ΜΟΥ ΔΙΩΧΝΕΤΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ

Εγώ θα μείνω. Μεγαλώσαμε εδώ, είναι ωραία εδώ, τι ωραία; Μαγικά είναι, έχει ήλιο, έχει θάλασσα, έχει αλάτι στα μαλλιά, άμμο κρυμμένη στα πιο παράξενα σημεία μιας τσάντας που δεν τινάξαμε…

εδώ φοράμε σκούφους μονάχα επειδή έτσι γουστάρουμε, εδώ είναι νοέμβρης και δεν χρειάζεσαι μπουφάν, εδώ τρώμε σουβλάκια στο όρθιο, πίνουμε τσίπουρα και γελάμε, εδώ κλαίγαμε για αγόρια που δεν μας ήθελαν, μετά πετούσες μια μαλακία και σκάγαμε στα γέλια, εδώ έκλαψαν επειδή δεν τους θέλαμε, εδώ χαράξαμε τα ονόματα μας σε δέντρα -αυτά τα λίγα που υπάρχουν- εδώ κάναμε κοπάνες, εδώ μεθύσαμε και ξερνούσαμε στο μπάνιο κάποιου φίλου, εδώ – στο δωμάτιο μου – μας είχε βρεί η μάνα μου λιωμένες με ένα μπουκάλι τεκίλα και κάτι φλούδες από λεμόνια, θυμάσαι; Eδώ ξεκινήσαμε να ονειρευόμαστε, μετά ακούσαμε για «επανάσταση», μετά τα όνειρα άλλαξαν, εδώ φάγαμε χημικά , εδώ τρέξαμε, εδώ σε πήρα τηλέφωνο κλαίγοντας τότε που πέρασαν τα μέτρα και ψέκασαν εναν παππου μπροστα μου και φώναζε από το τηλέφωνο η μάνα σου να ρθεις με το αυτοκίνητο (!) στο αποκλεισμένο Σύνταγμα να με μαζέψεις γιατί ειμαι “βλαμμένο”, εδώ είδαμε το δίκιο εδώ και το άδικο, εδώ ανατριχιάσαμε με ένα σύνθημα και γελάσαμε με το “μωρο μου εισαι όμορφη σαν τράπεζα που καίγεται”… Τώρα φεύγεις… Ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία… Εγώ θα μείνω.

Ο ένας μετά τον άλλον φεύγουν, ο ένας Λονδίνο, η άλλη Βέλγιο, Βερολίνο, ο άλλος Ολλανδία, Αμερική διάφοροι… Οικονομικοί μετανάστες… Ποιοι; Οι δικοί μου οι φίλοι… Αυτοί με τους οποίους σπούδασα, αυτοί με τους οποίους ονειρεύτηκα τις δουλειές και τις ζωές «των ονείρων» μας… Όνειρο γιόκ… Στην καλύτερη θα δουλεύουμε – όσοι είμαστε τυχεροί- δωδεκάωρα για ένα μισθό “χέσε μέσα”, ούτε ταξίδια, ούτε λεφτά, ούτε φοβεροί έρωτες (που χρόνος για έρωτες, δεν βλέπεις τι γίνεται!) ούτε μέλλον… έτσι θέλουν… Μία και σήμερα, όπως στο στρατό, κάθε μέρα γίνεται «μία και σήμερα»… Σκατά… το ξέρω πως δεν θες να ζεις με ένα 500άρικο, πως έχεις όνειρα… τα ίδια όνειρα έχουμε… Εγώ θα μείνω.

Ο ένας μετά τον άλλον αγανακτούν, και φεύγουν… έχουν γαμάτα βιογραφικά οι φίλοι μου… τους προσλαμβάνουν εύκολα έξω… χαίρομαι… Λυπάμαι που σκορπιζόμαστε… Λυπάμαι που μένω εδώ και οι άλλοι φεύγουν για ένα μέλλον που για να το ζήσουν θα πρέπει να μηδενίσουν το κοντέρ τους… Ένα κοντέρ που τις ταχύτητες του τις ανεβάσαμε μαζί τόσα χρόνια… Φεύγεις… θα σε στηρίξω, αλλά ρε γαμώτο, μην φύγεις! Δες πόσα καταφέραμε σε τόσο λίγο διάστημα, πίστευες τι θα συνέβαινε το 2008, πίστευες ότι θα μαζευόμασταν εκατοντάδες χιλιάδες στο Σύνταγμα για τόσους μήνες, πίστευες οτι θα πιανόμασταν χέρι χέρι για να μην χαθούμε μες τον κόσμο, πίστευες ότι θα πηγαίνουμε σε συγκεντρώσεις και δεν θα μαστε τρεις κι ο κούκος, πίστευες το αποτέλεσμα των εκλογών όταν γιορτάζαμε το βράδυ στο περίπτερο στο Πανεπιστήμιο και ήταν αυτό το αστείο παιδί με την πορτοκαλάδα που δεν μιλούσε, έλα πες, πιστεύεις την απόσταση που έχουμε διανύσει; Eγώ θα μείνω.

