ΣΕ ΘΕΡΜΟ ΚΛΙΜΑ Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΑΛΜΩΠΙΑΣ κ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΙΝΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΛΜΩΠΙΑΣ

Αριδαία, 10/9/2016

ΣΕ ΘΕΡΜΟ ΚΛΙΜΑ Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΑΛΜΩΠΙΑΣ κ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΙΝΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΛΜΩΠΙΑΣ

Συνάντηση με τους Προέδρους της Δ.Ε. Εξαπλατάνου πραγματοποίησε ο Δήμαρχος Αλμωπίας κ. Δημήτρης Μπίνος το βράδυ της Πέμπτης στο Δημοτικό Κατάστημα του Εξαπλατάνου.
Στη σύσκεψη συμμετείχαν ο Αντιδήμαρχος κ. Στέφανος Αβραμίκας, ο Δημοτικός Σύμβουλος κ. Τόλης Ουργαντζόγλου, οι Πρόεδροι Εξαπλατάνου κ. Νίκος Χατζηανδρέου, Νότιας Φώτης Λαζαρίδης, Μηλιάς κ. Γιάννης Καρφιτσόπουλος, Θηριόπετρας κ. Γιάννης Ουργαντζόγλου, Χρυσής κ. Δημήτρης Ιασωνίδης, Θεοδωρακείου κ. Δημήτρης Σουγάρης, Νερομύλου κ. Τάσος Μαλλιαρός, Φούστανης κ. Λάζαρος Γαραντίδης, Ίδας κ. Γιάννης Βένου, Φιλώτειας κ. Μαρία Δημητρίου, Κωνσταντίας κ. Αντώνης Κωνσταντινίδης, Περίκλειας-Λαγκαδιάς κ. Χρυσούλα Σούση.
Ο Δήμαρχος Αλμωπίας κ. Δημήτρης Μπίνος προκάλεσε την συγκεκριμένη σύσκεψη με στόχο να καταγράψει τα ζητήματα που υπάρχουν στα χωριά και να αποκτήσει μία πιο σφαιρική εικόνα. Άλλωστε, το προηγούμενο διάστημα επισκέφθηκε σχεδόν όλες τις Τοπικές Κοινότητες της Ανατολικής Αλμωπίας και ήδη έχουν λυθεί σημαντικά προβλήματα που ταλάνιζαν για αρκετά χρόνια τους πολίτες.
Στο τραπέζι του διαλόγου με τους Προέδρους συζητήθηκαν θέματα που αφορούν στις αθλητικές εγκαταστάσεις (ιδιαίτερα στα χωριά που έχουν εν ενεργεία ομάδες) και τα δημοτικά κτίρια σε Τοπικές Κοινότητες που υπάρχουν φθορές, κατόπιν υπόδειξης των Τοπικών Συμβουλίων. Παράλληλα, ο Δήμαρχος έκανε γνωστό ότι σύντομα θα δημοπρατηθεί εργολαβία που θα περιλαμβάνει συνολικά τα χωριά της Ανατολικής Αλμωπίας, με την οποία θα μπορούν να λυθούν κάποια μικροπροβλήματα και θα συντηρηθούν αθλητικές εγκαταστάσεις και δημοτικά κτίρια, αναφέροντας ενδεικτικά την περίπτωση της Φούστανης όπου χρειάζεται ενίσχυση ο φωτισμός στο κέντρο του χωριού, ένα αίτημα πολλών χρόνων. Ένα ακόμα ζήτημα στο οποίο θα υπάρξει ετοιμότητα είναι η ολοκλήρωση της αίθουσας πολλαπλών χρήσεων στο Δημοτικό Σχολείο Εξαπλατάνου, ένα αίτημα πολλών χρόνων που γίνεται πράξη. Επίσης, οι μαθητές της Περίκλειας θα μεταφερθούν από τις προκατασκευασμένες αίθουσες σε έναν υγιή χώρο.
Από την πλευρά τους οι Πρόεδροι εξέφρασαν τον προβληματισμό τους σχετικά με τη λειτουργία των Αγροτικών Ιατρείων. Ιδιαίτερα στη Φούστανη που εξυπηρετεί και τα γύρω χωριά υπάρχει σοβαρό ζήτημα. Ο Δήμαρχος δεσμεύτηκε να μεταφέρει το παραπάνω ζήτημα στους αρμόδιους φορείς και να πιέσει για την εξεύρεση λύσης. Παράλληλα, οι Πρόεδροι ζήτησαν να υπάρχει πιο συστηματική και ουσιαστική παρουσία από τους Γραμματείς στις Κοινότητες, ώστε να εξυπηρετείται καλύτερα ο κόσμος. Τέλος, έγινε εκτενής αναφορά στα αγροτικά ζητήματα, με τους περισσότερους Προέδρους να συμφωνούν ότι θα πρέπει να μπει μια τάξη και να είναι όλοι οι πολίτες εντάξει στις υποχρεώσεις τους απέναντι στον Δήμο, ώστε και ο Δήμος με τη σειρά του να ανταποκρίνεται στα αιτήματα των αγροτών καθώς πρόκειται για μια ανταποδοτική υπηρεσία. Ο Δήμαρχος τόνισε ότι θα προχωρήσει άμεσα σε προγραμματισμό σε συνεργασία με τους Προέδρους, ώστε για την επόμενη αρδευτική περίοδο να υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη ετοιμότητα και σημείωσε πως η προσπάθεια που έγινε μέχρι σήμερα σε αυτόν τον τομέα ήταν μεγάλη.
Αμέσως μετά ο Δήμαρχος Αλμωπίας κ. Δημήτρης Μπίνος παρέθεσε γεύμα στους Προέδρους μέσα σε ένα ιδιαίτερα θερμό κλίμα, επιλέγοντας το πανέμορφο Αετοχώρι και στέλνοντας το μήνυμα ότι όλα τα χωριά μας έχουν ίση αντιμετώπιση από την σημερινή Δημοτική Αρχή ανεξάρτητα από τον αριθμό των κατοίκων ή άλλους λόγους μικροπολιτικής.
Ο Δήμαρχος Αλμωπίας κ. Δημήτρης Μπίνος έκανε την εξής δήλωση:
«Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή που οι Πρόεδροι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μου και είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε όλοι μαζί και να συζητήσουμε ουσιαστικά ζητήματα που αφορούν τις τοπικές κοινωνίες. Κατέγραψα για άλλη μια φορά όλους τους προβληματισμούς και σύντομα θα φανούν τα αποτελέσματα. Άλλωστε εμείς βρισκόμαστε καθημερινά στα χωριά μας και δίνουμε λύση και χαίρομαι που το αναγνωρίζουν και οι ίδιοι οι Πρόεδροι αλλά και οι συμπολίτες μας. Για την δική μας Δημοτική Αρχή όλα τα χωριά αξίζουν την ίδια μεταχείριση. Στην προσπάθεια που κάνουμε δεν περισσεύει κανείς. Με συνεργασία και δουλειά θα καταφέρουμε ακόμα περισσότερα. Ειδικά σε κάποιες περιπτώσεις χωριών που ήταν παραμελημένα, έχω αναλάβει προσωπικά μαζί με τους πολύτιμους συνεργάτες μου να παρέμβουμε και να λύσουμε προβλήματα. Ήδη ο πρώτος κύκλος για το κλείσιμο λακκουβών έχει ολοκληρωθεί και τα αποτελέσματα είναι εμφανή σε χωριά που θύμιζαν για χρόνια βομβαρδισμένο τοπίο. Επίσης, βρίσκεται σε εξέλιξη και ολοκληρώνεται η συντήρηση και χρωματισμός των σχολείων, ώστε τα παιδιά μας να απολαμβάνουν τις υποδομές που αξίζουν. Όταν οι άλλοι μένουν στα λόγια, εμείς μαζί με τους Προέδρους προχωράμε στην πράξη! Αυτό που διαπίστωσα για άλλη μια φορά σε αυτή τη συνάντηση, είναι πως η διάθεση όλων μας για προσφορά στον τόπο είναι ανεξάντλητη και αποτελεί την μεγαλύτερη κινητήριο δύναμη. Συνεχίζουμε όλοι μαζί για την Αλμωπία της Καρδιάς μας!».

