θα ’μαστε σε θέση να δούμε ξεκάθαρα τη ζωή μας.

Με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο,το μόνο σίγουρο είναι πως ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Ό,τι και να κάνουμε στην τελική…

-

γράφει η Άννα Ζανιδάκη

ΠΗΓΗ...https://tovivlio.net/

Διαβάστε Περισσότερα

Ζύμωμα

- Νερό, μαγιά, ζάχαρη, αλάτι, αλεύρι, λάδι. Νερό, μαγιά, ζάχαρη, αλάτι, αλεύρι, λάδι. Χέρια. Φούρνος! Νερό...

Η Στέλλα βιαστικά σταμάτησε στο περίπτερο της γειτονιάς της για να δει τα πρωτοσέλιδα. Κυριεύτηκε από μια πρωτόγνωρη έξαψη. Έπαιζε παντού. Τι κι αν δεν την ανέφεραν ονομαστικά. Τι κι αν δεν είχαν ιδέα πως αυτή ήταν υπεύθυνη για όλα. Διάλεξε τον αγαπημένο της τίτλο και αγόρασε την εφημερίδα από την οποία διακρινόταν ξεκάθαρα η φράση «Αδιανόητο! Και νέο κρούσμα δηλητηριασμένου ψωμιού» κι από κάτω με μικρότερα γράμματα «νέα εποχή τρομοκρατίας – η αστυνομία εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό ύστερα από 5 δολοφονίες».

Κατάφερε να κρύψει το χαμόγελό της και προσεκτικά να βάλει την εφημερίδα στην τσάντα της καθώς σιγοψιθύριζε ασταμάτητα.

- Νερό, μαγιά, ζάχαρη, αλάτι, αλεύρι, λάδι. Ζύμωμα. Φούρνος! Νερό...

Μέχρι να φτάσει στην γκαρσονιέρα που έμενε, η στιγμιαία χαρά της είχε ξεθωριάσει. Επέστρεψε μια θλίψη τόσο γνώριμη, τόσο παρείσακτη. Πέταξε την τσάντα της στο κρεβάτι και κοίταξε από το παράθυρο τον ασυγχώρητο ουρανό. Δεν πρόσεξε τον ήλιο που παιχνίδιζε με τα σύννεφα, ούτε τα χελιδόνια που πετούσαν χαμηλά. Τράβηξε την μπεζ κουρτίνα, άνοιξε την μπαλκονόπορτα και έφτασε στα σκουριασμένα κάγκελα. Αυτομάτως έσκυψε να δει κάτω, απογοητευμένη από την απεραντοσύνη του ουρανού. Δεκαπέντε μέτρα. Μόνο τόσο. Όλα απείχαν ένα άλμα. Μόνο τόσο! Ξεφύσησε θυμωμένη με τον εαυτό της και γύρισε μέσα. Έπεσε στο πάτωμα με θόρυβο και έμεινε για ώρα να κοιτάει δίχως να βλέπει το ταβάνι. Πόσες μέρες είχε να κοιμηθεί, αλήθεια!

- Νερό, μαγιά, ζάχαρη, αλάτι, αλεύρι, λάδι. Γροθιές. Φούρνος! Νερό...

Τράβηξε την πόρτα πίσω της και κεφάτα κατέβηκε τη φαγωμένη από τα χρόνια μαρμάρινη σκάλα της πολυκατοικίας. Ίσως και να ήταν επικίνδυνη μια νέα τιμωρία τόσο σύντομα. Αλλά τι είχε να χάσει. Έπρεπε να πληρώσουν. Οι άνθρωποι έπρεπε να πληρώσουν. Αν και είχε αποφασίσει πως το προηγούμενο ψωμί θα ήταν και το τελευταίο.

Έφτασε, μασώντας λέξεις από μέσα της, στον φούρνο της γειτονιάς της. Κοίταξε το μαγαζί. Δεν υπήρχε πελάτης. Έπιασε τη χρυσαφένια μεταλλική λαβή και έσπρωξε τη γυάλινη πόρτα αγνοώντας τη λέξη με τα καλλιγραφικά μαύρα γράμματα «Έλξατε».

- Καλημέρα Στελλίτσα, πώς από εδώ;

- Νερό, μαγιά, ζάχαρη, αλάτι...

- Συγνώμη;

- Μαγιά! Εεε, καλημέρα κυρ Θόδωρε. Θέλω να μου δώσεις νωπή μαγιά. Τη μεγάλη σαν τούβλο που είναι.

- Ναι, φυσικά γλυκιά μου. Αλλά μισό λεπτό. Συγγνώμη δεν έχω. Θα φέρω από βδομάδα. Θα ήθελες κάτι άλλο;

Εκείνη αντί να απαντήσει, έγνεψε έντονα αρνητικά.

- Πάρε αυτό το κρουασάν, δώρο από μένα.

- Δε χρειάζεται, ευχαριστώ.

- Επιμένω!

- Εντάξει.

Χαμογέλασε. Έσπρωξε για δεύτερη φορά τη γυάλινη πόρτα και βγήκε στον δρόμο. Τόσα αυτοκίνητα. Τόσοι άνθρωποι. Τόσοι κακοί άνθρωποι που έπρεπε να τιμωρηθούν! Δεν υπήρχε χρόνος. Ούτε εναλλακτική. Ήταν σίγουρη πως την κοιτούσαν καχύποπτα. Αλλά και πάλι δεν μπορούσαν να ξέρουν. Δεν ήξεραν. Στον πρώτο κάδο που συνάντησε άφησε το κρουασάν. Ένας θεός ήξερε τι μπορεί να είχε μέσα.

- Νερό, μαγιά, ζάχαρη, αλάτι, αλεύρι, λάδι. Ξεκούραση. Φούρνος! Νερό...

Τόση απίστευτη φασαρία. Μηχανές. Και άνθρωποι. Και σκυλιά. Και τόση φασαρία, θεέ μου! Έπρεπε να φύγει από το δρόμο επιτέλους, αλλά πριν γυρίσει σπίτι έπρεπε να βρει μαγιά. Μαγιά!

- Καλημέρα Ρούλα, θέλω νωπή μαγιά.

- Καλημέρα κούκλα μου. Εδώ στο παντοπωλείο μόνο ξερή έχω. Νωπή έχει ο Θόδωρος.

- Δεν έχει. Από εκεί έρχομαι. Θα πάρω την ξερή. Έχεις μηχάνημα για κάρτες, σωστά;

- Ναι.

- Ωραία. Ανέπαφη παρακαλώ. Είναι του αδελφού μου.

- Έτοιμη κούκλα μου. Σε ευχαριστώ!

- Τα λέμε.

Επιτέλους τα είχε όλα. Ήταν έτοιμη ξανά. Κι αυτό της χάριζε μια γλυκιά ανακούφιση. Γύρισε ευδιάθετη σπίτι της. Έβγαλε τη λεκάνη από το ντουλάπι και την ξέπλυνε. Χλιάρωσε ένα μεγάλο μπρίκι νερό. Το έριξε μέσα στη λεκάνη μαζί με τη μαγιά. Ένα κοφτό κουταλάκι του γλυκού ζάχαρη. Μια κοφτή κουταλιά της σούπας αλάτι. Ένα φλιτζάνι κίτρινο αλεύρι και μισό κιλό περίπου λευκό για όλες τις χρήσεις, το οποίο έπρεπε να πέσει σταδιακά στη λεκάνη. Ελαφρύ ανακάτεμα. Ελαιόλαδο μισό μπρίκι. Ελαφρύ ανακάτεμα! Και μετά το πιο ωραίο σημείο της διαδικασίας. Από το φαρμακείο είχε πάρει πριν καιρό ένα ανεξιχνίαστο υγρό που έμοιαζε πολύ με νεράκι του θεού, αλλά σκότωνε ακαριαία τα ποντίκια αν το πίνανε...