Ο ένας μετά τον άλλον πακετάρουν, γαμωσταυρίζουν, δακρύζουν και επιβιβάζονται σε ένα αεροπλάνο – όχι για ένα χρόνο που διαρκεί το μάστερ – για όσο…Η μάνα τους κλαίει από το τηλέφωνο τι να πει; λέει «Καλή τύχη»… Και όλο και περισσότερο ακούω το «Η Ελλάδα είναι μόνο για διακοπές»! Όχι ρε! Δεν είναι μόνο για διακοπές, γιατί αν αρχίσεις να το πιστεύεις, τότε θα την καταντήσουν μόνο για διακοπές, αλλά για τις διακοπές που θα σιχαίνεσαι να κάνεις… Εγώ θα μείνω.

Ο ένας μετά τον άλλον βλέπουν την πόλωση, τους φασίστες, την επικείμενη σύγκρουση… Μου είπες ότι κάτι μπάτσοι είχαν στριμώξει έναν μετανάστη, ότι τους έδειξε τα χαρτιά του και του τα σκισαν, μου είπες ότι στους φίλους του Δ. που τους έπιασαν τους ξερίζωσαν τις τζίβες μία μία, σοκαρίστηκες. Το ξέρω πως κάθε βράδυ ακούς για επιθέσεις χρυσαυγιτών σε μετανάστες, το ξέρω πως εσύ ήθελες να σώζεις γατάκια μην τα πατήσουν αυτοκίνητα και τώρα ασχολείσαι με τέτοια… Δεν ήμασταν προετοιμασμένες γι αυτό αλλά να που έτυχε… Και τώρα τι; ‘Ετσι απλά, δεν ζείς εδώ όπως θα θέλες και φεύγεις… Φεύγοντας από το πρόβλημα δεν λύνεται, μήπως πάντα φεύγαμε αναζητώντας την προσωπική διάσωση; Mήπως φτάσαμε εδώ επειδή συναινέσαμε σε αυτή την λάθος λογική; Kαι αν εκεί που πας, γίνουν σε λίγο καιρό τα ίδια, τι θα κάνεις; Θα πας αλλού; Θα γυρνάς με μια βαλίτσα τον πλανήτη για να βρείς που δεν έχει κρίση, μπάς και ζήσεις; Μια ζωή φευγάτη; Μπας και δω φευγάτη ήσουν; Mήπως όταν αδιαφόρησες- αστάθμητος παράγοντας βλέπεις η αδιαφορία- έφταιξες κι εσυ; Όπως κι εγώ. Τώρα έκλεισες και τα εισιτήρια. Εγώ θα μείνω.

Ο ένας μετά το άλλον, μιλούν από το skype φορώντας πυτζάμες μπροστά σε μια κάμερα με τους φίλους που τους έδιωξε η χώρα τους… Μας είπανε ότι όλα γίνονται για «την σωτηρία της πατρίδας»… Ποια πατρίδα ρε, η πατρίδα μπαίνει σε αερόπλάνο και μετακομίζει αλλού… Στην βαλίτσα της έχει έναν Πουλαντζά (δανεικό κι αγύριστο), τον Τρυποκάρυδο του Ρόμπινς και μια μπλούζα μου… Ποια “πατρίδα” χωρίς τους φίλους μου; Το πιο φιλόδοξο όνειρο είναι το δύσκολo. Και εδώ μένουμε λίγοι, όλο και λιγότεροι, δυναμώνουμε την φωνή μας (πάει μαζί με την οργή αυτό)… Αλλά δεν μπορώ να φωνάζω για δύο, για τρεις για δέκα, μένουμε λίγοι… Καταφέρνουν αυτό που θέλουν, μας αποδεκατίζουν, δεν το καταλαβαίνεις; Δεν γίνεται να φεύγεις και να μείνουμε εμείς οι λίγοι με τα παππούδια που ψήφισαν Σαμαρά… θα μας κάνουν τα ίδια και χειρότερα… Μείνε να το παλέψουμε… Μείνε να τους διώξουμε και να φτιάξουμε τον κόσμο μας όπως μας αξίζει, καλύτερο! Oνειρέψου με μάτια ανοιχτά εδώ… Δεν μπορώ μόνη μου… Μείνε να μη μείνουμε λίγοι… Εγώ θα μείνω.