Διαβάστε Περισσότερα

"Ανακαίνιση" - Δώρα Μεταλληνού

Ξεκρέμασα την εικόνα σου !

Πάλιωσε ...

Χρώμα σέπιας και νοσταλγίας ...

Μια χαρακιά τη διαπερνούσε πέρα ως πέρα !

Τη γύρισα ανάποδα και την έκρυψα σε ένα συρτάρι

με ενθύμια !

Κρέμασα στον τοίχο μια καινούρια ...

Τουλάχιστον μυρίζει ελπίδα ...

Μυρίζει προσμονή !

Πρέπει να σκεπάσω τα σημάδια ... δεν ωρελεί ...

Μια εικόνα ήσουν που ο χρόνος ανελέητα την χαράκωσε ...

Θα κλείσει η πληγή !

Εδώ έκλεισαν τόσα και τόσα ...

Οι αγάπες πάνε κι έρχονται ...

σαν το κύμα που άλλοτε χαϊδεύει τ' ακρογιάλι,

κι άλλοτε το χαστουκίζει με μενία ...

Δώρα Μεταλληνού 

από τη συλλογή Ανέγγιχτα ρείθρα, 2016

ΠΗΓΗ...http://dreaming-in-the-mist.blogspot.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

«Απουσία» - Αργύρης Χιόνης

Τη λέξη απουσία την άκουσα, για πρώτη φορά, στο σχολείο. Ο δάσκαλος έπαιρνε απουσίες, ο απουσιολόγος έπαιρνε απουσίες…

Γιατί τις παίρνανε, που τις πηγαίνανε και τι τις κάνανε, ποτέ δεν κατάλαβα. Και επειδή, μικρός, ήμουν πολύ φιλάσθενος, παίρνανε συχνά και τις δικές μου απουσίες, χωρίς ωστόσο να νιώσω ποτέ ότι κάτι μου αφαιρούσαν, κάτι μου έλειπε.

Το ίδιο γινότανε και με τον πυρετό μου. Κάθε φορά που αρρώσταινα, μου 'λεγε η μάνα μου: «Έλα, να σου βάλω το θερμόμετρο, να σου πάρω τον πυρετό». Και μου 'βαζε το θερμόμετρο στη μασχάλη, αλλά τον πυρετό δεν μου τον έπαιρνε, γιατί ο πυρετός έμενε εκεί και μ’ έψηνε, μέχρι που αποφάσιζε να φύγει από μόνος του και κά­ποιον άλλονε να βρει για να παιδέψει.

Είχα, όπως καταλαβαίνετε, ένα πρόβλημα με τις λέξεις που δεν χρησιμοποιούνταν κυριολεκτικά, που άλλα έλεγαν και άλλα εννοούσαν. Δεν είχα ακόμη μάθει τη μεταφορική χρήση τους· δεν ήμουν ακόμη ποιητής.

Αυτό συνέβη λίγο αργότερα. Θέλω να πω, άρχισα να γίνομαι ποιητής, όταν, με τη βοήθεια του νονού μου, έμαθα ότι η απουσία είναι πουλί. Ο νονός μου, ένας γλυκός, διαβασμένος και ευφάνταστος άνθρωπος, ζούσε, με τη γυναίκα του, σε μια μεγάλη μονοκατοικία με εξίσου μεγάλο κήπο.

Ακριβώς δίπλα (ένας ψηλός μαντρότοιχος ήταν το όριο), βρισκότανε η λαϊκή αυλή όπου εμείς, τέσσερα άτομα, καταλαμβάναμε, με ταπεινό νοίκι, ένα μόνο δωμάτιο χωρίς κανένα βοηθητικό χώρο.

Επειδή ο νονός μου, ενώ είχε μεγάλο σπίτι και μεγάλη καρδιά, δεν είχε παιδιά, αποφάσισε να αγαπάει εμένα σαν παιδί του. Μόλις, λοιπόν, γύριζε σπίτι απ’ τη δουλειά (βιβλιοπώλης ήτανε), έβγαινε στον κήπο και ξερόβηχε. Αυτό ήταν το σύνθημα μας, ο μυστικός μας κώδικας, που σήμαινε «έφτασα μόλις, έλα!» κι εγώ προσέτρεχα αμέσως, γιατί όσο μ’ αγαπούσε εκείνος, άλλο τόσο κι εγώ τον αγαπούσα.

