Συνάντηση εργασίας πραγματοποίησε το πρωί της Τετάρτης ο Δήμαρχος Αλμωπίας κ. Δημήτρης Μπίνος με τη Βουλευτή κ. Θεοδώρα Τζάκρη

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΑΛΜΩΠΙΑΣ κ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΙΝΟΥ ΜΕ ΤΗ ΒΟΥΛΕΥΤΗ κ. ΘΕΟΔΩΡΑ ΤΖΑΚΡΗ

ΣΥΖΗΤΗΘΗΚΕ Η ΕΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΛΜΩΠΙΑΣ ΣΕ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Συνάντηση εργασίας πραγματοποίησε το πρωί της Τετάρτης ο Δήμαρχος Αλμωπίας κ. Δημήτρης Μπίνος με τη Βουλευτή κ. Θεοδώρα Τζάκρη και με τη συμμετοχή του Αντιδημάρχου κ. Γιώργου Τσιμτσιρίδη και υπηρεσιακών παραγόντων. Ο σκοπός της συνάντησης είχε να κάνει με τα πολύ ενδιαφέροντα προγράμματα που προκηρύσσονται ή θα προκηρυχθούν το επόμενο διάστημα και αφορά τους ΟΤΑ πρώτου βαθμού.

Όπως ενημέρωσε η κ. Τζάκρη τον Δήμαρχο, ένα από τα σημαντικότερα προγράμματα αφορά στην ενίσχυση και ανάδειξη των τουριστικών περιοχών, μιας και ο Δήμος Αλμωπίας έχει μία από τις σημαντικότερες Λουτροπόλεις και συνδυάζει πολλές μορφές τουρισμού. Μάλιστα, η κ. Τζάκρη αναφέρθηκε στις παρεμβάσεις της σημερινής Διοίκησης των Λουτρών τις οποίες χαρακτήρισε καίριες, υπογραμμίζοντας ότι θα είναι πολύ σημαντικό να διεκδικήσει ο Δήμος την ένταξη παρεμβάσεων σε πρόγραμμα 25.000.000 ευρώ που προκηρύσσεται το επόμενο διάστημα για τέτοιους σκοπούς. Θα ήταν λοιπόν χρήσιμο να δημιουργηθεί μία ολοκληρωμένη μελέτη προς αυτή την κατεύθυνση.

Επίσης, σε άλλη δράση ύψους περίπου 20.000.000 ευρώ μπορεί να ενταχθεί η ανάδειξη κτιρίων δημόσιου χαρακτήρα, τα οποία συνδυάζουν την χάραξη και ανάδειξη τουριστικών διαδρομών. Η ανατολική Αλμωπία ενδείκνυται για τέτοιου είδους δράσεις, με στόχο την ισόρροπη τουριστική ανάπτυξη του Δήμου μας.

Παράλληλα, υπάρχουν προγράμματα που απευθύνονται στη δημιουργία παραποτάμιων πάρκων. Για τον συγκεκριμένο άξονα η Δημοτική Αρχή ετοιμάζει οργανωμένη πρόταση που θα αφορά κυρίως στην πόλη της Αριδαίας, με στόχο τη δημιουργία χώρων αναψυχής και πρασίνου για τους πολίτες. Σύντομα αναμένεται να ανοίξουν προγράμματα από το Πράσινο Ταμείο που θα περιλαμβάνουν πολύ σημαντικές δράσεις.

Ο Δήμαρχος ευχαρίστησε τη Βουλευτή για το ενδιαφέρον της και τη συνεργασία και τόνισε ότι είναι πολύ σημαντικό για τον Δήμο μας να ενταχθεί σε προγράμματα που αφορούν την ανάδειξη του τουρισμού, αλλά και στον αγροτικό τομέα όπως είναι η άρδευση και η αγροτική οδοποιία, μιας και η τοπική οικονομία βασίζεται κυρίως σε δύο άξονες: Την γεωργία-κτηνοτροφία και τον τουρισμό. Ο κ. Μπίνος ανέφερε ότι υπάρχει ετοιμότητα σε μελέτες, ενώ ξεκινά έναν νέο κύκλο εργασιών με τους συνεργάτες του με σκοπό την ένταξη σε όσο το δυνατόν περισσότερες δράσεις.

Διαβάστε Περισσότερα

«Άδεια Διατήρησης σταυλικών εγκαταστάσεων εντός ή πλησίον κατοικημένων περιοχών»

 «Άδεια Διατήρησης σταυλικών εγκαταστάσεων εντός ή πλησίον κατοικημένων περιοχών»

Από τη Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας ανακοινώνεται ότι εκδόθηκε η Κ.Υ.Α. 940/81279/26-07-2017 (ΦΕΚ 2741Β’ 04-08-2017) με την οποία καθορίζεται η διαδικασία χορήγησης Άδειας Διατήρησης κτηνοτροφικών εγκαταστάσεων καθώς και η διαδικασία επιβολής των προβλεπόμενων κυρώσεων σε εφαρμογή του άρθρου 17 α του ν. 4056/2012 (52Α’).