____________

 Tης Αναστασίας Γιάμαλη από το rednotebook.gr

Η καλλιτεχνική ομάδα του "Εργαστηρίου Σκέψης" σε συνεργασία με την θεατρική ομάδα "Τεχνικό" οπτικοποίησαν το κείμενο της Αναστασίας Γιάμαλη "Εγώ θα μείνω".

Διαβάστε Περισσότερα

ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Η κατάθλιψη μπορεί να «χτυπήσει» την πόρτα οποιουδήποτε και για λόγους που δεν περνούν από το χέρι μας. Η απώλεια ενός αγαπημένου, η απόλυση, ή τα οικονομικά προβλήματα, μπορεί να την προκαλέσουν. Υπάρχουν όμως και μικρές, καθημερινές συνήθειες, που επίσης επηρεάζουν αρνητικά τη διάθεσή μας, χωρίς να το καταλάβουμε.

Όπως αναφέρει το περιοδικό ΤΙΜΕ, υπάρχουν κάποιες συνήθειες, φαινομενικά «αθώες», οι οποίες όμως μπορούν να… σαμποτάρουν την καλή μας διάθεση και να ανοίξουν τον δρόμο για τον ερχομό της κατάθλιψης.

 Συγκεκριμένα:

1. Περπατάτε αδέξια 
Το πώς αισθανόμαστε μπορεί να επηρεάσει το πώς περπατάμε, αλλά ισχύει και το αντίστροφο. Ερευνητές διαπίστωσαν ότι όταν ζήτησαν από ανθρώπους να περπατούν με τους ώμους μαζεμένους και σκυφτοί, είχαν χειρότερη διάθεση. Επίσης, έφερναν στο νου τους περισσότερο αρνητικά πράγματα, παρά θετικά.

2. Φωτογραφίζετε τα πάντα 
Όπως απέδειξε μελέτη, σε επισκέπτες σε ένα μουσείο, όσοι φωτογραφίζουν τα πάντα έχουν μεγαλύτερη δυσκολία να θυμηθούν τα όσα είδαν. Ο φακός είναι ουσιαστικά ένα «πέπλο» μπροστά στα μάτια, που ελάχιστοι συνειδητοποιούν.

3. Επιτρέπετε σε κάποιον να σας εκφοβίζει 
Ο εκφοβισμός δεν τελειώνει μαζί με τα σχολικά χρόνια. Εκατομμύρια εργαζόμενοι ζουν μία ανάλογη κατάσταση στη δουλειά τους. Αυτό μπορεί να είναι καταστροφικό, καθώς κάνει το θύμα εύθραυστο και του προκαλεί ακόμη και δυσκολία στο να δουλέψει.

4. Δεν γυμνάζεστε 
Όσοι γυμνάζονται τρεις φορές την εβδομάδα, η πιθανότητα να πάθουν κατάθλιψη μειώνεται κατά 19%, σύμφωνα με μία πρόσφατη μελέτη.

5. Αναβάλλετε τα πράγματα 
Αν η συνεχής αναβολή μίας υποχρέωσης δεν οφείλεται σε βαρεμάρα, αλλά γιατί η υποχρέωση προκαλεί άγχος και φόβο αποτυχίας, τότε η συνεχής αναβολή του απλά παρατείνει αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση.

6. Είστε σε μία «δηλητηριώδη» σχέση 
Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται ότι το στρες που μπορεί να βιώνουν οφείλεται σε μία «δηλητηριώδη» σχέση που διατηρούν, καταστρέφοντας την αυτοεκτίμησή τους. Εξαιτίας των συντρόφων τους, αρχίζουν να πιστεύουν ότι είναι ανίκανοι, ή εγωιστές. Μερικές φορές παίρνει χρόνια σε κάποιον να συνειδητοποιήσει ότι τα προβλήματά του οφείλονται στη σχέση του.