Η αστική αυτή κατοικία, πλάι στη δική μας μίζερη αυλή, ήταν για μένα ένας κόσμος μαγικός, βγαλμένος κατευθείαν από τα παραμύθια. Και τί δεν υπήρχε εκεί μέσα: δρύινα βερνικωμένα πατώματα, παχιά χαλιά, που κάνανε το βάδισμα αθόρυβο σαν της γάτας, βιβλιοθήκες από τοίχο σε τοίχο, πίνακες ζωγραφικοί με υπέροχα τοπία από κάποιους άλλους κόσμους, εβένινοι μπουφέ­δες με απαστράπτοντα ασημικά μες στις βιτρί­νες τους, τραπέζια και καρέκλες με κεντητά λινά καλύμματα, ένα περίεργο σκεύος, μεγάλο σαν εικονοστάσι, που το ‘λέγαν σαμοβάρι κι έβγαζε, από ένα μικρό βρυσάκι, τσάι αρωματικό, κούπες τσαγιού από διάφανη κινέζικη πορσελάνη, μια τεράστια, σαν μικρός ελέφαντας, μαντεμένια σόμπα, επιχρισμένη με πράσινο σμάλτο, ένα ραδιόφωνο, καπλαντισμένο με καρυδιά, απ’ όπου έρρεε, σχεδόν αδιάκοπα, μια μουσική που τήνε λέγαν κλασική, και παντού, από το μπάνιο ως το πιο μικρό δωμάτιο, το άρωμα λεβάντας απ’ την κο­λόνια του νονού μου.

Σε μια γωνιά του μεγάλου σαλονιού (υπήρχε και μικρότερο για τις σύντομες ή αδιάφορες επισκέψεις) στεκόταν, πάνω σε βάθρο ξύλινο με τέχνη σκαλισμένο, έν’ αδειανό κλουβί τόσο όμορφα φτιαγμένο, που επιθυμούσες να μικρύνεις, σαν καναρίνι ελάχιστος να γίνεις, μόνο και μόνο για να κατοικήσεις μέσα του.

Αργότερα, πολύ αρ­γότερα, φωτογραφίες όταν πρωτοείδα του Τάτζ Μαχάλ, κατάλαβα πως ήτανε πιστό συρμάτινο αντίγραφο αυτού του διάσημου τεμένους.

Τότε, ωστόσο, το μόνο που παίδευε την παιδική μου σκέψη ήταν γιατί ένα τόσο όμορφο κλουβί έμενε άδειο. Ρώτησα λοιπόν, μια μέρα, τον νονό μου: «Γιατί δεν έχει το κλουβί μέσα πουλί;».

«Έχει και παραέχει, μόνο που δεν το βλέ­πεις», μου αποκρίθηκε.

«Και πώς το λένε;» επέμεινα εγώ.

«Το λένε Απουσία», μου είπε.

«Και γιατί δεν κελαηδά;»

«Γιατί η απουσία εκτός από αόρατη είναι και βουβή· φωνή δεν έχει».

Αν και χαμογελούσε, λέγοντας μου αυτά τα λόγια, τα μάτια του δεν συμμετείχαν στο χαμόγελο· υπήρχε κάτι σκοτεινό μέσα τους, που μ’ έκανε να σωπάσω, μολονότι είχα ακόμη πολλές απορίες σχετικά μ’ αυτό το περίεργο πουλί.

Λίγο μετά τη συμπλήρωση των δεκατεσσάρων μου χρόνων και πριν προλάβω να του δείξω τα ποιήματα που είχα αρχίσει να γράφω, ο νονός μου πέθανε. Ήταν ο πρώτος μου νεκρός, κι ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα την καρδιά μου σαν συρμάτινο Τάτζ Μαχάλ, κατοικημένη απ’ το αόρατο βουβό πουλί, την Απουσία.

Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε, μεγάλωσα, ωρίμασα, σίτεψα· πλήθος πλέον τα σβησμένα κεριά, πλήθος οι αγαπημένοι μου νεκροί… Και μια μέρα, περιπλανώμενος μέσα στον ζωολογικό κήπο της Αμβέρσας, βρέθηκα, κάποια στιγμή, μπροστά σ’ ένα τεράστιο, σιδερόφρακτο, άδειο κλουβί με μια πινακίδα στη βάση του, που έγραφε στα γαλλικά και στα φλαμανδικά: ABSENCE-AFWEZIGHEID.

Ίσως να ήταν κάποιο βελγικό αστείο ή, πάλι, μπορεί ο επιγραφοποιός να ‘θελε να δηλώσει απλώς, με τρόπο βέβαια κάπως παράδοξο, ότι το ζώο, που όφειλε να είν’ εκεί, απουσίαζε. Εγώ ωστόσο ταράχτηκα. Είδα, ξαφνικά, να επαληθεύεται αυτό που από καιρό υποπτευόμουν ότι η Απουσία δεν είναι πουλί άλλα θηρίο ανήμερο που, σιωπηλό και άφαντο, τρώει τα σωθικά μας, ώσπου να γίνουμε κενά τεμένη, μαυσωλεία θαμπών αναμνήσεων.

Επιμύθιο: Η Απουσία είναι το μοναδικό θηρίο που ο άνθρωπος όχι μονάχα δεν κατάφερε ποτέ να εξημερώσει, αλλ’ ούτε να συλλάβει καν. Βέβαια, πάντα ελπίζει ότι θα τα καταφέρει, γι’ αυτό και σ’ όλους τους ζωολογικούς κήπους υπάρχει έν’ αδειανό κλουβί γι’ αυτήν.



Αργύρης Χιόνης, «Η Απουσία» («Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες», Εκδ. Κίχλη)




ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

"Αν αξίζεις ν’ αγαπηθείς, θα σ’ αγαπήσουν θες δε θες, θέλουν δε θέλουν θα σ’ αγαπήσουν"

Επειδή δεν είναι αγάπη ο έρωτας, μπορεί να μιμείται θαυμάσια την αγάπη όσο διαρκεί.

Είναι το μέγιστό του άλλοθι.

Και μια και μιμείται την αγάπη, οφείλει να τηρεί τους όρους της.

Η αγάπη λοιπόν έχει πρώτο μέλημα την επιθυμία και την ανάγκη του αγαπημένου.