Συγκεκριμένα, δίδεται η δυνατότητα χορήγησης Άδειας Διατήρησης σε σταυλικές εγκαταστάσεις που (εκτός των άλλων προϋποθέσεων) υφίστανται πριν τις 12-03-2012 και λειτουργούν εντός ή πλησίον κατοικημένων περιοχών με δυναμικότητα μεγαλύτερη από αυτή που ορίζεται στη σχετική απόφαση Νομάρχη περί οικόσιτων ζώων.

Καταληκτική ημερομηνία υποβολής αιτήσεων ορίζεται η 04-12-2017. Μετά την παρέλευση της παραπάνω ημερομηνίας, διακόπτεται με απόφαση Περιφερειάρχη η λειτουργία των κτηνοτροφικών εγκαταστάσεων ενδιαφερόμενων που δεν έχουν υποβάλλει ανάλογο αίτημα, μετά από εισήγηση της αρμόδιας Επιτροπής Σταυλισμού.

Οι αιτήσεις υποβάλλονται στα γραφεία της Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας

·         στην Έδεσσα (τηλ. 2381351217 & 2381351256) και

·         στα Γιαννιτσά (τηλ. 2381352318),

ενώ κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να ενημερώνεται στα παραπάνω τηλέφωνα για το σύνολο των δικαιολογητικών καθώς και για περεταίρω πληροφορίες.

Τέλος, στην ίδια Κ.Υ.Α. 940/81279/26-07-2017 (ΦΕΚ 2741Β’ 04-08-2017), καθορίζεται η διαδικασία επιβολής κυρώσεων σε περιπτώσεις που κατόπιν αυτοψίας της Επιτροπής Σταυλισμού διαπιστωθούν παραβάσεις ή παραλήψεις ως προς την τήρηση της σχετικής νομοθεσίας. Οι κυρώσεις αυτές συνοψίζονται σε:

·         Διακοπή της λειτουργίας της σταυλικής εγκατάστασης.

·         Επιβολή χρηματικών προστίμων που κυμαίνονται από 200 έως 4000 €.

Η παραπάνω Κ.Υ.Α. βρίσκεται στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων ( http://wwww.minagric.gr ) στη θέση: Αγρότης – Επιχειρηματίας > Εγκαταστάσεις > Εγκαταστάσεις Κτηνοτροφικές – Πτηνοτροφικές > Νομοθεσία Κτηνοτροφικών και Πτηνοτροφικών Εγκαταστάσεων.

Διαβάστε Περισσότερα

Ανακοίνωση του ΑΣ Πρόμαχοι

Από το Δ.Σ. του ΑΣ Πρόμαχοι ανακοινώνεται ότι ο Αγιασμός, για το ξεκίνημα της προετοιμασίας και την έναρξη των ποδοσφαιρικών δραστηριοτήτων του Συλλόγου, θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 16 Αυγούστου και ώρα 19.00 μ.μ. στο κοινοτικό γυμναστήριο "Χρήστος Τζιβάνης".

Διαβάστε Περισσότερα

Στους ανθρώπους που αντιδρούν στην αναπηρία μου λέγοντας: “Λυπάμαι”

Συχνά οι άνθρωποι με πλησιάζουν και μου κάνουν ερωτήσεις για το αναπηρικό μου αμαξίδιο. Μερικές φορές νιώθω λίγο άβολα, αλλά όταν γίνεται με τον σωστό τρόπο και αποφασίζω να απαντήσω, συνήθως ο διάλογος είναι κάπως έτσι:

Αν δεν σε πειράζει, μπορώ να σε ρωτήσω γιατί κάθεσαι στο αμαξίδιο?

Έχω εγκεφαλική παράλυση. Έτσι γεννήθηκα, έτσι είμαι, πάντα καθόμουν σε αναπηρικό αμαξίδιο

Ωχ! Λυπάμαι! Πρέπει να είναι πολύ άσχημο. Δεν ήξερα!

Εντάξει, μη λυπάσαι, εγώ δεν λυπάμαι. Είναι κομμάτι του εαυτού μου

Δεν μπορώ καν να το φανταστώ. Πρέπει να είναι τόσο άσχημο. Είσαι τόσο γενναία!

Δεν είμαι γενναία (φωνάζοντας), είμαι απλά ένας άνθρωπος. Καλή σας μέρα!

Η αλήθεια είναι ότι δεν αντέχω αυτές τις συζητήσεις.

Δεν αντέχω το ότι ο κόσμος νομίζει ότι είναι ευγενικοί με το να απολογούνται για την ύπαρξή μου.

Η αλήθεια είναι, ότι η ζωή μου μπορεί να διαφέρει από τον μέσο όρο, αλλά δεν υπάρχει κάτι για το οποίο θα πρέπει να λυπάμαι.

Όταν απολογείσαι για την ταυτότητά μου, ενισχύεις την ιδέα ότι το ποια είμαι, ποια γεννήθηκα να είμαι, είναι άκρως ανεπιθύμητο. Όταν απολογείσαι για την ταυτότητά μου, είναι σαν να μου στέλνεις σήμα ότι θα έπρεπε να νιώθω κι εγώ άσχημα γι αυτό, και για πολύ καιρό ένιωθα.