7. Παίρνετε τη ζωή πολύ σοβαρά 
Πέφτετε στο πεζοδρόμιο και αντί να γελάσετε, μαζεύεστε γεμάτος ντροπή. Αν αυτό σας θυμίζει τον εαυτό σας, τότε πρέπει να βρείτε τον τρόπο να γελάτε περισσότερο. Το γέλιο έχει θετική επίδραση στην υγεία και την κατάσταση του εγκεφάλου, σύμφωνα με μελέτες. Είναι ένα «γρήγορο» φάρμακο κατά του άγχους και της κατάθλιψης.

8. Δεν κοιμάστε 
Ο ύπνος επηρεάζει τα πάντα. Συναισθηματικές και νοητικές ικανότητες, αλλά και τη λειτουργία του σώματος. Ο ύπνος είναι ο τρόπος που έχει το σώμα να αναγεννηθεί και χωρίς αυτό, το σύστημα υπολειτουργεί.

9. Δεν είστε ποτέ μόνοι 
Παιδιά, δουλειά, γάμος, όλα απαιτούν χρόνο, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι άνθρωποι να μην μένουν ποτέ μόνοι τους. Ειδικοί επισημαίνουν ότι είναι αναγκαίο να κάνει ο καθένας ένα διάλειμμα και να έχει τις δικές του στιγμές, ακόμη και για δέκα λεπτά, διαφορετικά η κατάθλιψη και το άγχος παραμονεύουν.

10. Δεν μιλάτε σε κανέναν 
Αν κατά κύριο λόγο χρησιμοποιείτε τα μηνύματα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να μένετε σε επαφή με τους φίλους σας, δεν έχει πραγματική σχέση μαζί τους. Στο Facebook δεν γίνονται πραγματικές συζητήσεις, που μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε τους ανθρώπους, λένε οι ειδικοί. Αντίθετα, αυτή η τακτική περιορίζει τις εμπειρίες και τα συναισθήματά μας. Επίσης, οι προσωπικές ηλεκτρονικές συσκευές, όπως τα smartphones, επηρεάζουν την προσοχή μας. Σταδιακά, οι άνθρωποι έμαθαν να ζουν στην εικονική πραγματικότητα, χωρίς να συναντιούνται από κοντά με τους ανθρώπους. Αυτό, έχει συνέπειες στην ικανότητά μας αλλά και την επιθυμία να καθίσουμε στο ίδιο δωμάτιο με κάποιον και απλά να του μιλήσουμε.

11. Δεν μπορείτε να ζήσετε χωρίς το κινητό 
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνατε αποτοξίνωση από τις ηλεκτρονικές συσκευές; Αν δεν μπορεί να θυμηθεί κάποιος, αυτό είναι κακό σημάδι. Οι τόσες πολλές συσκευές προκαλούν υπερδιέγερση. Αν είμαστε συνεχώς ''συνδεδεμένοι'', στην πραγματικότητα δεν ξεκουραζόμαστε ποτέ, εξηγούν οι ειδικοί, για την κατάσταση που μπορεί να προκαλέσει κατάθλιψη ή άγχος.

12. Κάνετε πολλά πράγματα ταυτόχρονα 
Οι περισσότεροι το συνηθίζουν. Γεύμα στο γραφείο, περιήγηση στο Facebook μπροστά στην τηλεόραση και άλλα παρόμοια. Ερευνες έχουν δείξει ότι παρότι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι πιο παραγωγικοί όταν κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα, αυτό δεν ισχύει, καθώς προκαλεί άγχος, αδιαφορία για το περιβάλλον και ανικανότητα για αποτελεσματική επικοινωνία.

_______

  Πηγή: topontiki.gr

Διαβάστε Περισσότερα

ΕΝΑΣ ΜΠΑΜΠΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΣΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους μπαμπάδες της  νέας εποχής, που έσπασαν το στερεότυπο του αυστηρού, επικριτικού και απόμακρου πατέρα και στηρίζουν τους γιους και τις θυγατέρες τους με τρυφερότητα, στοργή και συναισθηματική γενναιοδωρία!