Την επιθυμία του και τη δυνατότητα για το πόσες προσφορές αντέχει να δέχεται.

Σημασία έχει ο άλλος πράγματι να χαίρεται.

Όχι να τον βιάζεις να χαίρεται – διότι επικρατεί το κλισέ πως «τα δώρα δίνουν χαρά».

Η υπερ-δόση φέρνει τα εντελώς αντίθετα από τη δόση αποτελέσματα, κάνει το φάρμακο φαρμάκι, την ευφροσύνη του οίνου αλκοολισμό, την έκπληξη πλήξη.

Μόνο στο μέτρο ισορροπεί και ανθεί η ουσία, στο κέντρο του κονταριού, που μας βοηθά να προχωράμε σχοινοβάτες στους δεσμούς∙ στα άκρα γέρνει και γκρεμίζεται.

Δεν είναι τεχνική η διακριτικότητα, είναι καλλιτεχνία, είναι καλοσύνη, ευγένεια ψυχής, γενναιότητα και αρχοντική αγάπη.

Γυρεύει την άνεση της ψυχής του αγαπημένου, τιμάει την ελευθερία του, προσέχει να μην του εκβιάζει το φιλότιμο.

Η υπερπροσφορά είναι στο βάθος πολύ μεγάλος εγωισμός, το ίδιο μίζερη όσο και η τσιγκουνιά.

[...]

Αν αξίζεις ν’ αγαπηθείς, θα σ’ αγαπήσουν θες δε θες, θέλουν δε θέλουν θα σ’ αγαπήσουν.

Πάντα θα το λέω σε όσους δε βρίσκουν να ζευγαρώσουν και ρίχνουν το φταίξιμο στην εποχή, στη σημερινή κοινωνία, στους σημερινούς άντρες, στις σημερινές γυναίκες, στο άγχος, στους ρυθμούς της καθημερινότητας, στην υλόφρονα γενική τάση.

Ο μόνος τρόπος, η μοναδική συνταγή που υπάρχει είναι να ομορφύνεις τον εαυτό σου, να γίνεις ελκυστικός, εφόσον έχεις μέσα σου ομορφιά και ελευθερία και περιεχόμενο, κυρίως είσαι έτοιμος στην αγάπη, ώριμος για κάτι τέτοιο.

Όλα τ’ άλλα τεχνάσματα θα σε ρίχνουν, αργά ή γρήγορα, από απογοήτευση σε απογοήτευση.

Και ώριμος στην αγάπη είναι εκείνος που μπορεί να ενδιαφέρεται για την ανάγκη του αγαπημένου του, που μοιράζεται την ευθύνη, που δεν ασχολείται μόνο με τις δικές του ευαισθησίες αλλά αναρωτιέται για τις ευαισθησίες εκείνου με τον οποίο σχετίζεται.

Και όταν του ζητάει αλλά και όταν του δίνει, το δεύτερο είναι το λεπτότερο.

Όχι, δε στέρεψε η αγάπη σήμερα, ποτέ όσο υπάρχει ζωή δε στερεύει.

Ακόμη κι αν ο κανόνας είναι πως «οι άντρες στον καιρό μας δεν αξίζουν» ή «οι γυναίκες χάλασαν», εσύ να γυρέψεις το εξαιρετικό, γιατί έρωτας είναι η ανακάλυψη του εξαιρετικού.

Η αποκάλυψη του εξαιρετικού, λένε κάποιοι, και ίσως να είναι το ίδιο∙ η πρώτη πείθει τη δεύτερη να δεχθεί να συμβεί.

Του εξαιρετικού λοιπόν, εκείνου που θα ανατρέψει με χάρη τον άχαρο κανόνα.



Μάρω Βαμβουνάκη, «Κυριακή Απόγευμα στη Βιέννη» (εκδ.Ψυχογιός) – απόσπασμα

Διαβάστε Περισσότερα

Πως ξαναζωντανεύει ένας τόπος;

Τον καιρό που οι αγροτικές επιδοτήσεις γινόταν μπουζούκια και στην Αράχοβα χτίζαν κάθε εκατοστό, υπήρχε και μια «άλλη» Ελλάδα.

Η Ελλάδα της Κερκίνης

Μια Ελλάδα κάποιων «τρελλών» που επέμεναν να δουλεύουν αντί να κάνουν καταλήψεις. Που είχαν όραμα αλλά και την υπομονή κι επιμονή για να το υλοποιήσουν.

Που πήραν έναν τόπο συντρίμμια και τον κάναν παράδεισο.

Σήμερα αυτή η «άλλη» Ελλάδα δεν έχει καμιά κρίση. Γιαυτό και μας δείχνει τον δρόμο που πρέπει ν ακολουθήσουμε για να σωθούμε και οι υπόλοιποι.

Ελάτε λοιπόν να σας πώ ιστορίες επιτυχίας από την Κερκίνη. Γιατί καινοτομία σημαίνει να βλέπεις τα πράγματα «αλλιώς»

Νίκος Ο ψαράς στο κορφοβούνι.

Η Κερκίνη ήταν το 70 ο ορισμός της «καταραμένης» επαρχίας.

Ελληνόφωνο χωρίο σε Βουλγάρικη ζώνη γέμισε πόντιους πρόσφυγες μετά την Καταστροφή.

Αξιοι άνθρωποι οι πόντιοι, αλλά στον εμφύλιο βρέθηκαν στην «λάθος» πλευρά.

Η μετανάστευση αποτελείωσε τον τόπο. Οσοι μπορούσαν παράτησαν τα καπνά και ρίξαν μαύρη πέτρα πίσω τους Το 70 τα Πορόια ήταν ένα τάγμα ανεπιθύμητων.

Τότε έρχεται εδώ, διωγμένος από την Θεσαλονίκη, ο Νίκος Θεοδωρακέλης, έχοντας μόνο ένα μωρό στην αγκαλία

Του δίνουν γή στο χειρότερο σημείο αλλά με ΣΚΛΗΡΗ δουλειά χτίζει μόνος του το σπίτι του  Για να έχει ρεύμα χτίζει ένα τοιχάκι στο ρέμα και κάνει μια αυτοσχέδια υδρογενήτρια.

Στην λιμνούλα που σχηματίζεται μαζεύονται άγριες πέστροφες. Το χωρίο τότε ήταν 8 ώρες απο την θάλασσα. Ψάρια είχαν μόνο παστά κι ότι έπιαναν στο ποτάμι.

