ένα παιδί στην ψυχή μου...
Είναι σίγουρο, τα παιδιά ξέρουν την αλήθεια. Φοβούνται τα παραμύθια, το σκοτάδι και το μπαμπούλα κάτω από το κρεβάτι. Φοβούνται ότι δεν μπορούν να αγγίξουν και να δουν. Φοβούνται αυτά που οι ενήλικες τους λένε. Όλοι φοβηθήκαμε κάποια στιγμή τη μάγισσα ή τον αστυνομικό που θα έρθει να μας πάρει αν δε φάμε ή εάν δεν κοιμηθούμε.
Όλα τα νοήματα, το «σωστό και το λάθος», το «καλό και το κακό» οι ενήλικες τα μαθαίνουν στα παιδιά και έπειτα αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν και χάνουν καθετί αληθινό μέσα τους. Γιατί ό,τι ήξεραν, η οικογένεια, το σχολείο και η κοινωνία τα έπεισαν πως πρέπει να τα ξεχάσουν. Μαθαίνουν τα παιδιά για ακριβά αυτοκίνητα, ωραία ρούχα και πλούσια σπίτια και ξεχνούν την αγάπη και το γέλιο. Ευτυχώς υπάρχουν και κάποιοι που δεν ξεχνούν μεγαλώνοντας και όταν πάνε να ξεχάσουν επαναφέρουν τον εαυτό τους στην «παιδική» τους πραγματικότητα.
Γιατί, πραγματικά τώρα, αν το σκεφτούμε καλύτερα, ποιο παιδί ενδιαφέρεται τι κάνεις στο κρεβάτι σου, ή αν έχεις πολλά σκουλαρίκια και τατουάζ, αν έχεις πολλά ή λίγα λεφτά, αν είσαι άσπρος, μαύρος, γκρι ή ακόμα και εμπριμέ ( αν και το εμπριμέ φαντάζομαι θα είχε πολύ πλάκα για ένα παιδί).
Ένα παιδί θα σε κρίνει με πραγματικά κριτήρια, αληθινά. Γελάς? Με αγαπάς? Παίζεις μαζί μου? Με χτυπάς? Αγαπάς τους γονείς μου? Έχεις πλάκα? Μπορείς να με μάθεις κάτι καινούριο?
Πραγματικά κριτήρια… ουσία και όχι περιτύλιγμα.
Η κοινωνία όμως μας εκπαιδεύει να ξεχνάμε την ουσία και να πέφτουμε με τα μούτρα στο φαίνεσθαι από το είναι.
Πας Πρώτη Δημοτικού, όλοι θυμόμαστε αυτές τις πρώτες μέρες φαντάζομαι. Είσαι όμορφο παιδάκι, φοράς καινούρια, καθαρά ρούχα, είσαι και λίγο καλός μαθητής και γίνεσαι το καμάρι της Δασκάλας. Τα ρούχα σου δεν είναι τόσο καινούρια, έχουν φθαρεί γιατί είναι δεύτερο ή και τρίτο χέρι, δεν κάνεις κάθε μέρα μπάνιο, γιατί δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες ( βάλτε φαντασία ), είσαι και λίγο θλιμμένο παιδάκι και γίνεσαι μειονότητα. Αλλά και πάλι το καμάρι είσαι όσο καλύπτεις τις ανάγκες των άλλων, όταν αρχίσεις και επιλέγεις και δεν τους αρέσουν οι επιλογές σου θα βρουν άλλο καμάρι και θα γίνεις εσύ μειονότητα.
Και τι έχουμε έτσι, βιασμένες παιδικές ψυχές από ενηλίκους οι οποίοι θα έπρεπε να επαναπρογραμματιστούν γιατί μάλλον κάτι πήγε πολύ στραβά γι αυτούς μεγαλώνοντας και αντί να μάθουν από τα παιδιά, προσπαθούν να κάνουν τα παιδιά να τους μοιάσουν.
Το ευρύτερο, λοιπόν, κοινωνικό περιβάλλον μας διαμορφώνει και μας κάνει τους ενήλικες που είμαστε. Οι απαιτήσεις της κοινωνίας και τα πρότυπα που χτίζονται και η ανάγκη του ανθρώπου να είναι κοινωνικό ον και να προσαρμόζεται στο χώρο που βρίσκεται είναι κάποιες από τις συνιστώσες που μας διαμορφώνουν. Κάποιοι ξεφεύγουν από αυτό και «περιθωριοποιούνται». Και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί : φεύγω από κάτι το οποίο δε με καλύπτει, δε σημαίνει πως δεν είμαι κοινωνικό ον, σημαίνει πως στην κοινωνία αυτή που ζω όχι μόνο δεν της κάνω, δεν της ταιριάζω αλλά πως και εκείνη δεν ταιριάζει σε εμένα και βρίσκω και άλλους που συμφωνούν μαζί μου και εξακολουθώ να είμαι κοινωνικό πλάσμα. Δεν είναι μόνο επιλογή της κοινωνίας η περιθωριοποίηση αλλά και προσωπική επιλογή του καθενός (στην καλή περίπτωση).
Όταν όμως κάτι δε μας κάνει τι κάνουμε? Φεύγουμε? Ένα παιδί τι θα έκανε? Θα καθόταν και θα άλλαζε τον κόσμο του, θα πάλευε…. Θα προσαρμοζόταν για όσο χρειαζόταν και θα έβαζε τους δικούς του όρους στο παιχνίδι.
Μια προτροπή λοιπόν, ας σκεφτούμε σαν παιδιά, καθαρά και ας αλλάξουμε τον κόσμο που ζούμε. Ας φέρουμε την κοινωνία στα δικά μας μέτρα. Δε λέω πως τα έχω καταφέρει εγώ και κάνω την έξυπνη, φιλότιμες προσπάθειες κάνω!!!
‘Άλλωστε τα παιδιά πάντα επιβιώνουν από τις καταστάσεις με ένα τρόπο μαγικό ( σωματικά τουλάχιστον ). Γιατί αυτή η βία ενάντια στην παιδική ψυχή αφήνει σακατεμένους ενήλικες.
Και να εξηγήσω και αυτό προς αποφυγή παρεξηγήσεων… είπα για τη Δασκάλα/λο γιατί είναι βασικός παράγοντας εννοείται πως υπάρχουν και εξαιρετικοί παιδαγωγοί. ( απλά δεν υπάρχουν μόνο τέτοιοι/ες )