--------------

Άκουσέ με γιε μου

Σου μιλάω την ώρα που κοιμάσαι, με τη μικροσκοπική σου γροθιά χωμένη κάτω από το μάγουλό σου και τις ξανθές μπούκλες σου κολλημένες στο ιδρωμένο μέτωπό σου. Γλίστρησα σαν κλέφτης στο δωμάτιό σου. Λίγα λεπτά νωρίτερα, καθώς καθόμουν και διάβαζα την εφημερίδα μου στη βιβλιοθήκη, με πλημμύρισε ένα κύμα τύψεων. Γεμάτος ενοχές έτρεξα στο προσκεφάλι σου.

Να τι σκεφτόμουν γιε μου: ήμουν αυστηρός απέναντί σου. Σε μάλωσα την ώρα που ετοιμαζόσουν για το σχολείο, επειδή έπλυνες βιαστικά το πρόσωπό σου. Σε κατσάδιασα επειδή δεν καθάρισες σχολαστικά τα παπούτσια σου. Σου έβαλα τις φωνές επειδή έριξες μερικά από τα πράγματά σου στο πάτωμα.

Στο πρωϊνό σε  μάλωσα πάλι για διάφορα. Εφτυνες το φαγητό σου και λέρωνες το τραπεζομάντηλο. Ακουμπούσες τους αγκώνες σου στο τραπέζι, έβαζες πολύ βούτυρο στο ψωμί σου. Κι όταν, καθώς άρχιζες να παίζεις με τα παιχνίδια σου κι εγώ ετοιμαζόμουν να φύγω για τη δουλειά, γύρισες και μου κούνησες το χέρι λέγοντας “γειά σου μπαμπάκα“, εγώ σκυθρωπά σου απάντησα: “Μην καμπουριάζεις!”.

Η ίδια ιστορία συνεχίστηκε και το βράδυ. Καθώς πλησίαζα στο σπίτι μας, σε παρακολουθούσα να παίζεις με τους βόλους σου πεσμένος στα τέσσερα. Υπήρχαν τρύπες στις κάλτσες σου. Σε ταπείνωσα μπροστά στους φίλους σου όταν σου ζήτησα να με ακολουθήσεις αμέσως στο σπίτι. Οι κάλτσες κοστίζουν κι αν ήσουν αναγκασμένος να πληρώσεις γι΄ αυτές, τότε θα ήσουν πιο προσεκτικός! Σκέψου γιε μου να το ακούς αυτό από τον πατέρα σου!

Λίγο αργότερα, καθώς διάβαζα στη βιβλιοθήκη,  ήρθες μέσα δειλά, μ΄ ένα πληγωμένο βλέμμα στα μάτια σου. Οταν σε κοίταξα πάνω από την εφημερίδα μου ενοχλημένος για τη διακοπή, εσύ δίστασες. “Τι θέλεις;” ρώτησα ανυπόμονα. Δεν είπες τίποτα, μόνο έτρεξες με ασυγκράτητη ορμή προς το μέρος μου, τύλιξες τα χέρια σου γύρω από το λαιμό μου, με φίλησες και τα μικρά σου χέρια με αγκάλιασαν σφιχτά, με μια στοργή πηγαία και θεϊκή,  που η αδιαφορία μου δεν κατάφερε να σβήσει. Και μετά έφυγες και ανέβηκες τρέχοντας τη σκάλα.

Γιε μου, λίγα λεπτά αργότερα η εφημερίδα γλίστρησε από τα χέρια μου. Ο τρόμος με κατέκλυσε. Πού με οδηγούσε η συνήθεια; Αυτή μου η συνήθεια να βρίσκω λάθη, να κατακρίνω, να επιπλήττω, αυτή είναι  η ανταμοιβή σου που είσαι ένα μικρό αγόρι. Δεν είναι πως δεν σ΄αγαπώ, είναι που έχω μεγάλες προσδοκίες από την παιδική σου ηλικία. Σε  κρίνω με γνώμονα τα δικά μου χρόνια.

Και υπάρχουν τόσο αληθινά καλά κι ευγενικά στοιχεία πάνω σου. Η καρδούλα σου είναι μεγάλη και λαμπερή σαν την αυγήπου χαράζει πέρα από τους λόφους. Γι΄ αυτό έτρεξες να μ΄ αγκαλιάσεις και να με καληνυχτίσεις μ΄ ένα φιλί. Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία απόψε. Ηρθα στο προσκεφάλι σου μέσα στο σκοτάδι και γονάτισα δίπλα σου ντροπιασμένος.