Ο Νίκος αρχίζει να ταίζει τις πέστροφες και σιγά να τις πουλάει στους συγχωριανούς του που βαρίοταν να ψαρέψουν

Σιγά σιγά χτίζει ΜΟΝΟΣ του την ταβέρνα, που αρχίζει να γίνεται γνωστή και στην Θεσσαλονίκη. Όταν πρωτο πήγα στα Πορόια το 2000 είδα ένα  μνημείο στο μεράκι και την σκληρή δουλειά.

Σήμερα το δουλεύει η κόρη του και θα φάτε την καλύτερη σχεδόν αγρια πέστροφα που μπορείτε να φανταστείτε!!

Γιάννης Ρέκλος Ο ξενοδόχος στα κουνούπια www.oikoperiigitis.gr

10 χρόνια πριν, επέστρεψε ο Γιάννης Ρέκλος στην πατρογονική γη και οραματίστηκε να συμβάλλει στην προστασία και ανάπτυξη του τόπου του. Θεωρήθηκε αρχικά ρομαντικός, σύντομα όμως αποδείχτηκε πρωτοπόρος, με τη συμμετοχή και την ηθική συμπαράσταση του Γιάννη Αβραμίδη. 

Οι ντόπιοι τον κορόιδευαν ότι θα δείχνει τα κουνούπια στους ξένους. Οι δυο Γιάννηδες όμως δεν πτοήθηκαν. Για ΠΟΛΛΑ χρόνια ότι ρεπορταζ  αφορούσε την Κερκίνη, ήταν γραμμένο απο αυτούς. Εφερναν συνεχώς δημοσιογράφους και τους έδειχναν ένα ονειρεμένο τόπο που μόνο αυτοί έβλεπαν έτσι. Οργάνωσαν δραστηριότητες, προσκαλούσαν συλλόγους, έκαναν την διαμονή μια αξέχαστη εμπειρία . Σήμερα είναι το ΑΠΟΛΥΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ αγροτουρισμού. Μια επίσκεψη στην σελίδα τους θα σας πείσει αμέσως. 

Ο Ινδιάνος που έκανε τα άλογα μόδα www.ixnilatis.com.gr

Ο φάρμα του Ιχνηλάτη που δημιουργήθηκε το έτος 1999 είναι συνέχεια μιας μακροχρόνιας αγάπης προς τα άλογα. Ο ιδρυτής, Θόδωρος Αλατζίδης, μεγάλωσε ακούγοντας τους παππούδες του να αφηγούνται ιστορίες για άλογα και η άμεση σχέση του με αυτά τα περήφανα ζώα ξεκίνησε σε ηλικία περίπου 5 ετών.

Μπόρας Ο χασάπης που πίστεψε τα βουβάλια www.mporas.gr

Η επιχείρηση του Ζέλιου Μπόρα ξεκίνησε να δραστηριοποιείται με την εμπορία χοιρινού κυρίως ντόπιου κρέατος από μία μικρή κτηνοτροφική μονάδα στη Λιβάδια Σερρών. Εν έτει 1987, σε ένα κρεοπωλείο μόλις 18τμ. διακινούνταν μικρές ποσότητες χοιρινού από την ιδιόκτητη μονάδα δυναμικότητας 50 χοιρομητέρων που είχε ετήσια παραγωγή περίπου 1.000 ζώων. Η κτηνοτροφική μονάδα επεκτάθηκε την ίδια εποχή στην καθετοποίηση της παραγωγής και τα προϊόντα της άρχισαν σιγά - σιγά να εδραιώνονται στις συνειδήσεις των κατοίκων της περιοχής. 

Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1993, το κρεοπωλείο του Μπόρα «μετακόμισε» σε άλλο χώρο 60τμ., στην ίδια όμως περιοχή, Βλέποντας την πορεία των εργασιών να έχει αυξητικές τάσεις, μοντέλο της διακίνησης ντόπιου χοιρινού κρέατος πήγαινε καλά, κερδίζοντας τους καταναλωτές με τη σταθερή ποιότητα του, οπότε, είχε έρθει η ώρα για την επέκταση στο μοσχάρι. Το κρεοπωλείο διακινούσε πλέον και μοσχαρίσιο κρέας, από συγκεκριμένους παραγωγούς της περιοχής, ώστε να διατηρηθεί ως επί το πλείστον, η σταθερή ποιότητα. 

Εκεί στα μέσα της "δεκαετίας του 1990, η επιχείρηση επενδύει στην επέκταση των εγκαταστάσεων του κρεοπωλείου και αποκτά τον δικό της ιδιόκτητο χώρο 180τμ., διατηρώντας παράλληλα ένα μικρό εργαστήριο - τυποποιητήριο. Το 2001 έμελλε να είναι καθοριστικό για την επιχείρηση, καθώς τότε «έσκασε» σαν βόμβα το σκάνδαλο με τις διοξίνες. Η κατάσταση που προκλήθηκε από το διατροφικό σκάνδαλο έσπρωξε τους καταναλωτές στο ντόπιο κρέας, καθώς τα ξένα δεν θεωρούνταν πλέον ασφαλή. Μέχρι τότε, όπως είπε στην Agrenda ο Ζέλιος Μπόρας, οι καταναλωτές επέλεγαν κρέατα κυρίως Βάσει της τιμής, ενώ η ποιότητα δεν τους ενδιέφερε και τόσο. Τα πράγματα, όμως, άλλαξαν άρδην και οι καταναλωτές στράφηκαν στα ντόπια κρέατα, γεγονός που ωφέλησε σημαντικά την επιχείρηση. Η κατανάλωση μοσχαρίσιου κρέατος μέσα σε έναν χρόνο, τριπλασιάστηκε. 

Εκείνη ακριβώς την εποχή, ο ιδιοκτήτης του κρεοπωλείου σκέφτηκε να κάνει ένα Βήμα παραπέρα και να δοκιμάσει την τύχη του με το Βουβαλίσιο κρέας . Ο κ.  Ζέλιος Μπόρας είναι ένας από τους πρώτους κρεοπώλες που αποφάσισε να προσφέρει στο μαγαζί του κρέας βουβαλιού.  

