Απουσία...
Ήδη λείπει η καθιερωμένη "καλημέρα", το εγκάρδιο χαμόγελο και η καθημερινή περιληπτική ενημέρωση, "θα πάω εδώ, μετά έχω να κάνω αυτό κι έπειτα εκείνο", ήδη το "παγκάκι" νιώθει το κενό, ήδη τα πουλάκια της καταπράσινης φλαμουριάς σίγησαν ανεξήγητα, ακόμη θαρρείς και το συντριβανάκι που τόσο φρόντιζες απέκτησε άλλο πρόσωπο, μουντό, γκρίζο. Τα πρωινά διαγράφονται με ένα διαφορετικό χρώμα, το χρώμα της απουσίας. Ακόμη και ο Ραφαήλ, αρνείται να αντικαταστήσει κάποιον άλλον υπεύθυνο, για να τον μαλώνει και να του απευθύνεται με το γνωστό επιτακτικό ύφος "Αμελικάνο, τα μαζέψατε τα σκυλιά; πάλι μας όλμηξαν στη γειτονιά μας".
Απουσία.
Εκκωφαντική.
Επίπονη.
Το σφίξιμο στο στομάχι, οξύ.
Τα "γιατί" δεν πρόκειται να απαντηθούν.
Απλά θα επαναληφθούν στο επόμενο , αναπόφευκτο μοιραίο χτύπημα.
Τα κροκοδείλια δάκρυα των υποκριτών, ήδη σκουπίστηκαν με τα ακριβά μαντήλια τους.
Ο κουρνιαχτός κατακάθισε.
Φώλιασε, για να ξαναβγεί την επόμενη φορά.
Τα ολόλευκα λουλούδια, στα στεφάνια με τα χρυσοποίκιλτα γράμματα, ζαρώνουν, μαραίνονται, χάνονται στην πνοή του ανέμου, διασκορπίζονται.
Απουσία.
Λησμονιά.
Μόνο ο βουβός θρήνος, στις ψυχές των δικών σου, των αληθινών δικών σου.
Τέλος, κάποιες ανεξήγητες απορίες.
Κάποια αυθόρμητα ερωτήματα, ενός αδαούς:
Γιατί δεν αυστηροποιούνται οι κανόνες ασφάλειας;
Γιατί δεν επιβάλλεται η απαραίτητη στολή εργασίας(κράνος, γάντια, ωτοασπίδες, στολή με προστατευτικές ίνες, μπότες, ζώνες); Υποχρεωτικά. Με την απειλή, αφαίρεσης της μερίδας του υπότροπου.
Γιατί δεν συντηρούν όπως πρέπει, τους δασικούς δρόμους, παρά μόνο εμφανίζονται για το θεαθείναι και απλά πραγματοποιούν ένα υποτυπώδες πασάλειμμα, απλά να δικαιολογήσουν τα διόλου ευκαταφρόνητα μισθώματα που αποκομίζουν κατά χιλιάδες ;
Τέλος, γιατί στο διάολο δεν στήνουν μια κεντρική κεραία τηλεπικοινωνίας, ψηλά, στο βουνό, όπου θα καλύπτεται η μεγαλύτερη έκταση, ώστε η αίσθηση ασφάλειας να καλύπτει τον εργαζόμενο, σε περίπτωση που χρειαστεί βοήθεια;
Γιατί τα κινητά τηλέφωνα των Ελλήνων Υλοτόμων να κατακλύζονται από τα γνωστά σε όλους μηνύματα "Welcome to Macedonia" των Σκοπίων;
Γιατί δεν βρίσκεται ένας άνθρωπος με κότσια, ένας από όλους αυτούς τους μεγαλοσχήμονες, που παρήλασαν χθες, "συντετριμμένοι", να τολμήσει, να ιδρώσει, να πράξει;
Δεν αιθεροβατώ, δεν είμαι αισιόδοξος.
Απλά προσεύχομαι, το χρονικό του επόμενου προαναγγελθέντος θανάτου, να μην επαναληφθεί.
Κατά τα άλλα, ας συνηθίσω στην Απουσία, όσο κι αν αυτή, σφυροκοπάει χωρίς έλεος τα εσώψυχα.