Πώς να εξιλεωθώ; Ξέρω πως δεν θα καταλάβαινες τίποτα απ΄όλα αυτά αν σου ΄λεγα όταν ήσουν ξύπνιος. Από αύριο θα γίνω ένας αληθινός μπαμπάκας! Θα γίνω φίλος σου και θα υποφέρω όταν υποφέρεις, θα γελάω όταν γελάς. Θα δαγκώνω τη γλώσσα μου κάθε φορά που έρχονται στα χείλη μου λόγια γεμάτα ανυπομονησία. Θα επαναλαμβάνω στον εαυτό μου μέχρι να το εμπεδώσω: “Είναι απλά ένα μικρό παιδί, είναι απλά ένα μικρό αγόρι!”.

Φοβάμαι πως με τη φαντασία μου σ΄ έβλεπα σαν άντρα. Κι όμως, όπως σε βλέπω τώρα γιε μου κουλουριασμένο κι αποκαμωμένο στο κρεβατάκι σου, συνειδητοποιώ πως είσαι ακόμα μωρό. Χτες ακόμα ήταν που βρισκόσουν στην αγκαλιά της μητέρας σου, με το κεφαλάκι σου γερμένο στον ώμο της. Απαιτούσα πολλά, πάρα πολλά.

  ~ Από το βιβλίο του Dale Carnegie, How to enjoy your life and your job, (Pocket, 1990). Στο β΄μέρος του βιβλίου ο Carnegie αναδημοσιεύει το παραπάνω κείμενο, που έγραψε ο δημοσιογράφος G. Livingstone Lard για το αμερικάνικο περιοδικό People’s Home Journal και το οποίο αναδημοσιεύτηκε στο Reader’ s Digest και σε δεκάδες  άλλα έντυπα.  Το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη με τον τίτλο Πώς να απολαμβάνετε τη ζωή και τη δουλειά σας.

Mάλιστα  με αφορμή το παραπάνω κείμενο,  ο Carnegie σχολιάζει χαρακτηριστικά: “Αντί να καταδικάζουμε τους ανθρώπους, ας προσπαθήσουμε να τους καταλαβαίνουμε. Ας προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε γιατί έπραξαν όπως  έπραξαν. Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό και έξυπνο από την κριτική. Ταυτόχρονα γεννάει συμπάθεια, επιείκεια και καλοσύνη. Το να γνωρίζεις τα πάντα σημαίνει να συγχωρείς τα πάντα…..Μην κριτικάρετε, μην καταδικάζετε, μην παραπονιέστε!”.

___________

  Πηγή: newagemama.com

Διαβάστε Περισσότερα

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΞΥΠΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ...ΧΑΖΟΙ;

Παράξενο πράγμα το ανθρώπινο μυαλό. Όταν αντιμετωπίζει μία καινούρια και άγνωστη κατάσταση, κυριολεκτικά σταματά να λειτουργεί με τον τρόπο που θα φανταζόμαστε. Σταματά δηλαδή, την ικανότητά του για προσεκτική ανάλυση και αντίθετα απευθύνεται σε ένα σύνολο από νοητικές συντομεύσεις που συνήθως μας οδηγούν στην λάθος απάντηση. Που σημαίνει…όσο πιο έξυπνοι είστε, τόσο πιθανότερο είναι να κάνετε λάθη. Χμ… ακούγεται περίπλοκο;

Ας δούμε μία απλή ερώτηση μαθηματικών.

Μία ρακέτα και ένα μπαλάκι κοστίζουν ένα ευρώ και δέκα λεπτά. Η ρακέτα κοστίζει ένα ευρώ περισσότερο από το μπαλάκι. Πόσο κοστίζει το μπαλάκι;

Ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων απαντά με σιγουριά και γρήγορα ότι το μπαλάκι κοστίζει 10 λεπτά. Η απάντηση είναι προφανώς λάθος (Η σωστή απάντηση είναι ότι το μπαλάκι κοστίζει 5 λεπτά και η ρακέτα, 1 ευρώ και 5 λεπτά).