Το 1999 όταν Ζέλιος Μπόρας στη Λιβαδιά Σερρών, κρέμασε την πινακίδα στο κρεοπωλείο του «πωλείται βουβαλίσιο κρέας» οι περισσότεροι κρεοπώλες της περιοχής και οι συγχωριανοί του κάγχασαν. «Θες να το κλείσεις το μαγαζί;», του έλεγαν. Αρχικά, μάλιστα, τα πράγματα δεν ήταν ενθαρρυντικά για το εγχείρημα αυτό, καθώς οι καταναλωτές δεν προτιμούσαν το Βουβαλίσιο κρέας, γιατί δεν τηρούσε βασικούς κανόνες υγιεινής και ασφάλειας. Προκειμένου να . βελτιωθεί περαιτέρω η ποιότητα του κρέατος, τα ζώα λίγο καιρό πριν τη σφαγή μεταφέρονταν έξω από το νερό της λίμνης. Από την πρώτη δοκιμή προέκυψε ένα ποιοτικό κρέας, όμως η αμφιβολία παρέμενε. Η ανάγκη να βρεθεί ο κατάλληλος τρόπος ώστε να διατεθεί το προϊόν στην αγορά ήταν επιτακτική.

Η λύση ήρθε με ένα έτοιμο προϊόν, νωπό κρέας μετατράπηκε σε καβουρμά που διατηρούνταν αναλλοίωτος για αρκετό καιρό, πείραμα πέτυχε και ο καβουρμάς άρχισε να αποκτά «θαυμαστές». Στην Agrotica του 2004, έγινε ακόμα ένα Βήμα για την εδραίωση του έτοιμου προϊόντος. Ακολούθησαν και άλλες εκθέσεις, στην πορεία, και το σερραϊκό προϊόν επεκτάθηκε πέρα από τα σύνορα της πόλης.

Η Βασω κι ο Γυναικείος συνεταιρισμός Ποροΐων

Ο συνεταιρισμός Γυναικών “Ποροΐων” ιδρύθηκε το Μαιο του 1999 αφου προηγήθηκαν δυο σεμινάρια αγροτουρισμού 1200 ωρών απο το πρόγραμμα Νow σε συνεργασία με το ΑΠΘ και μπροστάρη τον καθηγητη του ΑΠΘ Μάνο Βασίλη.

Οι γυναίκες που παρακολούθησαν τα σεμινάρια θέλησαν να  αξιοποιήσουν παλιές συνταγές χρησιμοποιώντας πρώτες ύλες και απο το όρος Μπέλλες όπου υπάρχουν σε αφθονία.

Ταυτόχρονα η αξιοποίηση του ελέυθερου χρόνου τους θα πρόσφερε σημαντική κοινωνική διέξοδο αλλά και οικονομική συνεισφορά στο οικογενειακό εισόδημα.

Σήμερα ο Συν/μος έχει 10 μέλη, όλες αγρότισσες, οι γυναίκες εργάζονται σχεδόν σε καθημερινή βάση στα δύο εργαστήρια του Συν/σμου. www.agrosynporoion.gr

Γιώργος.Ο αγρότης με το λαπτοπ  www.kathimerini.gr

Γιατί όμως διάλεξε τη βιολογική γεωργία από τη συμβατική; «Τι να πνιγείς στα δύο μέτρα, τι στα είκοσι;» αστειεύεται. «Ο πατέρας μου έλεγε πάντα στους αγρότες της περιοχής ότι έπρεπε να αλλάξουν τα καπνά και τη συμβατική γεωργία και να στραφούν στα βιολογικά. Οταν βρεθήκαμε εμείς με ένα μεγάλο και ενιαίο κομμάτι γης, αποφασίσαμε να εφαρμόσουμε αυτά που τόσα χρόνια έλεγε».

«Παρ' όλο που μεγάλωσα στο χωριό δεν είχα καθόλου αγροτική εμπειρία. Η ενασχόληση με τη γεωργία προέκυψε επειδή έτυχε να βρεθούν σε καλή τιμή αυτά τα κτήματα και επειδή είχα πάντα στο μυαλό μου το πρότυπο του Πηλίου που συνδύαζε τουρισμό και αγροτική ανάπτυξη. Γιατί, καλός είναι ο αγροτοτουρισμός, αλλά δεν μπορεί να αναπτυχθεί αν δεν πατάει σε γερά πόδια, δηλαδή στον πρωτογενή τομέα» εξηγεί ο Γιώργος.

«Λόγω της γεωγραφικής θέσης, ήταν πολύ ριψοκίνδυνο να βάλω μηλιές» αναφέρει ο 33χρονος Γιώργος. «Στην περιοχή δεν υπήρχε τέτοια καλλιέργεια ούτε ανάλογη εμπειρία». Υπήρχε όμως ένα μελετημένο επιχειρηματικό πλάνο. Το 1999 που ξεκίνησε ο κ. Θεοδωρακέλης μόνο πέντε παραγωγοί είχαν βιολογικά μήλα, με αποτέλεσμα ο ανταγωνισμός να είναι μικρός. «Επίσης, το μήλο είναι ένα προϊόν που διατηρείται στο ψυγείο και δεν μπορεί ο έμπορος να σου βάλει το μαχαίρι στο λαιμό, όπως με τα κεράσια».

Οταν τον επισκεφθήκαμε, βρήκαμε μόνο μία από τις οκτώ ποικιλίες μήλων που καλλιεργεί. Τα Pink Lady, ένα νόστιμο, κάπως ξινό μήλο, με σκληρή σάρκα σε αποχρώσεις του ροζ και του λευκού. Οι υπόλοιπες ποικιλίες, τα gala, τα galaxy, τα fugi, τα φλορίνα, τα μπανανόμηλα, τα jona goret και τα φιρίκια, είχαν ήδη κοπεί και διατεθεί στην αγορά.

Το χαμάμ στο άγκιστρο www.hamamagistro.gr

Δίπλα ακριβώς στο ξενοδοχείο, βρίσκεται το βυζαντινό χαμάμ του Αγκίστρου που χρονολογείται γύρο στο 950 μ.Χ. και χαρακτηρίζεται ως ένα πραγματικό πολιτισμικό μνημείο. Ο τοπικός μπέης και το χαρέμι του χρησιμοποιούσαν το χαμάμ επί τουρκοκρατίας.