Για πολύ καιρό, η αναπηρία μου και το αναπηρικό μου αμαξίδιο ήταν αυτά που μου έφταιγαν πάνω μου. Αυτά με διαφοροποιούσαν από τους υπόλοιπους. Αυτά με χώριζαν από το “φυσιολογικό”, και ήμουν πολύ νέα και παγιδευμένη στην κουλτούρα μας για να δω την αλήθεια. Για χρόνια ευχόμουν να ήμουν οτιδήποτε άλλο από αυτό που ήμουν. Για χρόνια ευχόμουν να ήμουν “φυσιολογική” με τον τρόπο που το ορίζει η κοινωνία μας, απλά και μόνο για να σταματήσει ο κόσμος να με κοιτάει. Για χρόνια πίστευα ότι εγώ ήμουν το πρόβλημα, και αν απλά μπορούσα να είμαι διαφορετική θα άλλαζαν και όλα τα υπόλοιπα. Για χρόνια πίστευα το ψέμα ότι ήμουν κάτι για το οποίο έπρεπε να ζητάω συγγνώμη.

Από την οπτική γωνία κάποιου άσχετου ανθρώπου είναι εύκολο να κοιτάς την αναπηρία και να νομίζεις ότι είναι κάτι για το οποίο πρέπει να μετανιώνεις, αλλά αυτό δεν είναι η αλήθεια. Αυτή που είμαι σήμερα, το κορίτσι που οι άνθρωποι αποκαλούν γενναίο και έξυπνο και με ισχυρή θέληση και ένα σωρό άλλα επίθετα, είμαι λόγω της αναπηρίας μου, και όχι παρά αυτή. Τα όνειρά μου, τα πάθη μου, ο σκοπός μου και οι στόχοι μου είναι άμεσο αποτέλεσμα του ποιανού είμαι.

Όταν απολογείσαι για το αναπηρικό μου αμαξίδιο και την αναπηρία μου, απολογείσαι για το πρόσωπο που έχω γίνει.

Όταν απολογείσαι για το αναπηρικό μου αμαξίδιο, το κάνεις να φαίνεται ότι είμαι πρόβλημα, ότι το ποια είμαι είναι τόσο άσχημο που οι άνθρωποι πρέπει συνεχώς να απολογούνται απλά επειδή ζω.

Το αναπηρικό μου αμαξίδιο είναι κομμάτι του εαυτού μου, όπως και η αναπηρία μου, και είμαι υπερήφανη για αυτά.

Με έχουν βοηθήσει να καθορίσω τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τον κόσμο. Μου έχουν προσφέρει κάποιους από τους καλύτερους μου φίλους και τους μεγαλύτερούς μου στόχους στη ζωή. Η αναπηρία μου, δεν με χωρίζει πλέον από τους άλλους αλλά αντίθετα μου έχει προσφέρει κάποιους από τους ανθρώπους που αγαπάω πολύ, που με καταλαβαίνουν και με αγαπούν και αυτοί – όχι παρά του τι είμαι αλλά ακριβώς γι’αυτό που είμαι. Για μένα αυτό είναι εκπληκτικό και σίγουρα δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να απολογείσαι.

Αν θες να απολογηθείς για κάτι, απολογήσου για τον ρατσισμό. Απολογήσου για το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα μέρη σ αυτή τη χώρα που δεν μπορώ να πάω. Απολογήσου για το ότι οι άνθρωποι μου συμπεριφέρονται διαφορετικά απλά και μόνο επειδή χρησιμοποιώ τροχούς αντί για πόδια. Απολογήσου για το ότι σε κάποια συνέντευξη ενός υψηλού κύρους κολλεγίου μου είπαν ότι δεν θα μου άρεσε το κολλέγιο επειδή “δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σαν εμένα εκεί”.

Αν θες να απολογηθείς για κάτι, απολογήσου για την ανισότητα. Για την τρομερή έλλειψη προσβάσιμων σπιτιών και μέσων μαζικής μεταφοράς. Απολογήσου για την υψηλή ανεργία που υπάρχει στους ανθρώπους με αναπηρία. Απολογήσου που με κοιτάζεις επίμονα. Που μου συμπεριφέρεσαι σαν μικρό κορίτσι ενώ είμαι μια γυναίκα 23 ετών. Απολογήσου για τα στερεότυπα και το στιγματισμό.

Αν θες να απολογηθείς για κάτι, απολογήσου για όλα αυτά, γιατί για αυτά αξίζει να απολογείσαι και να μετανιώνεις. Αλλά μην απολογείσαι για την ταυτότητά μου. Μην απολογείσαι για το ποια είμαι. Μην απολογείσαι για το αναπηρικό μου αμαξίδιο. Αυτό μου επιτρέπει να ζω την όμορφη ζωή που ζω. Μην απολογείσαι για αυτό που με διαφοροποιεί, Δεν ντρέπομαι για αυτό και δεν μετανιώνω. Και το ίδιο ισχύει και για σένα!

 http://themighty.com

Μετάφραση/Προσαρμογή για το 4disabled.gr : Τάνια Ιωακειμίδου

ΠΗΓΗ...https://supermomrocks.me

Διαβάστε Περισσότερα

Εκείνες οι γυναίκες, οι φτιαγμένες μόνο για άνδρες.

Kάποιες γυναίκες έχουν φτιαχτεί για άντρες μονάχα και όχι για αγόρια!

Γυναίκες από αυτές που θα μπουν στην ζωή σου απρόσμενα και δεν  θα διεκδικήσουν μερτικό από αυτή, μήτε θα πάρουν λάφυρο το χθες και το αύριο σου. Το ΤΩΡΑ σου θα ζητήσουν χωρίς όρους, ανταλλάγματα και υστερίες!