Για περισσότερες από 5 δεκαετίες, ο Daniel Kahneman, υποψήφιος για Nobel και καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο Princeton έκανε τέτοιες ερωτήσεις και ανέλυε τις απαντήσεις που δίνουμε σε αυτές. Αφοπλιστικά απλά πειράματα που έχουν αλλάξει τις αντιλήψεις μας για την σκέψη. Ενώ οι φιλόσοφοι, οικονομολόγοι και κοινωνικοί επιστήμονες θεωρούσαν για πολλούς αιώνες ότι οι άνθρωποι βασίζονται στη λογική, επιστήμονες όπως ο Kahneman, o Amos Tversky και άλλοι, έχουν αποδείξει ότι δεν είμαστε τόσο λογικοί όσο πιστεύαμε.

Όταν αντιμετωπίζουμε μία άγνωστη κατάσταση, δεν την αξιολογούμε με βάση τη λογική μας. Όταν μας ρωτούν για την ρακέτα και το μπαλάκι, δεν σκεφτόμαστε με βάση τα μαθηματικά. Αντιθέτως, το μυαλό μας λειτουργεί με ένα τρόπο που αποβάλλει εντελώς τα μαθηματικά και επιλέγει τον τρόπο που θα χρειαστεί την λιγότερη δυνατή προσπάθεια.

Αν και ο Kahneman πλέον έχει αναγνωριστεί ως ένας από τους ψυχολόγους με την μεγαλύτερη επιρροή τον περασμένο αιώνα, το έργο του είχε μείνει στην αφάνεια. Ο ίδιος θυμάται τα λόγια ενός Αμερικανού φιλοσόφου, όταν έμαθε για το έργο του: «Δεν με ενδιαφέρει η ψυχολογία της βλακείας». Απ ‘ότι αποδείχθηκε όμως, ο φιλόσοφος είχε κάνει λάθος.

Μία νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Journal of Personality and Social Psychology, από τους Richard West και Keith Stanovich από τα πανεπιστήμια James Madison και Toronto, αναφέρει ότιοι έξυπνοι άνθρωποι, πολλές φορές, είναι περισσότερο επιρρεπείς στα παραπάνω λάθη σκέψης.Αν και νομίζαμε πως η ευφυΐα είναι το αντίδοτο στις προκαταλήψεις, τελικά, κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Ο West και οι συνάδελφοί του ξεκίνησαν δίνοντας σε 482 προπτυχιακούς ερωτήσεις σαν αυτή του Khaneman, που απαιτούσαν λογική αλλά μπορούσαν να στηρίζονται και στην προκατάληψη, το προαπαιτούμενο. Ο West δεν ενδιαφερόταν να μάθει για τις προκαταλήψεις και τα προαπαιτούμενα που κουβαλάει ένα ανθρώπινο μυαλό. Αυτό που τον ενδιέφερε είναι να καταλάβει πώς αυτά τα προαπαιτούμενα και οι προκαταλήψεις δρούσαν σε σχέση με την ευφυΐα.

Ένα παράδειγμα ερώτησης είναι το εξής:

Σε μια λίμνη, υπάρχει ένα φύλλο νούφαρο. Κάθε μέρα, το νούφαρο διπλασιάζεται σε μέγεθος. Εάν χρειάζεται 48 ημέρες για το νούφαρο να καλύψει το σύνολο της λίμνης, πόσο καιρό χρειάστηκε για να καλύψει το ήμισυ της λίμνης;

Η πρώτη σκέψη είναι πολύ πιθανόν να χρησιμοποιήσει μια συντόμευση στο μυαλό, και να διαιρέσει την τελική απάντηση κατά το ήμισυ. Αυτό βγάζει ως αποτέλεσμα: είκοσι τέσσερις ημέρες. Αλλά είναι λάθος. Η σωστή απάντηση είναι σαράντα επτά ημέρες!

Τα αποτελέσματα ήταν… ανησυχητικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι έτειναν να λειτουργούν περισσότερο με βάση τις συντομεύσεις και τις προκαταλήψεις τους παρά με την λογική τους. Το ότι κάποιοι αναγνώριζαν αυτές τις προκαταλήψεις, δεν τους έκαναν να σκέφτονται περισσότερο «λογικά».  Το αποτέλεσμα αυτό δεν θα προκαλούσε έκπληξη στον Kahneman που είχε παραδεχτεί ότι « η ενστικτώδης μου αντίδραση είναι εξίσου επιρρεπής στην υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, στις υπερβολικές προβλέψεις και την αδυναμία σχεδιασμού (την τάση να υποτιμάμε πόσο θα χρειαστεί για να ολοκληρώσουμε κάτι), με τον ίδιο τρόπο που  συνέβαινε αυτό πριν ασχοληθώ με αυτά τα ζητήματα».

