Παπαδιαμάντης: τα καλαμπούρια ενός δασκάλου

Ἀναμνήσεις φοιτητικοῦ βίου...

Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ―ἦτο, νομίζω, εἰς τὰ 1874― εἶχε στηθῆ καὶ ὁ ἀνδριὰς τοῦ Κοραῆ, ἐκεῖ ὅπου εἶναι. Μίαν πρωίαν, εὐθὺς μετὰ τ᾿ ἀποκαλυπτήρια, εὑρέθη ἐπὶ τοῦ βάθρου χαραγμένον ἀνωνύμως διὰ μολυβδοκονδύλου τὸ ἑξῆς δίστιχον:

Ἓν τῆς Πεντέλης παγερὸν τεμάχιον μαρμάρου

Λαβών, κυλίσθητι καὶ σὺ στὸν δρόμον τοῦ χειμάρρου.

Τὸ δίστιχον ἔκαμεν αἴσθησιν τότε· δὲν ἠξεύρω ἂν ἀνεκαλύφθη ποτὲ ὁ ποιητής.

Τότε ἔζη ἀκόμη ὁ σοφὸς Φίλιππος Ἰωάννου, ὁ Κουμανούδης καὶ ἄλλοι ἄνδρες χρηστοί. Ὁ ἀείμνηστος Φίλιππος, μὴ ἔχων ἐξωτερικὰ χαρίσματα, δὲν εἵλκυε τοὺς ἀκροατάς. Ἀλλὰ τὴν ἡμέραν τοῦ τελευταίου μαθήματος, μεσοῦντος τοῦ Μαΐου, ἡ αἴθουσα τῆς Νομικῆς, ὅπου ἐδίδασκεν, ἐγέμιζεν ἀπὸ φοιτητάς. Ὑπέγραφεν εἰς ὅλους τὴν ἀπόδειξιν τῆς ἀκροάσεως, ἀλλὰ τοὺς ὑπεχρέωνε νὰ προσθέσουν εἰς τὸ κείμενον «ἠκροάσθη, ὡς αὐτὸς λέγει».

Γενικὴν ἰνδουλγέντσιαν* καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς ὅλους ἀνεξαιρέτως ἐχορήγει ὁ μακαρίτης γερο-Κοτζιᾶς. Ὁ Ψαριανὸς φιλόσοφος, ὡς ἐκαλεῖτο συνήθως ἀπὸ τοὺς πατριώτας του, ἦτο καθηγητὴς τῆς ἱστορίας τῆς φιλοσοφίας.

Ἐνῷ καθ᾿ ὅλον τὸ ἔτος δὲν εἶχε παραπάνω ἀπὸ 25-30 ἀκροατάς, εἰς τὸ τελευταῖον μάθημα ἐπαρουσιάζοντο τριακόσιοι, καὶ εἰς ὅλους ὑπέγραφε τὴν ἀπόδειξιν ἀνεπιφυλάκτως. Δύσκολος ὅμως καὶ αὐστηρὸς εἰς τὰς ἀποδείξεις ἦτο ὁ μακαρίτης Φιντικλῆς· ἐὰν εἶχες πέντε ἀπουσίας τὸ ἔτος εἰς τὸ κατὰ Σάββατον φροντιστήριον (ἑρμηνεία Θουκυδίδου) ἠδύνατο νὰ σὲ ἀποκλείσῃ.

Κατ᾿ ἐκεῖνον τὸν χρόνον, εἰς τὴν δεξιὰν πλευρὰν τῆς προσόψεως, ἐθριάμβευε πολὺ ὁ Κόντος· ἡ ἄκρα αἴθουσα ἐγέμιζε, τὴν 12-1 μ.μ., ἀπὸ ἀκροατάς, ὄχι μόνον φιλολόγους, ἀλλ᾿ ἐξ ὅλων τῶν σχολῶν, τοὺς πλείστους ὀρθίους ἱσταμένους. Ἀλλὰ καὶ ὁ μακαρίτης Σεμιτέλος, διδάσκων μίαν ὥραν ἐνωρίτερα, ἐντὸς τῆς αἰθούσης τῆς Νομικῆς, εἶχε πλείστους ἀκροατάς.

Συγχρόνως ὅμως ἐδίδασκεν εἰς τὴν γείτονα αἴθουσαν ὁ γέρων Πυλαρινός, μὲ κεραυνώδη φωνήν, ὅλος χειρονομία καὶ ἔξαρσις· ἦτο καθηγητὴς τῆς «Φιλοσοφίας τῆς Ἱστορίας» οὗτος. Οἱ ἀκροαταί του, συμπεριλαμβανομένων τριῶν καλογήρων, δύο γερόντων μὲ γυαλιά, καὶ 5-6 ἰσοβίων φοιτητῶν, ὁποῖοι ποτὲ δὲν ἔλειψαν, δὲν ὑπερέβησαν ποτὲ τοὺς δέκα ἢ δώδεκα.

Εἷς ἐκ τῶν τελευταίων τούτων, τῶν μὴ διδόντων ποτὲ ἐξετάσεις, ἦτο ὁ «Κυπραῖος» καλούμενος, τὸν ὁποῖον ἔτυχε νὰ γνωρίσω. Ὀγκώδης κεφαλή, χωμένη εἰς παχὺν κορμὸν μὲ βραχὺ ἀνάστημα, πυκνὴ γενειὰς καὶ κόμη. Ἄνθρωπος τριακοντούτης, εὔθυμος, ἄφροντις, καὶ ἀγαπῶν τὰ λογοπαίγνια, ἔστω καὶ τὰ ἀποπνέοντα ὀσμήν τινα βαναυσότητος.

Ἦτο ἀξιοπερίεργος τύπος, κρᾶμα κυνικοῦ καὶ ἐπικουρείου. Εἶχεν ἰδιαιτέρας ὀνομασίας, ἰδικάς του λέξεις δι᾿ ὅλα. Τὸ Ἀρσάκειον τὸ ὠνόμαζεν Ἀρνάκειον. Τὸ Βαρβάκειον λύκειον ― ἐδῶ ἔτρεπε τὸ οὐρανισκόφωνον τῆς παραληγούσης εἰς ὀδοντόφωνον, sans façon*· ὑπῆρχε δὲ καὶ καθηγητὴς τῆς Γαλλικῆς μὲ παραπλήσιον ὄνομα. Τὰ δένδρα, τὰ κοσμοῦντα τὰς ὁδοὺς καὶ τὰς πλατείας τῆς πρωτευούσης, τὰ ὠνόμαζε δενδρείκελα, κατὰ τὸ ἀνδρείκελα.

Εἰς δύο ξενῶνας παρὰ τὴν Καπνικαρέαν ―καλουμένους ξενοδοχεῖον τῆς Πετρουπόλεως τὸ ἕν, τῆς Ἑπτανήσου τὸ ἄλλο― εἶχον καταλύσει ἓν φθινόπωρον εἷς φουστανελὰς ἐπαρχιώτης γέρων μὲ δύο ἀνεψιάς του, καὶ εἷς Τουρκομερίτης ἔμπορος μὲ δύο υἱούς του. Οἱ δύο νέοι ἐφαίνοντο κοιμισμένοι πολύ, αἱ δύο νεάνιδες ἦσαν μᾶλλον ἄσχημοι, μὲ μεγάλα γουρλωμένα ὄμματα καὶ πολὺ σιμὰς ρῖνας.

Συνέβη νὰ συναντηθῶ μὲ τὸν Κυπραῖον μίαν πρωίαν, εἰς καφενεῖον τῆς γειτονιᾶς. Ἐκεῖ κατὰ σύμπτωσιν ἦλθε καὶ ὁ φουστανελὰς μὲ τὰς δύο ἀνεψιάς του.

Ὁ Κυπραῖος, ἀφοῦ τὰς ἐκοίταξεν ἐπὶ πολύ, αἴφνης στρέφεται καὶ μοῦ λέγει δεικνύων διὰ νεύματος τὸν γέροντα:

― Γλαῦκας εἰς τὰς Ἀθήνας κομίζει.

Ὀλίγα λεπτὰ ὕστερον, κατὰ συγκυρίαν καὶ πάλιν, εἰσέρχεται ὁ φεσοφόρος ξένος μὲ τοὺς δύο υἱούς του. Ὁ Κυπραῖος, ἀφοῦ τοὺς ἐκοίταξε καλά, γυρίζει πάλιν καὶ μοῦ λέγει:

― Βλᾶκας εἰς τὰς Ἀθήνας κομίζει.

Δὲν ἠμπόρεσα νὰ μὴ γελάσω.

Εἰς τὸ καφενεῖον ἐκεῖνο, παρὰ τὴν ὁδὸν Καλαμιώτου, ἐσύχναζα ὁπωσοῦν. Καὶ ὁ Κυπραῖος δὲν ἔλειπε. Ἐκεῖ ἤρχοντο παλαιοὶ ἄνθρωποι, οἰκοκυραῖοι, ἐντόπιοι καὶ ἄλλοι, μερικοὶ γνωστοὶ ἀγορηταὶ τῶν καφενείων, καὶ αἱ πολιτικαὶ συζητήσεις ποτὲ δὲν ἐσχόλαζον.

Προκειμένου περὶ ἑνὸς τοιούτου γνωστοῦ καφερρήτορος, ὁ Κυπραῖος, λογοπαικτῶν ἐπὶ τοῦ ὀνόματός του μίαν ἑσπέραν, εἶχε παρῳδήσει ἀρχαῖον τινὰ στίχον, σκόλιον, νομίζω, τὸ ἑξῆς:

«Ἄλει, μύλα, ἄλει, καὶ γὰρ Πιττακὸς ἀλεῖ…» τὸ ὁποῖον ὁ σοφὸς Κοραῆς εἶχε μεταφράσει οὕτω: «Ἄλεθε, μύλε, ἄλεθε, κι ὁ Πιττακὸς ἀλέθει…»

Τώρα, ἰδοὺ πῶς τὸ μετέτρεψεν ὁ Κυπραῖος, ὁ δάσκαλος: Λάλει, Μήλα, λάλει, καὶ γὰρ ψιττακὸς λαλεῖ… (1908)

Πηγή: papadiamantis.org

Διαβάστε Περισσότερα

Η αγάπη δεν φαίνεται στα λόγια

Η αγάπη δεν φαίνεται στα λόγια,

στις πράξεις γιγαντώνεται, ριζώνει, ανθίζει και καρποφορεί.

Όσο πιο κραυγαλέα και πομπώδη είναι τα λόγια "επιθυμίας", τόσο προσπαθούν να απομακρύνουν τον φόβο,

αλλά και άλλο τόσο προσπαθούν να απομακρύνουν την αγάπη.

Στις πράξεις νικιέται η αμφιθυμία, μεγαλουργεί η επιθυμία.

Οι ώριμες ενέργειες, που θρέφουν την αγάπη, είναι εκείνες που νικούν τους φόβους σου, σε δεσμεύουν με σένα, σε φέρνουν κοντά στην επιθυμία σου, ώστε ελεύθερος την κοινωνείς σε εκείνους που αγαπάς.

Κείμενο: Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας

ΠΗΓΗ...http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Κατερίνα Γώγου - «Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών»

...νύχτωνε στον ουρανό...

Και σε δυό περίεργα σύννεφα

Που ακίνητα τρέχαν

Εγώ ανάμεσα σε δυό διάτρητους «ληστές»

Στα φώτα σταυρωμένη


Μπορεί δίκαια...

Προκάλεσα με πάθος την ζωή.

Ασέβησα δύο φορές γιατί ήξερα τους Νόμους.

Άσκησα την όραση μου για μακριά

Κι έχασα τα κοντινά μου


Τώρα

Πληρώνω με ντροπή

Τυφλή

Χωρίς σκυλί

Χωρίς ραβδί

Διαβαίνω ανάμεσά σας


Εσύ!

Εσένα που αγάπησα.

Κοίτα άμα πιεις κι όπως πάντα μεθύσεις

Μην πεις ποτέ πως μ’αγάπησες

Δεν θ’ άφηνες να γίνω πλατανόφυλλο

Σε ξεροπόταμους να πλέω...

[...]

Μια νύχτα λοιπόν...

που το φεγγάρι είχε κατέβει πολύ χαμηλά

κι ο θάνατος είχε μπλεγμένα στα δάκτυλά του

τούφες από τα δικά μου μαλλιά

κατηφόρισα να βρω έναν άνθρωπο.

Είχα χρόνους ν ακούσω ανθρώπου λαλιά

Όμως όλοι όσοι ήτανε συναθροισμένοι στην αγορά

Κροάζανε κρα κρα

Κι ακόμα

Είχαν βγάλει πίσω τους

Κροκοδείλου ουρά

έπρεπε

αν ήθελα ακόμα να σωθώ

αν ήθελα ακόμα να ζήσω

να βρω έναν τρόπο να μοιάζω μ’ αυτούς

ή κάτι τέλος πάντων

να τους εξευμενίσω [...]


Κατερίνα Γώγου

Διαβάστε Περισσότερα

Ιστορία ενός χαμένου ροδιού - Πέτρος Θεοδωρίδης

Κάθε μέρα μόλις ξυπνώ, θυμάμαι την ιστορία του χαμένου ροδιού.

Ηταν ένα ρόδι περίεργο,μισανοιχτο ,έχασκε σαν στόμα παιδιού και μέσα φαίνονταν πρόσωπα χρυσά και κόκκινα σαν αίμα,ανασαινε θαρρείς, μικρό και χρυσοκκόκινο ,όμορφο και πάντα ολόδροσο σαν μα κόπηκε τώρα από τον κήπο της Εδέμ. Και το ρόδι μιλούσε κιόλας ,γλώσσα παράξενη ,γαργαριστή. Όλο ρο και λάβδα.

Και κάθε τόσο επαναλάμβανε λέξεις και φράσεις που μοιάζανε σαν σπασμένες ή σαν να τις τράβηξε κανείς από το ουράνιο στερέωμα κι αυτές - αστέρια Που πέφτουν ή κομήτες- μοναχικές σπίθες σε ένα μαύρο δίχως νόημα κενό λαμπύριζαν, ή μοιάζανε με δάκρυα χελώνας τεράστιας αναποδογυρισμένης στην αμμουδιά το βράδυ Οταν δεν έχεις τι να πρωτοθυμηθείς ,όταν το παρελθόν σου μοιάζει με κομμάτια που περιφέρονται στο πουθενά , σαν ένας άλλος άνθρωπος –ολοζώντανος –ένα φάντασμα του εαυτού σου ,ένα υπόκωφο αντίγραφο ,μια ανεμώνη ,όταν ο εαυτό σου περιφέρεται στους ολοσκοτεινους διαδρόμους ενός λαβυρίνθου που δεν τελειώνει πουθενά ,όταν ο εαυτός σου από το σώμα βγαίνει και σου μιλά ,οι λέξεις τότε μοιάζουν να βγαίνουν από αυτό το ροδι . μικρά πετράδια ,γευστικά που η αξία τους βρίσκεται στη ψύχα ,στο μέσον, καταμεσής της λέξης .

Αυτό το ρόδι κατρακυλούσε, χοροπηδούσε ,έπαιζε στο δωμάτιό μου.

Το νιωθα σαν παιδί μου κι όταν κάποτε έλεγε …μπα..μπα …και άλλα ασυνάρτητα , , λες και ήτανε ποτέ δυνατό να έχουνε τα ρόδια μπαμπά έναν άνθρωπο. Η όταν κάποτε έλεγε τραγουδιστά π.χ. ‘’Ρωφίλη’’, εγώ θυμόμουν τα ‘’ρω’’ του ‘ερωτα, και αναρωτιόμουνα πως γίνεται τα ρόδια να γράφουν ποίηση .

Ένα πρωί το ρόδι χάθηκε. Πιθανό να κατρακύλησε στη σκάλα από την μισάνοιχτη εξώπορτα .Πιθανό να ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο.

Τώρα μάλλον θα κείτεται σάπιο στην άκρη ενός βρώμικου δρόμου.

Όμως το ρόδι άφησε τη ζωντανή σκιά του στο τραπέζι της κουζίνας μου κι αυτό κάθε πρωί μου τραγουδάει , με σπασμένες λέξεις που δεν οδηγούν πουθενά.

Αυτή η σκιά του ροδιού ,χαμένο ρόδι, μια τρύπα στη μέση του τίποτε μου λέει: "σ' αγαπώ" κάθε βράδυ . Την αγαπώ τη σκιά . Αυτή μου ψιθυρίζει λόγια μυστικά κάθε βράδυ, τονίζοντας αντί τα ‘’ρω’’ τα ‘’σι’’. Λέει Σσσσι….σιιι….. Κι αυτά τα λόγια κι άλλα πολλά που δεν τα γράφω.

Για σας μπορεί να μη σημαίνουν τίποτε, για μένα όμως σημαίνουνε πολλά .

Σημαίνουνε το μυστικό του σύμπαντος ,που δεν μπορεί κανείς να το προφέρει ,γιατί ο κόσμος όλος θα χαθεί.

Μονάχα ένα ρόδι που χάθηκε μπορεί να αφήσει τη σκιά του να κάνει σιιιι……..σσι…. Κι αυτό το σσς .. είναι ένα βάλσαμο , το βράδυ ,και με οδηγεί σ΄ύπνο γλυκό σα να πετώ στ΄ουράνια…..

ΠΗΓΗ...http://nosferatos.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Γεννηθήτω το θέλημα σου

Μόνο μια μάνα προδομένη

Δεν πρόλαβε ούτε να πει: παρένεγκε το ποτήριον τούτο

Τώρα, ποτίζει την ξηρανθείσα συκή, με ένα ρυάκι πίκρας, 

Απ’ τα μάτια της

Ανδρώνοντας, καημούς και δέντρο

Κλαδιά καινούργια, ικριώματα τόσα να γεννηθούν,

Που να χωρούν όλα τα σώματα

Της Άγιας Πόλης

Ήξερε τον γιό της

Τον νικημένο απ’ τα θέλγητρα

Που θα επιστρέφει τώρα τα βράδια, αδιάκοπα,

Ρωτώντας για το μερτικό του

Γνήσιο παιδί της ανάγκης

Το δώρο της σωτηρίας, μια λέξη

Ένα εκκρεμές σώμα

Κι όμως, θα μπορούσε να είναι Υιός Του

Ήταν εξάλλου, ο γιός κάποιου

Αυτός που ίσως πίστεψε περισσότερο όλων

Βιαστικός αναχωρητής του επίσημου Δείπνου

Πιστός, του ρόλου γνώστης δεινός

Διατέλεσε

Μα η μάνα, απαρηγόρητη

Τώρα στρέφει το βλέμμα στον ουρανό

Κι Αυτός, χαμηλώνει τα μάτια, καθώς τον βαρύνουν,

Τα κεφαλαία του γράμματα.

                Ιορδάνης Σενόγλου

                     Εγκοπή

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

Πέρα απ’ τις στιγμές της ηδονής και της απάτης

Φοβάμαι. Φοβάμαι τα ύψη και τον θάνατο, φοβάμαι τη ζωή και τις αρρώστιες, τ’ ατυχήματα, φοβάμαι αυτό που θα ‘ρθει απρόσμενα, αυτό που δεν περίμενα να ‘ρθει, αυτό που νόμιζα ότι θα προσπεράσει.

Φοβάμαι τους ανθρώπους, φοβάμαι τον εαυτό μου, τον τρόπο που αντιδρώ, τόσο λίγος, τόσο μικρός.

Φοβάμαι τον χρόνο, που δεν κραυγάζει προσπερνώντας, ούτε καν ψιθυρίζει, μόνο μένει πίσω, στοιβάζεται αθόρυβα, κάνοντας τα μαλλιά μου γκρίζα και τη μέση εύθραυστη.

Ποτέ δεν ήμουν θαρραλέος, ποτέ δεν είχα αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε ν’ αντικρίζω τον κόσμο χαμογελώντας αυτάρεσκα.

Κάποτε τους ζήλευα αυτούς τους ανθρώπους, αυτούς που ξεχειλίζουν σιγουριά -κι ίσως και τώρα να ‘θελα να τους μοιάζω. Έστω λιγάκι.

Όμως πλέον ξέρω ότι δεν θα γίνω τόσο αρρενωπός όσο ο Μπόγκαρτ, τόσο ασυμβίβαστος όσο ο Μάλκολμ Εξ, τόσο λαμπερός όσο ο Φρέντι Μέρκιουρι, τόσο (έστω λίγο) μεγαλοφυής όσο ο Λεβιστρός.

Είναι μικρός ο ρόλος μου στη σκηνή.

Ένας ηθοποιός που βγαίνει να πει μια ατάκα, κι αυτή ακόμα την μπερδεύει, την ξεχνάει, κι όταν πρέπει να μιλήσει δεν ακούγεται, ξεχνιέται να κοιτάει τα νερά του ξύλου.

Κι υπάρχουν κάποιες στιγμές, μικρές κι ασήμαντες για τον κόσμο, ανύπαρκτες για το σύμπαν, που ‘χουν μείνει στο μυαλό μου.

Πέρα απ’ τις στιγμές της ηδονής και της απάτης, της μοναξιάς και της πλήρωσης, υπάρχουν κάποιες άλλες, που φαντάζουν ασήμαντες, αλλά για μένα, μόνο για μένα, θα είναι καταχωνιασμένες στα ράφια με τ’ απούλητα βιβλία, αυτά που κανείς δεν αγόρασε και κράτησα για τον εαυτό μου.

Πώς το θυμήθηκα αυτό; Πώς το ανέσυρα απ’ τη βιβλιοθήκη μου; Μοιάζει πια σαν να ήταν όνειρο και θα μπορούσε να είναι.

Μια σελίδα, μια εικόνα, ένα βλέμμα, από τότε που ήμουν εικοσάχρονος, τότε που πληρωνόμασταν σε δραχμές.

Γιατί το θυμήθηκα; Κάποιες φορές μοιάζει λες κι όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να σε κάνει να μπερδευτείς.

Πρώτη φορά μακριά απ’ το σπίτι, να κερδίζω το ψωμί μου ακούγοντας χριστοπαναγίες από ένα σαδιστικό αφεντικό.

Βοηθός σερβιτόρου, πιτσιρικάς, σ’ ένα εστιατόριο με αστακούς και ζωντανές τσιπούρες. Και στην κουζίνα να βοηθάει τη μάνα του ένα κορίτσι από την Αλβανία -ούτε δεκαπέντε χρονών δεν ήταν.

Κάποια στιγμή εκείνη να ρίχνει και να σπάει ένα πιάτο. Και τ’ αφεντικό να μπαίνει στην κουζίνα βλαστημώντας, ψάχνοντας για τον φταίχτη.

«Ποιος το ‘σπασε;» ουρλιάζει.

Το κορίτσι μαζεύεται, γίνεται ένα με τον τοίχο.

«Ποιος το ‘σπασε;» λέει ξανά ο χοντρός.

«Εγώ», του λέω και στέκομαι μπροστά του ατάραχος, αδιάφορος.

Ο σαδισμός του δεν ικανοποιείται απ’ τον αποδέκτη. Δεν βρίσκει αρκετό φόβο για να τραφεί. Σβήνει.

«Την επόμενη φορά θα το χρεωθείς», μου λέει. «Δεν θα μου το διαλύσετε το μαγαζί.»

Και φεύγει.

Σηκώνω τους ώμους αδιάφορα, αλλά καθώς γυρνάω βλέπω τα μάτια του κοριτσιού. Δεν μου λέει κάτι, δεν μιλάει, τα χείλη δεν κουνιούνται, είναι μόνο τα μάτια της που χαμογελούν, που απλώνονται απ’ τον έναν ως τον άλλον τοίχο της κουζίνας.

Έχω γίνει ο ήρωας της, ένας ιππότης με άσπρο πουκάμισο και τιρμπουσόν στην τσέπη.

Δεν το σκέφτομαι, δεν το αναφέρω καν στους συναδέλφους και στους φίλους, συνεχίζω να στέκομαι -χωρίς ομπρέλα- μες στη βροχή των περιστατικών.

Μουσκεμένος ως το κόκαλο, χρόνια μετά, μίλια μακριά, βλέπω ένα κορίτσι να κοιτάει τον πατέρα της με μάτια που λάμπουν, σαν να είναι ο Μπόγκαρτ, σαν να είναι ο Μάλκολμ Εξ.

Και με χτυπάει στη μνήμη.

Φοβάμαι. Μέσα σ’ ένα όνειρο και φοβάμαι.

Στέκομαι σ’ έναν βράχο, σαράντα μέτρα πάνω απ’ τη θάλασσα. Δεν θυμάμαι πώς και γιατί ανέβηκα, ξέρω μόνο ότι βρίσκομαι εκεί πάνω. Κι ότι φοβάμαι τα ύψη και τα χρόνια.

Έχω τρεις επιλογές: Να μείνω εκεί, να κατέβω πίσω στην ασφάλεια της αμμουδιάς ή να τολμήσω το άλμα.

Όποιο δρόμο και να πάρω ξέρω ότι θα είναι σύντομος.

Να μην κάνω τίποτα δεν γίνεται. Να κατεβώ αργά δεν θέλω. Αλλά φοβάμαι και να πηδήξω.

Μια φωνή, στο όνειρο, λέει: «Κλεισ’ τα μάτια και πήδα!»

Μια άλλη λέει: «Άνοιξ’ τα μάτια και πήδα!»

Φωνάζω καθώς πέφτω. Δεν είναι φόβος, δεν είναι χαρά, δεν είναι ηρωισμός.

Μια υπενθύμιση είναι μόνο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η φωτογραφία «l’ horizon vertical» είναι του μάγου Michel Kirch http://www.michelkirch.com/

ΠΗΓΗ...http://sanejoker.info

Διαβάστε Περισσότερα

Δραστηριότητες του Εδεσσαϊκού Θεάτρου

«Με την υποστήριξη του Ε.Θ. η Θεατρική ομάδα του ΕΠΑΛ Έδεσσας οδεύει για την 5η Θεατρική Άνοιξη Εφήβων Γυμνασίων & Λυκείων Ημαθίας, Πιερίας και Πέλλας »

Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βέροιας σε συνεργασία με τις Διευθύνσεις Β΄βάθμιας Εκπαίδευσης Ημαθίας, Πιερίας, Πέλλας και υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας διοργανώνουν την 5η Θεατρική Άνοιξη Εφήβων Γυμνασίων-Λυκείων από τη Δευτέρα 24 έως και την Παρασκευή 28 Απριλίου 2017 στην Αντωνιάδειο Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών στη Βέροια.

Μεταξύ των σχολείων που διακρίθηκαν να διαγωνιστούν είναι και το ΕΠΑΛ Έδεσσας το οποίο συμμετέχει με το έργο «Αυτός που λέει ναι και αυτός που λέει όχι» του Μπέρτολτ Μπρεχτ, την επιμέλεια του οποίου έχει αναλάβει η φιλόλογος κα Δέσποινα Σεμερτζίδου.

Το Εδεσσαϊκό Θέατρο, στηρίζει την προσπάθεια των μαθητών παραχωρώντας το εντευκτήριο του συλλόγου για πρόβες αλλά και κοστούμια από το βεστιάριο, γεγονός που επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά καθώς πέρσι στήριξε με τον ίδιο τρόπο τη συμμετοχή του 2ου ΓΕΛ Έδεσσας, όταν στην 4η Θεατρική Άνοιξη Εφήβων Γυμνασίων και Λυκείων Ημαθίας, Πιερίας και Πέλλας, συμμετείχε με το έργο του Αλέξανδρου Ρίζου-Ραγκαβή «Του Κουτρούλη ο γάμος». Αξίζει να σημειωθεί πως το Βραβείο Α΄ αντρικού ρόλου απονεμήθηκε πέρσι στο μαθητή Χρήστο Σοφιανό, ο οποίος ήταν ενεργό μέλος του Εδεσσαϊκού Θεάτρου καθώς συμμετείχε στις δράσεις του Θεατρικού Εργαστηρίου.

Το Δ.Σ. του Εδεσσαϊκού Θεάτρου ευελπιστώντας σε μια ακόμη διάκριση για την πόλη μας, εύχεται ολόψυχα καλή επιτυχία στη Θεατρική ομάδα του ΕΠΑΛ Έδεσσας, η οποία είναι η μοναδική εκπρόσωπος του Νομού Πέλλας.

Θεατρική βραδιά με τα «Κόκκαλα»

Την Τετάρτη 12 Απριλίου 2017 οι συντελεστές της παραγωγής «Κόκκαλα», συγκεντρώθηκαν στο εντευκτήριο του συλλόγου και παρακολούθησαν την προβολή της παράστασης που παρουσιάστηκε από τη νεοσύστατη Νεανική Σκηνή τον προηγούμενο Δεκέμβρη. Για πρώτη φορά και όλοι μαζί, είχαν την ευκαιρία να πάρουν το ρόλο του θεατή, να κρίνουν, να αξιολογήσουν, να σχολιάσουν, να επισημάνουν λάθη, να χαρούν, να απολαύσουν μα κυρίως να δώσουν την υπόσχεση για νέες θεατρικές περιπέτειες στη σκηνή.

Η πένα του συγγραφέα Ανδρέα Φλουράκη, οι εξαιρετικές ερμηνείες των νεαρών πρωταγωνιστών σε συνδυασμό με την ευρηματική σκηνοθετική ματιά της Θεατρολόγου κας Ηρώς Γεωργίου, δικαίως κέρδισαν τις εντυπώσεις της μαθητικής κοινότητας και του θεατρόφιλου κοινού ενώ παράλληλα οδήγησαν τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου στην απόφαση εκπροσώπησης του Εδεσσαϊκού Θεάτρου στο 15ο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Κορίνθου, με την θεατρική ομάδα της Νεανικής Σκηνής. 

Διαβάστε Περισσότερα