Γυναίκες, όχι γυναικούλες!

Είναι εκείνες που δεν σε πνίγει η παρουσία τους και που σου προκαλεί ασφυξία η επιλεκτική τους απουσία.

Έρχονται σαν τις ζητάς…

Σε ζητάνε την ώρα που τις θες σαν τρελός.

Ξέρουν…

Είναι εκείνες  οι  γυναίκες που δεν θα παίξουν μαζί σου ροζ παιχνιδάκια με Barbie και Κεν. Κάνα τάβλι ίσως και πόκερ… Με ένα τσιγάρο στα χείλη και ένα μακό μπλουζάκι λευκό απέναντι σου, στέκονται έτοιμες να γδύσεις την ψυχή τους, τους φόβους τους, τους «άλλους» που τις είχαν πριν από σένα, για να είσαι εσύ ο νικητής.

Οι γυναίκες αυτές δεν νιαουρίζουν μα γρατζουνούν, δεν βγάζουν το κόκκινο κραγιόν τους πριν σε φιλήσουν. Κόκκινα όλα και κυρίως τα ΘΕΛΩ τους. Πίνουν τη μπύρα από το μπουκάλι και σε κοιτάνε κατάματα χωρίς αναστολές!

Δεν έχουν χρόνο για τσαλίμια και κολπάκια. Δουλεύουν όλη μέρα χωρίς να δουλεύουν κανέναν και δεν θέλουν να τις δουλεύουν! Στο τώρα της κάθε μέρας τους, ο χρόνος  είναι πολύτιμος και δεν μπορούν  να τον σπαταλούν. Δεν κάνουν εκπτώσεις μήτε προσφορές. Δίνουν σώμα, μυαλό και ΑΝ  είσαι τυχερός την καρδιά και την ψυχή τους στο 100% της αξίας τους.

Είναι εκείνες  οι γυναίκες  που δεν θέλουν να σου τραβήξουν  την προσοχή με ενισχυμένα σουτιέν μα με… ενισχυμένες  σκέψεις! Γιατί ξέρουν  πως πρώτα «σηκώνεται» το μυαλό και μετά φουσκώνει το… παντελόνι σου μαζί με την περηφάνια σου γιατί είναι δικές  σου!

Οι γυναίκες αυτές δεν θέλουν ούτε παραμύθιασμα ούτε παραμύθι καληνύχτας.

Δεν ψάχνουν πρίγκηπα να τις σώσει μα δράκο να τις κάψει με την ανάσα του και σπαθί να τις χρίσει αγωνίστριες!

Έχουν ακούσει στην ζωή τους  τόσα παραμύθια  από άντρες – αγόρια που το «ζήσαν αυτοί καλά, κι εκείνοι καλύτερα» το έχει αλλάξει σε «ζούμε εμείς καλά, κατά πως το παλέψαμε και οι άλλοι ζουν όπως τους αξίζει και το… βρήκαν».

Δεν θα τις δεις ποτέ να κλαίνε μπροστά σου! Σου χαρίζουν τα χαμόγελα τους μα ποτέ δεν θα σου προσφέρουν το δάκρυ τους παρά μονάχα αν είναι σίγουρες πως το αξίζεις. Δεν θα σου κάνουν ποτέ σκηνή για πρώην, γιατί  δεν θα ασχοληθούν με ότι άφησες πίσω σου. Για να το άφησες… δεν τις  αφορά. ΕΣΥ τις  νοιάζεις και που ρίχνεις το βλέμμα σου. Αν νιώσουν  να τις απατάς με τα μάτια, φεύγουν χωρίς να ανοίξουν το στόμα τους με βρισιές και κατάρες, αφήνοντας τις άλλες να σου ανοίξουν και τα πόδια τους και τον λάκκο σου… Μάγια και ξόρκια, αφήνουν πίσω τους την αύρα τους που δεν ξεπερνιέται, το άρωμα τους στα σεντόνια σου που κουβαλά τους οργασμούς και τις οργές τους.

Οι γυναίκες αυτές δεν εξημερώνονται, δεν συμβιβάζονται, δεν σκύβουν να σου πλύνουν με τα μαλλιά τους τις αμαρτίες τις κοινές που κουβαλάτε…

Αντρας και γυναίκα.

Μαζί φύγαμε από τον Παράδεισο.

Συνένοχοι σε ένα έγκλημα!

Το πρώτο αίμα που χύθηκε στην ανθρώπινη ιστορία, αίμα γυναίκας που μπήκε μέσα της άντρας και βάφτισε τον έρωτα θάνατο!

Τιμούν  αυτά που νιώθουν και δίνουν αυτά τα θηλυκά. Δεν παρθενοπιπίζουν , δεν κολλάνε σε ψεύτικες λευκές ντροπές. Δεν τις νοιάζει να εκτεθούν και δίνουν εγγυήσεις ότι ποτέ δεν θα σε εκθέσουν.

Τις αναγνωρίζεις από τα ξυπόλητα βήματα και τις αλήτικες ματιές.

Από τα χέρια τα γυμνά από βέρες φανερές ή κρυφές.

Δεν γίνονται ερωμένες, μα βασίλισσες.

Δεν παραδίδονται μα κάνουν πόλεμο ακόμα και όταν κάνουν έρωτα!

Μην περιμένεις να ξεκινήσουν μάχες για μικρά πράγματα που θα έχουν τρόπαια κορμιά και ένα μπράτσο να «κρέμονται» σαν χαζογκόμενες.

Αν αποφασίσουν να δώσουν μάχη για κάτι, θα πρέπει να είναι το έπαθλο άξιο. Από αυτά που δεν τα κρεμάς στο σαλόνι σου, μήτε κρεμιέσαι πάνω τους.

Αυτές να ξέρουν τη  νίκη και εσύ. Εσύ που αν χάσεις στην αιώνια τούτη μάχη του έρωτα, θα βγεις για πρώτη φορά νικητής.

Δεν ψάχνουν καβάτζες και friends with benefits για την ζωή και τις νύχτες τους. Θέλουν  Τον έναν άντρα που θα παίζει  με το κορμί και το μυαλό της. Κανέναν άλλο.

Και γι’αυτόν τον ένα, δεν υπάρχουν λόγια χαζά, στιχάκια, τραγουδάκια, ζωγραφιές και πολύπλοκα ακριβά εσώρουχα και μαλλιά κομμωτηρίου.

Γύμνια υπάρχει, ξέπλεκα μαλλιά νοτισμένα ιδρώτα και ένα φιλί από αυτά που  τρυπάνε σαν τριαντάφυλλο. Από αυτά που δεν λύνουν μάγια μα γίνονται μάγια σου!

Σκέψου καλά πριν μπλέξεις  με γυναίκα τέτοια γιατί δεν έχει επιστροφή.

Αν μπουν στην ζωή σου πα να πει ότι είσαι άντρας και όχι αγόρι.

Σκέψου καλά…

Θα σε άντεχες  δίπλα τους;

Αναστασία Κορινθίου

ΠΗΓΗ...http://kissmygrass.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Να φοβάσαι την αντοχή του υπομονετικού ανθρώπου

Η βρύση στάζει μέρες τώρα. Βράδια κυρίως. Δηλαδή και μέρες στάζει αλλά ποιος την ακούει. Το βράδυ είναι που ακούγεται ο ήχος της σταγόνας που σκάει εκκωφαντικά στο δοχείο. Ναι, βάλαμε ένα δοχείο για να μαζεύεται το νερό μέχρι να τη φτιάξουμε. Πού χρόνος; Πού λεφτά; Πού διάθεση; Μαζεύει κάθε τόσο νερό μέχρι απάνω, την αδειάζουμε και τη ξαναβάζουμε στη θέση της.

Τι τα θες; Όσα μπαλώματα κι αν κάνεις πάντα κάτι θα βρίσκει να χαλάει. Παλιά πράματα, ξεχαρβαλωμένα. Μεταχειρισμένα από χέρια πολλά που δοκίμασαν τη χρήση τους κι έπειτα τράβηξαν γι’ αλλού. Την πείραξαν, όμως. Την κατέβασαν την αρχική της αξία. Έπαψε να είναι ολοκαίνουρια κι αστραφτερή.

Σαν τους ανθρώπους κι αυτή, κάποιος ήρθε και δοκίμασε την υπομονή της. Υπομονή. Περίεργη λέξη. Γοητευτική. Έχουν οι άνθρωποι από δαύτη μπόλικη. Όχι όλοι. Όχι ανεξάντλητη. Έχουν, όμως, τόση όση τους επιτρέπει να πορεύονται και να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο.

Η υπομονή είναι αρετή κι ευθύνη για όποιον την κατέχει. Άλλος πολλή κι άλλος λίγη. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πόση έχει κάποιος. Άγνωστα τα όρια, εντυπωσιακά τα αποτελέσματά της.

Ήρωες οι υπομονετικοί άνθρωποι. Ήρωες για όσα αντέχουν και σηκώνουν και σιωπούν. Ήρωες πραγματικοί που με καρτερικότητα δίνουν χρόνο και χώρο κι αέρα σε όλους τους άλλους.

Θαυμαστοί οι υπομονετικοί. Θαυμαστοί για τα έργα και τις πράξεις και τα λόγια και τα ανείπωτα. Λες κι έχουν καταπιεί τη σοφία του κόσμου και περιμένουν να γελάσουν τελευταίοι σε ένα φινάλε που εκείνοι ορίζουν.

Μάγκες οι υπομονετικοί άνθρωποι. Μάγκες που δεν σπαταλούν τις λέξεις για να σου δείξουν την αξία τους, που δεν χτυπούν την πόρτα δυνατά για να τρομάξεις απ’ τον ήχο. Κάθονται και σε κοιτούν, σε επεξεργάζονται, σε αφήνουν να πράξεις αυτοβούλως και να σηκώσεις εσύ την ευθύνη των κινήσεών σου.

Δίνουν ευκαιρίες. Δεύτερες, τρίτες, τέταρτες. Δίνουν όσες σηκώνει η πλάτη τους. Όσες χρειάζεσαι μέχρι να νιώσουν πως καταχράζεσαι την ανοχή τους. Θα σε αφήσουν να σπάσεις, να ουρλιάξεις, να ακουστείς και κυρίως, να ακούσεις. Θα περιμένουν. Θα καταπιέσουν τον παρορμητισμό τους, φορές θα ποδοπατήσουν το «εγώ» τους. Θα αφήσουν την κατάσταση να ωριμάσει, να μεστώσει, να ζυμωθεί. Θα στραγγίξουν όλα τα περιθώρια για αλλαγή και ύστερα, θα δράσουν.