Η πιο επικίνδυνη προκατάληψή μας είναι ότι υποθέτουμε πως όλοι οι άλλοι είναι περισσότερο επιρρεπείς να κάνουν λάθη σκέψης. Κι ότι εμείς, θα τα καταφέρουμε καλύτερα. Την πεποίθηση αυτή οι επιστήμονες την ονομάζουν «το νεκρό σημείο της προκατάληψης». Αυτή η πεποίθηση βασίζεται στην ικανότητά μας να επισημαίνουμε τα λάθη των άλλων γύρω μας, ενώ είμαστε ανίκανοι να τα εντοπίσουμε στον εαυτό μας.

Στην μελέτη που δημοσιεύτηκε, αναφέρεται ότι οι άνθρωποι με υψηλότερη νοημοσύνη, είχαν περισσότερα «νεκρά σημεία». Κι όσο περισσότερο χρόνο έπαιρναν αυτοί οι άνθρωποι πριν δώσουν μία απάντηση, τόσο πιο επιρρεπείς ήταν σε λογικά λάθη.

Οπότε τι συμβαίνει; Γιατί οι έξυπνοι γίνονται τόσο χαζοί κάποιες φορές; Οι επιστήμονες δεν μπόρεσαν να το εξηγήσουν αυτό. Η πιο σαφής υπόθεση που μπορεί να γίνει είναι πως το μυαλό μας επηρεάζεται περισσότερο από τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τουςάλλους. Αυτή η αντίληψη αποδεικνύεται δυνατότερη και από την λογική μας ικανότητα.

______________

  Πηγές: Gizmodo, The New Yorker, digitallife.gr

Διαβάστε Περισσότερα

MINIMA PROJECT ΣΤΗΝ ΕΔΕΣΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟ GRAPHIC DESIGNER ΑΙΜΙΛΙΟ ΓΚΑΛΙΠΗ

Το Μinima Project είναι μια υπαρκτή οπτική ψευδαίσθηση μια άσκηση με φως, χρώμα και χαρτί, που στοχεύει να ταξιδέψει και να παρουσιαστεί σε όλη την Ελλάδα, με σκοπό να γεμίσουν με χρώμα πλατείες, πεζόδρομους και παρηκμασμένα κτίρια. 

Στα πλαίσια αυτού του project ο Αιμίλιος Γκαλίπης Graphic Designer & απόφοιτος του ΑΚΤΟ Θεσσαλονίκης, συνεργάστηκε τον Οκτώβριο του 2013 με τον φωτογράφο Σπύρο Παλούκη στο Μinima Project 1 με σκοπό να γεμίσουν με χρώμα τον πεζόδρομο της Έδεσσας. Συνδυάζοντας τη φωτογραφία με τη γραφιστική, παράγουν γιγάντια θεματικά κολάζ, καλειδοσκοπικά έργα in progress, που προσκαλούν τους παρευρισκόμενους να ανακαλύψουν ένα κρυμμένο μήνυμα, να δουν κάτι άλλο απ’ αυτό που βλέπουν, μια άλλη αλήθεια που απαιτεί την καθαρή τους ματιά. 

Αυτή τη φορά το Minima θα φωνάξει STOP WAR.
Στις 19.11.2014 o γραφίστας Αιμίλιος Γκαλίπης και μαθητές του 2ου Ενιαίου Λυκείου Έδεσσας, θα δημιουργήσουν μια τεράστια αφίσα - puzzle στην αυλή του σχολείου στα πλαίσια του Project "Σχεδιάζουμε την πόλη", το οποίο επιμλείται η υπεύθυνη καθηγήτρια κ. Βάσω Μελικίδου.
Όλοι μαζί θα πάμε να το δούμε, να βοηθήσουμε στην υλοποίηση, να το φωτογραφίσουμε και να φωνάξουμε δυνατά STOP WAR. 

Δείτε το βίντεο με το Minima Project vol. 1 :

Δείτε φωτογραφίες:

ΠΗΓΗ...http://goniamas.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα