Εδεσσαϊκό Θέατρο: Θεατρική βραδιά με «Το ποτάμι που θύμωσε»

Θεατρική βραδιά με «Το ποτάμι που θύμωσε» 

Η Διοίκηση του Εδεσσαϊκού Θεάτρου καλεί τους συντελεστές της παραγωγής  «Το ποτάμι που θύμωσε» στο εντευκτήριο του συλλόγου, την Κυριακή 28 Ιούνη και ώρα 9 το βράδυ, όπου θα γίνει η προβολή της παράστασης που παρουσιάστηκε από την Παιδική Σκηνή. 

Διαβάστε Περισσότερα

Δύσκολη πόρνη η ωριμότητα

Κείμενο: Χαρά Μαζίδη

Δύσκολη πόρνη η ωριμότητα
Πληρώνεται ακριβά!

Δεν δαμάζεται , δεν κατακτιέται εύκολα.
Πάνω που λες πως ξέρεις, σε χαστουκίζει,
σε φτύνει κατάμουτρα.

Σε κοιτάει και ξεκαρδίζεται στα γέλια.
Μόλις πας να την αγγίξεις ,
τρέχει..σου ξεφεύγει.

Θέλει πολύ κόπο, πολύ σθένος.
Πολλές ώρες να μιλήσεις με σένα.

Θέλει να κοιταχτείς ξανά και ξανά στον καθρέφτη.
Να δεις το βλέμμα σου.
Να νιώσεις και να αποδεχτείς τα θέλω σου.
Να αποδεχτείς εσένα.
Να ξυπνήσεις τις σκέψεις σου τις πιο βαθιές
που παίζουν κυνηγητό.

Τα θέλει όλα.
Να γεμίσεις δίνοντας.
Να χαριστείς χωρίς δειλία..
έτσι γιατί απλά το θέλεις.

Να νιώσεις την απογοήτευση να σου τα καίει όλα.
Να ανοίξεις το στόμα σου και να αφήσεις τις αλήθειες σου,
να πεταχτούν σαν ακόντιο προς όλους, προς εσένα.

Να αποκτήσεις δύναμη , δείχνοντας τις αδυναμίες σου.
Και όταν πληγωθείς, και όταν γίνεις κουρέλι,
πάλι να βρεις το σθένος να ράψεις τα κομματάκια.

Αλλά και πάλι..πάλι μόλις σηκωθείς και νομίσεις πως έμαθες,
πως έφτασες κοντά της, πάλι θα σου αντισταθεί.
Τόσο άπληστη είναι. Πόρνη ακριβή.

Να σαι χαρούμενος αν μπορέσεις και χαϊδέψεις τις άκρες των μαλλιών της.
Να σαι ευτυχισμένος, αν οι παθιάρικες νυχιές της δεν σε ματώνουν πια.
Να νιώθεις τυχερός, αν την ώρα που σε γδύνει
αισθανθείς πληρότητα μέσα στη μοναξιά σου.

ΠΗΓΗ... http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

O κουμπαράς της ευτυχίας

Θυμάμαι τότε που ήμασταν μικρά, παιδιά του προηγούμενου αιώνα.

 Γράφει η Τάμι Γκεκτσιάν

Τότε που όλοι είχαμε έναν πήλινο κουμπαρά ή αν ήμασταν τυχεροί, κουμπαρά γουρουνάκι ,που άνοιγε χωρίς να χρειαστεί να το σπάσεις. Τότε που τα ασημένια νομίσματα της δραχμής που μας έδιναν οι παππούδες αναψοκοκκίνιζαν τα μάγουλα μας από χαρά ∙  τότε που οι γονείς μας έδιναν τα ρέστα του σούπερ μάρκετ και νιώθαμε πως θα σπάσει η καρδιά μας από αγάπη ∙

τότε που αρπάζαμε  ότι κέρμα βρισκόταν παραπεταμένο σε κάποια γωνιά του σπιτιού και γελούσαμε ύπουλα σα να είχαμε βρει κάποιον χαμένο θησαυρό, χωρίς ποτέ να σκεφτούμε πως ίσως να τα είχαν αφήσει επίτηδες οι γονείς μας ∙ τότε που κάθε μέρα κουνούσαμε τον κουμπαρά να δούμε αν βάρυνε και λαχταρούσαμε να έρθει η μέρα που θα το γεμίζαμε ως απάνω για να δείξουμε περιχαρείς στους γονείς μας την περιουσία που είχαμε συγκεντρώσει.

Ευχόμασταν να μεγαλώσουμε όμως, να βγάζουμε χρήματα σαν τους γονείς μας, να αγοράζουμε ότι θέλουμε, να είμαστε ανεξάρτητοι. Αυτή η παράταιρη ευχή πραγματοποιήθηκε. Μεγαλώσαμε με μόλις ένα γύρισμα του κεφαλιού.  Και τώρα;

Τώρα έχουμε κουμπαρά ηλεκτρονικό που μετρά κάθε δίευρω που ρίχνουμε, γιατί η αφεντιά μας δεν καταδέχεται να  το γεμίζουμε με τίποτα λιγότερο. Γεμίζει εύκολα είναι η αλήθεια, τα νούμερα τριψήφια το λιγότερο,  τα κοιτάμε λυσσασμένοι, δυστυχούμε κάθε μέρα που δε γεμίζει γρήγορα και ξεχνάμε να ευτυχήσουμε για αυτό που ήδη έχει.

Ειρωνεία ε; κάποτε η αξία των νομισμάτων υπολογιζόταν το περισσότερο σε δυο τυρόπιτες και μας έκανε ευτυχισμένους, ενώ τώρα όση μεγαλύτερη αξία τόσο πιο λαίμαργη προσπάθεια για το κάτι παραπάνω.

Κάποτε η ευτυχία μας ήταν το ίδιο το συναίσθημα ∙ συναίσθημα περηφάνιας για τους εαυτούς μας, συναίσθημα ευγνωμοσύνης για τους γονείς μας, συναίσθημα αγάπης για τον αδελφό μας που σιγοντάριζε την προσπάθεια μας, συναίσθημα λαχτάρας να κάνουμε περήφανους τους γονείς μας.

Εκείνον τον κουμπαρά θέλω, εκείνον τον κουμπαρά που η αξία του μετριόταν σε χαμογέλα. Ετούτον που έχω τώρα δεν το θέλω. Με τυραννάει, με κουράζει, ολημερίς μαλώνω μαζί του, στερούμαι για να γεμίζει και όταν γεμίσει απογοητεύομαι γιατί ποτέ δε γεμίζει αρκετά, θυμώνω με εμένα γιατί ποτέ δεν καταφέρνω να γεμίσει αρκετά, τα βάζω με τους άλλους που οι κουμπαράδες τους γεμίζουν σε μια ματιά.

Νιώθω τον αλλοτινό κουμπαρά της ευτυχίας μου, σαν έναν μεταμορφωμένο τύραννο που με φυλά με σιδερένια σχοινιά. Δε φταίω εγώ, οι υποχρεώσεις και τα πρέπει με σέρνουν μαζί τους και τρέχω ξοπίσω τους να τους προλάβω.

Θα αποδεσμευτώ όμως. Ένα κομμάτι μου παραμένει πάντα παιδί, πάντα θα παραμένει ∙ αυτό το κομμάτι θέλω να κρατήσω,  αυτό το κομμάτι πρέπει να αναστήσω,  αυτό το κομμάτι με τον παιδικό κουμπαρά της ευτυχίας παραμάσχαλα να τριγυρνά στο τώρα μου σα μια σκιά.

ΠΗΓΗ... http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Στιγμές καλοκαιριού με ένα χωνάκι παγωτό

Τα ασβεστωμένα σοκάκια με τις λουλακί γλάστρες με βασιλικό, νυχτολούλουδα, κατιφέδες να δέχονται την πρωινή δροσιά.

Γράφει η Αρσινόη Βήτα

Το πελαγίσιο αεράκι να χα’ι’δεύει τα πανέμορφα λευκά κεντητά κουρτινάκια στα χαμηλά παραθύρια των σπιτιών. Ο καυτός ήλιος να κάνει τα πάντα φωτεινά με την αλήθεια του. Η εμπειρίκια ζέστη σπρώχνει το βήμα να δροσιστεί στη θάλασσα. Στην ατέλειωτη άμμο μοσχοβολά η ταπεινοσύνη των κρίνων. Συνεπαίρνει. Ανακατώνεται με τη θαλασσινή αύρα.

Ανοίγει η πόρτα της ψυχής. Αβίαστα απαλά να αναπνεύσει, να γεμίσει με το οξυγόνο της χαράς, της πολύτιμης ξενοιασιάς.

Νοτισμένα ακόμα τα χείλη από ένα παγωτό χωνάκι από τον πλανόδιο παγωτατζή με το μηχανοκίνητο καροτσάκι. Έσερνε τη λαχτάρα των παιδιών για τη γλυκιά δροσιά του παγωτού. Τον περίμεναν με αγωνία κάθε απόγευμα στη στροφή του μικρού παραλιακού δρόμου. Κι εκείνος γελαστός με το ψάθινο καπέλο τριμμένο στις άκρες του βιαζόταν ποιον να πρωτοκεράσει. Με ένα διφραγκάκι, όλος ο κόσμος δικός τους.

Κάτω από το μεγάλο πλάτανο στο μικρό καφενείο οι μεγάλοι απολάμβαναν το μυρωδάτο ελληνικό καφέ ή το υποβρύχιο με τη γεύση μαστίχας στο πεντακάθαρο ποτήρι με το παγωμένο νερό της πηγής. Μα όταν παρουσιαζόταν το γλυκό βύσσινο στα μικρά εκείνα γυάλινα πιατελάκια ...μαγεία!

Σαν βράδιαζε στο μοναδικό ταβερνάκι τραγούδια του Αττίκ, του Χρηστάκη, του Καζαντζίδη από τα μικρά σαρανταπεντάρια του παλιού τζουκ μποξ με τη συνοδεία της ατέλειωτης ορχήστρας των τζιτζικιών. Μια σειρά από κόκκινες, κίτρινες, μπλε, πράσινες λάμπες άναβαν και καλούσαν για το πιο ωραίο δείπνο της ημέρας.

Ψαράκια ολόφρεσκα στο τηγάνι, ζυμωτό ψωμί, σαλάτα με εκείνες τις κατακόκκινες μοσχομυριστές ντομάτες, με ελιές, τυρί φέτα και ρίγανη και πάντα το φαγητό της κάθε μέρας γεμιστά με κουκουνάρι. Αμύθητης αξίας τερψιλαρύγγιο έδεσμα.

Σιγά σιγά η ζέστη έδειχνε να καταλαγιάζει. Αργά το βράδυ το μικρό παραλιακό ψαροχώρι έδειχνε να πηγαίνει για ύπνο. Πέρα μακριά οι ψαρόβαρκες έριχναν τα δίχτυα. Το φεγγάρι φρουρός ακοίμητος να χαμογελά στους ανθρώπους, να χαμογελά σε μια Ελλάδα που ήξερε να ζει μέσα στην απλότητα, να χαίρεται, να τραγουδά, να ελπίζει, να ονειρεύεται και να μεθά με το καλοκαίρι της.

Πηγή: homouniversalisgr.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

" Ω Εαυτέ μου! ω ζωή!" Ουώλτ Ουίτμαν Απόσπασμα.

"Ω εαυτέ μου! Ω ζωή! ..

των ερωτημάτων που επαναλαμβάνονται

Των ατέλειωτων ορδών των απίστων - των πόλεων

που'ναι γεμάτες με ανοήτους..()

Των ματιών που ποθούν, μάταια, το φως-των επαίσχυντων
στόχων - των μαχών που ποτέ δεν τελειώνουν
Των πενιχρών αποτελεσμάτων, σε όλα
Του πλήθους, γύρω μου, των σερνάμενων...
Των άδειων, άχρηστων χρόνων των υπολοίπων-κι εγώ
ένας ακόμα μέσα στο κουβάρι αυτών των υπολοίπων..


Το ερώτημα, Ω εαυτέ μου! το τόσο θλιβερό να επιστρέφει:

Τι το καλό μέσα σ' όλα αυτά; Ω εαυτέ μου, Ω ζωή;


Απάντηση:

Ότι βρίσκεσαι εδώ. Ότι η ζωή υπάρχει, όπως

και η μοναδικότητα του καθενός μας.

Ότι το πανίσχυρο παιχνίδι συνεχίζεται,

και η συνεισφορά σου θα'ναι (έστω) ένας στίχος."

.



Ουώλτ Ουίτμαν (31 Μαΐου 1819 - 1892)

Απόσπασμα. Ω Εαυτέ μου! ω ζωή!


Ήταν ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς και ποιητές. Κυριότερο έργο του αποτελεί η ποιητική συλλογή Φύλλα Χλόης.

Διαβάστε Περισσότερα

"Σ’ Εσένα που πίστεψες…στις φιλίες…" Αλκ. Παπαδάκη

Πώς γίνεται, σ’αυτόν τον »ψεύτη κόσμο», ανθρωποι που αγάπησες, που τους κράτησες και σου κράτησαν το χέρι έστω και λίγο, που ορκιζόσουνα τότε – και το πίστευες – πως θα υπάρχουν πάντα στο κάδρο της ζωής σου…Πώς γίνεται να χάνονται…

Να μένουν μόνο σαν κιτρινισμένες φωτογραφίες στο αλμπουμ της ψυχης σου. Το ποδοβολητό της μοίρας ? Η σκόνη του χρόνου ? Οι φουρτούνες ? Οι καταιγίδες ? Η βιάση να προλάβεις εκείνο που δεν έρχεται ποτέ ? Πώς γίνεται…

Και φεύγουν οι μέρες, κυλά η ζωή και μένει μόνο η μυρωδιά απο το αγγιγμά τους να σ΄ακολουθεί. Και μια νοσταλγία, που σε πληγώνει γλυκά, κάτι δειλινά, που ο ήλιος βάφει τη θάλασσα τριανταφυλλί. Η κάτι νύχτες του καλοκαιριού, που δεν σ΄αφήνει ν΄αποκοιμηθείς το αρωμα της βιολέτας.


Αλκ. Παπαδάκη

Διαβάστε Περισσότερα

Τα παιδιά της τελειότητας

Δεν προλαβαίνουν να κλείσουν τα τέσσερα κι αρχίζουν μαθήματα αγγλικών.

Κάνουν μπαλέτο ή πολεμικές τέχνες δυο-τρεις φορές την εβδομάδα. Ενδιάμεσα τένις, μαθήματα υπολογιστών, κολυμβητήριο. Στο νηπιαγωγείο είναι ήδη παιδιά θαύματα. Μαθαίνουν γραφή κι ανάγνωση στους πρώτους δύο μήνες. Γιατί οι δάσκαλοι είναι πολλοί. Κι όχι μόνο πρωινοί. Το μεσημέρι αναλαμβάνουν μαμάδες και μπαμπάδες και τα απογεύματα γιαγιάδες και παππούδες. »Έλα να δω τι έμαθες σήμερα».

Με τα πρώτα Α στους ελέγχους του δημοτικού γίνεται γιορτή. Φιλιά. Μπράβο. Αγκαλιές. Τηλέφωνα σε όλους τους συγγενείς, εσωτερικού κι εξωτερικού. »Σκίζει». Κι όσο σκίζει τόσο ξεσκίζεται. Να και η δεύτερη ξένη γλώσσα. Να και κανα ιδιαίτερο στην αριθμητική. »Γιατί τεμπελιάζεις; Τέλειωσες το διάβασμα; Τι θα πει βαριέσαι να πας για πιάνο;»

Το δράμα ξεκινά όταν μέσα στον έλεγχο τρυπώσει κανά Β. Και ήδη από τα σκαλιά του σχολείου, ακούγεται η ερώτηση – εφιάλτης για κάθε μαθητή: »Τ’ άλλα παιδάκια τι πήραν; Η Αδαμαντία γιατί είχε σε όλα Α; Είναι πιο έξυπνη από σένα;» Φυσικά, αυτός ο έλεγχος τριμήνου εξαφανίζεται. Η τηλεόραση κλειδώνει.