Παρατημένο για χρόνια, το ήξεραν μόνο κάποιοι μερακλήδες. 

Σιγά- σιγά και με την βοήθεια του LEADER έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα και σήμερα είναι ΣΥΝΕΧΩΣ γεμάτο. 

 Η Ελλάδα έχει εκατοντάδες «Κερκίνες».  Και κάθε Κερκίνη έχει ένα δυο «τρελούς» .

Δουλειά ολών μας είναι να τους βρούμε και να τους προβάλουμε.

Να τους κάνουμε πρότυπο για τα χωριά τους αντί να είναι η εξαίρεση  Καθένας μας ας αναδημοσιεύσει τέτοιες προσπάθειες.

Οσοι είστε στα ΜΜΕ «σπρώξτε» τέτοια θέματα. Ας ακουστεί από πολλές πλευρές το μήνυμα

Η Άλλη Ελλάδα υπάρχει δίπλα μας  και ο καθένας μας  μπορεί να μεγαλουργήσει

Τάσος Καρκαντζέλης

Η σελίδας μας στο facebook: Φάρμα Δοξάτου

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

Δεν ξέρει να αγαπάει, απλώς διαπραγματεύεται την αγάπη.~Αλκυόνη Παπαδάκη

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η βαρκάρισσα της χίμαιρας» της Αλκυόνης Παπαδάκη 

–Αυτό που ζητάς δεν θα στο δώσει κανείς. Το ‘χεις μέσα σου.

-Τί αξία θα είχαν οι ακρογιαλιές της ψυχής μας, αν δεν στεκόσουν εσύ εκεί να με περιμένεις.

-Το ‘χω αυτό το κουσουράκι από μικρή. Όταν ρίχνουν κάποιον οι άλλοι κάτω εγώ τρέχω να του συμπαρασταθώ. Μή χάσω…Στο τέλος σηκώνεται αυτός και για ν΄αποδείξει τη δύναμή του, ρίχνει κάτω εμένα. Αυλαία!

-Ακόμα και οι τίγρεις εξημερώνονται. Αλλά όχι οι άνθρωποι.

–Τάχα μου για αστείο έβγαζε όλα τα κατακάθια της ψυχής της.

–Ο χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται καθαρά , όταν είναι παιδί . Τότε που δεν έχει μάθει ακόμα  την τέχνη της υποκριτικής. Τότε που δεν ντουμπλάρεται. Που δεν μακιγιάρεται.

-Ήμουν ακόμα μικρή για να ξέρω πως κάποιοι πληγωμένοι  είναι επικίνδυνοι. Πως την ώρα που εσύ προσπαθείς να δέσεις την πληγή τους, αυτοί λιμάρουν τα νύχια τους για να στα καρφώσουν.

-Ο Θεός να σε φυλάει από τους νηστικούς πόθους. Προπάντων όταν πρόκειται για γυναίκες. Γιατί οι άντρες εκτονώνονται  συνήθως με χαζομάρες .

-Απ΄όπου και να φεύγεις, πρέπει να φεύγεις αγαπημένος.

–Όταν αισθανόμουν λυπημένη, έβγαζα το τοπίο  μου και περπατούσα ανάμεσά του… έτσι έδιωχνα τη λύπη μου.

-Πόσο κλέφτες γίνονται οι άνθρωποι , όταν διεκδικούν μερτικό από την ψυχή σου. Πόσο ψεύτες , όταν σου ζητούν να γυρίσεις πίσω αυτά που δεν σου έδωσαν ποτέ. Πόσο μαλάκες, όταν νομίζουν ότι πίστεψες πως έρχονται μαζί σου, για να μοιραστούν ένα όνειρο. Αφού σκοπός ήταν το πλιάτσικο και το ξέρεις. Εντάξει έκανες πως δεν καταλάβαινες γιατί έτσι βόλευε τη φαντασίωσή σου. Καπέλο σου. Κι αν γουστάρεις με φτερά ακόμα καλύτερα.

-Μην καταντήσεις όμως ποτέ τόσο αφελής να πιστέψεις πως κάποιος απ΄αυτούς…Έστω κάποτε …Θα σε δικαιώσει.

–Δεν είναι πουκάμισο κολλαρισμένο η αγάπη. Είναι ρούχο τσαλακωμένο φορεμένο. Με τα σημάδια του ιδρώτα να διακρίνονται πάνω του.

– Να ονειρεύεσαι! Κοίτα μόνο να ΄χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. Τότε σώζεσαι . Και ποιά είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν ! Έχει και παρακάτω…Έχει κι άλλο …Προχώρα λοιπόν. Ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!

-Όταν παίρνεις σβάρνα τη ζωή , σαν να ΄ναι μια σειρά από μπαράκια , σε μερικά απ΄αυτά σερβίρουν μπόμπες. Αν σε πιάσει πονοκέφαλος, δεν είναι ανάγκη να βαρέσεις συναγερμό. Θα περάσει!

-Καθένας έχει διαλέξει μόνος του το σταυρό του, άσχετα αν δεν το παραδέχεται, ή αν δεν το συνειδητοποιεί πολλές φορές.

-Μόνο εκεί μόνο στα όριά του μαθαίνει κανείς τον εαυτό του.

-Δε φοβήθηκα ποτέ μου τη βροχή. Φοβήθηκα πολλές φορές όμως, αυτούς που μου φώναζαν να γυρίσω πίσω, για να μου δώσουν μια ομπρέλα.

– Ποτέ μου δεν  αγάπησα τους θριαμβευτές. Τους τροπαιούχους. Πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων. Αγάπησα τους μοναχικούς. Τους ορειβάτες. Τους κουρασμένους παλιάτσους. Αγάπησα αυτούς που έχουν στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί, για να ενωθούν ξανά με τη ζωή. Αυτούς που όταν γλιστρίσουν στη λακούβα με τα λασπόνερα, γελάνε με το χάλι των ποδιών τους.

–Δεν ξέρει να αγαπάει, απλώς διαπραγματεύεται την αγάπη.

-Ποτέ δεν μαθαίνουμε σωστά αυτούς που τους έχουμε αδυναμία.

-Η αγάπη αλλοιώνει λίγο το πραγματικό σχήμα των πραγμάτων. Λιμάρει τις γωνίες. Τα κάνει όλα πιο μαλακά. Πιο λεία. Αυτό είναι όλο.

-Ποτέ δεν είχα νιώσει την ζέστη μιας οικογένειας. Αυτό που γίνεται όταν σβήνουν τρυφερά τα σύνορα του «εγώ» για να γεννηθεί το θαύμα του «εμείς».

-Δεν ψάχνω για ιδανικούς ανθρώπους, γιατί δεν υπάρχουν. Κι αν ακόμα υπήρχαν εμένα δεν θα μ΄άρεσαν.





ΠΗΓΗ....https://searchingthemeaningoflife.wordpress.com/

Διαβάστε Περισσότερα

ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΑΡΙΔΑΙΑΣ

ΑΓΙΑΣΜΟΣ  ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΑΡΙΔΑΙΑΣ

ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

1.   1^ο   ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΡΙΔΑΙΑΣ:  8:30 π.μ.

2.     2^ο  ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΡΙΔΑΙΑΣ :  9:00 π.μ.

3.     3^ο  ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΡΙΔΑΙΑΣ :  8:30 π.μ.

4.     4^ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΡΙΔΑΙΑΣ :  9:00 π.μ.

5.     ΕΙΔΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΡΙΔΑΙΑΣ  :  8:30 π.μ.

ΓΥΜΝΑΣΙΑ

1.       1^ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΡΙΔΑΙΑΣ: 9:30 π.μ.

2.       2^ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΡΙΔΑΙΑΣ : 8:30 π.μ.

ΛΥΚΕΙΑ

1.       ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΡΙΔΑΙΑΣ:  9:00 π.μ.

2.       ΕΠΑΛ ΑΡΙΔΑΙΑΣ:  9:30 π.μ.

ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΑ

1.       1^ο -4^ο   ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΑΡΙΔΑΙΑΣ :   9:30 π.μ.

2.       2^ο -3^ο- 5^ο   ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΑ ΑΡΙΔΑΙΑΣ: 8:30 π.μ.

Διαβάστε Περισσότερα

Ταρακουνήστε τη σιωπηλή μας κοινωνία

Γράφει: Μένια Μαραγκού 

Τελείωσα την πρώτη Δημοτικού… τη Δευτέρα Γυμνασίου… την Τρίτη Λυκείου και κάποια πράγματα παρέμεναν μονότονα ολόιδια, σαν ένας καλοκουρδισμένος μηχανισμός που ακόμα αντηχεί στ’ αυτιά μου.

– Κάλυψε το γραπτό σου… Όποιος πιαστεί να αντιγράφει από τον διπλανό του, θα μηδενιστούν και οι δύο.

Στο σχολείο η συνεργασία τιμωρείται. Στο σχολείο μαθαίνεις να διαγωνίζεσαι και να ανταγωνίζεσαι. Οι θέσεις για τους καλούς και τους άριστους, είναι περιορισμένες και ανταμείβονται πάντα με κάτι αλλόκοτες τιμές, όπως απουσιολόγοι και σημαιοφόροι σε μαθητικές παρελάσεις! Το σχολείο είναι αυτό που σου μαθαίνει από πρώτο χέρι, την έννοια του ανταγωνισμού.

Στο σχολείο η γνώση φαίνεται πως είναι πεπερασμένη κι έτσι οι θέσεις για περισσότερη μόρφωση και ανώτερες σπουδές είναι περιορισμένες και μόνον οι άριστοι και οι ανταγωνιστικοί θα τις κατακτήσουν.

– Ησυχία… Μη μιλάτε με τους διπλανούς σας.

Και με τα χρόνια ήρθε η εξοικείωση, μάθαμε λοιπόν να υπακούμε και να μη μιλάμε με τους διπλανούς μας. Μια κοινωνία ολόκληρη έμαθε να μη μιλά με τους διπλανούς. Μια κοινωνία ανθρώπων σκυμμένων πάνω από κινητά ή άλλες συσκευές, που σκουντουφλούν ο ένας πάνω στον άλλο έχοντας ξεχάσει να συνομιλούν.

Ο άνθρωπος πάντοτε κυνηγούσε τη γνώση. Όμως η γνώση δημιουργεί ανθρώπους προικισμένους, υποψιασμένους και ανυπόταχτους, γι’ αυτό και η διαχείρισή της, γίνονταν πάντα απολύτως ελεγχόμενα. Έτσι το σχολείο αλλού μπορεί να είναι ένας αδιάκοπος αγώνας και είδος «πολυτελείας» κι αλλού καλά ενταγμένο σ’ έναν καλοκουρδισμένο μηχανισμό.

«Κάθε χρόνο το Σεπτέμβρη σαν ανοίγουν τα σχολεία,

Στις συνοικίες οι γυναίκες μπαίνουν στα χαρτοπωλεία.

Και αγοράζουν σχολικά βιβλία και τετράδια για τα παιδιά τους.

Απελπισμένες ψάχνουν στα τριμμένα τσαντάκια τους

και την τελευταία δεκάρα,

όλο παράπονο

που η γνώση είναι τόσο ακριβή.

Κι όμως μήτε που υποπτεύονται

Πόσο κακή είναι η γνώση

Που προορίζεται για τα παιδιά τους»

Μπ. Μπρεχτ

Κυνηγήστε τη γνώση, μέσα κι έξω από το σχολείο. Βρείτε δασκάλους και ανθρώπους ανοιχτούς και ρουφήξτε κάθε σταγόνα γνώσης τους. Ανοίξτε βιβλία και υπολογιστές, ξετρυπώστε τη γνώση και μοιραστείτε την μεταξύ σας.

Συνεργαστείτε και κυρίως μάθετε να μιλάτε με τους διπλανούς σας. Μιλήστε με sms, με λόγια, με στιχάκια, με συνθήματα στους τοίχους, μιλήστε με τη γλώσσα της νιότης σας, μοιραστείτε γνώση και συναισθήματα και μην τα κρατάτε σε μια καλά καλυμμένη κόλλα.

Ταρακουνήστε τη σιωπηλή μας κοινωνία, γίνετε επικίνδυνοι. Γίνετε αυτό που διαχρονικά φοβόντουσαν – μορφωμένοι, ομιλητικοί και συνεργατικοί.

Καλή σχολική χρονιά.

ΠΗΓΗ...http://tetartopress.gr

Διαβάστε Περισσότερα