Ξημέρωσε.
Ο ήλιος ξεκινά να ανεβαίνει στο στερέωμα και οι ζεστές ακτίνες του, βάλσαμο στο παγωμένο μου κορμί. Η νύχτα ήταν βασανιστική, κρύα, μου περόνιασε το σώμα. Το χορτάρινο κατάλυμα μου μούσκεμα από την υγρασία, δίπλα από τους τάφους των ιερέων, που είναι θαμμένοι. Τινάζω με μανία το κορμί μου, ανταριάζεται το πλούσιο μαύρο τρίχωμά μου, να φύγουν τα παράσιτα που κατατρώνε το δέρμα μου. Καλημερίζω γρυλίζοντας τον "μούργο" συγκάτοικό μου, που κουρνιάζει δίπλα μου, συντροφεύοντας με τη νύχτα.
Σηκωνόμαστε και νωχελικά, επιθεωρούμε το τοπίο. Όλα εντάξει. Δίποδα όντα κυκλοφορούν, βγάζοντας ακαταλαβίστικες για μένα φωνές, και με διάφορα τετράγωνα σπιτάκια με τέσσερις τροχούς, τρέχουν πέρα δώθε σαν μανιακοί.Ακούω ένα υπόκωφο γουργουρητό μέσα μου και ρίχνοντας ένα βλέμμα στον "μούργο", καταλαβαίνω ότι πεινάμε και οι δύο. Αφήνοντας το καταφύγιό μας, κάνουμε έναν γύρω το τετράγωνο, ακολουθώντας τα αισθητήρια. Επιθεωρούμε όλα τα μεγάλα κουτιά, όπου τα δίποδα, πετούν διάφορες χρωματιστές σακούλες. Ο "μούργος" χώνεται μέσα και για πέντε λεπτά τον ακούω να βγάζει άναρθρες κραυγές και θορύβους ικανοποίησης. Τυχερός. Βρήκε θησαυρό. Τρώει. Με κατακόκκινη τη μουσούδα του από τα μακαρόνια με τη σάλτσα, σαλτάρει έξω και μου κλείνει το μάτι, κάνοντάς μου σινιάλο, να δοκιμάσω κι εγώ. Τσαλαβουτώ μέσα, ψάχνω και ώ του θαύματος, ανακαλύπτω ένα κόκκαλο, που το καταβροχθίζω τσακίζοντάς το, με τα δυνατά μου σαγόνια.
Χαρούμενοι και οι δύο, με αίσθημα κορεσμού, χοροπηδάμε, τρέχουμε, παίζουμε. Δίποδα όντα με φουστάνια και μακριά μαλλιά, κρατώντας από το χέρι άλλα μικρόσωμα πλασματάκια, μας προσπερνούν, αποφεύγοντάς μας επιφυλακτικά. Τους ακολουθούμε κουνώντας τις ουρές μας, θέλοντας να γιορτάσουμε, να παίξουμε μαζί τους, να τους πούμε καλημέρα, πως η ζωή είναι όμορφη, η πλάση είναι η μητέρα όλων μας. Τα μικρόσωμα χαμογελαστά δίποδα, μας δείχνουν με τα δαχτυλάκια τους, θέλοντας να μας πλησιάσουν. Οι μεγαλόσωμοι τα αποτρέπουν, τα κρατούν μακριά μας. Φεύγουν, απομακρύνονται.
"Ούστ"! "Ούστ"! Κραυγές, που δεν καταλαβαίνω τί σημαίνουν, όμως το νιώθω, όπως και ο "μούργος", ότι είναι εχθρικές, αποτρεπτικές. Ξαφνικά μια πέτρα προσγειώνεται δίπλα μου. Ακούω το σύρσιμό της δίπλα από το άπλυτο αυτί μου."Ούστ" και πριν προλάβουμε να αντιδράσουμε, βλέπω με την άκρια του ματιού μου ένα μακρύ ξύλινο μπαστούνι, να πέφτει με δύναμη στη πλάτη του "μούργου". Ουρλιαχτά πόνου, βλέμμα απορίας από τον σύντροφό μου, που σπαρταρώντας τρέχει, όπου φύγει φύγει. "Ούστ" και ένα δίποδο ηλικιωμένο, με τα γένια να καλύπτουν το πρόσωπό του μας κοιτάει με μάτια που βγάζουν σπίθες, με μίσος , κραδαίνοντας το ξύλινο μπαστούνι. Τρέχουμε αλαφιασμένοι και οι δύο, ψάχνουμε ένα καταφύγιο, μια γωνιά, δίπλα τους κρύους τάφους, να κρυφτούμε, να σωθούμε. Κουρνιάζουμε ασθμαίνοντας βαριά, ενώ νιώθω το ζεστό αίμα να ρέει στην πλάτη του συντρόφου μου. Τα υγρά του μάτια έχουν αποτυπωμένο ένα "γιατί", κι εγώ κολλάω το σώμα μου δίπλα στο δικό του, μη έχοντας να απαντήσω. Τον γλείφω με τη γλώσσα μου, του δίνω κουράγιο. Ξεθάβω από το χώμα ένα υπόλοιπο από το πρωινό κοκαλάκι και του το δίνω, να το φάει, να ξεχάσει τον φριχτό πόνο.
Πέρασε η μέρα μας εκεί, στο καταφύγιό μας. Η νύχτα πλησιάζει, με το μαύρο της πέπλο να σκεπάζει τον χώρο, μας ανακουφίζει, μας προστατεύει από το μένος, την κακία των δίποδων. Βρίσκω μια κουρελού, την βάζω πάνω στο "μούργο", τον σκεπάζω, να κοιμηθεί, να ανακουφιστεί.
Πέρασε άλλη μια τυπική μέρα.
Επιβιώσαμε και σήμερα.
Τα κίτρινα φώτα της πόλης, μας συντροφεύουν, μας νανουρίζουν.
Κοιμήσου "μούργο" φίλε μου.
Αύριο θα είσαι καλύτερα.
Αύριο ίσως θα είμαστε πιο τυχεροί.