Το πάρκο απαγορεύεται. Όπως και τα τηλεφωνήματα στην απέναντι κολλητή μικρούλα. Σε ακραίες (ή όχι τόσο;) περιπτώσεις εμφανίζονται και οι άσπρες, κίτρινες και κόκκινες πεταλουδίτσες  της Αλίκης μετά το χαστούκι του Παπαμιχαήλ.

Τα παιδιά της τελειότητας δεν πηγαίνουν στις σχολικές εκδρομές. Κάθονται να διαβάσουν. Αν τυχόν γράψουν σε κάποιο διαγώνισμα του γυμνασίου κάτω από… 20 βάζουν τα κλάματα. Ντρέπονται να κοιτάξουν τους καθηγητές στα μάτια και κοκκινίζουν όταν τους μιλάνε άλλα παιδιά. Δεν κάνουν μεγάλες παρέες.

Και πολλά στα διαλείμματα είναι συνήθως μόνα τους. Σκυφτά. Τα καταλαβαίνεις ακόμα κι απ’ τον τρόπο που ντύνονται. Ή χτενίζονται. Τα παιδιά της τελειότητας δεν βγαίνουν τα Σάββατα. Ούτε μία βόλτα.

Κι είναι ήδη 14, 15, 16 χρόνων. Αυτά τα παιδιά σε λίγα χρόνια θα μπουν σε πανεπιστήμια. Κι όπως είναι το σύστημα κατά πάσα πιθανότητα θα φύγουν από το σπίτι. Θ’ αλλάξουν πόλη. Θ’ αλλάξουν ζωή. Τι όπλα θα κρατάνε στα χέρια τους; Βιβλία; Πουέντ; Ή μήπως το πυθαγόρειο θεώρημα;

Και κάποια απ’ αυτά, πριν από το τέλος θα κουραστούν. Θα κλατάρουν. Μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν μάθει πώς να διαχειρίζονται το άγχος των εξετάσεων. Ή το ενδεχόμενο μιας αποτυχίας. Ή απλώς θα βαρεθούν, βρε αδελφέ. Παιδιά είναι.

Μαμά. Απέναντί σου βρίσκονται άνθρωποι. Μικροί. Αλλά άνθρωποι….

Ναι. Να μάθεις το παιδί σου να αγωνίζεται. Να το απομακρύνεις από την τεμπελιά. Να το εφοδιάζεις με τα απαραίτητα. Τα απαραίτητα όμως. Μόνο. Για όλα τ’ άλλα θα ‘χει όλη τη ζωή μπροστά του, να επιλέξει τι θα μάθει και τι όχι. Βγάλτο απ’το δωμάτιό του. Πιάσε το χέρι του. Δείξτου τον κόσμο. Μάθε το να παίζει. Με άλλα παιδιά. Πολλά παιδιά. Αγόρια. Κορίτσια. Μάθε το να είναι ξένοιαστο.

Το θυμάσαι αυτό; Δείξ’του εμπιστοσύνη. Το πιο σημαντικά πράγματα θα τα μάθει έξω από το σχολείο. Οι προσωπικότητες θέλουν πεζοδρόμια για να θωρακιστούν.

Και κάτι ακόμα.

Μάθε το να χάνει. Πώς; Άστο να χάνει. Να τρώει τα μούτρα του. Η ήττα είναι απαραίτητο σκαλοπάτι της νίκης. Μην ζητάς, από το παιδί σου την τελειότητα. Να εύχεσαι μόνο (κι εκεί να του κάνεις πολλά -πολλά ιδιαίτερα) να μπορεί να ξεπεράσει στη ζωή του, το γεγονός ότι ποτέ δεν θα είναι τέλειο.

Υ.Γ.: Θέλει κότσια αυτό. Κι εγώ δεν τα έχω πάντα.

Tης Κλαίρης Τζωρτζάκη

Πηγή: eimaimama.gr

Διαβάστε Περισσότερα