Αφου σκόρπισα όλες τις μπογιές μου επάνω, έβαλα και τον "Ζουπ", το μικρό μου λούτρινο αρκουδάκι, τον πιστό μου φίλο, να κοιτάζει καθώς δημιουργώ.
Η μαμά στην κουζίνα πολεμούσε με τις κατσαρόλες, πλένοντας και ρίχνοντας γρήγορες συχνές ματιές στη κατσαρόλα με τη σούπα, που ετοίμαζε.
Στο βάθος από το σαλόνι ακούγονταν από την τηλεόραση μια βαριά αντρική φωνή , κάτι για την Αμερική έλεγε, αλλά δεν έδινα σημασία.
Θόρυβος από κλειδιά στην εξώπορτα και προβάλει η μορφή του πατέρα μου. Με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα και μάτια που γυαλίζουν, μπαίνει μέσα βήχοντας. Από το ασταθές του βάδισμα κατάλαβα ότι μάλλον έχει πιεί πάλι, και ένα σφίξιμο στο στομάχι, με κανει να συγκεντρωθώ στη ζωγραφιά μου.
Αφού βγάζει τα παπούτσια του και τα παρατάει όπου βρει, σωριάζεται στον καναπέ απέναντι από την τηλεόραση, ενώ μια ακαταλαβίστικη βλαστήμια βγαίνει από τα χείλη του. Η μαμά αμίλητη και με βλοσυρό βλέμμα, στρώνει το τραπέζι και ετοιμάζει το βραδινό μας.
Αφού ετοιμάστηκαν όλα, άρχισαν να μιλάνε για πράματα, που δεν καταλάβαινα και σε λίγο άρχισαν να φωνάζουν δυνατά και να μαλώνουν πάλι.
Από την μισάνοιχτη πόρτα του μικρού μου δωματίου, μπορούσα να διακρίνω τα δάκρυα στα μάτια της μαμάς και τα κατακόκκινα και τρεμάμενα χαρακτηριστικά του προσώπου του πατέρα μου. Μιλούσαν δυνατόφωνα για αρκετή ώρα και τελικά σταμάτησαν. Μέσα στην ολιγόλεπτη σιγή άκουσα
τη φωνή του πατέρα να με καλεί για να φάμε.
-"Μισό λεπτό μπαμπά, τελειώνω κι έρχομαι σε λίγο".
Βιαστικά βιαστικά βάζω τις τελευταίες πινελιές και εκεί που ετοιμαζόμουν να τα μαζέψω για να πάω στο τραπέζι......
Ξάφνου, δυο χέρια με αρπάζουν βίαια από τις μασχάλες και με δύναμη με σέρνουν από το τραπέζι, σκορπίζοντας όλες τις μπογιές και τους μαρκαδόρους στο πάτωμα.
-"Όταν θα σου λέω κάτι θα το κάνεις αμέσως, τσογλάνι".
Ήταν ο πατέρας μου, που θυμωμένος και εξοργισμένος με σέρνει και με μάτια που αστράφτουν, με πετάει άτσαλα στο κρεβατάκι μου, στη γωνιά του δωματίου.
Πριν προλάβω να συνέλθω, νιώθω δυο δυνατά χαστούκια στα μάγουλά μου, κάνοντάς με να κουρνιάσω στο μαξιλάρι μου, σφιχταγκαλιάζοντας τον "Ζουπ".
Δάκρυα απορίας αμέσως στα ματάκια μου και ένα βλέμμα όλο "γιατί" εμφανίστηκαν στο πρόσωπό μου.
Άλλα δυο χτυπήματα στα πλευρά μου και στον ποπό μου με έκαναν να σπαρταρίσω, ενώ με την άκρη του ματιού μου, είδα την μαμά να προσπαθεί να τον μαζέψει και να σταματήσει να με χτυπάει.
Ύστερα από μερικά λεπτά, και αφού κουράστηκε μάλλον ο μπαμπάς, σταμάτησε και πήγε στο στρωμένο τραπέζι.
Αφού σκούπισα τα δάκρυά μου, έχοντας πάντα τον φίλο μου αγκαλιά, καθίσαμε αμίλητοι οι τρεις μας και φάγαμε την βραδυνή μας σούπα.
-"Πέρασε και σήμερα η μπόρα" σκέφτηκα και αφού τελειώσαμε το σιγύρισμα του τραπεζιού, ο μπαμπάς θρονιάστηκε στον καναπέ, και παρακολουθούσε μια κωμωδία, γελώντας βλοσυρά κάπου κάπου.
Κι εγώ, αφού ετοιμάστηκα για ύπνο, και αφού συμμάζεψα τα σκόρπια μολύβια από το ανάστατο δωμάτιό μου, παίρνω τη ζωγραφιά, που έφτιαξα και την πάω να τη χαρίσω στον μπαμπά.
Ήταν ένα πολύχρωμο τοπίο, με όμορφα λουλούδια, πουλιά και έναν μεγάλο χρυσό ήλιο που χαμογελούσε.
Στην κάτω αριστερή γωνία της ζωγραφιάς έγραψα:
"ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ".-