Ζύμωμα. Τόσο απολαυστικό το ζύμωμα. Γροθιά στη γροθιά. Και ξανά. Και πάλι! Μέχρι να γίνει η ζύμη ένα πελώριο ελαστικό μπαλάκι. Σε ζεστό μέρος για μια ώρα να ξεκουραστεί. Και μετά στο φούρνο. Στους 165 βαθμούς για 50 λεπτά. Το καλό πράγμα αργεί να γίνει!

Ξαφνικά κάποιος χτύπησε την εξώπορτα. Εκείνη είδε από το ματάκι πως είναι ο Μάκης.

- Πώς είσαι Στέλλα;

- Μια χαρά. Γιατί να μην είμαι; Πέρνα μέσα.

- Χαίρομαι! Πως πάει η δουλειά ως διανομέας σε πρατήρια άρτου;

- Τέλεια! Βοηθάει πολύ ο Ορέστης. Συνάδελφος. Από παλιά στη δουλειά.

- Και αντέχεις να σηκώνεσαι τόσο νωρίς κάθε μέρα;

- Ναι.

- Δηλαδή κοιμάσαι και νωρίς.

- Ναι, ναι. Κοιμάμαι και νωρίς.

- Κατά τα άλλα;

- Κατά τα άλλα;

- Όλα καλά;

- Πάντα.

- Ωραία! Ωπ, τι βλέπω ψήνεις ψωμί; Θα μου δώσεις το μισό; Το θέλω.

- Εεε! Όχι, δεν υπάρχει περίπτωση και τώρα φύγε! Έξω! Δρόμο!

- Καλά ντε, αδελφούλα, μη βαράς, φεύγω.

- Φύγε!

- Μπορώ να σε πάρω μια αγκαλιά;

Ως απάντηση του έδωσε τον θόρυβο μιας πόρτας που κλείνει κατάμουτρα. Μα να θέλει το ψωμί της; Το δικό της ψωμί; Το όπλο της τιμωρίας της για τους ανθρώπους; Ανεπίτρεπτο! Ασυγχώρητο!

- Νερό, μαγιά, ζάχαρη, αλάτι, αλεύρι, λάδι. Νερό, μαγιά, ζάχαρη, αλάτι, αλεύρι, λάδι. Νεράκι φαρμακείου. Φούρνος! Νερό...

~

Η Βούλα ανακάθισε παρακολουθώντας τηλεόραση όταν στα χέρια της έφτασε μια εφημερίδα, η οποία δεν είχε κρυφτεί καλά κάτω από τα μαξιλάρια του καναπέ. Είχε τίτλο «Πέμπτο θύμα δηλητηριασμένου ψωμιού – Πού είναι η αστυνομία;». Απηυδισμένη πήγε στην κρεβατοκάμαρα όπου βρήκε τον άντρα της και του πέταξε το πρωτοσέλιδο. Εκείνος σκοτείνιασε.

- Μάκη, γιατί το κάνεις αυτό; Είσαι με τα καλά σου; Γιατί την αφήνεις μέσα στην πλάνη της; Γιατί την βοηθάς; Γιατί την ενθαρρύνεις; Τι πράγματα είναι αυτά;

- Βούλα μου, ο γιατρός είχε πει πως δεν χρειάζεται να εγκλειστεί. Πως είναι καλύτερα να μείνει έξω στον κόσμο. Είναι άκακη. Αρκεί να παίρνει την αγωγή της. Και να απασχολείται.

- Δε θυμάμαι να είπε πως πρέπει να τη σιγοντάρουμε στην παράνοιά της! Και τι έκανες; Μας ρεζίλεψες σε όλους; Σίγουρα στον περιπτερά για να σε βοηθήσει με τις εφημερίδες. Έπιασες όλη τη γειτονιά της και τους είπες για την περίπτωσή της; Θεέ μου! Δεν έφτανε ο Ορέστης, να ’ναι καλά το παιδί που την ανέχεται κάθε μέρα στη δουλειά.

- Δεν το είπα σε όλους. Περίπου. Το είπα σε όσους συναναστρέφεται πιο συχνά. Ή σε όσους μπορεί να έκανε κάποιο επεισόδιο.

- Και τα ψωμιά;

- Και τα ψωμιά είναι κάτι που την κρατάνε απασχολημένη. Της δίνουν κίνητρο. Ξεχνιέται. Την βοηθάνε να ξαναμπεί στον κόσμο! Κερδίζει χρόνο.

- Χρόνο;

- Φυσικά, μέχρι να συνέλθει!

- Σκοτώνοντας ανθρώπους στη φαντασία της; Υπάρχει επιστροφή από αυτό; Κι όταν συνέλθει αν οι «σκοτωμοί» της γίνουνε συνήθεια; Δε φοβάσαι πώς μπορεί να είσαι ο επόμενος;

- Δεν υπάρχει κάτι που δεν γιατρεύεται από την αγάπη!

- Μήπως περιμένεις να σου πει και ευχαριστώ κάποτε;

- Όχι.

- Αλλά;

- Απλά κάνω ό,τι θα έκανε κι αυτή για μένα. Όσο μπορώ. Όσο αντέχω.

Η Βούλα φάνηκε αβέβαιη.

- Δεν μπορείς να την βοηθήσεις πλέον.

- Όσο μπορώ. Όσο αντέχω! Σε παρακαλώ μείνε δίπλα μου. Σε έχω ανάγκη.

Εκείνη πήρε αγκαλιά τον άντρα της και οι λυγμοί του Μάκη έσβησαν με το πρώτο φως του ήλιου.

γράφει ο Σωκράτης Τσελεγκαρίδης

ΠΗΓΗ...https://tovivlio.net

Διαβάστε Περισσότερα

Γιάννης Σηφάκης: Πολλοί περισσότεροι αγρότες δικαιούνται το αφορολόγητο

Γιάννης Σηφάκης:   Πολλοί περισσότεροι αγρότες δικαιούνται το αφορολόγητο 

Πολύ σημαντική η τροπολογία που ψηφίστηκε. Δεν προσμετρώνται στο εισόδημα (για να είναι κανείς κατά κύριο επάγγελμα αγρότης και άρα να δικαιούται το αφορολόγητο) οι συντάξεις ΟΓΑ, οι αμοιβές για εργόσημα, οι αμοιβές από εποχιακή απασχόληση σε μεταποιητικές βιομηχανίες κ.α. 

Με την πρόσφατη τροπολογία διευρύνεται ο αριθμός των αγροτών που δικαιούνται το αφορολόγητο (μείωση φόρου). Η νομοθεσία δίνει τη μείωση φόρου σε όσους αγρότες χαρακτηρίζονται «κατ’ επάγγελμα αγρότες». Για το σκοπό αυτό το συνολικό τους εισόδημα θα πρέπει να προέρχεται τουλάχιστον κατά 50% από αγροτική δραστηριότητα. Το πρόβλημα ήταν ότι έχαναν το αφορολόγητο κάποιοι αγρότες που τύχαινε να έχουν σύνταξη ΟΓΑ ή κάποια αμοιβή από αγροτικό συνεταιρισμό κλπ. που μαζί με άλλα εισοδήματα όπως π.χ. από ενοίκια ξεπερνούσαν ως άθροισμα το 50% του συνολικού εισοδήματος, οπότε το αγροτικό εισόδημα ήταν λιγότερο από 50%. Με την πρόσφατη τροπολογία εξαιρούνται από τον υπολογισμό του συνολικού εισοδήματος τα εισοδήματα που ασφαλίζονται από τον ΟΓΑ αλλά δεν χαρακτηρίζονται αγροτική δραστηριότητα (σύνταξη ΟΓΑ, αμοιβές μελών αγροτικών ή γυναικείων συνεταιρισμών, εργαζόμενοι με ΟΓΑ σε συσκευαστήρια και τυποποιητήρια, αμοιβές με εργόσημο κλπ.) 

Παράδειγμα: ένας αγρότης που έχει αγροτικό εισόδημα 2.000 ευρώ, σύνταξη ΟΓΑ 4.000 ευρώ και εισόδημα από ενοίκιο 1.000 ευρώ το χρόνο δικαιούται το αφορολόγητο για το σύνολο των 6.000 ευρώ γιατί στο συνολικό του εισόδημα υπολογίζονται τα 2.000 ευρώ συν τα 1.000 ευρώ= 3.000 ευρώ, άρα χαρακτηρίζεται κατ’ επάγγελμα αγρότης αφού τα 2.000 ευρώ είναι περισσότερο από 50% του συνόλου. Με τον προηγούμενο υπολογισμό το συνολικό του εισόδημα ήταν 7.000 ευρώ οπότε τα 2.000 ευρώ ήταν λιγότερο από 50% του συνόλου συνεπώς δεν χαρακτηριζόταν κατ’ επάγγελμα αγρότης και είχε το αφορολόγητο μόνο για τα 4.000 ευρώ της σύνταξης. 

Διαβάστε Περισσότερα

Χάθηκε - κλάπηκε σκύλος στο Γαρέφι Αλμωπίας

Χάθηκε - κλάπηκε αρσενικός σκύλος (κόλε'ι') στις 6/06/2017, ημέρα Τρίτη, από την περιοχή Κάτω Γαρέφι.

 Παρακαλούμε πολύ όποιος τον έχει δει ή έχει πληροφορίες, να επικοινωνήσει με τα τηλέφωνα: 2384 501156 και 6975759981.

Διαβάστε Περισσότερα

Δράσεις της Ομάδας Εθελοντών Προμάχων (7 Ιουνίου 2017)

Στην προγραμματισμένη δράση του Ιουνίου προέβη η Ομάδα Εθελοντών των Προμάχων, με τον καθαρισμό των υιοθετημένων σημείων και την κατασκευή-τοποθέτηση αψίδων με γλάστρες λουλουδιών στην περιοχή του παλιού Ηρώου του χωριού.

Επίσης πραγματοποιήθηκε αντικατάσταση και φύτεμα νέων εποχιακών ανθέων στη γωνιά του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου  και του Αγροτικού Ιατρείου και καθαρίστηκε όλη σχεδόν η πλατεία από σκουπίδια. Επίσης σκαλίστηκαν τα διάσπαρτα παρτέρια που κοσμούν το κέντρο του οικισμού. και κλαδεύτηκαν οι τριανταφυλλιές.

Υπήρξε μεγάλη συμμετοχή εθελοντών, ενώ αισιοδοξία προκαλεί, η ενσωμάτωση στην ομάδα, μικρών παιδιών με όρεξη και μεράκι να προσφέρουν τις όποιες υπηρεσίες τους.

Επόμενη δράση της ομάδας έχει καθοριστεί, η παρέμβαση στα βόρεια του χωριού, στην περιοχή "Σταυρός", όπου θα γίνει διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου, βάψιμο του τεράστιου σταυρού που υπάρχει, καθαρισμός του μονοπατιού και τοποθέτηση πάγκων.

Παράλληλα, μέλη της ομάδας θα τοποθετήσουν σε εμφανές σημείο της πλατείας, έναν μεγάλο μεταλλικό πίνακα ανακοινώσεων, ο οποίος είναι έτοιμος προς χρήση.

Διαβάστε Περισσότερα