Οι συνεννοήσεις, ο προγραμματισμός, η αγωνία.
Η Ομάδα Εθελοντών, η Τράπεζα Αίματος, οι «Ελπίδες» Προμάχων.
Η συγκέντρωση, η φωτογραφία κάτω από τον ιστορικό Μπαχοβίτη πλάτανο.
Το έναυσμα με το άναμμα της φλόγας.
Η λάμψη στα μάτια, τα αναψοκοκκινισμένα παιδικά μάγουλα.
Ο δυνατός άνεμος, η συνοδεία του «Πέρου» και της αδέσποτης κομπανίας του.
Ο ήχος των βημάτων στα σοκάκια του οικισμού.
Τα περήφανα χειροκροτήματα από τα μπαλκόνια, των παππούδων.
Οι εναλλαγές των δρομέων, η μεγάλη φιδίσια ουρά, ανθρώπων και οχημάτων.
Η συνάντηση με την γειτονική-αδερφή αντιπροσωπεία της Σωσάνδρας.
Η είσοδος στην πρωτεύουσα, η ενσωμάτωση με την πολυπληθή σύναξη της Καρατζόβας.
Οι σημαίες, το άγαλμα του Ήρωα Μακεδονομάχου, το τρεχαλητό προς τον τερματισμό.
Η υποδοχή, οι ευχές, οι ευχαριστίες και οι παραινέσεις του Δημάρχου.
Το άναμμα του Βωμού.
Το μήνυμα, για τον εθελοντισμό, την προσφορά, τον ανθρωπισμό.
Μα πάνω από όλα, εκείνη η πεισματική, σχεδόν νευριασμένη απάντηση από τους μικρούς λιλιπούτειους εθελοντές δρομείς, όταν στη διάρκεια της μεγάλης διαδρομής τους προτείνεις:
-« Ελάτε ρε παιδιά λίγο με το αυτοκίνητο να πάρετε μιαν ανάσα να ξαποστάσετε, ο τερματισμός είναι μακριά…»
-« Όχι, μπορώ να τα καταφέρω, απλά παρακολούθα με».
17η Πανελλήνια Λαμπαδηδρομία Συλλόγων και Φορέων Εθελοντών Αιμοδοτών της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών (ΠΟΣΕΑ).
.jpg)