Να προσέχεις την αντοχή του υπομονετικού ανθρώπου.

Να την προσέχεις και να τη φοβάσαι. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σκάσει στα χέρια σου.

Ο υπομονετικός άνθρωπος δεν είναι βλάκας. Δεν υστερεί σε εξυπνάδα, πονηριά κι ευθύτητα. Ζυγίζει τα λόγια του κι όταν τα πει θα έχουν μεγαλύτερο βάρος απ’ τα δικά σου γιατί θα τα έχει σκεφτεί καλά. Θα έχουν δουλευτεί μέσα του κι όταν φτάσεις να τα ακούσεις, μπορεί να είναι πια πολύ αργά. Δε θα ‘χει άλλη υπομονή.

Κι αυτή η βρύση κάθε μέρα το βιολί της. Σιγά- σιγά γεμίζει το δοχείο. Βούλωσε κι ο νεροχύτης. Θα ξεχαστούμε καμιά μέρα και θα πλημμυρίσει ο τόπος κουβέντες που ήταν να καταλήξουν στον υπόνομο.

Κατερίνα Χήναρη 

ΠΗΓΗ...http://www.mindthetrap.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Είναι, τελικά, οι φαινομενικά «άτρωτοι» τα πιο ευαίσθητα παιδιά;

Η πρώτη εντύπωση που διαμορφώνεις για έναν άνθρωπο είναι πάντα εκείνη που σου εμπνέει το παρουσιαστικό του. Και βάσει αυτής συνήθως βγάζουμε ένα συμπέρασμα για το ποιόν του απέναντι που άλλες φορές μπορεί να συμπίπτει μ’ ό,τι πραγματικά είναι ή σ’ άλλες περιπτώσεις να απέχει αντιδιαμετρικά με την προσωπικότητά του. Σ’ αυτό φταίνε σαφώς κι οι δύο μεριές. Πρώτα εκείνος που στάθηκε μόνο σ’ ότι αγγίζουν τα μάτια και μετά εσύ που προβάλλεις στον έξω κόσμο ένα κάλυμμα κι έναν αντιπερισπασμό που για κάποιο λόγο ο ίδιος επέλεξες.

Υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εσένα, λοιπόν, που όπως κι αν τους κοιτάξουν οι άλλοι πάντα τους φαίνονται άτρωτοι. Άνθρωποι σκληροί κι άγριοι. Ζαμανφού και πάνω τούρλα, σταρχιδιστές, στην κοσμάρα τους, αναίσθητοι. Τόσες φράσεις χρησιμοποιούνται για να σε χαρακτηρίσουν καθημερινά κι άλλες τόσες απογοητεύουν τ’ αυτιά σου μόλις τύχει κι ακούσεις τι σκέφτονται για εσένα, μιας κι εσύ, που γνωρίζεις βαθύτερα τον εαυτό σου, ξέρεις καλύτερα απ’ όλους τα ατού, τα ελαττώματα και τους δαίμονες που υποκρύπτονται στα σωθικά σου.

Οι «εκείνοι» μένουν να σου εξηγούν και ν’ αναλύουν πως είναι ο «αέρας» σου τέτοιος, «αυτό που δείχνεις», ότι σε προστατεύει ένα πέπλο δυναμικότητας ανίκητο στις εξωτερικές δυνάμεις και συμφορές. Στο μυαλό τους είσαι απρόσβλητος. Χωρίς κανένα ουσιώδες επιχείρημα, όλοι παρεξηγούν πάντα την ανεξαρτησία της προσωπικής σου ζωής και της καθημερινότητάς σου και την παρερμηνεύουν στη σημασία της ως «ποιον έχει ανάγκη εκείνος;» ή «δείχνεις να μη φοβάσαι τίποτα». Αυτό το εκμεταλλεύονται όλοι κι εκεί χτυπάνε. Πόσο κρίμα κι άδικο;

Δεν τους παρεξηγείς όμως, απλά στενοχωριέσαι για το πώς γίνεται κάθε γαμημένη φορά ο περίγυρος να πέφτει τόσο έξω στις υποθέσεις του για εσένα. Πώς γίνεται ακόμη κι οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι να θεωρούν πως δεν πληγώνεσαι, πως δε σπάζεσαι, πως αντέχεις, πως αδιαφορείς; Δεν είσαι εσύ αυτός που περιγράφουν κι ούτε που ξέρεις και πώς να τους πείσεις για τ’ αντίθετο.

Βέβαια, ξέρεις το γιατί. Κουμαντάρεις τη ζωή και τις υποχρεώσεις σου με αναμφίβολη υπευθυνότητα κι οργάνωση, επαναστατείς με τα δικά σου σταθμά, αδράχνεις την κοινωνία κι απασχολείσαι με τα κοινά της, απαγκιστρώνεσαι από σάπιες ιδέες, προσπαθείς να ζεις όπως ονειρεύεσαι και κυνηγάς ένα βίο που το λιγότερο ιδανικός θα ήθελες να ‘ναι. Συναθροίζοντάς τα, όμως, όλα αυτά διαμορφώνουν -επιφανειακά τουλάχιστον- έναν άνθρωπο μ’ αυτοπεποίθηση, με πίστη στις ικανότητές του και που ξέρει να βουλώνει τ’ αυτιά του στις κακεντρεχείς κι άσπιλες ιδεοληψίες. Έτσι, θαμπωμένοι όλοι απ’ τα συνακόλουθα των επιλόγων σου θεωρούν πως είσαι συναισθηματικά ανίκητος κι ότι όταν γυρνάς στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σου κανένα παράπονο δε σε πιάνει, καμιά πληγή δεν υποτροπιάζει, κανένα δάκρυ δεν κυλάει.

Ένα από τα μεγαλύτερα θύματα της συγκεκριμένης κοινωνίας είναι οι άτρωτοι αυτής της κατηγορίας. Ζουν σε μια αδηφάγα κοινωνία που έχει μετατρέψει σε ντροπή κι αδυναμία την επίδειξη συναισθήματος και πάθους κι αντ’ αυτών χαλιναγωγεί τους ανθρώπους της και τους σμιλεύει με τέτοιο τρόπο ώστε να στέκονται δυναμικοί, ηγετικοί και κυρίαρχοι. Οι «άτρωτοι» έγιναν ανεξάρτητοι, δυναμικοί κι επιφανείς αήττητοι αναπτύσσοντας έτσι έναν τρόπο άμυνας που τους προστάτευε απ’ το να δείξουν ότι οι αντιξοότητες και τα βάσανα ίσως τους πληγώνουν περισσότερο απ’ ότι θα ‘πρεπε. Οι «άτρωτοι» έγιναν κρυψίνους, χάχες κι αυτοκέφαλοι φοβούμενοι ότι η ευαισθησία τους μπορεί να προκαλέσει τη λύπηση και τον τρόμο. Γι’ αυτό κι εκείνοι πονάνε πάντα μόνοι!

Πίστεψαν πως η δική τους ανάγκη να προβάλλουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους φέρνουν σε δύσκολη θέση, στενοχωρούν και παραβιάζουν τον ιδιωτικό χώρο των υπολοίπων και κατά κάποιο τρόπο, βάζοντας παράταιρα τις δικές τους επιθυμίες ή λογισμούς, έμαθαν να το βουλώνουν στη διεκδίκηση των συναισθηματικών τους δικαιωμάτων. Κι έτσι κρύφτηκαν πίσω από την ανεξαρτησία τους, όπως κρύβονται τα μωρά πίσω απ’ το φουστάνι της μαμάς τους. Φούντωσαν και λίγο την εικόνα τους –γιατί κατά βάθος αυτό θα ήθελαν να είναι- κι έζησαν με την ελπίδα πως οι άνθρωποί τους, τουλάχιστον, θα καταλάβουν πως ό,τι είναι πραγματικά βρίσκεται ακριβώς στην αντίπερα άκρη του νήματος απ’ αυτό που φαίνονται.

Για να ‘ρθουν κάποτε οι άλλοι να σου πουν πως γύρω από τ’ όνομά σου δημιουργούνται παρεξηγήσεις, εσύ παρεξηγείσαι και κακοχαρακτηρίζεσαι ως αναίσθητος κι αδιάφορος. Εσύ που σε πιάνει το παράπονο απ’ όλα τα παραμικρά που σου συμβαίνουν, που γίνεσαι κομμάτια για τον πόνο του φίλου σου, που είσαι ο «τρελός» της οικογένειας για να καλύψεις τα προβλήματά της ώστε να μην τα βλέπουν οι άλλοι κι υποφέρουν. Εσύ που δεν αφήνεις λέξη να πέσει κάτω και την αναλύεις μέχρι να βγάλει η μύγα ξύγκι, που τα επαγγελματικά, οικονομικά και προσωπικά εμπόδια μπορεί να γίνουν η αφορμή να χάσεις τον μπούσουλα. Εσύ που σε πόνεσε θανάσιμα ο γκόμενος που σε παράτησε –παρόλο που του φέρθηκες σπαθί- επειδή φοβήθηκε μην τον καβαλήσεις, ενώ ξέρεις ότι πιο γατάκι από εσένα στον έρωτα ανάθεμα αν υπάρχει άλλο. Εσύ που κλαις κρυφά και πάντα μόνος.

Μα τι είναι ποιο άδικο; Το ότι σε θεωρούν «άτρωτο» ενώ δεν είσαι; Ή μήπως το ότι κάποια στιγμή πρέπει ν’ αρχίσεις να δείχνεις ποιος πραγματικά είσαι; Και βασικά, το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτός που εκτιμάται στη ζωή είναι αυτός που βάζει τα όριά του. Αυτός που τους επέτρεψε να τα πιστεύουν όλα αυτά χωρίς να αντιδράσει δεν εκτιμήθηκε ποτέ. Κι αυτό, επιστημονικά τεκμηριωμένο. Αλλά σιγά, και τι έγινε; Σιγά μην είναι ο «άτρωτός» σας ευαίσθητος τελικά, μαλάκες.

ΠΗΓΗ...http://www.mindthetrap.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Τα μήλα, η χίπικη παντελόνα και εσύ...

Σήμερα ήταν Παρασκευή. Κάθε Παρασκευή, δυο δρόμους κάτω από το πατρικό μου έχει λαϊκή, τη λαϊκή των ρούχων. Παλιά αποτελούσε ιδιαίτερη χαρά και ιεροτελεστία, μα παλιά ήμουν μικρή.

 Πλέον στη λαϊκή πηγαίνω μόνο για την θύμηση του γεγονότος, ότι κάποτε αποτελούσε ιδιαίτερη χαρά και ιεροτελεστία. Δεν έχω ούτε το κουράγιο να ψάξω, ούτε το χρόνο να ασχοληθώ. Πλέον ο χρόνος μου αξίζει, περισσότερο από το οποιοδήποτε ποσό θα κερδίσω χάνοντάς αυτόν.

Ξεκινώντας βεβαίως να ψάξεις οτιδήποτε με διάθεση βαριεστημένη εώς μηδενική, σχεδόν βέβαιο είναι πως δεν θα βρεις αυτό που ψάχνεις. 'Ετσι γίνεται λοιπόν και γυρνάω πάντοτε με άδεια χέρια. Σήμερα, όλως  παραδόξως, έπεσε το μάτι μου πάνω σε μια παντελόνα. Ήταν πολύχρωμη, φαρδιά και χίπικη και μου θύμησε εσένα. Την κοίταξα για ώρα, από μπροστά, από πίσω, από το πλάι, την φόρεσα να δω αν μου ταιριάζει. Δεν ήμουν σίγουρη. Η παντελόνα κόστιζε 5 ευρώ, όσο πάνω κάτω κοστίζει ένα σμούθι πορτοκάλι-μάνγκο-φράουλα, μια κρέπα με δύο γεμίσεις, μπισκότο και τρούφα ή ένα σάντουιτς με αβοκάντο. Θέλω να πω με όλα αυτά, δίνω καθημερινά πολλά πεντάευρα.

 Όμως δεν ήμουν σίγουρη, δεν ήμουν σίγουρη συγκεκριμένα για την παντελόνα. "Θα το σκεφτώ και θα περάσω αργότερα" είπα στην κυρία που κοίταγε περιπαιχτικά.

 Έκανα μια βόλτα και επέστρεψα 13 περίπου λεπτά αργότερα. Είχα αποφασίσει πως μάλλον αξίζει το ρίσκο. Κοίταξα ίσως με κάποια αγωνία στο σημείο που την είχα αφήσει και άρχισα να ανακατώνω τον πάγκο, μέχρι που άκουσα μια φωνή "την πήρανε κοπέλα, σου είπα εγώ". Στην αρχή, ένιωσα μια κάποια ανακούφιση, "με βγάλανε από τη δύσκολη θέση" σκέφτηκα.

 Αργότερα όμως, κοιτώντας τη θάλασσα και αδυνατώντας για μια ακόμη φορά να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, άρχισα να σκέφτομαι με ίσως κάποια θλίψη την παντελόνα που έχασα, εσένα που κοντεύω να χάσω -αφού δεν είμαι σίγουρη αν μου κάνεις-  και τα μήλα που παίζαμε μικρά. Στα μήλα ήμουν καλή. Ήμουν καλή σε οτιδήποτε απαιτούσε κίνηση, εξού και στα μήλα.

 Ο σκοπός του παιχνιδιού γνωστός. Οι δύο παίχτες που στέκονται αντικριστά, να κάψουν με την μπάλα όσους είναι ανάμεσά τους και οι ανάμεσα να πιάσουν την μπάλα (μήλο!) και/ή να την αποφεύγουν. (Παράξενο παιχνίδι, σκέφτομαι τώρα που μεγάλωσα, να θες να πιάσεις αυτό που ταυτόχρονα θες να αποφύγεις.) Θυμήθηκα πως ποτέ δεν έπιανα μήλα. Κέρδιζα πάντα. Μα κέρδιζα μονάχα αποφεύγοντας, κέρδιζα γιατί ήμουν καλή στους ελιγμούς. Ποτέ δεν είχα μήλα - ποτέ επιπλέον ζωές.

 Τα φοβόμουνα, τα έτρεμα, σας το λέω. Πίστευα πως αν προσπαθούσα να τα πιάσω, θα καιγόμουνα κι έτσι τα άφηνα στους άλλους.

 Νικούσα, μα τη δόξα του μήλου δεν την ένιωσα ποτέ. Δεν έμαθα πως μοιάζει να αγγίζεις, χωρίς να φοβάσαι να μην τσουρουφλιστείς.

Θα σε χάσω. Το πιο πιθανό είναι πως θα σε χάσω. Μα ό,τι με θλίβει περισσότερο δεν είναι αυτό· είναι που δεν ξέρω αν θα στεναχωρηθώ που θα σε χάσω. Όπως δεν ξέρω αν στεναχωρήθηκα για την παντελόνα. Όπως δεν ξέρω αν στεναχωρήθηκα για όσα έχασα από έλλειψη σιγουριάς ή ύπαρξη φόβου. Ίσως είναι που συνήθισα να χάνω μήλα, ίσως να αρκεί που δεν καίγομαι. Ίσως και όχι.

ΠΗΓΗ...http://www.yposimeioseis.com/

Διαβάστε Περισσότερα